2020.09.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.348.2020.2.IZ
z 17 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2020 r. (data wpływu 22 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lipca 2020 r. (data wpływu 22 lipca 2020 r.) oraz pismem z dnia 19 sierpnia 2020 r. (data wpływu 24 sierpnia 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 12 sierpnia 2020 r. (skutecznie doręczone 18 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek powstałych po podziale większej działki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek uzupełniony pismem dnia 22 lipca 2020 r. (data wpływu 22 lipca 2020 r.) oraz pismem z dnia 19 sierpnia 2020 r. (data wpływu 24 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek powstałych po podziale większej działki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o wpis do CEDiG, główne PKD 2562.Z - produkcja metalowa. W dniu 9 czerwca 2015 wraz z małżonką zakupił z majątku wspólnego działkę o pow. (…) ha. Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego umieszczało działkę w tzw. III strefie rolniczej przestrzeni produkcyjnej. Działka była zabudowana budynkami administracyjno-socjalno-magazynowymi, budynkiem chlewni oraz budynkami szklarniowymi, wszystkie z lat 60-tych XX wieku, które z uwagi na zużycie techniczne i funkcjonalne nadawały się jedynie do rozbiórki, która została dokonana na podstawie zgłoszenia z dnia 4 sierpnia 2015. Działka w takim stanie miała stanowić powiększenie niewielkiego gospodarstwa rolnego, prowadzonego przez małżonkę Wnioskodawcy, płatnika składek KRUS. Środki na zakup zostały pozyskane z niecelowego kredytu bankowego, który został zaciągnięty wspólnie przez żonę i przez Wnioskodawcę jako osoby fizyczne. Po czasie Wnioskodawca z żoną stwierdzili, że odległość działki od miejsca zamieszkania stanowi zbyt dużą przeszkodę w realizacji planów i postanowili działkę sprzedać. W dniu 4 września 2015 r. Wnioskodawca z żoną zawarli umowę z pośrednikiem w celu realizacji sprzedaży. Ponieważ przez długi czas nie udało się sprzedać całej działki, a pojawiały się zapytania od potencjalnych kupców o możliwość zakupu jej części, w dniu 1 lutego 2018 roku Wnioskodawca z żoną uzyskali postanowienie o wstępnym podziale działki, który został sfinalizowany we wrześniu 2018 r. Podział ten został dokonany w oparciu o nowe warunki zabudowy, ustanowionymi decyzjami z dnia od 28 września 2017 r. do 20 października 2017 r. - łącznie 12 decyzji, na podstawie których działka została ostatecznie podzielona na 12 mniejszych działek oraz drogę dojazdową. Dopiero po takim podziale udało się sprzedać w dniu 23 marca 2020 roku jednemu nabywcy dwie nowopowstałe działki.

W odpowiedzi na wezwanie tut. Organu Wnioskodawca wskazał, że działka została zakupiona w celu prowadzenia na niej działalności rolniczej przez żonę, jednakże działalność ta na niej nigdy nie została rozpoczęta, gdyż Wnioskodawca z żoną uznali, że z uwagi na odległość od miejsca zamieszkania będzie to zbyt trudne. Działka ta przez cały czas nie była użytkowana.

Małżonka prowadząca działalność rolniczą nie jest płatnikiem podatku VAT.

Działka, a po podziale działki nigdy nie były przedmiotem umowy najmu, dzierżawy ani żadnych innych umów o podobnym charakterze.

Działka została wystawiona na sprzedaż 4 września 2015 roku. Gdy upłynęło około 2 lata od wystawienia i nie udało się znaleźć nabywcy, ale były osoby pytające o możliwość zakupu części działki, Wnioskodawca wraz z żoną wystąpili we wrześniu 2017 roku o jej podział, który został sfinalizowany we wrześniu 2018 roku, co wiązało się z nowymi warunkami zabudowy. Wyodrębniono 12 mniejszych działek oraz drogę dojazdową. Droga ta była niezbędna, gdyż tylko część z nowopowstałych działek miała dostęp do drogi publicznej. Bez zapewnienia takiego dostępu nie byłoby możliwe uzyskanie pozytywnej decyzji o podziale. Jedyne prace, jakie zostały przeprowadzone to rozbiórka starych, nienadających się do użytku budynków, które znajdowały się na działce. Budynki nie nadawały się do remontu, zaś ich usunięcie było niezbędne z uwagi na planowaną tam pierwotnie działalność rolniczą, oraz ze względów bezpieczeństwa. Stosowne zgłoszenie było dokonane 4 sierpnia 2015 roku, żadnych innych zmian/modernizacji nie dokonano. Poza podpisaniem umowy z miejscowym biurem obrotu nieruchomościami Wnioskodawca wraz z żoną nie prowadzili żadnych działań marketingowych związanych z działką/działkami po podziale.

Współpraca z pośrednikiem polegała na podpisaniu standardowej umowy, zgodnie z którą pośrednik zobowiązał się do wystawienia działki na swojej stronie internetowej i innych portalach związanych z obrotem nieruchomościami, zrobienia stosownych zdjęć oraz rozmów z potencjalnymi kupcami.

W ciągu ostatnich pięciu lat zostały sprzedane 2 działki:

w dniu 30 listopada 2019 roku została sprzedana działka zakupiona 8 lutego 2012 roku,
w dniu 29 czerwca 2016 roku została sprzedana działka o pow. (…) ha zakupiona 24 września 2015 roku.

Działka ta przylegała do działek objętych wnioskiem, stanowiła z nimi jeden kompleks. Powód sprzedaży tej działki był taki sam jak powód sprzedaży działki/działek objętych wnioskiem. Działka została zakupiona za kwotę … tys. zł, a sprzedana za kwotę (…) tys. zł. Wnioskodawca wraz z żoną nie posiada żadnych innych działek przeznaczonych na sprzedaż.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działek przez Wnioskodawcę powstałych po podziale zakupionej większej działki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Sprzedaż działek przez wnioskodawcę nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

W świetle art. 196 § 1 ww. Kodeksu współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości. Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Zatem, w zakresie pojęcia towarów (gruntów) mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. W konsekwencji, towarem jest udział w prawie własności nieruchomości.

Należy więc stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału. Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 ww. Kodeksu oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na podstawie art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Podkreślić zatem należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, wydzielenie dróg wewnętrznych, wystąpienie do właściwego organu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i uzyskanie takiej decyzji przed sprzedażą, wykonywanie czynności zmierzających do podniesienia wartości nieruchomości, np. uzbrojenie terenu, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną). Zwrócić przy tym należy uwagę, że fakt wystąpienia pojedynczych z ww. działań nie decyduje o uznaniu, że sprzedaż działek można uznać za działalność gospodarczą, profesjonalną. O działalności takiej można mówić jedynie wówczas, gdy ciąg działań podejmowanych przez sprzedawcę wskazuje na aktywność charakterystyczną dla obrotu nieruchomościami.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się również stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 VI Dyrektywy.

W konsekwencji dla rozstrzygnięcia, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji metalowej. W dniu 9 czerwca 2015 wraz z małżonką zakupił z majątku wspólnego działkę o pow. (…) ha. Działka była zabudowana budynkami administracyjno-socjalno-magazynowymi, budynkiem chlewni oraz budynkami szklarniowymi, wszystkie z lat 60-tych XX wieku, które z uwagi na zużycie techniczne i funkcjonalne nadawały się jedynie do rozbiórki, która została dokonana w 2015 roku. Działka w takim stanie miała stanowić powiększenie niewielkiego gospodarstwa rolnego, prowadzonego przez małżonkę Wnioskodawcy, która prowadzi działalność rolniczą, nie jest płatnikiem podatku VAT.

Środki na zakup zostały pozyskane z niecelowego kredytu bankowego, który został zaciągnięty wspólnie przez żonę i przez Wnioskodawcę jako osoby fizyczne. Po czasie Wnioskodawca z żoną stwierdzili, że odległość działki od miejsca zamieszkania stanowi zbyt dużą przeszkodę w realizacji planów i postanowili działkę sprzedać. W dniu 4 września 2015 r. Wnioskodawca z żoną zawarli umowę z pośrednikiem w celu realizacji sprzedaży. Ponieważ przez długi czas nie udało się sprzedać całej działki, a pojawiały się zapytania od potencjalnych kupców o możliwość zakupu jej części, w dniu 1 lutego 2018 roku Wnioskodawca z żoną uzyskali postanowienie o wstępnym podziale działki, który został sfinalizowany we wrześniu 2018 r. Podział ten został dokonany w oparciu o nowe warunki zabudowy, ustanowionymi decyzjami z dnia od 28 września 2017 r. do 20 października 2017 r. - łącznie 12 decyzji, na podstawie których działka została ostatecznie podzielona na 12 mniejszych działek oraz drogę dojazdową. Droga ta była niezbędna, gdyż tylko część z nowo powstałych działek miała dostęp do drogi publicznej. Bez zapewnienia takiego dostępu nie byłoby możliwe uzyskanie pozytywnej decyzji o podziale. Dopiero po takim podziale udało się sprzedać w dniu 23 marca 2020 roku jednemu nabywcy dwie nowopowstałe działki.

Działka, po podziale działki nigdy nie były przedmiotem umowy najmu, dzierżawy ani żadnych innych umów o podobnym charakterze.

Jedyne prace, jakie zostały przeprowadzone to rozbiórka starych, nienadających się do użytku budynków, które znajdowały się na działce. Budynki nie nadawały się do remontu, zaś ich usunięcie było niezbędne z uwagi na planowaną tam pierwotnie działalność rolniczą, oraz ze względów bezpieczeństwa. Stosowne zgłoszenie było dokonane 4 sierpnia 2015 roku, żadnych innych zmian/modernizacji nie dokonano. Poza podpisaniem umowy z miejscowym biurem obrotu nieruchomościami Wnioskodawca wraz z żoną nie prowadzili żadnych działań marketingowych związanych z działką/działkami po podziale.

W ciągu ostatnich pięciu lat zostały sprzedane 2 działki:

w dniu 30 listopada 2019 roku została sprzedana działka zakupiona 8 lutego 2012 roku,
w dniu 29 czerwca 2016 roku została sprzedana działka o pow. (…) ha zakupiona 24 września 2015 roku.

Działka ta przylegała do działek objętych wnioskiem, stanowiła z nimi jeden kompleks. Powód sprzedaży tej działki był taki sam jak powód sprzedaży działki/działek objętych wnioskiem. Działka została zakupiona za kwotę 35,4 tys. zł, a sprzedana za kwotę 35 tys. zł. Wnioskodawca wraz z żoną nie posiada żadnych innych działek przeznaczonych na sprzedaż.

Na tle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy sprzedaż działek powstałych po podziale większej działki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku.

Pomimo, że grunt (działki powstałe po podziale większej działki) spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Z okoliczności sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nabył działkę, na powiększenie niewielkiego gospodarstwa rolnego, prowadzonego przez małżonkę, ale ostatecznie działka nie była wykorzystywana w działalności rolniczej prowadzonej przez żonę Wnioskodawcy. Nie była ona nigdy przedmiotem umów najmu, dzierżawy bądź umów o podobnym charakterze. Z uwagi na dużą powierzchnię działki (… ha) i trudności z jej sprzedaniem, Wnioskodawca, w celu znalezienia potencjalnych nabywców wystąpił o jej podział który został ostatecznie sfinalizowany we wrześniu 2018 roku, co wiązało się z nowymi warunkami zabudowy. Wyodrębniono 12 mniejszych działek oraz drogę dojazdową, która była niezbędna z uwagi na to, że tylko część z nowo powstałych działek miała dostęp do drogi publicznej. Bez zapewnienia takiego dostępu nie byłoby możliwe uzyskanie pozytywnej decyzji o podziale. Powstałe po podziale działki również nie były przedmiotem umów najmu, dzierżawy bądź umów o podobnym charakterze. Wnioskodawca nie prowadzili żadnych działań marketingowych związanych ani ze sprzedażą zarówno działki przed podziałem, jak i z działkami po podziale. Wnioskodawca zawarł jedynie umowę z biurem nieruchomości, które zobowiązało się do wystawienia działki na swojej stronie internetowej i innych portalach związanych z obrotem nieruchomościami, zrobienia stosownych zdjęć oraz rozmów z potencjalnymi kupcami.

Analiza treści złożonego wniosku nie wskazuje, że w przedmiotowej sprawie wystąpił ciąg zdarzeń które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż działek powstałych po podziale większej działki wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Tym samym Wnioskodawca dokonując sprzedaży opisanych we wniosku działek nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, a będzie jedynie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji, sprzedaż działek powstałych po podziale większej działki nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należy uznać za prawidłowe.

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem przedmiotowa interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem Wnioskodawcy. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga natomiast w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem żony Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin