Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.241.2020.2.AR
z 28 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 czerwca 2020 r., który w tym samym dniu wpłynął do tut. Organu za pośrednictwem platformy e-puap, uzupełnionym 12 sierpnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowizji uregulowanej na rzecz Pożyczkodawcy za udzielenie pożyczki i brak spłaty pożyczki w terminie oraz niewszczynanie przez Pożyczkodawcę postępowania sądowego i egzekucyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowizji uregulowanej na rzecz Pożyczkodawcy za udzielenie pożyczki i brak spłaty pożyczki w terminie oraz niewszczynanie przez Pożyczkodawcę postępowania sądowego i egzekucyjnego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 31 lipca 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.241.2020.1.AR wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 12 sierpnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: Wnioskodawca, Spółka, Pożyczkobiorca) i ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie podlega opodatkowaniu podatkiem CIT od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Spółka zamierza zawrzeć umowę pożyczki (dalej jako: Umowa), na mocy której osoba fizyczna „X” (dalej jako: Pożyczkodawca) pożyczy Spółce określoną sumę pieniędzy (dalej jako: pożyczka). Pożyczka zostanie przelana na konto Pożyczkobiorcy. Pożyczka będzie przeznaczona na bieżące funkcjonowanie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Może się zdarzyć, że Spółka nie spłaci w terminie ww. pożyczki. Wówczas strony przewidują, że między Spółką a Pożyczkobiorcą zostanie zawarte porozumienie, zmieniające treść Umowy, na mocy którego w przypadku niedokonania spłaty kwoty pożyczki wraz z oprocentowaniem w określonym w Umowie terminie, Pożyczkodawca zobowiąże się do niedochodzenia na drodze sądowej i egzekucyjnej zwrotu pożyczki wraz z oprocentowaniem w ustalonym przez strony terminie. W zamian za to Pożyczkobiorca zobowiąże się do zapłaty na rzecz Pożyczkodawcy dodatkowej kwoty w postaci prowizji za udzielnie pożyczki i brak spłaty kwoty pożyczki w terminie oraz niewszczynanie przez Pożyczkodawcę postępowania sądowego oraz egzekucyjnego. Prowizja płatna będzie przez Pożyczkobiorcę po spłacie całej kwoty pożyczki wraz z należnym oprocentowaniem.

Strony dopuszczają, że na mocy przewidywanego porozumienia Spółka będzie zobowiązana do uiszczenia dodatkowej prowizji od pożyczki. Prowizja płatna będzie po spłacie przez Pożyczkobiorcę całej kwoty pożyczki wraz z należnym oprocentowaniem.

Prowizja stanowić będzie jednorazową opłatę ponoszoną za udzielenie pożyczki i brak spłaty w terminie oraz niewszczynanie postępowania sądowego oraz egzekucyjnego.

Zatem jeśli zarówno pożyczka, jak i należne oprocentowanie nie zostaną uregulowane w terminach określonych w Umowie, zastosowanie odnajdzie postanowienie określone w porozumieniu.

Spółka przewiduje, że jeśli zaistnieje taka sytuacja, w pierwszej kolejności zwróci Pożyczkodawcy całą kwotę pożyczki wraz z należnym oprocentowaniem. W dalszej kolejności Spółka zapłaci prowizję.

Uregulowaną kwotę prowizji Spółka ujmie w kosztach uzyskania przychodów (dalej jako: KUP) w momencie jej poniesienia. Wydatku w postaci prowizji Spółka nie będzie mogła powiązać bezpośrednio z żadnym przychodem, w związku z czym stanowić on będzie wydatek o charakterze pośrednim. Momentem zakwalifikowania prowizji do KUP, będzie więc moment zapłaty prowizji Pożyczkodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy uregulowana przez Spółkę na rzecz Pożyczkodawcy kwota prowizji może stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zaliczane jako koszty pośrednie w momencie ich poniesienia w myśl art. 15 ust. 4d oraz 4e ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota prowizji może stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki, zaliczane jako koszty pośrednie w momencie ich poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Konstrukcja powyższego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• został właściwie udokumentowany.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie z ww. przesłanek zostaną spełnione. Przede wszystkim Spółka poniesie dodatkową kwotę w postaci prowizji za udzielnie pożyczki i brak spłaty kwoty pożyczki w terminie oraz niewszczynanie przez Pożyczkodawcę postępowania sądowego oraz egzekucyjnego. Koszt ten będzie definitywny, a więc bezzwrotny oraz zostanie właściwie udokumentowany

Ponadto koszt ten będzie pozostawał w związku z działalnością gospodarcza, a jego poniesienie będzie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów Jak wskazano w stanie faktycznym pożyczka będzie przeznaczona na bieżące funkcjonowanie przedsiębiorstwa Spółki. Dodatkowy koszt w postaci prowizji będzie natomiast wynikał z Umowy zawartej przez Pożyczkodawcę i Pożyczkobiorcę, na podstawie której zostanie udzielona pożyczka.

Co więcej, zdaniem Wnioskodawcy, nie zachodzą wyłączenia z kategorii kosztów podatkowych wskazane w art. 16 ust 1 ustawy o CIT (w tym wyłączenie wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a oraz ust 12 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwota zwróconego kapitału.
  
  

Natomiast w myśl ust. 12 ww. przepisu art. 16, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności.

W przypadku przychodów bezpośrednio związanych z przychodami możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Koszty te, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Z powyższego wynika zatem, że pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu” należy rozumieć dzień, na który należy zaksięgować koszt w prowadzonych Księgach rachunkowych, za wyjątkiem kosztów ujętych jako rezerwy bądź bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę pożyczki, na mocy której Pożyczkodawca udzieli Spółce pożyczki. Może się zdarzyć, że Spółka nie spłaci w terminie ww. pożyczki. Wówczas strony przewidują, że między Spółką a Pożyczkobiorcą zostanie zawarte porozumienie, zmieniające treść Umowy, na mocy którego w przypadku niedokonania spłaty kwoty pożyczki wraz z oprocentowaniem w określonym w Umowie terminie, Pożyczkodawca zobowiąże się do niedochodzenia na drodze sądowej i egzekucyjnej zwrotu pożyczki wraz z oprocentowaniem w ustalonym przez strony terminie. W zamian za to Pożyczkobiorca zobowiąże się do zapłaty na rzecz Pożyczkodawcy dodatkowej kwoty w postaci prowizji za udzielnie pożyczki, brak spłaty kwoty pożyczki w terminie oraz niewszczynanie przez Pożyczkodawcę postępowania sądowego oraz egzekucyjnego. Prowizja płatna będzie przez Pożyczkobiorcę po spłacie całej kwoty pożyczki wraz z należnym oprocentowaniem.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki z tytułu prowizji od pożyczki mają charakter kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodami. Przyczyniają się w sposób ogólny do powstawania przychodów z prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Ponadto zdaniem Wnioskodawcy, prowizja powinna być jednorazowo ujęta w kosztach uzyskania przychodów w dacie jej poniesienia. Zastosowanie znajdzie zdanie pierwsze przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT (tj. koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia). Nie znajdzie natomiast zastosowania zdanie drugie mówiące o rozliczaniu kosztów proporcjonalnie do długości okresu, jakiego dotyczy opłata. Taki wniosek wynika z charakteru prowizji. jaką może zostać obciążoną Spółka, która jest opłatą samoistną, bezzwrotną, a jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy. Zatem prowizja stanowi koszt jednorazowy, potrącalny w dacie poniesienia.

W poniższych interpretacjach indywidualnych zostało przedstawione następujące stanowisko organów podatkowych:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 listopada 2015 r., Znak: IBPB-1-1/4510-56/15/ZK, w której organ podatkowy uznał: „stwierdzić należy, że wydatki z tytułu odsetek i prowizji od kredytu oraz poręczeń kredytu bankowego zaciągniętego na finansowanie budowy konkretnej inwestycji, mają charakter kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodami. Przyczyniają się w sposób ogólny do powstawania przychodów z prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej”.
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 lipca 2015 r., Znak: IPPB3/4510-412/15-2/MC w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy: „poniesienie wydatków w postaci prowizji bankowej i opłat za gotowość do uruchomienia kredytu nie może być w sposób bezpośredni przypisane do uzyskiwanych przez podatnika przychodów podatkowych. Tym samym należy je uznać za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie), których poniesienie jest niezbędne w celu wykonywania działalności gospodarczej. Kwestię potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e updop”
• interpretacja indywidualna Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 czerwca 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.198.2019.1.AK, w której organ podatkowy stwierdził, „koszty wynagrodzenia (Prowizji) wypłacanego Pośrednikowi za pozyskanie najemców na powierzchnie biurowe stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów potrącane w dacie ich poniesienia, a więc w dniu w którym koszty te ujęto w księgach rachunkowych na podstawie faktury (rachunku) lub innego dowodu (w przypadku braku faktury) Na moment rozpoznania kosztu uzyskania przychodu bez wpływu pozostaje okoliczność ich ujmowania w czasie na kontach kosztowych”,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 czerwca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.91.2020.2.NL, w której organ podatkowy stwierdził: „prowizje od udzielonego kredytu powinny być kwalifikowane do kosztów innych niż bezpośrednie, gdyż ich związek z potencjalnymi przychodami lub zabezpieczeniem czy zachowaniem źródła przychodów ma charakter pośredni”.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

Co do zasady, podatnik ma więc możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów każdego wydatku, który spełnia następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów

Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma więc cel, w jakim został poniesiony.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r. o sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: ”zwrot w celu oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo- skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Jednocześnie należy podkreślić, że przez pojęcie „zachować” należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza „uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę”. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza zawrzeć z osobą fizyczną umowę pożyczki. Pożyczka będzie przeznaczona na bieżące funkcjonowanie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Może się zdarzyć, że Spółka nie spłaci w terminie ww. pożyczki. Wówczas strony przewidują, że między Spółką a Pożyczkobiorcą zostanie zawarte porozumienie, zmieniające treść Umowy, na mocy którego w przypadku niedokonania spłaty kwoty pożyczki wraz z oprocentowaniem w określonym w Umowie terminie, Pożyczkodawca zobowiąże się do niedochodzenia na drodze sądowej i egzekucyjnej zwrotu pożyczki wraz z oprocentowaniem w ustalonym przez strony terminie. W zamian za to Pożyczkobiorca zobowiąże się do zapłaty na rzecz Pożyczkodawcy dodatkowej kwoty w postaci prowizji za udzielnie pożyczki i brak spłaty kwoty pożyczki w terminie oraz niewszczynanie przez Pożyczkodawcę postępowania sądowego oraz egzekucyjnego. Prowizja płatna będzie przez Pożyczkobiorcę po spłacie całej kwoty pożyczki wraz z należnym oprocentowaniem.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia czy ww. prowizja będzie stanowiła koszty uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, potrącalne jako koszty pośrednie w momencie ich poniesienia w myśl art. 15 ust. 4d oraz 4e ustawy o CIT?

Należy zauważyć, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy niejednokrotnie korzystają z zewnętrznych źródeł finansowania, w szczególności z pożyczek i kredytów. O ile udzielenie pożyczki (kredytu) jest neutralne podatkowo dla stron umowy o tyle odsetki z nimi związane, do poniesienia których jest zobowiązany podatnik, po spełnieniu określonych warunków mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Również należna prowizja, będąca wydatkiem jednorazowym i jednocześnie warunkującym uzyskanie przez Spółkę środków pieniężnych na finansowanie działalności, może zostać zakwalifikowana do koszów podatkowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje wyraźnie na przynależność poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków do kosztów uzyskania przychodów, jak również nie wymienia powyższych kosztów w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Należy zatem w omawianej sprawie zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W szczególności w przedmiotowej sprawie konieczne jest dokonanie oceny, czy zapłacona przez Spółkę wskazana we wniosku dodatkowa kwota w postaci prowizji za udzielnie pożyczki i brak spłaty kwoty pożyczki w terminie oraz niewszczynanie przez Pożyczkodawcę postępowania sądowego oraz egzekucyjnego stanowić będzie wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że pożyczka będzie przeznaczona na bieżące funkcjonowanie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. W związku z tym należy stwierdzić, że dodatkowa prowizja, o której mowa we wniosku będzie kosztem wykazującym związek z osiąganymi przychodami oraz z zachowaniem źródła przychodu i jako taka będzie mogła stanowić pośredni koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e updop).

Reasumując, należy stwierdzić, iż zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Pożyczkodawcy dodatkowa kwota w postaci wskazanej we wniosku prowizji może stanowić dla Wnioskodawcy pośredni koszt uzyskania przychodów zaliczany do kosztów w momencie poniesienia. Przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko w tym zakresie jest zatem prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, zauważyć należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego i nie są niezgodne ze stanowiskiem przedstawionym w niniejszej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.