Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.614.2020.1.KK
z 28 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2020 r. (data wpływu 8 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 13 grudnia 2019 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny od babci i mamy po 1/2 części prawa odrębnej własności lokalu nr 2 o powierzchni użytkowej 72 m², który znajduje się w budynku mieszkalnym. Z własnością przedmiotowego lokalu związany jest udział wynoszący 9/10 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt – działka nr 8 o powierzchni 2498 m²oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W budynku znajdują się dwa lokale. Jeden to lokal nr 2 należący do Wnioskodawczyni na podstawie wymienionej umowy darowizny i drugi lokal nr 1 należący do osoby fizycznej, która nie jest z Nią spokrewniona. Udział w nieruchomości wspólnej, w tym w działce nr 8 związany z własnością lokalu nr 1, wynosi 1/10. W przeliczeniu na metry jest to 249,8 m².

Decyzją Prezydenta z dnia 25 maja 2020 r., działka nr 8 została podzielona (geodezyjnie) na dwie działki: działka nr 8/2 o pow. 1822 m², która jest niezabudowana oraz działka nr 8/3 o pow. 676 m², która jest zabudowana ww. budynkiem, w którym znajdują się 2 lokale. Ponieważ podział był jedynie geodezyjny, obecnie właściciele obu lokali mają te same udziały w obu działkach, czyli odpowiednio lok. nr 1 – udział l/10 i lok. nr 2 – udział 9/10.

Obecnie wraz z właścicielem lokalu nr 1, na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, Wnioskodawczyni chce zawrzeć umowę o podziale całej nieruchomości na następujących warunkach. Całość niezabudowanej działki nr 8/3 o pow. 1822 m² przypada na własność Wnioskodawczyni.

Działka nr 8/3 staje się współwłasnością każdoczesnego właściciela lokalu Nr 1 i lokalu nr 2 w następujących częściach ułamkowych:

• dla właściciela lokalu nr 1 udział 2498/6760,
  

• dla właściciela lokalu nr 2 (Wnioskodawczyni) udział 4262/6760.
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, brak jest podatku dochodowego od zniesienia współwłasności, ponieważ udziały obu współwłaścicieli przed i po podziale nieruchomości pozostają na tym samym poziomie i nie ma spłat.

Skutki zniesienia współwłasności dla działki nr 8/2. Przed podziałem w działce nr 8/2 o pow. 1822 m² właściciel lokalu nr 1 ma udział 1/10, odpowiadający 182,2 m², czyli udział 1822/18220, a właściciel lokalu nr 2 (Wnioskodawczyni) ma 9/10, czyli udział 16398/18220, tj. 1639,8 m². Po podziale A. L. „traci” udział 1822/18220, czyli 182,2 m² w działce nr 8/2. Wnioskodawczyni ma w tej działce udział 6398/18220, otrzymuje dodatkowe 1822/18220 (czyli zyskuje 182,2 m²), co daje razem udział 18220/18220.

Skutki zniesienia współwłasności działki nr 8/3. Przed podziałem w działce 8/3 o pow. 676 m² właściciel lokalu nr 1 ma udział 1/10 (676/6760), czyli 67,6 m², a właściciel lokalu nr 2 (Wnioskodawczyni) ma udział 9/10 (6084/6760), czyli 608,4 m². Po podziale właściciel lokalu nr 1 ma w tej działce udział 676/6760 + 1822/6760 (czyli zyskuje 182,2 m²), co daje razem udział 2498/6760, odpowiadający powierzchni 249,8 m², a właściciel lokalu nr 2 (Wnioskodawczyni) ma w tej działce udział 6084/6760 – 1822/6760 (czyli traci 182,2 m²), czyli udział 4262/6760 odpowiadający powierzchni 426,2 m².

Reasumując, właściciel lokalu nr 1 na skutek zniesienia współwłasności „traci” udział 1822/182220 (odpowiadający wartości 182,2 m², w działce nr 8/2 i zyskuje tyle samo 1822/6760 (odpowiadający wartości 182,2 m²) w działce nr 8/2. Łącznie po podziale wartość jego udziału pozostaje ta sama, gdyż odpowiada wartości 249 m², 676+1822, czyli 2498:6760=0,3695 (67,6 m² + 1822 m² = 249,8 m² : 676 m² = 0,3695).

Analogicznie właściciel lokalu nr 2 (Wnioskodawczyni) zyskuje w działce nr 8/2 udział 1822/18220 odpowiadający wartości 182,2 m² i traci tyle samo – udział 1822/6760 (odpowiadający 182,2 m²) w działce nr 8/3. Łącznie przed podziałem Wnioskodawczyni ma 1639,8 m² + 608,4 m², czyli 2248,2 m², a po podziale wartość Jej udziałów pozostaje ta sama, gdyż odpowiada wartości 1822 m² + 426,2 m², czyli razem również 2248,2 m².

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie umowy podziału nieruchomości wspólnej na opisanych wyżej zasadach będzie rodziło po stronie Wnioskodawczyni powstanie obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli od dnia nabycia przez Nią własności lokalu oraz związanego z nim udziału w nieruchomości wspólnej nie minęło 5 lat?

Zdaniem Wnioskodawczyni, umowa podziału nieruchomości, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali ma taki sam skutek, treść i funkcję co umowa o zniesieniu współwłasności nieruchomości określona w Kodeksie cywilnym. Dlatego dla skutków podatkowych tej umowy w zakresie powstania podatku od dochodu osób fizycznych powinny analogicznie mieć zastosowanie reguły dotyczące umowy o zniesieniu współwłasności nieruchomości. To zaś oznacza, że jeżeli zniesienie współwłasności polega na objęciu przez poszczególnych współwłaścicieli udziałów w nieruchomościach powstałych po podziale, bez zwiększenia wartości udziałów w stosunku do udziałów posiadanych w nieruchomości sprzed podziału i nie ma spłat miedzy stronami w związku z podziałem nieruchomości, to w stosunku do Wnioskodawczyni będącej właścicielem lokalu nr 2 nie powstaje obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli od nabycia przez właściciela lokalu nr 2 własności lokalu i związanego z nim udziału w nieruchomości na podstawie umowy darowizny, nie upłynęło 5 lat. W przedstawionym przypadku, udział każdego z dotychczasowych współwłaścicieli w nieruchomości wspólnej odpowiada wielkości i wartości udziałów w nieruchomościach powstałych po podziale. Tak więc w przypadku zawarcia umowy podziału nieruchomości na wskazanych warunkach, nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U z 2019 r., poz. 1813) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Punktem wyjścia do obliczenia podstawy opodatkowania jest wartość rynkowa zbywanych udziałów, a nie powierzchnia nieruchomości.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 13 grudnia 2019 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny od babci i mamy po 1/2 części prawa odrębnej własności lokalu nr 2 o powierzchni użytkowej 72 m², który znajduje się w budynku mieszkalnym. Z własnością przedmiotowego lokalu związany jest udział wynoszący 9/10 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt – działka nr 8 o powierzchni 2498 m² oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W budynku znajdują się dwa lokale. Jeden to lokal nr 2 należący do Wnioskodawczyni na podstawie wymienionej umowy darowizny i drugi lokal nr 1 należący do osoby fizycznej, która nie jest z Nią spokrewniona. Udział w nieruchomości wspólnej, w tym w działce nr 8 związany z własnością lokalu nr 1, wynosi 1/10. W przeliczeniu na metry jest to 249,8 m².

Decyzją Prezydenta Miasta nr 11/20 z dnia 25 maja 2020 r., działka nr 8 została podzielona (geodezyjnie) na dwie działki: działka nr 8/2 o pow. 1822 m², która jest niezabudowana oraz działka nr 8/3 o pow. 676 m², która jest zabudowana ww. budynkiem, w którym znajdują się 2 lokale. Ponieważ podział był jedynie geodezyjny, obecnie właściciele obu lokali mają te same udziały w obu działkach, czyli odpowiednio lok. nr 1 – udział l/10 i lok. nr 2 – udział 9/10.

Obecnie wraz z właścicielem lokalu nr 1, na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, Wnioskodawczyni chce zawrzeć umowę o podziale całej nieruchomości na następujących warunkach. Całość niezabudowanej działki nr 8/3 o pow. 1822 m² przypada na własność Wnioskodawczyni.

Działka nr 8/3 staje się współwłasnością każdoczesnego właściciela lokalu nr 1 i lokalu nr 2 w następujących częściach ułamkowych:

• dla właściciela lokalu nr 1 udział 2498/6760,
  

• dla właściciela lokalu nr 2 (Wnioskodawczyni) udział 4262/6760.
  
  

Reasumując, właściciel lokalu nr 1 na skutek zniesienia współwłasności „traci” udział 1822/182220 (odpowiadający wartości 182,2 m², w działce nr 8/2 i zyskuje tyle samo 1822/6760 (odpowiadający wartości 182,2 m²) w działce nr 8/2. Łącznie po podziale wartość jego udziału pozostaje ta sama, gdyż odpowiada wartości 249 m², 676+1822, czyli 2498:6760=0,3695 (67,6 m² + 1822 m² = 249,8 m² : 676 m² = 0,3695).

Analogicznie właściciel lokalu nr 2 (Wnioskodawczyni) zyskuje w działce nr 8/2 udział 1822/18220 odpowiadający wartości 182,2 m² i traci tyle samo – udział 1822/6760 (odpowiadający 182,2 m²) w działce nr 8/3. Łącznie przed podziałem Wnioskodawczyni ma 1639,8 m² + 608,4 m², czyli 2248,2 m², a po podziale wartość Jej udziałów pozostaje ta sama, gdyż odpowiada wartości 1822 m² + 426,2 m², czyli razem również 2248,2 m².

Zdaniem Wnioskodawczyni, brak jest podatku dochodowego od zniesienia współwłasności, ponieważ udziały obu współwłaścicieli przed i po podziale nieruchomości pozostają na tym samym poziomie i nie ma spłat.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że planowane nieodpłatne zniesienie współwłasności nieruchomości lokalowej nabytej 2019 r. przez Wnioskodawczynię, stosownie do treści art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podlega przepisom tej ustawy. W związku z tym, nieodpłatne zniesienie współwłasności, stosownie do treści art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie spowoduje wystąpienia skutków podatkowych w tym podatku. Zatem Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zawarcia umowy nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące obowiązku zapłaty podatku dochodowego jest prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo Organ zauważa, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla innych właścicieli nieruchomości lokalowej uczestniczących w zniesieniu współwłasności.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.