Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.256.2020.1.SP
z 25 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2020 r. (data wpływu 27 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w związku z likwidacją Spółki wystąpi po jej stronie obowiązek podatkowy na terytorium Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2020 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w związku z likwidacją Spółki wystąpi po jej stronie obowiązek podatkowy na terytorium Polski.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową z siedzibą w Luksemburgu i podlega na terenie Luksemburga opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Jedynym wspólnikiem Spółki jest osoba fizyczna podlegająca opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich (dalej: „Wspólnik”).

Zgodnie z postanowieniami Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Luksemburgu dnia 14.06.1995 r. oraz protokołu do tej konwencji (dalej: „UPO”), Spółka jest rezydentem podatkowym w Luksemburgu i legitymuje się certyfikatem rezydencji podatkowej wydanym przez administrację podatkową Wielkiego Księstwa Luksemburg.

Głównymi aktywami Spółki są udziały w następujących spółkach:

– (…)

– (…)

– (…)

(zwane dalej: „Spółka Zależnymi”).

Aktywa Spółek Zależnych składają się przede wszystkim z nieruchomości położonych w Polsce. Z uwagi na zmienną sytuację na rynku nieruchomości nie jest wykluczone, że w najbliższym czasie wybrane Spółki Zależne dokonają sprzedaży posiadanych nieruchomości (w takim przypadku aktywa danej spółki nie będą składać się przede wszystkim z nieruchomości ale np. ze środków pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży).

Ze względu na to, że Spółka zrealizowała zamierzone cele biznesowe, Wspólnik rozważa jej zakończenie bytu prawnego, w drodze rozwiązania spółki bez postępowania likwidacyjnego (dalej: „Likwidacja”).

Proces rozwiązania Spółki odbędzie się w trybie przewidzianym przepisami kodeku cywilnego i kodeksu spółek handlowych Wielkiego Księstwa Luksemburg zgodnie z którymi, na mocy uchwały Wspólnika Spółki przyjętej w formie aktu notarialnego, wszystkie aktywa i pasywa spółki zostaną na dzień likwidacji przeniesione na Wspólnika likwidowanej Spółki w ramach sukcesji uniwersalnej.

W związku z tym, że dojdzie do sukcesji uniwersalnej majątku Spółki (w tym praw majątkowych, tj. głównie udziałów w Spółkach Zależnych, wierzytelności oraz zobowiązań) na Wspólnika likwidowanego podmiotu, Wspólnik, na moment rozwiązania Spółki, nabędzie cały majątek Spółki, w tym również udziały w Spółkach Zależnych oraz zobowiązania Spółki.

Zgodnie z art. 13 ust. 4 UPO zyski uzyskane przez rezydenta umawiającego się państwa z tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), których wartość w więcej niż 50 procentach pochodzi bezpośrednio lub pośrednio z majątku nieruchomego położonego w drugim umawiającym się państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim państwie.

Z kolei, w myśl art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „ustawa o CIT”), za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w związku z Likwidacją skutkującą przeniesieniem posiadanych udziałów w Spółkach Zależnych na Wspólnika powstanie po stronie Spółki obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z Likwidacją Spółki po jej stronie wystąpi obowiązek podatkowy na terytorium Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z Likwidacją Spółki po jej stronie nie wystąpi obowiązek podatkowy na terytorium Polski.

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z Likwidacją, Spółka nie osiągnie jakiegokolwiek dochodu, który mógłby podlegać opodatkowaniu na terytorium Polski na podstawie polskich przepisów podatkowych, z uwzględnieniem postanowień UPO.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, dalej „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 3 ust. 3 ustawy o CIT określa katalog dochodów, o których mowa w ust. 2.

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, specyficznym rodzajem dochodów podlegających opodatkowaniu na terytorium Polski przez podatnika niemającego tu siedziby ani zarządu są dochody (przychody) „z tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości.”

Jednocześnie, przepisy ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, w przypadku podmiotów, które posiadają siedzibę lub zarząd w państwie, z którym Polska ma podpisaną taką umowę. Umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania ma charakter norm kolizyjnych, które decydują o zakresie zastosowania prawa podatkowego poszczególnych państw, w przypadku gdy zgodnie z ich wewnętrznymi przepisami dany dochód podlega opodatkowaniu w więcej niż jednym państwie. Niemniej jednak umowa w sprawie podwójnego opodatkowania nie ustanawia samoistnego obowiązku podatkowego – obowiązek podatkowy w danym państwie musi wynikać z jego wewnętrznych regulacji.

Zgodnie z art. 13 ust. 4 UPO, zyski uzyskane przez rezydenta umawiającego się państwa z tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), których wartość w więcej niż 50 procentach pochodzi bezpośrednio lub pośrednio z majątku nieruchomego położonego w drugim umawiającym się państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim państwie.

Należy zatem uznać, że UPO dopuszcza opodatkowanie zysków uzyskanych z przeniesienia własności udziałów zarówno w Polsce, jak i Luksemburgu, w przypadku gdy zaistnieją okoliczności określone w tych przepisach.

Należy zauważyć, że powyższe regulacje mają charakter specyficzny, albowiem przewidują możliwość opodatkowania zysków w Polsce jako miejscu położenia majątku nieruchomego stanowiącego źródło wartości udziałów, których własność jest przenoszona, nawet w przypadku, gdy zarówno podmiot przenoszący własność, jak i podmiot, na który własność jest przenoszona, nie posiadają rezydencji podatkowej w Polsce.

Mając na względzie, że Spółka, jak i Wspólnik są podmiotami posiadającymi rezydencję podatkową w państwie innym niż Rzeczpospolita Polska, żaden z tych podmiotów nie podlega opodatkowaniu od całości uzyskanych dochodów w Polsce, jeśli nie wynika to z przepisu szczególnego krajowych regulacji podatkowych oraz odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a państwem rezydencji podatkowej danego podmiotu.

W ocenie Spółki, przytoczone powyżej przepisy pozwalające na powstanie obowiązku podatkowego w Polsce jako państwie położenia majątku nieruchomego, stanowiącego źródło wartości udziałów, których własność jest przenoszona, w niniejszej sprawie nie będą mieć zastosowania, ponieważ:

1. w związku z Likwidacją Spółki, Spółka nie osiągnie jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego (zysku), które mogłoby podlegać opodatkowaniu;
2. wynikłe z Likwidacji przeniesienie aktywów i pasywów Spółki na rzecz Wspólnika nie stanowi zdarzenia kreującego obowiązek podatkowy w świetle przytoczonych postanowień ustawy o CIT oraz UPO.

Ad a)

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, zgodnie z przepisami prawa luksemburskiego, podjęcie uchwały o Likwidacji będzie skutkowało tym, że wszystkie aktywa i pasywa Spółki zostaną na dzień likwidacji przeniesione na Wspólnika likwidowanej Spółki w ramach sukcesji uniwersalnej. Jednocześnie, Spółka nie uzyska jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego z tego tytułu, w szczególności nie otrzyma środków pieniężnych, które miałyby później podlegać dystrybucji pomiędzy wspólników (tj. na rzecz Wspólnika). W ocenie Spółki do przeniesienia własności majątku Spółki na rzecz Wspólnika dochodzi zatem z mocy prawa w ramach jednego zdarzenia, w wyniku którego Spółka zostanie pozbawiona majątku. Tym samym, przekazanie majątku Spółki na rzecz Wspólnika będzie stanowiło de facto podział majątku Spółki (wydanie majątku w wyniku rozwiązania Spółki).

Zdaniem Spółki, z perspektywy polskiego porządku prawnego, przekazanie majątku Spółki na rzecz Wspólnika powinno być postrzegane w sposób zbliżony do przejęcia majątku występującego przy okazji połączenia spółek przez przejęcie na gruncie polskiego kodeksu spółek handlowych. W takim przypadku, zgodnie z art. 494 § 1 KSH, spółka przejmująca wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej. Jednocześnie, z perspektywy podatkowej, na gruncie polskich przepisów, spółka przejmowana nie osiąga jakiegokolwiek dochodu podlegającego opodatkowaniu.

Powyższe, zdaniem Spółki, oznacza, że z tytułu Likwidacji, Spółka nie uzyska jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, które w świetle polskich przepisów podatkowych mogłoby podlegać opodatkowaniu.

Zgodnie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym różnice kursowe. Przepisy ustawy CIT nie zawierają normatywnej definicji przychodu. Nie ulega jednak wątpliwości, że przychodem są jedynie faktyczne przysporzenia po stronie podatnika, które mają rzeczywisty, trwały oraz definitywny charakter. Jeżeli natomiast podatnik uzyskuje świadczenie, które nie spełnia jednego z powyższych kryteriów, tj. np. nie stanowi rzeczywistego przysporzenia, wówczas nie uzyskuje przychodu podatkowego.

Przykładowo, w jednym z komentarzy do ustawy o CIT autorzy stwierdzają, iż: „przychód dla celów podatkowych powinien mieć charakter definitywny oraz jednoznacznie określony. (...) Reasumując, przychód jest to taka zmiana stanu majątkowego, u której podstaw leży zamiar uzyskania przysporzenia i zmiana ta powinna cechować się definitywnością, być określona co do kwoty (bądź w inny wiarygodny sposób wyceniona), a uzyskujący przychód powinien w rezultacie mieć możliwość rozporządzania nim jak właściciel.” (G. Dźwigała, Z. Huszcz, P. Karwat, R. Krasnodębski, M. Ślifirczyk, F. Świtała, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych Komentarz, Warszawa 2007, s. 177).

Zatem, aby po stronie Wnioskodawcy powstał przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o CIT w związku z Likwidacją Spółki i następującym w jej wykonaniu przeniesieniem majątku Spółki (w tym udziałów w Spółkach Zależnych), powinno dojść do faktycznego przysporzenia na rzecz Wnioskodawcy. Tymczasem, przeniesienie własności majątku Spółki na Wspólnika nie będzie skutkowało uzyskaniem przez Spółkę jakiegokolwiek rzeczywistego przysporzenia. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nie otrzyma jakiegokolwiek świadczenia w zamian za przeniesienie własności majątku Spółki na rzecz Wspólnika. W konsekwencji, należy uznać, że Spółka nie osiągnie przychodu (dochodu), o którym mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, jak również nie osiągnie zysku, o którym mowa w art. 13 ust. 4 UPO.

Ad b)

Jednocześnie, w ocenie Spółki, Likwidacja Spółki nie stanowi zdarzenia objętego dyspozycją art. 13 ust. 4 UPO.

Świadczy o tym przede wszystkim brzmienie Komentarza wypracowanego w ramach OECD do Modelowej Konwencji OECD (która stanowi wzór, na którym opiera się m.in. brzmienie analizowanej UPO). Wprawdzie Modelowa Konwencja OECD nie jest oficjalną i wiążącą wykładnią umów o unikaniu podwójnego opodatkowania opartych na niej, jednakże wyjaśnia ona postanowienia umów zgodnie z wykładnią celowościową.

W tym kontekście, należy w szczególności zwrócić uwagę na brzmienie punktu 5 uwag ogólnych Komentarza do art. 13 Modelowej Konwencji OECD, który stanowi, iż artykuł ten nie zawiera dokładnej definicji określenia zysków majątkowych. Wyrazy „przeniesienie własności majątku” są użyte w celu objęcia nimi szczególnie zysków z majątku pochodzących ze sprzedaży, zamiany, a również z częściowej sprzedaży, wywłaszczenia, przekazania spółce w zamian za akcje, sprzedaży praw, czy darowizny majątku.

W świetle powołanego fragmentu Komentarza OECD, w ocenie Spółki, pojęcie „przeniesienia własności majątku” należy interpretować jako wszelkie formy przeniesienia własności majątku, które dokonywane są w drodze dwustronnej czynności prawnej, a nie w ramach zdarzeń, które są skutkiem podjęcia pewnych działań zgodnie z przepisami wewnętrznymi państwa, w którym siedzibę ma dana spółka. Tym samym, Likwidacja Spółki i wynikłe z niej przeniesienie całego majątku Spółki w ramach sukcesji uniwersalnej na rzecz Wspólnika nie będzie kwalifikować się jako „przeniesienie własności udziałów”, o którym mowa w art. 13 ust. 4 UPO, ponieważ przekazanie udziałów nastąpi w ramach sukcesji całego majątku Spółki na rzecz Wspólników, do której dojdzie nie na podstawie decyzji Spółki, lecz z mocy prawa, tj. zgodnie z przepisami prawa luksemburskiego – będzie wynikiem podjęcia przez wspólników uchwały o rozwiązaniu Spółki bez postępowania likwidacyjnego (de facto bez udziału Zarządu likwidowanej Spółki). Nie będzie to więc zdarzenie, w ramach którego Spółka faktycznie będzie występowała jako podmiot samodzielnie przenoszący własność udziałów.

Jednocześnie, jak wynika z utrwalonej praktyki, która zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy pozostaje aktualna, dochody uzyskiwane z tytułu likwidacji nie są zaliczane do zysków z przeniesienia własności majątku w świetle umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przykładowo, wskazuje na to interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 listopada 2011 r., sygn. IPPB1/415-797/11-2/JB:

„Zatem dochód z tytułu likwidacji spółki kapitałowej z siedzibą na Cyprze, o ile prawo cypryjskie zrównuje ww. dochód z wpływami z akcji, będzie podlegał dyspozycji art. 10 Konwencji, a zatem dochód ten może podlegać opodatkowaniu w Polsce i na Cyprze. W tym przypadku w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania, zastosowanie znajdzie art. 24 ust. 1 lit. a) Konwencji. W przypadku kiedy prawo cypryjskie nie zrównuje dochodów z tytułu likwidacji spółki z wpływami z akcji, a tym samym dochód ten nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 10 Konwencji, należy dokonać dalszej właściwości kwalifikacji dochodu na gruncie Konwencji.

Artykuł 13 Konwencji reguluje zasady opodatkowania zysków ze sprzedaży majątku (przeniesienia własności majątku).f.)

Z treści art. 13 Konwencji wynika, że dotyczy on sytuacji, w której muszą być spełnione dwa warunki jednocześnie, musi nastąpić przeniesienie własności majątku i osoba dokonująca przeniesienia składników majątkowych musi osiągnąć w związku z tym zysk.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż dochód uzyskany przez Wnioskodawcę nie ma być osiągnięty przez niego w związku z przeniesieniem własności składników majątkowych na inne osoby, lecz z tytułu przysługujących mu praw w spółce, w której będzie jednym z udziałowców. Zatem nie będą spełnione kryteria przewidziane w art. 13 Konwencji, by dochód uzyskany przez Wnioskodawcę podlegał opodatkowaniu na zasadach w nim określonych.”

Konsekwentnie, należy uznać, że opisane zdarzenie przyszłe nie będzie wypełniało przesłanek zastosowania art. 13 ust. 4 UPO, w konsekwencji czego obowiązek podatkowy po stronie Spółki na terytorium Polski nie wystąpi z tego tytułu.

Końcowo, należy zauważyć, że w dotychczasowej, utrwalonej praktyce stosowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, wyrażane było zgodne przekonanie, że przeniesienie własności majątku spółki w związku z jej likwidacją może skutkować opodatkowaniem jedynie po stronie wspólników, a podstawą dla wystąpienia obowiązku podatkowego w takim przypadku nie jest art. 13 typowej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (wzorowanej na Modelowej Konwencji OECD), dopuszczający opodatkowanie zysków z tytułu przeniesienia własności, lecz dochód taki podlega opodatkowaniu:

1. na zasadach przewidzianych dla dywidend – pod warunkiem, że dany rodzaj dochodu z tytułu likwidacji objęty jest definicją „dywidend” (przy czym, zgodnie z typową definicją dywidendy, włączenie dochodu z likwidacji do kategorii dywidend częstokroć uzależnione jest od tego, czy dochód ten według prawa państwa, w którym spółka likwidowana ma siedzibę, jest pod względem podatkowym traktowany jak dochód z akcji);
2. jako dochód, który nie jest objęty postanowieniami typowej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania – podlegający opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba uzyskująca dochód posiada rezydencję podatkową.

Powyższe stanowisko zostało przedstawione m.in. w następujących, przykładowych rozstrzygnięciach:

• interpretacja indywidualna (zmiana interpretacji indywidualnej przez Ministra Finansów) z dnia 29 września 2010 r., sygn. DD4/033/01/RMU/10/DD-3:
  
  „(...) Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż dochód uzyskany przez Podatnika nie miał być osiągnięty przez niego w związku z przeniesieniem własności składników majątkowych na inne osoby, lecz z tytułu przysługujących jemu praw w spółce, w której był w dniu wniesienia wniosku jedynym udziałowcem. Zatem nie zostały spełnione kryteria przewidziane w art. 13 konwencji, by dochód uzyskany przez Podatnika podlegał opodatkowaniu na zasadach w nim określonych.
  W konsekwencji powyższego, dochód osiągnięty przez Podatnika w wyniku likwidacji luksemburskiej spółki nie został objęty postanowieniami któregokolwiek z artykułów konwencji regulujących jasno określone kategorie dochodów. Zatem do tak uzyskanego dochodu znajdą zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 konwencji, zgodnie z którym części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce bez względu na to, skąd one pochodzą, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.”;
  

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1313/10:
  
  „(...) w ocenie Sądu, organ podatkowy prawidłowo przeanalizował poszczególne zapisy Konwencji regulujące miejsce opodatkowania dochodów – zaczynając od art. 10 Konwencji, poprzez art. 13, na art. 22 ust. 1 Konwencji kończąc. Słusznie oceniono, że dochód z tytułu likwidacji spółki kapitałowej z siedzibą w Wielkim Księstwie Luksemburga, o ile prawo Księstwa zrównuje tak uzyskany dochód z dochodem uzyskanym z akcji, będzie podlegał dyspozycji art. 10 Konwencji i może podlegać opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i Luksemburgu, zaś w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania zastosowanie znaleźć powinien art. 24 ust. 1 lit. a Konwencji. Natomiast, w razie gdyby dochód z tytułu likwidacji przedmiotowej spółki nie był na tle prawa luksemburskiego tożsamy z dochodem uzyskanym z akcji, dochody te nie mogłyby być opodatkowane na podstawie art. 10 Konwencji. (...). Dochód, jaki w świetle przedstawionego stanu faktycznego ma osiągnąć podatnik związany będzie z przysługującymi mu prawami w spółce, a nie z przeniesieniem własności składników, dlatego w sprawie nie dojdzie do wypełnienia przytoczonych już przesłanek z art. 13 Konwencji. Sąd podziela stanowisko organu, że uzyskany w sposób opisany we wniosku o wydanie interpretacji dochód nie mógł zostać zakwalifikowany do żadnego z artykułów regulujących kategorie dochodów. Z tego względu, na podstawie art. 22 ust. 1 Konwencji, który stanowi, że części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, nie objęte postanowieniami poprzednich artykułów konwencji, podlegają podatkowaniu tylko w tym państwie uznać należy, że przedmiotowy dochód osiągnięty przez podatnika podlegać będzie opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.”;
  

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2621/10: „Badany przepis art. 13 Konwencji stanowi o zyskach ze sprzedaży majątku (...) W ocenie Sądu, tak jak w ocenie Ministra Finansów, żaden z przypadków wymienionych w art. 13 Konwencji nie ma zastosowania w tej sprawie. Likwidacja spółki kapitałowej (akcyjnej czy z ograniczoną odpowiedzialnością), a więc spółki posiadającej osobowość prawną, którą wnioskodawca wskazał we wniosku o interpretację, powoduje unicestwienie źródła przychodów, a więc ewentualnych zysków w tym podstawowych jakimi są dywidendy. (...) Należy więc przyjąć, że skoro zysk z likwidacji spółki nie jest dywidendą (art. 10 Konwencji) i nie jest zyskiem ze zbycia praw majątkowych (art. 13 Konwencji), a żaden inny przepis Konwencji treściowo nie odpowiada stanowi faktycznemu z wniosku o interpretację to jedynym rozwiązaniem jest art. 22 ust. 1 Konwencji, pozwalający stosować prawo miejsca zamieszkania podatnika, a więc polskie prawo podatkowe.”
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 28 lutego 2012 r., sygn. IPTPB2/415-748/11-6/KR: „Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka z siedzibą w Luksemburgu, w której Wnioskodawca posiada udziały, ulegnie likwidacji. Na skutek procesu likwidacyjnego wspólnicy, w tym także Wnioskodawca, otrzymają odpowiedni udział w majątku Spółki pozostały po zaspokojeniu jej wierzycieli oraz kosztów likwidacji. Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż dochód uzyskany przez Wnioskodawcę nie będzie osiągnięty w związku z przeniesieniem własności składników majątkowych na inne osoby, lecz z tytułu przysługujących mu praw w Spółce, w której jest wspólnikiem. Zatem, nie zostaną spełnione kryteria przewidziane w art. 13 Konwencji, by dochód uzyskany przez Wnioskodawcę podlegał opodatkowaniu na zasadach w nim określonych. W konsekwencji powyższego, dochód osiągnięty przez Wnioskodawcę w wyniku likwidacji luksemburskiej Spółki nie zostanie objęty postanowieniami któregokolwiek z artykułów Konwencji regulujących jasno określone kategorie dochodów. Zatem do tak uzyskanego dochodu znajdą zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 Konwencji, zgodnie z którym części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce bez względu na to, skąd one pochodzą, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.”
  
  
  

Należy więc stwierdzić, że skoro dotychczas dochody uzyskane w wyniku likwidacji spółki kapitałowej rozpoznawane były jako podlegające opodatkowaniu co najwyżej po stronie wspólników spółki, w postaci dywidendy albo jako dochody niewymienione w którymkolwiek z postanowień danej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, a jednocześnie, organy podatkowe, jak i sądy administracyjne były zgodne co do tego, że art. 13 nie będzie mieć zastosowania w takich przypadkach, to opodatkowanie na terytorium Polski w opisanym stanie faktycznym nie wystąpi. Ewentualne skutki podatkowe powinny więc wystąpić wyłącznie po stronie Wspólnika, na terytorium Luksemburga lub Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, opisane zdarzenie przyszłe nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie Spółki na terytorium Polski, ponieważ przepisy, z których taki obowiązek ewentualnie mógłby wynikać, nie będą mieć zastosowania, gdyż:

• Spółka nie osiągnie jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego w związku z Likwidacją i konsekwentnym przeniesieniem majątku Spółki na rzecz Wspólnika;
  

• przeniesienie udziałów w ramach sukcesji majątku Spółki przez Wspólnika w wyniku Likwidacji nie będzie podlegało kwalifikacji jako „przeniesienie własności udziałów” w rozumieniu art. 13 ust. 4 UPO;
  

• zgodnie z przepisami UPO, Modelowej Konwencji oraz praktyką interpretacyjną, art. 13 ust. 4 UPO nie ma zastosowania do przejęcia majątku spółki przez wspólników w wyniku likwidacji podmiotu;
  

a w związku z powyższym, brak jest przepisów UPO, które dopuszczałyby powstanie obowiązku podatkowego na terytorium Polski po stronie Spółki z tytułu opisanego przeniesienia majątku Spółki na rzecz Wspólnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślenia wymaga fakt, że powyższa interpretacja ma zastosowanie jedynie dla Wnioskodawcy występującego z wnioskiem o wydanie interpretacji i nie odnosi się do skutków podatkowych powstałych po stronie Wspólnika (Wspólników) likwidowanej Spółki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.