Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.361.2020.1.IM
z 2 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 sierpnia 2020 r. (data wpływu 3 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w ramach opisanej w zdarzeniu przyszłym decyzji o likwidacji będzie on uprawniony do zakwalifikowania poniesionych wydatków na Inwestycję jako koszt zaniechanych inwestycji w dacie dokonania likwidacji, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2020 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w ramach opisanej w zdarzeniu przyszłym decyzji o likwidacji będzie on uprawniony do zakwalifikowania poniesionych wydatków na Inwestycję jako koszt zaniechanych inwestycji w dacie dokonania likwidacji, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub „Spółka”), zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym od 2012 roku. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja okien i drzwi. Ponadto, zgodnie z klasyfikacją PKD działalność Wnioskodawcy może obejmować m.in:

• 46.13.Z - Działalność agentów zajmujących się sprzedażą drewna i materiałów budowlanych;
• 43.34.Z - Malowanie i szklenie;
• 43.33.Z - Posadzkarstwo; tapetowanie i oblicowywanie ścian;
• 25.12.Z - Produkcja metalowych elementów stolarki budowlanej;
• 43.31 Z - Tynkowanie;
• 43.32.Z - Zakładanie stolarki budowlanej.
  
  

Wnioskodawca ma siedzibę na terytorium Polski i podlega w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. W 2017 r. Spółka zawarła z osobami fizycznymi, nieprowadzącymi działalności gospodarczej, a także nie będącymi czynnymi podatnikami VAT, którzy są właścicielami niezabudowanej działki gruntu (dalej: „Właściciele”) umowę dzierżawy tejże działki gruntu (dalej: „Nieruchomość”). Zgodnie z postanowieniami zawartej umowy Nieruchomość była wykorzystywana przez Spółkę do jej działalności gospodarczej. Dzierżawa gruntu służyła przede wszystkim realizacji inwestycji budowlanej w postaci dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych z usługą i infrastrukturą techniczną (domki letniskowe), docelowo przeznaczonych pod wynajem krótkoterminowy (dalej: „Inwestycja”). W czasie prowadzenia prac związanych z budową domków letniskowych Inwestycja była kwalifikowana jako środki trwałe w budowie i do dnia dzisiejszego, Inwestycja jest w ten sposób rozpoznawana w ewidencji Spółki.

Oznacza to, że nie była ona jeszcze wykorzystywana w działalności, nie została ujęta w ewidencji środków trwałych jako środek trwały, a Wnioskodawca nie rozpoczął dokonywania od niej odpisów amortyzacyjnych. Tym samym, Spółka do dnia dzisiejszego nie osiągała z tego tytułu przychodów, gdyż rozpoczęcie najmu planowane było dopiero po zamknięciu prac wykończeniowych, związanych z przystosowaniem domków letniskowych. Niemniej jednak, z uwagi na ogłoszoną pandemię koronawirusa SARS-CoV-2, której skutki okazały się szczególnie dotkliwe dla branży turystycznej oraz najmu krótkoterminowego, strony w celu zabezpieczenia swoich interesów (zarówno Wnioskodawcy, jak i Właścicieli) zdecydowały o zakończeniu łączącego ich stosunku cywilnoprawnego, poprzez rozwiązanie umowy dzierżawy bez rozliczenia nakładów. Powyższe skutkować będzie przeniesieniem na Właścicieli wszystkich praw i obowiązków związanych z Inwestycją, z uwagi na prawo własności gruntu - kwestia własności budynków wybudowanych na cudzym gruncie oraz momentu przeniesienia władztwa ekonomicznego oraz faktycznego nad inwestycją została jednoznacznie uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „k.c.”). Wobec powyższego, Spółka podejmie decyzję o likwidacji, która będzie równoznaczna z zaniechaniem prowadzenia dalszych prac związanych z Inwestycją. Wnioskodawca w drodze przekazania Inwestycji, decydując definitywnie, że efekt nakładów nie będzie wykorzystywany w przyszłości, dokona trwałego wykreślenia jej z ewidencji księgowej. W związku z tym, nie będzie uprawniony do czerpania korzyści z Inwestycji, a szczególnie nie będzie podejmował działań związanych z podjęciem działalności w zakresie wynajmu krótkoterminowego. W przypadku podjęcia wspomnianych działań Właściciele, nie dokonujący żadnych płatności do Spółki tytułem rozliczenia nakładów (rozwiązanie umowy dzierżawy z pozostawieniem nakładów na Inwestycję), staną się właścicielami ekonomicznymi realizowanej Inwestycji. Zawarta pomiędzy stronami umowa dzierżawy nie przewiduje bowiem obowiązku Spółki do przywrócenia przedmiotu dzierżawy do stanu poprzedniego. Mając na uwadze tak przedstawione zdarzenie przyszłe Wnioskodawca wnosi o udzielenie odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w ramach opisanej w zdarzeniu przyszłym decyzji o likwidacji, będzie on uprawniony do zakwalifikowania poniesionych wydatków na Inwestycję jako koszt zaniechanych inwestycji w dacie dokonania likwidacji, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w ramach opisanej w zdarzeniu przyszłym decyzji o likwidacji będzie on uprawniony do zakwalifikowania poniesionych wydatków na Inwestycję jako koszt zaniechanych inwestycji w dacie dokonania likwidacji, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W związku z tym, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

1. poniesiony wydatek musi mieć wpływ na powstanie przychodu bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów;
2. wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy;
3. musi być właściwie udokumentowany.
   
   

Tym samym, w opinii Spółki kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów. Innymi słowy, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu lub źródła tego przychodu. Co więcej, związek ten może być zarówno bezpośredni jak i pośredni. Koszty uzyskania przychodów stanowiące koszty bezpośrednie to wszelkie koszty, których poniesienie wpłynęło w sposób bezpośredni na uzyskanie określonego przychodu. Natomiast kosztami, tzw. pośrednimi są wszystkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z uzyskiwaniem przychodów, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z jego funkcjonowaniem. Do kosztów uzyskania przychodów nie należy jednak – w sposób bezpośredni - zaliczać wydatków związanych z nabyciem poszczególnych składników majątkowych. Co do zasady kosztem w tym przypadku będą odpisy amortyzacyjne, dokonywane od takiego składnika.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Przepis ten wskazuje zatem, że aby móc dokonywać odpisów amortyzacyjnych od określonych składników majątkowych, muszą one przede wszystkim

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać nabyte lub wytworzone we własnym zakresie oraz
• muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do używania.
  
  

Tym samym, Inwestycja, widniejąca w ewidencji Wnioskodawcy jako środek trwały w budowie, który nie jest do dnia złożenia niniejszego wniosku kompletny i zdatny do użytku, nie spełnia warunków wskazanych w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, a zatem wybudowane domki letniskowe nie mogą podlegać amortyzacji. W przypadku Wnioskodawcy rozpoczęcie amortyzacji nastąpiłoby dopiero w momencie przyjęcia budynków do użytkowania (po zakończeniu prac związanych z wykończeniem) i zakwalifikowania Inwestycji do środków trwałych jako budynki. Wówczas należałoby ustalić wartość początkową w oparciu o koszt wytworzenia zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT i od tej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych, które następnie mogłyby stanowić koszt uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy.

Jednak z uwagi na podjęte decyzje, wskazane w zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca nie dokona kwalifikacji prowadzonej Inwestycji, na którą poniósł dotychczas szereg wydatków, jako środek trwały. Tym samym nie będzie miał możliwości rozpoznawania poniesionych na ten cel wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego Wnioskodawca dokona likwidacji prowadzonej Inwestycji, tj. wykreślenia Inwestycji ze swojej ewidencji.

Zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów zalicza się również koszty zaniechanych inwestycji w dacie zbycia inwestycji lub jej likwidacji. Wobec powyższego, w pierwszej kolejności należy wskazać, że ustawa o CIT wskazuje definicję „inwestycji”. Zgodnie z brzmieniem art. 4a pkt 1 ustawy o CIT inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U.2019.351), (dalej: „UoR”). Z kolei, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 UoR środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Powyższe prowadzi do wniosku, że inwestycje można sklasyfikować jako aktywa trwałe w okresie realizacji przedsięwzięcia, które nie są jeszcze środkami trwałymi w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT (przede wszystkim nie są kompletne i zdatne do użytku przez podatnika).

Z kolei, poddając weryfikacji treść art. 15 ust. 4f ustawy o CIT w zakresie „zaniechania inwestycji”, Spółka powołuje się na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. II FSK 2250/13, zgodnie z którym: „(...) zaniechanie inwestycji może mieć miejsce w sytuacji, gdy podatnik poniesie określone nakłady w celu pozyskania lub ulepszenia środka trwałego, a następnie z różnych względów biznesowych zrezygnuje z dokończenia budowy, montażu lub ulepszenia tych środków trwałych przed oddaniem ich do używania.” Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy zaniechanie inwestycji charakteryzuje się brakiem podejmowania kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym przez jakikolwiek podmiot realizujący przedsięwzięcie z uwagi na istniejące czynniki biznesowe/ekonomiczne. Dokonując dalszej analizy art. 15 ust. 4f ustawy o CIT pod kątem planowanych działań Wnioskodawca zaznacza, iż termin „likwidacja” nie został zdefiniowany w ustawie o podatku dochodowym ani w ustawie o rachunkowości.

Posługując się wykładnią językową tego pojęcia, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), likwidować to „powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś”. W tym zakresie Wnioskodawca odwołuje się do wykładni dokonywanej przez sądy administracyjne. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 grudnia 2017 r., sygn. II FSK 3046/15 wskazał, że: „(...) likwidację należy zatem rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. w wyniku zniszczenia, ale także pozbycie się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego - właściciela budynku (środka trwałego). Uwzględniając powyższą argumentację zgodzić się zatem należało z organem, że analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, iż powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym oraz, że warunkiem uznania tych wydatków za koszty podatkowe jest, aby efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję nie mógł być wykorzystywany w przyszłości.

Albowiem definitywność decyzji o zaniechaniu inwestycji warunkująca możliwość zaliczenia poniesionych na jej realizację wydatków do kosztów uzyskania przychodu oznacza, że żaden z jej elementów nie będzie mógł być wykorzystany w inny sposób w innych działaniach Spółki.”.

Powyższe znajduje potwierdzenie również w linii interpretacyjnej przyjętej przez organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 października 2018 r., nr. 0114-KDIP2-3.4010.231.2018.1.MC organ stwierdził, że: „Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Zatem dla celów zaliczenia kosztów zaniechanych inwestycji do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest (i) zaniechanie wszelkich działań w związku z inwestycją i (ii) podjęcie decyzji o zaniechaniu inwestycji. (...) Należy także mieć na względzie, że likwidacja zaniechanej inwestycji musi mieć charakter trwały, co powinno wynikać ze stosownych dokumentów np. protokołu, decyzji zarządu spółki, zgromadzenia wspólników itp. Nie można uznać za likwidację zaniechanej inwestycji takiej sytuacji, w której podatnik wprawdzie podjął decyzję o zaniechaniu inwestycji, ale inwestycja ta dalej znajduje się w jego księgach. Jednocześnie definitywność decyzji o zaprzestaniu i likwidacji inwestycji warunkująca możliwość zaliczenia poniesionych na jej realizację wydatków do kosztów uzyskania przychodów oznacza, że żaden z jej elementów np. dokumentacja nie będą mogły być wykorzystane w inny sposób, np. w innych działaniach spółki.”

Jak zostało wskazane we wniosku, Wnioskodawca poniósł szereg wydatków pozostających w bezpośrednim związku z realizowaniem Inwestycji na dzierżawionym gruncie. Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że wydatki te spełniałyby przesłanki, pozwalające na uznanie ich za wartość początkową środków trwałych zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2. Niemniej jednak, zgodnie z opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym, w związku z ogłoszoną pandemią koronawirusa SARS- CoV-2, w szczególności dynamicznie rozwijającą się sytuacją epidemiczną w Polsce, Spółka, z obawy przed brakiem opłacalności wynajmu krótkoterminowego w wybudowanych domkach letniskowych, zdecydowała o rozwiązaniu umowy dzierżawy, co wiąże się z zaniechaniem Inwestycji. Podjęcie takiej decyzji, wynikającej z niezależnych od Spółki czynników zewnętrznych, będzie prowadziło do przeniesienia Inwestycji na Właścicieli Nieruchomości oraz jednoczesnego wykreślenia jej z ewidencji księgowej Spółki. Mając powyższe na względzie, Wnioskodawca podkreśla, że w jego ocenie kontynuowanie rozpoczętej Inwestycji pozbawione jest racjonalnego uzasadnienia ekonomicznego. Zdaniem Spółki, obowiązujący w Polsce stan epidemii, a także towarzyszące mu zasady i ograniczenia, dotyczące przede wszystkim branży turystycznej, wiążą się z dużą niepewnością w zakresie wysokości przyszłych przychodów oraz kosztów wynikających z zakończenia Inwestycji, a także w zakresie rozpoczęcia w wybudowanych domkach letniskowych wynajmu krótkoterminowego.

Z perspektywy Spółki najważniejszym elementem zarządzania przedsiębiorstwem jest utrzymanie płynności finansowej na poziomie umożliwiającym dalsze prowadzenie działalności. Wobec tego, potencjalny przyrost liczby nowych przypadków zakażeń oraz możliwe zaostrzenie obowiązujących przepisów w kraju, które wyjątkowo dotkliwie wpływają na branżę turystyczną, stanowi zbyt wysokie ryzyko niedostatecznej wysokości przychodów oraz braku popytu na zakończoną i oddaną do użytku Inwestycję. Ponadto, zgodnie z informacjami publikowanymi zarówno przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) jak i Ministerstwo Zdrowia w Polsce przewiduje się, że w okresie jesienno-zimowym nadejdzie druga fala pandemii, której konsekwencji nie sposób teraz przewidzieć. W związku z tak pesymistyczną prognozą ekspertów Spółka musi liczyć się z wprowadzeniem przez Ministerstwo Zdrowia kolejnych obostrzeń, które mogą ponownie zamrozić branżę turystyczną i znacząco osłabić kondycję finansową Wnioskodawcy.

W związku z planowanymi działaniami opisanymi we wniosku, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o CIT, zdaniem Spółki powinna ona rozpoznać wydatki związane z zaniechaną Inwestycją jako koszty uzyskania przychodów w dniu podjęcia decyzji o jej likwidacji. Poniesione wydatki miały bowiem charakter definitywny oraz pozostawały w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę (tutaj jako przygotowanie do działalności gospodarczej, związanej z najmem krótkoterminowym domków letniskowych). Zdaniem Wnioskodawcy, planowana likwidacja Inwestycji wpisuje się w definicję, konsekwentnie przedstawianą przez organy podatkowe i sądy administracyjne. W następstwie podjętej decyzji Spółka dokonałaby trwałego wykreślenia aktywów z ewidencji księgowej. Wykreślenie Inwestycji z aktywów Spółki oraz przeniesienie wynikających z niej praw i obowiązków na Właścicieli Nieruchomości wskazuje na definitywny i nieodwracalny charakter wyzbycia się składnika majątku. Czynność ta, zdaniem Wnioskodawcy, skutkuje trwałą niemożnością wykorzystywania nieznajdujących się już w ewidencji Spółki budynków w podejmowanych przez nią innych działaniach. W tym zakresie Spółka ponownie podkreśla, że przedmiotowa Inwestycja nie była dotychczas wykorzystywana w działalności (w ewidencji widnieje jako środki trwałe w budowie), w związku z czym nigdy nie doszło do jej przekwalifikowania. Tym samym, z uwagi na brak spełnienia przesłanek wynikających z art. 16a ustawy o CIT Wnioskodawca nie dokonywał od niej odpisów amortyzacyjnych. Dodatkowo, w opinii Wnioskodawcy za moment zaniechania inwestycji w rozumieniu art. 15 ust. 4f ustawy o CIT powinien on uznać datę podjęcia przez odpowiednie organy Spółki decyzji o trwałym zaprzestaniu działań inwestycyjnych z uwagi na brak ekonomicznego uzasadnienia kontunuowania inwestycji.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, z uwagi na czynniki zewnętrzne niezależne od Spółki (pandemię koronawirusa SARS-CoV-2), będzie on uprawniony do zakwalifikowania poniesionych wydatków na Inwestycję jako koszt zaniechanych inwestycji w dacie dokonania likwidacji Inwestycji, zgodnie z art. 15 ust. 4f ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.