Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDWPT.4011.104.2020.2.ASZ
z 2 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2020 r. (data wpływu 13 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 września 2020 r. (data wpływu 7 września 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych w związku z otrzymanym odszkodowaniem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 3 sierpnia 2020 r., nr 0113-KDWPT.4011.104.2020.1.ASZ, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 3 sierpnia 2020 r. (data doręczenia 27 sierpnia 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 1 września 2020 r. (data wpływu 7 września 2020 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 3 września 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku):

W dniu 26 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca otrzymał od pracodawcy, którym jest M., oświadczenie na podstawie art. 62 ustawy o służbie cywilnej (Dz. U. z 2014 r., poz.1111, z późn. zm.) o przeniesieniu ze stanowiska naczelnika wydziału na niższe stanowisko głównego specjalisty z jednoczesnym obniżeniem wynagrodzenia, co wynikało przede wszystkim z obniżonego mnożnika kwoty bazowej z wartości 2,9 do wartości 2,3. Wnioskodawca nowe warunki pracy i płacy przyjął, a następnie złożył do Sądu Pracy pozew o uznanie przeniesienia za dokonane z naruszeniem art. 62 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej, przywrócenie do służby na poprzednie stanowisko z poprzednim wynagrodzeniem oraz o zasądzenie od M. odszkodowania w wysokości 50 000 zł ex contractu na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego. Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo stwierdzając jednocześnie naruszenie przez M. art. 62 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej oraz wykorzystanie przez pracodawcę przeniesienia służbowego do zdegradowania urzędnika służby cywilnej. Sąd stwierdził, że nie może Wnioskodawcy przywrócić tylko dlatego na poprzednie stanowisko, ponieważ nie ma przepisu w ustawie o służbie cywilnej, który mógłby to umożliwić.

Na skutek wniesionej przez Wnioskodawcę apelacji, Sąd drugiej instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od M. na rzecz Wnioskodawcy kwotę … zł … gr tytułem odszkodowania w oparciu o art. 471 Kodeksu cywilnego. Sąd stwierdził, że M. nie dotrzymał umowy kontraktowej w zakresie przyznanej płacy i wyliczył szkodę na dzień 9 sierpnia 2019 r. w wysokości … zł … gr.

Dla sprawy istotne również jest to, że dyrektor generalny M. z naruszeniem prawa – co stwierdził sąd pracy – dokonał rozwiązania z Wnioskodawcą umowy o pracę bez wypowiedzenia w dniu 25 lipca 2016 r., a Sąd przywrócił Go do pracy prawomocnym wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019 r. na warunkach, które zostały ustalone po dniu 26 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca pracę podjął i aktualnie pracuje w M. jako główny specjalista na warunkach płacowych ustalonych po dniu 26 kwietnia 2016 r. Odszkodowanie w wysokości … zł … gr zostało Wnioskodawcy wypłacone w dniu 19 sierpnia 2019 r. jako wykonanie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 9 sierpnia 2019 r. (odszkodowanie). W sentencji wyroku jest sformułowanie, że Sąd zasądza kwotę 36 427 zł 32 gr tytułem odszkodowania.

Wypłacone świadczenie nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono Mu szkody z powodu degradacji, gdyż od dnia 25 lipca 2016 r. do dnia 8 maja 2019 r. nie łączyła Wnioskodawcę umowa o pracę z M. (ponad 33 miesiące na skutek wadliwej dyscyplinarki). Wnioskodawca w M. był zatrudniony od dnia 16 października 2006 r. do dnia 25 lipca 2016 r., w tym od 2010 r. na mocy aktu mianowania na urzędnika mianowanego na czas nieokreślony. Obecnie, po przywróceniu do pracy na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 25 kwietnia 2019 r. jest zatrudniony na podstawie umowy mianowania na czas nieokreślony. Wnioskodawca jest pracownikiem w okresie ochronnym przed emeryturą. Prawo do świadczeń emerytalnych nabywa w dniu 11 czerwca 2021 r.

Wnioskodawca w dnia 7 lutego 2020 r. otrzymał od M. pismo stwierdzające, że w wyniku pozyskania dodatkowego zakresu informacji, pracodawca stwierdził, że przychód w wysokości … zł … gr jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu i oskładkowaniu i zażądał od Wnioskodawcy w związku z tym, że została sporządzona odpowiednia korekta uwzględniająca rozliczenie składkowo-podatkowe i należne z tego tytułu składki zostały przekazane do ZUS i urzędu skarbowego, wpłaty na rzecz M. łącznej kwoty w wysokości sumy kwot: 4 994 zł 18 gr (składki na ubezpieczenie społeczne), 2 828 zł 98 gr (składki zdrowotne), 3 222 zł (należna zaliczka na podatek dochodowy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku):

Czy M. prawidłowo dokonał naliczenia podatku dochodowego z dnia 7 lutego 2020 r., od zasądzonego wyrokiem Sądu odszkodowania, czy też należało zastosować w zaistniałej sytuacji zwolnienie i dokonana wypłata odszkodowania w dniu 19 sierpnia 2019 r. w pełnej zasądzonej wysokości wskazanej w wyroku była zgodna z prawem?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 36 427 zł 32 gr zasądzona przez Sąd jest odszkodowaniem związanym z przywróceniem do pracy na skutek nieuzasadnionego zwolnienia, co wykazał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu do wyroku. Istnieje więc bezpośredni i nierozerwalny związek z rozwiązaniem stosunku pracy a wypłata tego odszkodowania. Kwota ta nie powinna podlegać opodatkowaniu i oskładkowaniu ZUS.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 1 wrześnie 2020 r. Wnioskodawca dodał, że w Jego ocenie dokonana w dniu 19 sierpnia 2019 r. wypłata odszkodowania w pełnej wysokości zasądzonej wyrokiem sądowym, tj. w kwocie … zł … gr była zgodna z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia podatkowego i wypłacono je na podstawie wyroku sądowego oraz:

• nie zostało otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  

• nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono Mu szkody, dokonując degradacji z naruszeniem prawa.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy naliczenie podatku dochodowego od tego odszkodowania jest nieprawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z przepisu art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że w dniu 26 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca otrzymał od pracodawcy, którym jest M., oświadczenie na podstawie art. 62 ustawy o służbie cywilnej o przeniesieniu ze stanowiska naczelnika wydziału na niższe stanowisko głównego specjalisty z jednoczesnym obniżeniem wynagrodzenia, co wynikało przede wszystkim z obniżonego mnożnika kwoty bazowej z wartości 2,9 do wartości 2,3. Wnioskodawca nowe warunki pracy i płacy przyjął, a następnie złożył do Sądu Pracy pozew o uznanie przeniesienia za dokonane z naruszeniem art. 62 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej, przywrócenie do służby na poprzednie stanowisko z poprzednim wynagrodzeniem oraz o zasądzenie od M. odszkodowania w wysokości 50 000 zł ex contractu na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego. Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo stwierdzając jednocześnie naruszenie przez M. art. 62 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej oraz wykorzystanie przez pracodawcę przeniesienia służbowego do zdegradowania urzędnika służby cywilnej. Sąd stwierdził, że nie może Wnioskodawcy przywrócić tylko dlatego na poprzednie stanowisko, ponieważ nie ma przepisu w ustawie o służbie cywilnej, który mógłby to umożliwić. Na skutek wniesionej przez Wnioskodawcę apelacji, Sąd drugiej instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od M. na rzecz Wnioskodawcy kwotę … zł … gr tytułem odszkodowania w oparciu o art. 471 Kodeksu cywilnego. Sąd stwierdził, że M. nie dotrzymał umowy kontraktowej w zakresie przyznanej płacy i wyliczył szkodę na dzień 9 sierpnia 2019 r. w wysokości … zł … gr. Odszkodowanie zostało Wnioskodawcy wypłacone w dniu 19 sierpnia 2019 r. jako wykonanie wyroku Sądu Okręgowego. W sentencji wyroku jest sformułowanie, że Sąd zasądza kwotę … zł … gr tytułem odszkodowania. Wypłacone świadczenie nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono Mu szkody z powodu degradacji, gdyż od dnia 25 lipca 2016 r. do dnia 8 maja 2019 r. nie łączyła Wnioskodawcę umowa o pracę z M. (ponad 33 miesiące na skutek wadliwej dyscyplinarki). Wnioskodawca w M. był zatrudniony od dnia 16 października 2006 r. do dnia 25 lipca 2016 r., w tym od 2010 r. na mocy aktu mianowania na urzędnika mianowanego na czas nieokreślony. Obecnie, po przywróceniu do pracy na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 25 kwietnia 2019 r. jest zatrudniony na podstawie umowy mianowania na czas nieokreślony.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Stosownie do art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z powyżej wskazanego przepisu art. 471 Kodeksu cywilnego, nie wynikają wysokość oraz zasady ustalania zasądzonego odszkodowania. Tym samym, do wypłaconego na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania nie może mieć zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa wówczas należy przeanalizować możliwość zwolnienia z opodatkowania wypłaconego odszkodowania w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Zatem, zakres zwolnienia wynikający z ww. art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści. Co oznacza, że na podstawie tego przepisu opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Należy zauważyć, że otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie jest rekompensatą za utracone korzyści majątkowe związane z przeniesieniem ze stanowiska naczelnika wydziału na niższe stanowisko głównego specjalisty z jednoczesnym obniżeniem wynagrodzenia. Zatem, stwierdzić należy, że wypłacone odszkodowanie miało rekompensować Wnioskodawcy utracone przez Niego, w wyniku degradacji stanowiska spodziewane korzyści, które by osiągnął gdyby nie został zdegradowany. Odszkodowanie to miało więc tak naprawdę zrekompensować zarobek jaki Wnioskodawca (były naczelnik wydziału) mógłby otrzymać, gdyby do zmiany stanowiska nie doszło.

W związku z powyższym, przedmiotowe odszkodowanie nie jest odszkodowaniem za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, ale dotyczy utraconych korzyści. W konsekwencji, wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie nie podlega również zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym odszkodowanie to podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemiologicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.