2020.10.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.135.2020.4.MZ
z 2 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 czerwca 2020 r. (data wpływu 23 czerwca 2020 r.), uzupełnionym 22 września 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych powierniczego przeniesienia wierzytelności oraz zwrotnego przeniesienia wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych powierniczego przeniesienia wierzytelności oraz zwrotnego przeniesienia wierzytelności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 1 września 2020 r. Znak: 0114-KDIP1-1.4012.352.2020.2.RR, 0113-KDIPT2-3.4011.532.2020.3.IR, 0111-KDIB2-2.4014.135.2020.3.MZ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 22 września 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa) prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka (zwana dalej cesjonariuszem) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa od osób fizycznych (zwanych dalej cedentem) roszczenia przysługujące tym osobom względem pożyczkodawców/kredytodawców. Roszczenia te wynikają z przysługującego cedentowi prawa żądania względem pożyczkobiorcy/kredytobiorcy zwrotu wierzytelności stanowiącej obniżkę całkowitego kosztu kredytu konsumenckiego z uwagi na wcześniejszą spłatę zobowiązania.

Spółka nabywając te wierzytelności podpisuje z cedentem umowę cesji wierzytelności zwanej dalej cesją powierniczą, w której cedent bezwarunkowo przelewa na rzecz spółki (cesjonariusza) przedmiotową wierzytelność, wraz ze wszelkimi związanymi z tą wierzytelnością prawami (w tym odsetkami za opóźnienie i zwłokę) zaś cesjonariusz przelew wierzytelności przyjmuje w celu jej dochodzenia na drodze sądowej lub pozasądowej do wyegzekwowania od Pożyczkodawcy/Kredytodawcy. W tym przypadku cesjonariusz zobowiązuje się do przekazania cedentowi procentowo uzgodnionej wartości roszczenia (np. 50% roszczenia) w postaci wyegzekwowanego od pożyczkodawcy/kredytodawcy świadczenia obejmującego wyłącznie należność główną. W zawartej umowie, możliwe jest również ustalenie przez strony, iż cedent otrzyma procentowo uzgodnioną wartość wierzytelności wyegzekwowanego od pożyczkodawcy/kredytodawcy świadczenia, obejmującego należność główną oraz wartość odsetek za zwłokę które są związane z tą należnością. Wypłata tego świadczenia następuje w określonym terminie, od dnia wyegzekwowania świadczenia od pożyczkodawcy/Kredytodawcy przez cesjonariusza (płatność z dołu). Po nabyciu wierzytelności w celu ich wyegzekwowania Spółka będzie działała we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko. Wnioskodawca zobowiązuje się do przekazania części należnej za nabyte roszczenie na rachunek bankowy klienta (wierzyciela pierwotnego) w określonym terminie po otrzymaniu uznania długu na swoim rachunku bankowym.

W przypadku niemożności skutecznego wyegzekwowania nabytej przez cesjonariusza (Powiernika) roszczenia (wierzytelności) w całości lub w części, nabyte w ramach cesji powierniczej, roszczenie (wierzytelność) zostaje przeniesione w całości lub w odpowiedniej części z cesjonariusza na cedenta tzw. cesja zwrotna. Dokonanie cesji zwrotnej powoduje wygaśnięcie umowy między stronami, jednak cesjonariusz zobowiązany jest do uiszczenia opłaty sądowej oraz niezbędnych kosztów procesu, w przypadku gdy cesjonariusz skierował sprawę do sądu celem przymusowej realizacji roszczenia. Zawierana umowa stanowi również, iż świadczenia obejmujące zwrot kosztów procesu przysługują cesjonariuszowi.

Umowa zawarta pomiędzy cesjonariuszem a cedentem zawiera również zapis, iż w przypadku niemożności skutecznego wyegzekwowania nabytego przez cesjonariusza roszczenia (wierzytelności) na etapie przed sądowym, cesjonariusz zleca prowadzenie sprawy kancelarii prawnej, która ocenia zasadność i koszty wniesienia pozwu do sądu. W przypadku opinii negatywnej w tym przedmiocie zostaje dokonana cesja zwrotna na cedenta, zaś umowa pomiędzy cesjonariuszem a cedentem wygasa.

Wnioskodawca podpisując umowę ze swoim Klientem staje się właścicielem wierzytelności, a więc wchodzi w prawa właścicieli wierzytelności.

Cena zakupu roszczenia (wierzytelności) przez cedenta będzie niższa od wartości nominalnej sprzedawanej wierzytelności.

Zakupiona wierzytelność w ramach cesji, oprócz roszczenia dotyczącego wierzytelności głównej obejmuje również przysługujące od pożyczkodawcy/kredytodawcy odsetki związane z nabywaną wierzytelnością a także koszty zastępstwa procesowego które w przypadku postępowania sądowego zostaną zasądzone na rzecz cesjonariusza, tj. Wnioskodawcy. W przypadku postępowania sądowego cesjonariusz zobowiązany jest do pokrycia kosztów takich jak opłata od pełnomocnictwa, opłata od pozwu, koszty obsługi prawnej. W przypadku spraw przegranych dodatkowo Wnioskodawca pokrywa również inne koszty, którymi zostaje obciążony jako strona przegrana, tj. zwrot kosztów dla strony przeciwnej w wysokości wskazanej przez Sąd.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował m.in., że:

W odniesieniu do wątpliwości dotyczących wskazania na podstawie jakiej czynności nastąpi przekazanie przez cedenta, o którym mowa we wniosku wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca uzupełnia opis stanu faktycznego poprzez wskazanie iż, nabycie to nastąpi poprzez zawarcie umowy przelewu powierniczego, w którym cedent bezwarunkowo przelewa na rzecz Wnioskodawcy przedmiotową wierzytelność, wraz ze wszelkimi związanymi z tą wierzytelnością prawami (w tym odsetkami za opóźnienie i zwłokę), zaś Wnioskodawca przelew wierzytelności przyjmuje w celu jej dochodzenia na drodze sądowej lub pozasądowej do wyegzekwowania od Pożyczkodawcy/Kredytodawcy.

Przekazanie wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez cedenta w wykonaniu opisanej we wniosku umowy cesji wierzytelności następuje na podstawie przelewu powierniczego. Jest to umowa, która nie została uregulowana wprost w przepisach prawa cywilnego (jest to umowa nienazwana).

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tę część z uzupełnienia Wnioskodawcy, która odnosi się do zagadnień dotyczących podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Czy umowa opisanego w stanie faktycznym przelewu powierniczego, stanowi dla Wnioskodawcy podstawę do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych w momencie jej zawarcia lub po odzyskaniu roszczenia (wierzytelności) przez Wnioskodawcę? (pytanie sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku po przeformułowaniu pytania oznaczonego we wniosku nr 5).
Czy w przypadku niemożności skutecznego wyegzekwowania nabytej przez cesjonariusza (Powiernika) roszczenia (wierzytelności) w całości lub w części, roszczenie (wierzytelność) zostaje przeniesione w całości lub w odpowiedniej części z cesjonariusza na cedenta tzw. cesja zwrotna, czynność ta podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 6).

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku), w przedstawionym stanie faktycznym zawarta umowa przelewu powierniczego, nie stanowi dla Wnioskodawcy podstawy do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych ani w momencie jej zawarcia, ani w momencie odzyskania roszczenia (wierzytelności) przez Wnioskodawcę. Umowy przelewu powierniczego wierzytelności, zawierane przez Wnioskodawcę nie stanowią żadnej z umów wskazanych w zamkniętym katalogu czynności zawartym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych;
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy;
umowy dożywocia;
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat;
ustanowienie hipoteki;
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności;
umowy depozytu nieprawidłowego;
umowy spółki.

Opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności cywilnoprawne, które są wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Przesądza o tym użycie w treści tego przepisu terminu „następujące”, wyraźnie odwołującego się do tych czynności cywilnoprawnych, które zostały w nim wymienione.

Zgodnie z art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1963 r. - Kodeks cywilny, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew powierniczy jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy takie należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność, jednak w ocenie Wnioskodawcy, umowy przelewu powierniczego zawierane przez niego, dokonywane są nie na podstawie umowy sprzedaży czy zamiany, a innej czynności prawnej, przez co nie stanowią one żadnej z umów wskazanych w zamkniętym katalogu czynności zawartym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych mogącej podlegać opodatkowaniu.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku niemożności skutecznego wyegzekwowania nabytej przez cesjonariusza (Powiernika) roszczenia (wierzytelności) w całości lub w części, roszczenie (wierzytelność) zostaje przeniesione w całości lub w odpowiedniej części z cesjonariusza na cedenta tzw. cesja zwrotna, czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zwrotne przeniesienie roszczenia (wierzytelności) nie przybiera postaci umowy sprzedaży. Cesja zwrotna następuje na podstawie pierwotnej umowy cesji, nie stanowi więc odrębnej umowy. Wyrażenie woli stron, następuje z chwilą podpisania pierwotnej umowy.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Cesja wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile przyjmie postać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W opisanym stanie faktycznym, ewentualna zwrotna cesja, dokonywana będzie na podstawie pierwotnie zawartej umowy, po spełnieniu przesłanek w niej wskazanych. Tym samym zwrotne przeniesienie wierzytelności nie będzie dokonywane na podstawie odrębnej umowy sprzedaży, ani też nie będzie stanowiło innej czynności cywilnoprawnej wymienionej w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, dlatego też nie będzie rodzić skutków na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Przy dokonaniu cesji zwrotnej na rzecz cedenta na Wnioskodawcy z tego tytułu nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych. Stanowisko to znajduje poparcie w interpretacji indywidualnej z 16 sierpnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB4.4014.202.2019.2.BB

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tylko tę część uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 815 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
(uchylona),
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
umowy dożywocia,
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
(uchylona),
ustanowienie hipoteki,
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
umowy depozytu nieprawidłowego,
umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Charakterystycznym dla zakresu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest zamknięty katalog czynności i zdarzeń, które są opodatkowane tym podatkiem – opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych są tylko czynności enumeratywnie i wprost wskazane w przytoczonym wyżej przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu nawet, gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.

– Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa cesji jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, że Wnioskodawca (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa, zwana dalej cesjonariuszem) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa od osób fizycznych (zwanych dalej cedentem) roszczenia przysługujące tym osobom względem pożyczkodawców/kredytodawców. Spółka nabywając te wierzytelności podpisuje z cedentem umowę cesji wierzytelności poprzez zawarcie umowy przelewu powierniczego, w którym cedent bezwarunkowo przelewa na rzecz Wnioskodawcy przedmiotową wierzytelność, wraz ze wszelkimi związanymi z tą wierzytelnością prawami (w tym odsetkami za opóźnienie i zwłokę), zaś Wnioskodawca przelew wierzytelności przyjmuje w celu jej dochodzenia na drodze sądowej lub pozasądowej do wyegzekwowania od Pożyczkodawcy/Kredytodawcy. Przekazanie wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez cedenta w wykonaniu opisanej we wniosku umowy cesji wierzytelności następuje na podstawie przelewu powierniczego. Jest to umowa nienazwana. W przypadku niemożności skutecznego wyegzekwowania nabytej przez cesjonariusza (Powiernika) roszczenia (wierzytelności) w całości lub w części, nabyte w ramach cesji powierniczej, roszczenie (wierzytelność) zostaje przeniesione w całości lub w odpowiedniej części z cesjonariusza na cedenta tzw. cesja zwrotna. Dokonanie cesji zwrotnej powoduje wygaśnięcie umowy między stronami.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że skoro – jak wskazuje Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku – przekazanie wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez cedenta w wykonaniu opisanej we wniosku umowy cesji wierzytelności następuje na podstawie przelewu powierniczego i jest to umowa nienazwana, to umowa ta jako czynność niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a zatem nabycie wierzytelności na podstawie takiej umowy również nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu tej umowy.

Natomiast opisany we wniosku zwrotny przelew roszczenia (wierzytelności), tj. cesja zwrotna nie nastąpi na podstawie odrębnej umowy np. umowy sprzedaży lecz na podstawie pierwotnej umowy cesji. Czynność cesji zwrotnej, jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, również w ogóle nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Zatem w związku z dokonaniem cesji zwrotnej na rzecz cedenta, na Wnioskodawcy w żadnym przypadku również nie ciąży z tego tytułu obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych. W czynności tej Wnioskodawca uczestniczy bowiem nie jako nabywca tylko jako zbywający.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że Organ nie ocenia skuteczności opisanych we wniosku czynności, zatem niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że opisane czynności będą dokonane zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Przepisy podatkowe bowiem nie regulują stosunków cywilnoprawnych ani nie mają wpływu na ich treść oraz sposób rozliczania transakcji. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób ustalenia należności pomiędzy stronami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 199a § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności, a jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej. Natomiast organ uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej nie ma prawnej możliwości ingerencji w treść tych umów. W konsekwencji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanej interpretacji opiera się wyłącznie na przedstawionym opisie stanu faktycznego. Wydając interpretację nie dokonuje bowiem w tym zakresie żadnych ustaleń we własnym zakresie, lecz bazuje wyłącznie na tym co przedstawi Wnioskodawca w opisie sprawy. Tym samym Wnioskodawca ponosi pełną odpowiedzialność za przedstawiony przez siebie stan faktyczny i ewentualne negatywne skutki przedstawienia opisu w sposób niezgodny z rzeczywistością.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin