Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.213.2020.4.MD
z 2 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 8 lipca 2020 r. (data wpływu – 16 lipca 2020 r.), uzupełnionym 20 sierpnia i 1 września 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania pożyczki od podmiotu z siedzibą w Luksemburgu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lipca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania pożyczki od podmiotu z siedzibą w Luksemburgu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w pismach z 6 sierpnia 2020 r. znak: 0111-KDIB2-3.4014.213.2020.1.MD oraz z 14 sierpnia 2020 r. znak: 0111-KDIB2-3.4014.213.2020.2.MD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 20 sierpnia i 1 września 2020 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (dalej także: „Pożyczkobiorca”).

W dniu 9 kwietnia 2020 r. Wnioskodawczyni zawarła ze spółką z siedzibą w Luksemburgu, będącą podmiotem prawa luksemburskiego (dalej: „Pożyczkodawca”), umowę pożyczki, na podstawie której Wnioskodawczyni otrzymała kwotę pożyczki (dalej: „Pożyczka” lub „Umowa Pożyczki”).

Warunki udzielenia Pożyczki zostały ustalone przez Pożyczkodawcę i przedstawione Wnioskodawczyni do akceptacji: istotne postanowienia proponowanej umowy zostały zawarte w dokumencie Umowy Pożyczki przedstawionym Wnioskodawczyni w formie elektronicznej, tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez zagraniczną kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę.

Umowa Pożyczki została podpisana w imieniu Pożyczkodawcy przez pełnomocnika reprezentującego Pożyczkodawcę. Natomiast Pożyczkobiorca podpisał otrzymaną Umowę Pożyczki samodzielnie. Strony wymieniły się podpisanymi dokumentami Umowy Pożyczki, przesyłając je sobie nawzajem drogą elektroniczną, tj. jako załącznik do wiadomości e-mail. Wnioskodawczyni przesłała skan podpisanej przez siebie umowy jako załącznik do wiadomości e-mail wysłanej do zagranicznej kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę.

W momencie zawarcia Umowy Pożyczki, środki pieniężne przeznaczone na jej wypłatę znajdowały się na rachunku bankowym Pożyczkodawcy w Luksemburgu. Wypłata Pożyczki została dokonana z rachunku bankowego Pożyczkodawcy prowadzonego przez bank mający siedzibę poza granicami Polski na rachunek bankowy Pożyczkobiorcy znajdujący się w banku z siedzibą w Polsce.

Zgodnie z treścią Umowy Pożyczki, wszelkie płatności związane z udzieloną Pożyczką, w tym należne odsetki, Wnioskodawczyni jest zobowiązana dokonywać na zagraniczny rachunek bankowy Pożyczkodawcy.

Zgodnie z treścią Umowy, podlega ona prawu Luksemburga.

Pożyczkodawca nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W odpowiedziach na wezwania Wnioskodawczyni wskazała co następuje:

• W dniu 7 kwietnia 2020 r., Wnioskodawczyni otrzymała od kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę dokument w formie elektronicznej (tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez tę kancelarię), zawierający istotne postanowienia proponowanej umowy pożyczki. Po zapoznaniu się z jego treścią, Wnioskodawczyni przebywająca w Polsce, wydrukowała załączony dokument, podpisała go i przesłała skan podpisanego dokumentu na adres e-mail kancelarii obsługującej Pożyczkodawcę w dniu 8 kwietnia 2020 r.
• Następnie, po otrzymaniu przez kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę podpisanego przez Wnioskodawczynię dokumentu umowy pożyczki, Pożyczkodawca, działając przez ustanowionego pełnomocnika, podpisał dokument umowy pożyczki. W dniu 9 kwietnia 2020 r. Wnioskodawczyni otrzymała od kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę dokument w formie elektronicznej (tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez tę kancelarię), stanowiący skan umowy pożyczki, zawierającej podpisy Pożyczkobiorcy i Pożyczkodawcy, w imieniu którego umowę podpisał pełnomocnik przebywający w Polsce. Wypłata kwoty pożyczki nastąpiła po zawarciu umowy pożyczki przelewem z zagranicznego rachunku bankowego Pożyczkodawcy na rachunek bankowy Pożyczkobiorcy prowadzony w Polsce.
• Zarówno Pożyczkobiorca, jak i Pożyczkodawca, z tytułu zawartej umowy pożyczki, nie są opodatkowani podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.
• Pożyczkodawca nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby ani zarządu.
• Pożyczkodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej w Wielkim Księstwie Luksemburga. Pożyczkodawca prowadzi działalność holdingową i inwestycyjną, a udzielanie pożyczek nie mieści się w zakresie podstawowej działalności gospodarczej Pożyczkodawcy. Pożyczka na rzecz Wnioskodawczyni, miała charakter incydentalny.
• Proces zawarcia i podpisania umowy pożyczki był koordynowany przez zagraniczną kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę, przy pomocy polskiego biura tej kancelarii.
• Skan umowy pożyczki podpisanej przez pełnomocnika Pożyczkodawcy został przesłany do Pożyczkodawcy i zagranicznego biura kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę.
• Oświadczenie woli Pożyczkobiorcy o przyjęciu oferty (proponowanych warunków umowy pożyczki) dotarło do Pożyczkodawcy w miejscu jego siedziby, tj. w Luksemburgu.
• Zarząd Pożyczkodawcy podjął decyzję o złożeniu oferty udzielenia pożyczki na rzecz Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni jest osobą stale współpracującą ze spółką pośrednio zależną od pożyczkodawcy.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Umowa Pożyczki zawarta przez Wnioskodawczynię w warunkach opisanych w stanie faktycznym podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, Umowa Pożyczki zawarta przez Wnioskodawczynię w warunkach opisanych w stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ustawowy obowiązek zapłaty podatku powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej i ciąży na biorącym pożyczkę. Stosownie natomiast do art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, podstawę opodatkowania przy umowie pożyczki stanowi kwota lub wartość pożyczki, a w przypadku umowy określającej, że wypłata środków pieniężnych nastąpi niejednokrotnie i ich suma nie jest znana w chwili zawarcia umowy, kwota każdorazowej wypłaty środków pieniężnych. Z kolei w myśl art. 7 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, stawka podatku od umowy pożyczki wynosi 0,5%.

Co do zasady, umowa pożyczki jest zatem opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych, którego obowiązek zapłaty powstaje z momentem zawarcia umowy przez strony i obciąża pożyczkobiorcę.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za w granicą, przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Zgodnie z jednolitym stanowiskiem organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, pod pojęciem rzeczy, w rozumieniu powyższego przepisu, należy rozumieć również pieniądze będące przedmiotem umowy pożyczki.

Zawarcie umowy pożyczki mogłyby zatem być opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych, tylko wtedy, gdyby zostały spełnione następujące warunki:

• pieniądze w chwili zawarcia umowy pożyczki i dokonania wypłaty na jej podstawie znajdowałyby się w Polsce albo
• pieniądze w chwili zawarcia umowy pożyczki i dokonania wypłaty na jej podstawie znajdowałyby się za granicą oraz czynność zawarcia umowy pożyczki zostałaby dokonana na terytorium Polski.
  
  

Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy zauważyć, że przedmiot Umowy Pożyczki, tj. pieniądze, w momencie zawarcia Umowy Pożyczki oraz w momencie ich wypłaty, znajdowały się na rachunku bankowym Pożyczkodawcy w Luksemburgu, a więc poza granicami Polski.

Tym samym w odniesieniu do Umowy Pożyczki nie został spełniony warunek, o którym mowa w art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zatem Umowa Pożyczki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na tej podstawie. Powyższej konkluzji nie zmienia okoliczność, iż na podstawie Umowy Pożyczki pieniądze zostały przekazane na rachunek bankowy Pożyczkobiorcy w Polsce. Dla ustalenia czy spełniony został warunek, o którym mowa w art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych istotne znaczenie ma wyłącznie to, że w momencie zawarcia Umowy Pożyczki, pieniądze znajdowały się na zagranicznym rachunku bankowym Pożyczkodawcy i ich wypłata (tj. przelew) nastąpiła z zagranicznego rachunku Pożyczkodawcy.

Należy zatem ustalić, czy Umowa Pożyczki może podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, tj. czy w odniesieniu do Umowy Pożyczki zostały spełnione łącznie warunki o których mowa w tym przepisie. Zdaniem Wnioskodawczyni, w niniejszym stanie faktycznym warunki te nie zostały spełnione łącznie, w związku z czym Umowa Pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych również na podstawie tego przepisu.

Jak wskazano powyżej, w momencie zawarcia Umowy Pożyczki pieniądze znajdowały się na zagranicznym rachunku bankowym Pożyczkodawcy, tj. poza granicami Polski. Jednak aby dana czynność cywilnoprawna, której przedmiot znajduje się za granicą, była objęta zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, konieczne jest również, aby została ona dokonana na terytorium Polski. W ocenie Wnioskodawczyni, w odniesieniu do Umowy Pożyczki, ta przesłanka nie została spełniona – miejscem dokonania czynności prawnej
w przypadku Umowy Pożyczki nie jest bowiem Polska, a Luksemburg.

Za tym twierdzeniem przemawia analiza przepisów ustawy Kodeks cywilny w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ustawodawca nie przewiduje konkretnej formy prawnej dla ważności umowy pożyczki – art. 720 § 2 Kodeksu cywilnego stwierdza tylko, że umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

Umowa pożyczki jest zatem umową dwustronnie zobowiązującą i konsensualną – staje się skuteczna przez samo porozumienie i z chwilą porozumienia, tj. wskutek złożenia dwóch zgodnych oświadczeń woli stron. Nie jest konieczne wydanie rzeczy dla skuteczności umowy konsensualnej.

W myśl art. 60 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Natomiast w myśl art. 61 § 1 Kodeksu cywilnego oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Z kolei reguły ustalania miejsca zawarcia umowy określa art. 70 Kodeksu cywilnego. Według art. 70 § 1 cyt. Kodeksu, w razie wątpliwości umowę poczytuje się za zawartą w chwili otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu, a jeżeli dojście do składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu nie jest wymagane – w chwili przystąpienia przez drugą stronę do wykonania umowy. W myśl art. 70 § 2 Kodeksu cywilnego, w razie wątpliwości umowę poczytuje się za zawartą w miejscu otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu, a jeżeli dojście do składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu nie jest wymagane albo oferta jest składana w postaci elektronicznej – w miejscu zamieszkania albo w siedzibie składającego ofertę w chwili zawarcia umowy.

Co istotne, art. 70 § 2 Kodeksu cywilnego odwołuje się w swojej treści do pojęcia oferty. Oferta na gruncie prawa cywilnego jest zdefiniowana w art. 66 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy. W tym kontekście należy wskazać, że warunki udzielenia Pożyczki zostały ustalone przez Pożyczkodawcę i przedstawione Wnioskodawczyni do akceptacji. Istotne postanowienia proponowanej umowy zostały zawarte w dokumencie Umowy Pożyczki przedstawionym Wnioskodawczyni w formie elektronicznej, tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez zagraniczną kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę. W związku z tym oświadczenie Pożyczkodawcy skierowane do Pożyczkobiorcy stanowi ofertę w rozumieniu art. 66 § 1 Kodeksu cywilnego i w rezultacie art. 70 § 2 cyt. Kodeksu może mieć zastosowanie do Umowy Pożyczki.

Analiza przepisów Kodeksu cywilnego prowadzi do wniosku, że miejsce zawarcia umowy nie zostało w żadnej mierze uzależnione przez ustawodawcę od sposobu komunikowania się stron przy jej zawarciu, czy też od formy jej zawarcia. Powyższe potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych.

Co istotne, art. 70 § 2 Kodeksu cywilnego wprowadza regułę, zgodnie z którą miejsce zawarcia umowy jest określane przez siedzibę składającego ofertę lub miejsce, którym się on znajduje w momencie otrzymania oświadczenia woli drugiej strony w sprawie jej przyjęcia. Mając to na uwadze należy wskazać, że Pożyczkodawca ma swoją siedzibę w Luksemburgu, tj. poza granicami Polski. To również w Luksemburgu podejmowane są przez Pożyczkodawcę wszelkie decyzje dotyczące prowadzonej działalności, jak również w zakresie udzielania pożyczek, w tym zawarcia Umowy Pożyczki z Wnioskodawczynią.

Odnosząc powyższe przepisy Kodeksu cywilnego do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy wskazać, że miejscem dokonania czynności prawnej w przypadku zawarcia Umowy Pożyczki nie jest Polska, a Luksemburg. Za tym twierdzeniem przemawia fakt, iż podpisując Umowę Pożyczki, Pożyczkobiorca zaakceptował warunki oferty zawartej w dokumencie Umowy Pożyczki przedstawionym Wnioskodawczyni w formie elektronicznej, tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez zagraniczną kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę. Potwierdzeniem złożenia przez Wnioskodawczynię oświadczenia woli o przyjęciu oferty jest okoliczność, iż Wnioskodawczyni przesłała skan podpisanej przez siebie umowy jako załącznik do wiadomości e-mail wysłanej do zagranicznej kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę. Oświadczenie woli Wnioskodawczyni w tym zakresie było skierowane do Pożyczkodawcy i dotarło do tego Pożyczkodawcy, w rezultacie czego Pożyczkodawca przelał na rachunek bankowy Wnioskodawczyni określoną kwotę Pożyczki.

Zatem zgodnie z art. 70 § 2 Kodeksu cywilnego, oświadczenie woli Pożyczkobiorcy o przyjęciu zaproponowanych warunków Umowy Pożyczki dotarło do Pożyczkodawcy w miejscu jego siedziby, tj. w Luksemburgu. Tym samym należy stwierdzić, że Umowa Pożyczki została zawarta w Luksemburgu, a więc poza granicami kraju.

Uwzględniając powyższe argumenty, należy więc uznać, że zawarcie Umowy Pożyczki nie mieści się w zakresie przedmiotowym ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a zatem nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Środki pieniężne będące przedmiotem Umowy Pożyczki w chwili jej zawarcia znajdowały się bowiem poza terytorium Polski (tj. na rachunku bankowym w Luksemburgu) oraz Umowa Pożyczki została zawarta poza terytorium Polski (tj. w Luksemburgu, zgodnie z art. 70 § 2 Kodeksu cywilnego).

W ocenie Wnioskodawczyni nie ma ona zatem obowiązku uiszczania z tego tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż obowiązek podatkowy nie wystąpił.

Na potwierdzenie stanowiska Wnioskodawczyni przywołała orzecznictwo sądów administracyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 815, ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W myśl art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę i stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podstawę opodatkowania przy umowie pożyczki – stanowi kwota lub wartość pożyczki. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy stawka podatku od umowy pożyczki wynosi – 0,5%, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z treści powołanego przepisu wynika, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni (osoba fizyczna podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce), zawarła ze spółką z siedzibą w Luksemburgu, będącą podmiotem prawa luksemburskiego (dalej: „Pożyczkodawca”), umowę pożyczki. Warunki udzielenia Pożyczki zostały ustalone przez Pożyczkodawcę i przedstawione Wnioskodawczyni do akceptacji: istotne postanowienia proponowanej umowy zostały zawarte w dokumencie Umowy Pożyczki przedstawionym Wnioskodawczyni w formie elektronicznej, tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez zagraniczną kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę. Umowa Pożyczki została podpisana w imieniu Pożyczkodawcy przez pełnomocnika reprezentującego Pożyczkodawcę. Natomiast Pożyczkobiorca podpisał otrzymaną Umowę Pożyczki samodzielnie. W momencie zawarcia Umowy Pożyczki, środki pieniężne przeznaczone na jej wypłatę znajdowały się na rachunku bankowym Pożyczkodawcy w Luksemburgu. W dniu 7 kwietnia 2020 r., Wnioskodawczyni otrzymała od kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę dokument w formie elektronicznej (tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez tę kancelarię), zawierający istotne postanowienia proponowanej umowy pożyczki. Po zapoznaniu się z jego treścią, Wnioskodawczyni przebywająca w Polsce, wydrukowała załączony dokument, podpisała go i przesłała skan podpisanego dokumentu na adres e-mail kancelarii obsługującej Pożyczkodawcę w dniu 8 kwietnia 2020 r. Następnie, po otrzymaniu przez kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę podpisanego przez Wnioskodawczynię dokumentu umowy pożyczki, Pożyczkodawca, działając przez ustanowionego pełnomocnika, podpisał dokument umowy pożyczki. W dniu 9 kwietnia 2020 r. Wnioskodawczyni otrzymała od kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę dokument w formie elektronicznej (tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez tę kancelarię), stanowiący skan umowy pożyczki, zawierającej podpisy Pożyczkobiorcy i Pożyczkodawcy, w imieniu którego umowę podpisał pełnomocnik przebywający w Polsce. Wypłata kwoty pożyczki nastąpiła po zawarciu umowy pożyczki przelewem z zagranicznego rachunku bankowego Pożyczkodawcy na rachunek bankowy Pożyczkobiorcy prowadzony w Polsce. Proces zawarcia i podpisania umowy pożyczki był koordynowany przez zagraniczną kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę, przy pomocy polskiego biura tej kancelarii. Skan umowy pożyczki podpisanej przez pełnomocnika został przesłany do Pożyczkodawcy i zagranicznego biura kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę.

Wątpliwość Wnioskodawczyni sprowadza się do rozstrzygnięcia czy w świetle uregulowań art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawarta umowa pożyczki będzie opodatkowana podatkiem o czynności cywilnoprawnych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że opisana umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Na podstawie art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, pożyczki podlegają podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponieważ – jak wskazała Wnioskodawczyni – środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki w chwili jej zawarcia będą znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (na rachunku bankowym Pożyczkodawcy w banku zagranicznym), istotną staje się kwestia miejsca zawarcia umowy pożyczki.

W przedstawionym stanie faktycznym – szczególnie w uzupełnieniach wniosku – Wnioskodawczyni wyjaśniła, że:

• warunki udzielenia Pożyczki zostały ustalone przez Pożyczkodawcę i przedstawione Wnioskodawczyni do akceptacji: istotne postanowienia proponowanej umowy zostały zawarte w dokumencie Umowy Pożyczki przedstawionym Wnioskodawczyni w formie elektronicznej, tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez zagraniczną kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę,
• Umowa Pożyczki została podpisana w imieniu Pożyczkodawcy przez pełnomocnika reprezentującego Pożyczkodawcę,
• Proces zawarcia i podpisania umowy pożyczki był koordynowany przez zagraniczną kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę, przy pomocy polskiego biura tej kancelarii,
• Wnioskodawczyni przebywająca w Polsce, wydrukowała załączony dokument, podpisała go i przesłała skan podpisanego dokumentu na adres e-mail kancelarii obsługującej Pożyczkodawcę w dniu 7 kwietnia 2020 r. Następnie, po otrzymaniu przez kancelarię prawną obsługującą Pożyczkodawcę podpisanego przez Wnioskodawczynię dokumentu umowy pożyczki, Pożyczkodawca, działając przez ustanowionego pełnomocnika, podpisał dokument umowy pożyczki. W dniu 9 kwietnia 2020 r. Wnioskodawczyni otrzymała od kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę dokument w formie elektronicznej (tj. jako załącznik do wiadomości e-mail przesłanej przez tę kancelarię), stanowiący skan umowy pożyczki, zawierającej podpisy Pożyczkobiorcy i Pożyczkodawcy, w imieniu którego umowę podpisał pełnomocnik przebywający w Polsce. Skan umowy pożyczki podpisanej przez pełnomocnika został przesłany do Pożyczkodawcy i zagranicznego biura kancelarii prawnej obsługującej Pożyczkodawcę.
  
  

Wobec tak przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniach stanu faktycznego, nie można zgodzić się z Wnioskodawczynią, że umowa została zawarta poza granicami Polski. Skoro bowiem obsługa formalności po stronie Pożyczkodawcy odbywała się poprzez polskie biuro zagranicznej kancelarii prawnej, a umowę pożyczki po stronie Pożyczkodawcy podpisał w jej imieniu pełnomocnik przebywający w Polsce, to nie można się zgodzić z tym, że oświadczenie woli Pożyczkobiorcy o przyjęciu oferty (proponowanych warunków umowy pożyczki) dotarło do Pożyczkodawcy w miejscu jego siedziby, tj. w Luksemburgu. Skoro po stronie Pożyczkodawcy formalności związane z udzieleniem pożyczki były koordynowane przez biuro kancelarii w Polsce oraz umowa została podpisana przez pełnomocnika przebywającego w Polsce, natomiast dokumentacja w celu dalszego zapoznania była dopiero przekazywana do zagranicznej kancelarii i do Pożyczkodawcy, to nie można uznać, że umowa ta została zawarta poza granicami Polski.

Tym samym powołane przez Wnioskodawczynię przepisy art. 70 § 2 Kodeksu cywilnego nie mają w analizowanej sprawie zastosowania. Przedstawiony stan faktyczny wskazuje bowiem jednoznacznie, że umowa została zawarta na terytorium RP.

Reasumując, Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia ww. umowy pożyczki, jak bowiem wykazała w uzupełnieniu wniosku, nie zostaną spełnione także warunki do wyłączenia lub zwolnienia tejże pożyczki z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.