2020.10.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.427.2020.1.JG
z 2 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku we wniosku z dnia 24 czerwca 2020 r. (data wpływu 6 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów kwot wypłaconych z tytułu: zadośćuczynienia, odszkodowania wypłaconych poszkodowanemu i odsetek za opóźnienie w wypłacie tych świadczeń oraz z tytułu dobrowolnego zadośćuczynienia na rzecz poszkodowanego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu, wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów kwot wypłaconych z tytułu: zadośćuczynienia, odszkodowania wypłaconych poszkodowanemu i odsetek za opóźnienie w wypłacie tych świadczeń oraz z tytułu dobrowolnego zadośćuczynienia na rzecz poszkodowanego.

We wniosku opisano następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą Głównym przedmiotem jego działalności jest (…). Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług na terytorium kraju. Osiągane przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej rozlicza zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca zawarł umowy z placówkami edukacyjnymi, na podstawie których możliwe jest praktyczne dokształcanie uczniów szkół zawodowych w zawodach związanych z (…).

Przedmiot prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności oraz specyfika pracy (…) nierozerwalnie wiążą się z ryzykiem występowania wypadków przy pracy. W (…) r. zatrudniony przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego w zawodzie (…) młodociany pracownik (dalej: były Pracownik, Poszkodowany) uległ podczas wykonywania pracy właśnie takiemu wypadkowi.

W celu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku został powołany zespół powypadkowy, który stwierdził w wydanym protokole, że wypadek był indywidulanym ciężkim wypadkiem przy pracy powodującym czasową niezdolność Poszkodowanego do pracy. Zespół powypadkowy ustalił, że przyczynami wypadku był niewłaściwy nadzór przy wykonywaniu prac, niewłaściwa organizacja pracy (…). Nie stwierdzono jednocześnie nieprzestrzegania przez pracodawcę przepisów prawa pracy.

Sąd Rejonowy (…), w efekcie zawartej przez Wnioskodawcę ugody z prokuratorem odnośnie dobrowolnego poddania się odpowiedzialności, wydał wyrok (…), w którym uznał Wnioskodawcę za winnego występku z art. 220 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny ( Dz.U. z 2019 r., poz. 1950 z późn. zm.; dalej: Kodeks karny) w zbiegu z 156 § 2 Kodeksu karnego w związku z art. 11 § 2 Kodeksu karnego poprzez m.in. brak stosownego nadzoru. Sąd nie zakazał natomiast Wnioskodawcy dalszego szkolenia zawodowego uczniów.

W związku z odniesionym urazem Pracownik wystąpił ponadto do sądu z pozwem o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę z tytułu wypadku przy pracy

Sąd Okręgowy (…) wydał wyrok (…), w którym uznał, iż podstawę odpowiedzialność Wnioskodawcy stanowi art. 415 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.; dalej: Kodeks cywilny) i zasądził na rzecz Pracownika kwotę:

i. (…) zł wraz z odsetkami za opóźnienie w kwocie (…)zł tytułem zadośćuczynienia,

odszkodowania

Sąd zasądził również od byłego Pracownika na rzecz Wnioskodawcy kwotę (…) zł tytułem wzajemnie rozliczonych kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów procesu.

Od ww. orzeczenia Sądu Okręgowego Poszkodowany wniósł apelację do Sądu wyrokiem oddalił apelację.

Niezależnie od zasądzonych kwot zadośćuczynienia i odszkodowania, w dniu (…) r. (a więc jeszcze przed rozpoczęciem postępowania sądowego przed Sądem Okręgowym) Wnioskodawca uiścił dobrowolnie na rzecz Poszkodowanego kwotę (…) zł jako zadośćuczynienie za doznaną w wypadku przy pracy krzywdę (dalej: dobrowolne zadośćuczynienie). Dodatkowo, wspierał Poszkodowanego po wypadku (m.in. odwiedzał go w szpitalu, pomagał ukończyć szkołę i uzyskać dyplom).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy kwotę wypłaconych na rzecz byłego Pracownika świadczeń z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania oraz odsetek za opóźnienie od tych świadczeń a także uiszczonych na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, których podstawę stanowi wyrok (…), Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy kwota dobrowolnego zadośćuczynienia uiszczona na rzecz Poszkodowanego stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania pierwsze zawartego we wniosku:

Zdaniem Wnioskodawcy, kwotę wypłaconych na rzecz byłego Pracownika świadczeń z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania oraz odsetek za opóźnienie od tych świadczeń a także uiszczonych na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, których podstawę stanowi Wyrok z dnia (…) może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
został właściwie udokumentowany,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Pierwsze cztery z wyżej wymienionych przesłanek mają charakter bezdyskusyjny, Wnioskodawca jest bowiem podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, ww. wydatki są definitywne, odpowiednio udokumentowane oraz mają związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnione są także dwie ostatnie przesłanki z wymienionych powyżej.

 Cel poniesienia wydatku z tytułu zadośćuczynienia, odszkodowania, odsetek i kosztów sądowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Powyższy podział aprobują również organy podatkowe przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2016r. (IBPB1-2/4510-808/15/JP) wskazał, że należy wyróżnić:

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów - przy czym w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);
koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W kontekście powyższego należy przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 maja 1999 r. (sygn. akt I SA/Wr 482/97), gdzie sąd wskazał, że kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty."

W stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku koszt został poniesiony w związku z wypadkiem przy pracy, na podstawie prawomocnego Wyroku (…) w związku z zasądzonym zadośćuczynieniem i odszkodowaniem oraz należnych od wskazanych świadczeń odsetek za opóźnienie. W ocenie Wnioskodawcy wszystkie opisane wydatki mają pośredni związek nie tylko z zachowaniem, ale i z zabezpieczeniem źródła przychodów. Są to bowiem wydatki związane z zatrudnieniem Pracownika i dotyczą całokształtu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Tego rodzaju wnioski płyną również z praktyki orzeczniczej, przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 3 lipca 2010 r., (sygn. akt I SA/Wr 538/10) wskazał, że poniesione na rzecz byłych pracowników wydatki tytułem zwrotu kosztów leczenia, wypłaty rent wyrównawczych i zadośćuczynienia, będące konsekwencją wypadków przy pracy „są konsekwencją zatrudnienia pracowników ("wydatki pracownicze"), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 KC). Tego rodzaju wydatki, mające charakter odszkodowawczy, stanowią (...) niewątpliwie wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika (przedsiębiorcy), jako takiego, pośrednio przyczyniając się do uzyskania przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy również wydatki obejmujące koszty sądowe uiszczone na rzecz Skarbu Państwa (…)dotyczące zwrotu poniesionych w sprawie wydatków pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa oraz opłaty od pozwu, (od uiszczenia której Poszkodowany został zwolniony), stanowią koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, bowiem koszty sądowe ponoszone w związku ze sprawami pracowniczymi są ponoszone w celu zachowania źródła przychodu.

W przedmiocie zasadności zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na koszty sądowe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 lutego 2013r. (sygn. akt III SA/Wa 2186/12) stwierdził, iż koszty procesu ponoszone przez podatnika na obronę przed skierowanym przeciwko niemu roszczeniem pracownika związanym z zatrudnieniem, są kosztem uzyskania przychodów, ponieważ związane są z prowadzona przez podatnika działalnością gospodarczą. Nie ma przy tym znaczenia ocena zasadności kierowanych przeciwko podatnikowi roszczeń. Ponoszenie wydatków na koszty procesu jest jednym z elementów dbałości o funkcjonowanie przedsiębiorstwa, która w przypadku braku kompromisu z pracownikiem z reguły wymaga wdania się z nim w spór.

Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy zastosowania do ww. kosztów nie znajdzie także art. 23 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań, jednoznacznie wynika, które wydatki związane z wyrokami sądowymi nie stanowią kosztów podatkowych. Jako że ustawodawca nie przewidział, że koszty sądowe winny być wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, to powinien uznać tego rodzaju koszty za koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

 Wyłączenia z katalogu kosztów uzyskania przychodu.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych został zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ma on charakter zamknięty.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Z powyższego wynika, że ustawodawca co do zasady dostrzega związek między wypłatą świadczeń odszkodowawczych na rzecz pracowników a uzyskaniem przychodów (zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów). Ustawodawca postanowił bowiem jedynie konkretną i ściśle [dopisek organu: określoną] kategorię odszkodowań wyłączyć z kosztów podatkowych. Przepis ten odnosi się wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1205 z późn. zm.), w której określono rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Ustawa powyższa używa pojęcia jednorazowego odszkodowania w dwóch znaczeniach:

jako jednorazowe odszkodowanie dla pracownika, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz
jako jednorazowe odszkodowanie dla członków rodziny zmarłego pracownika lub rencisty.

Z kolei w art. 3 ust. 1 ww. ustawy, mianem „wypadku przy pracy”, określa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności albo poleceń przełożonych,
podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,
w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy ma charakter uzupełniający, poszkodowany w wypadku przy pracy pracownik może się domagać jej realizacji dopiero po uzyskaniu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego wypłacanego przez ZUS, na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 444 i 445 Kodeksu cywilnego, roszczenia te mogą obejmować:

zwrot kosztów leczenia, mającego związek z wypadkiem przy pracy,
przyznanie renty wyrównawczej,
zadośćuczynienie za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem.

Reasumując, przedstawione wyżej definicje „jednorazowego odszkodowania” i „wypadku przy pracy”, wskazują, że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, używa wspomnianych pojęć, oznacza to, że odnosi się wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie z dnia 30 października 2002 r., nie zaś do odszkodowań wypłacanych przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji należy stwierdzić, że świadczenia wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz byłego Pracownika nie spełniają definicji "jednorazowego odszkodowania", zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podobne podejście prezentują w zbliżonych stanach faktycznych organy podatkowe (przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach indywidualnych z dnia 13 grudnia 2019 r., sygn. 0112-KDIL2-1.4011.31.2019.1.KF, 0112-KDIL2-1.4011.32.2019.1.KF i 0112-KDIL2-1.4011.33.2019.1.KF) uznał, że kwota zadośćuczynienia wypłacona byłemu Pracownikowi, będąca wynikiem ugody zawartej przed sądem, może stanowić koszt uzyskania przychodów w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania drugiego zawartego we wniosku:

Zdaniem Wnioskodawcy podobnie, kwota dobrowolnego zadośćuczynienia uiszczona na rzecz Poszkodowanego stanowi dla niego koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (…).

W ocenie Wnioskodawcy również uiszczone na rzecz Poszkodowanego dobrowolne zadośćuczynienie stanowi dla niego koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wszystkie wyżej wymienione przesłanki do zaliczenia ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodu zostały bowiem spełnione (poniesienie przez podatnika, definitywny charakter, związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, udokumentowanie).

Dodatkowo, ww. wydatek poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów. Zapłata ww. świadczenia byłemu Pracownikowi została dokonana w celu uniknięcia wydatków wyższych, które mogłyby powstać w związku z wniesieniem przez Poszkodowanego powództwa do sądu pracy. W momencie wypłaty dobrowolnego odszkodowania (…) nie wiedział że, Poszkodowany zamierza skierować przeciwko niemu pozew, (który ten złożył(…)), bowiem założył, że dobrowolne zadośćuczynienie pokryje w całości roszczenia Poszkodowanego.

Tego rodzaju argument znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądowo-administracyjnym przykładowo w uchwale Składu Siedmiu Sędziów NSA z dnia 18 czerwca 2007 r. (sygn. II FPS 8/2006), gdzie powołując się na poglądy doktryny, sąd stwierdził, że nie zawsze poniesienie wydatku przynosi wymierny przychód, może się zdarzyć, że mimo uzasadnionych ekonomicznie, uwzględniających zasady logiki działań, nie dojdzie do powstania lub zwiększenia przychodu. Istotne jest natomiast to, że kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby przynosiło ono przychody także w przyszłości. W ramach tej kategorii wydatków mieszczą się niewątpliwie także wydatki, wskutek których podatnik uzyska oszczędności albo uniknie ciężarów większych od rzeczywiście poniesionych. Choć wyrażony powyżej pogląd zapadł na tle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r., to jednak pozostaje aktualny również w obowiązującym stanie prawnym.

Dodatkowo, prowadzona przeze niego działalność jest narażona na ryzyko występowania wypadków przy pracy. Wywiązując się ze swoich obowiązków jako pracodawca, w stosunku do Poszkodowanego, który uległ wypadkowi przy pracy, ale także decydując się na wypłatę dobrowolnego świadczenia na jego rzecz Wnioskodawca wzmacnia więc swój pozytywny wizerunek wśród innych pracowników i opinię pracodawcy uczciwego, empatycznego oraz przestrzegającego zasady społecznej odpowiedzialności prowadzenia działalności gospodarczej (czego przejawem jest nie tylko dobrowolnie wypłacone zadośćuczynienie, ale także m.in. opisana we wniosku jego postawa względem Poszkodowanego po wypadku). Tym samym pozostałe osoby przeze niego zatrudnione zyskują pewność, iż w przypadku ewentualnych nieszczęśliwych wypadków podczas wykonywania obowiązków służbowych, mogą liczyć na pomoc finansową i wsparcie z jego strony, co przekłada się także na wzrost mobilizacji do pracy i zaangażowania w wykonywane zadania, mając bezpośrednie przełożenie na przychody generowane przez prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność gospodarczą. Także te argumenty przesądzają o tym, że wydatki na dobrowolne zadośćuczynienie spełniają pozytywną definicję kosztów uzyskania przychodu.

Dodatkowo, wydatki z tytułu wypłaty zadośćuczynienia nie zostały wskazane w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy powyższy wydatek został poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodu, zatem stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako koszt inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami, koszt ten jest potrącalny w dacie poniesienia. Z uwagi na fakt, że ww. koszt został poniesiony w (…)r., przysługuje Wnioskodawcy więc prawo do ujęcia tego wydatku w rozliczeniach za (…) r. (w drodze korekty zeznania za (…) r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższa definicja ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, że przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem, czy też zmniejszeniem.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych został zawarty w art. 23 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ma on charakter zamknięty.

Zauważyć należy, że przepis ten odnosi się wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1205), w której określono rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Ustawa powyższa używa pojęcia jednorazowego odszkodowania w dwóch znaczeniach:

jako jednorazowe odszkodowanie dla pracownika, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz
jako jednorazowe odszkodowanie dla członków rodziny zmarłego pracownika lub rencisty (art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy).

Ustawa ta przewiduje ponadto możliwość przyznania tzw. „renty z tytułu niezdolności do pracy” – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej (art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Z kolei w art. 3 ust. 1 ww. ustawy, mianem „wypadku przy pracy” określa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności albo poleceń przełożonych,
podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,
w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy ma charakter uzupełniający, można się domagać jej realizacji dopiero po uzyskaniu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego wypłacanego przez ZUS. Podstawą roszczeń pracowników są przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny ( Dz.U. z 2019 r., poz. 1145).

Zgodnie z art. 444 i 445 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), roszczenia mogą obejmować:

zwrot kosztów leczenia, mającego związek z wypadkiem przy pracy,
przyznanie renty wyrównawczej,
zadośćuczynienie za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem.

Reasumując, przedstawione wyżej definicje „jednorazowego odszkodowania”, „wypadku przy pracy”, „choroby zawodowej” wskazują, że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, używa wspomnianych pojęć, oznacza to, że przepis ten odnosi się, jak wspomniano, wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie z dnia 30 października 2002 r., nie zaś do odszkodowań wypłacanych przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji należy stwierdzić, że świadczenia wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz pracownika nie spełniają definicji „jednorazowego odszkodowania”, zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe wydatki powinny być zatem poddane analizie w zakresie postanowień przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do stwierdzenia czy wymienione wyżej wydatki, które Wnioskodawca wypłacił na rzecz pracownika mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów istotnym jest ustalenie czy ich poniesienie przyczyni się do osiągnięcia przychodu bądź służyć będzie zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów Wnioskodawcy.

Podstawą roszczenia o zadośćuczynienie jest krzywda, czyli szkoda niemajątkowa. Zadośćuczynienie może być przyznane poszkodowanemu tylko w wypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie. Jest nim m.in. wspomniany powyżej przepis art. 445 Kodeksu cywilnego, który w związku z art. 444 § 1 przewiduje przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia pieniężnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Z kolei w myśl art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 359 § 1 Kodeksu cywilnego według którego odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Zgodnie z art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z kolei w myśl art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1460, z późn. zm.), strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W przepisie tym ustawodawca wyraził przy okazji określenia ww. pojęcia zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, co oznacza, że strona przegrywająca sprawę zwraca na żądanie przeciwnika koszty procesu. W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu (art. 100 Kodeks postępowania cywilnego). Natomiast w myśl art. 108 § 1 Kodeks postępowania cywilnego Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Sąd może jednak rozstrzygnąć jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu; w tej sytuacji, po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, referendarz sądowy w sądzie pierwszej instancji wydaje postanowienie, w którym dokonuje szczegółowego wyliczenia kosztów obciążających strony. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 785, z późn. zm.), kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że wypadek, któremu uległ Pracownik zatrudniony u Wnioskodawcy, a którego następstwem był uraz, który w ocenie sądu wyrażonej w wydanym przez ten organ wyroku w dniu (…) w efekcie zawartej z prokuratorem ugody w kwestii dobrowolnego poddania się odpowiedzialności, był brak stosownego nadzoru Wnioskodawcy. Przy czym fakt, że sąd nie zakazał Wnioskodawcy dalszego szkolenia uczniów nie ma wpływu na związek poniesionych wydatków z uzyskaniem przychodu, bowiem organ przy ocenie związku poniesionego wydatku z uzyskaniem przychodu nie ocenia stopnia tej winy, gdyż art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera w tym zakresie takich warunków.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego Pracownik złożył pozew przeciwko Wnioskodawcy. Zgodnie z wyrokiem sądu z dnia (…) r. Wnioskodawca został zobowiązany do wypłaty na rzecz Pracownika kwot z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania oraz odsetek za opóźnienie tych świadczeń, a także uiszczonych na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Od wskazanego wyroku Pracownik złożył apelację do Sądu Apelacyjnego, który to wyrokiem z dnia (…). oddalił apelację i utrzymał wyrok Sądu I instancji.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy wypłacone świadczenia wraz z odsetkami na rzecz Pracownika oraz poniesione w związku z tym koszty procesu będą dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu.

Omawiając podatkowe skutki wypadków przy pracy w pierwszej kolejności rozgraniczyć należy odpowiedzialność pracodawcy opartą na zasadzie ryzyka i odpowiedzialność wynikającą z winy pracodawcy.

Zauważyć należy, że prowadzenie działalności gospodarczej niesie ze sobą określone ryzyko zaistnienia wypadków przy pracy. Wówczas odpowiedzialność za wypadek przy pracy jest oparta na zasadzie ryzyka związanego z prowadzeniem na własny rachunek przedsiębiorstwa. Wypłata odszkodowania za wypadek przy pracy oparta na zasadzie ryzyka jest wydatkiem mieszczącym się w pojęciu tzw. kosztów pracowniczych, niezbędnych do osiągnięcia celu w postaci uzyskania przychodu. Przy odpowiedzialności pracodawcy opartej na zasadzie ryzyka, wypłata świadczeń za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem przy pracy pracownika, nie wykracza poza zakres działalności gospodarczej. Mieści się w pojęciu kosztów związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie wykracza także poza cel działalności jakim jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie jego źródła, gdyż możliwość zaistnienia wypadku, w przypadku którego odpowiedzialność jest oparta na zasadzie ryzyka, jest nierozerwalnie związana z normalnym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa.

Inaczej natomiast kształtują się skutki podatkowe kiedy mamy do czynienia z istnieniem winy pracodawcy. Zaistnienie wypadku ma wtedy swe źródło w zawinionym zachowaniu pracodawcy, polegającym na niezachowaniu należytej staranności w ramach wykonywania działalności gospodarczej. Winą pracodawcy będzie przede wszystkim zaniedbanie obowiązków związanych z zapewnieniem pracownikowi bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Istotne jest przy tym, że pracodawca odpowiada nie tylko za naruszenie przepisów bhp, ale także za złamanie ogólnych zasad bhp, wynikających z doświadczenia życiowego czy reguł bezpiecznego wykonywania określonego rodzaju pracy. W sytuacji gdy mamy do czynienia z odpowiedzialnością na zasadzie winy wypłacone przez pracodawcę świadczenie za wypadek przy pracy nie może być uznane za koszt uzyskania przychodu. Pamiętać należy bowiem, iż wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika, a nie skutkiem zaniedbań, czy braku staranności. „Nie jest bowiem celem i nie mieści się w najszerszym nawet pojęciu prowadzenia działalności gospodarczej powodowanie (zawinienie) wypadków przy pracy i wypłacanie z tego tytułu odszkodowań. Nie sposób więc przyjmować, że wypłacenie odszkodowania w takim przypadku ma związek z osiąganiem przychodu, który jest celem działania pracodawcy.” (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 11 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1313/10).

Poniesienie wskazanych we wniosku wydatków jest następstwem niezgodnego z prawem działania, czy też raczej zaniechania Wnioskodawcy, jako pracodawcy, który jak wynika z przytoczonego stanu faktycznego nie wykazał w tym zakresie stosownego nadzoru. Poniesienie tych wydatków nie ma na celu uzyskania przychodów, lecz zwolnienie ze zobowiązań wynikających z prawomocnego orzeczenia sądowego. Nie ma też na celu zachowania czy też zabezpieczenia źródła przychodów biorąc pod uwagę przyczynę ich wystąpienia.

Natomiast odnosząc się do problematyki zaliczenia w koszty kwoty, którą Wnioskodawca określił mianem wypłaconego „dobrowolnego” zadośćuczynienia, które wypłacił Pracownikowi w 2015 roku.

Podkreślić należy że brzmienie art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miało w (…) r. brzmienie tożsame z wyżej przytoczonym obowiązującym w 2020 r.

Podnieść należy, że przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę jest regulowana w art. 444 – 446 kodeksu cywilnego. Poszkodowanemu może być przyznana stosowna suma na leczenie, przygotowanie do nowego zawodu (jeśli poszkodowany stał się inwalidą); renta (np. w przypadku całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej, wzrostu potrzeb życiowych), a także odpowiednia suma – tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Natomiast fakt dobrowolnego uiszczenia tak określonej kwoty, nie zmienia faktu, że była to kwota wypłacona za doznaną krzywdę spowodowaną zaniechaniem Wnioskodawcy w zakresie właściwego nadzoru nad wykonywaną przez pracą Pracownika pracą.

Natomiast uzasadnienie jej poniesienia w celu uniknięcia wyższych wydatków, które powstałyby w związku z wniesieniem pozwu przez Poszkodowanego, nie uzasadniają ich poniesienia w celu zachowania przychodów, czyli w związku z uzyskaniem przychodów, bowiem gdyby powództwo nie było zasadne, a wypadek nie był konsekwencją zawinionego działania lub jego braku przez Wnioskodawcę, to brak byłoby uzasadnienia do ich zasądzenia z winy pracodawcy.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wypłacone przez Wnioskodawcę wskazane przez niego świadczenia wraz z odsetkami na rzecz Pracownika jak i poniesione przez niego koszty procesu nie będą dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo – odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę we wniosku orzeczeń sądów i interpretacji indywidualnych – zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych rozstrzygnięć, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy jednakże stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Organy interpretacyjne natomiast – mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych – nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że – jak wskazano powyżej – nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Niemniej jednak, dokonując przedmiotowej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tutejszy organ miał na względzie rozstrzygnięcia sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, wydane w podobnych sprawach, w tym powołane przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin