2020.10.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB2-1.4010.244.2020.1.BKD

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.244.2020.1.BKD
z 5 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 czerwca 2020 r. (data wpływu 24 czerwca 2020 r.), uzupełnionym 18, 24 i 25 września 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca:

posiada w Polsce zakład – jest prawidłowe,
powinien od wskazanego we wniosku dochodu odprowadzić w Polsce podatek dochodowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca:

posiada w Polsce zakład,
powinien od wskazanego we wniosku dochodu odprowadzić w Polsce podatek dochodowy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 15 września 2020 r. Znak: 0114-KDIP1-2.4012.246.2020.2.JŻ, 0111-KDIB2-1.4010.244.2020.1.BKD wezwano do jego uzupełnienia co nastąpiło 18, 24 i 25 września 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka A – Sp. z o.o. z siedzibą w X (dalej: „A”) zawarła w dniu 14 lipca 2014 r. ze Spółką B S.A. spółka komandytowa z siedzibą Y (dalej: „B”) umowę o współpracy (dalej - „Umowa” lub „Umowa o współpracy”). W preambule Umowy, wskazano, że:

A jest właścicielem nieruchomości (dalej: „Nieruchomość”), którą zamierzała sprzedać za cenę co najmniej 10.200.000 zł plus należny podatek VAT;
B jest zainteresowana nabyciem Nieruchomości, jednakże za cenę 8.250.000 zł plus należny podatek VAT w celu zrealizowania inwestycji polegającej na wybudowaniu na Nieruchomości budynków mieszkalnych i sprzedaży mieszkań w ww. budynkach;
A jest gotowa sprzedać B Nieruchomość z uwzględnieniem rabatu, w zamian za udział w zysku ze sprzedaży mieszkań w budynkach wzniesionych na Nieruchomości;
w celu osiągnięcia obopólnych korzyści finansowych wolą Stron jest zawarcie niniejszej Umowy;

Zgodnie z § 1 Umowy zatytułowanym „Cel Umowy”, na podstawie Umowy Strony zobowiązują się do współpracy w dobrej wierze w zakresie realizacji inwestycji budowlanej na Nieruchomości w postaci budynków mieszkalnych.

Zgodnie z § 2 Umowy zatytułowanym „Zobowiązania A”:

Dążąc do realizacji celu Umowy A sprzeda Nieruchomość B za cenę 8.250.000 zł plus należny podatek VAT.
Sprzedaż Nieruchomości zostanie dokonana poprzez osobną umowę zawartą w formie aktu notarialnego w terminie do dnia 20 sierpnia 2014 r.
Umowa sprzedaży zostanie poprzedzona umową przedwstępną. Projekt umowy przedwstępnej stanowi Załącznik do Umowy.
W celu uniknięcia wątpliwości Strony potwierdzają, że A nie uczestniczy w potencjalnych stratach związanych z realizacją inwestycji budowlanej, o której mowa w § 1 Umowy ani nie ponosi żadnej odpowiedzialności za zobowiązania B. Jedynym zobowiązaniem A wynikającym z Umowy jest zobowiązanie do zawarcia umowy sprzedaży Nieruchomości po cenie rabatowej 8.250.000 zł plus należny podatek VAT. Kwota rabatu stanowi wkład A w realizację wspólnego przedsięwzięcia, o którym mowa w § 1 Umowy.

Zgodnie z § 3 Umowy zatytułowanym „Zobowiązania B”:

W zamian za udzielony rabat od ceny sprzedaży Nieruchomości B zobowiązuje się do zapłaty na rzecz A świadczenia pieniężnego w wysokości określonej zgodnie z § 4 (zwanego „Udziałem w zysku”).
Z zastrzeżeniem postanowień Umowy B nie będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz A Udziału w zysku wyłącznie w przypadku jeżeli Nieruchomość nie zostanie zabudowana na skutek niekorzystnej sytuacji ekonomicznej na rynku nieruchomości mieszkalnych.
B zobowiązuje się do dołożenia wszelkich starań w celu zrealizowania na własny koszt i ryzyko inwestycji budowlanej o której mowa w § 1 a w przypadku zrealizowania inwestycji budowlanej zobowiązuje się do prowadzenia aktywnej sprzedaży lokali.
B będzie realizował obowiązki wynikające z Umowy w dobrej wierze, dążąc do osiągnięcia najwyższych przychodów bezpośrednio lub poprzez swoje spółki zależne i powiązane w celu zoptymalizowania obopólnych korzyści stron. B zobowiązuje się tym samym, że nie będzie podejmował żadnych działań, które zmierzałyby do uszczuplenia Udziału w zysku należnego A.

Zgodnie z § 4 Umowy zatytułowanym „Wysokość Udziału w zysku”:

Udział w zysku należny A będzie wynosił 14% iloczynu:
(i) nadwyżki średniej ceny sprzedaży jednego metra kwadratowego powierzchni użytkowej
mieszkalnej (PUM) ponad kwotę 9.000 zł netto, nie więcej jednak niż 4.000 zł netto i ilości metrów kwadratowych PUM inwestycji zrealizowanej na Nieruchomości.
Średnią cenę sprzedaży jednego metra kwadratowego powierzchni użytkowej stanowił będzie iloraz
(i) sumy przychodu ze sprzedaży lokali wyodrębnionych w budynkach posadowionych na Nieruchomości (dzielna) oraz
(ii) ilości metrów kwadratowych sprzedanej powierzchni użytkowej tych lokali w danym okresie rozliczeniowym (dzielnik).
Za przychód, o którym mowa w ust. 2 powyżej, Strony uznają wszelkie sumy płatne przez nabywców lokali spółce B lub jakiejkolwiek spółce zależnej lub powiązanej powołanej do realizacji inwestycji budowlanej, stanowiące zapłatę za lokal mieszkalny lub użytkowy bez uwzględniania ceny miejsca parkingowego i komórki lokatorskiej oraz pomniejszone o należny podatek od towarów i usług (VAT). Jednakże w przypadku gdy cena miejsca parkingowego przekroczy kwotę 30.000 zł netto a cena komórki lokatorskiej przekroczy kwotę 3.500 zł netto za metr kwadratowy, całość nadwyżki ponad ww. kwoty zostanie doliczona do przychodu. Do przychodu Strony nie będą zaliczać kar umownych na rzecz B, odsetek od nieterminowych wpłat klientów oraz opłat za indywidualne zmiany projektowe wnoszone przez klientów na podstawie aneksów do umów przedwstępnych. W celu uniknięcia wątpliwości Strony potwierdzają, że przychód nie będzie pomniejszony o żadne koszty powstałe po stronie B, w tym w szczególności koszty procesu sprzedażowego.
Powierzchnia użytkowa mieszkalna (PUM) sprzedanych lokali zostanie ustalona w oparciu o normę określoną w prospekcie informacyjnym sporządzonym dla inwestycji prowadzonej na Nieruchomości. Strony postanawiają, że w przypadku wyodrębnienia na Nieruchomości lokali użytkowych ich powierzchnia będzie również uwzględniona w PUM na potrzeby wyliczenia Udziału w zysku. Strony postanawiają, że do PUM nie wlicza się powierzchni hal garażowych z miejscami parkingowymi, ani komórek lokatorskich.
Należny Udział w zysku zostanie powiększony o należny podatek od towarów i usług według stawki obowiązującej w terminie wypłaty Udziału w zysku.

Zgodnie z § 5 Umowy zatytułowanym „Dalsze przeniesienie prawa własności”:

Z zastrzeżeniem postanowień ust. 2 i 3 poniżej, B zobowiązuje się, że w przypadku dalszego przeniesienia własności Nieruchomości na jakikolwiek inny podmiot, w jakiejkolwiek formie, B będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz A całego przewidywanego Udziału w zysku w kwocie 2.464.000 zł.
Przeniesienie prawa własności Nieruchomości na spółkę zależną lub spółkę powiązaną w rozumieniu KSH, wyłącznie w celu realizacji inwestycji budowlanej, o której mowa w § 1 Umowy przez tę spółkę zależną lub powiązaną, nie powoduje obowiązku zapłaty całego przewidywanego Udziału w zysku zgodnie z ust. 1 powyżej.
Strony uzgadniają, że wyodrębnienia lokalu mieszkalnego i jego sprzedaż wraz z odpowiednim udziałem we współwłasności Nieruchomości na rzecz końcowego odbiorcy B nie stanowi sprzedaży Nieruchomości w rozumieniu ust. 1 powyżej.

W § 6 Umowy zatytułowanym „Obowiązki Informacyjne”, opisano obowiązki B w zakresie informowania A o postępie prac przy realizacji inwestycji na Nieruchomości oraz o wynikach sprzedażowych zawierających dane odnośnie zawartych umów sprzedaży lokali wyodrębnionych w budynkach wzniesionych na Nieruchomości.

Zgodnie z § 7 Umowy zatytułowanym „Termin Zapłaty Udziału w zysku”:

Udział w zysku zostanie zapłacony przez B po zakończeniu sprzedaży lokali wyodrębnionych w ramach inwestycji budowlanej jednak nie później niż po upływie pięciu lat i jednego miesiąca od dnia rozpoczęcia budowy inwestycji na Nieruchomości w następujący sposób:
1. po upływie trzech lat od dnia rozpoczęcia budowy B zapłaci na rzecz A 80% należnego Udziału w zysku przypadającego w tym okresie rozliczeniowym tj. uwzględniającego przychód ze sprzedaży i PUM sprzedanych lokali w okresie tych trzech lat, wynikający z przesyłanych raportów kwartalnych,
2. po zakończeniu procesu sprzedaży albo po upływie 5 lat od dnia rozpoczęcia budowy B będzie zobowiązany do zapłaty Udziału w zysku pomniejszonego o wpłatę dokonaną w terminie, o którym mowa w lit. a powyżej - zgodnie z danymi wynikającymi z raportów kwartalnych. Przy tym w przypadku jeżeli rozliczenie Udziału w Zysku wykaże kwotę niższą niż zapłacona zgodnie z pkt a powyżej, A nie będzie zobowiązana do zwrotu różnicy na rzecz B.
Udział w zysku płatny będzie w terminie 7 dni kalendarzowych od dnia doręczenia B faktury VAT wystawionej przez A.

W § 8 Umowy zatytułowanym „Prawo kontroli”, opisano obowiązki B oraz uprawnienia A w zakresie kontroli dokumentacji sprzedażowej.

Zgodnie z § 9 Umowy zatytułowanym „Przelew praw i przeniesienie obowiązków”:

A będzie uprawniony, na co B wyraża zgodę, do dokonania przelewu praw wynikających z Umowy na rzecz Wnioskodawcy lub innej spółki zależnej od Wnioskodawcy wskazanej przez Wnioskodawcę jak również jakiejkolwiek spółki będącej następcą prawnym tej spółki zależnej lub Wnioskodawcy.
B nie będzie upoważniony do przelewu praw ani do przeniesienia obowiązków wynikających z Umowy bez uprzedniej zgody A wyrażonej na piśmie. W celu uniknięcia wątpliwości Strony potwierdzają, że sprzedaż Nieruchomości do spółki zależnej lub spółki powiązanej nie zwalnia B z obowiązku zapłaty Udziału w zysku.

Zgodnie z kolejnym paragrafem Umowy, Umowa wygasa w przypadku jeżeli Strony nie zawrą umowy sprzedaży Nieruchomości z jakichkolwiek przyczyn. Odpowiedzialność Stron za nie zawarcie umowy sprzedaży Nieruchomości będzie podlegała ocenie w świetle zawartej pomiędzy Stronami przedwstępnej umowy sprzedaży Nieruchomości.

W dniu 19 sierpnia 2014 r. A sprzedała B za cenę 8.250.000 zł plus należny podatek VAT.

W grudniu 2014 r. otwarto likwidację spółki A. W związku z planowaną likwidacją, A na podstawie umowy przelewu wierzytelności wynikających z umowy o współpracy z B (dalej: „umowa cesji”) z 1 października 2015 r. przeniosła prawa wynikające z Umowy na jedynego wspólnika - Wnioskodawcę (dalej zwana „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) z siedzibą w Danii. Umowa miała charakter formalny, gdyż stanowiła realizację art. 286 KSH. Przepis ten stanowi, że po upływie sześciu miesięcy od daty ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli może nastąpić podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli. W trakcie likwidacji A jej jedynym wspólnikiem był Wnioskodawca. Zważywszy na treść art. 286 KSH i na powyższe okoliczności faktyczne, umowa miała charakter nieodpłatny.

W Preambule umowy cesji wskazano, iż:

3 lipca 2014 r. Cedent zawarł ze spółką B (dalej: „B”) Umowę o Współpracę w zakresie realizacji inwestycji budowlanej (dalej „Umowa o współpracę”),
19 sierpnia 2014 r. Cedent sprzedał spółce B nieruchomość usytuowaną w XX, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą (dalej: „Nieruchomość”),
na mocy Umowy o współpracę, w zamian za udzielony rabat od ceny sprzedaży Nieruchomości, B zobowiązała się do zapłaty na rzecz Cedenta świadczenia pieniężnego w wysokości określonej w § 4 Umowy o współpracę, po spełnieniu się przesłanek w niej zawartych,

§ 9 Umowy o współpracę uprawnia Cedenta do dokonania przelewu praw z niej wynikających, Cesjonariusz jest jedynym wspólnikiem Cedenta,

Cedent jest w trakcie postępowania likwidacyjnego i prowadzi działania mające na celu zakończenie likwidacji i wykreślenie Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS,

§ 1 ust. 1 umowy cesji zawiera oświadczenie cedenta (A), że przysługuje mu wierzytelność wobec dłużnika tj. spółki B, wynikająca z Umowy o współpracy.

Zgodnie z § 2 umowy cesji, niniejszym, w trybie art. 286 K.S.H. Cedent przenosi na Cesjonariusza wszystkie przysługujące mu wierzytelności wynikające z Umowy o współpracę. W szczególności przelew dotyczy wierzytelności przysługujących Cedentowi wyliczonych na podstawie § 4 Umowy o współpracę.

Na podstawie niniejszego przelewu wierzytelności na Cesjonariusza przechodzą wszelkie uprawnienia Cedenta wynikające z Umowy o współpracę oraz wszystkie prawa związane z wierzytelnościami.

Stosownie do § 3, „zgodnie z § 9 ust. 1 Umowy o współpracę Cedent może dokonać przelewu wierzytelności na rzecz Cesjonariusza, na co B wyraził w Umowie o współpracę zgodę. Cedent oświadcza, że wierzytelności o których mowa w § 1 ust. 1 powyżej:

nie są sporne ani co do zasady, ani co do wysokości, a ich przelew nie jest wyłączony przepisami prawa;
nie były przedmiotem innego przelewu, nie są obciążone prawem osoby trzeciej ani zajęte przez organ egzekucyjny.

Ponadto Cedent oświadcza, że nie zawarł z B żadnej umowy zmniejszającej wartość wierzytelności oraz że B nie posiada wobec Cedenta wierzytelności wzajemnej dającej prawo do dokonania potrącenia w rozumieniu art. 498 k.c.,

Cedent zobowiązuje się do niezwłocznego wydania Cesjonariuszowi i B wszelkich dokumentów i korespondencji niezbędnych do skutecznego dochodzenia przedmiotowych wierzytelności lub ich uwierzytelnionych kopii.

29 grudnia 2015 r. A spółka z o.o. w likwidacji została wykreślona z rejestru przedsiębiorców KRS, na skutek przeprowadzonej likwidacji (wpis uprawomocnił się 23 stycznia 2016 r.)

W styczniu 2020 r. B poinformowała Wnioskodawcę, że pierwsza transza zysku, ustalona na podstawie § 7 ust. 1 lit. a) Umowy, wyniesie 1 101 763,11 zł i zostanie przekazana Wnioskodawcy w listopadzie 2020 r.

B jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT UE.

Wnioskodawca :

jest zarejestrowanym w Danii podatnikiem VAT,
nie jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT,
jest duńskim rezydentem podatkowym, przed wypłatą przez B pierwszej transzy Udziału w zysku, dostarczy do B w oryginale aktualny duński certyfikat rezydencji podatkowej,
na terenie Danii nie wykonuje, żadnych czynności związanych z prowadzeniem inwestycji budowlanej na Nieruchomości oraz sprzedażą mieszkań w budynkach posadowionych na Nieruchomości;
na terenie Polski nie wykonuje, żadnych czynności związanych z prowadzeniem inwestycji budowlanej na Nieruchomości oraz sprzedażą mieszkań w budynkach posadowionych na Nieruchomości, w szczególności:
- nie dysponuje zasobami technicznymi;
- nie zatrudnia pracowników, nie korzysta ze zleceniobiorców i podwykonawców;
- nie jest właścicielem i posiadaczem pomieszczeń.

Wnioskodawca nie uczestniczy również w żaden sposób w dokonywaniu transakcji sprzedaży lokali. Wnioskodawca (ewentualnie poza zawartą umową o współpracy) nie wykonuje żadnych czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT. Wnioskodawca nie prowadzi w Polsce jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Jest jedynie wspólnikiem w spółce C Sp. z o.o. Jednocześnie Wnioskodawca nie korzysta z infrastruktury C Sp. z o.o., jej pomieszczeń, środków lub urządzeń o stałym charakterze, itp. C Sp. z o.o. pozbywa się obecnie majątku celem jej przyszłej likwidacji.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 23 września 2020 r.:

Czy w związku z realizacją Umowy o Współpracy, Wnioskodawca posiada w Polsce zakład i w wyniku powyższego powinien od uzyskanego dochodu odprowadzić podatek dochodowy w Polsce?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku z realizacją Umowy o Współpracy nie posiada zakładu w rozumieniu Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r„ z późn. zm. (dalej – „Konwencja”), a przychody, które uzyska z tytułu cesji wierzytelności powinny zostać uznane w całości za zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 ust. 1 Konwencji i jako takie powinny podlegać opodatkowaniu tylko na Danii.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności w Polsce. Aktualnie Wnioskodawca jest jedynie wspólnikiem w spółce C Sp. z o.o. Jednocześnie Wnioskodawca nie korzysta z infrastruktury C Sp. z o.o., jej pomieszczeń, środków lub urządzeń o stałym charakterze. C Sp. z o.o. pozbywa się obecnie majątku celem jej przyszłej likwidacji.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 Konwencji, sam fakt, że spółka mająca siedzibę w jednym z państw, które jest stroną Konwencji, kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim państwie albo która prowadzi działalność w tym drugim państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

Takie podejście wynika z faktu, że dla celów podatkowych spółka córka stanowi odrębny, niezależny podmiot prawny, bez względu na relacje kapitałowe, które zachodzą pomiędzy tymi podmiotami. Aby można spółkę córkę uważać za zakład spółki matki, poza relacjami kapitałowymi muszą wystąpić jeszcze inne, dodatkowe okoliczności. Przyjmuje się, że takimi okolicznościami może być przykładowo udostępnienie do dyspozycji innej spółki własnych pomieszczeń, udzielenie upoważnienia do zawierania umów w imieniu innej spółki lub faktyczne podejmowanie działań w imieniu i na rzecz innej spółki. Układanie relacji biznesowych pomiędzy podmiotami powiązanymi w ten sposób, że spółka zależna stanowi jedynie formalnie wyodrębnioną formę prawną, która w rzeczywistości służy wyłącznie realizacji celów gospodarczych innej spółki powiązanej, może wykraczać poza zakres kontroli i powinno prowadzić do powstania zakładu. Tytułem przykładu Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 11 kwietnia 2017 r., Znak: 1462- IPPB5.4510.1108.2016.4.RS/JC zgodził się z wnioskodawcą i potwierdził, że dla stwierdzenia, że przedsiębiorca zagraniczny dysponuje placówką na terytorium Polski, konieczne jest zatem dowiedzenie, że przedsiębiorca ten ma prawo podejmować decyzje o wykorzystaniu pomieszczeń oraz posiada prawną lub faktyczną kontrolę nad nim.

Również posiadanie magazynu na terytorium Polski nie jest równoznaczne z prowadzeniem zakładu. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 27 lutego 2017 r., Znak: 1462-IPP85.4510.1019.2016.5.RS, potwierdził tą opinię, uznając, iż W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski biura, warsztatu, fabryki, magazynu czy innego miejsca za pośrednictwem którego mogłaby prowadzić działalność w Polsce. Spółka będzie właścicielem Towarów, które będą przechowywane w magazynach zlokalizowanych na terytorium Polski i należących do podmiotów trzecich. Spółka nie będzie ani właścicielem, ani najemcą tych magazynów, nie będzie też miała prawa do korzystania z nich na podstawie jakiegokolwiek innego tytułu prawnego. Innymi słowy, Spółka nie będzie posiadać prawa do używania całości lub części powierzchni magazynowych, w których będą przechowywane jej Towary. Spółka będzie jedynie beneficjentem Usługi magazynowania, która będzie świadczona w odniesieniu do konkretnych Towarów będących własnością Spółki. W związku z tym, Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski placówki.

Wskazać należy również, że przychód nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem u źródła. Płatności nazwane w Umowie o współpracy Udziałem w zysku, nie mogą być w żadnej mierze rozpatrywane w kategorii przychodów z tytułu odsetek ani z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, które to tytuły podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła.

W odniesieniu do osób prawnych, katalog przychodów z udziału w zyskach osób prawnych zawarto w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Jest to katalog otwarty, co oznacza, że mieści się w nim także przychód inny niż wymieniony w ww. przepisach, o ile podstawą jego otrzymania są posiadane udziały/akcje w spółce lub udziały w spółdzielni, a inne przepisy ustawy nie przewidują opodatkowania go w odmienny sposób. Generalnie przyjmuje się, że jako takie kwalifikowane są przychody, które wynikają z prawa do udziału (akcji) w spółce kapitałowej. Najbardziej szczegółowo rodzaje przychodu kwalifikowane jako dochody z udziału w zyskach osób prawnych wymienia ustawa o CIT w art. 7b ust. 1 pkt 1. Wyliczając rodzaje dochodów z udziału w zyskach osób prawnych wskazuje ona m.in. na: dywidendy; przychody z umorzenia udziału (akcji) lub ze zmniejszenia ich wartości; przychody z wystąpienia wspólnika ze spółki; wartość majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej lub spółki; odsetki od pożyczki udzielonej osobie prawnej lub spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, jeżeli wypłata odsetek od takiej pożyczki lub ich wysokość uzależnione są od osiągnięcia zysku przez tę osobę prawną lub spółkę lub od wysokości tego zysku (pożyczka partycypacyjna); dopłaty otrzymane w przypadku połączenia lub podziału spółek przez wspólników spółki przejmowanej, spółek łączonych lub dzielonych; przychody wspólnika spółki dzielonej, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie - majątek przejmowany na skutek podziału lub majątek pozostający w spółce, nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa; wartość niepodzielonych zysków w spółce oraz wartość zysku przekazanego na inne kapitały niż kapitał zakładowy w spółce przekształcanej - w przypadku przekształcenia spółki w spółkę niebędącą osobą prawną, z tym że przychód określa się na dzień przekształcenia.

Udzielenie rabatu w zamian za prawo do udziału w zysku nie stanowi zatem przychodu z udziału w zyskach osób prawnych.

Udzielenie rabatu w zamian za prawo do udziału w zysku nie mieści się również w kategorii odsetek, które także są opodatkowane podatkiem u źródła. Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jego stanowisko odnośnie kwalifikacji przychodów uzyskiwanych w związku z cesją wierzytelności na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i ustawy o CIT jest jednoznacznie podzielane przez polskie organy podatkowe.

Tytułem przykładu wskazać należy interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 maja 2012 r., Znak: IBPBI/2/423-144/12/SD, w której odnośnie do wynagrodzenia uzyskiwanego przez francuską instytucję finansową w z związku z nabywaniem od polskiej spółki wierzytelności handlowych stwierdzono W związku z zapisami umowy polsko-francuskiej, stwierdzić należy, iż płacone Wynagrodzenie Transakcyjne nie mieści się w cytowanej powyżej definicji odsetek. Nie stanowi również dochodów, które zostały odrębnie uregulowane w innych niż art. 7 regulacjach tej umowy. W świetle powyższych przepisów oraz w oparciu o przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, należy uznać, iż wypłacane przez Spółkę Wynagrodzenie Transakcyjne w ramach zawartej umowy Transakcji Sekurytyzacyjnej nie będzie podlegać podatkowi u źródła, co wynika zarówno z polskich przepisów, jak i z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Spółka nie będzie wiec zobowiązana do potracenia jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty przedmiotowych należności francuskiemu rezydentowi.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 27 lutego 2014 r., Znak: IPPB5/423-1011/13-3/AJ, w której w odniesieniu do wynagrodzenia faktora będącego francuskim rezydentem podatkowym, na rzecz którego cedowane były wierzytelności stwierdzono Wynagrodzenie należne Faktorowi powinno być traktowane więc jako zysk przedsiębiorstwa na podstawie art. 7 UPO PL-FR. W świetle art. 7 UPO PL-FR, zyski przedsiębiorstw są co do zasady opodatkowane w państwie siedziby przedsiębiorstwa, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w innym państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. W związku z tym, że Faktor nie posiada na terytorium Polski stałego zakładu jego zyski będą podlegały opodatkowaniu jedynie we Francji. (...) Wskazane konkluzje wynikają również z orzecznictwa, w którym podkreśla się, że faktoring należy traktować jako świadczenie w pewnym sensie zbliżone do cesji wierzytelności, które dodatkowo składa się z szeregu innych czynności. Nie należy go natomiast (nawet faktoringu niewłaściwego) traktować na równi np. z umową pożyczki.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty, Wnioskodawca uważa, iż w okolicznościach niniejszej sprawy przychody uzyskiwane przez niego nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe, a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 dalej „updop”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Art. 3 ust. 2 updop stanowi, że podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie natomiast z art.. 3 ust. 3 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Zgodnie z definicją zakładu zagranicznego, zawartą w art. 4a pkt 11 updop, ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie - oznacza to:

stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

-chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje Konwencja z dnia 6 grudnia 2001 r. zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368) zmieniona Protokołem do umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii o zmianie Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r., podpisanym w Warszawie dnia 7 grudnia 2009 r. (Dz.U. z 2010 r. nr 241 poz. 1613 – dalej: „Konwencja”).

Art. 5 ust. 1 Konwencji stanowi, że w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. W myśl art. 5 ust. 2 Konwencji Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

siedzibę zarządu,
filię,
biuro,
fabrykę,
warsztat,
kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 3 Konwencji, plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Jednakże od ogólnej zasady istnienia zakładu istnieje szereg wyłączeń.

Zgodnie z art. 5 ust. 4 Konwencji, instalacja lub urządzenie wiertnicze lub statek wykorzystywane do wydobywania zasobów naturalnych stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają lub gdy działalność z nimi związana trwa dłużej niż 90 dni. Działalność prowadzona przez przedsiębiorstwo powiązane z innym przedsiębiorstwem będzie traktowana jako działalność przedsiębiorstwa, z którym to przedsiębiorstwo jest powiązane, jeżeli działalność ta:

jest co do swej istoty taka sama jak działalność prowadzona przez ostatnie wymienione przedsiębiorstwo i
dotyczy tego samego projektu lub przedsięwzięcia,

z zastrzeżeniem i w granicach, w jakich taka działalność jest prowadzona w tym samym czasie.

W rozumieniu tego ustępu uważa się, że przedsiębiorstwa są powiązane, jeżeli te same osoby uczestniczą bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu, kontroli lub kapitale tych przedsiębiorstw. Art. 5 ust. 5 Konwencji stanowi natomiast, iż bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu określenie „zakład” nie obejmuje:

użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa,
utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania,
utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa,
utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym,
utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o jakich mowa w punktach a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy

Tak więc art. 5 ust. 5 Konwencji, wylicza różne rodzaje działalności, które stanowią wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w art. 5 ust. 1 (nie stanowią one zakładu w rozumieniu umowy, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki). Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco.

Z kolei zgodnie z art. 5 ust. 6 Konwencji, bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 7, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada w tym Państwie zakład, w zakresie każdego rodzaju działalności, jaką osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ustępie 5, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że wykonuje ono w tym Państwie czynności przez maklera, generalnego komisanta albo przez jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności (art. 5 ust. 7 Konwencji).

Zgodnie zaś z art. 5 ust. 8 Konwencji, fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

Pomocnym w interpretacji zapisów Konwencji może być też tekst Modelowej Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. W pkt 40 Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (z dnia 22 lipca 2010r. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa 2011 dalej „Komentarz”) wskazano, iż przyjmuje się powszechnie, że filia (spółka zależna) nie stanowi zakładu spółki matki. Wynika to z zasady, że dla celów podatkowych taka spółka zależna stanowi niezależną jednostkę prawną. Nawet fakt, że działalnością spółki zależnej kieruje spółka matka, nie czyni spółki zależnej zakładem spółki matki. (…). Również na mocy ustępu 5 uważa się, że spółka matka posiada zakład w państwie w zakresie wszelkiej działalności, jaką jej spółka zależna podejmuje na jej rzecz, jeżeli spółka zależna posiada w tym państwie upoważnienie do zawierania kontraktów w imieniu spółki matki, chyba że działalność ta ogranicza się do rodzajów działalności, o których mowa w ustępie 4 artykułu, albo że spółka zależna działa w ramach swego normalnego zakresu jako przedstawiciel, do którego ma zastosowanie ustęp 6 artykułu.

Te same zasady mają zastosowanie do każdej spółki stanowiącej część wielonarodowej grupy, tak że taka spółka może być uznana za posiadającą zakład w państwie, w którym ma do dyspozycji i wykorzystuje pomieszczenia należące do innej spółki w ramach tej samej grupy lub jeżeli uważa się, że pierwsza spółka posiada zakład na mocy ustępu 5 artykułu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca:

jest zarejestrowanym w Danii podatnikiem VAT,
nie jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT,
jest duńskim rezydentem podatkowym, przed wypłatą przez B pierwszej transzy Udziału w zysku, dostarczy do B w oryginale aktualny duński certyfikat rezydencji podatkowej,
na terenie Danii nie wykonuje, żadnych czynności związanych z prowadzeniem inwestycji budowlanej na Nieruchomości oraz sprzedażą mieszkań w budynkach posadowionych na Nieruchomości;
na terenie Polski nie wykonuje, żadnych czynności związanych z prowadzeniem inwestycji budowlanej na Nieruchomości oraz sprzedażą mieszkań w budynkach posadowionych na Nieruchomości, w szczególności:
- nie dysponuje zasobami technicznymi;
- nie zatrudnia pracowników, nie korzysta ze zleceniobiorców i podwykonawców;
- nie jest właścicielem i posiadaczem pomieszczeń

Wnioskodawca nie uczestniczy w budowaniu inwestycji budowlanej przez B, w ramach Umowy. Nie uczestniczy również w żaden sposób w dokonywaniu transakcji sprzedaży lokali. Wnioskodawca (ewentualnie poza zawartą umową o współpracy) nie wykonuje żadnych czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT. Wnioskodawca nie prowadzi w Polsce jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Jest jedynie wspólnikiem w spółce C Sp. z o.o. Jednocześnie Wnioskodawca nie korzysta z infrastruktury C Sp. z o.o., jej pomieszczeń, środków lub urządzeń o stałym charakterze, itp.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż nie posiada on na terenie Polski zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 1 Konwencji. Nie prowadzi on bowiem na terenie Polski działalności gospodarczej, nie wykonuje też żadnych innych czynności, które zgodnie a art. 5 ust. 1 Konwencji świadczyły by o posiadaniu na terenie Polski zakładu. Wnioskodawca jest jedynie wspólnikiem w spółce prawa polskiego posiadanie jednak samych tylko udziałów w spółce kapitałowej w Polsce nie oznacza że Wnioskodawca posiada zakład na terytorium Polski.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że Wnioskodawca uzyskując dochód na terytorium Polski podlega w tym kraju ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z uwzględnieniem postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w omawianej sprawie Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polska a Danią.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest więc prawidłowe.

Tut. Organ nie może jednak podzielić stanowiska Wnioskodawcy w zakresie drugiej części pytania, dotyczącej ustalenia, czy w związku z realizacją Umowy o Współpracy, Wnioskodawca powinien od uzyskanego dochodu odprowadzić podatek dochodowy w Polsce.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „ustawa CIT”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Art. 7 ust. 3 updop stanowi, że przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku;
przychodów wymienionych w art. 21, art. 22 i art. 24b, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się przychody wymienione w art. 21, jeżeli są związane z działalnością zakładu;
2a.straty poniesionej ze źródła przychodów;
kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład;
strat przedsiębiorców przekształcanych, łączonych, przejmowanych lub dzielonych - w razie przekształcenia formy prawnej, łączenia lub podziału przedsiębiorców, z wyjątkiem przekształcenia spółki w inną spółkę;
strat przedsiębiorstw państwowych przejmowanych lub nabywanych na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji;
strat instytucji kredytowej związanych z działalnością oddziału tej instytucji, którego składniki majątkowe zostały wniesione do spółki tytułem wkładu niepieniężnego na utworzenie banku na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 2357 oraz z 2020 r. poz. 284, 288, 321 i 1086

Zgodnie z art. 7b ust. 1 ustawy CIT, za przychody z zysków kapitałowych uważa się:

przychody z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4b, stanowiące przychody faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym:
1. dywidendy, nadwyżki bilansowe w spółdzielniach oraz otrzymane przez uczestników funduszy inwestycyjnych lub instytucji wspólnego inwestowania dochody tego funduszu lub tej instytucji, w przypadku gdy statut przewiduje wypłacanie tych dochodów bez odkupywania jednostek uczestnictwa albo wykupywania certyfikatów inwestycyjnych,
2. przychody z umorzenia udziału (akcji) lub ze zmniejszenia ich wartości,
3. przychody z wystąpienia wspólnika ze spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, które następuje w inny sposób niż określony w lit. b,
4. przychody ze zmniejszenia udziału kapitałowego wspólnika w spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, które następuje w inny sposób niż określony w lit. b,
5. wartość majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3,
6. równowartość zysku osoby prawnej oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, przeznaczonego na podwyższenie jej kapitału zakładowego, równowartość nadwyżki bilansowej spółdzielni przeznaczonej na podwyższenie funduszu udziałowego oraz równowartość kwot przekazanych na ten kapitał (fundusz) z innych kapitałów (funduszy) takiej osoby prawnej lub spółki,
7. dopłaty otrzymane w przypadku połączenia lub podziału spółek przez wspólników spółki przejmowanej, spółek łączonych lub dzielonych,
8. przychody wspólnika spółki dzielonej, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie - majątek przejmowany na skutek podziału lub majątek pozostający w spółce, nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa,
9. zapłata, o której mowa w art. 12 ust. 4d,
10. wartość niepodzielonych zysków w spółce oraz wartość zysku przekazanego na inne kapitały niż kapitał zakładowy w spółce przekształcanej - w przypadku przekształcenia spółki w spółkę niebędącą osobą prawną, z tym że przychód określa się na dzień przekształcenia,
11. odsetki od udziału kapitałowego, wypłacane na rzecz wspólnika przez spółkę, o której mowa w art. 1 ust. 3,
12. odsetki od pożyczki udzielonej osobie prawnej lub spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, jeżeli wypłata odsetek od takiej pożyczki lub ich wysokość uzależnione są od osiągnięcia zysku przez tę osobę prawną lub spółkę lub od wysokości tego zysku (pożyczka partycypacyjna),
13. przychody uzyskane w następstwie przekształceń, łączenia lub podziałów podmiotów, w tym:
- przychody osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, przejmującej w następstwie łączenia lub podziału majątek lub część majątku innej osoby prawnej lub spółki,
- przychody wspólnika spółki łączonej lub dzielonej,
- przychody spółki dzielonej;
przychody z tytułu wniesienia do osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, wkładu niepieniężnego;
inne, niż określone w pkt 1 i 2, przychody z udziału (akcji) w osobie prawnej lub spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, w tym:
1. przychody ze zbycia udziału (akcji), w tym ze zbycia dokonanego celem ich umorzenia,
2. przychody uzyskane w wyniku wymiany udziałów;
przychody ze zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną;
przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych;
przychody:
1. z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych oraz praw wytworzonych przez podatnika,
2. z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych,
3. z tytułu uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub instytucjach wspólnego inwestowania,
4. z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnych charakterze dotyczącej praw, o których mowa w lit. a-c,
5. ze zbycia praw, o których mowa w lit. a-c,
6. z wymiany waluty wirtualnej na środek płatniczy, towar, usługę lub prawo majątkowe inne niż waluta wirtualna lub z regulowania innych zobowiązań walutą wirtualną.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zauważyć należy, że przepis art. 7b ust. 1 ustawy CIT, zawiera zamknięty katalog przychodów, które należy zakwalifikować do przychodów z zysków kapitałowych. Wskazane zostały w nim konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych, co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą zaliczane do tej kategorii przychodów.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wskazane we wniosku przychody nie mieszczą się w katalogu przychodów z zysków kapitałowych zawartym w art. 7b ust. 1 ustawy CIT. W konsekwencji przychody, o których mowa we wniosku powinny zostać rozpoznane jako przychody z tzw. innych źródeł.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast art. 12 ust. 3 ww. ustawy CIT wskazuje, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zatem przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Na gruncie niniejszej sprawy, aby dokonać oceny charakteru przychodu uzyskanego przez Wnioskodawcę należy w pierwszej kolejności odwołać się do umowy na postawie której doszło do powstania tego przychodu. Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka A – Sp. z o.o. z siedzibą w X (dalej: „A”) zawarła w dniu 14 lipca 2014 r. ze Spółką B S.A. spółka komandytowa z siedzibą Y (dalej: „B”) umowę o współpracy (dalej - „Umowa” lub „Umowa o współpracy”). W preambule Umowy, wskazano, że:

A jest właścicielem nieruchomości (dalej: „Nieruchomość”), którą zamierzała sprzedać za cenę co najmniej 10.200.000 zł plus należny podatek VAT;
B jest zainteresowana nabyciem Nieruchomości, jednakże za cenę 8.250.000 zł plus należny podatek VAT w celu zrealizowania inwestycji polegającej na wybudowaniu na Nieruchomości budynków mieszkalnych i sprzedaży mieszkań w ww. budynkach;
A jest gotowa sprzedać B Nieruchomość z uwzględnieniem rabatu, w zamian za udział w zysku ze sprzedaży mieszkań w budynkach wzniesionych na Nieruchomości;
w celu osiągnięcia obopólnych korzyści finansowych wolą Stron jest zawarcie niniejszej Umowy;

Zgodnie z § 2 Umowy zatytułowanym „Zobowiązania A”:

Dążąc do realizacji celu Umowy A sprzeda Nieruchomość B za cenę 8.250.000 zł plus należny podatek VAT.
Sprzedaż Nieruchomości zostanie dokonana poprzez osobną umowę zawartą w formie aktu notarialnego w terminie do dnia 20 sierpnia 2014 r.
Umowa sprzedaży zostanie poprzedzona umową przedwstępną. Projekt umowy przedwstępnej stanowi Załącznik do Umowy.

W celu uniknięcia wątpliwości Strony potwierdzają, że A nie uczestniczy w potencjalnych stratach związanych z realizacją inwestycji budowlanej, o której mowa w § 1 Umowy ani nie ponosi żadnej odpowiedzialności za zobowiązania B. Jedynym zobowiązaniem A wynikającym z Umowy jest zobowiązanie do zawarcia umowy sprzedaży Nieruchomości po cenie rabatowej 8.250.000 zł plus należny podatek VAT. Kwota rabatu stanowi wkład A w realizację wspólnego przedsięwzięcia, o którym mowa w § 1 Umowy.

Zgodnie z § 5 Umowy zatytułowanym „Dalsze przeniesienie prawa własności”:

Z zastrzeżeniem postanowień ust. 2 i 3 poniżej, B zobowiązuje się, że w przypadku dalszego przeniesienia własności Nieruchomości na jakikolwiek inny podmiot, w jakiejkolwiek formie, B będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz CBL całego przewidywanego Udziału w zysku w kwocie 2.464.000 zł.

Zgodnie z § 7 Umowy zatytułowanym „Termin Zapłaty Udziału w zysku”:

Udział w zysku zostanie zapłacony przez B po zakończeniu sprzedaży lokali wyodrębnionych w ramach inwestycji budowlanej jednak nie później niż po upływie pięciu lat i jednego miesiąca od dnia rozpoczęcia budowy inwestycji na Nieruchomości w następujący sposób:
1. po upływie trzech lat od dnia rozpoczęcia budowy B zapłaci na rzecz A 80% należnego Udziału w zysku przypadającego w tym okresie rozliczeniowym tj. uwzględniającego przychód ze sprzedaży i PUM sprzedanych lokali w okresie tych trzech lat, wynikający z przesyłanych raportów kwartalnych,
2. po zakończeniu procesu sprzedaży albo po upływie 5 lat od dnia rozpoczęcia budowy B będzie zobowiązany do zapłaty Udziału w zysku pomniejszonego o wpłatę dokonaną w terminie, o którym mowa w lit. a powyżej - zgodnie z danymi wynikającymi z raportów kwartalnych. Przy tym w przypadku jeżeli rozliczenie Udziału w Zysku wykaże kwotę niższą niż zapłacona zgodnie z pkt a powyżej, A nie będzie zobowiązana do zwrotu różnicy na rzecz B.

W dniu 19 sierpnia 2014 r. A sprzedała B za cenę 8.250.000 zł plus należny podatek VAT.

W grudniu 2014 r. otwarto likwidację spółki A. W związku z planowaną likwidacją, A na podstawie umowy przelewu wierzytelności wynikających z umowy o współpracy z B (dalej: „umowa cesji”) z 1 października 2015 r. przeniosła prawa wynikające z Umowy na jedynego wspólnika - Wnioskodawcę (dalej zwana „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) z siedzibą w Kopenhadze (Dania). Umowa miała charakter formalny, gdyż stanowiła realizację art. 286 KSH. Przepis ten stanowi, że po upływie sześciu miesięcy od daty ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli może nastąpić podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli. W trakcie likwidacji A jej jedynym wspólnikiem był Wnioskodawca. Zważywszy na treść art. 286 KSH i na powyższe okoliczności faktyczne, umowa miała charakter nieodpłatny. W Preambule umowy cesji wskazano, iż:

3 lipca 2014 r. Cedent zawarł ze spółką B (dalej: „B”) Umowę o Współpracę w zakresie realizacji inwestycji budowlanej (dalej „Umowa o współpracę”),
19 sierpnia 2014 r. Cedent sprzedał spółce B nieruchomość usytuowaną w XX, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą (dalej: „Nieruchomość”),
na mocy Umowy o współpracę, w zamian za udzielony rabat od ceny sprzedaży Nieruchomości, B zobowiązała się do zapłaty na rzecz Cedenta świadczenia pieniężnego w wysokości określonej w § 4 Umowy o współpracę, po spełnieniu się przesłanek w niej zawartych.

Dokonując prawno-podatkowej oceny tej umowy, należy zauważyć, że wynika z niej, iż cena sprzedaży została w niej określona częściowo w postaci kwoty pieniężnej, a częściowo w postaci określenia podstaw do jej ustalenia, tj. prawa do zysku jaki w związku z nabyciem tej nieruchomości i późniejszymi działaniami nabywcy zostaną wygenerowane (z zastrzeżeniem ziszczenia się określonych warunków). Zauważyć przy tym należy, że z art. 535 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm dalej: „KC”) wynika, że przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W myśl art. 536 KC cenę można określić przez wskazanie podstaw do jej ustalenia.

W świetle powyższego nie może budzić wątpliwości, że gdyby zysk ze sprzedaży nieruchomości wytworzonych przez Spółkę B otrzymał poprzednik prawny Wnioskodawcy (zlikwidowana Spółka A), uzyskałby on przychód ze sprzedaży nieruchomości, który jako dochód z tzw. innych źródeł podlegałby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wskazać przy tym trzeba, że nie sposób uznać, że źródłem ww. przychodu jest „umowa o współpracy” jako umowa związana ze wzajemnym świadczeniem usług, bowiem zbywca wskazanej we wniosku nieruchomości (jak i Wnioskodawca) nie był (nie jest) uczestnikiem podejmowanego przez nabywcę procesu inwestycyjnego i nie świadczył żadnych usług w związku z tą inwestycją.

Odnosząc się do prawno-podatkowej sytuacji Wnioskodawcy, zauważyć należy, że jak wynika z wniosku, Wnioskodawca w dniu 1 października 2015 r wstąpił nieodpłatnie we wskazane w umowie z dnia 14 lipca 2014 r. uprawnienia Zbywcy nieruchomości, tj. Spółki A w tym do przewidzianego umową prawa do udziału w zysku ze sprzedaży nieruchomości, wybudowanych na zbytym przez Spółkę A gruncie, który jak wynika z wniosku został wygenerowany, co zarazem oznacza ziszczenie się określonego w ww. umowie warunku. Tym samym uznać należy, że Wnioskodawca, będący rezydentem Danii, otrzymując przysługujący mu udział w zysku, osiągnie przychód (dochód) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 2 updop. Źródłem tego dochodu będzie przy tym sprzedaż nieruchomości.

Odnosząc się do sposobu opodatkowaniu ww. przychodu (dochodu) odwołać należy się do postanowień powołanej już na wstępie Konwencji zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 Konwencji dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie. Określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące własności ziemi, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych i zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych; statki morskie, statki żeglugi śródlądowej, statki powietrzne i pojazdy transportu drogowego nie stanowią majątku nieruchomego (art. 6 ust. 2 Konwencji).

Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, że przychód Wnioskodawcy uzyskany z tytułu Udziału w zysku będzie stanowił zgodnie z art. 6 ust. 1 Konwencji dochód z majątku nieruchomego i tym samym jako taki winien zostać opodatkowany w Polsce.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca:

posiada w Polsce zakład – jest prawidłowe,
powinien od wskazanego we wniosku dochodu odprowadzić w Polsce podatek dochodowy – jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin