2020.10.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.447.2020.1.DP
z 8 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2020 r. (data wpływu 1 września 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kosztów postępowań sądowo-administracyjnych za wynagrodzenie z tytułu zawartej umowy służebności przesyłu i element podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kosztów postępowań sądowo-administracyjnych za wynagrodzenie z tytułu zawartej umowy służebności przesyłu i element podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej jako A.) działa na podstawie ustawy z (…) oraz nadanego z delegacji art. 44 tej ustawy Statutu. Wnioskodawca (…)prowadzi gospodarkę leśną, gospodaruje gruntami i innymi nieruchomościami oraz ruchomościami związanymi z gospodarką leśną, a także prowadzi ewidencję (…).

W myśl art. 32 ust. 1 (…)Wnioskodawca jako państwowa jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej reprezentuje Skarb Państwa w zakresie zarządzanego mienia. Zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy (…), Wnioskodawca prowadzi działalność na zasadzie samodzielności finansowej i pokrywa koszty działalności z własnych przychodów.

Stosownie do art. 32 ust. 2 ustawy, w skład Wnioskodawcy wchodzą następujące jednostki organizacyjne: (…)

W ramach struktury (…), nadleśnictwa (w tym Nadleśnictwo (…) zwane dalej Nadleśnictwem) powadzą samodzielną gospodarkę leśną, opartą na planie urządzenia lasu (art. 35 ustawy). Gospodarka leśna została zdefiniowana w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy (…), zgodnie z którym jest to działalność leśna w zakresie urządzania, ochrony i zagospodarowania lasu, utrzymania i powiększania zasobów i upraw leśnych, gospodarowania zwierzyną, pozyskiwania – z wyjątkiem skupu – drewna, żywicy, choinek, karpiny, kory, igliwia, zwierzyny oraz płodów runa leśnego, a także sprzedaż tych produktów oraz realizacja pozaprodukcyjnych funkcji lasu.

Z legalnej definicji gospodarki leśnej wynika, że obejmuje ona sferę działalności gospodarczej – przynoszącej przychody – oraz sferę działalności nieprodukcyjnej (realizacja pozaprodukcyjnych funkcji lasu).

W ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106, ze zm.), zwanej dalej ,,UVAT”, Nadleśnictwa wykonują m. in. następujące czynności:

sprzedaż drewna i innych produktów gospodarki leśnej, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy;

sprzedaż nieruchomości innych niż grunty na podstawie art. 38 ustawy;

dzierżawa i wynajem nieruchomości (art. 39 ustawy );

ustanowienie służebności drogowej i służebności przesyłu (art. 39a ustawy);

przekazanie w użytkowanie lasów, gruntów oraz innych nieruchomości (art. 40 ustawy);

sprzedaż nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi i samodzielnych lokali mieszkalnych oraz ze sprzedaży gruntów z budynkami mieszkalnymi w budowie, nieprzydatne (…)).

Nadleśnictwo (…), zwane dalej zamiennie jako „Wnioskodawca” lub „Nadleśnictwo”, jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz prowadzi działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 UVAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (dalej VAT) Nadleśnictwo prowadzi sprzedaż produktów z gospodarki leśnej (głównie drewna, ale również sadzonek, nasion, choinek), co stanowi główne źródło sprzedaży wykonywanej przez Nadleśnictwo. Ponadto Nadleśnictwo odpłatnie świadczy usługi opodatkowane podatkiem VAT takie jak: dzierżawa gruntów, odpłatna służebność przesyłu.

Nadleśnictwo w zakresie realizowanych zadań wykonuje również działalność inną niż gospodarcza tj. wykonuje czynności, które są wyłączone z opodatkowania podatkiem VAT, czyli czynności, które nie zostały wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (tzw. cele „statutowe”). Cele działalności statutowej zostały zdefiniowane w zacytowanym wyżej art. 6 i 7 ustawy (…).

W świetle natomiast § 4 ust. 1 pkt 2 lit. a Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 grudnia 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej w (…) w (…)w ramach sprawowanego zarządu jest prowadzona działalność gospodarcza, w zakresie gospodarki leśnej w nadleśnictwach, w której wyróżnia się działalność podstawową obejmującą m.in. urządzenie, ochronę i zagospodarowanie lasu oraz utrzymanie i powiększenie zasobów i upraw leśnych. Zgodnie natomiast z § 3 rozporządzenia, działalność Nadleśnictwa będącego jednostką organizacyjną (…) jest prowadzona na podstawie rachunku ekonomicznego.

Przez tereny będące własnością Skarbu Państwa i pozostające w zarządzie (…) przebiegają sieci przesyłowe linii elektroenergetycznych oraz posadowione są na nich obiekty i urządzenia elektroenergetyczne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa przedsiębiorcy prowadzącego działalność w zakresie przesyłania energii elektrycznej.

W celu ułożenia wzajemnych stosunków umożliwiających utrzymanie i prowadzenie eksploatacji istniejących linii elektroenergetycznych na gruntach pozostających w zarządzie Wnioskodawcy, w dniu 29 listopada 2013 roku zostało zawarte Porozumienie pomiędzy Spółką Akcyjną (dalej jako Spółka lub Operator), a działającymi łącznie Regionalnymi Dyrekcjami (…), które występowały w imieniu własnym, a także w imieniu nadzorowanych Nadleśnictw. Interesy Wnioskodawcy, reprezentowała na podstawie udzielonego pełnomocnictwa Regionalna Dyrekcja (…).

Przedmiotem Porozumienia było m. in. uzgodnienie i przyjęcie do stosowania wzoru „Umowy o ustanowienie służebności przesyłu i rozliczenie za korzystanie z gruntu”. Strony zadeklarowały zawarcie stosownych umów, odwołując się do instytucji służebności przesyłu uregustawyowanej w art. 3051-3054 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.; dalej jako KC). W myśl art. 3051 KC, Nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).

W § 3 ust. 1 Porozumienia, Dyrektorzy (…)złożyli oświadczenie o wyrażeniu zgody na obciążenie gruntów znajdujących się w zarządzie podległych im nadleśnictw, stosownie do treści art. 39a ust. 1 ustawy, który upoważnia Nadleśniczego do obciążenia, za wynagrodzeniem, nieruchomości pozostających w zarządzie (…) służebnością przesyłu, z uwzględnieniem zasad gospodarki leśnej, za zgodą dyrektora Regionalnej Dyrekcji (…). Dodatkowo w odniesieniu do ustanowienia przez Wnioskodawcę służebności na rzecz Spółki na nieruchomościach będących w jego zarządzie, Dyrektor (…)w (…) wyraził zgodę we wskazanym powyżej trybie, w dniu 30 maja 2014 r.

W realizacji postanowień Porozumienia, w dniu 6 sierpnia 2014 r. została zawarta pomiędzy Nadleśniczym Nadleśnictwa, a operatorem Spółką Akcyjną umowa w formie aktu notarialnego (Repertorium A nr (…)) o ustanowienie służebności przesyłu i rozliczenie za korzystanie z gruntu na nieruchomościach będących w zarządzie Wnioskodawcy, zwana dalej Umową.

Treścią służebności przesyłu jest:

prawo utrzymywania na nieruchomości obciążonej lub nad tą nieruchomością linii wysokiego napięcia 220V (...) w celu przesyłania energii elektrycznej oraz prowadzenia ich eksploatacji zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz normami dotyczącymi linii elektroenergetycznych, ochrony zdrowia i życia ludzkiego oraz ochrony środowiska, w tym w granicach pasa technologicznego, dokonywania czynności eksploatacyjnych, usuwania awarii, modernizacji i przebudowy urządzeń przesyłowych oraz likwidacji linii;
prawo dostępu, wejścia, przechodu i przejazdu w celu wykonywania czynności określonych w lit. a);
dodatkowo Umowa zastrzega prawo Spółki do korzystania z dróg dojazdowych do urządzeń przesyłowych w ramach czynności eksploatacyjnych, w celu realizowania ustanowionej służebności oraz wykonywania prac związanych z utrzymaniem urządzeń oraz do usuwania z pasa gruntu objętego służebnością, drzew, krzewów i gałęzi zagrażających funkcjonowaniu urządzeń, z tym że koszty likwidacji szkód w stanie dróg dojazdowych i przywrócenia ich do stanu poprzedniego ponosi Spółka.

Zasady odpłatności z tytułu obciążenia gruntów zostały uregulowane dla poszczególnych nieruchomości objętych służebnością, odpowiednio w postanowieniach § 6, § 9 oraz § 12 Umowy. Ponieważ jednak stan faktyczny sprawy obejmuje grunty stanowiące konkretną nieruchomość wpisaną do księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (…) Wydział Ksiąg Wieczystych, do tejże nieruchomości odnosi się § 12 Umowy i jego zapisy Wnioskodawca będzie przywoływał poniżej.

Wedle tych zapisów za ustanowienie służebności Nadleśnictwu należne jest wynagrodzenie, zgodnie z treścią art. 39a ust. 2 ustawy, przysługujące corocznie w wysokości odpowiadającej wysokości podatków i opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę od części nieruchomości, z których korzystanie jest ograniczone w związku z ustanowieniem służebności, płatne za każdy rok począwszy od 2015 r. w terminie do 30 czerwca. Płatność wynagrodzenia następuje na podstawie faktury VAT wystawionej do dnia 9 czerwca, a do ustalonego w wyżej określony sposób wynagrodzenia doliczony zostaje podatek od towarów i usług w wysokości obowiązującej na dzień wystawienia faktury. Strony zastrzegły, iż w przypadku nieterminowego uregulowania zobowiązań Spółka zapłaci odsetki za opóźnienie w wysokości ustawowej.

W myśl § 12 ust. 3 umowy, Nadleśnictwo zobowiązane zostało do przekazywania Spółce oświadczenia Nadleśniczego, zawierającego sposób obliczenia wynagrodzenia, płatnego za dany rok wraz ze wskazaniem jego wysokości, a na żądanie Operatora, dokumenty źródłowe, stanowiące podstawę opodatkowania.

Postanowienie § 12 ust. 4 umowy stanowi z kolei, że w przypadku, gdy właściwy organ podatkowy wyda decyzję administracyjną, od której przysługują zwyczajne środki odwoławcze, obciążającą Nadleśnictwo inną wartością podatku, wraz z odsetkami za zwłokę, Nadleśnictwo poinformuje Spółkę o tym fakcie niezwłocznie. Wraz z informacją Wnioskodawca przekazuje Spółce kopię decyzji podatkowej. Natomiast Spółka w ciągu 4 dni przedstawia Nadleśnictwu swoje stanowisko co do wniesienia środka odwoławczego od decyzji zmieniającej wartość podatku. Koszty postępowania odwoławczego wedle Umowy, ponosi Spółka.

W przypadku wydania przez organ podatkowy decyzji ostatecznej lub zaopatrzonej w rygor natychmiastowej wykonalności, zmieniającej wysokość opodatkowania od części nieruchomości zajętej na linie elektroenergetyczne Spółki, Spółka zobowiązuje się do wyrównania Wnioskodawcy kwoty zapłaconego podatku wraz z odsetkami za zwłokę, za okres ustalony decyzją organu. Płatność następuje na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę z 21 dniowym terminem zapłaty. Strony uregulowały także sytuację, w której ma miejsce nadpłata podatku. Konsekwencją takiej sytuacji jest zobowiązanie Nadleśnictwa do korekty faktury i zwrotu na rzecz Spółki zapłaconego wynagrodzenia w wysokości odpowiadającej stwierdzonej nadpłaty.

Strony przyjęły w Umowie, iż ustalone w powyższy sposób wynagrodzenie jest zgodne z wymogiem określonym w art. 39a ust. 2 ustawy.

Nadleśnictwo w dniu 1 czerwca 2017 r. wystawiło dla Spółki Akcyjnej fakturę na wartość netto (…) zł, do której doliczony został podatek VAT według stawki 23% (wartość brutto (…) zł). Faktura dokumentowała wynagrodzenie za służebność przesyłu na poziomie kosztu zapłaconego podatku leśnego za przedmiotowe grunty tj. wynagrodzenie skalkulowane zgodnie z zawartą umową i ustawą.

Gminy (A, B i C), na terenie których leżą grunty, na których ustanowiona jest służebność przesyłu na rzecz Spółki Akcyjnej, wydały decyzje określające nową wartość podatku lokalnego podwyższającego wysokość podatku od nieruchomości dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W oparciu o postanowienie § 12 ust. 4 umowy Spółka zalecała Nadleśnictwu odwołanie się od decyzji administracyjnej I oraz II instancji. Realizując zalecenia Spółki, Nadleśnictwo wniosło środki odwoławcze – odwołanie w administracyjnym toku instancji, a potem skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz skargę kasacyjną do NSA. Wobec wnoszenia środków zaskarżania, Wnioskodawca ponosił koszty związane z postępowaniem sądowo-administracyjnym, to jest koszty wpisów sądowych oraz opłat skarbowych za pełnomocnictwa dla radców prawnych. Postępowanie przed NSA pozostaje w toku, nie można jednak wykluczyć przegranej Wnioskodawcy i w przyszłości może się zdarzyć, iż zajdzie potrzeba dokonania korekty faktury również o koszty zastępstwa procesowego.

W Umowie nie zastrzeżono szczegółowych warunków „zwrotu” przedmiotowych kosztów, jednakże Wnioskodawca potraktował wymienioną należność, jako część przysługującego mu wynagrodzenia z tytułu służebności przesyłu i po zakończeniu postępowania sądowego wystawił fakturę VAT / korektę, w której kwota stanowiąca równowartość poniesionych kosztów, stanowi podstawę opodatkowania podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane powyżej koszty postępowań sądowo-administracyjnych (m. in. koszty wpisów sądowych, koszty opłat skarbowych za udzielone pełnomocnictwa) stanowią wynagrodzenie z tytułu zawartej umowy służebności przesyłu i jako element podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 29a ust. 1 u.p.t.u. podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą o podatku od towarów i usług „świadczenie na rzecz” obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

W powyższym przepisie przyjęto zatem generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, ze definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie świadczącego usługę.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, ze płatność następuje w zamian za to świadczenie.

A zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dodatkowo należy wskazać, że zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, iż Nadleśnictwo z tytułu zawartej umowy o ustanowienie służebności przesyłu i rozliczenie za korzystanie z gruntu zawartej ze Spółką Akcyjną występuje jako czynny podatnik VAT, bowiem w tym zakresie wykonuje czynności opodatkowane.

Wobec powyższego dla określenia podstawy opodatkowania służebności przesyłu Nadleśnictwo winno stosować regułę wskazaną dyspozycją art. 29a ustawy o VAT. W świetle art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy o VAT podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Literalna wykładnia treści art. 29a ust. 1 ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że to do stron czynności cywilnoprawnej należy ustalenie ceny, która będzie jednocześnie podstawą opodatkowania VAT. Jest to autonomiczne uprawnienie Stron umowy, które nie jest w tym zakresie limitowane ani sankcjonowane przez zapisy ustawy o podatku VAT. W rezultacie wartość świadczenia za wykonane usługi, a co z tym idzie i wartość podstawy opodatkowania VAT, będzie efektem realizowanych czynności w ramach łączącej strony umowy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika że pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Akcyjną istnieje stosunek prawny (Umowa), który określa wzajemne prawa i obowiązki stron. Jednocześnie strony w § 12 ww. umowy określiły wyraźnie elementy, które składają się na wynagrodzenie z tytułu obciążenia nieruchomości Nadleśnictwa służebnością przesyłu. W § 12 ust. 1 umowy postanowiono, iż czynsz będzie obliczany corocznie w wysokości odpowiadającej wartości podatków i opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę. W myśl § 12 ust. 3 Umowy, Nadleśnictwo zobowiązane zostało do przekazywania Spółce oświadczenia Nadleśniczego, zawierającego sposób obliczenia wynagrodzenia, płatnego za dany rok, wraz ze wskazaniem jego wysokości, a na żądanie Operatora dokumenty źródłowe, stanowiące podstawę opodatkowania

Jednocześnie zgodnie z brzmieniem § 12 ust. 4 umowy w przypadku, gdy właściwy organ podatkowy wyda decyzję administracyjną wobec Nadleśnictwa, od której przysługują zwyczajne środki odwoławcze, obciążającą Nadleśnictwo inną wartością podatku, wraz z odsetkami za zwłokę, Nadleśnictwo ma obowiązek poinformować Spółkę o tym fakcie niezwłocznie. Wraz z informacją Wnioskodawca przekazuje Spółce kopię decyzji podatkowej. Natomiast Spółka w ciągu 4 dni przedstawia Nadleśnictwu swoje stanowisko, co do wniesienia środka odwoławczego od decyzji zmieniającej wartość podatku. Jeżeli Spółka będzie żądała wystąpienia na drogę sądową przez Nadleśnictwo, koszty postępowania odwoławczego, wedle Umowy, obciążą Spółkę.

W świetle powyższych warunków umowy stwierdzić należy, iż poziom wynagrodzenia Nadleśnictwa z tytułu usługi służebności przesyłu, każdorazowo determinuje wielkość podatków należnych od gruntów wykorzystywanych przez Spółkę z racji ustanowionego na jego rzecz obciążenia, których podatnikiem jest Wnioskodawca. Kluczowe znaczenie ma tutaj prowadzony od kilku lat spór z organami podatkowymi, co do opodatkowania gruntów leśnych pod liniami przesyłowymi (objętych służebnością przesyłu), podatkiem leśnym lub podatkiem od nieruchomości należnym od gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. W tym miejscu Wnioskodawca pomija argumentację uzasadniającą stosowanie do gruntów obciążonych służebnością przepisów ustawy o podatku leśnym lub ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, jako że okoliczność ta nie ma bezpośredniego znaczenia dla zajęcia stanowiska w kwestii będącej przedmiotem niniejszego wniosku. Jako że jednak różnica pomiędzy wysokością wskazanych podatków jest niebagatelna, na korzyść podatku leśnego, to rozstrzygnięcie o obowiązku podatkowym, przekłada się w konsekwencji na wysokość wynagrodzenia należnego od Spółki na podstawie Umowy za ustanowienie służebności przesyłu.

Skoro zatem operator elektroenergetyczny jest zainteresowany wysokością zobowiązań podatkowych obciążających Nadleśnictwo, bowiem ma to bezpośredni wpływ na wysokość wynagrodzenia za służebność przesyłu, Wnioskodawca zobowiązany jest umową do respektowania stanowiska Spółki co do wnoszenia środków odwoławczych. Spółka „przejęła na siebie” obowiązek zapłaty za koszty postępowania odwoławczego, prowadzonego w istocie w jej interesie, zgodnie z postanowieniem ostatniego zdania § 12 ust. 4 Umowy.

Wobec okoliczności, że ponoszenie kosztów postępowań odwoławczych, procesowych związane jest bezpośrednio z umownym stosunkiem prawnym wobec Operatora, przekładają się one bezpośrednio na cenę ustalonego wynagrodzenia. Zatem kwoty związane z postępowaniami odwoławczymi wypełniają definicję podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ustawy o VAT. Innymi słowy, trzeba uznać te kwoty za element składowy czynszu. Odnosząc się bowiem do literalnego brzmienia definicji podstawy opodatkowania z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Zatem podstawą opodatkowania 23% podatkiem VAT jest wszystko to co usługodawca (Nadleśnictwo) ma otrzymać w związku ze świadczeniem usług od usługobiorcy (Operatora). To w związku ze świadczeniem usług przesyłu, jako zapłatę Nadleśnictwo ma otrzymać od Operatora omawiane kwoty zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. Zwrot ten realizowany jest w oparciu o postanowienia umowne dotyczące określenia wzrostu ceny czynszu z tytułu służebności przesyłu. Stanowią one element cenotwórczy świadczenia umownego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm. ), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie zaś do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zaprezentowana argumentacja w przedmiocie wzajemności świadczeń jako warunku koniecznego do uznania usługi za podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT znajduje szerokie poparcie w orzecznictwie krajowych sądów administracyjnych jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

Szczególnie trafnie kwestię tę ujął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 89/12, w którym stwierdził, że „Świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Aby usługa podlegała obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT koniecznym warunkiem jest, by świadczona była odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą), a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek”.

W wyroku z dnia 29 października 2009 r. w sprawie C-246/08 TSUE przypomniał, że jeżeli działalność usługodawcy polega wyłącznie na świadczeniu usług bez bezpośredniego świadczenia wzajemnego, brak jest podstawy opodatkowania i usługi te nie podlegają tym samym podatkowi VAT (teza 43). Świadczenie usług tylko wtedy dokonywane jest „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy, jeżeli pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywisty ekwiwalent usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy (teza 44).

Kwestia odpłatności i bezpośredniego związku pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym wynagrodzeniem była wielokrotnie podnoszona w orzecznictwie Trybunału.

TSUE, w wyroku z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, stwierdził, że: „(...) w ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

W tym świetle świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy (ww. wyrok w sprawie MKGKraftfahrzeuge-Factoring, pkt 47). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „świadczenie usług dokonywane odpłatnie” w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (wyrok z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie C-40/09 Astra Zeneca UK i przytoczone orzecznictwo)”.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. w sprawie C 154/80 Staatssecretaris van Financien przeciwko Coöperatieve Aardappelenbewaarplaats GA ETS, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), w którym Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Zatem, w dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Przy czym, nie jest wymagane aby świadczenie wzajemne za taką usługę było uzyskane bezpośrednio od jej odbiorcy. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3, 5, art. 30a 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. Stosownie do tego przepisu, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Na podstawie art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Przepisy art. 29a ust. 6 i ust. 7 wymieniają elementy, które powinny być wliczane bądź nie powinny być wliczane do podstawy opodatkowania.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jako jednostka organizacyjna (…), Wnioskodawca – zgodnie z przepisami z dnia 28 września 1991 r. ustawy (…) – prowadzi gospodarkę leśną, obejmującą zarówno sferę działalności gospodarczej jako przynoszącej dochody, jak i działalność nieprodukcyjną w ramach realizacji pozaprodukcyjnych funkcji lasu.

W ramach działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca prowadzi sprzedaż produktów z gospodarki leśnej (drewna, sadzonek, nasion, choinek), a ponadto odpłatnie świadczy usługi opodatkowane podatkiem VAT, takie jak dzierżawa gruntów, odpłatna służebność przesyłu.

Przez tereny będące własnością Skarbu Państwa i pozostające w zarządzie (…) przebiegają sieci przesyłowe linii elektroenergetycznych oraz posadowione są na nich obiekty i urządzenia elektroenergetyczne wchodzące w skład przedsiębiorstwa przedsiębiorcy prowadzącego działalność w zakresie przesyłania energii elektrycznej.

Właściwy dla Wnioskodawcy Dyrektor Regionalnej Dyrekcji (...) wyraził zgodę na obciążenie przez Wnioskodawcę, za wynagrodzeniem, nieruchomości pozostających w (…) służebnością przesyłu, z uwzględnieniem zasad gospodarki leśnej, stosownie do treści art. 39a ust. 1 ustawy (…)

W dniu 6 sierpnia 2014 r. została zawarta Umowa pomiędzy Nadleśniczym Nadleśnictwa, a operatorem Spółka Akcyjna (dalej: Spółka) o ustanowienie służebności przesyłu i rozliczenie za korzystanie z gruntu na nieruchomościach będących w zarządzie Wnioskodawcy.

Za ustanowienie służebności Nadleśnictwu należne jest wynagrodzenie, zgodnie z treścią art. 39a ust. 2 ustawy (…), przysługujące corocznie w wysokości odpowiadającej wysokości podatków i opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę od części nieruchomości, z których korzystanie jest ograniczone w związku z ustanowieniem służebności, płatne za każdy rok począwszy od 2015 r. w terminie do 30 czerwca. Płatność wynagrodzenia następuje na podstawie faktury VAT, a do ustalonego w wyżej określony sposób wynagrodzenia doliczony zostaje podatek od towarów i usług w wysokości obowiązującej na dzień wystawienia faktury.

Wnioskodawca zobowiązany został do przekazywania Spółce oświadczenia Nadleśniczego, zawierającego sposób obliczenia wynagrodzenia, płatnego za dany rok, wraz ze wskazaniem jego wysokości.

Strony Umowy ustaliły także, że w przypadku, gdy właściwy organ podatkowy wyda decyzję administracyjną, od której przysługują zwyczajne środki odwoławcze, obciążającą Wnioskodawcę inną wartością podatku, wraz z odsetkami za zwłokę, Wnioskodawca poinformuje Spółkę o tym fakcie niezwłocznie. Natomiast Spółka w ciągu 4 dni przedstawi Wnioskodawcy swoje stanowisko co do wniesienia środka odwoławczego od decyzji zmieniającej wartość podatku. Koszty postępowania odwoławczego, według Umowy, ponosi Spółka.

Na mocy powyższych postanowień Umowy, Spółka zaleciła Wnioskodawcy wniesienie środków odwoławczych od decyzji określających nowe, wyższe wartości podatków lokalnych, wydanych przez organy gmin, na których leżą grunty objęte służebnością przesyłu. Realizując niniejsze zalecenia, Wnioskodawca wniósł kolejne środki odwoławcze: odwołanie w administracyjnym toku instancji, a potem skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz skargę kasacyjną do NSA. Wnioskodawca ponosił koszty związane z postępowaniem sądowo-administracyjnym, w szczególności koszty wpisów sądowych oraz opłat skarbowych za pełnomocnictwa dla radców prawnych.

Wnioskodawca potraktował wymienione należności jako część przysługującego mu wynagrodzenia z tytułu służebności przesyłu i po zakończeniu postępowania sądowego wystawił fakturę VAT / korektę, w której kwota będąca równowartością poniesionych kosztów, stanowi podstawę opodatkowania podatkiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy opisane powyżej koszty postępowań sądowo-administracyjnych (m. in. koszty wpisów sądowych, koszty opłat skarbowych za udzielone pełnomocnictwa) stanowią wynagrodzenie z tytułu zawartej umowy służebności przesyłu i jako element podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług

W świetle przywołanych przepisów oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której występują skonkretyzowane świadczenia w zamian za określone wynagrodzenie.

Należy zwrócić uwagę, że Wnioskodawca jest stroną decyzji o wysokości odpowiedniego podatku lokalnego, wydanych przez właściwe organy gmin, na których leżą grunty objęte służebnością przesyłu, i to na Wnioskodawcy ciążą zobowiązania z tytułu tych podatków.

Stroną decyzji nie jest natomiast Spółka, której zainteresowanie wysokością podatku wynika z Umowy o ustanowienie służebności przesyłu zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką, dotyczącej przedmiotowych gruntów – zgodnie z zapisami Umowy Wnioskodawcy należne jest wynagrodzenie, przysługujące corocznie w wysokości odpowiadającej wysokości podatków i opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę od części nieruchomości, z których korzystanie jest ograniczone w związku z ustanowieniem służebności.

Co za tym idzie, Wnioskodawca wystawia na rzecz Spółki fakturę, w której do wartości wynagrodzenia ustalonej w powyższy sposób dolicza podatek VAT.

Na podstawie powyższych zapisów umownych można uznać, że wysokość podatku jest dla Wnioskodawcy neutralna i w pełni obciąża Spółkę.

Jednocześnie, to Wnioskodawca jako strona w postępowaniu podatkowym ma prawo do wnoszenia środków odwoławczych, w wyniku których obciążenie Spółki może ulec zmniejszeniu. Natomiast Spółka, nie będąc stroną ww. postępowania, nie ma takiego uprawnienia.

Zgodnie z opisaną we wniosku Umową, Spółka ma prawo przedstawić Wnioskodawcy swoje stanowisko co do wniesienia środka odwoławczego od decyzji zmieniającej wysokość podatku, jak również Spółka ponosi koszty postępowania odwoławczego.

Odwołując się ponownie do orzeczenia TSUE w sprawie C-16/93 – w którym Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy” – należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie wypełnione są wszystkie przesłanki, na podstawie których należy oceniać, czy występuje odpłatne świadczenie usług.

Realizując – na podstawie zawartej Umowy – zalecenia Spółki w kwestii wniesienia środków odwoławczych, Wnioskodawca wykonuje czynności, których bezpośrednim beneficjentem jest Spółka jako podmiot finalnie zainteresowany wysokością określonych dla Wnioskodawcy podatków lokalnych. W zamian za wykonanie tych czynności Wnioskodawca otrzyma świadczenie w postaci kwoty będącej równowartością poniesionych kosztów postępowania odwoławczego. W konsekwencji należy uznać czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w związku z wnoszeniem środków odwoławczych za odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Co za tym idzie, opisane powyżej koszty postępowań sądowo-administracyjnych (m.in. koszty wpisów sądowych, koszty opłat skarbowych za udzielenie pełnomocnictw) – które zgodnie z Umową ponosi Spółka – stanowią wynagrodzenie z tytułu zawartej umowy służebności przesyłu i jako element podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ustawy. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin