Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.329.2020.1.NL
z 8 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 sierpnia 2020 r. (data wpływu 11 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy otrzymane na podstawie art. 7 ust. 4a-4d oraz art. 7b ust. 8 w zw. z art. 8 ust. 6-8a ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw dofinansowanie jest przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych i czy podlega opodatkowaniu tym podatkiem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy otrzymane na podstawie art. 7 ust. 4a-4d oraz art. 7b ust. 8 w zw. z art. 8 ust. 6-8a ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw dofinansowanie jest przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych i czy podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów ceramicznych i szklanych (płytek ceramicznych, dekoracji ceramicznych i szklanych). Podstawowa działalność Spółki prowadzona jest w czterech zakładach produkcyjnych i w Centrum Handlowo-Logistycznym.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (SSE) na podstawie posiadanych zezwoleń na prowadzenie działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej w ramach pozycji PKWiU wymienionych w tych zezwoleniach (przede wszystkim są to różnego rodzaju wyroby ceramiczne płytki, wyroby sanitarne, cegły, dachówki, wyroby ogniotrwałe oraz gliny, żwir i kaolin a także minerały chemiczne i minerały do produkcji nawozów), a ponadto działalność produkcyjna, handlowa i usługowa przede wszystkim w zakresie magazynowania i przechowywania towarów, usług przeładunku towarów, usług wspomagających transport towarów.

Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabywa energię elektryczną od dostawcy energii elektrycznej. Z uwagi na znaczny wzrost cen energii elektrycznej w 2019 r. Wnioskodawcy przysługuje dofinansowanie w odniesieniu do energii elektrycznej, w stosunku do której nastąpił wzrost cen stosowanych wobec Wnioskodawcy. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o dofinansowanie w ramach pomocy de minimis i po spełnieniu kryteriów taką pomoc otrzymał na podstawie art. 7 ust. 4a-4d ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym i niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2538 ze zm.). Uzyskana pomoc de minimis spełnia warunki określone w rozporządzeniu Komisji UE Nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis.

Wniosek o wypłatę dofinansowania został zatwierdzony. Wnioskodawca otrzymał kwotę dofinansowania na rachunek bankowy.

Zgodnie ze wskazanymi wyżej przepisami, przedsiębiorca będący odbiorcą końcowym innym niż wskazany w art. 5 ust. 1a ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym i niektórych innych ustaw, może zwrócić się do zarządcy rozliczeń cen z wnioskiem o wypłatę dofinansowania z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej, zwanego dalej „dofinansowaniem”, za okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. Z ubiegania się o dofinansowanie wyłączeni zostali odbiorcy końcowi wykonujący jedną z działalności określonych w Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007 lub w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) 2015 (Wnioskodawca nie podlegał wyłączeniu). Kwotę dofinansowania oblicza się jako iloczyn jednostkowej stawki dofinansowania i wolumenu energii elektrycznej zakupionej przez odbiorcę końcowego w okresie do dnia 31 grudnia 2019 r. i zużytej w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r., a samo dofinansowanie stanowi pomoc de minimis.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane na podstawie art. 7 ust. 4a-4d oraz art. 7b ust. 8 w zw. z art. 8 ust. 6-8a ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw dofinansowanie jest przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych i czy podlega opodatkowaniu tym podatkiem?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „przychodu”. Chodzi tu jednak o każde przysporzenie majątkowe po stronie podatnika o charakterze definitywnym. Art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymienia jednak szereg przysporzeń, które wprawdzie spełniają warunek uznania ich za „przychód” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale ustawodawca zdecydował o wyłączeniu ich z prawnego katalogu przychodów.

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Udzielona Wnioskodawcy pomoc de minimis spełnia warunki wymienione w art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to znaczy:

1. jest „nieodpłatnym świadczeniem” w rozumieniu prawa podatkowego.
   Przez „nieodpłatne świadczenia” należy rozumieć wszelkie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest przysporzenie mające konkretny wymiar finansowy o charakterze nieekwiwalentnym, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu. Podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego.
   
2. jest finansowana ze środków budżetowych w ramach programu rządowego.
   Kwoty dofinansowania wypłacane na podstawie ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym i niektórych innych ustaw finansowane są z Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny (dalej: „Fundusz”). Fundusz ten jest państwowym funduszem celowym, utworzonym na mocy art. 11 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym i niektórych innych ustaw, zaś jego dysponentem jest minister właściwy do spraw energii. Zarządzanie Funduszem powierzono zarządcy rozliczeń cen. Źródła przychodów Funduszu zostały wymienione w art. 12 ww. ustawy i są nimi środki uzyskane w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których mowa w art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, środki stanowiące zwrot kwot różnicy ceny, rekompensat finansowych oraz dofinansowań, dotacje celowe z budżetu państwa, odsetki od wolnych środków finansowych Funduszu przekazanych w zarządzanie ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, dobrowolne wpłaty, darowizny i zapisy, wpływy z innych środków publicznych oraz wpływy z innych tytułów.
   Dofinansowanie wypłacane na podstawie ustawy jest zatem współfinansowane ze środków budżetu państwa, gdyż dotacje celowe z budżetu państwa stanowią jedno ze źródeł przychodów Funduszu. Z uwagi na przebieg procesu legislacyjnego poprzedzającego przyjęcie ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. należy przyjąć, że rozwiązania w niej zawarte w zakresie łagodzenia skutków wzrostu cen energii elektrycznej, zostały opracowane przez Radę Ministrów, stanowią „program rządowy”, Minister właściwy do spraw energii jest ponadto dysponentem Funduszu. Skoro więc za realizację programu udzielania dofinansowań odpowiada członek Rady Ministrów, tym bardziej należy uznać że wypłata dofinansowania odbywa się w ramach programu rządowego.
   
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę, w przedstawionym stanie faktycznym, udzielona pomoc „de minimis” w postaci przyznanej wartości pieniężnej na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych została wyłączona z przychodów jako wartość nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Reasumując, otrzymane przez Wnioskodawcę dofinansowanie na podstawie art. 7 ust. 4a-4d oraz art. 7b ust. 8 w zw. z art. 8 ust. 6-8a ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2538 ze zm.) nie jest przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1-2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;
2. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.
   
   

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Należy zaznaczyć, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje jego definitywny charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej.

Przychodem są zatem wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym, definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

W świetle ww. przepisu otrzymane w sposób definitywny środki pieniężne (np. w postaci dofinansowania czy dotacji) stanowią, co do zasady, przychód dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Nie wszystkie przychody rozpoznawane przez podatnika wpływają na podstawę opodatkowania. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Katalog przysporzeń nie stanowiących przychodów podatkowych został określony w art. 12 ust. 4 ww. ustawy. Jest to katalog zamknięty, co oznacza, że jedynie w warunkach ściśle określonych w tym katalogu otrzymane przysporzenie przychodu podatkowego stanowić nie będzie.

Jak wynika z art. 12 ust. 4 pkt 14 ww. ustawy, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem „świadczenie nieodpłatne”, a zatem w celu zdefiniowania tego pojęcia pomocne jest odwołanie do wykładni gramatycznej, a także poglądów orzecznictwa i doktryny. Zgodnie z pojęciem słownikowym odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny natomiast to „taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

W orzecznictwie natomiast ugruntował się pogląd, że przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest świadczenie nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy.

Tym samym podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów ceramicznych i szklanych. Podstawowa działalność Spółki prowadzona jest w czterech zakładach produkcyjnych i w Centrum Handlowo-Logistycznym. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (SSE). Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabywa energię elektryczną od dostawcy energii elektrycznej. Z uwagi na znaczny wzrost cen energii elektrycznej w 2019 r. Wnioskodawcy przysługuje dofinansowanie w odniesieniu do energii elektrycznej, w stosunku do której nastąpił wzrost cen stosowanych wobec Wnioskodawcy. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o dofinansowanie w ramach pomocy de minimis i po spełnieniu kryteriów taką pomoc otrzymał na podstawie art. 7 ust. 4a-4d ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym i niektórych innych ustaw. Wniosek o wypłatę dofinansowania został zatwierdzony. Wnioskodawca otrzymał kwotę dofinansowania na rachunek bankowy.

Mając powyższe na względzie wskazać należy, że Wnioskodawca otrzymał pieniądze jako dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej, natomiast przepis art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnosi się do wartości otrzymanych nieodpłatnie (lub czesiowo odpłatnie) rzeczy lub prawa, a także innych nieodpłatnych (lub częściowo odpłatnych) świadczeń finansowych. Zatem otrzymane pieniądze w formie ww. dofinansowania nie mogą stanowić nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w tym przepisie. Ponadto nieodpłatne świadczenia stanowią bowiem odrębną, od środków pieniężnych, kategorię przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Otrzymane pieniądze stanowią natomiast przychód z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę pieniądze stanowiące dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej, nie mogą zostać objęte dyspozycją art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z czym otrzymaną kwotę środków pieniężnych Wnioskodawca zobowiązany będzie uznać za przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Stanowisko Organu potwierdza również uzasadnienie do zmian ustawy w zakresie przyznawania dofinansowań, o których mowa we wniosku, z którego wynika między innymi, iż celem tym było (…) wprowadzenie rozwiązania nadzwyczajnego mającego na celu ochronę w 2019 roku odbiorców energii elektrycznej przed skokowym wzrostem kosztów zaopatrzenia w energię. Potrzeba wprowadzenia ustawy jest związana z występującymi w 2018 roku dynamicznymi wzrostami cen energii elektrycznej na rynku hurtowym. (…) Projekt ustawy wpływa na działalność mikroprzedsiębiorców, małych i średnich przedsiębiorców poprzez wyeliminowanie ryzyka narażenia ich na gwałtowny wzrost cen energii elektrycznej w 2019 roku. Projekt nie określa zasad podejmowania, wykonywania lub zakończenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629, 1633 i 2212) (Druk sejmowy nr 3112 i 3112-A). Z powyższego wynika zatem, że w istocie celem ustawodawcy było jedynie zniwelowanie negatywnych skutków szybkiego wzrostu cen energii elektrycznej dla zapewnienia ciągłości dostaw energii elektrycznej po cenach akceptowalnych dla odbiorców, a nie wypłacanie środków pieniężnych nie podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przyjęcie wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazanej przez Wnioskodawcę skutkowałoby natomiast uzyskaniem przez Wnioskodawcę korzyści ekonomicznych, a nie zniwelowaniem negatywnych skutków wzrostu cen energii elektrycznej.

Z jednej bowiem strony Wnioskodawca posiadałby prawo do obniżenia podstawy opodatkowania o zapłacone kwoty faktur kosztowych, z drugiej natomiast strony otrzymałby nieopodatkowany zwrot części tej kwoty w postaci dofinansowania, co nie było założeniem ustawodawcy wprowadzającego ww. przepisy.

Na marginesie wskazać również należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawarto żadnego przepisu, który zwalniałby z obowiązku zapłaty podatku z tytułu wskazanego we wniosku dofinansowania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.