2020.10.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.324.2020.2.MS
z 1 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lipca 2020 r. (data wpływu do Organu za pośrednictwem platformy e-PUAP tego samego dnia), uzupełnionym 3 sierpnia 2020 r. i 17 września 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w myśl przepisów ustawy o CIT, na którym spoczywa ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce z tytułu dochodów - osiąganych na terytorium Polski - z Inwestycji (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe,
w związku z dokonaniem Podziału zysku Wnioskodawca jest obowiązany do pobierania i wpłacania zryczałtowanego podatku dochodowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe,
płatności transgraniczne dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz innych nierezydentów podatkowych stanowią dochody osiągane na terytorium Polski przez tych nierezydentów i jako takie podlegają podatkowi u źródła w Polsce, a w związku z czym czy Wnioskodawca jest zobowiązany do pobierania i wpłacania jako płatnik w Polsce zryczałtowanego podatku dochodowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w myśl przepisów ustawy o CIT, na którym spoczywa ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce z tytułu dochodów - osiąganych na terytorium Polski - z Inwestycji,
w związku z dokonaniem Podziału zysku Wnioskodawca jest obowiązany do pobierania i wpłacania zryczałtowanego podatku dochodowego,
płatności transgraniczne dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz innych nierezydentów podatkowych stanowią dochody osiągane na terytorium Polski przez tych nierezydentów i jako takie podlegają podatkowi u źródła w Polsce, a w związku z czym czy Wnioskodawca jest zobowiązany do pobierania i wpłacania jako płatnik w Polsce zryczałtowanego podatku dochodowego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 września 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.324.2020.1.MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia w związku z ww. wezwaniem dokonano 17 września 2020 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa francuskiego - „Societe Civile Immobiliere” (dalej: „SCI”). SCI jest spółką, utworzoną na podstawie przepisów francuskiego Kodeksu cywilnego. Podstawowym celem działalności SCI jest nabycie lub budowa w celu dalszego wynajmu oraz bieżące zarządzanie nieruchomościami. SCI jest zarejestrowana we francuskim rejestrze przedsiębiorstw i posiada francuski numer identyfikacji podatkowej. W myśl przepisów francuskiego Kodeksu cywilnego, SCI posiada osobowość prawną. Ponadto SCI ma pełną zdolność prawną i podlega wszelkim prawom oraz obowiązkom wynikającym z przepisów francuskiego prawa cywilnego. SCI posiada też zdolność upadłościową. W SCI występuje 1 kategoria wspólnika tzw. „associe” (partner). Wspólnikami SCI mogą być zarówno osoby fizyczne jak i osoby prawne. Do założenia spółki niezbędnych jest minimum dwóch wspólników (dalej: „Wspólnicy”). Wspólnicy ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania SCI, jednakże proporcjonalną do ich udziału w kapitale (tj. brak odpowiedzialności solidarnej). Wspólnicy mogą wnieść do SCI zarówno wkład pieniężny, jak i niepieniężny, w tym wartości niematerialne i prawne. SCI jest zarządzana przez co najmniej jednego generalnego menadżera, tzw. gerant (osoba prawna lub fizyczna) określonego w statucie SCI lub wyznaczonego przez Wspólników (dalej: „GP”). GP jest odpowiedzialny za podejmowanie działań prawnych - nabywania praw i/lub zaciągania zobowiązań - w imieniu i na rzecz SCI. Pod pewnymi warunkami SCI może zdecydować się na opodatkowanie CIT we Francji, lecz Wnioskodawca nie planuje skorzystać z tej opcji. Zgodnie z podejściem francuskich organów, SCI (nawet jeżeli nie zdecydowało się na opodatkowanie CIT we Francji) nie jest w pełni transparentne podatkowo w kontekście stosowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i spełnia definicję spółki w ich myśl. Oznacza to, że na potrzeby umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Francję, SCI jest traktowane jak rezydent kraju podlegający opodatkowaniu, nawet jeżeli faktycznie podatek jest płacony przez Wspólników. Wyniki podatkowe Wspólników generowane za pośrednictwem SCI są obliczane na poziomie SCI (według reguł obowiązujących dla danego Wspólnika), a następnie opodatkowane na poziomie Wspólników. Wyniki podatkowe Wspólników - z tytułu działalności SCI - są obliczane na podstawie proporcji ich udziałów w zysku SCI. Zyski SCI wypłacane są na podstawie uchwały Wspólników i przydzielane co do zasady proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku poszczególnych Wspólników (chyba że statut spółki stanowi inaczej). W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca planuje nabyć na cele komercyjne nieruchomość komercyjną położoną na terytorium Polski (dalej: „Inwestycja”), a następnie będzie czerpać dochody m.in. z najmu Inwestycji. Osiągnięty w ten sposób zysk netto przez SCI może być przelany na rachunek bankowy centrali SCI we Francji (tj. pomiędzy rachunkami bankowymi tego samego podmiotu), a następnie na podstawie uchwały wspólników alokowany i wypłacony wspólnikom z uwzględnieniem ich praw do udziału w zysku (łącznie zwany dalej: „Podział zysku”). Ponadto, SCI może zaciągać finansowanie dłużne na potrzeby działalności gospodarczej w Polsce, z tytułu którego zobowiązana będzie do zapłaty odsetek i tym podobnych opłat na rzecz podmiotów niemających siedziby i rezydencji podatkowej na terytorium Polski. Oprócz odsetek, SCI może również dokonywać innych płatności wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (np. należności licencyjnych, wynagrodzenie za usługi prawne, księgowe etc.) na rzecz nierezydentów (łącznie zwanej dalej: „Płatności transgraniczne”). Płatności transgraniczne alokowane będą do dochodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę z Inwestycji, tj. rozpoznane zostaną przez Wnioskodawcę jako koszty uzyskania przychodów w Polsce (z ewentualnymi ograniczeniami wynikającymi z ustawy o CIT). Płatności transgraniczne mogą przekroczyć w ciągu roku podatkowego kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego odbiorcy.

W uzupełnieniu wniosku, który wpłynął do Organu 17 września 2020 r. doprecyzowano, że Wnioskodawcą jest SCI, spółka prawa francuskiego z siedzibą we Francji. Obecnie Wnioskodawca nie posiada tzw. zakładu zagranicznego przedsiębiorcy na terytorium Polski, jednakże zgodnie z treścią wniosku, zamierza nabyć nieruchomość komercyjną położoną na terytorium Polski, co zdaniem Wnioskodawcy, spowoduje powstanie takiego zakładu. W związku z powyższym, Wnioskodawcą na moment złożenia wniosku jest spółka prawa francuskiego planująca utworzenie na terytorium Polski zakładu poprzez nabycie nieruchomości komercyjnej.

Na moment składania wniosku, Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu zagranicznego przedsiębiorcy w rozumieniu właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednakże na dzień zaistnienia zdarzeń przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego we wniosku (w tym na moment nabycia Inwestycji i dokonywania Płatności transgranicznych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT), w ocenie Wnioskodawcy, przesłanki stanowiące o powstaniu na terytorium Polski zakładu zagranicznego przedsiębiorcy w rozumieniu właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz w rozumieniu ustawy o CIT powinny zostać spełnione.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w myśl przepisów ustawy o CIT, na którym spoczywa ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce z tytułu dochodów - osiąganych na terytorium Polski - z Inwestycji? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)
Czy w związku z dokonaniem Podziału zysku Wnioskodawca jest obowiązany zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 3 ustawy o CIT do pobierania i wpłacania zryczałtowanego podatku dochodowego? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)
Czy Płatności transgraniczne dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz innych nierezydentów podatkowych stanowią dochody osiągane na terytorium Polski przez tych nierezydentów i jako takie podlegają podatkowi u źródła w Polsce, a w związku z czym czy Wnioskodawca jest zobowiązany do pobierania i wpłacania zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 3 ustawy o CIT jako płatnik w Polsce zryczałtowanego podatku dochodowego? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, należy go uznać za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w myśl ustawy o CIT, na którym spoczywa ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce z tytułu dochodów - osiąganych na terytorium Polski - z Inwestycji. W myśl art. 7 § 1 OP, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Zgodnie z art. 7 § 2 OP, ustawy podatkowe mogą ustanawiać podatnikami inne podmioty niż wymienione w § 1. Kluczowy w kontekście kwalifikacji podmiotowej dla celów podatku CIT jest art. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z brzmieniem ww. przepisu, za podatników podatku dochodowego od osób prawnych należy uznać:

osoby prawne i spółki kapitałowe w organizacji,
jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej,
podatkowe grupy kapitałowe,
spółki komandytowo-akcyjne mające siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
spółki niemające osobowości prawnej mające siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa są traktowane jak osoby prawne i podlegają w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Stosownie do art. 4a pkt 14 ustawy o CIT, przez spółkę niebędącą osobą prawną rozumie się spółkę inną niż określona w pkt 21 art. 4a ustawy o CIT. Zgodnie z art. 4a pkt 21 przez spółkę rozumie się:

spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz.Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
spółkę kapitałową w organizacji,
spółkę komandytowo-akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z przepisami prawa francuskiego SCI posiada osobowość prawną. W konsekwencji spełnia warunek wymieniony w art. 4a pkt 21 lit. a) ustawy o CIT, a zatem - poprzez spełnienie definicji ustawowej spółki z ustawy o CIT na zasadzie art. 4a pkt 21 lit. a) ustawy o CIT, stanowi podatnika polskiego CIT w rozumieniu ustawy o CIT. Jednocześnie w przepisach ustawy o CIT brakuje definicji osoby prawnej. Stąd zasadne jest przywołanie art. 33 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. Do wniosków z analizy ww. przepisów niejednokrotnie nawiązywały organy podatkowe (interpretacje indywidualne: z 19 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.589.2019.2.MBD; z 19 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.598.2019.1.EN; z 19 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.592.2019.2.SG; z 19 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.584.2019.2.JKU; z 1 marca 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.371.2017.2.AJ; z 7 czerwca 2016 r., Znak: ITPB3/4510-194/16/AW; z 17 grudnia 2013 r., Znak: IPPB5/423-790/13-6/AJ), twierdząc, iż: „(...) Podatnikiem jest m.in.:

każda osoba prawna bez wyjątku,
spółka komandytowo-akcyjna mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w tym spółki zagraniczne posiadające zbliżoną konstrukcję do polskiej spółki komandytowo-akcyjnej posiadające miejsce faktycznego zarządu na terytorium Polski),
jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, za wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej innych niż te, które są traktowane w państwie rezydencji jak osoby prawne i które są objęte nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w tym państwie.

Ustawodawca przez osobę prawną rozumie więc podmioty:

którym prawo polskie nadaje osobowość prawną,
którym prawo obce nadaje osobowość prawną w znaczeniu odpowiadającym rozwiązaniu przyjętemu przez polskiego ustawodawcę,
funkcjonujące w zagranicznych systemach prawnych, w których nie funkcjonuje pojęcie osoby prawnej w znaczeniu zbliżonym do przyjętego w polskim systemie prawnym, lecz wykazujące takie podstawowe cechy konstrukcyjne, które odpowiadają cechom charakterystycznym dla polskich osób prawnych.”

W celu weryfikacji możliwości uznania Wnioskodawcy za podatnika CIT według polskich przepisów podatkowych należy porównać elementy konstrukcyjne SCI do cech charakteryzujących polskie osoby prawne, z uwzględnieniem specyfiki ustawodawstwa francuskiego i jego podobieństwa do polskiego prawa w kontekście osobowości prawnej. W prawie francuskim pojęcie osoby prawnej ma znaczenie zbliżone do przyjętego w polskim systemie prawnym. Powyższe wynika ze wspólnych źródeł prawa, bowiem zarówno polski jak i francuski Kodeks cywilny jest oparty w dużej mierze na Kodeksie Napoleona. Konieczność dostosowania poszczególnych przepisów do wytycznych Unii Europejskiej również pozytywnie wpływa na podobieństwo regulacji. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, już na tym etapie rozważań spełniona jest przesłanka nadania osobowości prawnej przez prawo obce w znaczeniu odpowiadającym rozwiązaniu przyjętemu przez polskiego ustawodawcę. Niezależnie od powyższego, cechy konstrukcyjne SCI odpowiadają kluczowym konstrukcyjnym cechom charakterystycznym dla poszczególnych polskich osób prawnych (m.in. spółek z o.o.). Jak wspomniano w opisie zdarzenia przyszłego:

SCI posiada osobowość prawną i pełną zdolność do czynności prawnych,
SCI podlega prawom i obowiązkom wynikających z przepisów francuskiego prawa cywilnego,
SCI posiada zdolność upadłościową,
Wspólnicy nie są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania SCI,
SCI posiada organ zarządzający (GP), który działa w imieniu spółki,
SCI dokonuje podziału i wypłaty zysku na podstawie uchwały Wspólników (forma odpowiadająca dywidendzie).

Tym samym, ze względu na fakt, że SCI jest traktowana na gruncie prawa francuskiego jak osoba prawna, spełnia ona kryteria przewidziane w Ustawie o CIT do uznania za podatnika i powinna ona zostać uznana za podatnika podatku CIT na gruncie polskich przepisów podatkowych.

W związku z ograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce dla SCI, przepisy krajowe należy interpretować z uwzględnieniem umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z podejściem francuskich organów, SCI nie jest w pełni transparentne podatkowo w kontekście stosowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i spełnia definicję spółki w myśl tych umów. Oznacza to - jak wspomniane zostało w opisie zdarzenia przyszłego, że na potrzeby umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Francję, SCI jest traktowane jak rezydent kraju podlegający opodatkowaniu nawet jeżeli faktycznie podatek jest płacony przez Wspólników. Na istotne znaczenie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w świetle podmiotowości CIT wskazuje również m.in. uzasadnienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z interpretacji indywidualnej z 19 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.589.2019.2 MBD. W przedmiotowej sprawie nie powinien mieć znaczenia sam fakt częściowej transparentności podatkowej Wnioskodawcy na gruncie lokalnego prawa francuskiego. Polski ustawodawca nie wykluczył bowiem możliwości uznania za podatnika CIT zagranicznego podmiotu, który jest transparentny podatkowo w kraju swojej siedziby. Zgodnie m.in. z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.589.2019.2.MBD; z 19 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.598.2019.1.EN; z 19 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1 4010.592.2019.2.SG; z 19 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.584.2019.2.JKU: „Należy zatem przyjąć, iż transparentność podatkowa zagranicznej spółki osobowej w kraju siedziby nie oznacza, iż automatycznie spółka taka nie może być podatnikiem polskiego podatku dochodowego.”. Zgodnie z umową pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z 20 czerwca 1975 r. (dalej: „UPO”) pojęcie osoba obejmuje zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b UPO osobę fizyczną, spółkę oraz każde inne zrzeszenie osób. Wyrażenie spółka oznacza m.in. osobę prawną (art. 3 ust. 1 lit. c UPO). Konsekwentnie, SCI spełnia definicję spółki na gruncie UPO (tj. posiada status osoby prawnej). W przypadku opodatkowania dochodów z Inwestycji, zastosowanie będą miały postanowienia UPO. Zgodnie z art. 6 ust. 1 UPO, dochody z majątku nieruchomego podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym ten majątek jest położony. W myśl art. 13 ust. 1 UPO, zyski pochodzące ze sprzedaży majątku nieruchomego albo ze sprzedaży udziałów lub podobnych praw w spółce, której aktywa składają się głównie z majątku nieruchomego, podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym majątek ten jest położony. Zatem dochody z najmu Inwestycji ulokowanych w Polsce będą opodatkowane w Polsce. SCI - będącą osobą prawną w rozumieniu art. 4a pkt 14 ustawy o CIT - powinna spełniać definicję podatnika CIT oraz być zobowiązana do rozliczenia CIT w Polsce na zasadzie ograniczonego obowiązku podatkowego w postaci osiągania dochodów na terytorium Polski za pośrednictwem Inwestycji.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, spełnione są warunki pozwalające uznać SCI za osobę prawną w rozumieniu polskich przepisów. A zatem Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku CIT, a w konsekwencji płatnikiem ewentualnego podatku od dochodu z tytułu Inwestycji, położonej na terytorium Polski.

Ad. 2

W zakresie Podziału zysku dokonywanego przez Wnioskodawcę na rzecz centrali, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nie może ono zostać uznane za płatność, która skutkuje powstaniem przychodów z dywidend lub innych przychodów z tytuł udziału w zyskach osób prawnych, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, bowiem polski zakład Wnioskodawcy nie posiada osobowości prawnej. Powyższe podejście uzasadnione jest w szczególności naturą funkcjonowania zakładu (tj. jednostki będącej częścią jednego pod względem prawnym podmiotu). Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie Podziału zysku nie znajdą zastosowania analizowane przepisy z uwagi na brak podmiotowości prawnej polskiego zakładu (tj. nie jest on w stanie dokonać rzeczywistej wypłaty dywidendy, a także nie generuje on zysków, w odniesieniu do których centrala uzyskiwałaby przychody z zysków osób prawnych). Struktura, w której funkcjonuje centrala i polski zakład nie jest tożsama z relacją pomiędzy udziałowcem/akcjonariuszem spółki i samą spółką. Wnioskodawca podkreślił, iż tylko druga ze wskazanych form prowadzenia działalności, może ewentualnie skutkować realizacją płatności wynikających ze wskazanych w art. 22 ust. 1 tytułów (dywidend i zysków z udziału w osobie prawnej), jeżeli płatność ta dokonywana jest przez spółkę z siedzibą w Polsce. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy również płatności związane z Podziałem zysku, jako dokonane wewnątrz jednego podmiotu, nie skutkują powstaniem, po stronie Wnioskodawcy, obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do transferów pieniężnych pomiędzy polskim zakładem a centralą wynikających z wewnątrzzakładowej alokacji oraz transferu zysku, nie znajdą zastosowania regulacje zawarte w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od przedmiotowych płatności dokonywanych wewnątrz jednego podmiotu pod względem prawnym. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy dalszy etap Podziału zysku, tj. alokacja i wypłata zysku na rzecz Wspólników na gruncie uchwały Wspólników nie będzie podlegać podatkowi u źródła w Polsce. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodów z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu (dochodu). Na gruncie art. 26 ustawy o CIT, do poboru podatku obowiązany jest podmiot wypłacający dywidendę lub inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Wnioskodawca pragnie jednak podkreślić, iż nie posiada on siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lecz prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą poprzez położony tu zakład (Inwestycję). Siedziba i zarząd Wnioskodawcy zgodnie z przedstawionym powyżej opisem i argumentacją znajduje się w Republice Francuskiej. W konsekwencji, do Podziału zysku na rzecz Wspólników, art. 22 ustawy o CIT nie będzie miał zastosowania. Powyższe wnioski znajdują również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, m.in. interpretacji z 27 września 2019 r. (Znak: 0111- KDIB1-3.4010.307.2019.2.BM), interpretacji z 15 kwietnia 2019 r., (Znak: 0111-KDIB1-2.4010.60.2019.2.DP), interpretacji z 12 grudnia 2018 r., (Znak: 0111-KDIB1-1.4010.407.2018.2.BK).

Ad. 3

Wnioskodawca jest zdania, że płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT dokonywane przez zagraniczny podmiot prawny posiadający na terytorium Polski zakład z Polski do odbiorców w innych krajach nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce, a zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczania, poboru i wpłaty podatku u źródła od dokonywanych płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. A zatem na Wnioskodawcy nie ciążą w związku z w/w płatnościami obowiązki wynikające z art. 26 ust. 1 i ust. 3 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, przychodów:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how);

2.z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów;

3.z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych;

4.uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

-ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku dochodów nierezydentów opodatkowaniu w Polsce podlegają jedynie te, które nierezydenci osiągają na terenie Polski. Definicję dochodów/przychodów osiąganych na terenie Polski zawiera art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem prawa, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Z kolei art. 3 ust. 5 ustawy o CIT stanowi, że za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4. Z analizy przywołanych przepisów wynika, że przychody (dochody) z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT są osiągane przez nierezydentów na terytorium Polski, jeśli należności stanowiące te przychody są regulowane, wypłacane lub potrącane przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Polski. W przypadku Wnioskodawcy przedmiotowe należności mogą być regulowane/wypłacane/potrącane przez podmiot, który nie posiada siedziby ani zarządu na terytorium Polski. Wnioskodawca jest tzw. zakładem podatkowym (PE) SCI, czyli podmiotu, który posiada siedzibę i zarząd na terytorium Francji. Sam Wnioskodawca nie jest odrębną osobą prawną ani też jednostką organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej, o której mowa w przytoczonych przepisach. Zakład jest wewnętrzną jednostką osoby prawnej czyli SCI. Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 3 ustawy o CIT wypłata należności z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT przez podmiot nieposiadający siedziby i zarządu na terytorium Polski skutkuje tym, iż przychody takie nie są uzyskiwane na terytorium Polski, a zatem nie podlegają na terytorium Polski podatkowi u źródła, o którym mowa w ww. przepisach. Skoro zatem Płatności transgraniczne dokonywane przez Wnioskodawcę nie podlegają w Polsce podatkowi u źródła, to Wnioskodawca nie jest obowiązany do potrącania jako płatnik polskiego podatku u źródła od wypłaty tych należności, w związku z tym art. 26 ust. 1 i ust. 3 ustawy o CIT nie ma w tym przypadku zastosowania do SCI (Wnioskodawcy). Tożsame stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 maja 2019 roku Znak: 0111- KDIB1-2.4010.106.2019.2.BG, interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 sierpnia 2016 roku Znak: IBPB-1-3/4510-453/16-2/SK oraz interpretacji indywidualnej nr IP-PB3-423-253/07-2/IK z 14 grudnia 2007 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. Organ podatkowy stwierdził wówczas, że: „(...) Instytucja oddziału (z punktu widzenia prawa podatkowego oddział jest rozpoznawany tak w świetle Konwencji Modelowej, jak też umów o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu, jako tzw. zakład) jest więc jedynie formą działania przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce, a nie odrębnym od niego podmiotem podatkowym. Podatnikiem pozostaje podmiot macierzysty, w tym przypadku spółka mająca siedzibę w Czechach. W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie odsetki, które będą wypłacane przez oddział czeskiej spółki, mający siedzibę w Polsce, na rzecz spółki z siedzibą w Szwajcarii, nie będą zatem podlegały w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”. Przekładając wnioski wynikające z powyższej interpretacji na analizowany stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) – winno być: zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że wypłata przez SCI Płatności transgranicznych na rzecz podmiotów niebędących rezydentami w Polsce nie podlega opodatkowaniu u źródła w Polsce. Wnioskodawca jest zdania, iż w związku z przysługującą w Polsce suwerennością podatkową zakres opodatkowania podatkiem dochodowym wyznaczają krajowe przepisy, a zatem Ustawa o CIT. Dlatego też stwierdzenie, na podstawie analizy przepisów powyższej ustawy, że takie przypadki jak przedstawione w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winno być: zdarzenia przyszłego, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce, jest wystarczające do odstąpienia przez SCI od obliczania, pobierania i wpłacania podatku u źródła od Płatności transgranicznych. Niemniej jednak przepisy ustawy o CIT (art. 21 ust. 2 ustawy o CIT) zawierają zastrzeżenie, że przepisy polskiej ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Uwzględniając postanowienia UPO należy zauważyć, że UPO ma zastosowanie do osób, które mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub obu umawiających się państwach (art. 1 UPO). Co istotne określenie „osoba” obejmuje osoby fizyczne, spółki i wszystkie inne zrzeszenia osób (art. 3 UPO). Jednocześnie art. 4 UPO przewiduje, że pojęcie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona (innymi słowy są rezydentami podatkowymi tego państwa). Analogiczne sformułowania zawierają inne umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierane przez Polskę. Oznacza to, że poszukując umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, która powinna mieć zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) – winno być: zdarzeniu przyszłym, należy z jednej strony ustalić kraj, w którym rezydencję podatkową posiada podmiot będący odbiorcą Płatności transgranicznych, a z drugiej strony ustalić kraj, w którym rezydencję podatkową posiada podmiot dokonujący przedmiotowej płatności. Biorąc pod uwagę, że dokonującym płatności jest SCI posiadająca siedzibę we Francji, to krajem rezydencji podatkowej jest w tym przypadku Republika Francuska. A zatem ustalając, która umowa międzynarodowa powinna mieć zastosowanie w przypadku konkretnej płatności należy przyjąć, że będzie to umowa zawarta przez Republikę Francuską z krajem, w którym odbiorca Płatności transgranicznych posiada swoją rezydencję podatkową. Nie mają więc zastosowania postanowienia umów, których stroną jest Polska. Takie stanowisko wynika też z interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego (zob. np. interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 maja 2019 roku Znak: 0111- KDIB1-2.4010.106.2019.2.BG). W interpretacji tej stwierdzono, iż miejsce siedziby dla celów podatkowych (rezydencję podatkową) w danym kraju ocenia się według tego, czy dany podmiot podlega tam nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Podmiot, który podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w danym kraju, nie jest rezydentem podatkowym tego kraju. Zakłady spółek zagranicznych jako jednostki o statusie nie posiadającym odrębnej od swojej jednostki macierzystej osobowości prawnej, jeśli stanową „zakład” w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, podlegają opodatkowaniu w państwie, w którym prowadzą działalność tylko od dochodów uzyskanych w tym kraju (podlegają więc ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

Podsumowując powyższe - w rozumieniu międzynarodowych przepisów podatkowych - miejscem rezydencji podatkowej polskiego zakładu przedsiębiorcy posiadającego siedzibę w innym kraju (tutaj we Francji) jest państwo siedziby jednostki macierzystej (tutaj Francja). W konsekwencji dla potrzeb poboru (bądź odstąpienia od poboru) podatku u źródła w przypadku Płatności transgranicznych dokonywanych przez Wnioskodawcę należy badać umowy zawarte pomiędzy Republiką Francuską (jako krajem rezydencji podatkowej Wnioskodawcy) i krajem rezydencji podatkowej odbiorcy Płatności transgranicznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 1 ust. 1-3 oraz art. 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „ustawa o CIT”), podatnikami (podatku dochodowego od osób prawnych) są:

osoby prawne,
spółki kapitałowe w organizacji,
jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej,
spółki komandytowo-akcyjne mające siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
spółki niemające osobowości prawnej mające siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa są traktowane jak osoby prawne i podlegają w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania;
podatkowe grupy kapitałowe.

Z powyższego wynika, że podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych jest m.in.:

każda osoba prawna bez wyjątku,
spółka komandytowo-akcyjna mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, za wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej innych niż te, które są traktowane w państwie rezydencji jak osoby prawne i które są objęte nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w tym państwie.

Ustawodawca przez osobę prawną rozumie podmioty:

którym prawo polskie nadaje osobowość prawną,
którym prawo obce nadaje osobowość prawną w znaczeniu odpowiadającym rozwiązaniu przyjętemu przez polskiego ustawodawcę,
funkcjonujące w zagranicznych systemach prawnych, w których nie funkcjonuje pojęcie osoby prawnej w znaczeniu zbliżonym do przyjętego w polskim systemie prawnym, lecz wykazujące takie podstawowe cechy konstrukcyjne, które odpowiadają cechom charakterystycznym dla polskich osób prawnych.

Należy przy tym zauważyć, że ustawodawca wyznaczając kategorię podatników podatku dochodowego od osób prawnych w art. 1 ust. 2 i art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT posługuje się pojęciem „spółki niemającej osobowości prawnej”.

Natomiast definicja określona w art. 4a pkt 14 ustawy o CIT dotyczy spółki „niebędącej osobą prawną”.

Pojęcie to zdefiniowane jest na potrzeby m.in. art. 5 ust. 1, art. 12 ust. 4 pkt 3a – 3c ustawy o CIT.

Obydwa ww. pojęcia nie są zatem tożsame, a trudno założyć, że polski ustawodawca różnym pojęciom w tej samej ustawie nadaje jednakowe znaczenie (biorąc pod uwagę zasady poprawnej legislacji). Należy zatem uznać, że zarówno pojęcie „osoby prawnej”, jak i „spółki niemającej osobowości prawnej” nie zostało wprost zdefiniowane na potrzeby ustawy o CIT.

Definicja określona w art. 4a pkt 14 nie dotyczy art. 1 ustawy o CIT zakreślającego krąg podatników (użyto zupełnie innych pojęć), lecz precyzuje pojęcie spółki niebędącej osobą prawną, do dochodów z udziału w której podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych są obowiązani stosować określony w art. 5 ust. 1 i ust. 2 schemat opodatkowania.

Doprecyzowanie to było konieczne z uwagi na zapis art. 1 ust. 3 ustawy o CIT, z którego wynika, że spółka niemająca osobowości prawnej, niebędąca osobą prawną, lecz traktowana w państwie rezydencji jak osoba prawna i objęta nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w tym państwie jest uznawana za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce, a w związku z tym dochody osób prawnych z udziału w takich spółkach są objęte zupełnie innym schematem opodatkowania.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. z 2015 r. poz. 1792, dalej: „ppm”) osoba prawna podlega prawu państwa, w którym ma siedzibę. Jeżeli jednak prawo wskazane w przepisie ust. 1 przewiduje właściwość prawa państwa, na podstawie którego osoba prawna została utworzona, stosuje się prawo tego państwa.

Na podstawie art. 17 ust. 3 ppm prawu wskazanemu w przepisach ust. 1 i 2 podlegają w szczególności:

powstanie, łączenie, podział, przekształcenie lub ustanie osoby prawnej;
charakter prawny osoby prawnej;
nazwa oraz firma osoby prawnej;
zdolność osoby prawnej;
kompetencje i zasady działania oraz powoływanie i odwoływanie członków organów;
reprezentacja;
nabycie i utrata statusu wspólnika lub członkostwa oraz prawa i obowiązki z nimi związane;
odpowiedzialność wspólników lub członków za zobowiązania osoby prawnej;

9.skutki naruszenia przez osobę reprezentującą osobę prawną ustawy, aktu założycielskiego lub statutu.

Na podstawie art. 21 ppm ww. przepisy (art. 17 ust. 3 ppm) stosuje się odpowiednio do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej.

Należy zatem przyjąć, że transparentność podatkowa zagranicznej spółki osobowej w kraju siedziby nie oznacza, iż automatycznie spółka taka nie może być podatnikiem polskiego podatku dochodowego.

Z powyższych regulacji wynika również, że prawem właściwym do ustalenia czy SCI jest osobą prawną będzie prawo francuskie. Natomiast kwalifikacja prawnopodatkowa danego podmiotu na gruncie ustawodawstwa krajowego następuje w sposób autonomiczny na podstawie przepisów ustawy o CIT.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa francuskiego, utworzoną na podstawie przepisów francuskiego Kodeksu cywilnego (SCI). SCI:

posiada osobowość prawną,
ma pełną zdolność prawną,
podlega prawom i obowiązkom wynikających z przepisów francuskiego prawa cywilnego,
posiada zdolność upadłościową,
wspólnicy nie są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania SCI,
posiada organ zarządzający (GP), który działa w imieniu Spółki,
dokonuje podziału i wypłaty zysku na podstawie uchwały Wspólników.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca planuje nabyć na cele komercyjne nieruchomość położoną na terytorium Polski, a następnie czerpać z niej dochody m.in. z najmu.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że skoro SCI posiada osobowość prawną oddzielną od osobowości prawnej jej wspólników, to spełnia kryterium określone w art. 1 ust. 1 ustawy o CIT, stanowiące, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych podlegają m.in. osoby prawne.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 umowy pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z 20 czerwca 1975 r. (Dz.U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5; dalej: „umowa polsko - francuska”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Francję dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 1369) (dalej: „Konwencja MLI”), dochody z majątku nieruchomego, włączając dochody z eksploatacji gospodarstw rolnych i leśnych, podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym ten majątek jest położony. Określenie „majątek nieruchomy” rozumie się według prawa podatkowego Umawiającego się Państwa, w którym majątek ten jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku przynależność do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których zastosowanie mają przepisy prawa rzeczowego, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak również prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji albo prawa do eksploatacji zasobów mineralnych, źródeł i innych bogactw naturalnych. Statki żeglugi morskiej i śródlądowej oraz samoloty nie stanowią majątku nieruchomego. Postanowienia ustępu 1 stosuje się do dochodów z bezpośredniego użytkowania, najmu lub dzierżawy, jak również każdego innego rodzaju użytkowania, najmu lub dzierżawy, jak również każdego innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego. Postanowienia ustępów 1 i 3 stosuje się również do dochodów z majątku nieruchomego przedsiębiorstwa i do dochodu z majątku nieruchomego, który służy do wykonywania wolnego zawodu (art. 6 ust. 2-4).

W myśl art. 13 ust. 1 umowy polsko - francuskiej, zyski pochodzące ze sprzedaży majątku nieruchomego określonego w artykule 6 ustęp 2 podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym majątek ten jest położony.

W świetle powyższych wyjaśnień, Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, na którym spoczywa ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce z tytułu dochodów z Inwestycji osiąganych na terytorium Polski.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ad. 2 i 3

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4 (art. 3 ust. 5 ustawy o CIT).

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Katalog takich przychodów został określony w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 przychodów z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu (dochodu).

Stosownie natomiast do art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o CIT, za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4b, stanowiące przychody faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym dywidendy, nadwyżki bilansowe w spółdzielniach oraz otrzymane przez uczestników funduszy inwestycyjnych lub instytucji wspólnego inwestowania dochody tego funduszu lub tej instytucji, w przypadku gdy statut przewiduje wypłacanie tych dochodów bez odkupywania jednostek uczestnictwa albo wykupywania certyfikatów inwestycyjnych.

Przepisy art. 20-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 22a ustawy o CIT).

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2193), od 1 stycznia 2019 r. wprowadzone zostały zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 2019 r. w zakresie m.in. zadań płatnika (art. 26 ustawy o CIT).

Obowiązki płatnika, w przypadku gdy wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, nie przekraczają w roku podatkowym na rzecz tego samego podatnika łącznie kwoty 2 000 000 zł uregulowane są w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, z kolei w przypadku przekroczenia kwoty 2 000 000 zł obowiązki płatnika regulowane są przepisem art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-le;
bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przepis ten, na mocy rozporządzenia Ministra Finansów z 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 2545 z późn. zm.), został wyłączony ze stosowania do dnia 31 grudnia 2020 r. (§ 4 rozporządzenia).

Zasady opodatkowania dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej prowadzonej przez podmioty zagraniczne na terytorium Polski regulują również stosowne umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca jest spółką prawa francuskiego, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy umowy polsko-francuskiej.

Dla określenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym, ważne jest ustalenie formy prowadzenia przez podmioty zagraniczne działalności w Polsce, tj. czy działalność tych podmiotów prowadzona jest w Polsce za pośrednictwem zakładu. W świetle uregulowań art. 5 umowy polsko-francuskiej, „zakład” oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

Ponadto z art. 7 ust. 1 ww. umowy polsko-francuskiej wynika, że zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 umowy polsko-francuskiej, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Z kolei w myśl art. 7 ust. 3 umowy polsko-francuskiej, przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczenie nakładów ponoszonych dla tego zakładu włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym leży zakład, czy gdzie indziej.

Zgodnie z art. 7 ust. 4 umowy polsko-francuskiej, o ile w Umawiającym się Państwie istnieje zwyczaj ustalania zysków zakładu przez podział całkowitych zysków przedsiębiorstwa na jego poszczególne części, żadne postanowienie ustępu 2 nie wyklucza ustalenia przez to Umawiające się Państwo zysku do opodatkowania według zwykle stosowanego podziału; sposób zastosowanego podziału zysku musi jednak być taki, żeby wynik był zgodny z zasadami niniejszego artykułu.

Jednocześnie z ust. 5 cyt. artykułu umowy polsko-francuskiej wynika, że nie można przypisać zakładowi zysku tylko z tytułu samego zakupu dóbr lub towarów przez ten zakład dla przedsiębiorstwa.

Pojęcie „zakład” jest pojęciem abstrakcyjnym, które oznacza pewien zakres obowiązku podatkowego danego podmiotu z racji prowadzenia przez ten podmiot działalności w drugim państwie. Stwierdzenie istnienia na terytorium danego państwa zakładu przedsiębiorcy zagranicznego, nie powoduje jednak powstania nowego bytu podatkowego (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) w tym państwie. Zakład nie jest podmiotem podatkowym, gdyż podmiotem takim pozostaje przedsiębiorca zagraniczny, który jednak podlega opodatkowaniu w tym państwie, w którym ma zakład, choć tylko od dochodów, jakie można mu przypisać, że uzyskał je dzięki temu zakładowi.

Kwestie związane z funkcjonowaniem zakładu podmiotu zagranicznego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. z 2020, poz. 1252).

Dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności (o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej), tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Polski. Przez oddział rozumie się wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności (art. 3 pkt 4 ww. ustawy). Z powołanych powyżej przepisów wynika, że oddział przedsiębiorcy zagranicznego nie posiada odrębnej osobowości (podmiotowości) prawnej, a źródłem jego aktywności jest osobowość prawna przedsiębiorcy zagranicznego.

Natomiast, zgodnie z pkt 28 Komentarza do art. 7 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (wersja od 15 lipca 2014 r., dalej: „Komentarz”), „fikcja odrębnego i niezależnego przedsiębiorstwa przewidziana w ustępie 2 jest ograniczona do określenia zysków, które można przypisać zakładowi. Nie rozciąga się ona na stworzenie hipotetycznego dochodu przedsiębiorstwa, który umawiające się państwo może opodatkować jako taki na podstawie swojego prawa wewnętrznego (…)”.

Komentarz nakazuje traktować transakcje pomiędzy spółką a jej zakładem jako „transakcje wewnętrzne” (por. pkt 28 i pkt 30 Komentarza do art. 7).

Wzajemne rozliczenia pomiędzy spółką macierzystą a zakładem dokonywane są w ramach jednego podmiotu. Rozliczenia te są zatem neutralne podatkowo, bowiem nie generują zysku, a ustalają jedynie sposób jego podziału pomiędzy spółką macierzystą i zakładem.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w odniesieniu do transferów pieniężnych pomiędzy polskim zakładem a centralą, wynikających z wewnątrzzakładowej alokacji oraz transferu zysku, nie znajdą zastosowania regulacje zawarte w art. 22 ust. 1 i art. 22 ust. 1 w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym zakład nie będzie zobowiązany do pobrania i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych wewnątrz jednego podmiotu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, że SCI może zaciągać finansowanie dłużne na potrzeby działalności gospodarczej w Polsce, z tytułu którego zobowiązana będzie do zapłaty odsetek i tym podobnych opłat na rzecz podmiotów niemających siedziby i rezydencji podatkowej na terytorium Polski. Oprócz odsetek, SCI może również dokonywać innych płatności wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (np. należności licencyjnych, wynagrodzenie za usługi prawne, księgowe etc.) na rzecz nierezydentów (Płatności transgraniczne). Płatności transgraniczne alokowane będą do dochodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę z Inwestycji, tj. rozpoznane zostaną przez Wnioskodawcę jako koszty uzyskania przychodów w Polsce.

Wnioskodawca powziął wątpliwość co do obowiązków ciążących na zagranicznym zakładzie w związku z wypłatą Płatności transgranicznych na rzecz innych nierezydentów podatkowych.

W oparciu o zacytowane powyżej przepisy można stwierdzić, że wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, dokonywane przez położony na terenie RP zagraniczny zakład nierezydenta są dochodami uzyskanymi na terenie RP, podlegającymi opodatkowaniu podatkiem u źródła, o ile nierezydent uzyskujący te dochody nie posiada na terenie RP zakładu i należności te nie są przypisywane do tego zakładu, bo wtedy podlegają one opodatkowaniu na terenie RP przez nierezydenta, a nie za pośrednictwem płatnika (art. 7 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy o CIT).

Związek wydatków z tytułu Płatności transgranicznych na rzecz nierezydentów z działalnością zakładu należy oceniać na podstawie ekonomicznej zależności pomiędzy wypłacanymi Płatnościami transgranicznymi a działalnością zakładu.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że SCI może zaciągać finansowanie dłużne na potrzeby działalności gospodarczej w Polsce. Z powyższego wynika, że środki pieniężne otrzymane w wyniku np. zawartych umów pożyczek będą wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby działalności jej zakładu w Polsce. Efekty związane z wykorzystywaniem świadczeń będą wykorzystywane na terenie Polski. Przez efekty należy rozumieć przykładowo zakup środków trwałych, wypłata wynagrodzeń, zakup usług itp. które są finansowane ze środków otrzymanych w wyniku np. zawartych umów pożyczek. Wydatki z tytułu spłaty odsetek będą przypisywane do działalności zakładu Spółki w Polsce.

W konsekwencji państwo położenia zakładu ma prawo do opodatkowania wynagrodzenia zapłaconego za usługi wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT podatkiem u źródła. Bez znaczenia dla określenia miejsca uzyskania dochodu z tytułu Płatności transgranicznych pozostaje fakt, czy płatność jest dokonywana przez oddział (zakład) czy przez centralę. Istotne jest natomiast, kto w ostatecznym rozrachunku pokrywa koszty odsetek, należności licencyjnych, wynagrodzeń za usługi prawne czy księgowe, tj. czyj dochód pomniejsza koszt w postaci Płatności transgranicznych.

W analizowanym zdarzeniu przyszłym, koszty z tytułu Płatności transgranicznych pokrywane będą przez zakład, zatem zakład będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła z tytułu Płatności transgranicznych.

Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT dokonywane przez zagraniczny podmiot prawny posiadający na terytorium Polski zakład, na rzecz innych nierezydentów nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce, a tym samym zakład nie będzie zobowiązany poboru podatku u źródła.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla organu podatkowego. Interpretacje te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i tylko w tej sprawie wydane rozstrzygnięcie jest wiążące. Należy wskazać również, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same lub zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe choć jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej, niemniej jednak, w praktyce może mieć miejsce.

W związku z powyższym ustawodawca przewidział możliwość zmiany już wydanych interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Trzeba jednak pamiętać, że proces zmiany interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej jest długotrwały, poprzedza go bowiem dogłębna analiza z zachowaniem stosownych procedur, które dopiero w końcowej fazie powodują wycofanie z systemu informacji podatkowej poprzednio wydanych interpretacji.

Ponieważ jednak podstawowym zadaniem organu interpretacyjnego jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie, który może być zmieniony w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, to fakt wydania we wcześniejszym okresie interpretacji indywidualnej, odmiennej od poglądu zaprezentowanego w niniejszej interpretacji nie powoduje, że pogląd ten jest nieprawidłowy.

Ponadto należy wskazać, że cel instytucji interpretacji indywidualnej, jakim jest zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego, nie może być realizowany z pominięciem zasady praworządności (art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej). Podstawowym zadaniem każdego organu administracji podatkowej jest działanie zgodnie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Odmienne zatem rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 23 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 113/12: Fakt wydania w tym samym stanie faktycznym odmiennej interpretacji sam w sobie nie może być uznany za argument przemawiający za niezgodnością z prawem interpretacji wydanej w stosunku do strony skarżącej. Organ nie tylko ma prawo a przede wszystkim ma obowiązek wydać odmienną interpretacje, gdy uzna że wcześniejsza interpretacja była błędna (por. wyrok I FSK 1036/08 z dnia 16 lipca 2009 r.).

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin