2020.10.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.373.2020.1.IM
z 9 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 sierpnia 2020 r. (data wpływu 7 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy:

w opisanych we wniosku okolicznościach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyż¬szenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych o współczynnik nie wyższy niż 1,4 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT– jest nieprawidłowe,
w opisanych we wniosku okolicznościach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli wynika¬jącej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,2 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT – jest prawidłowe,
wnioskodawca będzie miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalonych według powiększonej na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT stawki amortyzacyjnej, od miesiąca nastę¬pującego po miesiącu, w którym wprowadzi Budowle do ewidencji środków trwałych, czyli rozpocznie ich użytkowanie, zgodnie z art. 16i ust. 3 ustawy o CIT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy:

w opisanych we wniosku okolicznościach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyż¬szenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych o współczynnik nie wyższy niż 1,4 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT;
w opisanych we wniosku okolicznościach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli wynika¬jącej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,2 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT;
wnioskodawca będzie miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalonych według powiększonej na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT stawki amortyzacyjnej, od miesiąca nastę¬pującego po miesiącu, w którym wprowadzi Budowle do ewidencji środków trwałych, czyli rozpocznie ich użytkowanie, zgodnie z art. 16i ust. 3 ustawy o CIT

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe:

Spółka Akcyjna (dalej jako: „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym oraz czynnym podatnikiem VAT.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. wytwarzanie podzespołów urządzeń i sprzętu związanego z uprawianiem turystyki i rekreacją oraz działalność sportowa, rozrywkowa i rekreacyjna.

Wnioskodawca zamierza w związku z tym zrealizować na terenie (…) inwestycję polegającą na budowie tzw. „Ścieżki wśród koron drzew” (dalej jako: „Inwestycja”).

Celem Inwestycji jest stworzenie pośród drzew konstrukcji dającej turystom możliwość obserwowania otaczającej przyrody - obserwację ptaków czy też zmian zachodzących w środowisku naturalnym. In¬westycja realizować ma więc funkcję rekreacyjną, ale też edukacyjną - przewidziano bowiem przy¬stanki dydaktyczne, w których znajdą się tablice informacyjne dotyczące lasów, zwierząt i innych cie¬kawostek przyrodniczych.

Przedmiotowa Inwestycja obejmować będzie wzniesienie wieży widokowej, prowadzącej do niej wspomnianej ścieżki wśród koron drzew i zjeżdżalnię, która umożliwiać będzie turystom zjazd ze szczy¬tu wieży na sam dół oraz stanowić będzie dodatkową atrakcje. Obiekty powstałe w ramach inwestycji będą budowlami w rozumieniu prawa budowlanego, dlatego w dalszej kolejności będą łącznie okre¬ślane mianem Budowli. Budowle będą ze sobą konstrukcyjnie połączone, gdyż ścieżka wśród koron drzew umożliwiać będzie wejście na wieżę a zjeżdżalnia będzie umożliwiała zejście z niej.

Ideą i jednocześnie warunkiem realizacji Inwestycji jest jak najmniejsza ingerencja w otaczającą przy¬rodę, dlatego też przy wznoszeniu Budowli zostaną użyte głównie surowce naturalne związane z poło¬żeniem ścieżki, a więc głównie drewno. Chodniki/mosty widokowe będą zbudowane w głównej mierze z desek drewnianych. Całkowita długość chodników/mostów widokowych wyniesie ok. 800 m, nato¬miast ich wysokość sięgnie blisko 12 m. U szczytu ścieżki znajdzie się również drewniana wieża wido¬kowa o wysokości około 20 m. Ze względu na wysokość obiektu oraz zwiększenie jego trwałości, kon¬strukcja wymaga użycia również elementów stalowych, co będzie jednak ograniczane do minimum.

Chodniki/mosty widokowe zostaną wyposażone w balustradę osłoniętą siatką zabezpieczającą ze stali nierdzewnej, zabezpieczającą obserwatorów korzystających ze ścieżki przed ewentualnym wypadnię¬ciem. Konstrukcji Budowli opierać się będzie o pnie drzew. W planach jest jedynie zastosowanie fun¬damentów punktowych w postaci trójkątnych drewnianych piramid zakotwiczonych w ziemi.

Budowle nie zostaną zadaszone, ani w żaden sposób zamknięte. Będą więc narażone na całoroczne, całodobowe działanie negatywnych czynników atmosferycznych, w postaci zjawisk pogodowych takich jak m.in.: ulewy, śnieżyce, gradobicia, wichury, znaczna wilgotność, nagłe zmiany temperatur, upały.

Jak wskazano powyżej, Budowle będą umiejscowione na szczycie (…) który jest najwyższym szczytem masywu (….) po jego polskiej stronie. Ze względu na wybitność szczytu (minimalna de¬niwelacja względna czyli wysokość potrzebna do zejścia z danego szczytu przed wejściem na inny wyżej położony teren) oraz jego wysokość (1205 metrów nad poziomem morza) wieją na nim silne wiatry o prędkości przekraczającej często 80 km/h, a także przez znaczną część zimy panują na nim temperatu¬ry poniżej zera stopni Celsjusza, powodujące utrzymywanie się na nim śniegu.

Roztopiony pod wpływem zmian temperatury śnieg jest kolejnym z czynników negatywnie oddziałują¬cym na Budowle, sprawia bowiem, że są one poddane ciągłemu narażeniu na niszczące działanie wo¬dy.

Działanie negatywnych czynników atmosferycznych, a przede wszystkim niemożliwa do przewidzenia zmienność tych czynników, wynikająca z uwarunkowań klimatycznych, znacząco wpłynie na ogólny stan techniczny Budowli i znacznie przyspieszy ich zużycie. Szczególnie że, jak wskazano, podstawo¬wym materiałem konstrukcyjnym jest drewno a cała konstrukcja będzie zrealizowana w taki sposób, aby możliwie w jak najmniejszym zakresie ingerować w środowisko naturalne.

Jednocześnie, ze względu na mocowanie Budowli na wysokości - wśród koron drzew, konstrukcja znaj¬dzie się pod ciągłym (całodobowym) wpływem drgań, wywołanych znacznym oporem aerodynamicznym stawianym przez drzewa, na których opierają się Budowle. Drzewa, na których wsparte są Budowle, nie tylko pozostają w ciągłym ruchu pod wpływem wiatru, ale również rosną. Drgania Budowli wywołuje również całodzienny ruch pieszych turystów.

Wnioskodawca przewiduje, że z Budowli korzystać będzie od 250 do 350 tysięcy turystów rocznie. Tak duża ilość turystów negatywnie wpłynie na trwałość drewnianych elementów Budowli. Dostępność Budowli dla turystów przez cały rok spowoduje również, że konieczne będzie jej odśnieżanie oraz posypywanie piaskiem, co dodatkowo obniży żywotność jej drewnianych elementów.

Jak wskazano powyżej, Budowle będą umiejscowione w obszarze (...), czyli w (…). (…) to jeden z obszarów Polski najbardziej dotkniętych zjawiskiem kwaśnych deszczy. Jest to region o bardzo dużym zagęszczeniu przemysłu, przez co występują tutaj silne zanieczyszczenia powietrza. Jednocześnie największe natężenie kwaśnych deszczy na terenie (…), ma również związek ze znaczącą emisją siarki przez zakłady przemysłowe na terenie Czech. Niszczące działanie kwaśnych deszczy na rośliny i drzewa, ale także zabytki, budowle i budynki opisano w wielu powszechnie dostępnych artykułach nau¬kowych i publikacjach prasowych. Zjawisko określane było m.in. „klęską lasów….” lub „klęską ekologiczną”. Kwas siarkowy opadający wraz z wodą w postaci kwaśnego deszczu jest substancją żrącą. Jednocześnie, mimo że w ostatnich latach zjawisko występuje rzadziej niż w przeszłości i próbuje się obecnie niwelować jego skutki, to jednak występowanie tego zjawiska, szczególnie na obszarze wznie¬sienia Budowli, jest powszechnie znanym i opisany faktem i dla Wnioskodawcy jest niemożliwe do prze¬widzenia. Niemożliwe jest również fizyczne zabezpieczenie przed nim Budowli choćby z uwagi na ich wielkość. Budowle, które zostaną zlokalizowane właśnie na terenie (…), będą więc dużo bardziej narażone na niszczące skutki spowodowane tym negatywnym zjawiskiem, aniżeli budowle o takim sa¬mym przeznaczeniu ulokowane na innym terenie.

O trudnych warunkach atmosferycznych panujących na szczycie (…) świadczy również wyso-kość rosnących na nim drzew, która nie przekracza 10-12 metrów.

Wskazane powyżej negatywne czynniki oddziałujące na Budowle, przyspieszą zużycie Budowli, co znaj¬duje potwierdzenie w opiniach konstruktorów dotyczących przewidywanej trwałości Budowli. Z tego względu Wnioskodawca w celu zapewnienia właściwego i bezpiecznego użytkowania Budowli będzie ponosił nakłady finansowe na konserwację i naprawy w celu próby ochrony przed niszczeniem i spowol¬nienia zużycia. Konstruktorzy szacują jednak, że okres trwałości Budowli to teoretycznie jedynie 15-20 lat (Wnioskodawca dysponuje formalną oceną konstruktorów w tym zakresie). Z wiedzy Wnioskodawcy wynika, że konstrukcje podobne do Budowli opisanych przez Wnioskodawcę, o takim samym przeznaczeniu, zrealizowane przez inne podmioty zagranicą, są przydatne do użytkowania przez około 10 lat. Ma to związek z tym, że z uwagi na materiał wykonania i warunki użytkowania, obiekty te stosunkowo szyb¬ko niszczeją, pomimo regularnych konserwacji. Wobec tego ich dłuższe użytkowanie jest na ogół niebez¬pieczne i niemożliwe.

Wspomniane Budowle powstałe w ramach Inwestycji będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę w celu osiągania przychodów i będą stanowiły środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku do¬chodowym od osób prawnych (dalej jako: „ustawa o CIT”), wobec których nie znajdą zastosowania art. 16c i 16d ustawy o CIT.

Z uwagi na przedstawione okoliczności, Wnioskodawca powziął wątpliwość odnośnie możliwości pod¬wyższenia stawki amortyzacyjnej, jak również momentu dokonywania odpisów amortyzacyjnych według powiększonej stawki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanych we wniosku okolicznościach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyż¬szenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych (dalej jako: „Wykaz”) o współczynnik nie wyższy niż 1,4 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT?
W przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie nr 1, czy w opisanych we wniosku okolicznościach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli wynika¬jącej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,2 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT?
Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalonych według powiększonej na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT stawki amortyzacyjnej, od miesiąca nastę¬pującego po miesiącu, w którym wprowadzi Budowle do ewidencji środków trwałych, czyli rozpocznie ich użytkowanie, zgodnie z art. 16i ust. 3 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

W opisanych we wniosku okoliczno¬ściach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,4 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT.

Ad. 2.

W odniesieniu do pytania nr 2, zdaniem Wnioskodawcy w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, w okolicznościach opisanych we wniosku, Wnioskodawca będzie miał prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,2 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT.

Ad. 3.

W odniesieniu do pytania nr 3, zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalonych według powiększonej na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 stawki amortyzacyjnej, od samego początku, czyli od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzi Budowle do ewidencji środków trwałych, czyli rozpocznie ich użytkowanie, zgodnie z art. 16i ust. 3 ustawy o CIT.

Część wspólna uzasadnienia do pytań 1 - 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przy¬chodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środ¬ków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącz¬nie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Zgodnie z treścią art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stano¬wiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, komplet¬ne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych war¬tością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania da¬nego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

W myśl zasady wskazanej w art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwa¬łych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł ustawy o CIT, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyj¬nych określonych w Wykazie i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Ponadto, ustawodawca przewidział możliwość stosowania podwyższonych stawek amortyzacji w szczególnych przypadkach. Zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT podatnicy mogą podane w Wy¬kazie stawki podwyższać dla budynków i budowli używanych w warunkach:

pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2;
złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4.

Co jednocześnie istotne, w ustawie o CIT nie sprecyzowano co należy rozumieć przez używanie budyn¬ków i budowli w warunkach pogorszonych lub złych.

Niemniej jednak, zgodnie z art. 16i ust. 7 ustawy o CIT, wyjaśnienia dotyczące warunków używania bu¬dynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków trans¬portu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu zawartych w załączniku nr 1 do ustawy o CIT (dalej jako: „Ob¬jaśnienia”).

Uzasadnienie do pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanych we wniosku okolicznościach, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,4 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit b ustawy o CIT. Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w ustawie o CIT, za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wy¬dzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu. Powyższe oznacza, że okolicznościami, które pozwalają uznać, że środek trwały jest używany w warun¬kach złych jest:

używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych lub
silne oddziaływanie na te środki trwałe niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

Zdaniem Wnioskodawcy, już samo przeznaczenie i zlokalizowanie Budowli, jako obiektów, które ze swojej specyfiki nie mogą być zabudowane i zadaszone, powoduje, że na Budowle oddziałują niszczące czynniki, chociażby w postaci kwaśnych deszczy. Kwaśne deszcze to opady atmosferyczne, o wartości PH niższej niż 5,65 powodujące zakwaszenie śro¬dowiska. Z powszechnie dostępnej literatury fachowej i prasy branżowej wynika, że ze względu na obecność siarki i metali, kwasy wytworzone w reakcji z wodą (kwaśne deszcze) rozproszone w atmos¬ferze i rozpuszczone w wodzie mogą doprowadzić do trwałego uszkodzenia konstrukcji nie tylko roślin i drzew, ale również budynków, pomników i budowli. Jednocześnie, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, na obszarze Polski kwaśne deszcze wywoływały dotąd negatywne skutki głównie w (…), czyli na obszarze, na którym wzniesione zostaną Budowle. Największy udział w powstawaniu kwaśnych opadów atmosferycznych, ma antropogeniczna emisja tlenków siarki i azotu, a także dwutlenku węgla, siarkowodoru i chlorowodoru. Jednocześnie należy przy tym wskazać, że kwas siarkowy opadający wraz z wodą w postaci kwaśnego deszczu jest substan¬cją żrącą.

Pod wpływem powyższych związków chemicznych, kwasy rozproszone w atmosferze mogą więc do¬prowadzić do trwałego uszkodzenia metalowo-drewnianej konstrukcji Budowli. Ponadto związki che¬miczne składające się na kwaśne deszcze, przyczyniają się do korozji metalowych elementów Budowli, co również wpływa na konstrukcję obiektu.

Jedną z negatywnych konsekwencji kwaśnych deszczy jest również degradacja powierzchni ziemi. Obecność dwutlenku węgla, a także innych związków chemicznych zmienia odczyn PH ziemi powodu¬jąc problemy z pochłanianiem wody przez glebę. Skutkiem powyższego jest natomiast niebezpieczne osuwanie się ziemi. Przemieszczanie się mas ziemnych wywoływane poprzez kwaśne deszcze, może skutkować degradacją objętych nimi terenów, a w konsekwencji zniszczeniem posadowionej na nich infrastruktury. Powyższe ma więc niebagatelne znaczenie w odniesieniu do Budowli, które są osadzo¬ne na drewnianych fundamentach bloczkowych, zakotwiczonych w ziemi. Niemożliwe do przewidzenia zjawisko kwaśnych deszczy, może doprowadzić do naruszenia konstrukcji Budowli, a nawet jej całkowi¬tego osunięcia.

Należy przy tym wskazać, że ze względu na umiejscowienie Budowli w środku lasu, obiekty te będą du¬żo bardziej narażone na ryzyko związane z oddziaływaniem kwaśnych deszczy. To negatywne zjawisko jest bowiem spowodowane m.in. wyładowaniami atmosferycznymi jak również pożarami, do których najczęściej dochodzi na terenie nadmiernie suchym - częstokroć w lasach.

Wskazane okoliczności w ocenie Wnioskodawcy świadczą o tym, że Budowle będą użytkowane w wa¬runkach złych w rozumieniu ustawy o CIT. W ocenie Wnioskodawcy w opisanych okolicznościach bę¬dzie bowiem dochodziło do silnego działania Budowlę niszczących środków chemicznych rozproszo¬nych w atmosferze i wodzie (przede wszystkim kwas siarkowy opadający wraz z wodą w postaci kwa¬śnego deszczu).

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy będzie on uprawniony do zastosowania podwyższonych sta¬wek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT w stosunku do Budowli jako środków trwałych użytkowanych pod wpływem niszczących środków chemicznych.

Uzasadnienie do pytania nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, w okolicznościach opi¬sanych we wniosku, Wnioskodawca będzie miał prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,2 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT.

Jak wynika z Objaśnień za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodują¬cych przyspieszenie zużycia obiektu. Co przy tym istotne, z uwagi na sformułowanie „oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu”, katalog czynników, które uprawniają do skorzystania z podwyższonej stawki, stanowi wyliczenie o charakterze otwartym. Za czynniki przyspieszające zużycie obiektu, oprócz czynników wymienionych wprost w Objaśnieniach, można uznać również inne negatywne uwarunkowania, o ile powodują one przyspieszenie zużycia obiektu.

Mając na uwadze treść Objaśnień, stosowanie podwyższonej stawki amortyzacji dotyczy sytuacji, w której łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

negatywne czynniki (również niewymienione wprost w Objaśnieniach) oddziałują na obiekt ciągle; ciągłość nie musi przy tym oznaczać nieprzerwanego działania określonych czynników na dany obiekt, może to być działanie cykliczne i powtarzalne,
na skutek działania negatywnych czynników dochodzi do przyspieszenia zużycia obiektu, przez co należy rozumieć szybsze zużycie danego środka trwałego, niż miałoby to miejsce, gdyby negatywny czynnik nie wystąpił.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych, np. w Interpretacji DKIS z 26 marca 2020 r. o nr 0111-KDIB2-1.4010.49.2020.1.AR. Opisane w zdarzeniu przyszłym Budowle są narażone na oddziaływanie całego spektrum czynników atmosferycznych, m.in. takich jak ulewy, śnieżyce, gradobicia, wichury, znaczna wilgotność i nasło¬necznienie, nagłe zmiany temperatur, oddziaływanie wody w postaci roztopionego śniegu, upały. Co przy tym istotne, Wnioskodawca nie ma możliwości stałego zabezpieczenia konstrukcji, ponieważ wskazane powyżej czynniki pogodowe wynikają z uwarunkowań klimatycznych, a co za tym idzie nie są możliwe do przewidzenia.

Należy również wskazać, że z uwagi na całoroczny charakter Budowli jak również brak zadaszenia, ne¬gatywne czynniki atmosferyczne będą oddziaływały na konstrukcję w sposób ciągły. W okresie letnim Budowla będzie narażona na negatywne działanie wysokich temperatur, natomiast podczas zimy - ni¬skich.

Ponadto, ze względu na mocowanie Budowli na wysokości - wśród koron drzew, konstrukcja znajdzie się pod ciągłym (całodobowym) wpływem drgań wywołanych znacznym oporem aerodynamicznym stawianym przez drzewa, na których opierają się Budowle. Dodatkowo silne drgania będą również wywoływane okresowymi wichurami - szczególnie odczuwalnymi dla konstrukcji zawieszonych na wy¬sokości. Drgania będą również wywoływane przez turystów korzystających z Budowli.

Za czynnik negatywnie wpływający na stan Budowli może zostać uznane w ocenie Wnioskodawcy również jej wykorzystanie przez turystów, których, jak wynika z szacunków Wnioskodawcy, będzie od 250 do 350 tysięcy rocznie. Tak duża liczba turystów negatywnie wpłynie na trwałość drewnianych elementów Budowli. Ponadto Dostępność Budowli dla turystów przez cały rok, spowoduje również, że konieczne będzie jej odśnieżanie oraz posypywanie piaskiem, co dodatkowo obniży żywotność jej drewnianych elementów.

W ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że opisane powyżej czynniki, będą negatywnie wpły¬wały na stan techniczny Budowli, co znacznie przyspieszy rzeczywiste zużycie tych środków trwałych.

Ze względu na oddziaływanie negatywnych czynników atmosferycznych, jak również drgań oraz ruchu turystycznego, Wnioskodawca będzie czynić nakłady na konserwację i utrzymanie w należytym stanie technicznym Budowli, które to nakłady nie byłyby konieczne gdyby nie wpływ ww. niekorzystnych uwarunkowań.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych jak również przepisów prawnych opisanych we wniosku, zdaniem Wnioskodawcy uznać należy, że Budowle, o których mowa w opisie zdarzenia przy¬szłego, będą używane w warunkach pogorszonych.

Na Budowle będą oddziaływały bowiem w sposób ciągły (stale, powtarzający się) niemożliwe do prze¬widzenia warunki atmosferyczne, jak również znaczne drgania spowodowane oporem aerodynamicz¬nym związanym z ulokowaniem Budowli wśród koron drzew a także z ich rozrostem.

Wskazane negatywne czynniki, będą stopniowo powodować trwałe uszkodzenia w konstrukcji Budow¬li, doprowadzić do zawilgocenia elementów drewnianych, czy też pękania konstrukcji, powodując tym samym znacznie szybsze niż w warunkach normalnych niszczenie Budowli.

W opisanych okolicznościach Budowle będą w ocenie Wnioskodawcy narażone więc na wszystkie czynniki wymienione definicji warunków pogorszonych.

Budowle będą bowiem pod działaniem wody (deszcze, śniegi), par wodnych (wilgotność powietrza związana z bliską odległością wielu roślin, rosa, mgły) znacznych drgań (drgania drzew, na których za¬mocowane będą Budowle, spowodowane m.in. oporem aerodynamicznym i wiatrem oraz drgania związane z ruchem turystów), nagłych zmian temperatury (całorocznie i nieuchronnie) oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu (np. nasłonecznienie, ruch turystyczny).

Wobec powyższego zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego oko¬licznościach zostanie spełniona przesłanka warunkująca podwyższenie stawki amortyzacji, o której mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT. W konsekwencji, Wnioskodawca będzie miał możliwość skorzystania z uprawnienia, o którym mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT, tj. uzyska możli¬wość podwyższenia stawki amortyzacyjnej Budowli stosując współczynnik nie wyższy niż 1,2.

Uzasadnienie do pytania nr 3

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyj¬nych ustalonych według powiększonej na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 stawki amortyzacyjnej, od sa¬mego początku, czyli od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzi Budowle do ewi¬dencji środków trwałych, czyli rozpocznie ich użytkowanie, zgodnie z art. 16i ust. 3 ustawy o CIT.

Jak wspomniano powyżej, zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych okre¬ślonych w Wykazie.

Zgodnie z przywołaną powyżej regulacją wynikającą z art. 16i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, podatnicy mo¬gą podwyższać podane w Wykazie stawki amortyzacyjne przy zastosowaniu wskazanych w tym przepi¬sie współczynników.

Kwestia momentu stosowania podwyższonych stawek została uregulowana w art. 16i ust. 3 ustawy o CIT, w myśl którego: W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie sta¬wek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca na¬stępującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.

Tym samym, moment podwyższenia stawek amortyzacyjnych determinuje wystąpienie łącznie nastę¬pujących przesłanek:

budynek lub budowla jest używany w warunkach pogorszonych lub złych oraz
podatnik podjął decyzję o skorzystaniu z uprawnienia do podwyższenia stawek amortyzacyjnych.

Co istotne pojęcie „okoliczności”, o których mowa w art. 16i ust. 3 ustawy o CIT, a które determinują moment dokonania podwyższenia stawek amortyzacyjnych, nie zostało zdefiniowane na gruncie ustaw podatkowych. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy należy w tym zakresie odnieść się do słownikowego znaczenia tego pojęcia.

W powszechnym rozumieniu, pojęcie „okoliczności”, oznacza wszystko to, co towarzyszy jakiejś sytu¬acji lub zdarzeniu (za internetowym słownikiem PWN). Będą to zatem wszelkie czynniki, które wpły¬nęły na wystąpienie warunków uzasadniających podniesienie stawek.

Zasadniczo uprawnienie do stosowania podwyższonej stawki nie ma charakteru stałego i dotyczy okre¬su, w którym istnieją okoliczności pozwalające uznawać budynek lub budowlę za używane w warun¬kach pogorszonych. Często zdarza się bowiem, że okoliczności używania środka trwałego mogą ulegać zmianie, w tym w sposób powodujący ustanie warunków uzasadniających podwyższenie stawek.

Ze względu na specyfikę i lokalizację Budowli (obiekt całoroczny, niezadaszony) i specyfikę będących przedmiotem pytań nr 1 i 2 okoliczności skutkujących możliwością stosowania współczynnika odpo¬wiednio dla warunków pogorszonych lub złych, od momentu oddania do użytkowania, Budowle będą całodobowo narażone na działanie negatywnych czynników atmosferycznych oraz drgań. W ocenie Wnioskodawcy każdy z opisanych czynników (kwaśne deszcze - w przypadku warunków złych oraz deszcze, wiatry, gradobicia, śnieg, różnice temperatur, drgania, wilgotność, pary wodne, promienio¬wanie słoneczne, ruch turystyczny – w przypadku warunków pogorszonych) są czynnikami, które w sposób nieuchronny występować będą częstotliwie i cyklicznie, jednak w sposób niemożliwy do prze¬widzenia.

Wnioskodawca nie będzie w tych okolicznościach mógł więc w żadnym momencie określić, że wpływ któregokolwiek z przedmiotowych czynników ustał a potem wzmógł się na nowo, gdyż Budowle będą pod ich stałym naprzemiennym wpływem. W szczególności niemożliwym byłoby przykładowo stwier¬dzenie, jak długo na drewno, elementy stalowe czy osadzone w ziemi drewniane fundamenty oddzia¬łuje opad kwaśnego deszczu charakterystyczny dla terenów (…).

Zdaniem Wnioskodawcy w tych okolicznościach Budowle będą w sposób ciągły narażone na oddziały¬wanie czynników uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, już od momentu oddania Budowli do używania.

W konsekwencji - zdaniem Wnioskodawcy - będzie on uprawniony do stosowania podwyższonych stawek amortyzacji w odniesieniu do Budowli używanych w warunkach pogorszonych w rozumieniu ustawy o CIT, od samego początku, czyli od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzi Budowle do ewidencji środków trwałych, czyli rozpocznie ich użytkowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, częściowo jest prawidłowe, a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, podatnicy mogą podane w Wy¬kazie stawki podwyższać dla budynków i budowli używanych w warunkach:

pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2;
złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4.

W myśl art. 16i ust. 7 ustawy o CIT, wyjaśnienia dotyczące warunków używania bu¬dynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków trans¬portu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu zawartych w załączniku nr 1 do ustawy o CIT.

Ad.1

Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w ustawie o CIT, za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wy¬dzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu. Powyższe oznacza, że okolicznościami, które pozwalają uznać, że środek trwały jest używany w warun¬kach złych jest:

używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych lub
silne oddziaływanie na te środki trwałe niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

W opinii Wnioskodawcy, w opisanych we wniosku okoliczno¬ściach, będzie przysługiwało Spółce, prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,4 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT. Zdaniem Wnioskodawcy, przeznaczenie i zlokalizowanie Budowli, jako obiektów, które ze swojej specyfiki nie mogą być zabudowane i zadaszone, powoduje, że na Budowle oddziałują niszczące czynniki, w postaci kwaśnych deszczy. Wnioskodawca powołując się na powszechnie dostępną literatury fachową i prasę branżową wskazał, że kwaśne deszcze to opady atmosferyczne, o wartości PH niższej niż 5,65 powodujące zakwaszenie śro¬dowiska, które ze względu na obecność siarki i metali, kwasy wytworzone w reakcji z wodą (kwaśne deszcze) rozproszone w atmos¬ferze i rozpuszczone w wodzie mogą doprowadzić do trwałego uszkodzenia konstrukcji nie tylko roślin i drzew, ale również budynków, pomników i budowli. Dodatkowo Wnioskodawca podkreśla, że jedną z konsekwencji działania kwaśnych deszczy jest degradacja powierzchni ziemi, co w konsekwencji może skutkować zniszczeniem postawionej na nich infrastruktury, doprowadzając do osunięcia konstrukcji Budowli.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że występowanie kwaśnych deszczy jest zjawiskiem atmosferycznym, mającym negatywny wpływ na środowisko. Jednakże, za nietrafny należy uznać argument Spółki, że oddziaływanie na Budowle kwaśnych deszczy jest równoznaczne z oddziaływaniem na środki trwałe niszczącego/żrącego środka chemicznego w tym rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielającego się w postaci oparów. Tym bardziej, że opady w postaci kwaśnych deszczy mają charakter zjawiska występującego na skutek zanieczyszczenia środowiska o charakterze globalnym i nieprzewidywalnym czasie występowania. W ocenie tut. Organu, ww. okoliczność nie spełnia warunków do zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych o współczynnik nie wyższy niż 1,4 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT.

Podsumowując, negatywne czynniki opisane we wniosku, w tym w szczególności kwaśne deszcze nie oddziałują na obiekt w sposób ciągły; ciągłość nie musi przy tym oznaczać nieprzerwanego działania określonych czynników na dany obiekt, może to być działanie cykliczne i powtarzalne. Co w przypadku zjawiska atmosferycznego jakim są kwaśne deszcze nie występuje. Uznanie przez organ podatkowy słuszności argumentu Wnioskodawcy za trafny, skutkowałby możliwością powoływania się podatników, w zakresie podwyższania stawek amortyzacyjnych na zjawiska klimatyczne jako okoliczności wystarczające do stosowania preferencji podatkowych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za nieprawidłowe.

Ad.2.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2, tj. czy w opisanych we wniosku okolicznościach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli wynika¬jącej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,2 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Ad.3.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3, tj. czy Wnioskodawca będzie miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalonych według powiększonej na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT stawki amortyzacyjnej, od miesiąca nastę¬pującego po miesiącu, w którym wprowadzi Budowle do ewidencji środków trwałych, czyli rozpocznie ich użytkowanie, zgodnie z art. 16i ust. 3 ustawy o CIT, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy:

w opisanych we wniosku okolicznościach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyż¬szenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli, wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych (dalej jako: Wykaz) o współczynnik nie wyższy niż 1,4 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT jest nieprawidłowe,
w opisanych we wniosku okolicznościach Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla Budowli wynika¬jącej z Wykazu o współczynnik nie wyższy niż 1,2 na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o CIT jest prawidłowe,
wnioskodawca będzie miał prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalonych według powiększonej na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT stawki amortyzacyjnej, od miesiąca nastę¬pującego po miesiącu, w którym wprowadzi Budowle do ewidencji środków trwałych, czyli rozpocznie ich użytkowanie, zgodnie z art. 16i ust. 3 ustawy o CIT jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin