Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.586.2020.5.DA
z 7 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2020 r. (data wpływu 23 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 września 2020 r. (data wpływu 10 września 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2020 r. do Urzędu Skarbowego … wpłynęło drogą elektroniczną pismo Pani … dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, które pismem z dnia 18 czerwca 2020 r., …, zostało przekazane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego … do załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (data wpływu 23 czerwca 2020 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 3 września 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.586.2020.1.DA, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1-2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 3 września 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 4 września 2020 r.). W dniu 10 września 2020 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną. W dniu 26 lutego 2020 r. Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w … wydał decyzję ‒ orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności Wnioskodawczyni w okresie od dnia … lutego 2020 r. do dnia … lutego 2022 r. Symbol przyczyny niepełnosprawności: 10-N, 05-R ‒ choroby neurologiczne, upośledzenie narządu ruchu.

Wnioskodawczyni mieszka w budynku zlokalizowanym na … przy ul. …, w lokalu znajdującym się na jego ostatnim, tj. IV piętrze. Wnioskodawczyni jest właścicielem mieszkania na zasadach małżeńskiej wspólnoty majątkowej. Przysługuje Jej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz udział w gruncie, na którym posadowiony jest blok. Właścicielem budynku, w którym mieszka Wnioskodawczyni jest Międzyzakładowa Spółdzielnia Mieszkaniowa … w … (dalej: Spółdzielnia), położona przy ul. …. Budynek nie jest wyposażony w dźwigi osobowe (windy), jak również brak jest w nim jakichkolwiek instalacji ułatwiających korzystanie z niego przez osoby niepełnosprawne ‒ stąd też wraz z postępującym pogarszaniem się stanu zdrowia Wnioskodawczyni, która ma poważne trudności związane z normalnym dostępem do swojego mieszkania, aby do niego dotrzeć musi pokonać 4 kondygnacje (81 stopni) ‒ co jest bardzo trudne przy znacznym porażeniu kończyny dolnej objawiającym się opadającą stopą oraz po przebytych 4 operacjach kręgosłupa lędźwiowego.

Z inicjatywy mieszkańców Wnioskodawczyni bloku nr …, w porozumieniu z zarządem Spółdzielni, powstała inicjatywa budowy dźwigów osobowych. Z uwagi jednak na brak zabezpieczenia odpowiednich środków finansowych na realizację takiej inwestycji, zarząd Spółdzielni zwrócił się do lokatorów z zapytaniem o możliwość dofinansowania przez każdego z nich ze środków własnych realizacji inwestycji budowy dźwigów osobowych.

W dniu 25 maja 2020 r. Wnioskodawczyni poniosła wydatek związany z inwestycją budowy dźwigu osobowego w swojej klatce schodowej w kwocie 17 801 zł, zgodnie z Jej udziałem w inwestycji określonym przez Spółdzielnię. Budowę windy rozpoczęto w lipcu 2020 r., data zakończenia inwestycji planowana jest na październik 2020 r. Wydatek poniesiony przez Wnioskodawczynię na wyposażenie budynku mieszkalnego w dźwig osobowy (windę) stanowi wydatek na adaptację budynku mieszkalnego odpowiadający Jej indywidualnym potrzebom wynikającym z rodzaju posiadanej przez Wnioskodawczynię niepełnosprawności oraz aktualnego stanu zdrowia (wielopoziomowa dyskopatia kręgosłupa lędźwiowego ‒ stan po 4 operacjach kręgosłupa lędźwiowego, utrwalony niedowład stopy lewej (opadanie stopy), porażenie nerwu strzałkowego, dolegliwości bólowe. Wybudowanie w klatce Wnioskodawczyni dźwigu osobowego zdecydowanie ułatwi Jej wykonywanie czynności życiowych oraz zapobiegnie pogłębieniu się posiadanej przez Nią dysfunkcji ruchowej. Wnioskodawczyni wskazuje, że Jej mieszkanie zlokalizowane jest na 4 kondygnacji budynku, aby zatem dotrzeć do mieszkania lub je opuścić Wnioskodawczyni musi pokonać 81 stopni, co przy niepełnosprawności ruchowej (opadnięta stopa), stanowi dla Wnioskodawczyni spory wysiłek. Ponadto, dodatkowo Wnioskodawczyni naraża się na faktyczne niebezpieczeństwo polegające na zaczepieniu się niesprawną stopą o stopień (w trakcie wchodzenia po schodach) lub/i nagłemu, niekontrolowanemu ugięciu się lewej stopy/kończyny dolnej (przy schodzeniu ze schodów), co może skutkować upadkiem ze schodów i urazami w obrębie kręgosłupa i kończyn, które mogą spowodować pogłębienie się niepełnosprawności. Wobec powyższego Wnioskodawczyni uważa, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy realizowaną w chwili obecnej w Jej klatce budową dźwigu osobowego (windy) a ułatwieniem w zakresie wykonywania przez Wnioskodawczynię podstawowych czynności życiowych (np. opuszczanie/powrót do mieszkania; wnoszenie zakupów z podstawowymi produktami żywnościowymi, itp.). Przedmiotowy wydatek na dofinansowanie inwestycji budowy dźwigu osobowego Wnioskodawczyni poniosła ze środków własnych i nie został/nie zostanie (Wnioskodawczyni nie ubiega się o taki zwrot) Jej on zwrócony (sfinansowany/dofinansowany) w żadnej formie ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Przedmiotowy wydatek na dofinansowanie inwestycji budowy dźwigu osobowego nie został/nie zostanie zaliczony do kosztów uzyskania przychodu oraz nie został/nie zostanie odliczony od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. W oparciu o poziom otrzymywanego przez Wnioskodawczynię wynagrodzenia miesięcznego wskazano, że w bieżącym roku podatkowym, tj. w 2020 r. uzyska Ona dochody pozwalające na skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej. Wnioskodawczyni osiąga dochody ze stosunku pracy, które opodatkowane są zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie poniesienia przez Wnioskodawczynię wydatku na dofinansowanie budowy dźwigu osobowego w Jej klatce, posiada Ona wystawione przez Międzyzakładową Spółdzielnię Mieszkaniową … zaświadczenie (pismo Spółdzielni znak: … z dnia 7 września 2020 r.). W dokumencie tym Wnioskodawczyni wskazana została z imienia i nazwiska (dokument został wystawiony na Wnioskodawczynię oraz Jej męża ‒ wspólnota małżeńska) oraz wskazany został cel inwestycji (budowa windy), na który wpłacone zostały środki finansowe. Dźwig osobowy, którego budowa aktualnie trwa w klatce Wnioskodawczyni będzie urządzeniem ogólnodostępnym do wykorzystania przez wszystkich lokatorów klatki nr 1 oraz ewentualnie przez osoby „zewnętrzne” składające wizyty mieszkańcom klatki.

W związku z poniesionym kosztem, jako osoba niepełnosprawna, Wnioskodawczyni chciałaby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za rok podatkowy 2020, jako wydatek nielimitowany na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz informacji zawartych w broszurze wydanej przez KIS w pkt 1 lit. a): „W zakresie związanym z adaptacją i wyposażeniem mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, nie został określony katalog wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych, które mogą podlegać odliczeniu ‒ w każdym przypadku decydujące powinny być potrzeby danego podatnika wynikające z jego niepełnosprawności, np. w przypadku osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu do wydatków na adaptację mieszkania, podyktowanych potrzebami wynikającymi z tej niepełnosprawności”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w świetle przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6, art. 26 ust. 7a-7g oraz art. 26 ust. 13a ww. ustawy, przysługuje Wnioskodawczyni, w roku podatkowym 2020, prawo do dokonania odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków poniesionych przez Nią na cele adaptacji i wyposażenia budynków mieszkalnych (przedmiotowe wydatki związane z budową dźwigu osobowego), który stanowi dla Wnioskodawczyni, jako osoby niepełnosprawnej, niezbędne narzędzie do wykonywania czynności życiowych?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z interpretacją Krajowej Informacji Skarbowej w zakresie związanym z adaptacją i wyposażeniem mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności nie został określony katalog wydatków, które mogą podlegać odliczeniu ‒ w każdym przypadku decydujące są potrzeby danego podatnika wynikające z jego niepełnosprawności.

W świetle obowiązujących aktualnie przepisów prawa podatkowego oraz wobec przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni uważa, że spełnione są wszelkie przesłanki do dokonania odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków poniesionych przez Nią na cele adaptacji i wyposażenia budynku mieszkalnego, w którym Wnioskodawczyni mieszka, za rok podatkowy 2020.

U podstaw ww. twierdzenia leżą następujące przesłanki:

1. spełnione są przesłanki dotyczące możliwości odliczenia od podstawy opodatkowania określone w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
   1. Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, której niepełnosprawność potwierdzona jest orzeczeniem wydanym przez uprawniony do tego organ,
   2. przedmiotowy wydatek został poniesiony przez Wnioskodawczynię ze środków własnych w roku podatkowym 2020, po uznaniu Jej za osobę niepełnosprawną,
   3. zrealizowanie przedmiotowej inwestycji w bloku mieszkalnym, w którym mieszka Wnioskodawczyni, w znacznym stopniu przyczyni się do ułatwienia wykonywania przez Nią czynności życiowych ‒ zwłaszcza w istotny sposób ułatwi Wnioskodawczyni dostęp do zajmowanego przez Nią lokalu mieszkalnego oraz zadziała w sposób „prewencyjny”, zmniejszając prawdopodobieństwo zaistnienia nieszczęśliwego wypadku podczas poruszania się po schodach i pogorszenia się, w wyniku ewentualnych obrażeń powypadkowych, stanu zdrowia (stopnia niepełnosprawności);

2. spełniona jest przesłanka z art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, tj. wydatki zostały poniesione przez Wnioskodawczynię na adaptację i wyposażenie budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z Jej niepełnosprawności (niniejsze pozostaje w bezpośrednim związku z twierdzeniem zawartym powyżej w pkt 1);
3. dźwig osobowy będzie służył całej społeczności ‒ osobom pełnosprawnym dla wygody, a dla Wnioskodawczyni (osoby niepełnosprawnej) stanie się narzędziem, który zredukuje niedogodności życia codziennego związane z Jej niepełnosprawnością. Spełniona jest przesłanka określona w art. 26 ust. 7a ww. ustawy:
   1. koszt związany z dofinansowaniem inwestycji budowy dźwigu osobowego Wnioskodawczyni poniosła z własnych środków,
   2. koszt nie został zrefundowany, dofinansowany ani zwrócony w żaden sposób przez jakąkolwiek z instytucji, funduszy lub organizacji wskazanych w niniejszym przepisie ustawy,
   3. Wnioskodawczyni nie ubiegała się i nie będzie ubiegać się o jakąkolwiek refundację poniesionych przez Nią kosztów ani w chwili obecnej, ani kiedykolwiek w przyszłości;

4. Wnioskodawczyni spełnia warunek odliczenia kosztów określony w art. 26 ust. 7d ww. ustawy (właściwy do tego organ orzekł o Jej niepełnosprawności);
5. Wnioskodawczyni spełnia warunek odliczenia kosztów określony w art. 26 ust. 13a, ponieważ poniesiony przez Nią wydatek na cel dofinansowania budowy dźwigu osobowego:
   1. nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów,
   2. nie został odliczony od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c ww. ustawy,
   3. nie został odliczony od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym,
   4. nie został również Wnioskodawczyni zwrócony w jakiejkolwiek formie.
   
   
   

Reasumując, Wnioskodawczyni uważa przeprowadzone przez siebie wnioskowanie za poprawne merytorycznie i zgodne ze stanem faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu,urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki ‒ w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej ‒ karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 ‒ również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),

14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    
    

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty ‒ w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,

2. II grupy inwalidztwa ‒ należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stan faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną. W dniu 26 lutego 2020 r. Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wydał decyzję ‒ orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności Wnioskodawczyni w okresie od dnia … lutego 2020 r. do dnia … lutego 2022 r. Symbol przyczyny niepełnosprawności: 10-N, 05-R ‒ choroby neurologiczne, upośledzenie narządu ruchu. Wnioskodawczyni mieszka w lokalu znajdującym się na ostatnim, tj. IV piętrze budynku. Wnioskodawczyni jest właścicielem mieszkania na zasadach małżeńskiej wspólnoty majątkowej. Przysługuje Jej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz udział w gruncie, na którym posadowiony jest blok. Właścicielem budynku, w którym mieszka Wnioskodawczyni jest Międzyzakładowa Spółdzielnia Mieszkaniowa. Budynek nie jest wyposażony w dźwigi osobowe (windy), jak również brak jest w nim jakichkolwiek instalacji ułatwiających korzystanie z niego przez osoby niepełnosprawne. Wnioskodawczyni ma poważne trudności związane z normalnym dostępem do swojego mieszkania, aby do niego dotrzeć musi pokonać 4 kondygnacje (81 stopni) ‒ co jest bardzo trudne przy znacznym porażeniu kończyny dolnej objawiającym się opadającą stopą oraz po przebytych 4 operacjach kręgosłupa lędźwiowego. Z inicjatywy mieszkańców bloku, w porozumieniu z zarządem Spółdzielni, powstała inicjatywa budowy dźwigów osobowych. Z uwagi jednak na brak zabezpieczenia odpowiednich środków finansowych na realizację takiej inwestycji, zarząd Spółdzielni zwrócił się do lokatorów z zapytaniem o możliwość dofinansowania przez każdego z nich ze środków własnych realizacji inwestycji budowy dźwigów osobowych. W dniu 25 maja 2020 r. Wnioskodawczyni poniosła wydatek związany z inwestycją budowy dźwigu osobowego w swojej klatce schodowej w kwocie 17 801 zł, zgodnie z Jej udziałem w inwestycji określonym przez Spółdzielnię. Budowę windy rozpoczęto w lipcu 2020 r., data zakończenia inwestycji planowana jest na październik 2020 r. Wydatek poniesiony przez Wnioskodawczynię na wyposażenie budynku mieszkalnego w dźwig osobowy (windę) stanowi wydatek na adaptację budynku mieszkalnego odpowiadający Jej indywidualnym potrzebom wynikającym z rodzaju posiadanej przez Wnioskodawczynię niepełnosprawności oraz aktualnego stanu zdrowia (wielopoziomowa dyskopatia kręgosłupa lędźwiowego ‒ stan po 4 operacjach kręgosłupa lędźwiowego, utrwalony niedowład stopy lewej (opadanie stopy), porażenie nerwu strzałkowego, dolegliwości bólowe. Wybudowanie w klatce Wnioskodawczyni dźwigu osobowego zdecydowanie ułatwi Jej wykonywanie czynności życiowych oraz zapobiegnie pogłębieniu się posiadanej przez Nią dysfunkcji ruchowej. Każdego dnia Wnioskodawczyni naraża się na faktyczne niebezpieczeństwo polegające na zaczepieniu się niesprawną stopą o stopień (w trakcie wchodzenia po schodach) lub/i nagłemu, niekontrolowanemu ugięciu się lewej stopy/kończyny dolnej (przy schodzeniu ze schodów), co może skutkować upadkiem ze schodów i urazami w obrębie kręgosłupa i kończyn, które mogą spowodować pogłębienie się niepełnosprawności. Wnioskodawczyni wskazała, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy realizowaną w chwili obecnej w Jej klatce budową dźwigu osobowego (windy) a ułatwieniem w zakresie wykonywania przez Wnioskodawczynię podstawowych czynności życiowych (np. opuszczanie/powrót do mieszkania; wnoszenie zakupów z podstawowymi produktami żywnościowymi, itp.). Przedmiotowy wydatek na dofinansowanie inwestycji budowy dźwigu osobowego Wnioskodawczyni poniosła ze środków własnych i nie został/nie zostanie Jej on zwrócony (sfinansowany/dofinansowany) w żadnej formie ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Przedmiotowy wydatek na dofinansowanie inwestycji budowy dźwigu osobowego nie został/nie zostanie zaliczony do kosztów uzyskania przychodu oraz nie został/nie zostanie odliczony od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Biorąc pod uwagę poziom otrzymywanego wynagrodzenia miesięcznego w bieżącym roku podatkowym, tj. w 2020 r. Wnioskodawczyni uzyska dochody pozwalające na skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej. Wnioskodawczyni osiąga dochody ze stosunku pracy, które opodatkowane są zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na potwierdzenie poniesienia przez Wnioskodawczynię wydatku na dofinansowanie budowy dźwigu osobowego w Jej klatce, posiada Ona wystawione przez …. Spółdzielnię Mieszkaniową zaświadczenie, w którym Wnioskodawczyni wskazana została z imienia i nazwiska (dokument został wystawiony na Wnioskodawczynię oraz Jej męża ‒ wspólnota małżeńska) oraz wskazany został cel inwestycji (budowa windy), na który wpłacone zostały środki finansowe. Dźwig osobowy, którego budowa aktualnie trwa w klatce Wnioskodawczyni będzie urządzeniem ogólnodostępnym do wykorzystania przez wszystkich lokatorów klatki nr 1 oraz ewentualnie przez osoby „zewnętrzne” składające wizyty mieszkańcom klatki.

Odnosząc powyższe do zacytowanych powyżej przepisów należy wskazać, że odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, w tym m.in. wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Ponadto, wskazać należy, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy nie określa szczegółowo, jakie wydatki podlegają odliczeniu.

Rozpatrując, czy wskazany we wniosku wydatek (wkład finansowy) poniesiony w związku ze współfinansowaniem budowy dźwigu osobowego (windy) w klatce schodowej budynku, w którym mieszka Wnioskodawczyni ‒ inwestycja przeprowadzana przez Spółdzielnię Mieszkaniową ‒ mieści się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań lub budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu – „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacją mieszkania lub budynku mieszkalnego jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania oraz budynku mieszkalnego – to przydanie jemu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem, adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, wskazać należy, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej.

Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czy „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy – w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11).

Dokonanie adaptacji mieszkania lub budynku mieszkalnego do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma – dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne – znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu.

W związku z przytoczonym przepisem art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki takie można uznać wydatki poniesione np. na likwidację barier architektonicznych, budowę podjazdów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, „poszerzenie drzwi”, likwidację progów, założenie okien zamykanych z niskiego poziomu, montaż wszelkiego rodzajów uchwytów itp. umożliwiających swobodne podjechanie wózkiem.

Wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych, w przeciwieństwie do wydatków z tytułu zakupu sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych nie muszą mieć indywidualnego charakteru. Istotne jest jedynie czy wydatki te są podyktowane potrzebami osoby niepełnosprawnej związanymi z tą niepełnosprawnością.

Pogląd ten potwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1541/11, stwierdzając, że „nie można zgodzić się z tą częścią dokonanej przez organ wykładni art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 pdf, wedle której wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań muszą mieć, tak samo jak sprzęt rehabilitacyjny, indywidualny charakter. Z gramatycznego brzmienia pierwszego unormowania wynika bowiem, że wymóg „indywidualnego przeznaczenia” w ogóle nie dotyczy wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych. Jedynym warunkiem zastosowania tego odliczenia, stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 pdf, jest to by adaptacja (wyposażenie) mieszkania (budynku) odpowiadała potrzebom wynikającym z niepełnosprawności. Uwzględniając regulację zawartą w art. 26 ust. 1 pkt 6 pdf należy tego rodzaju wydatkom stawiać nadto warunek by służyły rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiały jej wykonywanie czynności życiowych. Są to jedyne ustawowe wymogi stawiane wspomnianym wydatkom.”

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że wymieniony we wniosku wydatek (wkład finansowy), poniesiony w związku ze współfinansowaniem budowy dźwigu osobowego (windy) w klatce schodowej budynku, w którym mieszka Wnioskodawczyni ‒ inwestycja przeprowadzana przez Spółdzielnię Mieszkaniową ‒ stanowi zarówno wydatek na przystosowanie budynku mieszkalnego, jak i jego wyposażenie, odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawczyni (niepełnosprawność narządu ruchu). Wybudowanie dźwigu osobowego (windy) ułatwi bowiem Wnioskodawczyni wykonywanie codziennych czynności życiowych. Zatem, wydatek ten spełnia przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i może być odliczony przez Wnioskodawczynię od Jej dochodu w rocznym zeznaniu podatkowym za 2020 r. jako wydatek poniesiony na cele rehabilitacyjne. Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionych wydatków, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania.

Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni i Jej mąż są współwłaścicielami wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku mieszkalnego i ‒ jak wynika z dokumentu wystawionego przez Spółdzielnię Mieszkaniową potwierdzającego poniesienie wydatku ‒ oboje współfinansowali koszt budowy dźwigu osobowego (windy), to Wnioskodawczyni w ramach ulgi rehabilitacyjnej przysługuje prawo do dokonania odliczenia ww. wydatku w wysokości przypadającej na Nią, tj. wynoszącej połowę wniesionego przez małżonków wkładu.

Ponadto, tutejszy Organ wskazuje, że powyższy wydatek na cele rehabilitacyjne podlega odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym został poniesiony.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.