2020.10.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.422.2020.1.IZ
z 15 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2020 r. (data wpływu 23 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przemieszczanych z terytorium kraju na terytorium kraju członkowskiego (Francji), w celu wykonania usługi budowlanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przemieszczanych z terytorium kraju na terytorium kraju członkowskiego (Francji), w celu wykonania usługi budowlanej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą […] od 15 października 2009 r. Wnioskodawca świadczy m.in. usługi remontowo - budowlane na terenie Francji. Zarejestrowany jest jako czynny podatnik VAT oraz podatnik VAT-UE zarówno w Polsce, jak i we Francji.

Działalność Wnioskodawcy polega na wykonywaniu robót budowlanych związanych ze wnoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, przygotowywaniu terenu pod budowę, wykonywaniu wszelkich instalacji budowlanych, wszystkich robót budowlanych wykończeniowych, konstrukcji i pokryć dachowych. Działalność wykonywana jest w ten sposób, że Wnioskodawca nabywa materiały budowlane w Polsce i wykonuje określoną usługę remontowo - budowlaną we Francji na rzecz danego zleceniodawcy z materiałem własnym. Klienci nie zakupują zatem oddzielnie materiałów potrzebnych do wykonania usługi. Cena obejmuje całość świadczenia, czyli wykonaną usługę oraz użyty materiał.

Wnioskodawca świadczy powyższe usługi zarówno na rzecz osób prywatnych nieprowadzących działalności gospodarczej, tj. nieposiadających aktywnego numeru VAT, jak i na rzecz firm prowadzących działalność gospodarczą, ale także nieposiadających aktywnego numeru VAT (spółek, osób fizycznych) oraz na rzecz firm z aktywnym numerem VAT.

Z uwagi na to, że usługi są świadczone na danych nieruchomościach, to miejscem opodatkowania usług jest terytorium państwa członkowskiego (Francji) i tam Wnioskodawca odprowadza VAT za klientów, którzy nie mają aktywnego numeru VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wywóz materiałów kupowanych w Polsce, które służą następnie wykonaniu określonej usługi remontowo - budowlanej na terytorium Francji należy traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów dla firmy Wnioskodawcy zarejestrowanej jako podatnik VAT na terytorium Francji i dokonywać ich sprzedaży do firmy Wnioskodawcy, i tym samym wskazywać w deklaracji VAT-7 jako WDT, czy też wywożone materiały z Polski należy uznać za element kompleksowego świadczenia realizowanego przez Wnioskodawcę polegającego na robotach budowlanych, a nie na dostawie towarów?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy opisanego wyżej wywozu towarów nie należy traktować jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, gdyż wywożone materiały stanowią element kompleksowego świadczenia polegającego na robotach budowlanych, a nie na dostawie towarów.

Wnioskodawca wykonuje w rzeczywistości świadczenie o charakterze złożonym, obejmującym świadczenie usług z dostawą materiałów. Na gruncie ustawy o VAT każde świadczenie jest traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, to nie powinna ona być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje kilku świadczeń na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość. O tym, czy świadczenie jest dostawą towarów, czy usługą powinien przesądzić element, który w ramach całego świadczenia ma charakter dominujący.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości UE w wydanych przez siebie orzeczeniach.

Przedmiotem umowy zawieranej z klientem jest usługa wykonania określonych robót budowlanych. Elementem dominującym wykonywanych czynności jest przeprowadzenie zleconych robót remontowych albo budowlanych z materiałem własnym - usługa budowlana. Należność jest ustalona i pobierana za całość wykonanej usługi. Świadczenie takich usług wymaga odpowiedniej wiedzy technicznej, umiejętności i wykonania szeregu prac specjalistycznych nabytych wieloletnią praktyką. Klient zainteresowany jest usługą wybudowania danego budynku, czy też jego wyremontowania.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca świadczy na rzecz klienta jedną czynność złożoną, której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne. Tym samym wykonywane przez Wnioskodawcę prace budowlane wraz ze zużytymi materiałami stanowią czynność złożoną, którą należy rozpoznać jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ zużyte materiały stanowią elementy składowe (czynności pomocnicze) świadczonych usług. W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia ze świadczeniem usług.

Równocześnie biorąc pod uwagę brzmienie przepisu art. 13 ust. 3 ustawy o VAT stwierdzić należy, że przemieszczanie materiałów, które służą wykonaniu określonej usługi nie spełnia definicji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w powołanym przepisie, tj. wewnątrzwspólnotowego przemieszczania towarów własnych. Bowiem Wnioskodawca świadczy kompleksową usługę, gdzie świadczenie główne decyduje o charakterze całości. Skoro towary są elementem świadczonych usług - to ich przemieszczenia nie można uznać za dostawę towarów. Czynność ta stanowi bowiem element świadczenia kompleksowego, w którym elementem dominującym jest świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy).

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy – za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Należy zaznaczyć, że przez pojęcie „działalności gospodarczej” należy rozumieć każdą aktywność podatnika realizowaną w ramach przedsiębiorstwa, niezależnie od miejsca prowadzenia tej działalności.

Należy zaznaczyć, że przemieszczenie towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 4 ustawy, przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy:

towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli towary te są przemieszczane przez tego podatnika dokonującego ich dostawy lub na jego rzecz;
przemieszczenie towarów następuje w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju;
towary są przemieszczane na pokładach statków, samolotów lub pociągów w trakcie transportu pasażerskiego wykonywanego na terytorium Unii Europejskiej z przeznaczeniem dokonania ich dostawy przez tego podatnika na pokładach tych pojazdów;
towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika;
towary mają być przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonanej przez tego podatnika, jeżeli przemieszczenie towarów następuje na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego, do którego dokonywana jest ta wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów;
towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju na rzecz tego podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium kraju;
towary mają być czasowo używane na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, w celu świadczenia usług przez podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju, który przemieścił lub na rzecz którego przemieszczono te towary;
towary mają być czasowo używane przez tego podatnika na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące, pod warunkiem że import takich towarów z terytorium państwa trzeciego z uwagi na ich przywóz czasowy byłby zwolniony od cła;
przemieszczeniu podlega gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Zgodnie z treścią art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z kolei w myśl art. 28e ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepis art. 28e ustawy – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące – determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości

Redakcja przepisu art. 28e ustawy wprowadza otwarty katalog usług związanych z nieruchomością. Do zakresu tych usług zaliczono nie tylko usługi ściśle dotyczące prac wykonywanych na nieruchomościach, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości. W konsekwencji, wyliczenie usług związanych z nieruchomością wskazane w art. 28e ustawy ma charakter wyłącznie przykładowy.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Jednocześnie w art. 31a ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawarto wykaz przykładowych usług, które należy uznać za związane z nieruchomościami, czyli usług objętych zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE.

Zgodnie z art. 31a ust. 2 lit. c) rozporządzenia 282/2011 ustęp 1 obejmuje w szczególności wznoszenie budynku na terenie oraz prace budowlane i rozbiórkowe dotyczące budynku lub jego części.

Ponadto w myśl art. 31a ust. 2 lit. k) rozporządzenia 282/2011 ustęp 1 obejmuje w szczególności utrzymanie, remont i naprawę budynku lub jego części, łącznie z takimi pracami jak sprzątanie, układanie płytek, tapetowanie i układanie parkietu.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W myśl art. 99 ust. 7c. ustawy, deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, zawierają dane niezbędne do rozliczenia podatku, obliczenia jego wysokości, w tym wysokości podstawy opodatkowania, podatku należnego i podatku naliczonego, a także dane dotyczące podatnika.

Deklaracje, o których mowa w ust. 1-3, 3c-6, 8-9 i 11a, składa się wyłącznie za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, są składane zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 700, 730 i 848), który obejmuje deklarację i ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3. Dokument elektroniczny, o którym mowa w zdaniu pierwszym, jest przesyłany w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 193a § 3 Ordynacji podatkowej i zgodnie z wymaganiami określonymi w tych przepisach.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy m.in. usługi remontowo - budowlane na terenie Francji. Zarejestrowany jest jako czynny podatnik VAT oraz podatnik VAT-UE zarówno w Polsce jak i we Francji. Działalność Wnioskodawcy polega na wykonywaniu robót budowlanych związanych ze wnoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, przygotowywaniu terenu pod budowę, wykonywaniu wszelkich instalacji budowlanych, wszystkich robót budowlanych wykończeniowych, konstrukcji i pokryć dachowych. Działalność wykonywana jest w ten sposób, że Wnioskodawca nabywa materiały budowlane w Polsce i wykonuje określoną usługę remontowo - budowlaną we Francji na rzecz danego zleceniodawcy z materiałem własnym. Klienci nie zakupują oddzielnie materiałów potrzebnych do wykonania usługi. Cena obejmuje całość świadczenia czyli wykonaną usługę oraz użyty materiał. Wnioskodawca świadczy powyższe usługi zarówno na rzecz osób prywatnych nieprowadzących działalności gospodarczej, tj. nieposiadających aktywnego numeru VAT, jak i na rzecz firm prowadzących działalność gospodarczą, ale także nieposiadających aktywnego numeru VAT (spółek, osób fizycznych) oraz na rzecz firm z aktywnym numerem VAT. Z uwagi na to, że usługi są świadczone na danych nieruchomościach, to miejscem opodatkowania usług jest terytorium państwa członkowskiego (Francji) i tam Wnioskodawca odprowadza VAT za klientów, którzy nie mają aktywnego numeru VAT.

W świetle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości, czy wywóz materiałów kupowanych w Polsce, które służą następnie wykonaniu określonej usługi remontowo - budowlanej na terytorium Francji, należy traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę, i tym samym wskazywać w deklaracji VAT jako WDT, czy też wywożone materiały z Polski należy uznać za element kompleksowego świadczenia realizowanego przez Wnioskodawcę polegającego na robotach budowlanych.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis art. 13 ust. 3 ustawy, rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności, które nie mają charakteru czynności dwustronnych, polegających na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego państwa członkowskiego, w którym mają posłużyć do działalności gospodarczej podatnika. W przypadku tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów polski dostawca pełni równocześnie rolę nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zatem, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkrety podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Natomiast, gdy dla wywożonych towarów nie jest jeszcze znany nabywca lub towary mają służyć innym niż ich dostawa czynnościom, wówczas występuje u podatnika wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w przemieszczeniu towarów, której odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów przez ten sam podmiot na terytorium państwa członkowskiego zakończenia transportu lub wysyłki.

Mając na uwadze opis sprawy w kontekście wyżej powołanych przepisów należy stwierdzić, że dokonywany przez Wnioskodawcę wywóz nabytych w Polsce materiałów budowlanych i przemieszczenie ich na terytorium Francji, stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca (podatnik podatku VAT) dokonuje bowiem przemieszczenia towarów (materiałów budowlanych) należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (na terytorium Francji), które zostały przez Wnioskodawcę na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa nabyte i mają służyć działalności gospodarczej Wnioskodawcy polegającej na świadczeniu usług budowlanych na rzecz kontrahentów z Francji, dla których to usług, zgodnie z wyżej powołanym art. 28e ustawy, miejscem świadczenia, a więc miejscem opodatkowania jest terytorium Francji. Jednocześnie przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że w odniesieniu do przedmiotowego przemieszczenia materiałów budowlanych Wnioskodawcy nie występuje z żaden z przypadków określonych w art. 13 ust. 4 ustawy uniemożliwiających uznanie przemieszczenia materiałów budowlanych za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy.

Tym samym wywóz przez Wnioskodawcę wskazanych we wniosku materiałów budowlanych z terytorium kraju na terytorium Francji spełnia wszelkie przesłanki uznania tej czynności w świetle art. 13 ust. 3 ustawy o podatku VAT za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a tym samym za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. W konsekwencji wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (materiałów budowlanych), jako czynność podlegająca opodatkowaniu powinna być wykazana w przesyłanej elektronicznie przez Wnioskodawcę deklaracji VAT.

Odnosząc się do kwestii uznania świadczonej przez Wnioskodawcę usługi remontowo – budowlanej za świadczenie kompleksowe, gdzie usługą zasadniczą jest usług remontowo-budowlana, a dostawa materiałów budowlanych stanowi jej element pomocniczy, należy zauważyć, że z uwagi na to, że miejscem świadczenia (opodatkowania) świadczonej usługi jest zgodnie z art. 28e ustawy terytorium Francji, o czym wiedzę posiada także Wnioskodawca, ewentualne rozpoznanie jej jako usługi kompleksowej winno się dokonać w oparciu o przepisy obowiązujące w tym kraju. Uznanie usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz francuskiego nabywcy w miejscu jej opodatkowania (Francja) za usługę o charakterze kompleksowym (złożonym) pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie dotyczące opodatkowania przez Wnioskodawcę wywozu materiałów budowlanych z kraju na terytorium Francji.

W niniejszej sprawie, przedmiotowa usługa remontowo-budowlana (niezależnie od tego czy będzie rozpoznana na terytorium Francji jako świadczenie kompleksowe czy też nie) - jako czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej - poprzedzona jest przemieszczeniem towarów z Polski do Francji, które to przemieszczenie na gruncie podatku VAT rozpoznawane jest jako odrębna czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy.

Biorąc pod uwagę treść złożonego wniosku w kontekście obowiązujących przepisów, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że wywozu materiałów kupowanych w Polsce, które służą następnie wykonaniu określonej usługi remontowo - budowlanej na terytorium Francji nie należy traktować jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dla firmy Wnioskodawcy zarejestrowanej jako podatnik VAT na terytorium Francji i dokonywać ich sprzedaży do firmy Wnioskodawcy, i tym samym wskazywać w deklaracji VAT jako WDT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin