Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDWT.4011.74.2020.3.MK
z 13 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1 oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2020 r. (data wpływu 14 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym w dniu 25 września 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości gruntowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości gruntowej. W dniu 25 września 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na mocy postanowienia z dnia 18 grudnia 2008 r. o stwierdzeniu nabycia spadku po rodzicach zmarłych 29 lipca 1992 r. oraz 19 listopada 1993 r., Wnioskodawczyni wraz z siostrą i bratem otrzymała zabudowaną nieruchomość rolną, obejmującą 5 działek w udziale po 1/3 części. Dla ww. nieruchomości prowadzona jest księga wieczysta.

W dniu 6 kwietnia 2017 r. aktem notarialnym częściowo zniesiono współwłasność nieruchomości. Każde z rodzeństwa otrzymało po 1 z 5 działek na wyłączność, a współwłasność do pozostałych 2 działek nie uległa zmianie. Wnioskodawczyni otrzymała działkę o powierzchni 0,1049 ha, siostra Wnioskodawczyni działkę o powierzchni 0,1053 ha, a brat działkę o powierzchni 0,1091 ha. Przy zawarciu umowy częściowego zniesienia współwłasności rodzeństwo nie dokonało względem siebie żadnych spłat ani dopłat i nie wniesiono jakichkolwiek wzajemnych roszczeń związanych ze współposiadaniem przedmiotowej nieruchomości.

Następnie z ww. księgi wieczystej odłączono działkę, która przypadła Wnioskodawczyni, dla której założono nową księgę wieczystą gdzie Wnioskodawczyni obecnie figuruje jako jedyny właściciel.

Decyzją Burmistrza rodzeństwo otrzymało zgodę na budowę 3 budynków mieszkalnych jednorodzinnych na terenie każdej z działek.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni oświadczyła, że działka nabyta przez nią w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w ramach udziału, jaki przysługiwał jej we współwłasności nieruchomości. Ponadto Wnioskodawczyni w przeszłości nie dokonywała sprzedaży innych nieruchomości oraz nie zamierza w przyszłości sprzedawać innych nieruchomości.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży nie była wcześniej oferowana na rynku nieruchomości, a Wnioskodawczyni nie poczyniła żadnych działań w kierunku zwiększenia jej wartości. Ponadto grunt będzie sprzedawany jako niezabudowany, nabywcy, który zamierza go wykorzystać na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po sprzedaży należącej do Wnioskodawczyni działki dla której prowadzona jest księga wieczysta na Wnioskodawczyni będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni wyżej przedstawiony przypadek kwalifikuje się jako zwolniony od podatku dochodowego od sprzedaży nieruchomości.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawczyni przytoczyła art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który formułuje generalną zasadę, iż sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z powyższego zdaniem Wnioskodawczyni wynika, iż w przypadku odpłatnego zbycia (sprzedaży) nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma ustalenie zarówno daty jak i formy nabycia nieruchomości.

Prawo do nieruchomości Wnioskodawczyni wraz z rodzeństwem nabyła po śmierci rodziców tj. w 1993 r. Aktem notarialnym w 2017 r. częściowo zniesiono współwłasność nieruchomości bez żadnych spłat i dopłat. Wartość nieruchomości po zniesieniu współwłasności przypadająca Wnioskodawczyni nie przekroczyła udziału przysługującego jej we współwłasności. Stosownie do art. 210 i nast. Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności. Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyte na własność mienie mieści się w ramach udziału, jaki przypadł byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. A więc, za datę nabycia nieruchomości lub prawa należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż przychód uzyskany z tytułu odpłatnego zbycia części nieruchomości nabytej w 1993 r. nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w ww. przepisie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1428 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

• nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
• spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
• prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• innych rzeczy,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według zaś art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Natomiast, stosownie do art. 10 ust. 7 ww. ustawy, nie stanowi nabycia albo odpłatnego zbycia, o których mowa w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, odpowiednio nabycie albo odpłatne zbycie, w drodze działu spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, do wysokości przysługującego podatnikowi udziału w spadku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 29 lipca 1992 r. i 19 listopada 1993 r. zmarli kolejno rodzice Wnioskodawczyni. Do spadku po zmarłych rodzicach była powołana Wnioskodawczyni, brat Wnioskodawczyni oraz siostra. Na mocy postanowienia sądu z dnia 18 grudnia 2018 r. stwierdzono nabycie spadku przez Wnioskodawczynię i jej rodzeństwo. W skład spadku wchodziła zabudowana nieruchomość rolna obejmująca 5 działek. Każdemu z rodzeństwa przypadł udział w 1/3 części masy spadkowej. W dniu 6 kwietnia 2017 r. aktem notarialnym częściowo zniesiono współwłasność nieruchomości w wyniku czego każde z rodzeństwa otrzymało po jednej działce, a współwłasność pozostałych 2 działek nie uległa zmianie. I tak kolejno Wnioskodawczyni otrzymała działkę o powierzchni – 0,1049 ha, siostra – 0,1053 ha, brat – 0,1091 ha. Częściowe zniesienie współwłasności było zgodne i nieodpłatne, nie towarzyszyły mu żadne spłaty i dopłaty. Wartość wszystkich składników majątkowych uzyskanych w wyniku częściowego zniesienia współwłasności nie przekraczała dotychczasowego udziału Wnioskodawczyni w rzeczy wspólnej (masie spadkowej).

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zamierza sprzedać otrzymaną w ramach spadku działkę, która jest niezabudowana, a Wnioskodawczyni nie poczyniła działań mających na celu zwiększenia wartości nieruchomości ani jej uatrakcyjnienia.

Sprzedaż przedmiotowej działki nie nastąpiła w ramach wykonywania działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawczyni oświadczyła, że nie dokonywała w przeszłości ani nie zamierza dokonywać w przyszłości sprzedaży innych działek.

W świetle art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem przepisów niniejszego tytułu.

Powyższe oznacza, że do momentu dokonania zniesienia współwłasności, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku. Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. I tak, zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu, bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). W momencie nabycia udziału w prawie własności, każdy ze współwłaścicieli staje się współwłaścicielem całej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, a więc każdego metra kwadratowego tej nieruchomości. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wartość przyznanych rzeczy powinna odpowiadać wielkości (wartości) udziału we współwłasności.

W myśl art. 211 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo, że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Zatem, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych bieg terminu pięcioletniego dla części udziału w nieruchomości, ponad udział we współwłasności należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie w drodze zniesienia współwłasności. Jeżeli natomiast w wyniku zniesienia współwłasności udział się nie zwiększa, wówczas datą nabycia nieruchomości (udziału w nieruchomości) jest data pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości, a nie data zniesienia współwłasności.

Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział, decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Z treści wniosku wynika, że wartość majątku uzyskanego przez Wnioskodawczynię na skutek umowy zniesienia współwłasności nie przekroczyła wartości majątku nabytego w masie spadkowej oraz że zniesienie współwłasności nastąpiło bez jakichkolwiek spłat i dopłat. Wnioskodawczyni nie nabyła nic więcej, niż nabyła pierwotnie, Jej majątek nie uległ zwiększeniu.

Mając zatem na uwadze wyżej przywołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny, w szczególności fakt, iż dokonane w 2017 r. częściowe zniesienie współwłasności odbyło się bez spłat i dopłat a wartość nabytych przez Wnioskodawczynię nieruchomości mieściła się w udziale jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym przed dokonaniem tej czynności prawnej, stwierdzić należy, że częściowe zniesienie współwłasności nie stanowiło dla Wnioskodawczyni nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, momentem nabycia przez Wnioskodawczynię działki mającej stanowić przedmiot sprzedaży jest nabycie nieruchomości do majątku wspólnego przez rodziców Wnioskodawczyni.

Planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż działki o powierzchni 0,1049 ha, nabytej na wyłączną własność w drodze zniesienia współwłasności, nie będzie więc stanowiła źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości.

Reasumując, zgodzić się należy z Wnioskodawczynią, że nie będzie ona miała obowiązku zapłaty podatku dochodowego z tytułu sprzedaży działki o której mowa we wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia/Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.