2020.10.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.320.2020.2.DK
z 15 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 sierpnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP tego samego dnia), uzupełnionym 12 października 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy:

dźwig osobowy dla osób niepełnosprawnych oraz związane z jego montażem szyb windowy jak i przebudowa ciągów komunikacyjnych nieruchomości, stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe,
platforma schodowa oraz związana z jej montażem przebudowa ciągów komunikacyjnych stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe,
powietrzna pompa ciepła stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy:

dźwig osobowy dla osób niepełnosprawnych oraz związane z jego montażem szyb windowy jak i przebudowa ciągów komunikacyjnych nieruchomości, stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
platforma schodowa oraz związana z jej montażem przebudowa ciągów komunikacyjnych stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
powietrzna pompa ciepła stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 października 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.320.2020.1.DK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 12 października 2020 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Swoją działalność prowadzi m.in. w oparciu o regulacje statutu oraz ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz. U. 2020 r., poz. 295). Wnioskodawca został utworzony w celu udzielania świadczeń zdrowotnych, zapobiegania powstawaniu chorób i urazów oraz szerzenia oświaty zdrowotnej. Wskazane cele realizuje m.in. poprzez leczenie i profilaktykę, diagnostykę, rehabilitację, realizację zadań dydaktycznych i badawczych oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady i wykonywania w drodze stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych szpitalnych, innych niż szpitalne i ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych.

Na tej podstawie Wnioskodawca wykonuje:

badania i porady lekarskie,
leczenie w tym uzależnień,
rehabilitację leczniczą,
opiekę nad kobietami w ciąży oraz noworodkiem,
opiekę nad zdrowym dzieckiem,
zapobieganie powstawaniu urazów i chorób przez działania profilaktyczne oraz szczepienia ochronne,
badania diagnostyczne i analitykę medyczną,
pielęgnację chorych o niepełnosprawnych oraz opiekę nad nimi,
opiekę paliatywną i długoterminową,
orzekanie i opiniowanie o stanie zdrowia,
czynności z zakresu zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze,
psychiatryczną opiekę zdrowotną.

Powyższe skutkuje udzielaniem przez Wnioskodawcę świadczeń zdrowotnych w zakresie:

chorób wewnętrznych, gastroenterologii, kardiologii, diabetologii, endokrynologii, chorób tarczycy, reumatologii, gruźlicy i chorób płuc, pulmonologii, nadciśnienia tętniczego, zaburzeń rytmu serca,
medycyny ratunkowej,
chirurgii ogólnej, naczyniowej, dziecięcej, onkologicznej, urologicznej, laparoskopowej,
neurochirurgii,
leczenia ciężkich oparzeń, chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej,
pediatrii, alergologii dziecięcej, onkologii dziecięcej, urologii dziecięcej, gruźlicy i chorób płuc dla dzieci,
geriatrii i przewlekle chorych,
otolaryngologii,
alergologii,
okulistyki, leczenia zeza, jaskry, okulistyki dziecięcej,
neurologii,
nefrologii z dializoterapią,
intensywnej terapii i anestezjologii,
ortopedii i traumatologii, ortopedii dziecięcej, leczenia wad postawy, preluksacji,
ginekologii i położnictwa, patologii ciąży, okresu przekwitania, profilaktyki chorób piersi,
neonatologii,
psychiatrii, leczenia zaburzeń nerwicowych, detoksykacji,
leczenia uzależnień od alkoholu,
rehabilitacji, rehabilitacji narządu ruchu, neurologicznej i pulmonologicznej,
diagnostyki obrazowej,
diagnostyki laboratoryjnej,
diagnostyki mikrobiologicznej,
diagnostyki histocytopatologicznej.

Wnioskodawca we wskazanym zakresie świadczy przede wszystkim - na podstawie zawartego kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia - usługi na rzecz ludności, które finansowane są przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Są to czynności zwolnione z podatku na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.) – (dalej jako: „ustawa o VAT”) - zasadniczo zwolnienie przedmiotowe z art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT.

Ponadto Wnioskodawca świadczy również usługi na rzecz innych podmiotów, czy osób - zarówno takie, które korzystają ze zwolnienia z VAT (m.in. świadczenia medyczne), jak i takie, które są objęte podatkiem od towarów i usług (m.in. najem i dzierżawa majątku Wnioskodawcy: usługi pralnicze; usługi hotelowe; usługi sterylizacji narzędzi).

Proporcja liczona jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo, o której stanowi regulacja art. 90 ust. 3 i 4 ustawy o VAT - w każdym roku działalności Wnioskodawcy - wynosi ponad 2%.

W 2012 r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy nieruchomości gruntowej zabudowanej dwukondygnacyjnym budynkiem użytkowym (dalej „Nieruchomość”). Przedmiot dzierżawy od tamtego czasu w głównej mierze był wykorzystywany do udzielania świadczeń zdrowotnych, zapobiegania powstawaniu chorób i urazów oraz szerzenia oświaty zdrowotnej.

W trakcie trwania umowy Wnioskodawca w dzierżawionym budynku dokonał inwestycji (dalej: „Inwestycje”) m.in.:

zakup i montaż dźwigu osobowego dla osób niepełnosprawnych wraz z przystosowaniem ciągów komunikacyjnych,
remont sieci ogrzewania wraz z zakupem i montażem grzejników oraz powietrznej pompy ciepła,
zakup i montaż platformy schodowej wraz z przystosowaniem ciągów komunikacyjnych.

Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków na Inwestycje. Ich nabycie wiązało się wyłącznie z prowadzeniem działalności objętej zwolnieniem z VAT (usługi w zakresie opieki medycznej).

Dźwig osobowy został zakupiony jako urządzenie nowe. Jego zadaniem było przewożenie (głównie) osób niepełnosprawnych na kolejne piętra Nieruchomości. Sporadycznie był także wykorzystywany do przewozu różnego rodzaju towarów. Wybudowany na potrzeby jego eksploatacji szyb windowy oraz związane z tym przebudowy ciągów komunikacyjnych miały zapewnić miejsce na prawidłowe zmontowanie dźwigu wraz z jego napędem, tak aby spełnić kryteria wymagane dla prawidłowego działania urządzenia oraz jego poprawnej eksploatacji. Jednocześnie dźwig wraz z napędem jest urządzeniem kompletnym i może być (pozwalają na to możliwości techniczne) bez uszczerbku dla Nieruchomości i samego urządzenia, wymontowany, a następnie zamontowany w innym miejscu (np. innej nieruchomości).

Powietrzna pompa ciepła została zakupiona jako urządzenie nowe. Została przyłączona do sieci ciepłowniczej jako element zapewniający transport pobranego ciepła z zewnątrz do obiegu grzewczego. Jednocześnie powietrzna pompa ciepła jest urządzeniem kompletnym i może być (pozwalają na to możliwości techniczne) bez uszczerbku dla Nieruchomości i samego urządzenia, wymontowana, a następnie zamontowana w innym miejscu (np. innej nieruchomości) i przyłączona do innej sieci ciepłowniczej.

Platforma schodowa została zakupiona jako urządzenie nowe. Jej celem było umożliwienie pokonania osobom niepełnosprawnym odcinka ciągu pieszego, na którym zlokalizowane były schody stopniowe. Jednocześnie platforma schodowa jest urządzeniem kompletnym i może być (pozwalają na to możliwości techniczne) bez uszczerbku dla Nieruchomości i samego urządzenia, wymontowana, a następnie zamontowana w innym miejscu (np. innej nieruchomości).

W związku z powyższym opisem zadano (po przeformułowaniu) następujące pytania:

Czy dźwig osobowy dla osób niepełnosprawnych oraz związane z jego montażem szyb windowy jak i przebudowa ciągów komunikacyjnych Nieruchomości, stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Czy platforma schodowa oraz związana z jej montażem przebudowa ciągów komunikacyjnych stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Czy powietrzna pompa ciepła stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i następne i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, dźwig osobowy dla osób niepełnosprawnych oraz związany z jego montażem szyb windowy jak i przebudowa ciągów komunikacyjnych Nieruchomości, stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o CIT i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne tej ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyto lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl przepisu art. 16a ust. 2 ustawy o CIT amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania.

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”;
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie;
składniki majątku, wymienione w ust 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
- zwane także środkami trwałymi;
tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawia Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWIU) (Dz. U. poz. 1293 i 1435 oraz z 2009 r. poz. 256 i 1753) w grupowaniu o symbolu 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”.

Przepis art. 16c ustawy CIT stanowi ponadto, że amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe;
dzieła sztuki i eksponaty muzealne;
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a;
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane, w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) windy są zaszeregowane w grupie 6 (Urządzenia techniczne) podgrupie 64 (Dźwigi i przenośniki) rodzaju 640 (Dźwigi osobowe i towarowe). Wyszczególnienie to wyraźnie sugeruje możliwą odrębność ewidencyjną wymienionych urządzeń.

Jak wskazano dźwig osobowy został zakupiony przez Wnioskodawcę jako urządzenie nowe. Zakup został udokumentowany fakturą VAT. Jego zadaniem w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności było przewożenie (głównie) osób niepełnosprawnych na kolejne piętra Nieruchomości. Sporadycznie był także wykorzystywany do przewozu różnego rodzaju towarów. Wybudowany na potrzeby jego eksploatacji szyb windowy oraz związane z tym przebudowy ciągów komunikacyjnych miały zapewnić miejsce na prawidłowe zmontowanie dźwigu wraz z jego napędem, tak aby spełnić kryteria wymagane dla prawidłowego działania urządzenia oraz jego poprawnej eksploatacji. Jednocześnie dźwig wraz z napędem jest własnością Wnioskodawcy. Jest urządzeniem kompletnym, zdatnym do użytku o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok i może być (pozwalają na to możliwości techniczne) bez uszczerbku dla Nieruchomości i samego urządzenia, wymontowany, a następne zamontowany w innym miejscu (np. innej nieruchomości). Argumentem przemawiającym za wyodrębnieniem przedmiotowych urządzeń jako środków trwałych jest fakt, iż stanowią one szybciej zużywalny niż sam budynek i wymagają również większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące. Kwalifikacje wind jako odrębnych środków trwałych potwierdza interpretacja prawa podatkowego z dnia 9 grudnia 2005 r. wydana przez Urząd Skarbowy w Lubaniu (sygn. PD/415-29.33.39.43/1/05), w której organ wyraźnie stwierdził, iż „zakupiony dźwig osobowy jest odrębnym środkiem trwałym amortyzowanym wg stawki 10% - grupa 6 KŚT Urządzenia techniczne”. Dźwig osobowy stanowi zatem kompletne i dające się wyodrębnić urządzenie zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej został zmontowany. Posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwość eksploatacji dźwigów po ich ewentualnym demontażu, urządzenie należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

Zgodnie z regulacją art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, co do zasady podatnicy, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b tej ustawy. Z kolei ust. 3 ww. jednostki redakcyjnej, wskazuje, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W związku z powyższym, dźwig osobowy dla osób niepełnosprawnych oraz związane z jego montażem szyb windowy jak i przebudowa ciągów komunikacyjnych Nieruchomości, stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o CIT, który podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne tej ustawy.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, platforma schodowa oraz związana z jej montażem przebudowa ciągów komunikacyjnych stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o CIT, który podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne tej ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

W myśl przepisu art. 16a ust. 2 ustawy CIT amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
- zwane także środkami trwałymi;
tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1293 i 1435 oraz z 2009 r. poz. 256 i 1753) w grupowaniu o symbolu 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”.

Przepis art. 16c ustawy CIT stanowi ponadto, że amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wskazano platforma schodowa została zakupiona przez Wnioskodawcę jako urządzenie nowe. Zakup został udokumentowany fakturą VAT. Jej zadaniem w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności było umożliwienie pokonania osobom niepełnosprawnym odcinka ciągu pieszego, na którym zlokalizowane były schody stopniowe. Jednocześnie platforma schodowa jest własnością Wnioskodawcy, jest urządzeniem kompletnym, zdatnym do użytku o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok i może być (pozwalają na to możliwości techniczne) bez uszczerbku dla Nieruchomości i samego urządzenia, wymontowana, a następnie zamontowana w innym miejscu (np. innej nieruchomości). Argumentem przemawiającym za wyodrębnieniem przedmiotowego urządzenia jako środka trwałego jest fakt, iż jest on szybciej zużywalny niż sam budynek i wymaga również większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące. Platforma schodowa stanowi zatem kompletne i dające się wyodrębnić urządzenie zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej została zmontowana. Posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji platformy po ich ewentualnym demontażu, urządzenie należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe, uznać należy, że platforma schodowa oraz związana z jej montażem przebudowa ciągów komunikacyjnych stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o CIT, który podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne tej ustawy.

Ad 3

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że powietrzna pompa ciepła stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o CIT, który podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne tej ustawy.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

W myśl przepisu art. 16a ust. 2 ustawy o CIT amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
- zwane także środkami trwałymi;
tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1293 i 1435 oraz z 2009 r. poz. 256 i 1753) w grupowaniu o symbolu 30 11 „Statki i konstrukcje pływające”.

Przepis art. 16c ustawy o CIT stanowi ponadto, że amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Powietrzna pompa ciepła została zakupiona jako urządzenie nowe. Zakup został udokumentowany fakturą VAT. Została przyłączona do sieci ciepłowniczej jako element zapewniający transport pobranego ciepła z zewnątrz do obiegu grzewczego. Jednocześnie powietrzna pompa ciepła jest urządzeniem kompletnym, zdatnym do użytku o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok i może być (pozwalają na to możliwości techniczne) bez uszczerbku dla Nieruchomości i samego urządzenia, wymontowana, a następnie zamontowana w innym miejscu (np. innej nieruchomości) i przyłączona do innej sieci ciepłowniczej. Argumentem przemawiającym za wyodrębnieniem przedmiotowego urządzenia jako środka trwałego jest fakt, iż jest on szybciej zużywalny niż sam budynek i wymaga również większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące. Pompa stanowi zatem kompletne i dające się wyodrębnić urządzenie zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej została zmontowana. Posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji pompy po jej ewentualnym demontażu, urządzenie należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe, uznać należy, że powietrzna pompa ciepła stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o CIT, który podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 12 października 2020 r.) w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, dalej „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Należy przy tym zauważyć, że limit dotyczący nowych środków trwałych z kwoty 3.500 zł do 10.000 zł zwiększony został przepisem art. 2 pkt 21 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej „ustawa nowelizująca”), zgodnie z którym użyte w art. 16d w ust. 1, w art. 16e w ust. 1 i 2, dwukrotnie w art. 16f w ust. 3, dwukrotnie w art. 16g w ust. 13 oraz w art. 16k w ust. 9 wyrazy „3.500 zł” zastępuje się wyrazami „10.000 zł”.

Jednocześnie, w ww. ustawie nowelizującej, ustawodawca zawarł przejściowy przepis art. 11 stanowiący, że przepisy (…) art. 16d ust. 1, art. 16e ust. 1 i 2, art. 16f ust. 3, art. 16g ust. 13 i art. 16k ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do składników majątku przyjętych do używania po 31 grudnia 2017 r.

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 649).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

„kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);
„składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);
„zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);
„kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia, w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 16g ust. 3 ustawy o CIT).

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 16g ust. 4 ustawy o CIT).

Ponadto wskazać należy, że w myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych” oraz budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie - zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o CIT nie definiuje wprawdzie wprost pojęcia „inwestycji w obcym środku trwałym”, niemniej jednak definiuje pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351 ze zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje w praktyce przyjmuje się, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Tym samym, choć ustawa o CIT nie zawiera legalnej definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, to przyjmuje się, że stanowią je np. wszelkie nakłady poniesione w wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej budynku (lokalu), którego podatnik nie jest właścicielem, lecz np. najemcą lub dzierżawcą. Zatem inwestycjami w obcych środkach trwałych są wydatki poniesione przez podatnika na przystosowanie tych środków do potrzeb wynikających z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 16g ust. 7 ustawy o CIT, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5 tej ustawy. Za koszt wytworzenia, w świetle art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. W koszcie wytworzenia uwzględnia się także różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania danego składnika majątku (art. 16g ust. 5 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym, roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej obcych składników majątku wydatki poniesione na te składniki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Jak wynika bowiem z powołanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT w zw. z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, wydatki na wytworzenie inwestycji w obcym środku trwałym mogą stanowić koszt uzyskania przychodów nie inaczej niż poprzez odpisy amortyzacyjne.

Warunkiem dokonywania przez podatnika odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od inwestycji w obcych środkach trwałych jest ujęcie poniesionych nakładów inwestycyjnych w prowadzonej przez niego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z kolei podstawą ujęcia danej inwestycji w ewidencji środków trwałych jest dysponowanie przez podatnika odpowiednim tytułem prawnym do obcego środka trwałego, np. umową najmu, dzierżawy, itp. oraz poniesienie kosztów inwestycji.

Tym samym pojęcie inwestycji w obcym środku trwałym jest konstrukcją prawną powołaną wyłącznie wyżej cytowanym przepisem ustawy o CIT w celu rozłożonego w czasie obciążania kosztów podatkowych podatnika z tytułu poniesionych przez niego nakładów o charakterze inwestycyjnym na obcy środek trwały, o ile te nakłady służą działalności gospodarczej podatnika. Zatem prawo do amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym służy wyłącznie podatnikowi, który poniósł nakłady uzasadnione potrzebami własnej działalności gospodarczej. W takim przypadku amortyzacja od inwestycji w obcych środku trwałym stanowi koszt podatnika.

Odnosząc się do Wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym ustalenia, czy dźwig osobowy dla osób niepełnosprawnych oraz związane z jego montażem szyb windowy, jak i przebudowa ciągów komunikacyjnych, platforma schodowa oraz związana z jej montażem przebudowa ciągów komunikacyjnych oraz powietrzna pompa ciepła stanowią odrębne środki trwałe w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT i podlegają amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z przepisów tej ustawy, należy wskazać, że z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy nieruchomości gruntowej zabudowanej dwukondygnacyjnym budynkiem użytkowym. W trakcie trwania ww. umowy Wnioskodawca w dzierżawionym budynku dokonał inwestycji, tj. zakup i montaż dźwigu osobowego dla osób niepełnosprawnych wraz z przystosowaniem ciągów komunikacyjnych, remont sieci ogrzewania wraz z zakupem i montażem grzejników oraz powietrznej pompy ciepła, zakup i montaż platformy schodowej wraz z przystosowaniem ciągów komunikacyjnych. Wnioskodawca zaznacza, że wszystkie trzy ww. urządzenia zostały zakupione jako urządzenia nowe i co najistotniejsze każde z tych urządzeń jest urządzeniem kompletnym i może być, ponieważ pozwalają na to możliwości techniczne, bez uszczerbku dla Nieruchomości i również dla samego urządzenia, wymontowane, a następnie zamontowane w innym miejscu. Zarówno dźwig osobowy, platforma schodowa jak i powietrzna pompa ciepła, jak podkreślił Wnioskodawca stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku, w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. Posiadają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Urządzenia stanowią własność Wnioskodawcy i zostały zakupione na potrzeby związane z prowadzona działalnością gospodarczą – usługi w zakresie opieki medycznej i tak też są wykorzystywane. We własnym stanowisku Wnioskodawca raz jeszcze podkreślił, że urządzenia są jego własnością oraz są kompletne, zdane do użytku, o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, a z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji po ewentualnym demontażu tychże urządzeń, urządzenia te należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca jest właścicielem wskazanych we wniosku urządzeń tj. dźwigu osobowego, platformy schodowej oraz powietrznej pompy ciepła, zostały one zakupione we własnym zakresie, są kompletne i zdatne do użytku, przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok oraz są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to urządzenia te (wyłącznie dźwig osobowy, platforma schodowa oraz powietrzna pompa ciepła) stanowią odrębne środki trwałe i podlegają amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast odnośnie prac związanych z montażem szybu windowego jak i przebudową ciągów komunikacyjnych nieruchomości dla potrzeb montażu dźwigu osobowego, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że stanowić one będą razem z ww. dźwigiem odrębny środek trwały, ponieważ prace te nie są związane z zakupem czy bezpośrednio z montażem dźwigu osobowego, lecz związane są z pracami dotyczącymi przygotowania nieruchomości budynkowej pod instalację takiego dźwigu. Zatem prace te mogą stanowić inwestycję w obcym środku trwałym, po spełnieniu warunków określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Również prace związane z przebudową ciągów komunikacyjnych w celu montażu platformy schodowej, nie mogą stanowić razem z platformą odrębnego środka trwałego z tych samych przyczyn co wskazane powyżej.

W związku z powyższym, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że dźwig osobowy dla osób niepełnosprawnych oraz związany z jego montażem szyb windowy jak i przebudowa ciągów komunikacyjnych Nieruchomości, stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o CIT oraz platforma schodowa oraz związana z jej montażem przebudowa ciągów komunikacyjnych stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o CIT, które podlegają amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne tej ustawy.

Odrębnymi środkami trwałymi będą wyłącznie dźwig osobowy, platforma schodowa oraz powietrzna pompa ciepła, które podlegać będą amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast prace związane z montażem szybu windowego jak i przebudową ciągów komunikacyjnych nieruchomości dla potrzeb montażu dźwigu oraz prace związane z przebudową ciągów komunikacyjnych w celu montażu platformy schodowej osobowego, jeżeli będą miały charakter modernizacji budynku, to stanowić będą inwestycję w obcym środku trwałym, która podlega amortyzacji podatkowej.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy:

dźwig osobowy dla osób niepełnosprawnych oraz związane z jego montażem szyb windowy jak i przebudowa ciągów komunikacyjnych nieruchomości, stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe,
platforma schodowa oraz związana z jej montażem przebudowa ciągów komunikacyjnych stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe,
powietrzna pompa ciepła stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 i następne ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i podlega amortyzacji podatkowej na zasadach wynikających z regulacji art. 16f ust. 1 i 3 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin