Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.522.2020.2.DK
z 12 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2020 r. (data wpływu 30 czerwca 2020 r.) uzupełniony pismem z dnia 10 września 2020 r. (data wpływu 15 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży kiosku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży kiosku. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 września 2020 r. (data wpływu 15 września 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 4 września 2020 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.522.2020.1.DK.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zdarzenie dotyczy planowanej sprzedaży kiosku, w którym Wnioskodawczyni jako emerytka, jednoosobowo prowadzi handel art. spożywczymi, gazetami i w małej ilości wyrobami tytoniowych (od 1 czerwca 2020 r. zawieszenie z zamiarem likwidacji firmy). Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT.

22 grudnia 1994 r. zgoda na budowę (Burmistrz zgoda nr 63/94), typowego pawilonu sprzedaży ulicznego niepołączonego trwale z gruntem (obiekt o konstrukcji szkieletowej metalowej) wersja powtarzalna „Wieruszow” pow. 10 m2 zabudowy, użytk. 8,74 m2. W 1995 r. Wnioskodawczyni zakupiła j.w. obiekt budowlany. Wnioskodawczyni nie była wówczas podatnikiem VAT. Zaraz po ustawieniu kiosk został objęty podatkiem od nieruchomości na podstawie decyzji nr FP-3262/12/95 z dnia 11 kwietnia 1995 r. jako budynek podatek liczony od powierzchni.

W 2003 r. decyzją FP-3262/112/2003 z dnia 24 lipca 2003 r. Urząd Miasta w Z. przekwalifikował kiosk na budowlę cytat: „Państwo S. prowadzą działalność handlową w kiosku, który wg nowych przepisów nie stanowi budynku tylko jest to budowla”.

Od 2010 r. Wnioskodawczyni działalność prowadzi sama. Z uwagi na stan zdrowia i wiek, po 25 latach użytkowania chce kiosk sprzedać.

Przychody z działalności gospodarczej z ostatnich lat (bez VAT):

2019 – 102 651 zł. 2014 – 119 640 zł.

2018 – 106 537 zł. 2013 – 94 477 zł.

2017 – 111 286 zł. 2012 – 116 735 zł.

2016 – 96 754 zł. 2011 – 141 401 zł.

2015 – 120 819 zł. 2010 – strata

Wartość całkowita kiosku (budowli) ok. 5 tys. zł.

Wnioskodawczyni nie znalazła w Internecie interpretacji dotyczącej opodatkowania podatkiem VAT lub zwolnienia z VAT sprzedaży pawilonu handlowego niezwiązanego trwale z gruntem czyli takiego jak kiosk. Wyroki Sądów dotyczą podatku od nieruchomości oraz wyjaśnienia czy tymczasowy obiekt budowlany jest budowlą. Na przykład uchwała NSA II FPS 11/13 z dnia 3 lutego 2014 r.

Kiosk posiada grube metalowe, trwałe ocieplane ściany, dach, podłogę, rynnę, żaluzję, pełną instalację elektryczną z licznikiem – to nie jest namiot, kontener ani domek drewniany.

Po 25 latach kiosk nadal jest w stanie dobrym.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że obiekt jest kwalifikowany jako tymczasowy obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem.

Ustawa Prawo budowlane nie przyporządkowuje jednoznacznie ww. do budowli, czyni to obszerne orzecznictwo sadowe, wyjaśnienia inżynierów budownictwa (Internet), potwierdza wydział budownictwa starostwa powiatowego w Z.. . (rozmowa telefoniczna bez możliwości wydania pisemnej interpretacji), a przede wszystkim ustawa o podatkach i opłatach lokalnych działająca w oparciu o Prawo Budowlane w zakresie kwalifikacji obiektów do budowli i budynków dla opodatkowania podatkiem od nieruchomości - kiosk Wnioskodawczyni został zakwalifikowany początkowo jako budynek, a po zmianie przepisów jako budowla (jak podałam we wniosku). Obiekt jest budowlą.

Wnioskodawczyni uważa, że odmienna interpretacja prawa budowlanego w odniesieniu do tego samego obiektu budowlanego przez inną ustawę (ustawę o podatku od towarów i usług, która sama nie definiuje, co należy rozumieć przez „budowlę” ) byłaby błędna. PKOB (1999) nie klasyfikuje tymczasowych obiektów budowlanych niepołączonych trwale z gruntem i nie definiuje pojęcia „budowla”.

W myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kiosk jako środek trwały nie został ulepszony, gdyż koszt remontu wyniósł mniej niż 3500 zł (wrzesień 2016 r, koszt remontu – brutto – 2300,00 zł, netto – 1869,95 zł). Został jednak przekroczony próg 30% w stosunku do wartości początkowej.

Nabycie kiosku w lutym 1995 r. za kwotę 7388 zł brutto - udokumentowane fakturą VAT, ale nie przysługiwało odliczenie podatku naliczonego, gdyż Wnioskodawczyni nie była czynnym podatnikiem VAT jeszcze przez minimum rok; remont we wrześniu 2016 roku koszt 2300 zł brutto; 30% wartości początkowej to 2217 zł. Nie będą już ponoszone żadne wydatki na ulepszenie. Kiosk w czasie remontu i po nim cały czas był użytkowany aż do zawieszenia działalności 1 czerwca 2020 r. i likwidacji działalności gospodarczej w dniu 17 sierpnia 2020 r. (o zamiarze likwidacji Wnioskodawczyni pisała we wniosku, już nie jest podatnikiem VAT).

Od remontu minęły ponad 2 lata.

Podczas remontu we wrześniu 2016 roku Wnioskodawczyni odliczyła podatek naliczony mając do tego prawo jako czynny podatnik VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż kiosku będzie zwolniona z podatku VAT?

1. jeżeli tak to na podstawie jakiego artykułu ustawy o podatku od towarów i usług?
2. jeżeli nie to na podstawie jakiego artykułu ustawy o podatku od towarów i usług?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że dostawa (sprzedaż) kiosku powinna być zwolniona na podstawie art. 43 ust. 10 jako budowla spełniająca wymogi zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy wskazać, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonu-jące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Czynność która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z treścią art. 146aa ust. 1 pkt 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług, dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W przepisie tym ustawodawca dla dostawy budynków, budowli lub ich części przewidział zwolnienie od podatku VAT sformułowane w ust. 1 pkt 10, pkt 10a lub pkt 2.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wnioskodawczyni w opisie sprawy wskazała, że jest czynnym podatnikiem podatku VAT i zamierza dokonać sprzedaży kiosku, w którym prowadziła działalność gospodarczą, handel artykułami spożywczymi, gazetami i wyrobami tytoniowymi. Nabywając kiosk, będący przedmiotem sprzedaży nie była podatnikiem VAT. Pawilon sprzedaży ulicznej jest niepołączony trwale z gruntem. Zaraz po ustawieniu kiosk na podstawie decyzji został objęty podatkiem od nieruchomości jako budynek. W 2003 r. decyzją przekwalifikowano kiosk na budowlę wskazując, że nie stanowi on budynku. Kiosk posiada grube metalowe, trwale ocieplone ściany, dach, podłogę rynnę, żaluzje, pełną instalację elektryczna z licznikiem. Jak wskazała Wnioskodawczyni obiekt jest kwalifikowany jako tymczasowy obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem.

Wątpliwości Wnioskodawczyni w analizowanej sprawie dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług dla sprzedaży przedmiotowego kiosku.

Jak wskazano wyżej dla dostawy budynków, budowli lub ich części ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, pkt 10a lub art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 2020 poz. 1333 z późn. zm. ) przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Budynek natomiast to zgodnie z art. 3 pkt 2 ww. ustawy, taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W myśl art. 3 pkt 3 ww. ustawy, budowla to każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych wprowadzoną Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. z 1999 r., Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych.

Jak wskazała Wnioskodawczyni obiekt/kiosk jest kwalifikowany jako tymczasowy obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że ustawa Prawo budowlane w art. 3 pkt 5 odnosi się również do tymczasowego obiektu budowlanego i definiuje go jako obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe, przenośne wolno stojące maszty antenowe.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że zarówno pojęcie budynku, budowli jak i tymczasowego obiektu budowlanego zostało odrębnie zdefiniowane w ustawie Prawo budowlane.

Odnosząc zatem powyższe do zwolnienia od podatku o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a należy wyjaśnić, że dotyczy ono przy spełnieniu określonych warunków, wyłącznie obiektów do których zaliczono budynek oraz budowlę, zatem brak jest podstaw do tego aby zwolnienie to rozciągać na tymczasowy obiekt budowlany.

Budynek i budowla to obiekty trwale związane z gruntem, zaś tymczasowy obiekt budowlany tych warunków nie spełnia wobec tego należy go traktować jak rzecz (ruchomą), będącą towarem, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy.

W świetle okoliczności sprawy, kiosk sklasyfikowany jako tymczasowy obiekt budowlany niezwiązany trwale z gruntem nie mieści się w definicji budynku jak również budowli do których odnoszą się przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a. Oznacza to, że dostawa ww. obiektu nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT zarówno na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 jak i 10a.

W związku z powyższym, w niniejszej sytuacji zasadne jest przeanalizowanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Aby zastosować zwolnienie, o którym mowa w cytowanym wyżej art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Odnosząc więc powołane przepisy do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawczynię dostawa nie będzie mogła również korzystać ze zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, bowiem już pierwszy z warunków wymienionych w tym przepisie nie zostanie spełniony. Jak wynika bowiem z okoliczności sprawy, obiekt wykorzystywany był przez Wnioskodawczynię do wykonywania w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowanych.

W konsekwencji zatem należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowego kiosku nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz 10a, zostanie także wyłączona ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.