Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.266.2020.2.PB
z 19 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 czerwca 2020 r. (data wpływu 3 lipca 2020 r.), uzupełnionym 15 września 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy spółka może skorzystać z preferencyjnej stawki w wysokości 9% zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., czy też winna skorzystać ze stawki 15% przewidzianej tym przepisem w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy spółka może skorzystać z preferencyjnej stawki w wysokości 9% zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., czy też winna skorzystać ze stawki 15% przewidzianej tym przepisem w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 28 sierpnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.266.2020.1.PB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 15 września 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością została zawarta w dniu 30 listopada 2018 r. w momencie złożenia podpisów przez wspólników spółki. Umowa spółki została zawarta z wykorzystaniem wzorca dostępnego przez S24. W umowie spółki wskazano, że rokiem obrotowym jest rok kalendarzowy z zastrzeżeniem, że pierwszy rok obrotowy kończy się w dniu 31 grudnia 2019 r. Spółka została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 3 grudnia 2018 r.

Spółka została zarejestrowana jako podatnik VAT w dniu 3 stycznia 2019 r. W okresie do 31 grudnia 2018 r. spółka nie osiągnęła żadnego przychodu, jedynie koszty w wysokości 523 zł. Pierwszy przychód z działalności gospodarczej spółka osiągnęła dopiero w kwietniu 2019 r. i wtedy rozpoczęła faktyczną działalność gospodarczą. Za cały 2019 rok spółka osiągnęła przychód w wysokości 604 577,74 PLN, a więc znacznie poniżej 1 200 000 Euro. Spółka podjęła czynności administracyjne w celu założenia spółki jeszcze w 2018 r., jednakże faktyczną działalność gospodarczą rozpoczęła w 2019 r.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 10 września 2020 r. Wnioskodawca wskazał ponadto, że:

1. Pierwszy rok podatkowy Wnioskodawcy obejmował okres od 3 grudnia 2018 r. (moment zarejestrowania spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym) do 31 grudnia 2019 r.
2. W stosunku do Wnioskodawcy nie mają zastosowania wyłączenia wynikające z przepisów art. 19 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązujący do 31 grudnia 2018 r. ani art. 19 ust. 1a-lc tej ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. Spółka powstała jako nowy podmiot (nie w wyniku przekształcenia), poprzez wniesienie wkładu pieniężnego w wysokości 5 000 zł i zarejestrowana poprzez system S24.
3. Wnioskodawca w pierwszym roku podatkowym (tzn. w okresie od 3 grudnia 2018 r. do 31 grudnia 2019 r.) nie uzyskał przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy spółka może skorzystać z preferencyjnej stawki CIT w wysokości 9% zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., czy też winna skorzystać ze stawki 15% przewidzianej tym przepisem w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w 2019 r. Spółka ma prawo do skorzystania z preferencyjnej stawki podatku dochodowego od osób prawnych w wysokości 9% ponieważ spełniła kryteria przychodowe oraz nie powstała (nie została utworzona) w wyniku przekształcenia, nie jest Spółką dzieloną i nie jest podatnikiem, o którym mowa w art. 19 ust. la oraz art. 19 ust. 1c updop.

Wnioskodawca spełniał definicję małego podatnika. Przychody w 2019 r. nie przekroczyły progu 1 200 000 Euro, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop.

Analizując treść przepisu przejściowego zawartego w art. 13 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw w brzmieniu (dalej: ustawa zmieniająca), „Podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2019 r., a zakończy się po dniu 31 grudnia 2018 r., stosują do końca przyjętego przez siebie roku podatkowego przepisy ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym.”, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie wyłącza to możliwości korzystania przez spółkę ze stawki CIT w wysokości 9%, bowiem wyłączenie to nie dotyczy pierwszego przedłużonego roku podatkowego, przewidzianego w art. 8 ust. 2a updop.

Definicja roku podatkowego zawarta jest w art. 8 ust. 1 updop „rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych”, nadto zgodnie z ust. 2a „W przypadku podjęcia po raz pierwszy działalności w drugiej połowie roku kalendarzowego i wybrania roku podatkowego pokrywającego się z rokiem kalendarzowym, pierwszy rok podatkowy może trwać od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego następującego po roku, w którym rozpoczęto działalność.’

Oznacza to, że tzw. przedłużony pierwszy rok podatkowy jest wariantem roku podatkowego pokrywającego się z rokiem kalendarzowym.

Podobnie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 9 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości - dalej u.o.r. - przez rok obrotowy rozumie się rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych, stosowany również do celów podatkowych. Rok obrotowy lub jego zmiany określa statut lub umowa, na podstawie której utworzono jednostkę. Jeżeli jednostka rozpoczęła działalność w drugiej połowie przyjętego roku obrotowego, to można księgi rachunkowe i sprawozdanie finansowe za ten okres połączyć z księgami rachunkowymi i sprawozdaniem finansowym za rok następny.

Należy zauważyć, że zgodnie z umową spółki, Wnioskodawca stosuje rok obrotowy, który jest zgodny z rokiem kalendarzowym. Jedynie w związku z faktem, że spółka została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 3 grudnia 2018 r., spółka wybrała przedłużony pierwszy rok podatkowy, na co zezwala art. 8 ust. 2a updop. Ponadto pierwszy przedłużony rok podatkowy traktowany jest, zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 2a updop, jako możliwy wariant roku podatkowego pokrywającego się z rokiem kalendarzowym. W tym miejscu należy podkreślić, że przyjęcie innego roku podatkowego (niż przedłużony) tj. do 31 grudnia 2018 r. zakładałoby, że rok podatkowy spółki miałby 28 dni - co oznaczałoby, że jest krótszy niż miesiąc i nie mógłby być traktowany jako okres sprawozdawczy (ustawa o rachunkowości mówi o okresach sprawozdawczych min. miesięcznych) i co istotne mogłoby to skutkować odmową przyjęcia sprawozdania finansowego przez KRS.

Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą i został zarejestrowany jako podatnik VAT w 2019 r., jedynie 30 listopada 2018 r. została podpisana umowa spółki, a w dniu 3 grudnia 2018 r. została zarejestrowana w KRS.

Były to czynności o czysto technicznym/administracyjnym charakterze mające na celu założenie spółki, faktyczną działalność gospodarczą spółka rozpoczęła dopiero w kwietniu 2019 r. Podjęcie działań związanych z rejestracją spółki po dniu 1 stycznia 2019 r. uniemożliwiłoby rozpoczęcie działalności od 1 stycznia 2019 r., więc z punktu widzenia administracyjnego spółka musiała/wspólnicy musieli podjąć działania związane z jej rejestracją przed dniem 1 stycznia 2019 r. aby móc prowadzić działalność od dnia 1 stycznia 2019 r.

W art. 13 ustawy zmieniającej zastosowano koniunkcję przy zastosowaniu spójnika „i” co oznacza, że muszą być spełnione łącznie 2 warunki, aby były stosowane przepisy dotychczasowe, czyli:

(i) podatnik stosuje rok podatkowy nie pokrywający się z rokiem kalendarzowym (a więc 12 kolejnych miesięcy), oraz

(ii) rok podatkowy rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2019 r., a zakończy się po dniu 31 grudnia 2018 r;

Już literalna wykładnia w/w przepisu prowadzi do konstatacji, że Wnioskodawca nie spełnia pierwszego warunku bowiem wybrał rok podatkowy, który pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Nadto, inna wykładnia przepisu przejściowego art. 13 ustawy zmieniającej byłaby niezgodna z celami wprowadzanej ustawy zmieniającej, oraz w sposób rażący dyskryminowałaby spółki założone w drugiej połowie 2018 r., które wybrały przedłużony pierwszy rok podatkowy.

Jak czytamy w uzasadnieniu projektu ustawy zmieniającej:

„W zakresie uproszczenia prawa podatkowego chodzi zarówno o zwiększenie czytelności i precyzji istniejących przepisów, czyli uczynienia ich bardziej „przejrzystymi”, wprowadzenie rozwiązań ułatwiających realizację przez podatników ich obowiązków podatkowych sprawiających, że płacenie podatków będzie postrzegane jako „proste”, jak również eliminowanie sytuacji, w których podatnik mógłby czuć się traktowany przez prawo podatkowe niesprawiedliwie tj. sytuacji, w których przepisy prawa podatkowego nie są dla podatnika „przyjazne.” (...)

Co ważne, w ramach omawianej nowelizacji wprowadzane są również nowe, preferencyjne rozwiązania, których ideą jest dążenie do realizacji celów określonych w Strategii na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju (m.in. 9% stawka podatku dochodowego od osób prawnych). Rozwiązania te mają charakter systemowych działań prorozwojowych, ukierunkowanych na przeciwdziałanie pułapkom rozwojowym zidentyfikowanych w Planie na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju tj. „pułapce braku równowagi” oraz „pułapce przeciętnego produktu”. Proponowane rozwiązania wspomogą rozwój małych i średnich przedsiębiorstw. Rozwiązania te rozwiążą problemy tych podatników, dla których utrudnienia w pozyskiwaniu kapitału na inwestycje czy zaburzone warunki konkurencji odgrywają fundamentalną rolę w istnieniu lub rozwijaniu przedsiębiorstwa. Tworzą one zatem warunki do rozwoju i coraz lepszej konkurencyjności wewnętrznej i zewnętrznej tych firm”. (...)

Do nowych rozwiązań przewidzianych w projekcie należą:

1) wprowadzenie obniżonej stawki podatku CIT w wysokości 9%

Celem projektu jest realizacja zapowiedzi wyrażonej przez rząd, w zakresie wprowadzenia nowej 9% stawki w podatku dochodowym od osób prawnych. Takie podejście stanowi realizację rządowej Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, która podkreśla wartość rozwoju przedsiębiorczości i wspierania przedsiębiorców, w szczególności z kategorii MŚP.”

Jak wynika z powyższego, celem ustawodawcy było maksymalnie uproszczenie, eliminacja niesprawiedliwych sytuacji oraz zaktywizowanie małych podatników w celu wspierania ich rozwoju i wzajemnej konkurencyjności. Tym samym nie do przyjęcia byłoby wykluczenie z możliwości stosowania z preferencyjnej stawki opodatkowania spółek powstałych w drugiej połowie 2018 r., które co do zasady wybrały rok podatkowy zgodny z rokiem kalendarzowym a jednocześnie skorzystały z przedłużonego pierwszego roku podatkowego, gdyż byłoby to dyskryminujące i zaburzające konkurencyjność na rynku m.in. względem spółek założonych w pierwszej połowie 2018 r. lub na początku 2019 r. Nadto wszelkie ograniczenia, takie jak te zawarte w art. 13 ustawy zmieniającej, winny być interpretowane wąsko, wobec czego skoro w przepisie jest mowa o innym roku podatkowym niż rok kalendarzowy, zaś z art. 8 ust. 2a updop wynika, że przedłużony rok kalendarzowy jest wariantem roku kalendarzowego (tzn. można go zastosować tylko wtedy gdy podatnik wybierze rok podatkowy zbieżny z rokiem kalendarzowym), to przepis przejściowy nie wyłącza możliwości skorzystania przez Wnioskodawcę z preferencyjnej stawki CIT w wysokości 9% do dochodów osiągniętych w 2019 r. Gdyby ustawodawca chciał faktycznie wyłączyć możliwość skorzystania ze stawki 9% przez podatników korzystających z przedłużonego roku podatkowego to powinien precyzyjnie wyartykułować to w przepisie przejściowym.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, przepis przejściowy zawarty w art. 13 ustawy zmieniającej nie dotyczy pierwszego przedłużonego roku podatkowego w rozumieniu art. 8 ust. 2a u.p.d.o.p. i wobec spełniania pozostałych warunków, Wnioskodawca może skorzystać z preferencyjnej stawki w wysokości 9 % od dochodów osiągniętych w 2019 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem zawartym w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej „updop”), w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 updop).

Ustawa z dnia 5 września 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1550), nadała nowe brzmienie art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wprowadzając stawkę podatku dochodowego od osób prawnych w wysokości 15% m.in. dla małych podatników.

A więc zgodnie z art. 19 ust. 1 updop, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22 i art. 24a, wynosi:

1. 19% podstawy opodatkowania;
   
2. 15% podstawy opodatkowania - w przypadku:
   
   1. małych podatników,
   2. podatników rozpoczynających działalność - w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność.
   
   
   

Tym samym, co do zasady - podatek dochodowy od osób prawnych wynosi 19% podstawy opodatkowania. Jednocześnie w 2017 r. stawkę tę obniżono do 15% podstawy opodatkowania dla niektórych podatników. Z obniżonej stawki korzystać mogą:

• mali podatnicy,
• podatnicy rozpoczynający działalność - w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność.
  
  

Definicja „małego podatnika” została zawarta w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro (w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2020 r.); przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Zatem, obok podstawowej stawki 19% ustawa wprowadziła dodatkową, obniżoną stawkę podatku dochodowego od osób prawnych w wysokości 15%. Obniżona stawka podatku ma zastosowanie także w przypadku podatników rozpoczynających działalność już w tym roku podatkowym, w którym działalność rozpoczęli.

Tych zasad nie stosuje się jednak do podatnika w roku podatkowym, w którym rozpoczął działalność, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym, jeżeli podatnik został utworzony (art. 19 ust. 1a updop):

1. w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników, z wyjątkiem przekształcenia spółki w inną spółkę, albo
2. w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą lub spółki niebędącej osobą prawną, albo
3. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które wniosły na poczet kapitału podatnika uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1 000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, albo
4. przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej wnoszące, tytułem wkładów niepieniężnych na poczet kapitału podatnika, składniki majątku uzyskane przez te osoby albo jednostki w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli te osoby albo jednostki posiadały udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników.
   
   

Powołany powyżej przepis ustawy ogranicza możliwość zastosowania stawki 15% m.in. dla rozpoczynających działalność podmiotów, które powstały w wyniku operacji restrukturyzacyjnych w nim wskazanych. Wyłączenie dotyczy przekształcenia (z pewnymi wyjątkami), połączenia lub podziału oraz wniesienia określonego w ustawie wkładu niepieniężnego do spółki. Ograniczenie dotyczy dwóch pierwszych lat działalności podatników.

Ponadto, z treści art. 19 ust. 1b updop, wynika, że przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do podatkowych grup kapitałowych.

Na mocy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159, dalej jako: „ustawa zmieniająca”) od 1 stycznia 2019 r. wprowadzone zostały zmiany dotyczące art. 19 updop.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi:

1. 19% podstawy opodatkowania;
2. 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych – w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.
   
   

Zgodnie z art. 19 ust. 1d updop, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 2, stosują stawkę podatku, o której mowa w tym przepisie, jeżeli posiadają status małego podatnika.

Z art. 19 ust. 1e updop wynika, że warunek, o którym mowa w ust. 1d, nie dotyczy podatników rozpoczynających prowadzenie działalności, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1c, w roku rozpoczęcia tej działalności.

Z przepisu tego wynika zatem, że od 1 stycznia 2019 r. mali podatnicy oraz podatnicy rozpoczynający działalność - w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność - mogą skorzystać z możliwości stosowania obniżonej stawki podatku dochodowego od osób prawnych wynoszącej 9 %.

Zauważyć jednakże należy, że zgodnie z art. 13 ustawy zmieniającej, podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2019 r., a zakończy się po dniu 31 grudnia 2018 r., stosują do końca przyjętego przez siebie roku podatkowego przepisy ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych. W przypadku podjęcia po raz pierwszy działalności, pierwszy rok podatkowy trwa od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego albo do ostatniego dnia wybranego roku podatkowego, nie dłużej jednak niż dwanaście kolejnych miesięcy kalendarzowych (art. 8 ust. 2 ww. ustawy). W przypadku podjęcia po raz pierwszy działalności w drugiej połowie roku kalendarzowego i wybrania roku podatkowego pokrywającego się z rokiem kalendarzowym, pierwszy rok podatkowy może trwać od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego następującego po roku, w którym rozpoczęto działalność (art. 8 ust. 2a ww. ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 30 listopada 2018 r. w momencie złożenia podpisów przez wspólników spółki. W umowie spółki wskazano, że rokiem obrotowym jest rok kalendarzowy z zastrzeżeniem, że pierwszy rok obrotowy kończy się w dniu 31 grudnia 2019 r. Spółka została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 3 grudnia 2018 r. Pierwszy rok podatkowy Wnioskodawcy obejmował okres od momentu zarejestrowania spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym do 31 grudnia 2019 r. Spółka została zarejestrowana jako podatnik VAT w dniu 3 stycznia 2019 r. W okresie do 31 grudnia 2018 r. spółka nie osiągnęła żadnego przychodu, poniosła jedynie koszty w wysokości 523 zł. Pierwszy przychód z działalności gospodarczej spółka osiągnęła w kwietniu 2019 r. Za cały 2019 rok spółka osiągnęła przychód w wysokości 604 577,74 PLN, a więc znacznie poniżej 1 200 000 Euro. Wnioskodawca w pierwszym roku podatkowym (tzn. w okresie od 3 grudnia 2018 r. do 31 grudnia 2019 r.) nie uzyskał przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W stosunku do Wnioskodawcy nie mają zastosowania wyłączenia wynikające z przepisów art. 19 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązujący do 31 grudnia 2018 r. ani art. 19 ust. 1a-lc tej ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy spółka może skorzystać z preferencyjnej stawki CIT w wysokości 9% zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., czy też winna skorzystać ze stawki 15% przewidzianej tym przepisem w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.

Biorąc pod uwagę powyższe zauważyć należy, że ze złożonego wniosku jednoznacznie wynika że pierwszy rok podatkowy Wnioskodawcy, obejmował okres od dnia 3 grudnia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2019 r., a tym samym nie pokrywał się z rokiem kalendarzowym. Oznacza to zarazem, że rok ten był inny niż kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2019 r.,

a zakończył się po dniu 31 grudnia 2018 r., co tym samym wypełnia dyspozycję cyt. art. 13 ustawy zmieniającej. W konsekwencji, do końca pierwszego roku podatkowego Wnioskodawcy, tj. do dnia 31 grudnia 2019 r., Wnioskodawca, obowiązany był stosować przepis art. 19 ust. 1 pkt 2 w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2019 r., a tym samym opodatkować uzyskane w tym roku dochody 15 % stawką podatku dochodowego od osób prawnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.