Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.626.2020.2.JM
z 16 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2020 r. (data wpływu 17 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 października 2020 r. (data wpływu 9 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży samochodów służbowych Straży Miejskiej – jest prawidłowe;

• prawa do korekty faktury dokumentującej sprzedaż ww. samochodów – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży samochodów służbowych Straży Miejskiej, prawa do korekty faktury dokumentującej sprzedaż ww. samochodów i obowiązku wystawienia rachunku potwierdzającego dokonanie tej sprzedaży.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 października 2020 r. (data wpływu 9 października 2020 r.) o jednoznaczne wskazanie przedmiotu wniosku i wskazanie zagadnień, których dotyczy uiszczona przez Wnioskodawcę opłata w kwocie 80 zł.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina Miejska (Gmina/Wnioskodawca) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym od 01 stycznia 2017 r., ze swoimi jednostkami budżetowymi (m.in. ze Strażą Miejską dalej Straż) oraz zakładami budżetowymi scentralizowane rozliczenie z tytułu podatku od towarów i usług.

W dniu 22 listopada 2018 r. Gmina, w której imieniu działała Straż Miejska, reprezentowana przez Komendanta Straży Miejskiej, zbyła dwa samochody służbowe zakupione 27 listopada 2007 r. jako fabrycznie nowe, do realizacji zadań z zakresu bezpieczeństwa publicznego.

Sprzedaż powyższych pojazdów nastąpiła po uprzednim zawarciu umów kupna – sprzedaży.

Transakcja została udokumentowana fakturami przy zastosowaniu stawki podstawowej 23%.

Faktury zostały ujęte w ewidencji sprzedaży i wykazane w deklaracji VAT-7 składanej przez Gminę, został odprowadzony podatek należny. Otrzymane przez jednostkę – Straż – środki z tytułu sprzedaży składników majątkowych zostały odprowadzone do budżetu miasta.

Gmina realizuje czynności z zakresu zadań publicznych dotyczących porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli, zgodnie z Ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U.2020.713 t.j. z dnia 2020.04.21), art. 7 ust. 1 pkt 14 zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, w szczególności zadania własne obejmują sprawy porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli.

Do wykonywania zadań z zakresu bezpieczeństwa publicznego została powołana Straż Miejska, która działa jako samorządowa jednostka budżetowa. Zadania Straży Miejskiej zostały określone w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz.U. 2016.706). W celu wykonywania ww. zadań Straż Miejska nabywa środki trwałe w postaci samochodów, które służą wyłącznie do realizacji czynności z zakresu zadań publicznoprawnych czyli codziennych czynności służbowych.

W 2007 r. Straż Miejska (przed centralizacją) nabyła dwa fabrycznie nowe pojazdy.

Stanowiły one środki trwałe w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym i zostały ujęte w ewidencji środków trwałych. Przy nabyciu ww. pojazdów, jak również z tytułu wydatków na ich eksploatację zarówno Straży jak i Miastu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Samochody od ich nabycia służyły jedynie do realizacji zadań statutowych Straży Miejskiej m.in. utrzymania porządku publicznego i przeciwdziałania przestępczości. Straż Miejska korzystała z przedmiotowych pojazdów wyłącznie do realizacji czynności z zakresu zadań publicznoprawnych, tj. do zadań niezwiązanych z działalnością gospodarczą Gminy. Samochody były oznakowane w sposób jednoznaczny wskazujący, że są wykorzystywane do realizacji zadań Straży Miejskiej tj. zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (tj. Dz.U.2016.2022 ze zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż samochodów służbowych Straży Miejskiej, prawidłowo została uznana za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu stawki podstawowej 23%?
2. W sytuacji gdy sprzedaż winna pozostać poza opodatkowaniem, czy słusznym będzie skorygowanie wystawionej FV „do zera” i wystawienie rachunku na podstawie art. 87-88 ustawy Ordynacja Podatkowa?
   
   

W uzupełnieniu braków formalnych wniosku z dnia 11 sierpnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży samochodów służbowych Straży Miejskiej, prawa do korekty faktury dokumentującej sprzedaż ww. samochodów i obowiązku wystawienia rachunku potwierdzającego dokonanie tej sprzedaży Wnioskodawca wyjaśnia:

I.

Przedmiotem wniosku jest zaistniały stan faktyczny (sprzedane pojazdy) i zdarzenie przyszłe (skorygowanie faktury sprzedaży „do zera”), a zatem dwa zdarzenia.

II.

Wniesiona w dniu 5 sierpnia 2020r. opłata w kwocie 80,00 zł dotyczy dwóch zagadnień tj.

• niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży samochodów służbowych Straży Miejskiej,
  

• prawa do korekty faktury dokumentującej sprzedaż ww. samochodów.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zdaniem Gminy, sprzedaż samochodów służbowych Straży Miejskiej niesłusznie została uznana za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu stawki podstawowej 23%.

Ze względu na to, że przy realizacji tej czynności, Gmina nie działała w charakterze podatnika VAT w myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, sprzedaż przedmiotowych samochodów winna zostać uznana za czynność pozostającą poza opodatkowaniem.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2018.2174 ze zm.) dalej ustawa o VAT, opodatkowaniu wskazanym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy, mówi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy zaznaczyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Z art. 15 ust. 1 ustawy, wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast w art. 15 ust. 6, czytamy, iż nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Sprzedaż przedmiotowych samochodów służbowych Straży Miejskiej, używanych jedynie do czynności z zakresu zadań publicznoprawnych, nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, ponieważ w ramach realizacji tej czynności Gmina nie działała w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2018.2174 ze zm.).

Ad. 2

W sytuacji uznania analizowanej sprzedaży za pozostającą poza opodatkowaniem, zdaniem Gminy należy wystawić FV korektę zgodnie z art. 106j ust.1 pkt 5 ustawy o VAT, w którym czytamy, że w przypadku gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury – podatnik wystawia fakturę korygującą.

Zgodnie z art. 87 § 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

W związku powyższym, transakcja zbycia pojazdów służbowych Straży Miejskiej winna być udokumentowana rachunkiem, o którym mowa w art. 87-88 ustawy Ordynacja Podatkowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), dalej zwanej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

• dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
  

• odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.
  
  

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i cyt. przepis Dyrektywy, wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, iż generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu władzy publicznej za podatnika podatku od towarów i usług jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Należy nadmienić, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 powyższej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego (art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym).

W świetle powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że zakres aktywności podejmowanej przez jednostkę samorządu terytorialnego należy interpretować w perspektywie ogólnej zasady, tj. że ich realizacja ma służyć zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy. Obowiązywanie tej zasady powoduje, że w ocenie tut. Organu, każde działanie podejmowane przez jednostki w imieniu własnym, na własną odpowiedzialność i finansowane z budżetu jednostek, a dotyczące mienia gminnego należy uznać za działanie publiczne, służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, które jest wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadanie własne.

Zatem czynności wynikające z zadań własnych, nałożonych odrębnymi przepisami, realizowane w ramach reżimu publicznoprawnego, pozostają poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług. Są one bowiem realizowane przez gminę poza zakresem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a gmina realizując te czynności nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina … przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „(…) dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez Gminę …., o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.”

Mając na względzie powyższe postanowienie należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku Gminy podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Przenosząc zatem powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy w pierwszej kolejności ustalić czy Wnioskodawca, dokonując sprzedaży samochodu będącego przedmiotem opisu sprawy, działa w charakterze podatnika VAT, a sprzedaż należy traktować w kategorii czynności, dla której Wnioskodawca działa w charakterze podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym od 01 stycznia 2017 r., ze swoimi jednostkami budżetowymi (m.in. ze Strażą Miejską) oraz zakładami budżetowymi scentralizowane rozliczenie z tytułu podatku od towarów i usług. W 2007 r. Straż Miejska (przed centralizacją) nabyła dwa fabrycznie nowe pojazdy marki. W dniu 22 listopada 2018 r. Gmina, w której imieniu działała Straż Miejska zbyła dwa samochody służbowe, marki. Przy nabyciu ww. pojazdów, jak również z tytułu wydatków na ich eksploatację zarówno Straży jak i Miastu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Samochody od ich nabycia służyły jedynie do realizacji zadań statutowych Straży Miejskiej m.in. utrzymania porządku publicznego i przeciwdziałania przestępczości. Straż Miejska korzystała z przedmiotowych pojazdów wyłącznie do realizacji czynności z zakresu zadań publicznoprawnych, tj. do zadań niezwiązanych z działalnością gospodarczą Gminy.

Zatem przedmiotowe samochody były wykorzystywane wyłącznie do działań ustawowych, tj. do zadań zgodnych z art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, czyli czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, nie zaś na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, nie ma podstaw do uznania, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży przedmiotowych samochodów działał jako podatnik podatku od towarów i usług. Oznacza to, że sprzedaż ww. samochodów nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. W świetle powyższego uznać należy, iż Wnioskodawca dokonując sprzedaży samochodów będących przedmiotem opisu sprawy, nie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a tym samym ww. sprzedaż samochodów należy traktować jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży samochodów służbowych Straży Miejskiej, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do prawa do korekty faktury dokumentującej sprzedaż ww. samochodów, należy zauważyć, że regulacje w zakresie wystawiania faktur zawarte są m.in. w przepisach art. 106a-106q ustawy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Natomiast, w myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zatem z ww. przepisów wynika, że do wystawienia faktury, co do zasady, zobowiązany jest podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Natomiast ogólne regulacje dotyczące danych, jakie powinny zawierać faktury, zostały określone w art. 106e ust. 1 ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy, mają znaczenie dowodowe.

Ponieważ, jak stwierdzono powyżej Wnioskodawca dokonując sprzedaży samochodów będących przedmiotem opisu sprawy, nie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a tym samym ww. sprzedaż samochodów należy traktować jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, tym samym brak jest podstaw do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dokumentującej ww. sprzedaż bowiem faktury są dowodem dokumentującym wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji sprzedaż samochodów służbowych Straży Miejskiej nie powinna być dokumentowana fakturami.

Regulacje dotyczące korekty faktury przewiduje art. 106j ustawy.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

W myśl art. 106j ust. 2 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Z brzmienia przedstawionych regulacji prawnych wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Podatnik ma bowiem możliwość skorygowania takich błędów w fakturze, które zostały wymienione w ustawie.

Faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Przepis art. 106j ust. 2 ustawy określa dane, jakie powinna zawierać faktura. Należy zauważyć, iż regulacja zawarta w ww. przepisie przewiduje możliwość wystawienia faktury korygującej, wskazując jednocześnie minimalny zakres danych jakie taka faktura powinna zawierać.

Podkreślić należy, iż dokonanie korekty faktury jest możliwe jedynie w przypadku, gdy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego, tzn. została przyjęta (odebrana) przez nabywcę towaru lub usługi oraz ujęta w jego rozliczeniach. Natomiast nie ma możliwości dokonywania korekty faktury w sytuacji, gdy pierwotna faktura została wystawiona ale nie weszła do obrotu prawnego (z uwagi na to, iż nie została przekazana adresatowi), bowiem nie wywołuje wówczas żadnych skutków prawnych.

A zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Ponieważ w niniejszej sprawie – jak stwierdzono powyżej – sprzedaż samochodów służbowych Straży Miejskiej nie powinna być dokumentowana fakturami, Wnioskodawca winien skorygować treść pierwotnie wystawionych faktur przez wystawienie faktur korygujących do pierwotnie wystawionych faktur. Jednocześnie korekta ta powinna nastąpić „do zera”, gdyż – jak wskazano – Wnioskodawca dokonując sprzedaży samochodów będących przedmiotem opisu sprawy, nie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a tym samym ww. sprzedaż samochodów należy traktować jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do korekty faktury dokumentującej sprzedaż ww. samochodów, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazania wymaga, że Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że przedmiotem wniosku jest zaistniały stan faktyczny (sprzedane pojazdy) i zdarzenie przyszłe (skorygowanie faktury sprzedaży „do zera”), a wniesiona w dniu 5 sierpnia 2020 r. opłata w kwocie 80,00 zł dotyczy dwóch zagadnień tj.

• niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży samochodów służbowych Straży Miejskiej,
  

• prawa do korekty faktury dokumentującej sprzedaż ww. samochodów.
  
  

Mając na uwadze powyższe okoliczności, należy stwierdzić, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie na podstawie opisu sprawy przedstawionego we wniosku i ściśle w zakresie wyznaczonym żądaniem Wnioskodawcy wyrażonym w uzupełnieniu wniosku oraz opłaty wniesionej przez Wnioskodawcę. Interpretacja nie rozstrzyga w zakresie tych okoliczności faktycznych, do których nie odnosi się żądanie Wnioskodawcy wyrażone w uzupełnieniu wniosku i wniesiona przez Wnioskodawcę opłata. Stąd też interpretacja nie rozstrzyga w zakresie obowiązku wystawienia rachunku potwierdzającego dokonanie sprzedaży samochodów służbowych Straży Miejskiej, gdyż nie było to przedmiotem żądania Wnioskodawcy a wniesiona przez Wnioskodawcę opłata dotyczyła zagadnień takich jak: niepodleganie opodatkowaniu sprzedaży samochodów służbowych Straży Miejskiej oraz prawo do korekty faktury dokumentującej sprzedaż ww. samochodów. W konsekwencji Organ nie dokonywał prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w zakresie obowiązku wystawienia rachunku potwierdzającego dokonanie sprzedaży samochodów służbowych Straży Miejskiej.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy wskazać, że publikator ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wskazany we wniosku przez Wnioskodawcę, Dz.U. 2018.2174 ze zm., jest nieaktualny. Obecnie tekst jednolity ww. ustawy opublikowany został w Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.