Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.273.2020.2.AM
z 21 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lipca 2020 r. (data wpływu 9 lipca 2020 r.), uzupełnionym 16 i 23 września 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

1. czy w limicie przychodów ze sprzedaży uzyskanych w latach 2016 i 2017, decydującym o statusie „małego podatnika” dla celów podatku dochodowego w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop, nie należy uwzględniać kwot uzyskanych w związku z wykupem bonów pieniężnych i obligacji oraz dyskonta od tych bonów i obligacji – jest prawidłowe;
2. czy na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 4a pkt 10 updop Bank dla obliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za lata podatkowe 2017 i 2018 miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 15% – jest prawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

1. czy w limicie przychodów ze sprzedaży uzyskanych w latach 2016 i 2017, decydującym o statusie „małego podatnika” dla celów podatku dochodowego w rozumieniu art. 4a pkt 10 updop, nie należy uwzględniać kwot uzyskanych w związku z wykupem bonów pieniężnych i obligacji oraz dyskonta od tych bonów i obligacji;
2. czy na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 4a pkt 10 updop Bank dla obliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za lata podatkowe 2017 i 2018 miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 15%.
   
   

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 września 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.273.2020.1.AM wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 23 września 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Bank Spółdzielczy w X. (dalej: „Bank”) jest bankiem spółdzielczym w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających (dalej: „Ustawa o BS”). Bank prowadzi działalność na podstawcie przepisów ww. ustawy oraz przepisów Prawa spółdzielczego i Prawa bankowego. Bank powstał w 1929 r.

Bank jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „PDOP”). Rokiem podatkowym dla Banku jest rok kalendarzowy.

Bank wchodzi w skład Y. Y. stanowi „zrzeszenie” w rozumieniu art. 2 pkt 3 Ustawy o BS. W ramach Y. „bankiem zrzeszającym” w rozumieniu art. 2 pkt 2 Ustawy o BS jest Bank Z. S.A. (dalej: „Bank Z.”).

Bank w trakcie lat podatkowych 2017 i 2018 wielokrotnie nabywał bony pieniężne Narodowego Banku Polskiego (dalej: „Bony Pieniężne”).

Bony Pieniężne są emitowane przez Narodowy Bank Polski (dalej: „NBP”) na podstawie Uchwały nr 30/2003 Zarządu Narodowego Banku Polskiego w sprawie emitowania bonów pieniężnych Narodowego Banku Polskiego z dnia 12 września 2003 r. (Dz. Urz. NBP Nr 15, poz. 24, z późn. zm., dalej: „Uchwała”).

Zgodnie z § 2 Uchwały:

„1. NBP emituje bony o wartości nominalnej 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych i okresach wykupu wynoszących od 1 do 365 dni, liczonych od obowiązującego terminu zapłaty za bony.

2. Bony są papierami wartościowymi na okaziciela.

3. Sprzedaż bonów następuje z dyskontem.”

Zgodnie z ww. przepisem, okres wykupu Bonów Pieniężnych może być różny (mieszcząc się w przedziale 1 do 365 dni), jednak w praktyce Bank najczęściej nabywa Bony Pieniężne o okresie wykupu 7 dni.

Zgodnie z § 3 Uchwały:

„1. Bony mogą nabywać banki krajowe, oddziały banków zagranicznych i oddziały instytucji kredytowych, Bankowy Fundusz Gwarancyjny oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa.

2. Bony mogą być przedmiotem obrotu pomiędzy podmiotami, o których mowa w ust. 1.”

W praktyce Bank kupuje Bony Pieniężne za pośrednictwem Banku Z. W tym celu Bank i Bank Z. zawarły w dniu 9 grudnia 2014 r. „Umowę o prowadzenie rachunku bonów pieniężnych w Banku Z. S.A.” (szczegółowe zasady zawierania transakcji dotyczących Bonów Pieniężnych za pośrednictwem Banku Z. określa „Regulamin Obrotu Bonami Pieniężnymi Narodowego Banku Polskiego dla Banków Spółdzielczych w Banku Z. S.A.”).

Z postanowień ww. umowy i regulaminu wynika m.in że:

• Bank Z. prowadzi dla Banku indywidualny „rachunek bonów pieniężnych”, na którym prowadzona jest ewidencja ilościowo-wartościowa Bonów Pieniężnych będących własnością Banku oraz wszelkie zmiany posiadania w wyniku zawartych transakcji.
  
• Bank udzielił Bankowi Z. upoważnienia do każdorazowego obciążania rachunku bieżącego Banku (Bank Z. jako bank zrzeszający prowadzi dla Banku rachunek bieżący) z tytułu zawieranych transakcji w zakresie Bonów Pieniężnych na zasadach rynku pierwotnego i na rynku wtórnym oraz prowizją należną z tego tytułu Bankowi Z. od Banku.
  
• Bank Z. kupuje Bony Pieniężne od NBP i odprzedaje je Bankowi Z. (na podstawie zamówień telefonicznych przekazywanych Bankowi Z. przez upoważnionego pracownika Banku). Bank może także zakupić Bony Pieniężne na rynku wtórnym z portfela Banku Z. Bank może także zakupić/sprzedać Bony Pieniężne na rynku wtórnym od innego niż Bank Z. uczestnika obrotu, który posiada „rachunek bonów pieniężnych” w Banku Z.
  
• Bony Pieniężne podlegają wykupowi przez NBP jako emitenta według ich wartości nominalnej, po upływie okresu, na który zostały wyemitowane. Wykupowi podlegają Bony Pieniężne zarejestrowane na „rachunku bonów pieniężnych” (prowadzonym przez Bank Z. dla Banku), zgodnie z jego stanem w dniu wykupu. W dniu wykupu Bonów Pieniężnych przez NBP jako emitenta. Bank Z. określa wielkość środków pieniężnych przypadających z tytułu wykupu i uznaje kwotą tych środków pieniężnych rachunek bieżący (prowadzony przez Bank Z. dla Banku).
  
  

Zgodnie z § 4 Uchwały:

„1. Wykup bonów następuje według ich wartości nominalnej, po upływie okresu, na który zostały wyemitowane, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. W uzasadnionych przypadkach, Zarząd NBP może oferować posiadaczom bonów ich przedterminowy wykup przez NBP, który następuje w trybie przetargu bądź w drodze umowy zawartej przez NBP z zainteresowanym podmiotem.”

W praktyce transakcje dotyczące Bonów Pieniężnych przynoszą Bankowi zysk w postaci dyskonta, tj. różnicy pomiędzy wartością nominalną Bonów Pieniężnych (po której są one wykupywane przez NBP) a ceną zakupu Bonów Pieniężnych przez Bank za pośrednictwem Banku Z. (cena zakupu jest niższa od wartości nominalnej), przy czym Bank Z. obciąża Bank kwotą swojej prowizji.

Bank wykazuje wyżej opisane dyskonto jako przychód podatkowy. Przy tym, jeżeli dzień nabycia Bonów Pieniężnych przypada w jednym („starym”) roku podatkowym a dzień wykupu tych Bonów przypada w następnym („nowym”) roku podatkowym, Bank wykazuje przychód podatkowy w postaci dyskonta częściowo w „starym” a częściowo w „nowym” roku podatkowym (stosując współczynnik uzyskany w wyniku podziału okresu, na który Bony Pieniężne zostały wyemitowane, wynoszącego najczęściej 7 dni, wg liczby dni w „starym” i „nowym” roku).

Przychód podatkowy z tytułu dyskonta od Bonów Pieniężnych, ustalony w powyższy sposób i uwzględniony w złożonych przez Bank zeznaniach CIT-8 wyniósł:

• 113.100,83 zł w roku podatkowym 2016,
• 140.517,31 zł w roku podatkowym 2017.
  
  

Bank nie wykazuje jako kosztu podatkowego środków pieniężnych na zakup Bonów Pieniężnych.

Bank nie wykazuje jako przychodu podatkowego środków pieniężnych otrzymywanych w związku z wykupem Bonów Pieniężnych, tj. środków pieniężnych, którymi w związku z wykupem Bonów Pieniężnych Bank Z. uznaje rachunek bieżący Banku w Banku Z. W roku podatkowym 2016 środki te objęły łącznie kwotę 390.320.000,00 zł a w roku podatkowym 2017 łącznie kwotę 485.060.000,00 zł.

Bank nabywa od Banku Z. obligacje, które są emitowane przez Bank Z. (dalej: „Obligacje Z.”).

W roku 2016 Bank zakupił Obligacje Z. w łącznej kwocie 7.600.000 zł, oraz uzyskał w związku z wykupem Obligacji Z. przez Bank Z. łącznie kwotę 4.600.000 zł. Przychody Banku z tytułu otrzymanych w roku 2016 odsetek od Obligacji Z. wyniosły 62.704,63 zł.

W roku 2017 Bank zakupił Obligacje Z. w łącznej kwocie 4.900.000 zł, oraz uzyskał w związku z wykupem Obligacji Z. przez Bank Z. łącznie kwotę 3.500.000 zł. Przychody Banku z tytułu otrzymanych w roku 2017 odsetek od Obligacji Z. wyniosły 66.222,71 zł.

Bank wykazywał otrzymane w danym roku odsetki jako przychód podatkowy.

W zeznaniu CIT-8 za rok podatkowy 2016 Bank wykazał przychody w łącznej wysokości 2.544.594,40 zł. W zeznaniu CIT-8 za rok podatkowy 2017 Bank wykazał przychody w łącznej wysokości 3.022.508,26 zł.

Przychody wykazane w zeznaniach CIT-8 za lata 2016 i 2017 Bank uzyskał wyłącznie z działalności, z tytułu której nie był zobowiązany do wykazania podatku należnego VAT.

Wszystkie przychody podatkowe uzyskiwane przez Bank w roku podatkowym 2018 stanowiły przychody (dochody) inne niż z zysków kapitałowych (przy uwzględnieniu ograniczonego katalogu przychodów z zysków kapitałowych obowiązującego w bankach zgodnie z art. 7b ust. 2 w zw. z art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a i f ustawy o PDOP).

Bank obliczał i odprowadzał zaliczki na PDOP za poszczególne miesiące lat podatkowych 2017 i 2018 przy zastosowaniu stawki 19%. Również w zeznaniach podatkowych (CIT-8) złożonych za lata 2017 i 2018 Bank wykazał jako właściwą stawkę podatku 19%.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 16 września 2020 r., wskazano ponadto, że do Wnioskodawcy w latach 2017-2018 nie miały zastosowania okoliczności wymienione w art. 19 ust. la i 1b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz.1036, z późń. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przepis art. 4a pkt 10 ustawy o PDOP należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy Bank posiadał w latach 2017 i 2018 status „małego podatnika”, przy obliczaniu wysokości „przychodów ze sprzedaży” uzyskanych przez Bank w latach 2016 i 2017 należało pominąć zarówno kwoty uzyskiwane przez Bank w związku z wykupem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z., jak i dyskonto uzyskiwane przez Bank w związku z transakcjami, których przedmiotem były Bony Pieniężne i Obligacje Z. (różnica pomiędzy ceną wykupu otrzymywaną przez Bank i ceną nabycia przez Bank)?
2. Czy przepisy ustawy o PDOP, w szczególności 19 ust. 1 pkt 2 i ust. 1d (winno być art. 19 ust. 1 pkt 2) w zw. z art. 4a pkt 10, w brzmieniu obowiązującym w latach 2017 i 2018, należy interpretować w ten sposób, że Bank miał prawo zastosować dla obliczenia PDOP należnego za lata podatkowe 2017 i 2018 stawkę tego podatku w wysokości 15%?
   
   

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że:

1. Przepis art. 4a pkt 10 ustawy o PDOP należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy Bank posiadał w latach 2017 i 2018 status „małego podatnika”, przy obliczaniu wysokości „przychodów ze sprzedaży” uzyskanych przez Bank w latach 2016 i 2017 należało pominąć zarówno kwoty uzyskiwane przez Bank w związku z wykupem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z., jak i dyskonto uzyskiwane przez Bank w związku z transakcjami, których przedmiotem były Bony Pieniężne i Obligacje Z. (różnica pomiędzy ceną wykupu otrzymywaną przez Bank i ceną nabycia przez Bank).
2. Przepisy ustawy o PDOP, w szczególności 19 ust. 1 pkt 2 i ust. 1d (winno być art. 19 ust. 1 pkt 2) w zw. z art. 4a pkt 10, w brzmieniu obowiązującym w latach 2017 i 2018. należy interpretować w ten sposób, że Bank miał prawo zastosować dla obliczenia PDOP należnego za lata podatkowe 2017 i 2018 stawkę tego podatku w wysokości 15%.
   
   

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o PDOP, w brzmieniu obowiązującym w latach podatkowych 2017 i 2018, dla podatników posiadających status „małego podatnika” właściwa była stawka podatku 15%.

Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 4a pkt 10 ustawy o PDOP, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2020 r., pod pojęciem „małego podatnika” należało rozumieć:

„podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł”.

Użyte w art. 4a pkt 10 ustawy o PDOP pojęcie „wartość przychodu ze sprzedaży” nie zostało w tej ustawie zdefiniowane. Zdaniem Banku, użycie przez ustawodawcę obok słowa „przychodu” wyrażenia „ze sprzedaży” oznacza, że przy ustalaniu, czy Bank posiadał w latach 2017 i 2018 status „małego podatnika”, należy brać pod uwagę nie wszystkie przychody podatkowe uzyskane przez Bank w latach 2016 i 2017 a jedynie takie przychody podatkowe, które Bank uzyskał w związku z dokonywaną przez siebie „sprzedażą”.

Do przychodów podatkowych uzyskiwanych ze „sprzedaży” należy zaliczyć przychody uzyskiwane przez Bank w związku ze świadczeniem usług (np. prowizje i odsetki od udzielanych przez Bank kredytów i pożyczek, opłaty za prowadzenie przez Bank rachunków bankowych) lub sprzedażą aktywów wykorzystywanych do działalności Banku (np. sprzedaż używanych składników wyposażenia Banku). Pozostałe przychody uzyskiwane przez Bank nie stanowią „przychodów ze sprzedaży”. Dotyczy to przede wszystkim przychodów uzyskiwanych przez Bank w związku z wykupem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z.

„Przychodów ze sprzedaży” nie stanowią przy tym zarówno kwoty uzyskiwane przez Bank w związku z wykupem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z., jak i dyskonto uzyskiwane przez Bank w związku z nabywaniem i zbywaniem Bonów Pieniężnych i Obligacji Z. (różnica pomiędzy ceną wykupu otrzymywaną przez Bank i ceną nabycia przez Bank).

Ogłoszony przez NBP średni kurs euro na dzień 3 października 2016 r., tj. pierwszy dzień roboczy października 2016 r., wynosił 4,2976 zł (tabela kursów średnich NBP nr 191/A/NBP/2016).

Limit wartości „przychodu ze sprzedaży”, o którym mowa w ww. definicji „małego podatnika” wynosił zatem na rok 2016 5.157.000 zł (1.200.000 euro x 4,2976 zł = 5.157.120 zł; 5.157.000 zł po zaokrągleniu do 1.000 zł).

Ogłoszony przez NBP średni kurs euro na dzień 2 października 2017 r., tj. pierwszy dzień roboczy października 2017 r., wynosił 4,3137 zł (tabela kursów średnich NBP nr 190/A/NBP/2017).

Limit wartości „przychodu ze sprzedaży”, o którym mowa w ww. definicji „małego podatnika” wynosił zatem na rok 2017 5.176.000 zł (1.200.000 euro x 4,3137 zł = 5.176.440 zł; 5.176.000 zł po zaokrągleniu do 1.000 zł).

Zarówno w roku podatkowym 2016, jak i w roku podatkowym 2017, wartość „przychodu ze sprzedaży” osiągniętego przez Bank nie przekroczyła powyższych limitów. Należy zatem uznać, że Bank posiadał zarówno w roku podatkowym 2017, jak i w roku podatkowym 2018 status „małego podatnika”. W konsekwencji, dla obliczenia PDOP należnego za rok 2017 oraz PDOP należnego za rok 2018 Bank powinien zastosować stawkę podatku 15%.

Stanowisko Banku jest zgodne z aktualnym stanowiskiem organów podatkowych, które znajduje potwierdzenie m. in. w następujących interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

1. z dnia 8 czerwca 2020 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.144.2020.2.BD,
2. z dnia 8 czerwca 2020 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.127.2020.2.BD,
3. z dnia 20 grudnia 2019 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.428.2019.2.SG,
4. z dnia 14 listopada 2019 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.349.2019.2.DP.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania, powołany w pytaniu nr 2 i dot. tego pytania stanowisku Wnioskodawcy w sprawie - art. 19 ust. 1d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.). Przepis powyższy wszedł bowiem w życie z dniem 1 stycznia 2019 r.,

a wniosek dot. stanu prawnego obowiązującego w latach 2017-2018.

Powyższe nie miało jednak wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.