Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.519.2020.3.LS
z 15 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 28 lipca 2020 r. (data wpływu 4 sierpnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 6 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny majątku (nieruchomości) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny majątku (nieruchomości). W dniu 6 października 2020 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy, o załącznik ORD-WS/B oraz adres ePuap.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
  X;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Y

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2000 na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. h) Rady X w drodze uchwały, utworzyła instytucję kultury – Y. Powołana do życia instytucja kultury posiada status osoby prawnej. Prowadzi działalność w oparciu o statut, z którego wynika, że prowadzi działalność kulturalną, gminną bibliotekę publiczną oraz gromadzi zbiory muzealne na potrzeby działającej w strukturach tej instytucji regionalnej izby pamięci.

Y uzyskuje niewielkie dochody z prowadzonej działalności kulturalnej. Utrzymuje się głownie z dotacji, którą otrzymuje w każdym roku z budżetu gminy. Y o numerze NIP (…) jest podatnikiem zwolnionym z VAT z racji wysokości obrotów.

Zgodnie z art. 12 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, organizator, a w tym przypadku Gmina, zapewnia instytucji kultury środki niezbędne do prowadzenia działalności i utrzymania obiektów.

W momencie powstania instytucji kultury Gmina, zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. h) ustawy o samorządzie gminnym i art. 51 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, powinna wyposażyć tą instytucję w majątek, co nie zostało uczynione.

Art. 12 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej nie określa jednak formy prawnej w jakiej miałoby nastąpić przekazanie majątku lub umożliwienie jej korzystania z należących do gminy nieruchomości. Z tego względu należy sięgnąć do ustawy o gospodarce nieruchomościami, która w art. 51 ust. 1 wskazuje na obowiązek wyposażenia jednostki w majątek.

Stosownie do art. 51 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wyposażenie polega na przeniesieniu własności na rzecz państwowej osoby prawnej, oddanie nieruchomości w wieczyste użytkowanie lub w trwały zarząd. Co prawda użyte w ust. 1 przepisu sformułowanie ,,z dniem ich utworzenia” wskazuje, że powinno to nastąpić w momencie powstania osoby prawnej. Jednakże brak jest podstaw do przyjęcia, zwłaszcza mając na uwadze art. 12 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, że nie jest możliwe wyposażenie tej osoby w nieruchomości na analogicznych zasadach w terminie późniejszym.

Art. 56 ustawy o gospodarce nieruchomościami nakazuje odpowiednie stosowanie przepisów przy tworzeniu lub powoływaniu samorządowych osób prawnych pod warunkiem, że na wyposażenie samorządowych osób prawnych organ wykonawczy przeznaczy mienie z gminnego zasobu nieruchomości. Z powołanego art. 51 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że wyposażenie gminnej instytucji kultury w nieruchomości służące spełnianiu przez nią celów statutowych może nastąpić w drodze przeniesienia własności nieruchomości lub oddanie nieruchomości przez gminę w użytkowanie wieczyste.

Zgodnie z art. 51 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 56 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyposażenie samorządowych osób prawnych może nastąpić w formie darowizny lub oddanie w wieczyste użytkowanie, za które gmina nie pobiera pierwszej opłaty.

Budynki i budowle, które Gmina zamierza przekazać własnej instytucji kultury, powstały w latach 70 XX wieku, a niektóre jeszcze wcześniej. W związku z tym nie dokonywano doliczeń podatku od towarów i usług od nakładów związanych z ich powstaniem, ponieważ w tamtych latach nie było jeszcze takiego podatku w polskim systemie prawa.

W chwili obecnej Gmina zamierza uregulować zaniedbanie i oficjalnie wyposażyć własną instytucję kultury w majątek.

Planuje się wyposażenie instytucji kultury w grunty, budynki i budowle, w których prowadzona jest działalność instytucji kultury.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowani wskazali, że X jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Wyposażenie w majątek Y nastąpi w drodze darowizny. Wyposażenie Y w majątek będzie czynnością nieodpłatną.

Gmina poniosła w latach 2019-2020 wydatki na ulepszenie jednego z budynków, który zamierza darować. Wartość tych ulepszeń (termomodernizacja, winda do niepełnosprawnych i klimatyzacja) stanowiła, więcej niż 30% ich wartości.

Po dokonaniu modernizacji Y korzystało z tego budynku na podstawie umowy użyczenia od dnia 10 lipca 2020 r.

Od poniesionych wydatków na ulepszenie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT i takich odliczeń nie dokonywano.

Nieruchomość, która ma być przedmiotem darowizny jest wykorzystywana zarówno na cele działalności zwolnionej z VAT, a także na cele ograniczonej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie pomieszczeń.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji pominięto z przywołania z uzupełnienia tę jego część, która odnosi się wyłącznie do zagadnienia dotyczącego podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku od spadku i darowizn.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy spełniając obowiązek ustawowy polegający na wyposażeniu przez X własnej instytucji kultury – Y w majątek, Gmina będzie miała obowiązek zapłaty podatku VAT od ww. czynności? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

Zdaniem Zainteresowanych, czynności, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. dostawa towarów oraz świadczenie usług muszą mieć co do zasady charakter usług odpłatnych (art. 5 ust. 1 ustawy o VAT). Spełnienie obowiązku ustawowego polegającego na wyposażeniu Gminnej instytucji kultury jest czynnością nieodpłatną.

Planowana czynność nie mieści się w zakresie stosowania art. 7 ust. 2 ustawy o podatku VAT. Wobec tego planowana czynność wyposażenia Y w majątek nie spowoduje obowiązku zapłaty podatku VAT przez Gminę.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tylko tę część stanowiska Zainteresowanych, która odnosi się do zagadnienia dotyczącego podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2019 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem, zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przez pojęcie „dostawy towarów”, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretując zawarty w ww. artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Uznaje się przy tym, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy, rzez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, pod warunkiem, że przysługiwało prawo do odliczania podatku naliczonego.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazania), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Omawiany przepis jest odpowiednikiem art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym, za dostawę towarów uznaje się wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Zatem Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Gmina jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W roku 2000 Gmina utworzyła instytucję kultury – Y. Instytucja ta posiada status osoby prawnej. Prowadzi działalność w oparciu o statut, z którego wynika, że prowadzi działalność kulturalną, gminną bibliotekę publiczną oraz gromadzi zbiory muzealne na potrzeby działającej w strukturach tej instytucji regionalnej izby pamięci. Y uzyskuje niewielkie dochody z prowadzonej działalności kulturalnej. Utrzymuje się głownie z dotacji, którą otrzymuje w każdym roku z budżetu gminy. Y jest podatnikiem zwolnionym z VAT z racji wysokości obrotów. Budynki i budowle, które Gmina zamierza przekazać własnej instytucji kultury, powstały w latach 70 XX wieku, a niektóre jeszcze wcześniej. W związku z tym nie dokonywano doliczeń podatku od towarów i usług od nakładów związanych z ich powstaniem, ponieważ w tamtych latach nie było jeszcze takiego podatku w polskim systemie prawa. W chwili obecnej Gmina zamierza uregulować zaniedbanie i oficjalnie wyposażyć własną instytucję kultury w majątek. Planuje się wyposażenie instytucji kultury w grunty, budynki i budowle, w których prowadzona jest działalność instytucji kultury. Wyposażenie w majątek Y nastąpi w drodze darowizny. Wyposażenie Y w majątek będzie czynnością nieodpłatną. Gmina poniosła w latach 2019-2020 wydatki na ulepszenie jednego z budynków, który zamierza darować. Wartość tych ulepszeń (termomodernizacja, winda do niepełnosprawnych i klimatyzacja) stanowiła, więcej niż 30% ich wartości. Po dokonaniu modernizacji Y korzystało z tego budynku na podstawie umowy użyczenia od dnia 10 lipca 2020 r. Od poniesionych wydatków na ulepszenie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT i takich odliczeń nie dokonywano.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy w związku z wyposażeniem Y w majątek (nieruchomość) Gmina będzie miała obowiązek zapłaty podatku VAT od ww. czynności.

Wskazać należy, że stosownie do treści art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego, darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

Mając na względzie powołane przepisy wskazać należy, że planowana czynność darowizny nieruchomości będących własnością Gminy na rzecz gminnych samorządowych instytucji kultury, co do zasady mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wskazanych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że czynność ta jest czynnością cywilnoprawną, która za przedmiot będzie miała – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – towary, i w wyniku której nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomościami jak właściciel. Jednakże z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawcy nie przysługiwało w całości ani w części prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia/wytworzenia poszczególnych nieruchomości, mających być przedmiotem darowizny, gdyż – jak wskazał Wnioskodawca – budynki i budowle, które Gmina zamierza przekazać własnej instytucji kultury, powstały w latach 70 XX wieku, a niektóre jeszcze wcześniej. W związku z tym nie dokonywano doliczeń podatku od towarów i usług od nakładów związanych z ich powstaniem, ponieważ w tamtych latach nie było jeszcze takiego podatku w polskim systemie prawa. W latach 2019-2020 Gmina poniosła wydatki na ulepszenie jednego z przekazywanych budynków w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej, od których również – jak wskazał Zainteresowany – nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego kwotę podatku naliczonego. Zatem w analizowanej sprawie nie zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy, dające podstawę do uznania nieodpłatnego przekazania towarów (nieruchomości zabudowanych) za czynność zrównaną z odpłatną dostawą towarów.

Podsumowując, darowizna opisanego we wniosku majątku (nieruchomości) na rzecz instytucji kultury, tj. Y, przy nabyciu/wytworzeniu których nie przysługiwało Gminie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości ani w części, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Gmina nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny majątku (nieruchomości). Natomiast w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych, podatku od spadków i darowizn, podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. A zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego, w tym na informacji, że od poniesionych wydatków na ulepszenie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT i takich odliczeń nie dokonywano (kwestia te nie była przedmiotem oceny tut. Organu, lecz przyjęto to jako element opisu sprawy). W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.