Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDWL.4011.57.2020.1.TW
z 19 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2020 r. (data wpływu 20 lipca 2020 r.), uzupełnionym w dniach 25 września 2020 r. oraz 12 października 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

Wniosek nie spełniał warunków formalnych, w związku z czym pismem z dnia 14 września 2020 r., nr 0112-KDIL1-2.4012.345.2020.1.PG wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 września 2020 r., wniosek uzupełniono w dniu 25 września 2020 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 22 września 2020 r.).

Wniosek uzupełniono również w dniu 12 października 2020 r.

Analiza informacji przedstawionych w uzupełnieniu wniosku z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 25 września 2020 r.) wykazała, że wniosek dotyczy również stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (dotyczące stosowania przepisów w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych).

Wnioskodawca zajmuje się obróbką granitu, wykonuje nagrobki granitowe oraz galanterię nagrobkową. Wyroby swoje sprzedaje do zakładów kamieniarskich. Bezpośrednim odbiorcą wyrobów Wnioskodawcy jest pośrednik, czyli zakład kamieniarski, a nie odbiorca końcowy (czyli konkretny klient). Po sprzedaży towaru przez zakład kamieniarski konkretnemu klientowi Wnioskodawca wystawi fakturę dla swojego odbiorcy, czyli zakładu kamieniarskiego.

Opis sprawy wynika z wniosku oraz jego uzupełnienia z dnia 12 października 2020 r.

Natomiast w uzupełnieniu wniosku z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 25 września 2020 r.) Wnioskodawca podał m.in., że jego wolą jest uzyskanie interpretacji w zakresie podatku dochodowego oraz czy jest możliwość wydania towaru z magazynu w formie ekspozycji do zakładu kamieniarskiego i wystawienie faktury za towar po sprzedaży przez zakład kamieniarski.

W odniesieniu do powyższego uzupełnienia tut. Organ wskazuje, że kwestie dotyczące wystawiania faktur regulowane są przepisami z zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Zagadnienie to zatem podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące stosowania przepisów w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Czy należny podatek dochodowy Wnioskodawca musi zapłacić za miesiąc, w którym wydał towar z magazynu, czy dopiero po sprzedaży przez odbiorcę towaru, który został wydany w formie ekspozycji?

Pytanie wynika z uzupełnienia wniosku z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 25 września 2020 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ często za ten towar otrzymuje zapłatę za kilka miesięcy lub następuje zwrot towaru, dlatego też stanowisko Wnioskodawcy jest takie, że podatek dochodowy powinien być zapłacony po sprzedaży towaru i dopiero wystawieniu faktury.

Własne stanowisko wynika z uzupełnienia wniosku z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 25 września 2020 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Aby dany przychód można było przyporządkować do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, musi być on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej. Zatem, dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem, a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c cytowanej ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Przepis ten wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia ww. zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Wobec powyższego, regułą jest, że przychód powstaje w dacie następujących zdarzeń: wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi, nie później niż w dniu wystawienia faktury albo uregulowania należności – przychód podatkowy powstaje w dacie tej czynności, która miała miejsce najwcześniej. Opodatkowaniu podlega przychód należny, co oznacza, że należy zadeklarować przychód dla celów podatkowych niezależnie od faktycznego otrzymania środków pieniężnych.

Jest to jednak zasada ogólna, od której przewidziano wyjątki, wymienione w art. 14 ust. 1e omawianej ustawy (rozliczanie usług w okresach rozliczeniowych), art. 14 ust. 1h powołanej ustawy (dostawa energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego) oraz art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się obróbką granitu, wykonuje nagrobki granitowe oraz galanterię nagrobkową. Wyroby swoje sprzedaje do zakładów kamieniarskich. Bezpośrednim odbiorcą wyrobów Wnioskodawcy jest pośrednik, czyli zakład kamieniarski, nie zaś odbiorca końcowy (czyli konkretny klient). Jak wskazał Wnioskodawca, fakturę dla swojego odbiorcy, czyli zakładu kamieniarskiego, Wnioskodawca wystawi po sprzedaży towaru przez zakład kamieniarski swojemu klientowi.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz wynikające z nich zasady wskazuje się, że w rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajduje regulacja przewidziana w art. 14 ust. 1c ww. ustawy.

W analizowanej sprawie przychód u Wnioskodawcy powstaje w momencie przeniesienia własności towaru na rzecz kontrahenta (tu: zakładu kamieniarskiego) – w momencie wydania rzeczy do swobodnego dysponowania nim przez zakład kamieniarski (o ile przed tym dniem nie nastąpi wystawienie faktury dotyczącej tej sprzedaży lub uregulowanie należności z jej tytułu).

Bez znaczenia pozostaje w tym przypadku ustalony między stronami transakcji (Wnioskodawcą i zakładem kamieniarskim) sposób oraz termin dokonywania wzajemnych rozliczeń oraz fakturowania.

Nie znajdzie tu zastosowania wyjątek wskazany w art. 14 ust. 1e – w analizowanej sprawie przedmiotem obrotu gospodarczego nie jest bowiem usługa (Wnioskodawca nie sprzedaje zakładowi kamieniarskiemu usług).

Należy wyjaśnić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w swej treści nie zawiera definicji „dzień wydania rzeczy”. Wyjaśniając tą kwestię należy wskazać, że zgodnie z art. 535 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Zatem umowa sprzedaży jest umową dwustronnie zobowiązującą. Skutkiem zawarcia umowy sprzedaży jest zobowiązanie się sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy na kupującego i wydanie mu jej oraz zobowiązanie się kupującego do zapłacenia sprzedawcy umówionej ceny. W konsekwencji czynność faktyczna w postaci wydania rzeczy, w umowie sprzedaży zyskuje walor czynności prawnej, gdyż przesądza o wykonaniu zobowiązania sprzedającego. Przez pojęcie wydania rzeczy należy w tym wypadku rozumieć przeniesienie posiadania z właściciela na nabywcę.

Nadmienić przy tym trzeba, że w przypadku, gdy Wnioskodawca jedynie udostępnia swoje towary klientom w celach reklamowych (tu: dokonując ich ekspozycji w zakładach kamieniarskich), należy uznać, że ekspozycja przekazanych towarów ma na celu jedynie pokazanie możliwości estetycznych towarów. Ekspozycja ma więc na celu pozyskanie nowych klientów, a zatem zwiększenie intensyfikacji ich sprzedaży – co stanowi kwintesencję działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tym samym związek opisywanych działań z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością nie jest nawet luźny czy pośredni, a wręcz jest to jeden z czynników o kluczowym znaczeniu dla Wnioskodawcy. Tak więc samo przekazanie przez Wnioskodawcę towarów celem ich ekspozycji w zakładach kamieniarskich nie jest czynnością, którą należy wiązać z momentem powstania przychodu w oparciu o uregulowania zawarte w art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując: datą powstania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych będzie, zgodnie z art. 14 ust. 1c ww. ustawy, moment przeniesienia własności (wydania rzeczy) przez Wnioskodawcę nagrobków na rzecz zakładu kamieniarskiego. W sytuacji, gdy uregulowanie należności za sprzedany na rzecz zakładu nagrobek bądź wystawienie faktury nastąpi przed tym momentem – przychód powstaje w dacie tej czynności, która miała miejsce najwcześniej.

Zdaniem Wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wiązać z momentem sprzedaży towaru i wystawieniem faktury na zakład kamieniarski. Natomiast zdaniem tut. Organu moment powstania przychodu (datę powstania przychodu) należy uznać moment wydania rzeczy, tj. przeniesienia własności (nagrobka) przez Wnioskodawcę do zakładu kamieniarskiego, czyli moment przeniesienia własności nagrobka z Wnioskodawcy (jako właściciela) na zakład kamieniarski, czyli nabywcę. Późniejsze transakcje zawierane pomiędzy zakładem kamieniarskim, a klientem końcowym pozostają bez wpływu na określenie momentu powstania przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji powyższych wyjaśnień stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.