Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.378.2020.1.MS
z 26 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 sierpnia 2020 r. (data wpływu do Organu 31 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na potrzeby rozpoznania:

• przez Bank kosztu uzyskania przychodów, poprzez moment wystąpienia przesłanki udokumentowania lub uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o których mowa odpowiednio w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a ustawy o CIT w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o wystąpieniu tej przesłanki (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe,
• zmniejszenia kosztu uzyskania przychodu, poprzez moment ustania przesłanki uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i pkt 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o ustaniu tej przesłanki (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na potrzeby rozpoznania:

• przez Bank kosztu uzyskania przychodów, poprzez moment wystąpienia przesłanki udokumentowania lub uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o których mowa odpowiednio w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a ustawy o CIT w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o wystąpieniu tej przesłanki,
• zmniejszenia kosztu uzyskania przychodu, poprzez moment ustania przesłanki uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i pkt 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o ustaniu tej przesłanki.
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest bankiem spółdzielczym w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 613 ze zm., dalej: „ustawa o funkcjonowaniu banków spółdzielczych”), polskim rezydentem podatkowym oraz podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej.

Bank prowadzi działalność m.in. na podstawie ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ustawy z 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze oraz ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2357 ze zm.).

W ramach prowadzonej działalności, Bank uprawniony jest do udzielania kredytów oraz pożyczek oraz zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności oraz rezerw utworzonych na pokrycie wierzytelności, stosownie do zasad opisanych w art. 16 ust. 1 pkt 25 oraz pkt 26 ustawy o CIT, stosując przesłanki uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności wierzytelności, o których mówi art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a ustawy o CIT.

W sytuacji, gdy kredytobiorcy (pożyczkobiorcy) lub inni dłużnicy Banku zaprzestają spłacania swoich zobowiązań (lub istnieje takie ryzyko), zespół Banku zajmujący się obsługą prawną, windykacją i restrukturyzacją (dalej: „dział windykacji”) podejmuje działania mające na celu wyegzekwowanie należności. W przypadku wystąpienia przesłanek uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności, o których mowa w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a ustawy o CIT, dział windykacji przygotowuje raport lub inne formalne zestawienie zawierające informacje oraz dokumentację potwierdzającą taką okoliczność. Takie informacje dział windykacji przekazuje do zespołu Banku zajmującego się rozliczeniami podatkowymi (zespołu finansowo-księgowego). Po weryfikacji, Bank rozpoznaje w kosztach uzyskania przychodu odpowiednią wysokość odpisanej nieściągalnej wierzytelności, której nieściągalność została udokumentowana, lub utworzonej rezerwy na pokrycie wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W toku prowadzonej przez Bank działalności zdarzają się sytuacje, gdy wystąpienie przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności (np. śmierć dłużnika lub skierowanie wierzytelności na drogę postępowania egzekucyjnego) albo udokumentowania nieściągalności wierzytelności (np. wydanie przez sąd postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego) nastąpi w innym roku podatkowym, niż rok podatkowy, w którym zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi otrzyma pełną informację pozwalającą stwierdzić i zweryfikować istnienie przesłanek uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności zgodnie z ustawą o CIT. Wynika to, przede wszystkim, z ilości windykowanych ekspozycji oraz charakteru podejmowanych czynności windykacyjnych i często może skutkować otrzymaniem informacji o wystąpieniu przesłanki uprawdopodobnienia lub udokumentowania wierzytelności w innym czasie, niż jej faktycznie wystąpienie.

Przykładowo, mogą pojawić się sytuacje, gdy zaprzestanie spłat wynikać będzie ze śmierci dłużnika, o czym Bank poweźmie informacje dopiero z chwilą upływu terminu spłaty. Wtedy też dział windykacji podejmie odpowiednie czynności, w tym wystąpi o uzyskanie odpisu aktu zgonu. Dopiero po uzyskaniu odpisu aktu zgonu, stosowna informacja zostanie przekazana przez dział windykacji do zespołu Banku zajmującego się rozliczeniami podatkowymi. Tym samym, między datą faktycznego wystąpienia przesłanki (np. śmierć dłużnika) a datą powzięcia informacji o jej wystąpieniu przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi, mogą występować różnice, często wykraczające poza okresy rozliczeniowe.

Analogiczne różnice występować mogą w przypadku, gdy przesłanka uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności ustanie. Przykładowo, w przypadku, gdy organ egzekucyjny umorzy postępowania egzekucyjne z uwagi na bezskuteczność egzekucji, w konsekwencji czego, przesłanka uprawdopodobnienia ustanie na rzecz przesłanki udokumentowania nieściągalności, takie postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego przesyłane jest do działu windykacji Banku, a dopiero następnie dział windykacji przekazuje te informacje do działu Banku zajmującego się rozliczeniami podatkowymi. Dlatego też, również w tym przypadku mogą powstać różnice między datą faktycznego ustania przesłanki uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności (np. zakończenie postępowania egzekucyjnego), a datą powzięcia informacji o jej ustaniu przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy na potrzeby rozpoznania przez Bank kosztu uzyskania przychodów, poprzez moment wystąpienia przesłanki udokumentowania lub uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o których mowa odpowiednio w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a ustawy o CIT w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o wystąpieniu tej przesłanki?
2. Czy na potrzeby rozpoznania zmniejszenia kosztu uzyskania przychodu, poprzez moment ustania przesłanki uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i pkt 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o ustaniu tej przesłanki?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

• w odpowiedzi na pytanie 1, na potrzeby rozpoznania przez Bank kosztu uzyskania przychodów, poprzez moment wystąpienia przesłanki udokumentowania lub uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o których mowa odpowiednio w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a ustawy o CIT w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o wystąpieniu tej przesłanki,
• w odpowiedzi na pytanie 2, na potrzeby rozpoznania zmniejszenia kosztu uzyskania przychodu, poprzez moment ustania przesłanki uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i pkt 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o ustaniu tej przesłanki.
  
  

Zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności nieściągalnych oraz rezerw utworzonych na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona regulują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 25, art. 16 ust. 1 pkt 26 oraz art. 16 ust. 2 i art. 16 ust. 2a. Stosownie do wskazanych regulacji, wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana w oparciu o przesłanki wskazane w art. 16 ust. 2 oraz rezerwy na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona w oparciu o przesłanki wskazane w art. 16 ust. 2a, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu (w wysokości i na warunkach wynikających z tych regulacji).

Przesłanki o których mowa powyżej to, w przypadku uprawdopodobnienia wystąpienie zdarzenia m.in. śmierć dłużnika, wykreślenie z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawienie w stan likwidacji lub ogłoszenie upadłości albo skierowanie potwierdzonej prawomocnym orzeczeniem sądu na drogę postępowania egzekucyjnego. W przypadku udokumentowania nieściągalność stwierdza się poprzez m.in. postanowienie o nieściągalności wydane przez właściwy organ egzekucyjny, postanowieniem sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości lub umorzeniu takiego postępowania, gdy majątek dłużnika jest niewystarczający na zaspokojenie kosztów postępowania oraz zakończeniu postępowania upadłościowego, jak również protokołem podatnika stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe lub wyższe od kwoty wierzytelności.

Co istotne, ustawa o CIT nie wskazuje wprost, w którym momencie należy rozpoznać koszt podatkowy z tego tytułu. Zgodnie z linią orzeczniczą organów podatkowych, przyjmuje się, że momentem do rozpoznania kosztu podatkowego jest okres rozliczeniowy, w którym łącznie spełnione będą oba warunki do kwalifikacji wierzytelności lub rezerwy jako koszt uzyskania przychodu (tj. utworzenie rezerwy i uprawdopodobnienie nieściągalności albo odpisanie wierzytelności i udokumentowanie nieściągalności). Jeśli te warunki wystąpią w różnych okresach, prawo do potrącenia kosztu podatkowego powinno powstać w okresie, w którym spełni się drugi, późniejszy warunek.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 5 sierpnia 2009 r. (sygn. ILPB3/423-291/09-6/ŁM) organ stwierdził, że: [...] nieściągalne wierzytelności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków: wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w księgach rachunkowych) oraz nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Powyższe stanowisko znajduje analogiczne zastosowanie w przypadku zaliczenia do kosztów podatkowych rezerwy utworzonej na pokrycie wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona, przy czym spełnione będą musiały być przesłanki: utworzenia rezerwy oraz wystąpienie przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności, o których mowa w art. 16 ust. 2a ustawy o CIT.

W przypadku sytuacji niezależnych od wierzyciela, jak np. śmierć dłużnika, ogłoszenie upadłości, czy wydanie przez sąd postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego, wierzyciel zobowiązany jest prowadzić działania monitorujące sytuacje dłużników. W przypadku podmiotów, których przedmiotem działalności gospodarczej jest udzielanie kredytów, brak wypłacalności dłużników jest częstym zjawiskiem a wewnętrzne działy windykacji zobowiązane są monitorować wielu dłużników. Zatem, z uwagi na charakter i liczebność takich sytuacji, mogą pojawiać się przypadki, gdy otrzymanie przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o wystąpieniu przesłanki udokumentowania/uprawdopodobnienia nieściągalności może nastąpić w innym okresie rozliczeniowym niż okres, w którym przesłanka faktycznie wystąpiła.

W ocenie Banku, zastosowanie znajdzie tu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Należy bowiem stwierdzić, że rozpoznanie przez Bank wierzytelności/rezerwy utworzonej na pokrycie wierzytelności uznanej za nieściągalną nastąpić może jedynie w momencie, w którym zespół Banku odpowiedzialny za rozliczenia podatkowe będzie miał rzeczywistą możliwość powzięcia informacji o wystąpieniu przesłanki nie zaś w momencie jej faktycznego wystąpienia.

W podobnym tonie wypowiadają się również organy interpretacyjne, przykładowo:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 27 października 2016 r. o sygn. IPPB3/4510-857/16-2/JBB, odstępując od uzasadnienia potwierdził stanowisko wnioskodawcy zgodnie z którym: [...] decydujący dla podatnika ma być moment kiedy pozyskał informację o powstaniu danej przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności (czyli moment kiedy rzeczywiście może zmienić kwalifikację danego odpisu i zaliczyć go do kosztów uzyskania przychodów) czy też decydujący jest moment (data) faktycznego powstania danej przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności z art. 16 ust. 2a u.p.d.o.p., której powstanie jest/bywa w praktyce niezależne od podatnika.
  
Zdaniem Banku, rozstrzygające powinno być to, kiedy podatnik pozyskał informację i dokumentację odnośnie zaistnienia danej przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności uprawniającej go do zaliczenia odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodu. Od tego bowiem momentu podatnik ma faktyczną możliwość realizacji swoich praw w postaci rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w podstawie opodatkowania CIT,

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 17 kwietnia 2018 r. sygn. 0114-KDIP2-3.4010.59.2018.1.JBB uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, że uzasadnione jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów na straty kredytowe utworzone na należności z tytułu udzielonych przez Bank kredytów (pożyczek) oraz na należności z tytułu udzielonych przez Bank gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów (pożyczek) w dacie, kiedy wpłynęły do Departamentu Podatkowego Banku dokumenty potwierdzające powstanie przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności,
• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 3 października 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.318.2019.1.AK, w której oceniając możliwość rozpoznania przez podatnika kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów na oczekiwane straty kredytowe utworzonych na pokrycie wierzytelności rozpoznanej za nieściągalną w oparciu o faktyczną datę wpływu informacji o przesłance jej uprawdopodobnienia, stwierdził, że: [...] w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą art. 15 ust. 4d w związku z art. 16 ust. 1 pkt 26c oraz art. 16 ust. 2a pkt 2 ustawy o CIT. Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów na straty kredytowe utworzone na należności z tytułu udzielonych przez Bank kredytów (pożyczek) oraz na należności z tytułu udzielonych przez Bank gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów (pożyczek) powinno następować w dacie powstania faktycznej możliwości rozpoznania przez Bank danej przesłanki z art. 16 ust. 2a pkt 2 ustawy o CIT, czyli w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym w dacie, kiedy wpłynęły do odpowiedniej komórki merytorycznej Banku zajmującej się ewidencją przesłanek uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności w systemie bankowym dokumenty potwierdzające powstanie danej przesłanki. Możliwość rozpoznania kosztu uzyskania przychodów z tytułu odpisów na straty kredytowe powinna być powiązana z momentem kiedy Bank posiada potwierdzenia wystąpienia przesłanek uprawdopodobnienia i informacja taka została przekazana do właściwej komórki organizacyjnej Banku.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, konstrukcja dopuszczająca zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących czy odpisów na oczekiwane straty kredytowe jest tożsama z utworzeniem rezerw na pokrycie wierzytelności, dlatego też przedstawione przez organy podatkowe poglądy powinny znaleźć zastosowanie również do sytuacji Banku. Co więcej, powyższe powinno znaleźć również zastosowanie do dokumentowania nieściągalności wierzytelności.

Powyższe powinno znaleźć analogiczne zastosowanie w przypadku ustania przesłanki uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności, bowiem w tym zakresie również mogą powstać różnice w dacie faktycznego ustania przesłanki uprawdopodobnienia/udokumentowania nieściągalności a datą powzięcia o tym informacji przez dział Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi Banku.

Jak wynika z dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o CIT, prawo do rozpoznania rezerwy celowej jako koszt uzyskania przychodu powstaje wraz z wystąpieniem przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności i odnosi się do wysokości udzielonego kredytu. Zatem, w przypadku gdy taka przesłanka ustanie, Bank zobligowany będzie do odwrócenia skutku podatkowego, jaki powstał wraz z zastosowaniem instytucji wynikającej z art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o CIT. Innymi słowy, wraz z odpadnięciem takiej przesłanki, Bank zobligowany będzie pomniejszyć koszt uzyskania przychodu o wysokość uprzednio rozpoznanego kosztu uzyskania przychodu.

Zatem, momentem pomniejszenia uprzednio rozpoznanego kosztu uzyskania przychodu powinno być powzięcie przez dział Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi, informacji o ustaniu przesłanki nieściągalności. Należy jednak mieć na uwadze, że Bank nie jest w stanie rozpoznać skutków podatkowych ustania przesłanki uprawdopodobnienia z chwilą faktycznego wystąpienia zdarzenia powodujące takie skutki, bowiem dział zajmujący się rozliczeniami podatkowymi Banku jest w stanie jedynie powziąć taką informację na podstawie danych przekazanych przez dział windykacji. Zatem, jeżeli wystąpi zdarzenie powodujące ustanie takiej przesłanki (np. organ egzekucyjny wyda postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego), Bank będzie mógł rozpoznać skutki podatkowe takiego zdarzenia dopiero z chwilą kiedy dział windykacji przekaże takie postanowienie działowi zajmującemu się rozliczeniami podatkowymi Banku.

Biorąc pod uwagę powyższe:

• na potrzeby rozpoznania przez Bank kosztu uzyskania przychodów, poprzez moment wystąpienia przesłanki udokumentowania lub uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o których mowa odpowiednio w art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2a ustawy o CIT w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o wystąpieniu tej przesłanki,
• na potrzeby rozpoznania zmniejszenia kosztu uzyskania przychodu, poprzez moment ustania przesłanki uprawdopodobnienia lub udokumentowania nieściągalności wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 i 26 ustawy o CIT, Bank powinien uwzględniać moment powzięcia przez zespół Banku zajmujący się rozliczeniami podatkowymi informacji o ustaniu tej przesłanki.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.