Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.184.2017.13.TW
z 22 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 18 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Go 436/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 15 września 2020 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 lipca 2020 r. sygn. akt II FSK 1116/18 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2017 r. (data wpływu 26 lipca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 13 września 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 5 września 2017 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.184.2017.1.KS wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 7 września 2017 r., natomiast 13 września 2017 r. do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące uzupełnienie.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 21 września 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 0112-KDIL3-1.4011.184.2017.2.KS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, czyli również koszty eksploatacji takie jak paliwo.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 21 września 2017 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.184.2017.2.KS złożył skargę z 13 października 2017 r. (data wpływu 19 października 2017 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z 18 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Go 436/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 21 września 2017 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.184.2017.2.KS.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 18 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Go 436/17, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z 27 lutego 2018 r. nr 0110-KWR2.4021.31.2018.2.RJ do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 22 lipca 2020 r. sygn. akt II FSK 1116/18 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka udziela swym pracownikom pisemnego zezwolenia na korzystanie ze służbowych pojazdów samochodowych do celów prywatnych, w szczególności w formie umowy o odpowiedzialności za mienie powierzone (samochód), w której określa zasady korzystania przez pracownika z pojazdu służbowego również do użytku prywatnego osoby kierującej pojazdem.

Spółka ustaliła również regulamin (zwany dalej Regulaminem) określający szczegółowe zasady używania pojazdów samochodowych stanowiących pod jakimkolwiek tytułem prawnym majątek Spółki, w szczególności określający obowiązki dokumentacyjne dla wszelkich osób używających tych pojazdów samochodowych. Dla celów dokumentacyjnych Spółka w Regulaminie wprowadziła obowiązek prowadzenia przez pracownika korzystającego z pojazdu służbowego również do celów prywatnych „Ewidencji wyjazdów prywatnych”, prowadzonej przez każdą osobę, której został powierzony samochód służbowy na podstawie protokołu przekazania pojazdu, w związku z potrzebą rozliczenia kosztów eksploatacji samochodu służbowego na cele prywatne.

Zgodnie z zasadami określonymi w Regulaminie dział księgowości Spółki wprowadza dane o wykorzystywaniu samochodów służbowych do celów prywatnych do programu edytującego listę płac jako świadczenia nieodpłatne, obciążone podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz składkami na ubezpieczenie społeczne. Z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych podstawę kalkulacji wysokości świadczenia nieodpłatnego stanowi kwota:

• 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³,
• 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³, przy czym dane o pojemności silnika są weryfikowane na podstawie właściwego dowodu rejestracyjnego.
  
  

Zgodnie z zasadami określonymi w Regulaminie koszty eksploatacyjne związane z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego na cele prywatne podlegają rozliczeniu według danych w „Ewidencji wyjazdów prywatnych” pozwalających określić rozmiar materiałów eksploatacyjnych rzeczywiście zużytych na cele prywatne. Z tytułu kosztów eksploatacyjnych samochodu służbowego na cele prywatne podstawę kalkulacji kwoty wydatków obciążających pracownika stanowi proporcjonalna część zużyta na cele prywatne w stosunku do liczby przejechanych kilometrów. Księgowość i Dział administracyjny Spółki ma prawo kontroli danych w „Ewidencji wyjazdów prywatnych” w każdym czasie, a kierujący pojazdem w okresie weryfikowanym ma obowiązek udostępnić te dane wraz z wyjaśnieniem uwag lub zastrzeżeń.

W stanie faktycznym Spółka jako nieodpłatne świadczenia pracownika ze stosunku pracy rozlicza zarówno ryczałt za używanie pojazdu służbowego do celów prywatnych oraz koszt zużytego w tym celu paliwa jako koszty eksploatacji.

Spółka zawarła dodatkowo z pracownikami wykorzystującymi pojazdy służbowe również do celów prywatnych aneksy do umów o pracę, w których treści określiła zasady rozliczania tych nieodpłatnych świadczeń ze stosunku pracy, poprzez opodatkowanie podatkiem PIT zarówno ryczałtu za używanie samochodu służbowego do celów prywatnych jak i dodatkowo koszt paliwa zużywanego do tych celów jako koszty eksploatacyjne. Zdarzeniem przyszłym, którego dotyczy zapytanie, jest rozważana przez Spółkę zmiana zasad używania przez pracowników pojazdów służbowych również do celów prywatnych w ten sposób, że dotychczasowa zasada rozliczania jako nieodpłatnych świadczeń ze stosunku pracy zarówno ryczałtu za używanie pojazdu służbowego do celów prywatnych pracownika oraz kosztów eksploatacji obejmujących koszty paliwa zostałaby zastąpiona zasadą rozliczenia jako nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy wyłącznie ryczałtu za używanie pojazdu służbowego do celów prywatnych, zawierającego wówczas w sobie koszty eksploatacyjne – paliwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, czyli również koszty eksploatacji takie jak paliwo?

Zdaniem Wnioskodawcy, z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT wynika, że skoro pracownik korzysta nieodpłatne z samochodu służbowego dla celów prywatnych, to z tego tytułu należy naliczyć miesięcznie pracownikowi zryczałtowaną wartość świadczenia określoną w kwocie wynikającej z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT.

Powyższe stanowisko znajduje zdaniem Spółki oparcie w uzasadnieniu do projektu zmiany w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 3 i art. 4 projektu ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej). Zdaniem Spółki z powyższego stanowiska wynika, że intencją ustawodawcy było wprowadzenie zapisu regulującego kompleksowo kwestię nieodpłatnego użytkowania przez pracowników samochodów pracodawcy dla celów prywatnych w kontekście uzyskiwanego w ten sposób przez pracownika nieodpłatnego świadczenia. Według Spółki, oznacza to, że kwota ryczałtu określona w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie należności wynikające z korzystania przez pracownika z samochodu służbowego w celach prywatnych. W przekonaniu Spółki ratio legis powyższego przepisu przemawia za tym, aby wyeliminować po stronie pracodawców ryzyko podatkowe wynikające z ewentualnego nieprawidłowego naliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia związanego z korzystaniem przez pracownika z samochodu służbowego dla celów prywatnych i tym samym prowadzi do wniosku, że zastosowanie ryczałtu w sposób określony w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT uwalnia pracodawcę od dokonywania skomplikowanych obliczeń mających na celu określenie nie tylko wartości świadczenia wynikającego z samego faktu korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika, ale również z faktu korzystania z paliwa jako kosztów eksploatacyjnych.

W przekonaniu Spółki, w sytuacji opisanej we wniosku, zastosowanie ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, okazuje się być wystarczające i kompletne dla określenia wartości przychodu pracownika z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia wynikającego z możliwości korzystania z samochodu należącego do Spółki dla celów prywatnych pracownika. Nie ma natomiast konieczności naliczania jakiegokolwiek jeszcze innego przychodu z tytułu korzystania przez pracownika z tego samochodu na cele prywatne, a w szczególności związanego z kosztami eksploatacyjnymi (paliwa) wynikających z wykorzystywania tych samochodów do celów prywatnych pracownika, ani innymi opłatami, czy wydatkami dokonywanymi przez pracodawcę w związku z korzystaniem z tych samochodów.

W swoim stanowisku Spółka odnośnie zamiaru Spółki rozliczania nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy w postaci użytku czynionego przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika tylko w formie ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a updof, odwołuje się również do oceny prawnej wyrażonej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dn. 23 listopada 2015 r., w sprawie sygn. akt: I SA/Wr 1595/15, w myśl której świadczeniem pracodawcy, o jakim mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT nie jest samo udostępnienie samochodu, lecz jest nim zapewnienie możliwości prawidłowego używania. W konsekwencji, jest nim także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Zdaniem WSA w ww. wyroku, nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków – jakim są wydatki na paliwo – uznać za stanowiące odrębne świadczenia, bowiem nie jest możliwe wykorzystywanie samochodu bez zakupu paliwa. Na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu. Wskazuje się, że ryczałt został powiązany z pojemnością silnika samochodu, a jest to parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy.

Podkreślić należy, że nie budzi w orzecznictwie sądów ani organów skarbowych wątpliwości, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych (lub do celu prowadzenia działalności gospodarczej) obejmuje wszystkie koszty – w tym koszty paliwa.

Również wykładnia celowościowa wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem samochodu. Intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu. Wskazuje na to już sam tytuł ustawy nowelizującej. Także w uzasadnieniu do projektu wskazano, że „Mimo że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych.”.

Należy więc przyjąć, że skoro intencją ustawodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałtem wszystkie jego elementy. Objęcie ryczałtem samego tylko udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego, dosyć skomplikowanego ustalania kosztów zużycia paliwa, nie realizowałoby założonego celu. Przeciwnie, stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, w myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Treść art. 12 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Powyższe przepisy wskazują zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej na podstawie wyżej wskazanych norm prawnych.

Tak więc u pracowników, którzy korzystają z samochodów służbowych dla celów prywatnych, przychód powstaje w przypadku, gdy odpłatność za korzystanie z tego samochodu jest niższa niż wartość ustalona na podstawie art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź pracownik korzysta z samochodu nieodpłatnie. Wysokość tego przychodu należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 2c ww. ustawy.

Ponadto zgodnie z treścią art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Spółka udziela swym pracownikom pisemnego zezwolenia na korzystanie ze służbowych pojazdów samochodowych do celów prywatnych, w szczególności w formie umowy o odpowiedzialności za mienie powierzone (samochód), w której określa zasady korzystania przez pracownika z pojazdu służbowego również do użytku prywatnego osoby kierującej pojazdem.

W stanie faktycznym Spółka jako nieodpłatne świadczenia pracownika ze stosunku pracy rozlicza zarówno ryczałt za używanie pojazdu służbowego do celów prywatnych oraz koszt zużytego w tym celu paliwa jako koszty eksploatacji.

Zdarzeniem przyszłym, którego dotyczy zapytanie, jest rozważana przez Spółkę zmiana zasad używania przez pracowników pojazdów służbowych również do celów prywatnych w ten sposób, że dotychczasowa zasada rozliczania jako nieodpłatnych świadczeń ze stosunku pracy zarówno ryczałtu za używanie pojazdu służbowego do celów prywatnych pracownika oraz kosztów eksploatacji obejmujących koszty paliwa zostałaby zastąpiona zasadą rozliczenia jako nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy wyłącznie ryczałtu za używanie pojazdu służbowego do celów prywatnych, zawierającego wówczas w sobie koszty eksploatacyjne – paliwa.

W związku z tym powstała wątpliwość, czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, czyli również koszty eksploatacji takie jak paliwo.

W odniesieniu do powyższej kwestii – mając na uwadze wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim sygn. akt I SA/Go 436/17 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt II FSK 1116/18 – należy wskazać, że świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu, lecz zapewnienie możliwości prawidłowego jego używania, a zatem także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie jest bowiem możliwe wykorzystywanie samochodu bez zakupu paliwa i na takie rozumienie powyższego przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu – został on mianowicie powiązany z pojemnością silnika samochodu. Jest to zaś parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa, natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy.

Jak wskazano w ww. wyrokach, w orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych (lub do celu prowadzenia działalności gospodarczej) obejmuje wszystkie koszty – w tym koszty paliwa.

Podstawowym kosztem, który wiąże się z użyciem pojazdu, jest zakup paliwa, bez którego korzystanie z samochodu do celów prywatnych w ramach podstawowej funkcji nie będzie możliwe. Jeżeli zatem ustawodawca określa przychód z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ryczałtowo, bez podziału na poszczególne koszty, które przy zwykłym użyciu pojazdu musiałby ponieść pracownik i nie wyłącza z tej kwoty wydatków na paliwo, to należy przyjąć, że określona ryczałtowo wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wszystkie wydatki związane z normalną eksploatacją samochodu, w tym także na paliwo. Jak wskazano w ww. wyrokach, jeśli ustawodawca chce wyłączyć pewne kwoty z ogólnej kwoty ryczałtu, to używa zwrotu „z wyłączeniem” czy „za wyjątkiem”.

Reasumując: wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, czyli również koszty eksploatacji takie jak paliwo.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.