2020.10.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.356.2020.1.AW
z 28 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 września 2020 r. (data wpływu 4 września 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów według ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości dokonywanych przy zastosowaniu dotychczasowej stawki amortyzacyjnej, w sytuacji, w której dla celów bilansowych Nieruchomości zostaną wycenione według wartości rynkowej;
czy kwota przeszacowania związana z wyceną Nieruchomości na gruncie prawa bilansowego zakwalifikowana jako pozostały przychód operacyjny stanowić będzie jednocześnie przychód podatkowy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
czy przychody związane z wyceną Nieruchomości wpłyną na kalkulację limitu określonego w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
czy przychody związane z wyceną Nieruchomości wpłyną na kalkulację limitu określonego w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów według ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości dokonywanych przy zastosowaniu dotychczasowej stawki amortyzacyjnej, w sytuacji, w której dla celów bilansowych Nieruchomości zostaną wycenione według wartości rynkowej;
czy kwota przeszacowania związana z wyceną Nieruchomości na gruncie prawa bilansowego zakwalifikowana jako pozostały przychód operacyjny stanowić będzie jednocześnie przychód podatkowy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
czy przychody związane z wyceną Nieruchomości wpłyną na kalkulację limitu określonego w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
czy przychody związane z wyceną Nieruchomości wpłyną na kalkulację limitu określonego w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest wynajem oraz zarządzanie nieruchomościami, zarówno własnymi, jak i dzierżawionymi.

Spółka jest małym podatnikiem w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”) i stosownie do art. 19 ust. 1 pkt 2 (Ustawy CIT - przypis Organu) stosuje do rozliczeń podatku CIT stawkę podatku wynoszącą 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych. Przychody osiągnięte przez Spółkę w roku podatkowym nie przekraczają wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

W zasobie nieruchomości posiadanym przez Spółkę znajdują się nieruchomości użytkowe zlokalizowane w X przy ul. Y, które tworzą:

działki budowlane nr (…), (…) oraz (…) obręb X o łącznej powierzchni 0,4004 ha objęte na dzień 31 grudnia 2019 r. księgą wieczystą nr (…) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w X, obecnie włączone do księgi wieczystej nr (…),
działki budowlane nr (…), (…), (…) obręb X o łącznej powierzchni 1,0450 ha objęte księgą wieczystą nr (…) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w X,
działki budowlane nr (…), (…) obręb X o łącznej powierzchni 0,1851 ha objęte księgą wieczystą nr (…) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w X

stanowiące funkcjonalną całość, które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oznaczone jako tereny rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m² z dopuszczeniem obiektów produkcyjnych i obsługi pojazdów samochodowych (dalej: „Nieruchomości”).

Działki są zagospodarowane i zbudowane obiektami przemysłowymi oraz usługowym wraz z pełną infrastrukturą techniczną, na które składają się:

budynek produkcyjny (B1, B1A) o powierzchni użytkowej 10.995,47 m²,
budynek usługowy (B6): biurowy, fitness club, magazynowy o powierzchni użytkowej 2.467,77 m²,
budynek usługowy - biurowy (B6A) o powierzchni użytkowej 1.380,73 m²,
budynek usługowy - biurowy (B15) o powierzchni użytkowej 556,07 m²,
budynek portierni o powierzchni użytkowej 40,10 m²,
wiata magazynowa (W9) o powierzchni użytkowej 177,03 m²,
magazyn W. o powierzchni użytkowej 98,02 m²,
budynek węzła cieplnego (B24) o powierzchni użytkowej 158,50 m²,
budynek stacji t. (B13) o powierzchni użytkowej 45,15 m²,
drogi, place składowe i parkingi.

Nieruchomości wprowadzone zostały do ewidencji środków trwałych. Przyjęto okres amortyzacji od 10-40 lat oraz zastosowano stawkę amortyzacji w wysokości 2,5-10%. Na chwilę obecną wartość początkowa i sposób amortyzacji są takie same dla celów podatkowych, jak i rachunkowych.

Obecnie Nieruchomości są wynajmowane odpłatnie. W bilansie Spółki zakwalifikowane są jako środki trwałe oraz wycenione są według zasad określonych w art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351, ze zm. dalej: „Ustawa o rachunkowości”) tj. według cen nabycia lub kosztów wytworzenia, lub wartości przeszacowanej (po aktualizacji wyceny środków trwałych), pomniejszanych o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości. Ponadto, Nieruchomości są amortyzowane bilansowe.

W celu podwyższenia wartości bilansowej Nieruchomości i w rezultacie uzyskanie lepszej zdolności kredytowej (co przełoży się na łatwiejszy dostęp do finansowania zewnętrznego oraz potencjalnie niższe koszty obsługi takiego zadłużenia), Spółka rozważa zmianę metody jej wyceny z aktualnie stosowanej na wycenę według ceny rynkowej bądź inaczej określonej wartości godziwej, którą przewiduje art. 28 ust. 1 pkt 1a Ustawy o rachunkowości. Planowana zmiana zostanie dokonana poprzez przekwalifikowanie Nieruchomości z bilansowych środków trwałych na inwestycję w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 17 Ustawy o rachunkowości. Powyższe przekwalifikowanie w celu zmiany metody wyceny bilansowej Nieruchomości wiąże się z koniecznością zaprzestania księgowej amortyzacji Nieruchomości.

Nie dojdzie do zmiany sposobu wykorzystywania Nieruchomości. Z tego względu Spółka nie wycofa Nieruchomości z podatkowej Ewidencji Środków Trwałych. Nie ulegnie zmianie podatkowa wartość początkowa Nieruchomości oraz w dalszym ciągu stosowana będzie taka sama podatkowa stawka amortyzacji oraz okres amortyzacji.

Zaktualizowana wartość inwestycji prawdopodobnie zostanie ustalona na wyższym poziomie niż przed aktualizacją. Kwota przeszacowania in plus zostanie rozpoznana w księgach rachunkowych jako pozostały przychód operacyjny, stosownie do art. 3 ust. 1 pkt Ustawy o rachunkowości. Przychód ten nie będzie stanowił przychodu ze sprzedaży.

Wartość pozostałych przychodów osiągniętych przez Wnioskodawcę w roku podatkowym, w którym dokonana zostanie aktualizacja, jak również w roku podatkowym poprzedzającym ten rok nie przekroczy limitów wskazanych w art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT i art. 4a pkt 10 Ustawy CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów według Ustawy CIT odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości dokonywanych przy zastosowaniu dotychczasowej stawki amortyzacyjnej, w sytuacji, w której dla celów bilansowych Nieruchomości zostaną wycenione według wartości rynkowej?
Czy kwota przeszacowania związana z wyceną Nieruchomości na gruncie prawa bilansowego zakwalifikowana jako pozostały przychód operacyjny stanowić będzie jednocześnie przychód podatkowy w rozumieniu Ustawy CIT?
Czy przychody związane z wyceną Nieruchomości wpłyną na kalkulację limitu określonego w art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT?
Czy przychody związane z wyceną Nieruchomości wpłyną na kalkulację limitu określonego w art. 4a pkt 10 Ustawy CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opisanym zdarzeniu przyszłym, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie Ustawy CIT odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przy zastosowaniu dotychczasowej stawki amortyzacyjnej w sytuacji, w której dla celów bilansowych Nieruchomości zostaną wycenione według wartości rynkowej.
Przeszacowanie wartości Nieruchomości, pomimo że na gruncie prawa bilansowego zaliczane będzie na rachunek wyników jednostki jako przychód operacyjny, nie będzie stanowić przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.
W przypadku kalkulacji limitu przewidzianego w art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT przychód z tytułu przekwalifikowania wartości Nieruchomości nie będzie uwzględniany, gdyż nie stanowi on przychodu podatkowego.
W przypadku kalkulacji limitu przewidzianego w art. 4a pkt 10 Ustawy CIT przychód z tytułu przekwalifikowania wartości Nieruchomości nie będzie uwzględniany, gdyż nie stanowi on przychodu podatkowego, jak również nie stanowi przychodu ze sprzedaży.

Ad. 1. Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości przy zastosowaniu dotychczasowej stawki amortyzacyjnej.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”) określa, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 (Ustawy CIT - przypis Organu) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 (Ustawy CIT - przypis Organu) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanych okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane prze podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Dodatkowo, art. 16a ust. 2 (Ustawy CIT – przypis Organu) stanowi, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
składniki majątku, wymienione w ust. 1 niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

tabor transport morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. poz. 1293 i 1432 oraz z 2009 r. poz. 256 i 1753) w grupowaniu o symbolu 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”.

Biorąc pod uwagę przepisy przytoczone powyżej, w celu uznania składników majątku za środki trwałe, muszą one spełniać następujące warunki:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu oraz z wyjątkami przewidzianymi w art. 16a ust. 2 Ustawy CIT;
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - warunek ten zostaje spełniony, jeżeli składnik majątku wyposażony jest we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie oraz może zostać używany legalnie na podstawie obowiązujących przepisów;
przewidywany okres używania składników majątku przekracza rok;
składniki są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu - podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie „wykorzystywanie na potrzeby” jest pojęciem szerszym od pojęcia „wykorzystywania w ramach” prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel;
środki trwałe nie zostały wymienione w katalogu zawartym w art. 16c Ustawy CIT.

Stosownie do art. 4a pkt 1 Ustawy CIT ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach oznacza to środki w budowie w rozumieniu Ustawy o rachunkowości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351 ze zm., dalej: „Ustawa o rachunkowości”), który definiuje środki trwałe na potrzeby tej ustawy - przez środki trwałe rozumie się, z zastrzeżeniem pkt 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytki i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
ulepszenia w obcych środkach trwałych,
inwentarz żywy.

Przepis art. 3 ust. l pkt 16 Ustawy o rachunkowości stanowi, iż przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 1 pkt 17 Ustawy o rachunkowości przez inwestycje rozumie się aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach) lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej, a w szczególności aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia tych korzyści. W przypadku zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji przez inwestycje rozumie się lokaty.

Zasady wyceny środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały określone w art. 28 ust. 1 pkt 1a Ustawy o rachunkowości, zgodnie z którym aktywa i pasywa wycenia się nie rzadziej niż na dzień bilansowy w sposób następujący - nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne zaliczane do inwestycji - według zasad, stosowanych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, określonych w pkt 1 oraz w art. 31, art. 32 ust. 1-5 i art. 33 ust. 1 lub według ceny rynkowej bądź inaczej określonej wartości godziwej.

Z przytoczonych przepisów wynika, iż Ustawa CIT oraz Ustawa o rachunkowości w odrębny sposób definiują pojęcia środków trwałych oraz inwestycji dla potrzeb odpowiednio podatkowych oraz rachunkowych. Odmienność definicji dla celów bilansowych i podatkowych powoduje, że zakwalifikowanie danej nieruchomości do inwestycji w rozumieniu Ustawy o rachunkowości nie będzie wiązać się z brakiem możliwości uznania takiej nieruchomości za środek trwały na gruncie Ustawy CIT.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż uprawniony jest do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości, ponieważ na gruncie przepisów Ustawy CIT opisana Nieruchomość nadal stanowi środek trwały, a modyfikacja rachunkowego ujęcia Nieruchomości (zmiana nazwy) na „inwestycje” w rozumieniu Ustawy o rachunkowości, z którym wiążę się zmiana metodyki wyceny nieruchomości dla celów księgowych według wartości godziwej, nie powoduje zmiany kwalifikacji przedmiotowej Nieruchomości na „inwestycje” w rozumieniu przepisów podatkowych.

Konkludując stanowisko Wnioskodawcy, Nieruchomość nadal pozostanie środkiem trwałym w rozumieniu przepisów Ustawy CIT pomimo zmiany kwalifikacji ze środka trwałego na inwestycje na gruncie Ustawy o rachunkowości, w związku z czym możliwa będzie dalsza amortyzacja Nieruchomości na podstawie przepisów Ustawy CIT.

Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4, jak stanowi art. 16d ust. 2 Ustawy CIT.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dodatkowo, art. 16h ust. 2 Ustawy CIT stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego, natomiast art. 16j ust. 1 pkt 4 stanowi, że Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wnioskodawca stoi więc na stanowisku, iż jest uprawniony do stosowania do amortyzacji Nieruchomości dotychczasowej stawki.

Powyższe zostało potwierdzone również w następujących indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego:

interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 września 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.340.2019.1.AR,
interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 września 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.296.2019.1.AB,
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 marca 2012 r., Znak: ILPB4/423-493/11-2/MC.

Ad. 2 Wartość przeszacowania Nieruchomości jako przychód na gruncie Ustawy CIT.

Katalog przychodów podatkowych został zawarty przez ustawodawcę w art. 12 Ustawy CIT. Aktualizacja wartości aktywów nie została w nim wskazana wprost jako skutkująca powstaniem przychodu. Wprawdzie katalog ten ma charakter otwarty, jednakże, taka czynność po pierwsze nie jest tożsama z żadną inną czynnością wymienioną wprost w jego treści, a co więcej nie jest nawet podobna do żadnej ze wskazanych czynności (co przemawia przeciwko argumentacji a simili w tym przypadku, która miałaby wskazywać na powstanie przychodu).

W doktrynie oraz orzecznictwie wskazuje się, iż przychodem podatkowym są wszelkie przysporzenia o charakterze trwałym rzeczywiście otrzymane, a w przypadku określonym w art. 12 ust. 3 Ustawy CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Według art. 3 ust. 1 pkt 30 Ustawy o rachunkowości przychody i zyski są rozumiane jako uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli.

Wnioskodawca uważa, iż definicja ta jest różna od definicji przychodu w rozumieniu prawa podatkowego, które za przychód uznają „przysporzenia” (w formie środków pieniężnych, dóbr majątkowych, zwolnienia z zobowiązań itp.), a nie prawdopodobne korzyści ekonomiczne (co oznacza, iż w porównaniu do przychodu podatkowego nie muszą mieć rzeczywistego wymiaru, a mogą polegać wyłącznie na operacji księgowej) - tak jak to zostało ujęte w prawie bilansowym.

Stanowisko o rozróżnieniu pojęcia przychodu na gruncie prawa bilansowego i podatkowego obecne jest również w orzecznictwie organów podatkowych m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 marca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.34.2019.1.HK, w której organ stwierdził, że Ustawa CIT „nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 Ustawy CIT można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter)”.

Z powyższej argumentacji, w ocenie Wnioskodawcy wynika, iż dokonanie wyceny (przeszacowania) wartości środka trwałego dla celów bilansowych nie stanowi przychodu podatkowego w rozumieniu Ustawy CIT, gdyż nie powoduje uzyskania przez Spółkę definitywnego przysporzenia majątkowego, jak również nie modyfikuje stanu posiadania. Wycena do wartości godziwej nie skutkuje powstaniem po stronie Spółki jakiegokolwiek zysku do opodatkowania, nie wiąże się z otrzymaniem środków pieniężnych, nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych rzeczy, praw, świadczeń, ani przysporzenia innego rodzaju, jak również wycena nie może traktowana być jako umorzenie zobowiązań lub ich przedawnienie.

Konkludując, w ocenie Wnioskodawcy, dokonanie aktualizacji wyceny nieruchomości nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu, ponieważ nie powoduje wzrostu wartości aktywów Wnioskodawcy, które mogłaby podlegać opodatkowaniu. Innymi słowy, przeszacowanie wartości inwestycji w nieruchomości, pomimo że odnoszone na rachunek wyników jednostki w przychody operacyjne, nie stanowi przychodu na gruncie podatku dochodowego.

Wnioskodawca pragnie wskazać ponadto iż symetryczne rozwiązanie po stronie kosztowej Ustawodawca przewidział w art. 16 ust. 1 pkt 26a Ustawy CIT, który wprost wyklucza odpisy aktualizujące (poza aktualizacją należności, od tej ich części, która była uprzednio zaliczona do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona) z katalogu kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Stanowisko to zostało potwierdzone przez organy podatkowe m.in. w:

interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 września 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.294.2018.1.ANK;
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 października 2016 r., Znak: IPPB3/4510-876/16-3/KK;
interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 września 2010 r., Znak: IPPB5/423-389/10-4/DG.

Ad. 3. Kalkulacja limitu określonego w art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT.

Wnioskodawca, zgodnie z uzasadnieniem stanowiska w zakresie pytania Nr 2 twierdzi, iż przychód z tytułu aktualizacji wyceny nieruchomości nie stanowi przychodu podatkowego, w rezultacie nie powinien zostać uwzględniony podczas kalkulacji zarówno limitu określonego w art. 4a pkt 10 Ustawy CIT, jak i limitu przewidzianego w art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT stawka podatku wynosi 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych - w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

W ustawie CIT nie zawarto odrębnej definicji przychodu na potrzeby art. 19, jak również nie została bezpośrednio określona grupa przychodów, w związku z czym, stosując wykładnię literalną, wskazać należy, iż pojęcie to odpowiada ogólnemu pojęciu „przychodów” na gruncie ustawy CIT, w przeciwieństwie do art. 4a pkt 10 Ustawy CIT, który odwołuje się wyłącznie do pojęcia „przychodów ze sprzedaży”. Aktualne pozostaje więc stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pojęcia „przychodu” zaprezentowane w uzasadnieniu stanowiska w zakresie pytania Nr 2.

W konsekwencji wszystkie przychody, także przychody z zysków kapitałowych, czy przychodów, których uzyskanie skutkuje osiągnięciem dochodu w rozumieniu Ustawy CIT (w tym również korzystającego ze zwolnienia z opodatkowania) powinny być zaliczane do limitu zawartego w art. 19 ust. 1 pkt 2.

Rozróżnienie pojęć przychodów w odniesieniu do powyższych limitów zostało podkreślone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 marca 2020 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.44.2020.2.DP, w której Organ podatkowy stwierdził, iż „pojęcie przychodu jest pojęciem szerszym od pojęcia przychodu ze sprzedaży, obejmuje bowiem wszelkie przysporzenia (nie tylko te których źródłem jest sprzedaż). (...) Odnosząc się natomiast do możliwości skorzystania przez Spółkę z preferencyjnej 9% stawki podatku CIT należy zaznaczyć, że przy ustalaniu limitu przychodów, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT do uzyskania którego przychody (dochody) mogą być opodatkowane preferencyjną 9% stawką podatkową należy uwzględnić wszystkie przychody osiągnięte przez Wnioskodawcę z pozarolniczej działalności gospodarczej bez względu na to czy ich źródłem jest sprzedaż czy też nie”.

Jednocześnie, podkreślenia wymaga fakt, iż w przywołanej interpretacji Organ podatkowy wyłączył z grona uzyskanych przez podatnika przychodów tę wartość, która odpowiada przychodom z działalności rolniczej, tj. przychodów, do których na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT nie stosuje się Ustawy CIT. Tym samym, Organ potwierdził, że na potrzeby obliczenia limitu wskazanego w art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT należy brać pod uwagę wyłącznie przychody w rozumieniu Ustawy CIT (opodatkowane, jak i zwolnione).

W ocenie Wnioskodawcy, przychody nieuznawane na gruncie podatku CIT za przychód, a jedynie uznawane za takowe na gruncie bilansowym nie powinny być ujmowane w toku kalkulacji limitu, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT. Inne rozumienie tego przepisu byłoby sprzeczne z domniemaniem równoznaczności równokształtnych wyrażeń tekstu prawnego, w myśl którego nie można nadawać odmiennego znaczenia zbieżnie brzmiącym wyrażeniom ustawowym (B. Brzeziński, Wykładnia prawa podatkowego, Gdańsk 2013). W rezultacie, jeżeli ustawodawca w przepisach Ustawy CIT w przepisach dotyczących np. ustalenia podstawy opodatkowania ustawodawca odwołuje się do przychodu podatkowego, to nie ma podstaw by w art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT odnosił się do przychodu bilansowego.

W związku z powyższą argumentacją, uzyskana z przekwalifikowania środka trwałego wartość nie jest przychodem w rozumieniu Ustawy CIT, zatem nie wywołuje w konsekwencji skutków podatkowych w podatku CIT. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy nie jest on zobowiązany do ujmowania przychodów z aktualizacji wartości Nieruchomości w trakcie obliczania przychodu dla celów limitu z art. 19 ust. 1 pkt 2 Ustawy CIT.

Ad. 4 Kalkulacja limitu określonego art. 4a pkt 10 Ustawy CIT.

Argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu pkt 3 zachowuje swoją aktualność również w przypadku pytania 4 (brak jest do czynienia z przychodem podatkowym zatem powinien on być podatkowo obojętny dla regulacji zawartych w Ustawie CIT).

Co więcej, w myśl art. 4a pkt 10 Ustawy CIT ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

W przytoczonym powyżej przepisie wprost wskazano, iż do kalkulacji powyższego limitu istotną kategorią jest „wartość przychodu ze sprzedaży”. Ewentualnego przychodu powstającego w wyniku przekwalifikowania wartości Nieruchomości nie można utożsamiać z jakąkolwiek formą sprzedaży. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, brzmienie przepisu potwierdza, iż w limicie przychodów określonym w art. 4a pkt 10 nie powinny zostać uwzględnione przychody z tytułu wyceny nieruchomości, gdyż nie mają charakteru przychodów ze sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin