Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.588.2020.5.ASY
z 29 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 lipca 2020 r. (data wpływu 15 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z 28 września 2020 r. (data wpływu 28 września 2020 r.) oraz pismem z 22 października 2020 r. (data wpływu 22 października 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z tytułu zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 sierpnia 2020 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z tytułu zawarcia umowy pożyczki.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 września 2020 r. (data wpływu 28 września 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 22 września 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.588.2020.1.ASY oraz pismem z 22 października 2020 r. (data wpływu 22 października 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 6 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca uzyskał od … Sp. z o. o. (zwanej dalej „Spółką”), której był prezesem, w drodze umowy sporządzonej przez not. … (…), której wypis zaprezentowany jest w załączniku, pożyczkę w kwocie 620.000 zł z oprocentowaniem 6,5% w skali roku na czas określony 5 miesięcy, tj. do dnia 30 września 2016 r. (środki finansowe przelano jeszcze przed legalnym sporządzeniem umowy). W przedmiocie działalności Spółki ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym nie figurowało ani nie figuruje udzielanie pożyczek ani inna tego typu działalność finansowa. Ponadto Spółka nie złożyła, aż do niedawna, formularza VAT-R (dopiero teraz kilka dni temu to uczyniła) z uwagi na znane jej przedstawicielowi przypadki szykan ze strony urzędów skarbowych przy próbie zarejestrowania się jako podatnik VAT w braku dowodu istnienia tytułu prawnego do siedziby. Jako że Spółka przez całe lata od powstania aż do niedawna miała wpisany niepoprawny (nieaktualny) adres siedziby w KRS i nie miała żadnego innego (nie był potrzebny z uwagi na internetowy charakter biznesu), niemożliwe było skuteczne zarejestrowanie się, toteż nie podejmowano takich prób.

W piśmie uzupełniającym z 28 września 2020 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy, że:

„… Sp. z o.o. od chwili powstania po dziś dzień nie osiągnęła żadnego przychodu ani nie sprzedawała nic i nie świadczyła żadnych usług odpłatnych, z wyjątkiem udzielania pożyczek na rzecz Wnioskodawcy. Co się tyczy zawartej umowy pożyczki to została ona przed upływem jej terminu przedłużona o 5 lat i dlatego po dziś dzień nie powstał po stronie … sp. z o. o. przychód z tytułu tej pożyczki, aczkolwiek niezależnie od tego ewentualny obowiązek podatkowy już by powstał, czyli plasuje się w przeszłości. Można tu na marginesie dodać, że we wczesnej fazie swej działalności, czyli tej dotychczasowej, … sp. z o. o. wielokrotnie pożyczała pieniądze Wnioskodawcy i to tutaj, mimo braku odnośnej wzmianki w KRS co do takiego przedmiotu działalności, widać perspektywy na jej dochody z działalności komercyjnej; podczas gdy działalność portalowa, wpisana oficjalnie w KRS, jest póki co najzupełniej niekomercyjna i jedynie amatorsko prowadzona bez fachowego personelu. Krótko mówiąc obecna działalność gospodarcza ww. spółki to właściwie tylko i wyłącznie udzielanie pożyczek, podczas gdy cała reszta to na razie tylko przygotowywanie się do działalności gospodarczej w internetowym sektorze usługowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 28 września 2020 r.):

Czy … sp. z o. o. jest zwolniona od podatku od towarów i usług, jaki przysługiwałby inaczej (gdyby nie było zwolnienia) z tytułu zawarcia umowy pożyczki, której skan Wnioskodawca załączył do wniosku?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 28 września 2020 r.):

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź brzmi TAK: … sp. z o. o. jest zwolniona od opodatkowania podatkiem od towarów i usług kwoty należnych przychodów z umowy pożyczki, o której mowa w pytaniu. Po pierwsze … sp. z o. o. zdaniem Wnioskodawcy powinna być uznawana za zwolnioną podmiotowo z podatku od towarów i usług. Niezależnie zaś od tego na podstawie przytoczonego przez Wnioskodawcę orzeczenia Dyrektora KIS, z którego uzasadnieniem Wnioskodawca się zapoznał i które uznał za przekonujące, akceptując je w całości (w wyniku czego nie ma potrzeby go tutaj cytować), Wnioskodawca twierdzi, że … sp. z o. o. była (jak każdy podatnik) zwolniona przedmiotowo od podatku od towarów i usług, jaki przysługiwałby z tytułu umowy pożyczki zaprezentowanej w załączniku przedmiotowego wniosku. Wynika to też w prostej linii z przytoczonego przepisu: art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT oraz z faktu, że zawarcie tej umowy opartej o art. 720 Kodeksu cywilnego, czyli udzielenie pożyczki, wraz z wypełnieniem świadczenia przewidzianego w niej dla pożyczkodawcy kreowało po stronie … sp. z o. o. sytuację, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT (tj. było świadczeniem usług), gdyż w związku z przelaniem kwoty pożyczki doszło do świadczenia … sp. z o. o. (podatnika - osoby prawnej) na rzecz … (osoby fizycznej) nie będącego dostawą towarów w rozumieniu art. 7, co spełnia kryteria art. 8 ust. 1 ww. ustawy. Status usługobiorcy, czyli to, że był to Wnioskodawca -- prezes tej spółki — nie powinien mieć żadnego znaczenia (vide cytat z orzeczenia KIS przytoczony przez Wnioskodawcę już w treści przedmiotowego wniosku w dziale Własne stanowisko). Co do zasady usługa podlega opodatkowaniu (art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy), przez co w tym przypadku należałoby rozumieć opodatkowanie przychodu w postaci odsetek. Z uwagi na to ma sens rozważanie zwolnienia podmiotowego i zwolnienia przedmiotowego. Nie są to pojęcia nie mające zastosowania do tej sprawy. Ponadto, odnośnie tego drugiego, rzeczywiście zwolnienie takie istnieje z przyczyn już wyżej podanych, tj. ponieważ jest przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Dodatkowo Wnioskodawca pismem z 22 października 2020 r. uzupełnił swoje stanowisko o informację: „w uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca chciałby dodać, w ramach uzasadnienia swojego stanowiska, że identyczne z zaprezentowanym stanowisko zajęła KIS nie tylko w interpretacji z 24 maja 2018 r. o sygn. 0111-KDIB3-1.4012.244.2018.2.IK, o której Wnioskodawca wspomniał już we wniosku, ale też w interpretacji z 5 stycznia 2017 r. o sygn. 2461-IBPP2.4512.901.2016.1.JJ.

W obu stwierdzono, że nawet jednorazowe udzielenie pożyczki przez podatnika VAT można zakwalifikować jako czynność podjętą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zaś sama częstotliwości udzielania pożyczek, cel ich udzielania, czy też brak wpisanego w PKD „udzielania pożyczek” nie mają przy tym znaczenia”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie niniejszej interpretacji należy wyjaśnić, iż Wnioskodawca (pożyczkobiorca) został uznany za podmiot zainteresowany w sprawie będącej przedmiotem wniosku w związku z możliwością opodatkowania ww. czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych w przypadku, gdyby czynność udzielenia pożyczki przez pożyczkodawcę nie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011, nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca uzyskał od Spółki, której był prezesem, w drodze umowy, pożyczkę z oprocentowaniem. Spółka od chwili powstania po dziś dzień nie osiągnęła żadnego przychodu ani nie sprzedawała nic i nie świadczyła żadnych usług odpłatnych, z wyjątkiem udzielania pożyczek. W przedmiocie działalności Spółki ujawnionym w KRS nie figurowało ani nie figuruje udzielanie pożyczek ani inna tego typu działalność finansowa.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy z tytułu zawarcia umowy pożyczki Spółka jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że czynność udzielenia pożyczki, będzie spełniać przesłanki uznania tej czynności za podlegającą opodatkowaniu. Udzielenie bowiem pożyczki przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług.

W konsekwencji wskazana we wniosku czynność udzielenia przez Spółkę pożyczki na rzecz Wnioskodawcy stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania zwolnienia podmiotowego i przedmiotowego dla czynności udzielenia pożyczki.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy w stanie prawnym obowiązującym na dzień udzielenia pożyczki, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych.
   -jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Stosownie do art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy, wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

W myśl art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:

1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
   
   • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
   • wyrobów tytoniowych,
   • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   
4. terenów budowlanych,
   
5. nowych środków transportu;

2. świadczących usługi:

1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;

3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, aby sprzedaż dokonywana przez podatnika podlegała zwolnieniu od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, nie może być dokonywana przez podatników wykonujących czynności wymienione w art. 113 ust. 13 ustawy.

W opisie sprawy, Wnioskodawca wskazał, że Spółka od chwili powstania po dziś dzień nie osiągnęła żadnego przychodu ani nie sprzedawała nic i nie świadczyła żadnych usług odpłatnych, z wyjątkiem udzielania pożyczek na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z powyższym w sytuacji jeśli Spółka faktycznie, jak wyjaśnił Wnioskodawca, nie osiągnęła żadnego przychodu ani nie sprzedawała nic i nie świadczyła żadnych usług odpłatnych, z wyjątkiem udzielania pożyczek na rzecz Wnioskodawcy, to Spółka udzielając pożyczki 2016 r. mogła korzystać ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednocześnie zauważyć należy, że czynność udzielania pożyczek może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT w myśl, którego zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług należy uznać za prawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydana w odrębnym rozstrzygnięciu.

Tut. organ pragnie również zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14 b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Ponadto podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w odniesieniu do przedstawionego opisu planowanego zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto należy zauważyć, iż Wnioskodawca na poparcie własnego stanowiska przywołał interpretacje indywidualne wydane dla innych podmiotów prawa, które poruszały również kwestię zastosowania zwolnienia z tytułu zawarcia umowy pożyczki .

Należy zauważyć, iż z podmiotowego punktu widzenia walor prawny wydanej interpretacji indywidualnej jest taki, że interpretacja rodzi skutki prawne jedynie w odniesieniu do określonego wnioskodawcy i wyłącznie do przedstawionego przez niego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Natomiast odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tut. organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach wnioskodawcy w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia
   11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.