UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu odsetek wypłaconych w okresie od 10 lipca 2016 r. do września 2016 r. z tytułu dobrowolnych lokat zawartych przez Członka, który wraz z dniem 9 lipca 2016 r. uzyskał ponad 25% głosów na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy, w odniesieniu do lokat założonych przez Członka w okresie od maja 2016 r. do 8 lipca 2016 r., a więc w okresie, w którym Członek posiadał poniżej 25% głosów na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółdzielnią osób prawnych, do której należy określona kategoria podmiotów działających w Polsce i świadcząca usługi gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielania im pożyczek i kredytów, przeprowadzania na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz wykonywania dystrybucji ubezpieczeń („Członkowie”). Celem działalności Wnioskodawcy jest zapewnienie stabilności finansowej swoich Członków, a w szczególności udzielanie im wsparcia finansowego ze środków funduszu stabilizacyjnego oraz sprawowanie kontroli nad nimi dla zapewnienia bezpieczeństwa zgromadzonych w nich oszczędności oraz zgodności ich działalność z przepisami prawa. Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę na rzecz swoich Członków polega m.in. na przyjmowaniu lokat środków pieniężnych od Członków. Wiąże się to bezpośrednio z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2412, dalej: „Ustawa”, zgodnie z którym wszyscy Członkowie Wnioskodawcy są zobowiązani utrzymywać rezerwę płynną w wysokości nie mniejszej niż 10% funduszu oszczędnościowo-pożyczkowego; przy czym rezerwę płynną stanowią m.in. środki pieniężne utrzymywane na odrębnych rachunkach u Wnioskodawcy. Ponadto, środki pieniężne, które nie są wykorzystywane przez Członków na pożyczki i kredyty dla ich członków, mogą być inwestowane z zachowaniem najwyższej staranności m.in. jako dobrowolne lokaty u Wnioskodawcy (art. 37 ust. 1 pkt 2) Ustawy). Wnioskodawca nadmienia, że wszystkie wyżej przywołane przepisy Ustawy obowiązują obecnie w tym samym brzmieniu, co w roku 2016.

Od środków Członków przechowywanych na rachunkach i lokatach u Wnioskodawcy (zarówno w formie rezerwy płynnej, lokaty funduszy własnych oraz lokat dobrowolnych) Wnioskodawca jest zobowiązany wypłacać Członkom odsetki, zgodnie z warunkami określonymi w wewnętrznych uchwałach Zarządu Wnioskodawcy oraz w zawieranych z Członkami umowami.

Stosownie do poprzedniego brzmienia przepisów Ustawy, od 27 października 2012 r. do dnia 8 lipca 2016 r. każdemu Członkowi przysługiwał na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy jeden głos. Biorąc pod uwagę liczbę członków zrzeszonych u Wnioskodawcy w terminie od maja do 8 lipca 2016 r., żaden z Członków nie spełniał określonego w art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy o CIT warunku posiadania co najmniej 25% udziałów (akcji), określanego w związku z art. 16 ust. 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym ww. wskaźnik procentowy określa się na podstawie liczby praw głosu, jakie w związku z posiadanymi udziałami (akcjami) przysługują danemu podmiotowi.

Od dnia 9 lipca 2016 r., w związku ze zmianą art. 48 ust. 3 Ustawy wynikającą z przepisu art. 363 pkt 3 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. z 2016 r., poz. 996), na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy każdemu Członkowi przysługiwała liczba głosów równa ilości posiadanych udziałów. Bezpośrednim skutkiem zmiany art. 48 ust. 3 Ustawy było uzyskanie przez część Członków wraz z dniem 9 lipca 2016 r. ponad 25% praw głosu na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy.

W okresie od maja do 8 lipca 2016 r., część Członków zrzeszonych u Wnioskodawcy, która w wyniku ww. zmiany art. 48 ust. 3 Ustawy od 9 lipca posiadała ponad 25% praw głosu na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy, ulokowała u Wnioskodawcy środki pieniężne w formie lokaty dobrowolnej. Wnioskodawca podkreśla jednak, że w momencie zawierania przedmiotowych lokat, wskazana część Członków posiadała jednostkowo mniej niż 25% praw głosu na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy.

Wnioskodawca w okresie od 10 lipca 2016 r. do września 2016 r. wypłacał na rzecz Członków z tytułu ww. lokat odsetki, które stały się wymagalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jaki sposób Wnioskodawca powinien ustalać wysokość kosztów uzyskania przychodu z tytułu odsetek wypłaconych w okresie od 10 lipca 2016 r. do września 2016 r. do części Członków, która wraz z dniem 9 lipca 2016 r. uzyskała ponad 25% głosów na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy, w odniesieniu do lokat założonych przez Członków w okresie od maja 2016 r. do 8 lipca 2016 r., a więc w okresie, w którym Członek posiadał poniżej 25% głosów na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodu odsetek wypłaconych w okresie od 10 lipca 2016 r. do września 2016 r. z tytułu dobrowolnych lokat zawartych przez Członka, który wraz z dniem 9 lipca 2016 r. uzyskał ponad 25% głosów na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy, w odniesieniu do lokat założonych przez Członka w okresie od maja 2016 r. do 8 lipca 2016 r., a więc w okresie, w którym Członek posiadał poniżej 25% głosów na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: Ustawa o CIT) w analizowanym okresie (maj - 8 lipca 2016 r. - przedział czasowy, w którym zawierano przedmiotowe lokaty; 10 lipca - wrzesień 2016 r. - przedział czasowy, w którym Wnioskodawca wypłacał wymagalne odsetki), nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez podmiot posiadający bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udzielonych łącznie przez podmioty posiadające łącznie bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki - w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia wobec tych podmiotów, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu własnego takiej spółdzielni.

Stosownie do art. 16 ust. 7b Ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym w analizowanym przedziale czasu), przez pożyczkę, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy o CIT rozumie się także m.in. lokaty. Zgodnie zaś z art. 16 ust. 6 Ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym w analizowanym przedziale czasu), wskaźnik procentowy posiadanych udziałów (akcji) w spółce (spółdzielni), o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy o CIT, określa się na podstawie liczby praw głosu, jakie w związku z posiadanymi udziałami (akcjami) przysługują danemu podmiotowi.

Zgodnie z powyższym, dla ewentualnego zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy o CIT, kluczowe znaczenie ma określenie sposobu ustalania liczby praw głosu na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy, przysługujących poszczególnym Członkom.

Liczbę praw głosu przysługujących poszczególnym Członkom na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy określa się na podstawie art. 48 ust. 3 Ustawy. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu obowiązującym od 27 października 2012 r. do 8 lipca 2016 r., każdemu Członkowi przysługiwał jeden głos na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy, niezależnie od ilości posiadanych udziałów. W tak zakreślonym stanie prawnym, żaden z Członków nie spełniał kryterium określonego w art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy o CIT (dalej: „kryterium istotnego udziałowca”).

Z dniem 9 lipca 2016 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. z 2016 r., poz. 996), wprowadzające w art. 363 pkt 3 zmianę art. 48 ust. 3 Ustawy, poprzez przyznanie każdemu Członkowi liczby głosów na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy równej ilości posiadanych udziałów. Powyższa zmiana pomimo tego, że nie dotyczyła bezpośrednio Ustawy o CIT, w rezultacie doprowadziła do wystąpienia sytuacji, w której część Członków Wnioskodawcy zaczęła wraz z dniem 9 lipca 2016 r. spełniać kryterium istotnego udziałowca.

Należy dodatkowo wskazać, że zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 24 stycznia 2017 r. (0461-ITPB3.4510.588.2016.1.PS), skutki podatkowe zmiany legislacyjnej w zakresie art. 48 ust. 3 Ustawy, w obliczu braku przepisów przejściowych, rozpatrywać należy jako obowiązujące od dnia wejścia w życie, tj. właśnie od 9 lipca 2016 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym w 2016 r., przyjąć należy, że zastosowanie regulacji ograniczającej wysokość odsetek stanowiących koszt uzyskania przychodu powinno odbywać się w dwóch następujących po sobie etapach:

1. W pierwszej kolejności, należy dokonać identyfikacji pożyczek w rozumieniu art. 16 ust. 7b Ustawy o CIT (do których zalicza się lokaty), które zostały udzielone przez podmiot spełniający kryterium istotnego udziałowca. W odniesieniu do Członków, ustalenie to będzie oparte na określeniu liczby praw głosu na walnym zgromadzeniu Wnioskodawcy.

Spełnienie przedmiotowego kryterium istotnego udziałowca powinno być oceniane jedynie w oparciu o stan prawny i faktyczny na dzień udzielenia pożyczki (założenia lokaty).

2. W dalszej kolejności, po zidentyfikowaniu pożyczek udzielonych przez udziałowca spełniającego kryterium istotnego udziałowca w momencie udzielenia pożyczki (założenia lokaty), należy określić kwotę odsetek podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu na moment ich zapłaty, zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy o CIT.

Wnioski płynące z powyższej sekwencji, zgodnie z którą ewentualne ograniczenie możliwości zaliczenia odsetek do kosztów uzyskania przychodów może nastąpić dopiero po uprzednim pozytywnym zweryfikowaniu wystąpienia kryterium istotnego udziałowca (na dzień założenia lokaty) w odniesieniu do podmiotu zakładającego lokatę, potwierdzają poniżę interpretacje wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 17.11.2017 r. (0114-KDIP2-2.4010.142.2017.2.AM, 0114-KDIP2-2.4010.150.2017.2.AM, 0114-KDIP2-2.4010.151.2017.2. AM oraz 0114-KDIP2 2.4010.149.2017.2.AM), w których organ podkreślił, że: „Konsekwentnie, dla oceny wystąpienia skutków podatkowych wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 updop w postaci braku możliwości zaliczania do kosztów podatkowych całej kwoty bądź części odsetek od pożyczek, należy w pierwszym rzędzie ocenić wystąpienie określonych powiązań kapitałowych pomiędzy pożyczkobiorcą a pożyczkodawcą na dzień udzielenia pożyczki. Niewystąpienie tych powiązań powoduje, iż ograniczenia dotyczące tzw. cienkiej kapitalizacji nie znajdują zastosowania. Jeśli więc pożyczka została udzielona przez podmiot, który na dzień udzielenia pożyczki nie spełniał warunku uznania za tzw. podmiot kwalifikowany, wówczas powyższy warunek, nie zostaje spełniony i odsetki od takiej pożyczki nie będą podlegać ograniczeniom wynikającym z przepisów o tzw. niedostatecznej kapitalizacji”.

Dodatkowo, precyzując powyższe stanowisko, organ odniósł się do sytuacji, w której dochodzi do zmiany statusu podmiotu udzielającego pożyczki: „Zmiana statusu wierzyciela (strony umowy) dokonana po dniu zawarcia umowy pożyczki, nie skutkuje ponowną weryfikacją wystąpienia ograniczeń wynikających z niedostatecznej kapitalizacji, w odniesieniu do określenia rodzaju pożyczek nimi objętych”. W podsumowaniu swego stanowiska Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał w uzasadnieniu każdej z ww. interpretacji, iż: „(...) o ustaleniu czy mamy do czynienia z „kwalifikowanym pożyczkodawcą”, czy też nie, decyduje moment udzielenia pożyczki (kredytu)”. Zbieżne stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajął także w interpretacji indywidualnej z 26.06.2017 r. (0114-KDIP2-2.4010.58.2017.1.AM), w którym przyjął, że: „Wymaga podkreślenia, że interpretacja przedmiotowych przepisów powinna odbywać się przede wszystkim z uwzględnieniem ich literalnego brzmienia. Art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza bowiem ograniczenia w możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczek, w związku z czym regulacja ta powinna być interpretowana ściśle. (...) Z literalnego brzmienia powołanego wyżej przepisu wynika, że dla oceny wystąpienia przesłanek zastosowania ograniczeń wynikających z tego przepisu należy brać pod uwagę łącznie:

• status podmiotu udzielającego pożyczki, tj. czy można go uznać za „podmiot kwalifikowany”, który zgodnie z brzmieniem przepisu określa się na dzień zawarcia umowy pożyczki/kredytu, na podstawie przepisów obowiązujących podatnika w tym dniu;
• wartość zadłużenia spółki wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, określona na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek.

Niewystąpienie którejkolwiek z wyżej wymienionych przesłanek (1) oraz (2) powoduje, że ograniczenia dotyczące niedostatecznej kapitalizacji nie znajdują zastosowania”.

Opisane wyżej wnioski dotyczące określenia momentu oceny spełniania kryterium istotnego udziałowca znajdują również potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Tytułem przykładu, w wyroku z dnia 19 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1223/14, NSA stwierdził, że: „dla oceny wystąpienia przesłanek zastosowania ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz pkt 61 u.p.d.o.p. należy brać pod uwagę (w pierwszej z wymienionych przesłanek) status udziałowca (akcjonariusza) udzielającego pożyczki, czyli pożyczkodawcy (finansującego) i określa się go na dzień zawarcia umowy pożyczki/kredytu”.

Zbieżne stanowisko NSA zaprezentował także m.in. w wyroku z 28 kwietnia 2017 r., sygn. akt II FSK 1098/15, w którym NSA podkreślał, iż: „Zgodnie z utrwaloną w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wykładnię art. 16 ust. 1 pkt 60 u.p.d.o.p. (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 111X2015 r., II FSK 1842/13, z dnia 171X2015 r., II FSK 1849/13, z dnia 19 V 2016 r., II FSK 1223/14, czy z dnia 31 V 2016 r., II FSK 1523/14) momentem, w którym ocenia się spełnienie przesłanek niedostatecznej kapitalizacji, jest data zawarcia umowy pożyczki, a nie data jej spłaty, według której określa się jedynie skutki niedostatecznej kapitalizacji, a nie jej wystąpienie. O zastosowaniu art. 16 ust. 1 pkt 60 u.p.d.o.p. decyduje więc stan istniejący w dacie zawarcia umowy pożyczki, z tym jednak istotnym zastrzeżeniem, że późniejsze zbycie udziałów może mieć znaczenie przy określeniu wielkości zadłużenia pożyczkobiorcy w dacie spłaty pożyczki, co ma z kolei zasadnicze znaczenie dla ustalenia, w jakiej części pożyczka przekracza krytyczną wielkość zadłużenia, a w konsekwencji -jaka część spłaconych odsetek nie zostanie uznana za koszt uzyskania przychodów”.

Podsumowując, konsekwencją wyżej zaprezentowanych rozważań, popartych stanowiskami organów podatkowych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, jest uznanie, że oceny spełnienia kryterium istotnego udziałowca, które bezpośrednio wpływa na wynikającą z art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy o CIT możliwość ograniczenia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, powinno dokonywać się jedynie na dzień udzielenia pożyczki (zawarcia lokaty). W rezultacie, ewentualna późniejsza zmiana statusu podmiotu udzielającego pożyczkę (zawierającego lokatę) nie skutkuje ponowną weryfikacją spełniania kryterium istotnego udziałowca.

Odnosząc powyższy wniosek do analizowanego stanu faktycznego, należy potwierdzić, że w odniesieniu do analizowanej sytuacji Wnioskodawcy, zastosowania nie znajdzie dyspozycja art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy o CIT, która ograniczałaby możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przedmiotowych odsetek wypłaconych od 10 lipca 2016 r. do września 2016 r. z tytułu dobrowolnych lokat założonych przez Członków, bowiem w momencie zawierania tych lokat Członkowie nie spełniali kryterium istotnego udziałowca. Bez znaczenia w tym zakresie pozostaje późniejsza zmiana statusu Członka, będąca następstwem zmiany art. 48 ust. 3 Ustawy w dniu 9 lipca 2016 r.

Tym samym, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodu kwot przedmiotowych odsetek od lokat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.