Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.534.2020.3.JK3
z 29 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2020 r. (data wpływu 18 sierpnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 października 2020 r. (data wpływu 21 października 2020 r.) na wezwanie z dnia 13 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.534.2020.1.JK3 (data nadania 14 października 2020 r.) oraz pismem z dnia 27 października 2020 r. (data wpływu 28 października 2020 r.) na wezwanie z dnia 23 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.534.2020.2.JK3 (data nadania 23 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do odliczenia od dochodu darowizny przekazanej na cele kultu religijnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do odliczenia od dochodu darowizny przekazanej na cele kultu religijnego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 13 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.534.2020.1.JK3 (data nadania 14 października 2020 r.,) oraz pismem z dnia 23 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.534.2020.2.JK3 (data nadania 23 października 2020 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 19 października 2020 r. (data wpływu 21 października 2020 r.) oraz pismem z dnia 27 października 2020 r. (data wpływu 28 października 2020 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W bieżącym roku kalendarzowym Wnioskodawca dokonał sześciu przelewów pieniężnych dla Parafii. Są to następujące przelewy: 2 x 200 zł - w tytule Wnioskodawca napisał „przelew środków na potrzeby parafialne”, 3 x 200 zł - w tytule Wnioskodawca napisał „datek środków na potrzeby parafialne”, 1 x 500 zł - w tytule Wnioskodawca napisał „datek środków na potrzeby parafialne”. Przedmiotowe przelewy nie przekroczyły kwoty 6% dochodu. Wnioskodawca posiada dowody wpłat na konto obdarowanej instytucji.

Wnioskodawca wskazał, że Jego datki, przelewy na potrzeby parafialne dotyczyły w Jego rozumieniu jako darowizna („…obiektów sakralnych i związanej z nimi infrastruktury”) rozbudowy i modernizacji cmentarza parafialnego (powiększenie powierzchni cmentarza i nowy parkan, częściowo na starym cmentarzu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wyżej wymienione przelewy, Wnioskodawca może odpisać od dochodu przy rozliczeniu podatkowym za 2020 r.? Czy Wnioskodawca może je potraktować jako darowizny na cele kultu religijnego w myśl art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. b, chociaż w tytule przelewu Wnioskodawca nie użył sformułowania: „darowizna na cele kultu religijnego”?

Zdaniem Wnioskodawcy, może dokonać odliczenia. Przekazanie środków faktycznie nastąpiło (Wnioskodawca posiada bankowe potwierdzenia przelewów). W istocie chodzi o słowne sformułowanie, co zdaniem Wnioskodawcy ma drugorzędne znaczenie w tej sytuacji. Chodzi tylko o to by nikt w przyszłości (5 lat) nie zakwestionował tych rozliczeń, powołując się na słowne sformułowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot darowizn przekazanych na cele kultu religijnego, w wysokości dokonanej darowizny, nie więcej jednak niż kwoty stanowiącej 6% dochodu.

Stosownie do art. 26 ust. 5 ww. ustawy łączna kwota odliczeń z tytułów określonych w ust. 1 pkt 9 nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty stanowiącej 6% dochodu, z tym że odliczeniu nie podlegają darowizny poniesione na rzecz:

1. osób fizycznych;
2. osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, prowadzących działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali, lub handlu tymi wyrobami.

Jak natomiast stanowi art. 26 ust. 7 pkt 2 tej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie:

1. dowodu wpłaty na rachunek płatniczy obdarowanego lub jego rachunek w banku, inny niż rachunek płatniczy - w przypadku darowizny pieniężnej;
2. dowodu, z którego wynikają dane identyfikujące darczyńcę oraz wartość przekazanej darowizny wraz z oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu - w przypadku darowizny innej niż pieniężna lub innej niż określona w ust. 1 pkt 9 lit. c).

Z zacytowanych przepisów wynika, że odliczeniu od dochodu podlegają m.in darowizny na cele kultu religijnego. Dla skorzystania z prawa do takiego odliczenia konieczne jest:

• przekazanie darowizny na cele będące celami kultu religijnego;
  

• posiadanie stosownego udokumentowania wysokości wydatków poniesionych na te cele.
  
  
  

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, dokonał wpłat pieniężnych przelewami na rachunek bankowy Parafii. W treści przelewów zostało zamieszczone polecenie „przelew środków na potrzeby parafialne”, oraz „datek środków na potrzeby parafialne.” Wnioskodawca posiada dowody wpłat na konto obdarowanej parafii.

W związku z powyższym, dla ustalenia, czy w opisanej sytuacji przysługuje prawo do odliczenia kwoty przekazanej na rachunek bankowy Parafii konieczne staje się wyjaśnienie pojęcia „cele kultu religijnego”, którym ustawodawca posłużył się formułując przesłanki do dokonania odliczenia.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że za przekazaną na cel taki nie może zostać uznana każda darowizna tylko dlatego, że przekazana została na rzecz odbiorcy, którym jest kościół lub związek wyznaniowy. Nie każda bowiem taka darowizna może zostać uznana za przekazaną na cele kultu, a tylko jej przeznaczenie na taki właśnie cel stanowi podstawę do dokonania odliczenia.

Za darowiznę na cele kultu może natomiast zostać uznana taka darowizna, której adresatem są w szczególności: kościoły, związki religijne i kościelne osoby prawne (zakony, parafie, itp.) i która służyć będzie sfinansowaniu działań, odnoszących się do praktyk, obrzędów i uroczystości religijnych, jak też dotyczących obiektów sakralnych i związanej z nimi infrastruktury. Kult w znaczeniu religioznawczym definiuje się bowiem jako całokształt praktyk obrzędowych, za których pośrednictwem wyznawcy religii manifestują cześć dla sacrum w aktach uwielbienia, błagania i dziękczynienia (...). W kulcie można wyodrębnić przedmiot kultu, osoby sprawujące kult, obiekty i sprzęty kultowe oraz czynności kultowe (...)”. Natomiast według Słownika języka polskiego (PWN Warszawa 1978 r.), kult religijny oznacza „zewnętrzny aspekt religii w odróżnieniu od teoretycznej doktryny; ogół obrzędów religijnych jakiejś religii, całokształt czynności religijnych”.

Wyjaśnić również należy, że w związku z faktem, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji darowizny, odwołać się należy do przepisów Kodeksu cywilnego. W myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Przy czym nieodpłatność świadczenia darczyńcy stwierdzona musi być zarówno subiektywnie jak i obiektywnie, tj. niezależnie od uzyskania jakiejkolwiek korzyści lub ekwiwalentu od obdarowanego. Czyniąc darowiznę darczyńca realizuje zamiar przysporzenia obdarowanemu korzyści kosztem własnego majątku.

Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie obdarowanego – do zwiększenia jego majątku (zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów).

Z kolei z art. 893 Kodeksu cywilnego wynika natomiast, że darczyńca może włożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem (polecenie).

W literaturze podkreśla się, że co do zasady samo ustanowienie polecenia w umowie darowizny nie zmienia jej istoty, gdyż nie odbiera jej charakteru czynności dokonanej pod tytułem nieodpłatnym. Niemniej jednak z orzecznictwa sądów wynika, że nałożenie na obdarowanego obowiązku świadczenia na rzecz osoby trzeciej tylko wówczas nie pozbawia umowy cech nieodpłatności, gdy nie przekreśla istoty darowizny wyrażającej się w przysporzeniu majątku obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Oznacza to, że charakter świadczenia nieodpłatnego traci takie świadczenie, które zostało spełnione w celu uzyskania określonego świadczenia ekwiwalentnego.

W świetle przedstawionych wyjaśnień oraz zacytowanych przepisów prawa uznać należy, że w opisanej sytuacji Wnioskodawca ma prawo dokonać odliczenia od dochodu kwoty darowizny przekazanej na rachunek bankowy Parafii. W ocenie tutejszego organu bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca nie użył w tytule przelewu sformułowania „darowizna na cele kultu religijnego”. Decydujące znaczenie ma fakt, że beneficjentem środków pieniężnych nadal pozostaje bowiem parafia, która nie jest zobowiązana do żadnego świadczenia, które stanowiłoby odpłatność (ekwiwalent) dla Wnioskodawcy za udzieloną darowiznę, darowizna została przeznaczona na kult religijny i Wnioskodawca posiada dowód wpłaty na konto obdarowanej parafii.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.