2020.10.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDWPT.4011.161.2020.1.JR
z 28 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2020 r. (data wpływu 19 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z udzielaniem pracownikom pożyczek nieoprocentowanych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej określany jako Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w następującym zakresie PKD:

70.22.Z - pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania;
63.99.Z - pozostała działalność usługowa w zakresie informacji, gdzie indziej niesklasyfikowana;
64.92.Z - pozostałe formy udzielania kredytów;
64.99.Z - pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych;
68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi;
69.20.Z - działalność rachunkowo-księgowa, doradztwo podatkowe;
82.99.Z - pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej, gdzie indziej niesklasyfikowana;
85.59.A, - nauka języków obcych;
85.59.B - pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane;
85.60.Z - działalność wspomagająca edukację.

W ramach działalności sklasyfikowanej jako pozostałe formy udzielania kredytów Spółka udziela pożyczek wyłącznie przedsiębiorcom, tj. podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą (głównie ze środków pochodzących z UE). Działalność ta nie obejmuje pożyczek udzielanych osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej.

Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. W stosunku do tych pracowników, Spółka pełni funkcję płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka zamierza wprowadzić możliwość udzielania pożyczek pracownikom zatrudnionym w Spółce na podstawie Regulaminu obowiązującego wszystkich pracowników. Regulamin będzie dawał pracownikom możliwość ubiegania się o pożyczkę od Spółki. Pożyczki będą finansowane ze środków obrotowych Spółki. Regulamin będzie przewidywał następujące zasady udzielania pożyczek pracownikom:

na potrzeby Regulaminu za pracownika uznaje się osobę fizyczną zatrudnioną w Spółce na podstawie umowy o pracę niezależnie od jej rodzaju oraz wymiaru czasu pracy,

pracownik może ubiegać się o pożyczkę, jeśli najpóźniej w dniu złożenia wniosku o pożyczkę jego staż pracy w Spółce wynosi co najmniej 1 rok,

pracownik, któremu Spółka udzieliła pożyczki może ubiegać się o ponowną pożyczkę po dokonaniu całkowitej spłaty już udzielonej pożyczki,

w okresie urlopu wychowawczego albo urlopu bezpłatnego prawo pracownika do ubiegania się o pożyczkę ulega zawieszeniu,

pracownik może ubiegać się o pożyczkę, której kwota nie może przekraczać progu określonego w Regulaminie oraz której okres spłaty nie może być dłuższy niż limit określony w Regulaminie,

zarząd Spółki przyznaje pożyczkę, jeśli pracownik spełnia warunki określone w Regulaminie, a Spółka dysponuje środkami pieniężnymi pozwalającymi na udzielenie pożyczki,

pożyczka udzielana pracownikowi może być przeznaczona na dowolny cel,

pożyczka udzielana pracownikowi jest nieoprocentowana.

Szczegółowe warunki udzielenia pożyczki oraz spłaty pożyczki określać będzie indywidualna umowa pożyczki zawierana w formie pisemnej pomiędzy pracownikiem a Spółką. Umowa pożyczki zawierać będzie zgodę pracownika na potrącanie ratalnych spłat pożyczki bezpośrednio z należnego mu od Spółki wynagrodzenia za pracę oraz innych świadczeń związanych z pracą.

Przedmiot działalności Spółki określony w umowie spółki oraz wpisany w Krajowym Rejestrze Sądowym wprawdzie obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek i kredytów, ale uregulowania wewnętrzne Spółki i umowy dofinansowania projektów w ramach których pożyczki są udzielane wyłączają możliwość udzielania takiego finansowania osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej (konsumentom). Pożyczki udzielane są przedsiębiorcom na podstawie zawieranych z nimi umów pożyczkowych w oparciu o Regulamin Funduszu Pożyczkowego i podpisane umowy o dofinansowanie - umowy operacyjne (m.in. z Bankiem …). Oprocentowanie rynkowe takich pożyczek wynosi od 1,21% do 4,61% a z pomocą deminimis 0,12% lub 0,61% w zależności od rodzaju pożyczki.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek i kredytów konsumenckich (dla osób fizycznych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przypadku udzielania pracownikom pożyczek nieoprocentowanych, na zasadach opisanych w Regulaminie, po stronie pracowników powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń, a w konsekwencji Spółka będzie miała obowiązek pobrania od tego przychodu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?
Czy w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 przychodem pracowników będzie różnica pomiędzy oprocentowaniem pożyczek udzielanych pracownikom przez Spółkę a oprocentowaniem stosowanym przez Spółkę przy udzielaniu pożyczek klientom Spółki (przedsiębiorcom), czy też różnica pomiędzy oprocentowaniem pożyczek udzielnych pracownikom (osobom fizycznym) a oprocentowaniem pożyczek dla osób fizycznych (konsumentów) na rynku bankowym?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1)

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych określa ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej w skrócie u.p.d.o.f.). Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast, zgodnie z art. 12 ust. 4 u.p.d.o.f., za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Przepis art. 31 u.p.d.o.f. przewiduje, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zasady zawierania umów pożyczki określają przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej w skrócie k.c.).

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z przepisu tego wynika, że umowa pożyczki jest, co do zasady, umową nieodpłatną. W związku z tym strony umowy pożyczki mogą zastrzec brak odpłatności w postaci odsetek (brak oprocentowania).

W związku z powyższym należy stwierdzić, że jeśli pracodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej (pożyczki konsumenckie), a pożyczki będą udzielane pracownikom według jednolitych zasad, to po stronie pracowników nie powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., w związku z otrzymaniem pożyczki nieoprocentowanej.

W omawianym przypadku mamy do czynienia z taką właśnie sytuacją. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej (pożyczki konsumenckie), a jedynie przedsiębiorcom. Wnioskodawca nie prowadzi więc działalności polegającej na udzielaniu ogólnodostępnych pożyczek konsumentom. Pracownicy nie uzyskają ich zatem na korzystniejszych warunkach. Pożyczki będą udzielane pracownikom według jednolitych zasad określonych w Regulaminie. Należy zatem stwierdzić, że po stronie pracowników Spółki nie powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń w związku z otrzymaniem pożyczki nieoprocentowanej, a w konsekwencji Spółka nie będzie miała obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od takiego przychodu.

Stanowisko Spółki potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 marca 2014 r., nr LPB2/415-1183/13-2/TR, w której stwierdzono: „Jednakże w sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek lub kredytów, a zasady udzielania tych kredytów (pożyczek) stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników, wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca zamierza udzielać ze środków obrotowych swoim pracownikom nieoprocentowanych pożyczek w określonej kwocie, a pracownik zobowiązuje się do zwrotu tej kwoty w uzgodniony sposób i w uzgodnionym terminie. Zasady i warunki udzielania pożyczek zostaną przedstawione pracownikom w formie pisemnego regulaminu udzielania pożyczek, stanowiącego osobny akt w firmie.

Zasady udzielania pożyczek będą jednolite dla wszystkich pracowników. Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki nie spowoduje powstania u pracownika Zainteresowanego przychodu powiększającego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dochód). W przypadku udzielenia pracownikowi nieoprocentowanej pożyczki, wartość hipotetycznych odsetek nie będzie stanowiła przychodu tegoż pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Reasumując, w związku z udzielaniem pracownikom pożyczek nieoprocentowanych, na zasadach opisanych w Regulaminie, po stronie pracowników nie powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń, a w konsekwencji Spółka nie będzie miała obowiązku pobrania od tego przychodu zaliczek na podatek dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2)

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f za przychody ze stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f wartość innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze tj. uznania, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym po stronie podatnika powstanie przychód, zdaniem Wnioskodawcy biorąc pod uwagę art. 11 ust. 2a wartość przychodu należy określić jako różnica pomiędzy oprocentowaniem pożyczki udzielanej pracownikowi a oprocentowaniem pożyczek udzielanych klientom Spółki (przedsiębiorcom). W przypadku bowiem uznania, że Spółka prowadzi działalność w zakresie udzielania pożyczek (pomijając grupę odbiorców usług i jej faktyczne świadczenie) konsekwencją czego byłoby opodatkowanie przychodu podatnika - pracownika Spółki, w związku z udzieloną pożyczką pod uwagę należałoby wziąć wartość świadczenia według cen stosowanych wobec innych odbiorców (klientów) Spółki.

Reasumując, w związku z udzielaniem pracownikom pożyczek nieoprocentowanych, w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, przychodem pracowników będzie różnica pomiędzy oprocentowaniem pożyczek udzielanych pracownikom przez Spółkę a oprocentowaniem stosowanym przez Spółkę przy udzielaniu pożyczek klientom Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

prawidłowe – w odniesieniu do pytania nr 1;

bezprzedmiotowe – w odniesieniu do pytania nr 2.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Według treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot: „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Według art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia należy więc rozumieć również korzyści wynikające z nieodpłatnego korzystania z cudzych rzeczy, także pieniędzy.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

Należy podkreślić, że samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy nie stanowi przychodu dla pracownika. Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie bowiem z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zatem, z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych kwota pożyczki jest świadczeniem zwrotnym, jak wynika z powyższej definicji powinna zostać zwrócona przez pożyczkobiorcę. Konsekwentnie sama pożyczka, jako taka nie stanowi dochodu podatkowego dla pożyczkobiorcy, ponieważ w wyniku jej udzielenia nie następuje stałe przysporzenie majątkowe dla pracownika. Umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy.

W związku z tym, jeżeli strony w umowie pożyczki zastrzegły brak odpłatności w postaci odsetek (a taka jest sytuacja w omawianym przypadku), to na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki jest obojętne podatkowo. Skoro zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej i zasady udzielania pożyczek są jednakowe dla wszystkich pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy u pracowników w wysokości niezapłaconych odsetek.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności sklasyfikowanej jako pozostałe formy udzielania kredytów Spółka udziela pożyczek wyłącznie przedsiębiorcom tj. podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą (głównie ze środków pochodzących z UE). Działalność ta nie obejmuje pożyczek udzielanych osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej.

Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę zgodnie z przepisami Kodeksu pracy. W stosunku do tych pracowników, Spółka pełni funkcję płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

na potrzeby Regulaminu za pracownika uznaje się osobę fizyczną zatrudnioną w Spółce na podstawie umowy o pracę niezależnie od jej rodzaju oraz wymiaru czasu pracy,

pracownik może ubiegać się o pożyczkę, jeśli najpóźniej w dniu złożenia wniosku o pożyczkę jego staż pracy w Spółce wynosi co najmniej 1 rok,

pracownik, któremu Spółka udzieliła pożyczki może ubiegać się o ponowną pożyczkę po dokonaniu całkowitej spłaty już udzielonej pożyczki,

w okresie urlopu wychowawczego albo urlopu bezpłatnego prawo pracownika do ubiegania się o pożyczkę ulega zawieszeniu,

pracownik może ubiegać się o pożyczkę, której kwota nie może przekraczać progu określonego w Regulaminie oraz której okres spłaty nie może być dłuższy niż limit określony w Regulaminie,

zarząd Spółki przyznaje pożyczkę, jeśli pracownik spełnia warunki określone w Regulaminie, a Spółka dysponuje środkami pieniężnymi pozwalającymi na udzielenie pożyczki,

pożyczka udzielana pracownikowi może być przeznaczona na dowolny cel,

pożyczka udzielana pracownikowi jest nieoprocentowana.

Przedmiot działalności Spółki określony w umowie spółki oraz wpisany w Krajowym Rejestrze Sądowym wprawdzie obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek i kredytów, ale uregulowania wewnętrzne Spółki i umowy dofinansowania projektów w ramach których pożyczki są udzielane wyłączają możliwość udzielania takiego finansowania osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej (konsumentom). Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek i kredytów konsumenckich (dla osób fizycznych).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że udzielenie przez Spółkę nieoprocentowanych pożyczek pracownikom, które to pożyczki nie mają charakteru komercyjnego (spółka nie prowadzi działalności mającej na celu udzielanie tego rodzaju pożyczek, nie będzie osiągać zysków z tego tytułu), przy zachowaniu jednakowych zasad i warunków udzielania tych pożyczek, określonych w Regulaminie, nie spowoduje u pracownika powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe. Z ww. względów odpowiedź na pytanie nr 2 jest bezprzedmiotowa.

Ponadto wyjaśnić należy, że bezprzedmiotowość ustosunkowania się przez tutejszy Organ do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 wynika z tego, że zostało sformułowane warunkowo w zależności od odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1, tj. Wnioskodawca oczekuje odpowiedzi w tej kwestii wyłącznie w sytuacji uznania przez Organ za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 (tj. uznania, że w przypadku udzielania pracownikom pożyczek nieoprocentowanych na zasadach opisanych w Regulaminie, po stronie pracowników powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń, a w konsekwencji Spółka będzie miała obowiązek pobrania od tego przychodu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych), co w rozpatrywanej sprawie nie ma miejsca. Zatem, w związku z tym, że stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 uznane zostało za prawidłowe, tym samym odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe są zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin