Wnioskodawca jest spółką cywilną, przeważającą działalnością jednostki jest działalności usługowa wspomagającą transport lądowy.

Wnioskodawca świadczy na rzecz niemieckiego kontrahenta usługi dźwigowe nie związane z działalnością budowlaną wykonywane za pomocą dźwigów samojezdnych wraz z obsługą specjalistycznie wykwalifikowanego pracownika, pojazdy te poruszają się po drogach publicznych samodzielnie i podlegają rejestracji jako samochód specjalny. Ale nie jest to pojazd wykorzystywany do transportu osób i towarów, natomiast służy do prac montażowych, przeładunkowych i rozładunkowych po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Urządzenie dźwigowe jest zamontowane na podwoziu samochodu ciężarowego a stabilizacji żurawia względem podłoża służą wysuwane na miejscu pracy podpory boczne, które stanowią część składową maszyny. Firma niemiecka będąca firmą spedycyjną zleca wykonanie rozładunku wagonów firmie Zainteresowanego na terenie (...) znajdującej się w Polsce, ładunki te przybyły dla (...) za pośrednictwem transportu kolejowego (...). W wagonach dostarczane są pojazdy dla (...), kontenery, (...), zaopatrzenie. Usługi rozładunków świadczone są na podstawie zlecenia otrzymywanego drogą e-mailową od firmy spedycyjnej. Firma Zainteresowanego dysponuje oświadczeniem niemieckiej firmy, z której wynika, że rozładunek wykonywany przez jego firmę dla firmy niemieckiej jest elementem usługi transportowej. Po wykonaniu usługi Wnioskodawca wystawia fakturę dla niemieckiego kontrahenta nie naliczając podatku VAT i umieszczając adnotację, że podatek VAT rozlicza nabywca usługi traktując daną usługę jako usługę pomocniczą do usługi transportowej, a w treści usługi pisząc „usługa dźwigowa”. Usługi rozładunku są usługami wykonywanymi doraźnie.

Zarówno firma Zainteresowanego jak i jego kontrahenta niemieckiego są podatnikami zarejestrowanymi do VAT-UE. Podatnik niemiecki nie posiada siedziby w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługi rozładunku wagonów dokonywane przez firmę Wnioskodawcy można traktować jako usługi pomocnicze do usług transportowych bezpośrednio związanych z wewnątrzwspólnotową usługą transportu towarów i nie opodatkowywać ich w kraju?

Zdaniem Wnioskodawcy ponieważ posiada on oświadczenie kontrahenta niemieckiego, że dokonywany przez niego rozładunek wagonów jest elementem usług pomocniczych do usług transportowych na potrzeby (...) i kontrahent jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE czynny, dlatego usługa wykonywana przez Zainteresowanego nie jest opodatkowana w Polsce, a będzie opodatkowana przez nabywcę usługi na terenie Niemiec.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. Nr 0, poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 zakres przedmiotowy ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Ogólna reguła wyrażona w art. 28b ust. 1 ustawy stanowi, iż w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługę - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e usługi dotyczące nieruchomości - miejsce świadczenia, art. 28f miejsce świadczenia usług transportu pasażerów ust. 1 i 1a, art. 28g usługi związane z działalnością kulturalną, artystyczną, sportową, naukową i inną - miejsce świadczenia ust. 1, art. 28i miejsce świadczenia usług restauracyjnych i cateringowych, art. 28j krótkoterminowy wynajem transportu ust. 1 i 2 oraz art. 28n miejsce świadczenia usług turystyki.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej - wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona

Zatem wystarczającym dla uznania usługobiorcy za podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy byłby fakt posiadania przez niego numeru VAT wydanego przez właściwą dla niego instytucję. Powyższe oraz dodatkowe zweryfikowanie tego numeru przez świadczącego usługę, spowodowałoby prawidłowe zastosowanie przepisów podatkowych odnośnie obowiązku rozliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 106; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Regulacje dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług zostały zawarte w rozdziale 3 działu V ustawy. I tak, według art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
      
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Istotą przepisu art. 28a ustawy, jest odróżnienie podmiotów znajdujących się w sferze aktywności gospodarczej od konsumentów.

Zatem „podatnikiem” dla potrzeb stosowania przepisów o miejscu świadczenia usług będzie każdy przedsiębiorca, zarówno z Polski, jak i z innego państwa członkowskiego, czy z kraju trzeciego.

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Zgodnie z art. 28h ustawy w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami usług:

1. pomocniczych do usług transportowych, takich jak załadunek, rozładunek, przeładunek lub podobnych usług,
2. wyceny rzeczowego majątku ruchomego oraz na rzeczowym majątku ruchomym

-miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługi są faktycznie wykonywane.

Z przywołanych przepisów ustawy wynika, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej - wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego Wnioskodawca świadczy na rzecz niemieckiego kontrahenta usługi dźwigowe nie związane z działalnością budowlaną wykonywane za pomocą dźwigów samojezdnych wraz z obsługą specjalistycznie wykwalifikowanego pracownika. Firma niemiecka będąca firmą spedycyjną zleca wykonanie rozładunku wagonów firmie Zainteresowanego na terenie (...) znajdującej się w Polsce, ładunki te przybyły dla (...) za pośrednictwem transportu kolejowego (...). Usługi rozładunków świadczone są na podstawie zlecenia otrzymywanego drogą e-mailową od firmy spedycyjnej. Firma Zainteresowanego dysponuje oświadczeniem niemieckiej firmy, z której wynika, że rozładunek wykonywany przez jego firmę dla firmy niemieckiej jest elementem usługi transportowej. Po wykonaniu usługi Wnioskodawca wystawia fakturę dla niemieckiego kontrahenta nie naliczając podatku VAT i umieszczając adnotację, że podatek VAT rozlicza nabywca usługi traktując daną usługę jako usługę pomocniczą do usługi transportowej, a w treści usługi pisząc „usługa dźwigowa”. Zarówno firma Zainteresowanego jak i jego kontrahenta niemieckiego są podatnikami zarejestrowanymi do VAT-UE. Podatnik niemiecki nie posiada siedziby w Polsce.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą niepodlegania opodatkowaniu w kraju usług świadczonych przez niego na rzecz niemieckiego kontrahenta.

Zgodnie z przywołane wyżej zasadą terytorialności opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju. Zatem w celu rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać miejsce świadczenia usług na rzecz niemieckiego kontrahenta, o których mowa we wniosku.

Kontrahent niemiecki będąc firma spedycyjną i zarejestrowanym podatnikiem VAT-UE jest podmiotem, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą odpowiadającą działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a więc zgodnie art. 28a ustawy na potrzeby przepisów o miejscu świadczenia usług należy traktować go jako podatnika.

Do usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz niemieckiego kontrahenta nie znajdą zastosowania przepisy art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy.

Należy zauważyć, że zgodnie z przytoczonymi przepisami, dla usług pomocniczych do usług transportowych, takich jak rozładunek, przeładunek czy załadunek towarów, ustawodawca przewidział szczególne przepisy (art. 28h ustawy) w zakresie określenia miejsca świadczenia usług tylko w sytuacji gdy są one świadczone na rzecz podmiotów nie będących podatnikami. Natomiast w sytuacji gdy usługi te są świadczone na rzecz podatników znajdą zastosowanie zasady ogólne. Mając na uwadze, że Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz podmiotu, który jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy to miejsce świadczenia usług będzie określone na podstawie zasady ogólnej wynikającej z art. 28b ustawy – tj. będzie nim miejsce siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy – terytorium Republiki Federalnej Niemiec. Wobec powyższego usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Podsumowując należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.