2020.11.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB3/4510-1154/15-6/S/PS/JF
z 3 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) w zw. art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 2390/16 (data wpływu prawomocnego wyroku oraz zwrotu akt sprawy 3 sierpnia 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu 30 grudnia 2015 r.) uzupełnionego pismem z dnia 9 marca 2016 r. (data nadania 9 marca 2016 r., data wpływu 11 marca 2016 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 2 marca 2016 r. Nr IPPP1/4512-1337/15-3/RK oraz Nr IPPB3/423-1154/15-3/MW (data nadania 2 marca 2016 r., data doręczenia 7 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w części dotyczącej:

określenia momentu zadeklarowania przychodu (uzyskanego od Zamawiającego) w związku z realizacją Umowy (pytanie Nr 4 wniosku) - jest prawidłowe;
określenia momentu zadeklarowania przychodu z tytułu rozliczeń pomiędzy Spółką a indywidualnym użytkownikiem, z tytułu dokonanych wpłat na poczet korzystania z roweru (pytanie Nr 5 wniosku) - jest prawidłowe;
prawidłowości przyjętych przez Spółkę zasad amortyzacji poszczególnych elementów Systemu (pytanie Nr 6 wniosku) - jest prawidłowe;
możliwości zaliczenia niezamortyzowanej wartości poszczególnych elementów Systemów do kosztów uzyskania przychodów (pytanie Nr 7 wniosku) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 7 kwietnia 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB3/4510-1154/15-5/PS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko w zakresie pytania Nr 7, tj. możliwości zaliczenia niezamortyzowanej wartości poszczególnych elementów Systemu do kosztów uzyskania przychodów.

Indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 7 kwietnia 2016 r. nr: IPPB3/4510-1154/15-5/PS, została skutecznie doręczona w dniu 11 kwietnia 2016 r.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 7 kwietnia 2016 r. nr: IPPB3/4510-1154/15-5/SP wniósł pismem z dnia 22 kwietnia 2016 r. (data wpływu 25 kwietnia 2016 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 1 czerwca 2016 r. znak: IPPB3/4510-1-31/16-2/PS stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 7 kwietnia 2016 r. nr IPPB3/4510-1154/15-5/SP złożył skargę pismem z dnia 1 lipca 2016 r. (data wpływu 7 lipca 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 czerwca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 2390/16 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w części uznającej stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2390/16 Minister Finansów działający przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego pismem z dnia 28 września 2017 r. znak 0110-KWR3.4010.13.2017.2.AR.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 30 stycznia 2020 r. (data wpływu 18 marca 2020 r.), sygn. akt II FSK 3887/17 oddalił skargę kasacyjną Organu.

W dniu 3 sierpnia 2020 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 2390/16.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w prawomocnym wyroku z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2390/16 uznał, że skarga jest zasadna.

W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd wskazał, że „z treści zaskarżonej interpretacji wynika, że w ocenie organu Skarżąca nie dokonuje odpłatnej dostawy Systemu ale świadczy usługę jego udostępnienia.

Powyższe stanowisko świadczy o pominięciu przez organ znacznej części stanu faktycznego przedstawionego przez Skarżącą. Sąd rozpoznający sprawę wskazuje, że już we wniosku o udzielenie interpretacji Skarżąca wskazała, że przedmiotem umowy jest dostawa, instalacja i uruchomienie systemu (…). Dalej wyjaśniła, że (…) należnego jej wynagrodzenia to wynagrodzenie za dostawę oraz uruchomienie systemu (…). Spółka wyjaśniła także, że Faktura nr 1 obejmuje wynagrodzenie za dostarczone i uruchomione elementy systemu (…). Skarżąca wskazała, że po zakończeniu umowy własność Systemu przechodzi na Zamawiającego. Z akt sprawy wynika również, że organ wezwał Skarżącą do uzupełnienia stanu faktycznego i wyjaśniania, czy przekazanie systemu (…) jest odpłatne. Odpowiadając na powyższe wezwanie, Skarżąca w piśmie z 9 marca 2016 r. wprost wskazała, że odpowiedź na tak zadane pytanie jest twierdząca a cena sprzedaży wkalkulowana została w (…) Umowy.

Analiza zaskarżonej interpretacji wskazuje natomiast, że w ocenie organu przekazanie Systemu (…) nie ma charakteru odpłatnego, co oznacza, że w sprawie nie może znaleźć zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy.

(…) zarówno organ wydający interpretację jak i sąd administracyjny są związani podanym we wniosku stanem faktycznym. Nie mogą zatem przyjmować własnych ustaleń faktycznych, odmiennych od okoliczności przedstawionych przez wnioskodawcę. Nie ulega wątpliwości, że organ w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej nie jest uprawniony do ingerencji w stan faktyczny zawarty we wniosku o interpretację. Jeżeli natomiast organ interpretacyjny uzna, że stan faktyczny został we wniosku przedstawiony w sposób niejasny lub niepełny, wniosek nie zawiera istotnych z punktu widzenia możliwości oceny stanowiska wnioskodawcy elementów, to ma możliwość wezwania wnioskodawcy do jego uzupełnienia w trybie art. 169 S 1 w zw. z art. 14h o.p.

(…) organ uznał, że wniosek nie zawiera wszystkich istotnych z punktu widzenia możliwości oceny stanowiska Skarżącej danych i wezwał ją do jego uzupełnienia m.in. poprzez wyjaśnienie, czy Skarżąca dostawa Systemu ma charakter odpłaty. Jak już wyżej wskazano, Skarżąca na powyższe pytanie odpowiedziała twierdząco. Organ nie mógł więc przyjąć za podstawę interpretacji innego stanu faktycznego niż przedstawiony przez Skarżącą. Innymi słowy mówiąc, brak było podstaw do uznania przez organ, że dostawa Systemu nie miała charakteru odpłatnego.

(…) W konsekwencji wskazać należy, że organ wadliwie przyjął, iż w przedstawionym przez Skarżącą stanie faktycznym nie dochodzi od odpłatnej dostawy Systemu (…), które to naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd podziela bowiem w pełni stanowisko organu, że w przypadku odpłatnej dostawy Systemu (…) zastosowanie znalazłby art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy są kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Innym słowy mówiąc, w przypadku przyjęcia przez organ prawidłowego stanu faktycznego za podstawę wydanej interpretacji, to jest stanu faktycznego wskazanego we wniosku oraz w piśmie z dnia 9 marca 2016 r. należałoby uznać, że poniesione przez Skarżącą wydatki na wytworzenie opisanych przez nią środków trwałych, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy są kosztem uzyskania przychodów.

Ponownie rozpoznając sprawę organ uwzględni stanowisko wyrażone w uzasadnieniu niniejszego wyroku co do tego, jaki stan faktyczny winien być przyjęty za podstawę wydania interpretacji w zakresie pytania 7.

Z uwagi na powyższe, uznając że interpretacja z dnia 7 kwietnia 2016 w zaskarżonej części narusza przepisy postępowania co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, skutkowało bowiem przyjęciem, że nie ma zastosowania w sprawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 146 § 1 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. uchylił interpretację w zaskarżonej części, to jest w części uznającej stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe.”

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A. Sp. z o.o. (czyli Spółka) zawarła z B. w (…) (dalej: Zamawiający), w dniu (…) roku, umowę nr (…) na stworzenie systemu roweru publicznego (dalej: Umowa), który miał ruszyć od (…) roku. Umowa została zawarta na okres (…) lat to jest do dnia (…) roku. W ramach Umowy, Spółka zobowiązała się do zapewnienia sprawnego „Systemu (…)” (dalej: System lub System (…)) pełniącego funkcję użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu rowerowego obejmującego swym zakresem, z jednej strony:

dostawę, instalację i uruchomienie Systemu (…) (w tym rowery, stacje dokujące, oprogramowanie, system elektronicznej komunikacji, z drugiej zaś
zarządzanie i obsługę kompleksowej eksploatacji Systemu (…) w taki sposób, aby każdy uprawniony klient (faktyczny indywidualny użytkownik) przez całą dobę w okresie funkcjonowania Systemu mógł wypożyczyć rower według taryfy ustalonej przez Zamawiającego.

Zgodnie z Umową oraz aneksem ją zmieniającym za realizację Umowy Spółka otrzyma łączne wynagrodzenie w kwocie brutto ….. PLN (w tym podatek VAT naliczony według stawki 23%). Przy czym strony postanowiły, że wynagrodzenie to będzie płatne w okresach rozliczeniowych, co oznacza, że za każdy miesiąc rozliczeniowy (to jest miesiąc aktywnego działania Systemu, który co do zasady przypada na okres od (…) do (…) włącznie, każdego roku) Zamawiający powinien wypłacić Spółce stosowne wynagrodzenie. W czasie, na który Umowa została zawarta, rozpoznano (…) miesięcy rozliczeniowych ((…) miesięcy w roku (…) oraz po (…) miesięcy w latach (…)). Konsekwentnie za każdy miesiąc rozliczeniowy należne Spółce wynagrodzenie zostało ustalone na kwotę brutto PLN. Spółka na początku miesiąca następującego po miesiącu rozliczeniowym wystawia więc stosowne faktury (za miniony miesiąc rozliczeniowy). Ze specyfikacji sposobu kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce wynika, że (…) tego wynagrodzenia stanowi wynagrodzenie za dostawę oraz uruchomienie Systemu (…) (obejmującego swym zakresem świadczenia wskazane powyżej pod literą „a”). Pozostała część (…) to wartość świadczeń związanych z zarządzaniem, obsługą serwisowaniem i bieżącym utrzymywaniem sprawności i kompletności Systemu (…) (czyli tego co zostało powołane powyżej pod literą „b”). Powyższe znajduje odzwierciedlenie w sposobie fakturowania, przyjętego przez Spółkę. Spółka bowiem w miesiącu następującym po miesiącu rozliczeniowym wystawie dwie oddzielne faktury. Pierwsza z nich, (której wartość jest zdecydowanie wyższa, gdyż zawiera w sobie takie elementy kalkulacyjne jak wartość „wybudowania”, zainstalowania i uruchomienia Systemu (…)) w treści posługuje się takim sformułowaniem: „Usługi zgodnie z umową (art. (…) umowy) za miesiąc. Wynagrodzenie za dostarczone i uruchomione elementy systemu (…)”. W dalszej części niniejszego wniosku faktura ta będzie nazywana również „Fakturą Nr 1”. Druga faktura jako przedmiot wskazuje: „Usługi zgodnie z umową (art. (…) umowy) za miesiąc. Wynagrodzenie za świadczenie usługi zarządzania obsługi serwisowania utrzymywania w sprawności oraz czynności operatorskich systemu (…)”; a jej wartość skalkulowana została w oparciu o koszty utrzymania w sprawności Systemu (…). W dalszej części niniejszego dokumentu będzie nazywana również „Fakturą Nr 2”. Zamawiający powinien uregulować ww. faktury w terminie (…) dni licząc od dnia otrzymania prawidłowo wystawionych przez Spółkę faktur.

Zgodnie z intencją stron, z chwilą zapłaty wynagrodzenia za ostatni okres rozliczeniowy (czyli za (…) roku) własność Systemu (…) (czyli zarówno, rowery, stacje dokujące jak i oprogramowanie, bazy danych itp.) przechodzi na Zamawiającego. W tej części opisu stanu faktycznego należy dodać, że przez cały okres obowiązywania Umowy, stacje dokujące (każda powyżej (…) zł/ netto za sztukę) oraz rowery (pojedyncza sztuka poniżej (…) zł) wchodzące w skład Systemu (…) są rozpoznawane przez Spółkę jako jej środki trwałe. Spółka stosuje oddzielną amortyzację bilansową (na długość życia Umowy) oraz oddzielną amortyzację podatkową (stacje dokujące - gr.6, amortyzacja roczna (…) i rowery - gr. 7, amortyzacja roczna (…), podwyższona o wskaźnik (…)).

Niezależnie od wynagrodzenia należnego od Zamawiającego Spółka przez cały okres obowiązywania Umowy pobiera wynagrodzenie (zgodnego z cennikiem opłat ustalonych przez Zamawiającego) za korzystanie z Systemu (…) przez indywidualnego użytkownika (czyli tego, kto fizycznie korzysta z roweru) jak również czerpie korzyści z reklam umieszczanych na rowerach, jakie niezależne podmioty zlecają Spółce. Innymi słowy, przez cały okres obowiązywania Umowy, pożytki z Systemu czerpie Spółka. Oznacza to, że równowartość opłat uiszczonych przez indywidualnych użytkowników (osoby fizyczne) Systemu w danym miesiącu stanowi wynagrodzenie Spółki. Wpłaty uiszczane są przez użytkowników na rachunki bankowe Spółki (w tym transakcje realizowane przez platformy (…) i (…)). Nie są przyjmowane wpłaty gotówkowe. Każdy użytkownik posiada w systemie rozliczeniowym Systemu (…) konto przedpłacone, na którym realizowane są operacje uznania oraz obciążenia za korzystanie z Systemu (…) zgodnie z Tabelą Opłat. Zgodnie z regulaminem korzystania z Systemu (…) wpłacone przez użytkowników kwoty nie podlegają zwrotowi. Obecnie przyjęto, że: - suma wszystkich wpłat za dany miesiąc stanowi dla Spółki podstawę wyliczenia podatku należnego VAT (przygotowywany jest dokument wewnętrzny VAT, otrzymane kwoty są traktowane jako kwoty brutto); suma wszystkich wpłat za dany miesiąc pomniejszona o wykazany VAT należny stanowi dla Spółki przychód podatkowy CIT.

Mając na względzie powyższe powstała wątpliwość:

co do prawidłowości przyjętych przez Spółkę zasad ewidencjonowania podatkowego (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku VAT) wynagrodzenia uzyskiwanego od Zamawiającego oraz wpłat dokonywanych przez indywidualnych użytkowników rowerów,
co do przyjętych zasad amortyzacji, oraz
czy niezamortyzowana wartość poszczególnych składników Systemu będzie mogła zostać rozpoznana przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów, w rozliczeniu za ostatni miesiąc obowiązywania Umowy.

W piśmie z dnia 2 marca 2016 r. Nr IPPP1/4512-1337/15-3/RK oraz Nr IPPB3/423-1154/153/MW (data nadania 2 marca 2016 r., data doręczenia 7 marca 2016 r.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Spółkę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, poprzez:

(…)

2b) uzupełnienie opisu stanu faktycznego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych: - na jakiej podstawie prawnej własność systemu (…) przechodzi na Zamawiającego (np. umowa sprzedaży, darowizny itp.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika jedynie, że nastąpiło to cyt. „Zgodnie z intencją stron”.

czy przekazanie systemu (…) Zamawiającemu jest odpłatne.

Z opisu sprawy wynika, że wynagrodzenie w kwocie zł dotyczyło realizacji umowy nr (…) na stworzenie „Systemu (…)”, w ramach której Wnioskodawca zapewniał dostawę, instalację i uruchomienie Systemu a także zarządzanie i obsługę jego kompleksowej eksploatacji, a nie zbycia własności systemu (…) Zamawiającemu.

uzupełnienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego:
1. w zakresie podatku od towarów i usług oraz w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych poprzez:
  - wyjaśnienie związku wstępnej (ogólnej) części uzasadnienia własnego stanowiska dotyczącej charakteru zawartej Umowy ze stanowiskiem przedstawionym do poszczególnych pytań wniosku.
  Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie, we wstępnej (ogólnej) jego części zawarł stwierdzenie cyt.: „Biorąc bowiem pod uwagę status Zamawiającego, przedmiot oraz warunki Umowy, zdaniem Spółki, można zaryzykować stwierdzenie, że mamy do czynienia ze swoistego rodzaju partnerstwem publiczno-prywatnym”, nie wyjaśniając przy tym w jaki sposób powyższy pogląd przekłada się na stanowisko w zakresie zadanych pytań na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w świetle przepisów dotyczących umów o partnerstwie publiczno-prywatnym - przykładowo art. 15 ust. 1r ustawy CIT (tzn. czy Umowa zawarta przez Spółkę jest umową o partnerstwie publiczno-prywatnym w rozumieniu ustawy z dnia (…) r.)
2. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych:
  - odnośnie pytania nr 5 oraz pytania nr 6 (w części dotyczącej stosowania właściwych stawek amortyzacyjnych) w oparciu o właściwe przepisy ustawy.

Wnioskodawca w zakresie pytania nr 5 przedstawiając własne stanowisko dotyczące momentu powstania przychodu z tytułu rozliczeń pomiędzy Spółką a indywidualnym użytkowaniem zawarł jedynie stwierdzenie, że przychód powinien być wykazywany na tych samych zasadach co podstawa opodatkowania (potocznie obrót) w zakresie podatku VAT oraz zacytował interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, odnoszącą się do przepisu (art. 12 ust. 4 pkt l), który mówi o tym co nie jest przychodem a nie o tym co i w jakim momencie nim jest na gruncie ustawy CIT.

Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku pytania nr 6, gdzie Wnioskodawca przedstawiając stanowisko w zakresie stosowania właściwych stawek amortyzacyjnych nie podał przepisów ustawy CIT regulujących, jego zdaniem, te kwestie.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 9 marca 2016 r. (data wpływu 1l marca 2016 r.) Pełnomocnik Spółki:

w zakresie uzupełnienia stanu faktycznego sprawy wskazał, że:

Organ podatkowy zadał następujące pytanie: „na jakiej podstawie prawnej własność Systemu (…) przechodzi na Zamawiającego? Tak jak to zostało wskazane w treści wniosku o interpretację, zgodnie z intencją stron, z chwilą zapłaty wynagrodzenia za ostatni okres rozliczeniowy (czyli za (…) roku) własność Systemu (…) (czyli zarówno, rowery stacje dokujące jak i oprogramowanie, bazy danych itp.) przechodzi na Zamawiającego. Strony Umowy nie przewidziały dodatkowego dokumentu, z wyjątkiem końcowego protokołu odbioru Systemu (…) przez Zamawiającego. Spółka zobowiązała się do dostawy Systemu (…) oraz do zarządzania nim w okresie do dnia (…) roku. Dostawa Systemu (…) skutkować zatem będzie ostatecznym przeniesieniem prawa własności do (…) na rzecz Zamawiającego dopiero z upływem ostatniego okresu rozliczeniowego. I jakkolwiek w Umowie expressis verbis nie znajduje się stosowne postanowienie, to jednak wynika ono z zasad przyjętej pomiędzy stronami współpracy, a przede wszystkim ze zgodnej woli stron, zgodnie z którą dostawa Systemu (…) została zrealizowana pod warunkiem zawieszającym. Dostawa Systemu (…) rozumiana z jednej strony jako przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą (dla potrzeb podatku VAT), dla potrzeb rozliczeń podatku dochodowego traktowana jest jako sprzedaż, z zastrzeżeniem prawa własności aż do dnia uiszczenia pełnej ceny co nastąpi dopiero wraz z upływem ostatniego okresu rozliczeniowego (czyli z końcem (…) roku).

Organ podatkowy zadał pytanie: „czy przekazanie Systemu (…) jest odpłatne?” Odpowiedź na tak zadane pytanie jest twierdząca. Wnioskodawca, we wniosku o interpretację wskazał sposób kalkulacji ceny za dostawę Systemu (…) oraz za zarządzanie nim w okresie trwania Umowy to jest do dnia (…) roku włącznie. Użyte zarówno w treści Umowy sformułowanie o „dostawie Systemu (…)” należy rozumieć, zarówno jako przekazanie prawa do rozporządzania Systemem (…) jak właściciel jak i prawa własności do Systemu. Ostatecznie, prawo rozporządzania Systemem (…) jak właściciel (dla potrzeb VAT) oraz prawa własności do Systemu (…) (dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych) nastąpi z upływem ostatniego okresu rozliczeniowego. Cena za tak rozumianą dostawę została jednak w swoisty sposób rozłożona na poszczególne okresy rozliczeniowe obowiązujące do dnia (…) roku włącznie. Ze specyfikacji sposobu kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce na podstawie Umowy, wynika, że (…) tego wynagrodzenia stanowi wynagrodzenie za dostawę oraz uruchomienie Systemu (…). A zatem dostawa (rozumiana również jako sprzedaż) jest odpłatna, przy czym odpłatność za nią rozłożona jest na okresy rozliczeniowe. Wraz z zapłatą ostatniego wynagrodzenia (czyli za ostatni okres rozliczeniowy) przejdzie prawo własności do Systemu (…) na Zamawiającego. Samo podpisanie protokołu końcowego, o którym wspomniano w niniejszym piśmie wcześniej, nie będzie się już wiązało z dodatkowymi opłatami, co nie oznacza jednak, że przeniesienie własności do Systemu (…) nastąpi pod tytułem darmym. Cena sprzedaży Systemu (…) wkalkulowana została bowiem w owe (…) wartości Umowy.

Według Pełnomocnika Spółki w odniesieniu do uwag organu podatkowego co do ogólnego stanowiska Wnioskodawcy, w którym nawiązano do umów o partnerstwie publiczno-prywatnym, należy wskazać, że Umowa, stanowiąca przedmiot niniejszych rozważań nie powołuje się na postanowienia ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o partnerstwie publiczno-prywatnym, czego ww. ustawa wymaga, jeśli umowa taka jest zawierana. Pełnomocnik Spółki nawiązał do niej dlatego, że chociaż Umowa zawarta przez Spółkę z Zamawiającym umową o PPP sensu stricte nie jest, to jednak zawiera postanowienia, tak charakterystyczne dla niej i jednocześnie nie stanowi ani umowy leasingu, ani umowy sprzedaży na raty. Odnosząc się jednak wprost do wezwania organu podatkowego, należy jednak stwierdzić, że przedmiotowa Umowa nie jest umową o PPP w rozumieniu ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółka prawidłowo uznaje, że momentem powstania obowiązku zadeklarowania należnego podatku VAT w zakresie rozliczeń pomiędzy Spółką i Zamawiającym, zarówno w odniesieniu do Faktury Nr I jak i do Faktury Nr 2 jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego (czyli ostatni dzień miesiąca), za który Spółka wystawia ww. faktury?
Czy Przekazanie własności Systemu (…) Zamawiającemu będzie wymagało wystawienia dodatkowej faktury oraz, czy skutkować będzie obowiązkiem dodatkowego rozpoznania należnego podatku VAT?
Czy wpłata środków na poczet późniejszych wypożyczeń rowerów przez indywidualnych użytkowników skutkować powinna zadeklarowaniem w miesiącu otrzymania płatności, należnego podatku VAT od całości dokonanej wpłaty (obejmującej kwotę podatku VAT), bez względu na to, w jakim stopniu opłata pokrywa faktyczne skorzystanie z rowerów?
Kiedy Spółka powinna zadeklarować przychód (uzyskany od Zamawiającego) w związku z realizacją Umowy?
Kiedy Spółka powinna zadeklarować przychód z tytułu rozliczeń pomiędzy Spółką a indywidualnym użytkownikiem, z tytułu dokonanych wpłat na poczet korzystania z roweru?
Czy przyjęte przez Spółkę zasady amortyzacji poszczególnych elementów Systemu są prawidłowe, w tym czy Spółka zastosowała właściwe stawki amortyzacyjne?
Czy Spółka, w chwili przeniesienia własności Systemu (…) na Zamawiającego, będzie uprawniona do rozpoznania niezamortyzowanej wartości poszczególnych elementów Systemu do kosztów uzyskania przychodów?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych, tj. pytanie oznaczone Nr 4, 5, 6, i 7 wniosku.

W kwestiach poruszanych w pytaniu oznaczonym Nr 1, 2 i 3 a dotyczącym podatku od towarów i usług została wydana odrębna interpretacja.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ogólne stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do charakteru zawartej Umowy - jako wstęp do dalszych prezentowanych stanowisk.

Z uwagi na charakter oraz przedmiot Umowy, zanim zostanie przedstawione stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do każdego z pytań powołanych powyżej, wydaje się, że warto odnieść się jeszcze do ogólnej zawartości i treści jakie niesie ze sobą Umowa. Biorąc, bowiem pod uwagę status Zamawiającego, przedmiot oraz warunki Umowy, zdaniem Spółki, można zaryzykować stwierdzenie, że mamy do czynienia ze swoistego rodzaju partnerstwem publiczno-prywatnym. Z całą pewnością Umowa realizuje funkcje użyteczności publicznej. Zgodnie z jej postanowieniami (par. (…)) Zamawiający udziela Spółce prawa do nieodpłatnego korzystania z terenów udostępnionych przez Zamawiającego pod lokalizacje stacji w ramach Systemu (…) (w zakresie działek stanowiących pasy drogowe dróg publicznych lub działki będące własnością lub we władaniu gminy (…)). I jakkolwiek Umowa wprost nie powołuje się na postanowienia ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o partnerstwie publiczno-prywatnym (dalej: UPPP), to jednak postanowienia Umowy wyraźnie nawiązują do norm zawartych w treści ww. ustawy. Zgodnie z art. 7 UPPP przez umowę o partnerstwie publiczno-prywatnym partner prywatny zobowiązuje się do realizacji przedsięwzięcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w części wydatków na jego realizację lub poniesienia ich przez osobę trzecią a podmiot publiczny zobowiązuje się do współdziałania w osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w szczególności poprzez wniesienie wkładu własnego. Wynagrodzenie partnera prywatnego zależy przede wszystkim od rzeczywistego wykorzystania lub faktycznej dostępności przedmiotu partnerstwa publiczno-prywatnego. Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym może wyodrębniać w ramach wynagrodzenia partnera prywatnego wysokość płatności ponoszonych przez podmiot publiczny na finansowanie wytworzenia, nabycia lub ulepszenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych w ramach realizacji przedsięwzięcia. Wreszcie UPPP wskazuje, że umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym określa skutki nienależytego wykonania i niewykonania zobowiązania, w szczególności kary umowne lub obniżenie wynagrodzenia partnera prywatnego. Te wszystkie powołane powyżej elementy znajdują odzwierciedlenie w treści Umowy, chociaż sama Umowa nie odwołuje się wprost do UPPP. Ma to dość istotne znaczenie, chociażby dlatego, że organy podatkowe niejednokrotnie wypowiadały się na temat skutków podatkowych tego rodzaju współpracy.

Powracając do zapisów Umowy, poprzez realizację Systemu (…), Spółka dokonuje odpłatnego świadczenia, które w trakcie obowiązywania Umowy jest finansowane przez Zamawiającego oraz indywidualnych użytkowników, czy też beneficjentów akcji promocyjnych i reklamowych. Można zatem wyróżnić niejako trzy źródła pozyskiwania środków finansowych, trzy źródła przychodów dla Spółki. Oczywiście podstawowym i dominującym źródłem przychodów jest Umowa generująca zobowiązanie Zamawiającego do zapłaty ceny za zbudowanie Systemu (…) oraz jego utrzymanie w okresie obowiązywania Umowy. Drugim źródłem jest oczywiście indywidualny użytkownik, czyli ten, kto fizycznie wypożyczy na określony czas rower. Trzecim źródłem pozostają reklamodawcy, pozyskani bezpośrednio przez Spółkę, którzy za opatrzenie rowerów odpowiednimi tabliczkami/banerami itp. reklamowymi (czy to przedsiębiorców, czy też poszczególnych produktów, marek produktów) uiszczają Spółce odpowiednie wynagrodzenie. Wskutek analizy poszczególnych zapisów Umowy, mogą się oczywiście pojawić pytania, czy Umowa, której istotne warunki zostały wskazane w opisie stanu faktycznego nie spełnia warunków umowy leasingu czy też sprzedaży na raty? W ocenie Wnioskodawcy Umowa nie spełnia przesłanek aby uznać ją za umowę, potocznie nazywaną leasingu finansowego, ani też umowy w czystej postaci sprzedaży na raty. W obu tego rodzaju umowach dochodzi bowiem do przekazania władztwa nad rzeczą prawa dysponowania nią jak właściciel już na samym początku jej obowiązywania. Tymczasem Umowa zakłada, że w okresie jej trwania (czyli od dnia oddania do użytkowania Systemu (…), to jest udostępnienia go indywidualnemu użytkownikowi do ostatniego dnia ostatniego miesiąca rozliczeniowego, czyli w naszym przypadku do dnia (…) roku), władztwo ale też i odpowiedzialność za System (…), wreszcie czerpanie pożytków przysługuje jedynie Spółce. Dlatego też nie ma prawnych podstaw, aby w chwili obecnej zakwalifikować Umowę jako umowę leasingu, czy też umowę sprzedaży rzeczy na raty. Co do zasady bowiem przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Z kolei sprzedażą na raty jest dokonana w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedaż rzeczy ruchomej za cenę płatną w określonych ratach, jeżeli według umowy rzecz ma być kupującemu wydana przed całkowitym zapłaceniem ceny. Zarówno więc definicja umowy leasingu, jak i umowy sprzedaży na raty, zakłada od razu wydanie rzeczy korzystającemu/nabywcy. Odnosząc powyższe do będącej przedmiotem analizy Umowy, z całą stanowczością należy uznać, że Umowa nie zawiera cech ani umowy leasingu, ani umowy sprzedaży na raty. O tyle ta konstatacja jest istotna, że obydwie ww. umowy mogą istotnie wpływać na moment powstania obowiązku podatkowego czy to dla potrzeb podatku VAT czy też podatku dochodowego.

Konsekwentnie więc Spółka stoi na stanowisku, że jakkolwiek Umowa nie odwołuje się wprost w swych zapisach do UPPP, to jednak zawiera istotne elementy umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym i nie stanowi ani umowy leasingu, ani umowy sprzedaży na raty.

Powyższa opinia została przywołana jako swoistego rodzaju wstęp do prezentacji stanowiska Wnioskodawcy do każdego z postawionych w niniejszym wniosku pytań. Zaprezentowana powyżej kwalifikacja Umowy zadecydowała bowiem o przyjętych przez Spółkę zasadach rozliczeń podatkowych. Mając na względzie powyższe, poniżej przedstawione zostanie stanowisko Spółki do poszczególnych pytań.

Ad. 4

Stosownie do obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka z tytułu swojej działalności, a w analizowanym przypadku z tytułu realizacji Umowy zobowiązana jest do rozpoznania i zadeklarowania przychodu podatkowego. Jak stanowi ww. ustawa, przychodem jest przychód należny, chociażby faktycznie nie otrzymany. Przychodem należnym jest zatem przychód, który w następstwie działalności gospodarczej stał się należnością (wierzytelnością) ustaloną pomiędzy stronami. Podstawowa zasada określania daty powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą została uregulowana przez ustawodawcę w treści art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na mocy tego przepisu, za datę powstania przychodu uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c - 3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności. Przytoczony przepis w odniesieniu do podmiotów uzyskujących przychody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ustanawia generalną zasadę określającą moment powstania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Wyjątek od tak skonstruowanej zasady wprowadzają zapisy art. 12 ust. 3c-3e ustawy.

Jak stanowi art. 12 ust. 3c ww. ustawy, jeżeli strony ustalą iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3 (czyli tego przychodu należnego), do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. Ustawodawca nie zdefiniował terminu „usługi rozliczanej w okresach rozliczeniowych”.

Zgodnie z Uniwersalnym Słownikiem Języka Polskiego (pod red. prof. S. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003 r.) termin „okres” jest rozumiany jako „wyodrębniony przedział czasowy, w którym coś jest wykonywane lub coś się dzieje, czas trwania czegoś”, a także „czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg”.

Z kolei pojęcie „rozliczeniowy” jest definiowane jako ,dotyczący rozliczenia - uregulowania wzajemnych należności”. W świetle powyższego, przez okres rozliczeniowy należy więc rozumieć wyodrębniony przedział czasu, za który należy dokonać uregulowania wzajemnych należności, zobowiązań. Ponadto, w praktyce wykształciło się stanowisko, zgodnie z którym dla ustalenia czy w danym stanie faktycznym ma zastosowanie art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy zweryfikować czy zachodzą następujące przesłanki: strony ustaliły, że usługi będą rozliczane cyklicznie, okres rozliczeniowy wynika z umowy lub wystawionej faktury, okres rozliczeniowy nie jest dłuższy niż 1 rok.

W analizowanym przypadku wynagrodzenie Spółki jest płatne na podstawie faktur wystawionych za dany (jeden z dwudziestu sześciu) miesiąc rozliczeniowy. W roku (…) tych okresów rozliczeniowych jest (…), a w pozostałych dwóch latach funkcjonowania Umowy, tych okresów będzie po (…) w każdym roku. Tak jak to również zostało powołane w opisie stanu faktycznego, Spółka wystawia za dany okres (miesiąc) rozliczeniowy Fakturę Nr 1 (de facto dotyczącą części inwestycyjnej Systemu (…)) oraz Fakturę Nr 2 (za zarządzanie i utrzymanie Systemu (…)). Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że usługa realizowana w sposób ciągły rozliczana jest w okresach miesięcznych, zatem obowiązek podatkowy powstanie w ostatnim dniu każdego miesiąca będącego okresem rozliczeniowym, bez względu na ustaloną datę płatności. W interpretacji IPPB6/4510-51/15-6/AZ z sierpnia 2015 roku, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, że tego rodzaju przychód „będzie powstawał w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego przez strony jako okres miesięczny w części inwestycyjnej, finansowej i utrzymaniowej.”

Ad. 5

Spółka stoi na stanowisku, że przychód z tytułu wpłat realizowanych przez indywidualnych użytkowników, w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych powinien być wykazywany przez Spółkę na tych samych zasadach co podstawa opodatkowania (potocznie obrót) w zakresie podatku VAT. Podobnie wypowiedział się między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 21 czerwca 2011 r. (ILPB3/423-100/11-6/KS) w odniesieniu do wydania bonu na usługi telekomunikacyjne „nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy (…). Zapłata z góry za wykonanie usługi w terminie późniejszym, mająca ostateczny, definitywny charakter; związana z uregulowaniem należności przed wykonaniem usługi, nie może być potraktowana jako nieuznana za przychody podatkowe wpłata na poczet usług, które będą wykonywane w następnych okresach rozliczeniowych. Otrzymana zapłata (uregulowana należność) niemająca charakteru zaliczki (przedpłaty) polegającej w późniejszym terminie rozliczeniu lub zwrotowi jest przychodem”.

W piśmie z dnia 9 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.) Pełnomocnik Spółki, wskazał że przychód z tytułu wpłat realizowanych przez indywidualnych użytkowników, w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych powinien być wykazywany przez Spółkę na tych samych zasadach co podstawa opodatkowania (potocznie obrót) w zakresie podatku VAT. Podobnie wypowiedział się między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 21 czerwca 2011 r. (ILPB3/423-100/11-6/KS) w odniesieniu do wydania bonu na usługi telekomunikacyjne „nie będzie miał zastosowania art. 12 ust 4 pkt 1 ustawy Zapłata z góry za wykonanie usługi w terminie późniejszym, mająca ostateczny, definitywny charakter, związana z uregulowaniem należności przed wykonaniem usługi; nie może być potraktowana jako nieuznana za przychody podatkowe wpłata na poczet usług, które będą wykonywane w następnych okresach rozliczeniowych. Otrzymana zapłata (uregulowana należność) niemająca charakteru zaliczki (przedpłaty), polegającej w późniejszym terminie rozliczeniu lub zwrotowi jest przychodem”.

Z uwagi na to, że opłaty ponoszone przez indywidualnych użytkowników są ponoszone na konta przedpłacone, że środki wpłacone przez niego nie podlegają w żadnym wypadku zwrotowi, rozpoznanie przez Spółkę przychodu w dacie faktycznego wpływu środków na rachunek Spółki, powinno zostać uznane za prawidłowe. W ocenie Wnioskodawcy zastosowanie powinien znaleźć przepis art. 12 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazujący, że dniem powstania przychodu jest dzień uregulowania należności.

Ad. 6

Tak jak to zostało zaprezentowane w opisie stanu faktycznego, Spółka w trakcie trwania Umowy rozpoznała inwestycję Systemu (…) jako własny środek trwały. Dokonuje odpowiedniej amortyzacji, odrębnej dla potrzeb księgowych i odrębnej dla potrzeb podatkowych. W powoływanej już interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał: (…) Środki trwałe będące przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, w tym wybudowany na gruncie niebędącym własnością Wnioskodawcy budynek sądu, będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest bowiem zapewnienie Podmiotowi Publicznemu dostępności budynku sądu przez okres (…) lat, w zamian za miesięczne opłaty za dostępność należne od momentu uzyskania pozwolenia na użytkowanie budynku sądu. (…) Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. (…) budynek wybudowany na cudzym gruncie (wytworzony) na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi odrębną kategorię środka trwałego. Po spełnieniu ustawowych przesłanek budynek wybudowany na cudzym gruncie może być amortyzowany przez podatnika, który wybudował ten budynek, niezależnie od posiadania tytułu własności do gruntu, na którym budynek ten jest posadowiony i przewidywanego okresu jego używania. (…) W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której wybudowany i wykorzystywany przez Wnioskodawcę budynek sądu nie będzie stanowił co prawda jego własności, lecz będzie stanowił środek trwały, podlegający amortyzacji na podstawie art. 16a ust 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. jako budynek wybudowany na cudzym gruncie. W konsekwencji, na podstawie ww. przepisów, budynek ten będzie mógł być przedmiotem amortyzacji podatkowej. Również, kosztem uzyskania przychodu będą u Wnioskodawcy odpisy amortyzacyjne od składników majątku nabytych lub wytworzonych w ramach realizacji umowy w zakresie budowy i wyposażenia budynku sądu (elementy wyposażenia, urządzenia i instalacje), które zgodnie z art. 16a spełniają definicję środka trwałego.”

Powyższa interpretacja powinna znaleźć zastosowanie również w odniesieniu do Systemu (…). Innymi słowy, za prawidłowe uznać należy dokonywanie przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od wszelkich składników, składających się na całość Systemu (…). Stosownie do normy wynikającej z art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Jednak jak stanowi art. 16f ust. 3 odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. Oznacza to, że w odniesieniu do poszczególnych elementów (o wartości jednostkowej równej lub mniejszej niż 3.500 złotych netto) składających się na całość Systemu (…) Spółka jest uprawniona, albo rozpoznać ich wartość od razu w koszty podatkowe, albo też amortyzować.

Tak jak to zostało powołane w stanie faktycznym, Spółka postanowiła dokonywać rozłożonych w czasie odpisów również od tych składników (o niskiej wartości). Decyzja Spółki znajduje oparcie zarówno w przepisach jak i w stanowisku doktryny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w prawomocnym wyroku z dnia 28 maja 2010 roku (sygn. akt I SA/Łd 175/10) wskazał wyraźnie: „gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do użytkowania jest wyższa niż 3.500 zł, podatnik obowiązany jest dokonywać odpisów amortyzacyjnych wedle zasad określonych w przepisach art. 16h-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W tym przypadku, rozliczenie kosztów podatkowych jest odroczone w czasie. Jeśli natomiast wartość ta jest co najmniej równa lub mniejsza od wskazanej wartości, podatnik może dokonać wyboru sposobu rozliczenia kosztów nabycia tych środków, a mianowicie może dokonać odpisów w trybie przepisów art. 16h-16m ww. ustawy (a więc na podstawie tzw. zasad ogólnych), albo jednorazowo w miesiącu oddania do użytkowania tego środka lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym (art. 16f ust. 3 zdanie drugie cyt. ustawy), albo też może zdecydować, iż nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych. W tym ostatnim przypadku, wydatki na nabycie składników majątkowych będą stanowić wówczas koszt uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do użytkowania (art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Z powyższego wynika, iż składniki majątkowe podatnika, spełniające warunki uznania ich za środki trwałe na mocy art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których wartość jednakże nie jest wyższa niż 3.500 zł, mogą być zarówno objęte odpisami amortyzacyjnymi, jak i bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych), a wybór sposobu rozliczenia wydatków na ich nabycie w kosztach związanych z działalnością gospodarczą należy tylko do podatnika. (…)”.

Mając na względzie powyższe, Spółka uznaje, że:

amortyzacja stacji dokujących - może się odbywać na zasadach obowiązujących urządzenia techniczne z gr.6, czyli, że roczna stawka amortyzacyjna to (…),
zaś rowerów - może się odbywać na zasadach obowiązujących urządzenia z gr. 7, czyli, że roczna stawka amortyzacyjna może wynieść (…) (czyli stawka (…) właściwa dla pozostałych środków transportu podwyższona o wskaźnik (…)).

W piśmie z dnia 9 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.) Pełnomocnik Spółki wskazał, że w przedstawionym stanowisku oraz w samym wstępie wniosku wskazano, że do pytania nr 6 zastosowanie znaleźć powinny przepisy art. 16d, art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wraz z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych z uwzględnieniem art. 16i ust. 2 pkt 2 ww. ustawy. Co do wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, Spółka stoi na stanowisku, że może zastosować stawki, kolejno do podanych we wniosku pozycji: z pozycji 06 wykazu (urządzenia techniczne) oraz z pozycji 07 (środek transportu pozostałe).

Ad. 7

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że niezamortyzowana wartość poszczególnych elementów Systemu (…) stanowić powinna koszt uzyskania przychodów dla Spółki, w dacie ich faktycznego przekazania Zamawiającemu.

Jak czytamy bowiem w art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Strata w środkach trwałych jest pojęciem szerokim, wydaje się więc, że może objąć swoim zakresem również przekazanie Systemu (…) Zamawiającemu, które to przekazanie jest immanentnie związane z prawidłową realizacją Umowy, zabezpieczającej Spółce źródło przychodów przez okres od (…) roku do (…) roku włącznie. Co prawda ustawa przewiduje pewien wyjątek uniemożliwiający rozliczenie takich strat - chodzi o przypadek, gdy strata wynika ze zmiany rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika. Naszym jednak zdaniem analizowanego przypadku nie można utożsamiać ze zmianą działalności, a raczej jedynie upływem okresu ważności Umowy, która zakłada, tak jak zakładają tradycyjne umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym, przejście własności do zainstalowanego Systemu (…) na Zamawiającego. Fakt wygaśnięcia Umowy, powinien prowadzić do swoistego rodzaju likwidacji środków trwałych przez Spółkę. Przy czym nie chodzi tu jedynie o fizyczną formę likwidacji/destrukcji.

W wyroku II FSK 1137/12 z kwietnia 2014 roku, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyraził między innymi następującą tezę: „Artykuł 16 ust. 1 pkt 5 i 6 u.p.d.o.p. nie uzależniają możliwości zaliczenia straty w obcych środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów od powstania jej w wyniku fizycznej likwidacji inwestycji, polegającej na fizycznym demontażu. Pojęcie likwidacji (…) obejmuje także sytuacje faktyczne, w których dochodzi do wycofania środka z ewidencji, np. w wyniku zwrotu środka trwałego wynajmującemu przed upływem okresu najmu czy okresu amortyzacji, jeżeli jest to racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i ma związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.” W uzasadnieniu NSA zaś wskazał:”(…) Spór w niniejszej sprawie dotyczył możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej w momencie rozwiązania umowy najmu części inwestycji w obcym środku trwałym stanowić. Zagadnienie to było przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 czerwca 2012 r., II FPS 2/12 (ONSA/WSA z 2012 r. Nr 5, poz. 11). (…) W powołanej uchwale przyjęto, że strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, niespełniająca przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy”. Uzasadniając tę tezę Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „wyzbycie się przez podatnika inwestycji w obce środki trwałe jest równoznaczne z zaprzestaniem wykorzystywania tej inwestycji na potrzeby związane z działalnością prowadzoną przez tego podatnika. Powoduje to konsekwencję tego rodzaju, że podatnik nie będzie już dalej mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych i w tym objawia się skutek zerwania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi nakładami a możliwością osiągnięcia przychodów. Odrębną natomiast kwestią jest ocena spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. na moment poniesienia kosztu, jakim jest strata w obcych środkach trwałych, będąca skutkiem zaprzestania ich amortyzacji. Strata ta, sama w sobie, nie jest zdarzeniem, które może służyć osiągnięciu przychodów. Jest ona natomiast często powiązania ze zdarzeniami, mającymi miejsce w toku prowadzenia działalności gospodarczej, która sama w sobie jest nakierowana na osiągnięcie przychodów. W tym też kontekście, mając na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., stratę należy wiązać z bezpośrednią przyczyną jej powstania, tj. likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych. Przez likwidację środka trwałego należy przy tym rozumieć takie wyzbycie się środków trwałych, które jest racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i będzie miało związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Jeżeli inwestycja w obcych środkach trwałych w danej lokalizacji, pomimo istniejącej nadal możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, z różnych powodów nie przynosi spodziewanych zysków bądź wręcz przynosi straty finansowe, racjonalnym, ekonomicznie uzasadnionym działaniem podatnika, także z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w alt. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a więc osiągania przychodów, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, będzie zaprzestanie korzystania z takiej inwestycji, czyli jej likwidacja z powodu utraty przydatności gospodarczej. (…) Trafnie przyjęto (…) przepisy nie uzależniają możliwości zaliczenia straty w obcych środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów od powstania jej w wyniku fizycznej likwidacji inwestycji, polegającej na fizycznym demontażu. (…)”.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz mając w pamięci inny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2012 r. II FSK 285/11, którego teza brzmi tak: „Nie można przy wnioskowaniu a contrario z art. 16 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p. zapominać, że strata w środkach trwałych, podobnie zresztą jak każdy inny wchodzący w rachubę jako koszt uzyskania przychodów wydatek (koszt), powinien przejść „test” na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., pod kątem pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnik.”, nie ulega wątpliwości, że Spółka zgodnie z obowiązującymi przepisami jest być uprawniona do rozpoznania kosztu podatkowego w wysokości nie w pełni zamortyzowanej wartości Systemu (…). Związek przyczynowo skutkowy pomiędzy tym kosztem a przychodem już uzyskanym jest bezpośredni i ze wszech miar czytelny i przewidziany już w zasadzie w dacie zawierania Umowy.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2390/16 w świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej:

określenia momentu zadeklarowania przychodu (uzyskanego od Zamawiającego) w związku z realizacją Umowy (pytanie Nr 4 wniosku) - jest prawidłowe;
określenia momentu zadeklarowania przychodu z tytułu rozliczeń pomiędzy Spółką a indywidualnym użytkownikiem, z tytułu dokonanych wpłat na poczet korzystania z roweru (pytanie Nr 5 wniosku) - jest prawidłowe;
prawidłowości przyjętych przez Spółkę zasad amortyzacji poszczególnych elementów Systemu (pytanie Nr 6 wniosku) - jest prawidłowe;
możliwości zaliczenia niezamortyzowanej wartości poszczególnych elementów Systemów do kosztów uzyskania przychodów (pytanie Nr 7 wniosku) - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytań 4, 5 oraz 6.

Ad. 7

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: Ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a-16c updop.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Dodatkowo, art. 16a ust. 2 ustawy o CIT stanowi, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
składniki majątku, wymienione w ust. 1 niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
- zwane także środkami trwałymi;
tabor transport morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. poz. 1293 i 1432 oraz z 2009 r. poz. 256 i 1753) w grupowaniu o symbolu 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W przywołanym przepisie możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych uwarunkowana została odpłatnością zbycia środków trwałych. Tym samym pod tym kątem należy przeanalizować opisany we wniosku stan faktyczny. Na wstępie rozważań należy odwołać się do pojęcia przychodu podatkowego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Na podstawie ww. przepisu można stwierdzić, że co do zasady, przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, jak również korzyść przybierająca postać zmniejszenia się zobowiązań podatnika, czyli zmniejszenia pasywów.

W myśl zaś art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie - jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości rynkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 14 ust. 1 i 2 określa przychody z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych.

Kluczowe znaczenie ma wykładnia pojęcia „odpłatnego zbycia” składników majątku (środków trwałych). Z uwagi na to, że ustawodawca nie zdefiniował tego określenia, dla ustalenia znaczenia powyższego wyrażenia, należy w pierwszej kolejności skorzystać z wykładni językowej.

W Słowniku Języka Polskiego czytamy, że „odpłatność - to obowiązek zwrotu kosztów obowiązek zapłacenia” oraz „odpłatny - to taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrotu kosztów” (zob. M. Szymczak (red.), tom II s. 467.). Podobny sposób rozumienia tego zwrotu został także zaprezentowany w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2011 r., - sygn. akt II FSK 2252/10, LEX nr 794163), w którym stwierdza się, że przymiotnik „odpłatny”, którym posłużył się ustawodawca w celu określenia opodatkowanego zbycia, należy rozumieć tak, jak w języku polskim, w którym oznacza on taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Wskazać przy tym należy, iż użyte przez ustawodawcę pojęcie „odpłatnego zbycia” obejmuje zarówno klasyczną sprzedaż, jak i czynności prawne o podobnym charakterze (zamiana, inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych).

Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Przepis art. 14 ustawy o CIT reguluje sposób ustalenia przychodu z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, ale podstawą jego zastosowania jest jedynie sytuacja, w której nastąpiło odpłatne zbycie rzeczy lub praw.

Użyty zwrot „odpłatne zbycie” oznacza, iż przedmiotem opodatkowania jest nie każde, a tylko odpłatne zbycie rzeczy i praw, w wyniku którego następuje przeniesienie prawa własności.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zobowiązała się do zapewnienia sprawnego „Systemu (…)” pełniącego funkcję użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu rowerowego obejmującego swym zakresem z jednej strony: dostawę, instalację i uruchomienie Systemu (…) (w tym rowery, stacje dokujące, oprogramowanie, system elektronicznej komunikacji) na rzecz Zamawiającego z drugiej zaś: zarządzanie i obsługę kompleksowej eksploatacji Systemu (…). Podział wykonywanych przez Spółkę czynności znajduje odzwierciedlenie w wystawieniu przez Spółkę za każdy przyjęty okres rozliczeniowy dwóch oddzielnych faktur, przy czym wartość faktury za dostawę oraz uruchomienie systemu (…) stanowi (…) wynagrodzenia za realizację całej umowy. Faktura dotycząca tej części wynagrodzenia, wystawiana przez Spółkę w miesiącu następującym po miesiącu rozliczeniowym, zawiera w sobie takie elementy kalkulacyjne jak wartość „wybudowania”, zainstalowania i uruchomienia Systemu (…) w treści posługuje się takim sformułowaniem: „Usługi zgodnie z umową (art. (…) umowy) za miesiąc. Wynagrodzenie za dostarczone i uruchomione elementy systemu (…).”

W rezultacie nie ulega wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie ma miejsca odpłatne zbycie środków trwałych. Po jej zakończeniu, czyli po okresie, w którym własność systemu należy do Spółki i może ona z tego tytułu czerpać pożytki, nastąpi przekazanie systemu (…) Zamawiającemu, któremu to przekazaniu nie będzie towarzyszyć żadna odpłatność.

Na powyższe wskazał również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2390/16: „Sąd rozpoznający sprawę wskazuje, że już we wniosku o udzielenie interpretacji Skarżąca wskazała, że przedmiotem umowy jest dostawa, instalacja i uruchomienie systemu (…). Dalej wyjaśniła, że (…) należnego jej wynagrodzenia to wynagrodzenie za dostawę oraz uruchomienie systemu (…). Spółka wyjaśniła także, że Faktura nr 1 obejmuje wynagrodzenie za dostarczone i uruchomione elementy systemu (…). Skarżąca wskazała, że po zakończeniu umowy własność Systemu przechodzi na Zamawiającego.

(…) w przypadku odpłatnej dostawy Systemu (…) zastosowanie znalazłby art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy są kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

(…) należałoby uznać, że poniesione przez Skarżącą wydatki na wytworzenie opisanych przez nią środków trwałych, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy są kosztem uzyskania przychodów.”

Jak już wspomniano, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT warunkiem zaliczenia do kosztów podatkowych niezamortyzowanej wartości początkowej wytworzonych środków trwałych jest odpłatny charakter zbycia tych składników majątku podatnika.

Jak wskazano powyżej z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła z B. w (…) umowę na stworzenie systemu roweru publicznego, powyższą umowę należy potraktować - z perspektywy CIT – jako odpłatne zbycie rzeczy, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o CIT.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca niezamortyzowaną wartość poszczególnych elementów Systemu (…), o których mowa we wniosku, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 7 należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin