Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.659.2020.2.MP
z 2 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2020 r. (data wpływu 28 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 października 2020 r. (data wpływu 16 października 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty otrzymywanej z Włoch – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty otrzymywanej z Włoch oraz obowiązku zapłaty składek z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego w związku z rentą otrzymywaną z Włoch.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 14 października 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.659.2020.1.MP, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1-2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 7 października 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 12 października 2020 r.). W dniu 16 października 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 14 października 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wnosi o wydanie interpretacji indywidualnej, co do zasadności potrąceń podatku z renty otrzymywanej z Włoch, po zmarłym mężu. Wskazuje na przepis art. 18 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego podatku.

Wnioskodawczyni w żadnym roku podatkowym nie przebywała w Polsce dłużej, niż 183 dni. Pobyt w Polsce ograniczał się do trzech tygodni, raz w roku. Z Polską łączyły Wnioskodawczynię dwie córki z rodzinami oraz mieszkanie wykupione na własność, w którym zamieszkała Jej córka z rodziną. Wnioskodawczyni ma rachunek walutowy w Bank … w ...

Wnioskodawczyni w 2000 r. wyjechała z Polski do Włoch i w 2001 r. uzyskała we Włoszech zameldowanie na pobyt stały. W 2002 r. wyszła za mąż, za obywatela Włoch. Z Włochami łączył Wnioskodawczynię mąż i rodzina męża, konto bankowe i ubezpieczenie zdrowotne. Po śmierci męża w 2005 r. wraz z rodzeństwem męża, Wnioskodawczyni weszła w posiadanie połowy domu, w którym mieszkała. Wnioskodawczyni otrzymała też rentę po zmarłym mężu, wypłacaną przez I.N.P.S. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polsko-włoskie. Cały czas mieszkała we Włoszech, tj. do dnia 2 września 2019 r.

W grudniu 2018 r. Wnioskodawczyni zmieniła dyspozycję w I.N.P.S. (organ wypłacający rentę) i wskazała na przelewy wypłaty, na rachunek bankowy w Polsce. W dniu 2 września 2019 r. Wnioskodawczyni wymeldowała się z pobytu stałego we Włoszech i na stałe wróciła do Polski.

Według Wnioskodawczyni od miesiąca grudnia 2018 r. do chwili złożenia wniosku, doszło do podwójnego potrącenia podatku przez I.N.P.S. we Włoszech i przez Bank ... w ...

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni dodała, że wnosi o wydanie interpretacji indywidualnej za 2018 r., 2019 r. i 2020 r.

Od dnia 20 czerwca 2002 r. do dnia 14 listopada 2019 r. Wnioskodawczyni posiadała stały pobyt i stałe ognisko domowe we Włoszech.

Od dnia 25 września 2019 r. do dnia 14 listopada 2019 r. – zmiana adresu pobytu stałego w Polsce i od listopada 2019 r., stały pobyt i stałe ognisko domowe w Polsce.

Na dzień 31 grudnia 2018 r. – stałe miejsce zamieszkania Włochy.

Do listopada 2019 r. ośrodek interesów życiowych – Włochy, a od listopada 2019 r. do 31 grudnia – w Polsce.

W 2020 r. ośrodek interesów życiowych w Polsce.

Dyspozycja Wnioskodawczyni w I.N.P.S. (Instituto Nacionale Previdenza Socjale – organ wypłacający należne świadczenie - renta, w Polsce odpowiednik ZUS), polegała na zmianie Banku i numeru rachunku bankowego do przelewu kwoty należnej renty z I.N.P.S. od grudnia 2018 r. Wnioskodawczyni nosiła się z zamiarem stałego powrotu do Polski i dlatego od grudnia 2018 r. świadczenie rentowe wpływa na rachunek bankowy w Polsce (Bank …).

Wnioskodawczyni do listopada 2019 r. miała miejsce zamieszkania we Włoszech oraz centrum interesów osobistych i gospodarczych do listopada 2019 r. we Włoszech, a od grudnia 2019 r. i w 2020 r. – w Polsce.

W 2019 r. Wnioskodawczyni nie przebywała w Polsce dłużej niż 183 dni. W 2020 r. przebywała w Polsce dłużej niż 183 dni. W 2018 r. Wnioskodawczyni przebywała we Włoszech.

Renta po zmarłym mężu stanowi jedyny dochód Wnioskodawczyni z Włoch. W Polsce otrzymuje należną emeryturę.

Wnioskodawczyni w 2000 r. wyjechała z Polski do Włoch. W 2002 r. uzyskała zameldowanie na pobyt stały we Włoszech i wyszła za mąż, za obywatela Włoch. W 2005 r. zmarł Jej mąż, po śmierci męża Wnioskodawczyni otrzymała rentę z I.N.P.S. Pod koniec 2005 r. Wnioskodawczyni została prawnym obywatelem Włoch. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polsko-włoskie, ośrodek interesów życiowych i cały czas mieszkała we Włoszech, tj. do listopada 2019 r. Do Polski przyjeżdżała raz w roku na okres trzech tygodni.

W 2019 r. stan zdrowia nie pozwolił Jej na pobyt we Włoszech, ponieważ była sama, zdecydowała się na powrót do Polski. Wnioskodawczyni jest pod stałą opieką…i ….

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Powołując się na ustawę (Dz. U. z 1989 r., nr 62, poz. 374), czy otrzymana renta po zmarłym mężu w myśl art. 18 Umowy polsko-włoskiej, podlega opodatkowaniu w Polsce?
2. Kto jest zobligowany do zwrotu podwójnie pobranego podatku?
3. Która ze stron jest uprawniona do pobierania podatku: dlaczego z renty za 2018 r. Bank … pobrał zaliczkę na podatek dochodowy; dlaczego za 2019 r., Bank …, pobrał zaliczkę na podatek dochodowy i składki na ubezpieczenie zdrowotne; dlaczego za 2020 r. został również pobrany podwójnie podatek dochodowy i składka na ubezpieczenie zdrowotne?
   
   

Przedmiotowa interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty otrzymywanej z Włoch. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym zapłaty składek na ubezpieczenie zdrowotne w związku z otrzymywaną rentą z Włoch, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zaistniała sytuacja jest dla Niej krzywdząca i nie zgadza się na taki stan rzeczy.

Zdaniem Wnioskodawczyni (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), w myśl art. 18 Umowy polsko-włoskiej (Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374), doszło do pobrania podwójnego podatku i Wnioskodawczyni nie zgadza się z takim stanem rzeczy, gdyż jest to dla Niej krzywdzące.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce, będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 ww. ustawy).

W świetle art. 35 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy − od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

Na mocy art. 35 ust. 3 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1e, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie i włoskie. W 2000 r. wyjechała z Polski do Włoch i w 2001 r. uzyskała we Włoszech zameldowanie na pobyt stały. W 2002 r. wyszła za mąż, za obywatela Włoch. Po śmierci męża w 2005 r., Wnioskodawczyni otrzymała rentę po zmarłym mężu, wypłacaną przez I.N.P.S. W grudniu 2018 r. Wnioskodawczyni zmieniła dyspozycję w I.N.P.S. i wskazała na przelewy wypłaty, na rachunek bankowy w Polsce (Wnioskodawczyni nosiła się z zamiarem stałego powrotu do Polski). Od grudnia 2018 r. świadczenie rentowe wpływa na rachunek bankowy w Polsce. Według Wnioskodawczyni od miesiąca grudnia 2018 r. do chwili złożenia wniosku, doszło do podwójnego potrącenia podatku we Włoszech w Polsce. Od dnia 20 czerwca 2002 r. do dnia 14 listopada 2019 r. Wnioskodawczyni posiadała stały pobyt i stałe ognisko domowe we Włoszech (na dzień 31 grudnia 2018 r. stałym miejscem zamieszkania były Włochy). Od dnia 25 września 2019 r. do dnia 14 listopada 2019 r. – zmiana adresu pobytu stałego i od listopada 2019 r. – stały pobyt i stałe ognisko domowe w Polsce. Wnioskodawczyni do listopada 2019 r. miała miejsce zamieszkania oraz centrum interesów osobistych i gospodarczych we Włoszech. W 2019 r. nie przebywała w Polsce dłużej niż 183 dni. W 2020 r. Wnioskodawczyni ma stałe miejsce zamieszkania w Polsce.

Zatem, w odniesieniu do renty po zmarłym mężu, którą Wnioskodawczyni otrzymuje z Włoch zastosowanie będzie miała Umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania sporządzona w Rzymie w dniu 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374, z późn. zm.).

W myśl art. 18 ww. Umowy, z zastrzeżeniem art. 19 ust. 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma miejsce zamieszkania.

W tekście pierwotnym ww. Umowy art. 18 zawierał następującą treść, z zastrzeżeniem artykułu 19 ust. 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Należy jednakże podkreślić, że ww. Umowa została sporządzona w trzech językach: polskim, włoskim i angielskim. Zgodnie z art. 30 ww. Umowy – zdaniem końcowym, w razie rozbieżności przy ich interpretacji, tekst angielski uważany będzie za rozstrzygający. Z wersji angielskiej tego przepisu wynika, że renta czy emerytura nie musi być związana z uprzednim zatrudnieniem osoby uprawnionej do dochodu. Przepis ten wyłącznie stwierdza, że otrzymywany dochód powinien wynikać z uprzedniego zatrudnienia, bez wskazania konkretnej osoby.

Oznacza to, że w polskiej wersji językowej dokonano niewłaściwego przetłumaczenia z języka angielskiego na język polski przepisu art. 18 polsko-włoskiej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym w Obwieszczeniu Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 26 marca 2019 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 597) o sprostowaniu błędów obwieszczono, że w art. 18 polskiego tekstu Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzonej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r., zamiast wyrazów „z tytułu jej zatrudnienia” powinny być wyrazy „z tytułu zatrudnienia” oraz zamiast wyrazów „stałe miejsce zamieszkania” powinny być wyrazy „miejsce zamieszkania”.

Stosownie do zapisów rozstrzygającej wersji umowy, prawidłowo przepis ten powinien brzmieć: emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

W konsekwencji, renta z Włoch wypłacana osobie mającej stałe miejsce zamieszkania we Włoszech, podlega opodatkowaniu tylko we Włoszech. Natomiast, renta z Włoch wypłacana osobie mającej stałe miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Mając zatem na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że na podstawie art. 18 ww. Umowy polsko-włoskiej renta z Włoch otrzymywana przez Wnioskodawczynię w 2018 r. była opodatkowana wyłącznie we Włoszech, z uwagi na Jej stałe miejsce zamieszkania we Włoszech. Również w okresie od stycznia 2019 r. do listopada 2019 r. ww. renta otrzymywana przez Wnioskodawczynię, była opodatkowana wyłącznie we Włoszech, z uwagi na Jej stałe miejsce zamieszkania we Włoszech. Natomiast, renta otrzymywana przez Wnioskodawczynię z Włoch od daty stałego miejsca zamieszkania w Polsce (w listopadzie 2019 r.), jest opodatkowana wyłącznie w Polsce. W 2020 r. renta z Włoch otrzymywana przez Wnioskodawczynię, z uwagi na Jej stałe miejsce zamieszkania w Polsce, również jest opodatkowana wyłącznie w Polsce.

W związku z powyższym, zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 i ust. 3, w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – począwszy od daty stałego miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni w Polsce – na Banku w Polsce spoczywa obowiązek płatnika w zakresie obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanej Wnioskodawczyni renty z Włoch. Zatem, w tym okresie pobieranie przez płatnika, tj. Bank w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, od wypłacanej renty z Włoch jest zasadne.

Końcowo nadmienić należy, że w sytuacji wystąpienia kolizji w zakresie opodatkowania tego samego przychodu, a w konsekwencji ewentualny brak wyeliminowania podwójnego opodatkowania, istnieje możliwość wszczęcia na wniosek podatnika, procedury wzajemnego porozumiewania się.

Tryb postępowania w tej sprawie został uregulowany w art. 25 ww. Umowy polsko-włoskiej. Jak statuuje art. 25 ust. 1 ww. Umowy, jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw pociągają lub pociągną za sobą opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy, to może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, albo jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 24 ustęp 1 - władzy tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Wniosek taki musi być przedłożony w ciągu dwóch lat, licząc od pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu pociągającym za sobą opodatkowanie niezgodne z umową.

Jeżeli właściwa władza uzna zarzut za uzasadniony, ale nie może sama spowodować zadowalającego rozwiązania, to poczyni ona starania, ażeby sprawę tę uregulować we wzajemnym porozumieniu z właściwą władzą drugiego Umawiającego się Państwa, tak ażeby uniknąć opodatkowania niezgodnego z niniejszą umową (art. 25 ust. 2 ww. Umowy).

Na podstawie art. 25 ust. 3 ww. Umowy, właściwe władze Umawiających się Państw będą czynić starania, aby w drodze wzajemnego porozumienia usuwać wszelkie trudności lub wątpliwości, które mogą powstawać przy interpretacji lub stosowaniu umowy.

Stosownie do art. 25 ust. 4 ww. Umowy, właściwe władze Umawiających się Państw w celu osiągnięcia porozumienia wskazanego w poprzednich ustępach mogą kontaktować się ze sobą bezpośrednio. Kiedy dla osiągnięcia porozumienia wskazana jest ustna wymiana opinii, to taka wymiana może nastąpić za pośrednictwem komisji złożonej z przedstawicieli właściwych władz Umawiających się Państw.

W tym miejscu należy również wyjaśnić, że tut. Organ interpretacyjny ma prawo interpretować przepisy polskiego prawa podatkowego. Nie ma takich uprawnień wobec przepisów innych krajów, w tym Włoch. Zatem Organ interpretacyjny nie ma wiedzy o włoskich przepisach podatkowych ani możliwości ich interpretowania.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznane zostało za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.