Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.607.2020.2.IR
z 30 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2020 r., (data wpływu 23 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 października 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu z działalności wykonywanej na terenie Niemiec – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu z działalności wykonywanej na terenie Niemiec.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 19 października 2020 r., wysłanym w dniu 19 października 2020 r. (doręczonym w dniu 21 października 2020 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 27 października 2020 r. za pośrednictwem platformy e-Puap wpłynęło do Organu uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Od 2017 r. Wnioskodawca prowadzi zarejestrowaną w Polsce, jednoosobową działalność gospodarczą, opodatkowaną podatkiem liniowym. Jest On czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy On usługi pośrednictwa handlowego w zakresie towarów i usług. Jego praca skupia się na poszukiwaniu zleceniodawców oraz zleceniobiorców i kojarzeniu ich przy wspólnym zleceniu. Większość zleceń (około 90 %) jest wykonywana na terenie Niemiec. Jego obecność ogranicza się natomiast do podpisania umów oraz nadzoru w razie konieczności i jest to jeden dzień w tygodniu. Wnioskodawca nie wynajmuje mieszkania ani hotelu, nie zatrudnia pracowników. Stałe miejsce zamieszkania ma w Polsce, tu jest Jego ośrodek interesów życiowych: żona, dzieci, mieszkanie zakupione w ramach kredytu hipotecznego, umowy leasingowe itp. Wnioskodawca nie planuje stałego pobytu w Niemczech, nie korzysta i nie korzystał z żadnych świadczeń socjalnych ani rodzinnych. Stałe miejsce zamieszkania oraz plany wiąże tylko z Polską, np. budowa domu, którą właśnie rozpoczął. Obecnie całość dochodów opodatkowuje w Polsce. W Polsce rozlicza się z urzędem skarbowym, tu ma biuro i zatrudnia pracownika, tu prowadzi księgowość. To tu, w Polsce korzysta z wszelkich usług (telekomunikacyjnych, bankowych). Obecnie występuje do niemieckiego urzędu skarbowego z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu z podatkiem na terenie Niemiec, które cyklicznie odnawia. Niemiecki urząd skarbowy przeprowadził kontrolę za 2019 rok odnośnie opodatkowania na terenie Niemiec, z którego wynika, że za ten okres nie podlega On opodatkowaniu na terenie Niemiec, ale jednocześnie wskazuje, że taką kontrolę będą przeprowadzać co roku.

W piśmie z dnia 27 października 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że Jego wyjazdy służbowe ograniczają się do jedno bądź dwudniowych delegacji, niestanowiących łącznie dłuższego pobytu niż 183 dni w okresie rozpoczynającym i kończącym dany rok podatkowy. Nie posiada On zakładu, stałego miejsca wykonywanych usług. Świadczy usługi krótkoterminowe w kilku placówkach, są one zmienne, wykonywane w okresie nie dłuższym niż 365 dni w jednym miejscu. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Niemiec stałej placówki w rozumieniu art. 5 Umowy, poprzez którą wykonuje On całkowicie lub częściowo działalność w zakresie usług pośrednictwa. Wszelkie usługi są wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych, które regulują zakres świadczenia usług oraz ich czas. Wnioskodawca nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec osób trzecich za rezultat wykonywanych w Niemczech usług. Nie będzie On wykonywał usług pod kierownictwem innych osób (miejsce i czas wykonywanych usług). Wszystkie wykonywane usługi regulują umowy. W umowach znajduje się dokładny zakres wykonywanej usługi wraz ze sposobem, standardem oraz czasem jej wykonania. W ramach współpracy ze zleceniodawcami występuje naturalne ryzyko gospodarcze, związane z rozliczeniami, odpowiedzialnością za powierzone mienie oraz odpowiedzialność cywilna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy w obecnej i przyszłej sytuacji, opisującej Jego ośrodek życia będącym w pełni na terenie Polski, teraz jak i w przyszłości, organ podejmujący Jego rozliczenie podatkowe jest/powinien być polski urząd skarbowy?
2. Czy będzie musiał w przyszłości (zakładając, że w najbliższym okresie nie zmieni charakteru prowadzenia działalności) odprowadzać podatki w niemieckim urzędzie skarbowym?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji jest On zdania, że swoje dochody powinien opodatkować tylko i wyłącznie w Polsce, ponieważ tutaj jest Jego ośrodek interesów życiowych i z Jego perspektywy nie ma znaczenia, czy dochód będzie osiągał we współpracy z podmiotami niemieckimi, włoskimi czy na przykład hiszpańskimi. Jego firma ma siedzibę w Polsce i tutaj korzysta ze wszelkich usług, które nabywa oraz w Polsce korzysta ze wszelkich świadczeń, jak np. publiczna ochrona zdrowia, czy program 500+.

W piśmie z dnia 27 października 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że zakres Jego kwalifikacji pośredniczenia w zakresie handlu i usług opiera się na krótkoterminowych zleceniach, tj. instalacje elektryczne, hydrauliczne, usługi budowlane, montaż okien itp., polegających na kojarzeniu inwestorów z wykonawcami tych prac. Wnioskodawca nie wykonuje tych prac osobiście, a jedynie zleca je osobom, które nie są zatrudnione bezpośrednio u Niego. Umowy zawierane ze zleceniodawcą opierają się m.in. o Jego nadzór, planowanie i kontrolę nad powierzonymi zadaniami. Większy zakres tych prac jest wykonywany zdalnie, z biura, którego siedziba znajduje się w ... Wizyty Wnioskodawcy w Niemczech ograniczają się do jednodniowych delegacji w celu wyżej wspomnianej kontroli oraz planowaniu kolejnych prac. Taki system pracy nie wymusza na Nim otwierania biura czy jakiejkolwiek placówki na terenie Niemiec.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 1a ww. ustawy precyzuje, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Z kolei art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w przywołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei, „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W niniejszej sprawie konieczne jest odwołanie się do przepisów umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 2, poz. 90).

Problematykę miejsca zamieszkania reguluje art. 4 tej Umowy, który w ust. 1 stanowi, że w rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa handlowego przebywa zarówno na terytorium Polski, jak i na terytorium Niemiec. Centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce, tu jest jego żona, dzieci, mieszkanie zakupione w ramach kredytu hipotecznego, umowy leasingowe itp. Wnioskodawca nie planuje stałego pobytu w Niemczech. Na terytorium Niemiec przebywa On krócej niż 183 dni w okresie rozpoczynającym i kończącym dany rok podatkowy i w związku z prowadzeniem działalności na terenie Niemiec nie posiada zakładu ani placówki w rozumieniu przepisów ww. Umowy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród nich ustawodawca wyodrębnił m.in. pozarolniczą działalność gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 6 powołanej ustawy, ilekroć jest w niej mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się, w myśl art. 5b ust. 1 ww. ustawy, czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

Na gruncie postanowień Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku okolicznością faktyczną istotną dla określenia miejsca opodatkowania określonych przychodów (dochodów) jest istnienie zakładu podatnika w państwie źródła.

Wskazać należy, że określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa (art. 5 ust. 1 ww. Umowy).

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ww. Umowy, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat i
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Jednocześnie w art. 5 ust. 4 ww. Umowy zostało zastrzeżone, że bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ww. Umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Analiza zapisu art. 7 ust. 1 ww. Umowy wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji (czyli w Polsce), natomiast w państwie zakładu (w Niemczech) opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu.

W konsekwencji, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Jak wskazuje Wnioskodawca we wniosku, Jego obecność na terenie Niemiec ogranicza się do podpisania umów oraz nadzoru w razie konieczności i jest to jeden dzień w tygodniu. W Polsce rozlicza się z urzędem skarbowym, tu ma biuro i zatrudnia pracownika, tu prowadzi księgowość. Jego wyjazdy służbowe ograniczają się do jedno bądź dwudniowych delegacji, nie stanowiących łącznie dłuższego pobytu niż 183 dni w okresie rozpoczynającym i kończącym dany rok podatkowy. Nie posiada On zakładu, stałego miejsca wykonywanych usług. Świadczy usługi krótkoterminowe w kilku placówkach, są one zmienne. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Niemiec stałej placówki w rozumieniu art. 5 Umowy.

Na gruncie opisanych przez Wnioskodawcę we wniosku okoliczności zdarzenia przyszłego, w oparciu o art. 5 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 4 ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku – można stwierdzić, że prowadzona działalność w zakresie pośrednictwa handlowego nie stanowi zakładu na terytorium Niemiec, z którego dochód podlegałby opodatkowaniu w Niemczech.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że miejsce zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych znajduje się w Polsce, wobec tego Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W konsekwencji, na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że również w przyszłych latach podatkowych, jeśli w każdym z tych lat Wnioskodawca będzie przebywał na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym lub nadal będzie posiadał ośrodek interesów życiowych w Polsce, lub kiedy obydwie takie sytuacje (ww. okres oraz ośrodek interesów życiowych w Polsce) zaistnieją jednocześnie – będzie nadal podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, jeżeli prowadzona działalność w zakresie pośrednictwa handlowego nie będzie stanowić zakładu na terytorium Niemiec skutkującego obowiązkiem opodatkowania w Niemczech dochodów z działalności w zakresie pośrednictwa handlowego, stosownie do art. 7 ust. 1 ww. Umowy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.