Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.356.2020.2.DP
z 5 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2020 r. (data wpływu 21 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 sierpnia 2020 r., data nadania 20 sierpnia 2020 r. (data wpływu 25 sierpnia 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 13 sierpnia 2020 r. nr 0114-KDIP4 1.4012.356.2020.1.DP (doręczone w dniu 13 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przeniesienia ciężaru ekonomicznego kosztów inwestycji na współinwestorów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przeniesienia ciężaru ekonomicznego kosztów inwestycji na współinwestorów.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 sierpnia 2020 r., data nadania 20 sierpnia 2020 r. (data wpływu 25 sierpnia 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 13 sierpnia 2020 r. nr 0114-KDIP4 1.4012.356.2020.1.DP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie porozumienia o współzarządzaniu nieruchomością, zawartego pomiędzy Wnioskodawcą a dwoma jednostkami będącymi organami władzy publicznej, podmioty te zawarły odrębne porozumienie podjęcia czynności faktycznych i prawnych w celu realizacji zadania inwestycyjnego t.j. modernizacji i rozbudowy systemu przeciwpożarowego w budynku. Budynek, w którym zostanie przeprowadzona modernizacja i rozbudowa systemu przeciwpożarowego, znajduje się na części zabudowanej działki – na podstawie decyzji Ministra (…) – w nieodpłatnym trwałym współzarządzie ww. jednostek i Wnioskodawcy, któremu powierzono administrowanie całością obiektu.

Zadanie inwestycyjne nie będzie służyło sprzedaży opodatkowanej. Inwestorem wiodącym przedsięwzięcia jest Wnioskodawca, który będzie udzielał zamówień wykonawcom prac inwestycyjnych. Całość kosztów realizacji przedsięwzięcia zgodnie z porozumieniem (koszty dokumentacji projektowej, robót budowlanych, nadzorów inwestorskich, autorskich), Strony poniosą proporcjonalnie do udziału w nieruchomości poszczególnych współzarządców. W porozumieniu znalazła się informacja o sposobie rozliczenia Wnioskodawcy z podmiotami biorącymi udział w przedsięwzięciu. Zgodnie z porozumieniem rozliczenie nastąpi poprzez proporcjonalny podział kosztów przez Wnioskodawcę na kwoty obliczone współinwestorom proporcjonalnie do udziału wymienionego w zapisach porozumienia, od kwoty, na którą składa się kwota faktury lub rachunku wystawionego dla Wnioskodawcy przez wykonawców poszczególnych prac.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca jako jednostka będąca organem władzy publicznej jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia (…) 1994 roku.

Co do współinwestorów (współzarządzających nieruchomością, której dotyczy zadanie inwestycyjne), będących organem władzy publicznej:

1. Współinwestor 1 jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, korzystającym ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. l ustawy o podatku od towarów i usług.
2. Współinwestor 2 jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia (…) 1993 roku.

Uwzględniając aktualne zapisy porozumienia zawartego pomiędzy współinwestorami co do wskaźników procentowych podziału kosztów oraz szacunkowej wartości całości przedsięwzięcia i harmonogramu prac (zadanie przewidziane do realizacji w latach 2020-2021), przewidywana wartość przeniesionych na współinwestorów wydatków wyniesie łącznie w 2020 r.: na Współinwestora 1 – (…) zł i na Współinwestora 2 (…) zł oraz w 2021 r. na Współinwestora 1 (…) zł i na Współinwestora 2 (…) zł. Wszystkie wartości obejmują podatek od towarów i usług według stawki podstawowej.

Jednocześnie Wnioskodawca poinformował, że harmonogram prac w poszczególnych latach może ulec zmianie (przesunięciu) w razie niezaplanowanych trudności w realizacji zadania na skutek przesłanek obiektywnych, czego nie można wykluczyć w przyszłości oraz będzie wymagało zmiany porozumienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wyżej wymienioną operację przeniesienia ciężaru ekonomicznego kosztów inwestycji należy traktować jako opodatkowaną sprzedaż usługi i objąć fakturą sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskutek porozumienia pomiędzy współinwestującymi podmiotami uprawnionymi do wspólnego zarządu daną nieruchomością w zakresie podziału kosztów inwestycji, która nie będzie służyła czynnościom opodatkowanym VAT, doszło do podziału kosztów inwestycji na poszczególne podmioty więc nie będą to czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Rozliczeniom ekonomicznym między współinwestorami nie można przypisać charakteru „odpłatnie świadczonych usług” w rozumieniu ustawy o VAT. Zawierając porozumienie odnośnie do wspólnego inwestowania, czyli podziału kosztów inwestycji wg ustalonego klucza, strony nie zawiązują stosunku zobowiązaniowego w rozumieniu art. 353 kc., który polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien to świadczenie spełnić. Świadczenie usługi, w tym również na gruncie VAT, jest więc stosunkiem zobowiązaniowym, w ramach którego jedna ze stron jest zobowiązana do świadczenia usługi, zaś druga jest zobowiązana do wypłaty wynagrodzenia za wykonaną usługę.

W przedstawionej sytuacji podmioty ponoszą tylko częściowo koszt nabycia danej usługi wyświadczonej na rzecz innego podmiotu. W takim przypadku nie dochodzi do nabycia usługi, a następnie jej odsprzedaży, tylko do zwrotu poniesionych kosztów, która to czynność jest wyłączona z podstawy opodatkowania (art. 29a ust. 7 pkt 3 VATU oraz art. 79 lit. c) Dyrektywy 112) lub dochodzi wręcz do czynności pozostających poza regulacjami ustawy o VAT. Zatem Wnioskodawca powinien wystawić podmiotom współfinansującym zadanie inwestycyjne nie fakturę sprzedaży lecz notę obciążeniową. Podmioty biorące udział w opisanym przedsięwzięciu nie uzyskują żadnych przysporzeń majątkowych w wyniku wspólnego zarządzania nieruchomością i nie świadczą sobie żadnych usług w rozumieniu VAT w przypadku zwrotu części kosztów na rzecz Wnioskodawcy, jako Administratora nieruchomości. Podmioty, wykorzystując do swoich zadań statutowych przedmiotową nieruchomość wykonują „na niej” co do zasady czynności z zakresu administracji publicznej.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 112 krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji tj. gdyby działania organów władzy publicznej miały wpływ na znaczące zakłócenia konkurencji, to należy uznać je za opodatkowane VAT.

Inwestycja będzie służyć jednak wyłącznie wykonywaniu zadań statutowych przez współzarządców, więc otrzymywane w toku inwestycji faktury nie będą podlegać rozliczeniu w rozumieniu podatku naliczonego VAT (brak podstaw do odliczenia VAT naliczonego). Jednocześnie to Wnioskodawca, jako Administrator nieruchomości, będzie prowadzić proces inwestycyjny, obciążając jednostki biorące udział w przedsięwzięciu ustaloną częścią ponoszonych wydatków. Jednak wzajemne rozliczenia między tymi podmiotami, jakkolwiek mające źródło w porozumieniu o podziale kosztów, nie będą podlegać opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przez towary – w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy zatem rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zauważyć należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast z art. 15 ust. 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, wynika, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE serii L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba, że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Konieczność spełnienia dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 – Comune di Carpaneto Piascentino and Others v Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza – art. 4(5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Dokonując wykładni art. 15 ust. 6 ustawy, należy więc zauważyć, że celem tej regulacji jest wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy. Z tego właśnie względu, ustawodawca uznał w art. 15 ust. 6 ustawy, że organy (urzędy) nie są podatnikami w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Należy nadmienić, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które wykonują czynności podlegające opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

Ponadto, wskazać również należy, że dla uzyskania statusu podatnika VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Podatnikiem będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na to, czy przynosi ona zyski. Podatnikami VAT są również podmioty, których cel działalności nie jest związany z prowadzeniem działalności komercyjnej nastawionej na osiąganie zysków lub też przeznaczające uzyskane zyski na cele społecznie użyteczne (charytatywne, kulturalne, naukowe itd.).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, wraz z dwiema jednostkami będącymi organami władzy publicznej, ma we wspólnym nieodpłatnym trwałym zarządzie budynek, a ponadto administruje całością obiektu.

Ww. podmioty zawarły porozumienie podjęcia czynności faktycznych i prawnych w celu realizacji zadania inwestycyjnego, polegającego na modernizacji i rozbudowie systemu przeciwpożarowego w budynku.

Wnioskodawca jest inwestorem wiodącym przedmiotowego przedsięwzięcia i będzie udzielać zamówień wykonawcom prac inwestycyjnych. Faktury lub rachunki zostaną wystawione przez wykonawców poszczególnych prac na Wnioskodawcę.

Całość kosztów przedsięwzięcia – tj. kwoty wynikające z ww. faktur i rachunków – strony porozumienia poniosą proporcjonalnie do udziału w nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy opisaną we wniosku czynność przeniesienia ciężaru ekonomicznego kosztów inwestycji należy traktować jako opodatkowaną sprzedaż usługi i objąć fakturą sprzedaży.

W tym miejscu podkreślić należy, jak wskazywano powyżej, że przytoczony przepis art. 15 ust. 6 ustawy jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE – zakres regulacji polskiej ustawy jest zbliżony do określonego w Dyrektywie. Polski ustawodawca posługuje się terminem „zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa”. Jednocześnie ustawa wyłącza czynności „wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych”, w odniesieniu do których organy władzy publicznej są podatnikami. Można zatem przyjąć, że podobnie jak w przypadku uregulowań Dyrektywy, organy publiczne i urzędy obsługujące te organy nie będą traktowane jako podatnicy VAT w odniesieniu do sytuacji, w których działają na podstawie prawa publicznego. We wszystkich przypadkach, gdy organ władzy publicznej będzie działał na zasadach analogicznych jak podmiot prywatny, będzie to czynił na podstawie umowy cywilnoprawnej. W konsekwencji zostanie uznany za podatnika podatku VAT zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Unormowanie zawarte w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT pozostaje zatem w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy. Wyłączenie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy o VAT) odpowiada wyłączeniu działań lub transakcji prowadzących do zakłóceń konkurencji (art. 13 Dyrektywy).

Konfrontując zaprezentowany opis sprawy z powołanymi wyżej przepisami prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do przeniesienia kosztów inwestycji na współinwestorów, mamy do czynienia z sytuacją, w której występuje skonkretyzowane świadczenie (modernizacja i rozbudowa systemu przeciwpożarowego), które jest wykonywane na podstawie porozumienia pomiędzy dwoma określonymi stronami transakcji (usługodawcą i usługobiorcami), dla którego istnieje bezpośredni beneficjent czynności.

Wnioskodawca, działając we własnym imieniu, nabędzie usługi związane z zadaniem inwestycyjnym od Wykonawców, którym udzieli zamówień. Usługi te będą wykonywane na rzecz Wnioskodawcy oraz współzarządców nieruchomości, którzy będą z nich korzystać, jednakże faktury i rachunki za wykonane prace inwestycyjne będą wystawiane na Wnioskodawcę. Koszt usług wykonanych na rzecz współzarządców będzie proporcjonalny do ich udziału w nieruchomości.

Innymi słowy, Wnioskodawca odsprzeda usługi zakupione od Wykonawców na rzecz współzarządców biorących udział w realizacji Zadania proporcjonalnie do ich udziału określonym w Porozumieniu, a więc, stosownie do art. 8 ust. 2a, wejdzie w rolę podmiotu świadczącego usługę na rzecz współzarządców.

Należy zwrócić uwagę, że porozumienie dotyczy wzajemnych zobowiązań Wnioskodawcy i współzarządców, jest de facto umową stron określającą przedmiot świadczenia ze strony Wnioskodawcy – tj. udzielenie we własnym imieniu zamówień wykonawcom prac inwestycyjnych i realizacja świadczenia modernizacji i rozbudowy systemu przeciwpożarowego – oraz należne mu wynagrodzenie w postaci części kwoty, wynikającej z faktur i rachunków otrzymanych od wykonawców prac, proporcjonalnie do udziału w nieruchomości.

Wnioskodawca został powołany do realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa – (…)

Stosownie do (…),

1. Wnioskodawca jest organem pomocniczym (…).
2. Wnioskodawca wykonuje zadania wynikające z (…).
3. Wnioskodawca działa zgodnie z decyzjami i poleceniami (…).
4. Wnioskodawca zapewnia obsługę merytoryczną, organizacyjną, prawną i techniczną (…).

Natomiast zadanie wskazane we wniosku ma charakter cywilnoprawny, związane jest z zarządzaniem nieruchomością – modernizacją i rozbudową jednego z systemów budynku – i w świetle ww. przepisów nie mieści się w ramach działań Wnioskodawcy, do których została on powołany. W tym przypadku Wnioskodawca nie działa w charakterze organu lecz występuje jako zwykły uczestnik obrotu gospodarczego. Świadczenia będące przedmiotem wniosku wykonywane są również przez inne podmioty, w tym przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą. Tym samym, wykluczenie Wnioskodawcy z kategorii podatników prowadziłoby do zakłóceń konkurencji, o których mowa w art. 13 ust. 1 Dyrektywy. W związku z powyższym nie znajdzie zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy, Wnioskodawca działa jak podatnik podatku od towarów i usług, a w konsekwencji wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 8 ust. 1 oraz ust. 2a ustawy.

Podsumowując, czynność przeniesienia ekonomicznego kosztu inwestycji na współzarządców nieruchomości należy traktować jako odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Przepis ust. 3 powołanego artykułu stanowi, że na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Jak wynika z przeprowadzonej wyżej analizy, Wnioskodawca świadczy usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług na rzecz współzarządców.

Współzarządcy są podatnikami podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, przy czym jeden z nich korzysta ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy, natomiast drugi jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Z przywołanego wyżej przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy wynika że podatnik jest obowiązany udokumentować świadczenie usług na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktur na rzecz współzarządców z tytułu świadczenia usług związanych z realizacją zadania inwestycyjnego polegającego na modernizacji i rozbudowie systemu przeciwpożarowego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.