Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.484.2020.2.KP
z 10 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2020 r. (data wpływu 10 sierpnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 28 września 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 15 września 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.484.2020.1.KP (doręczone stronie w dniu 17 września 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy ogrodzonej niezabudowanej działki nr 1/1 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy ogrodzonej niezabudowanej działki nr 1/1. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 28 września 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 15 września 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.484.2020.1.KP (doręczone stronie w dniu 17 września 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

(…) S.A. z siedzibą w (…) (zwana dalej „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) jest Spółką, której jedynym akcjonariuszem jest (…). Spółka pełni nadzór właścicielski nad Grupą (…), która powstała w 2001 r. w wyniku restrukturyzacji przedsiębiorstwa (…). Głównym celem tych przemian było oddzielenie działalności (…) od zarządzania (…) oraz utworzenie samodzielnych podmiotów prawa handlowego mogących świadczyć usługi nie tylko na rynku (…).

Spółka jest jednym z największych posiadaczy samoistnych nieruchomości w Polsce. W zasobach Spółki znajduje się w szczególności około 96 tys. ha gruntów oraz około 52 tys. budynków i budowli. Nieruchomości, których posiadaczem samoistnym jest Wnioskodawca w zależności od konkretnego przypadku stanowią jego własność albo prawo użytkowania wieczystego. Wnioskodawca posiada zarówno nieruchomości pełniące funkcje związane z (…), nieruchomości stricte komercyjne oraz nieruchomości, które nie są wykorzystywane przez Spółkę do prowadzonej działalności gospodarczej (dalej jako „Nieruchomości na Sprzedaż” lub „Nieruchomości”).

W celu obniżania kosztów Spółka w oparciu o przepisy ustawy (…) ((…)), w niektórych przypadkach decyduje się na zbycie części Nieruchomości. Takie rozwiązanie pozwala na optymalne zarządzanie posiadanymi aktywami oraz na redukcje zobowiązań podatkowych związanych z posiadanymi Nieruchomościami (podatek od nieruchomości, podatek rolny, podatek leśny). Nieruchomości na Sprzedaż bywają zarówno zabudowane budynkami oraz budowlami jak również bywają niezabudowane. W przypadku niektórych Nieruchomości na Sprzedaż zdarza się, że są one wydzielone z przestrzeni jedynie za pośrednictwem ogrodzenia rozumianego jako konstrukcja otaczająca jakiś teren oraz utrudniająca wejście lub wyjście z tego terenu (dalej jako „Ogrodzenie”). Ogrodzenie w zależności od danej Nieruchomości może być wykonane z każdego dostępnego materiału, w szczególności może być wykonane z: betonu, kamieni, siatki żelaznej, sztachet, czy słupków. Stan techniczny Ogrodzenia w zależności od danej Nieruchomości jest różny od bardzo złego do bardzo dobrego. Oznacza to, że w niektórych przypadkach Ogrodzenie może być stare nieremontowane ani nie konserwowane przez lata lub dekady, a w innych przypadkach Ogrodzenie takie może być zupełnie nowe.

Każda sprzedaż Nieruchomości jest poprzedzona uzyskaniem stosownego operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego wpisanego do Centralnego Rejestru Rzeczoznawców Majątkowych (dalej jako „Operat”). Operat określa szczegółowo stan prawny nieruchomości oraz to co znajduje się na danej Nieruchomości (dalej jako „Stan Techniczny”). Przy określaniu Stanu Technicznego zazwyczaj dokonuje się również odrębnej wyceny składników Nieruchomości, oznacza to, że w sytuacji gdy np. Ogrodzenie znajdujące się na Nieruchomości nie przedstawia żadnej wartości, taka informacja zostaje wpisana w Operacie. W związku z powyższym może dojść do sytuacji gdy wartość rynkowa Ogrodzenia będzie wynosić kilkanaście tysięcy złotych, a w innych przypadkach wartość rynkowa takiego Ogrodzenia może wynosić nawet 0 zł.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca wskazał, że działka, dostawy której dotyczy wniosek o interpretację to działka nr 1/1, obręb (…) (dalej jako „Działka”). Wnioskodawca ((…) S.A.) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że pytania przedstawione we wniosku o interpretację dotyczą określenia przez Organ podatkowy charakteru, w jakim będzie występowało ogrodzenie znajdujące się na Działce oraz tego, czy ogrodzenie takie można będzie kwalifikować jako budowlę. Wnioskodawca tym samym nie ma pewności jak należy kwalifikować znajdujące się na Działce ogrodzenie pod kątem prawa podatkowego. Sama odpowiedź na to pytanie nie zalicza się do stanu faktycznego, do którego przedstawienia Wnioskodawca jest zobowiązany, lecz implikuje dokonanie oceny przedmiotowego zagadnienia, gdyż przekłada się na prawo do zastosowania zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 bądź 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm., dalej jako „ustawa VAT”). Odnosząc się do art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm., dalej jako „Ordynacja podatkowa”) należy wskazać, że: „Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.’’ Przepis ten był przedmiotem rozważań doktryny oraz orzecznictwa - „W orzecznictwie wskazuje się, że wyczerpująco przedstawiony (zaistniały bądź przewidywany) stan faktyczny to taki, na podstawie którego można w sposób pewny i nieuzasadniający żadnych przedmiotowych wątpliwości udzielić informacji w zakresie możliwości zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w razie potrzeby dokonując także operatywnej wykładni adekwatnych do niego przepisów (wyrok NSA z 27 maja 2015 r., II FSK 1201/13, LEX nr 1710316, wyrok WSA w Poznaniu z 9 sierpnia 2018 r., I SA/Po 427/18, LEX nr 2541663). (zob. Teszner Krzysztof. Art. 14(b). W: Ordynacja podatkowa. Komentarz aktualizowany. System Informacji Prawnej LEX, 2020).

Ustawa VAT nie definiuje pojęcia budowli, dlatego też stosując wykładnię systemową należy stosować pojęcie budowli, o którym mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1997 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zm., dalej jako „Prawo budowlane”). Taki wniosek wynika z licznych interpretacji indywidualnych, z których można przytoczyć niedawno wydane interpretacje z dnia 9 września 2020 r. 0113-KDIPT1-2.4012.347.2020.3.MC, czy z dnia 10 września 2020 r. sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.510.2020.2.MWJ, gdzie Organ podatkowy wskazuje wprost, że „Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku” i „budowli”, w tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333).”

Mają na uwadze powyższe „nie można obowiązku udzielania przez organ podatkowy pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawężać wyłącznie do ustaw zawierających w tytule pojęcie prawa podatkowego, ponieważ nie tylko w tych ustawach uregulowano elementy, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość” (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 16 stycznia 2020 r. sygn. II FSK 358/18 z dnia 15 stycznia 2020 r. sygn. II FSK 344/18, z dnia 15 stycznia 2020 r. sygn. II FSK 345/18, z dnia 15 stycznia 2020 r. sygn. II FSK 346/18, z dnia 15 marca 2019 r. sygn. II FSK 1186/17, z dnia 10 stycznia 2019 r. sygn. II FSK 150/17, z dnia 10 stycznia 2019 r. sygn. II FSK 196/17.).

Dodatkowo, jak wskazuje NSA w swoim orzecznictwie: „przepisy prawa podatkowego, jakkolwiek stanowią autonomiczną dziedzinę prawa, to jednak nie są całkowicie odrębne, niezależne i niepowiązane z innymi dziedzinami systemu prawnego, a wręcz przeciwnie, wraz z przepisami innych gałęzi prawa stanowią część jednego porządku prawnego obowiązującego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2019 r. sygn. II FSK 347/17, z dnia 18 maja 2018 r. sygn. II FSK 1392/16, z dnia 3 lutego 2017 r. sygn. I FSK 500/15, z dnia 20 sierpnia 2014 r. sygn. II FSK 2108/12, z dnia 28 czerwca 2012 r. sygn. I FSK 1465/11).

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 stycznia 2020 r. sygn. II FSK 358/18, Sąd podkreślił, że „Nie może być powodem odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji to, że sprawa wymaga ponadto dokonania oceny prawnej na gruncie przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego (uregulowań wynikających z Kodeksu cywilnego, czy też z Prawa budowlanego). Nie można obowiązku udzielania przez organ podatkowy pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawężać wyłącznie do ustaw zawierających w tytule pojęcie prawa podatkowego, ponieważ nie tylko w tych ustawach uregulowano elementy, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość. Pod pojęciem prawa podatkowego należy więc rozumieć wszelkie normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne, to jest podmiotowe i przedmiotowe podatku, zatem także normy prawne nie znajdujące się w ustawach podatkowych.”

W orzecznictwie sądów administracyjnych powszechnie prezentowany jest pogląd, z którego wynika, że wskazane w przepisach podatkowych określenie pojęcia budowla jest elementem normy prawnej określającej sposób opodatkowania i w procesie stosowania prawa przez organy podatkowe podlegają także procesowi wykładni dokonywanej przez te organy. Inaczej bowiem, gdyby organ był związany klasyfikacją wnioskodawcy musiałby podzielić stanowisko wnioskodawcy, co w zasadzie przekreślałoby sens wnioskowania o wydanie interpretacji (por. wyrok NSA z dnia 29 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 179/16, wyrok dnia z 24 kwietnia 2018 r., sygn. akt I FSK 938/16 oraz wyrok z dnia 27 lutego 2019 r., sygn. akt I GSK 10/17).

Wnioskodawca w związku z wydaniem decyzji Wojewody (…) z dnia 12 maja 2000 r. sygn. (…) nabył prawo własności ogrodzenia znajdującej się na Działce oraz nabył prawo użytkowania wieczystego Działki (Wnioskodawca nie dokonywał ulepszenia ogrodzenia).

Prawo własności ogrodzenia oraz prawo użytkowania wieczystego Działki zostało nabyte w oparciu o art. 200 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 115, poz. 741 z późn. zm.) w zw. przepisami ustawy (…) w zw. z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 lutego 1998 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczania osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. Nr 23 poz 120) oraz w zw. z art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Nabycie nieruchomości (w tym Działki) w powyższym trybie przez Wnioskodawcę zawsze wiąże się z faktem posiadania lub wykorzystywania jej wcześniej przez przedsiębiorstwo (…), którego następcą prawnym jest Wnioskodawca. Wykorzystywanie to mogło się wiązać, w szczególności z używaniem ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, oddawaniem ich w najem, lub dzierżawienie. Jednocześnie Spółka informuje, iż w ostatnich dwóch latach Działka nie była wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, w tym nie była oddawana w najem lub dzierżawę.

Działka jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako 2.MW - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. W stosunku do Działki nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Wnioskodawca wprowadził we wniosku o interpretację własną definicję, która odnosi się do Działki (określił ją jako Nieruchomość). Wprowadzenie własnej definicji wyłącza stosowanie definicji legalnych zamieszczonych w przepisach prawa powszechnie obowiązującego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku, gdy na Nieruchomości znajduje się jedynie Ogrodzenie, przy sprzedaży takiej Nieruchomości Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT?
2. Czy w przypadku, gdy na Nieruchomości znajduje się jedynie Ogrodzenie, przy sprzedaży takiej Nieruchomości Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT, gdy spełnione są łącznie warunki określone w lit. a) oraz b) tego przepisu?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W przypadku gdy na Nieruchomości znajduje się jedynie Ogrodzenie, Ogrodzenie takie należy kwalifikować na gruncie ustawy VAT jako budowlę, a tym samym w przypadku sprzedaży takiej Nieruchomości istnieje możliwość zastosowania zwolnienia z ustawy VAT określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT, po jednoczesnym łącznym spełnieniu warunków określonych w lit. a) i b) każdego z tych przepisów, a tym samym nie ma możliwości zastosowania w takim przypadku zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT, jak też opodatkowania transakcji stawką VAT 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT „Zwalnia się od podatku: dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata;”

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT „Zwalnia się od podatku: dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów;”

Zarówno art. 43 ust. 1 pkt 10 jak również art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT operują pojęciem „budowla”, które nie zostało zdefiniowane w ustawie VAT, dlatego też przy dekodowaniu tego pojęcia należy posłużyć się definicją budowli, o której mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 2019 r. poz. 1186 ze zm., dalej jako „Prawo budowlane”). Taki wniosek potwierdzają w szczególności interpretacje indywidualne: z dnia 3 kwietnia 2020 r. sygn. 0112-KDIL1-2.4012.693.2019.2.PM; z dnia 31 marca 2020 r. sygn. 0114-KDIP1- 1.4012. 10.2020.3.JO; z dnia 30 marca 2020 r. sygn. 0111-KDIB3-3.4012.572.2019.3.AMS; z dnia 27 marca 2020 r. sygn. 0111-KDIB3-1.4012.54.2020.1.KO, które wskazują, że „przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”, „budowli”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą - Prawo budowlane.’’ (zob. interpretacja indywidualna z dnia 3 kwietnia 2020 r. sygn. 0112-KDIL1-2.4012.693.2019.2.PM).

Zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego „Ilekroć w ustawie jest mowa o: budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;”. Zgodnie z orzecznictwem „Definicja z art. 3 pkt 3 u.p.b. jest jedynie przykładowym wyliczeniem obiektów budowlanych, które należy kwalifikować jako budowle, to budowlą mogą być także inne obiekty, tam nie wymienione, o podobnych cechach, a więc nawet obiekty, których wykonanie niekoniecznie wiązać się musi z realizacją prac budowlanych w rozumieniu ściśle budowlanym.” - zob. orzeczenie WSA w Szczecinie z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. I SA/Sz 940/17.

Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego przez tzw. „urządzenie budowlane” należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Podana definicja kładzie nacisk na związek urządzeń budowlanych z obiektem budowlanym. Związek ten należy do warunków niezbędnych dla zakwalifikowania danego obiektu jako urządzenia budowlanego. Odwołując się do orzecznictwa należy wskazać na wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 1 października 2019 r. sygn. II SA/Rz 72/19, gdzie Sąd stwierdził, że „Ogrodzenie nie zawsze można zaliczyć do grupy urządzeń budowlanych. Możliwe jest to zaś tylko wtedy, gdy spełnione zostaną warunki wskazane w pierwszej części legalnej definicji tego pojęcia. Mianowicie, ogrodzenie musi być związane z obiektem budowlanym i jednocześnie zapewniać możliwość korzystania z niego. Chodzi zatem o istnienie związku o charakterze funkcjonalnym pomiędzy istniejącym obiektem budowlanym a powiązanym z nim ogrodzeniem, pełniącym w stosunku do niego rolę służebną (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z 6 października 2015 r. II OSK 231/14). I tak np. ogrodzenie działki już zabudowanej jest urządzeniem technicznym, związanym z istniejącymi już na działce zabudowaniami. Również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podnoszono możliwość kwalifikowania ogrodzenia jako budowli, a nie jako urządzenia budowlanego. Można tu wskazać chociażby na następujące wyroki: wyrok z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. II OSK 187/11, wyrok z dnia 28 października 2009 r., sygn. II OSK 1709/08, wyrok z dnia 13 stycznia 2009 r., II OSK 1781/07, czy wyrok z dnia 9 lipca 1999 r., sygn. IV SA 1129/97. Wszystkie powołane orzeczenia uzależniają kwalifikację prawną ogrodzenia od tego czy działka jest zabudowana czy też niezabudowana. W przypadku, gdy działka jest zabudowana to ogrodzenie na niej posadowione uznać należy za urządzenie budowlane związane z obiektami budowlanymi (art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego). Jednakże w sytuacji, gdy działka jest niezabudowana, ogrodzenie będzie służyło do wydzielenia takiej działki od otoczenia i będzie stanowiło samodzielny obiekt budowlany, który nie będzie urządzeniem związanym z jakimkolwiek innym obiektem budowlanym.

Na prawidłowość wykładni stosowanej przez Wnioskodawcę wpływa również to, że zarówno art. 3 pkt 3 oraz art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego są w jednym punkcie styczne. Chodzi o oczyszczalnie ścieków, które expressis verbis zostały wskazane jako budowle w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, natomiast w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego wskazano, że urządzeniem budowlanym są „przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków”. Definicja wskazana w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego posiada szerszy zakres desygnatów niż ten wskazany w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. W związku z powyższym o tym, czy oczyszczalnie ścieków kwalifikować jako budowlę czy też obiekt budowlany będzie decydować to czy na danej działce znajdują się również inne budowle lub budynki.

Wnioskodawca pragnie również zauważyć, że o tym, czy znajdzie zastosowanie zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 9 czy też to wskazane w pkt 10 lub 10a ustawy VAT nie może decydować wielkość budowli lub budynku na nim posadowionych. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie potwierdza również orzecznictwo. Jako przykład można podać orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lipca 2019 r. sygn. I FSK 1049/17, gdzie Sąd stwierdził, że „NSA podziela w tym zakresie pogląd wyrażony przez WSA w Łodzi w wyroku z 20 września 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 588/16, z tezą: Przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. nie uzależnia zwolnienia od tego podatku od wielkości, czy ilości zabudowań na gruncie. Przez teren zabudowany należy więc uznać każdy teren, na którym znajdują się budynki lub ich części. Również okoliczność, że przedmiotem dostawy jest tylko teren, a nie znajdujące się na nim części budynków pozostaje bez wpływu na ocenę, czy przedmiotowa dostawa podlega zwolnieniu od podatku VAT. Ustawodawca nie uzależnił bowiem zwolnienia od podatku VAT od tego, czy przedmiotem dostawy są równocześnie budynki.” Z powyższego wynika jednoznacznie, że o tym jak zakwalifikować daną nieruchomość (jako zabudowaną, czy niezabudowaną) decyduje fakt posadowienia na takiej nieruchomości budowli lub obiektu budowlanego - bez znaczenia zatem pozostaje wartość takiego budynku lub budowli, lub to ile taki budynek lub budowla zajmuje powierzchni.

Mając na uwadze powyżej przedstawione argumenty zdaniem Wnioskodawcy w przypadku, gdy na danej Nieruchomości znajduje się jedynie Ogrodzenie, Ogrodzenie takie należy kwalifikować jako budowlę, a zatem Nieruchomość taka w przypadku sprzedaży będzie mogła korzystać ze zwolnienia, które zostało określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a (przy jednoczesnym łącznym spełnieniu przesłanek wskazanych w lit. a) i b) każdego z tych przepisów). Natomiast w sytuacji gdy na Nieruchomości znajdują się oprócz Ogrodzenia inne obiekty budowlane (budynki lub budowle) Ogrodzenie takie należy traktować jako urządzenie budowlane, a nie jako budowlę.

Z przedstawionym przez Wnioskodawcę stanowiskiem zgadzają się również organy podatkowe, jako przykład można podać interpretacje indywidualne: z dnia 24 stycznia 2018 r. 0114-KDIP1-1.4012.591.2017.2.AM, czy z dnia 16 marca 2011 r. sygn. WPiOL.3120.205/2011.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy należy przyjąć, że zbycie nieruchomości zarówno, gruntowych (działek) jak i oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest Spółką, której jedynym akcjonariuszem jest (…). Wnioskodawca ((…) S.A.) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka pełni nadzór właścicielski nad Grupą (…), która powstała w 2001 r. w wyniku restrukturyzacji (…). Spółka jest jednym z największych posiadaczy samoistnych nieruchomości w Polsce. Wnioskodawca posiada zarówno nieruchomości pełniące funkcje związane z (…), nieruchomości stricte komercyjne oraz nieruchomości, które nie są wykorzystywane przez Spółkę do prowadzonej działalności gospodarczej („Nieruchomości na Sprzedaż” lub „Nieruchomości”). W celu obniżania kosztów Spółka w oparciu o przepisy ustawy o (…), w niektórych przypadkach decyduje się na zbycie części Nieruchomości. Przedmiotowy wniosek dotyczy dostawy ogrodzonej działki nr 1/1. Wnioskodawca w związku z wydaniem decyzji nabył prawo własności ogrodzenia znajdującego się na Działce oraz nabył prawo użytkowania wieczystego Działki (Wnioskodawca nie dokonywał ulepszenia ogrodzenia). Prawo własności ogrodzenia oraz prawo użytkowania wieczystego Działki zostało nabyte w oparciu o art. 200 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w zw. przepisami ustawy o (…) w zw. z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 lutego 1998 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczania osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu oraz w zw. z art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego. Nabycie nieruchomości (w tym Działki) w powyższym trybie przez Wnioskodawcę zawsze wiąże się z faktem posiadania lub wykorzystywania jej wcześniej przez przedsiębiorstwo (…), którego następcą prawnym jest Wnioskodawca. Wykorzystywanie to mogło się wiązać, w szczególności z używaniem ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, oddawaniem ich w najem, lub dzierżawienie. Jednocześnie Spółka informuje, iż w ostatnich dwóch latach Działka nie była wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w tym nie była oddawana w najem lub dzierżawę. Działka jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako 2.MW - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. W stosunku do Działki nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w przypadku gdy na Nieruchomości znajduje się jedynie Ogrodzenie, przy sprzedaży takiej Nieruchomości Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 bądź art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT, gdy spełnione są łącznie warunki określone w lit. a) oraz b) tego przepisu.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w przedstawionej sytuacji należy w pierwszej kolejności przeanalizować, czy przedmiotowy grunt nr 1/1 będzie zabudowany, czy też niezabudowany.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budowli”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 z późn. zm.).

I tak w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

• budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
  

• budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
  

• obiekt małej architektury.
  
  
  

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową - art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 3a) ww. ustawy, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ww. ustawy przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - ogrodzenie nie stanowi budowli ani innego obiektu budowlanego.

Zatem nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że w przypadku gdy na Nieruchomości znajduje się jedynie Ogrodzenie, Ogrodzenie takie należy kwalifikować na gruncie ustawy VAT jako budowlę.

Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdza wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2012 r. sygn. I FSK 918/11. W uzasadnieniu wyroku sąd wskazał: „przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej (…). (…) sprzedaży działki gruntu, ogrodzonej siatką na słupkach betonowych z oczywistych względów nie można traktować jako dostawy budowli w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Sensem ekonomicznym tej czynności jest przecież sprzedaż gruntu, a nie ogrodzenia. Siatka ogrodzeniowa, jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, nie pełni samodzielnych funkcji budowlanych. Jej celem jest wydzielenie granic działki i jej zabezpieczenie”.

Z powyższą argumentacją zgadza się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 stycznia 2015 r. sygn. akt I FSK 102/14. W uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, że: „(…) przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (w tym m.in. ogrodzenia i place postojowe). Nie oznacza to jednak tego, że na potrzeby uzyskania brakującej w ustawie VAT definicji pojęcia „budowla” należy przyjąć a contrario, że jeśli urządzenia te nie są powiązane z obiektem budowlanym, samoistnie przekształcają się w „budowle”. Decydujące znaczenie przy interpretacji pojęć użytych w ustawie VAT, ma bowiem walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej, a nie jego definicja w innej ustawie.

Zdaniem Sądu, ze stanu faktycznego podanego we wniosku o wydanie interpretacji wynika, że celem ekonomicznym dostawy była sprzedaż gruntu, a nie parkingu i ogrodzenia. To oznacza, że w jej przypadku art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a U.p.t.u. nie może mieć zastosowania.” Ponadto ww. orzeczeniu sąd wskazał, że: „Przy dostawie towaru - a nie ulega wątpliwości, że pytanie zawarte we wniosku o interpretację odnosiło się do dostawy towaru - kładzie się nacisk na ekonomiczny (gospodarczy) aspekt transakcji, jak i cel danej dostawy. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE) wielokrotnie zwracał uwagę na ekonomiczny sens transakcji, wskazując, że kryteria ekonomiczne mają decydujące znaczenie dla określenia prawidłowych skutków w zakresie podatku VAT dla danego zdarzenia gospodarczego (vide sprawy C-185/01 Auto Tease Holland B.V., C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV przeciwko Staatssecretaris van Financien ). Istotne jest więc to, co jest sensem ekonomicznym transakcji dostawy działki niezabudowanej, na której wzniesione zostanie ogrodzenie trwale z gruntem związane, czy utrwalony płytami parking. Sensem ekonomicznym takiej transakcji, jak słusznie przyjęto w tej sprawie, jest sprzedaż gruntu, a nie ogrodzenia i parkingu, nawet jeżeli takie ogrodzenie ma uatrakcyjnić sprzedaż gruntu. Ogrodzenia nie można też, wbrew temu co podnosi skarżący, zakwalifikować do budowli.(…)”.

W konsekwencji należy stwierdzić, że ogrodzenie stanowi urządzenie budowlane, a nie samodzielną budowlę, której opodatkowanie determinuje opodatkowanie – tutaj zwolnienie z podatku VAT sprzedaży prawa wieczystego użytkowania działki, na gruncie przepisów ustawy o podatku VAT. Tym samym przedmiotem dostawy będzie prawo wieczystego użytkowania działki nr 1/1, która jest niezabudowana.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy – przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem, ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

W związku z tym, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć należy, że pojęcie „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy terenu. Opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy. Natomiast dostawa gruntów niezabudowanych, które nie są terenami budowlanymi, jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że przedmiotowa działka jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako 2.MW - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Zatem w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ponieważ będzie to grunt będący w użytkowaniu wieczystym przeznaczony pod zabudowę.

Wskazać w tym miejscu należy, że skoro nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (tj. teren ma charakter budowlany), to należy przeanalizować warunki do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak już wyżej wskazano, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.: towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania; przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z okoliczności sprawy nie wynika, że Wnioskodawca wykorzystywał przedmiotową działkę wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku (nie jest zatem spełniony pierwszy z warunków określony w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy niezbędnych do zastosowania przedmiotowego zwolnienia).

Tym samym w przedmiotowej sprawie dla dostawy opisanej we wniosku działki nie znajdzie zastosowania również zwolnienie od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji, dostawa przedmiotowego prawa wieczystego użytkowania gruntu (działki), z uwagi na fakt, że nie będzie korzystała ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 oraz art. 43 ust. 1 pkt 2, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług właściwą stawką podatku VAT.

Wobec powyższego, skoro ogrodzenie stanowi urządzenie budowlane, a nie samodzielną budowlę, ponieważ na gruncie przepisów podatku VAT przedmiotem dostawy będzie sprzedaż wieczystego użytkowania gruntu działki nr 1/1, a nie znajdującego się na niej ogrodzenia, tym samym w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie znajdzie zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 10 i art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, gdyż nie wystąpi dostawa budowli, do której można by „przypisać” grunt. Tym samym nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że w przypadku gdy na Nieruchomości znajduje się jedynie Ogrodzenie, należy je kwalifikować na gruncie ustawy VAT jako budowlę, a tym samym w przypadku sprzedaży takiej Nieruchomości istnieje możliwość zastosowania zwolnienia z podatku VAT na podstawie w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT, po jednoczesnym łącznym spełnieniu warunków określonych w lit. a) i b) każdego z tych przepisów, ponieważ jak wynika z powyższych wyjaśnień działka nr 1/1 będzie gruntem niezabudowanym.

Zatem w związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być rozstrzygnięta tylko w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy o VAT.

Ponadto odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń NSA oraz interpretacji indywidualnych należy podkreślić, że zapadły one na gruncie odmiennego stanu faktycznego, niż przedstawiony w niniejszej sprawie, gdzie nie zaszły wszystkie okoliczności, o jakich mowa we wniosku. Zostały one potraktowane jako element argumentacji Wnioskodawcy. Nie mogły one jednak wpłynąć na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii, gdyż orzeczenia/interpretacje te są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym, natomiast Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Dodatkowo tut. Organ podkreśla, że prawidłowość stanowiska zajętego w niniejszej interpretacji potwierdza m.in. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2012 r. sygn. akt I FSK 918/11, wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2015 r. sygn. akt I FSK 102/14 oraz wyrok WSA w Lublinie z dnia 27 września 2013 r. sygn. akt I SA/Lu 548/13.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.