2020.11.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.629.2020.1.MT
z 13 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późń. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2020 r. (data wpływu 21 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Od dnia 12 września 2007 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na działalności prawniczej, która następnie od dnia 21 lipca 2017 r została rozszerzona o działalność w zakresie pozostałego doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Działalność ta została zarejestrowana w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej, zaś przychody z niej opodatkowywane są na zasadach przewidzianych w Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawa o p.d.o.f.”), tj. art. 9a ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 27 ust. 1 Ustawy o p.d.o.f. (z zastosowaniem stawki liniowej). Wskazana działalność gospodarcza jest ewidencjonowana przy pomocy podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca planuje dalsze rozszerzenie prowadzonej działalności gospodarczej o wynajem nieruchomości. W tym celu Wnioskodawca planuje nabycie lokalu mieszkalnego, stanowiącego odrębną nieruchomość, zlokalizowanego w budynku wielomieszkaniowym, z wyodrębnioną własnością poszczególnych lokali (dalej: „Lokal”). Po nabyciu Lokalu Wnioskodawca planuje zaliczyć Lokal do składników majątkowych związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, wprowadzić Lokal do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz, w konsekwencji, rozpocząć jego amortyzację oraz zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie, ponieważ Lokal zlokalizowany jest w budynku wybudowanym w latach 1880-tych, następnie zniszczonym w czasie wojny i odbudowanym i oddanym do używania w latach 1950-tych, zaś przed dokonaniem sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy będzie on wykorzystywany (zamieszkiwany) przez okres około 50 lat. Działając na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 Ustawy o p.d.o.f. Wnioskodawca planuje podjąć decyzję o zastosowaniu indywidualnej sławki amortyzacji, i dokonywaniu amortyzowania lokalu w okresie 10-cio letnim (jako „używanego” środka trwałego w rozumieniu ww. przepisów).

Wnioskodawca wskazuje, że w zależności od konkretnych uzgodnień z każdorazowym przyszłym najemcą Lokalu, przychód z tytułu wynajmu lokalu może być (lub nie) niższy od miesięcznego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego wg wyżej wskazanych zasad. Ponadto, Lokal może być wynajmowany zarówno osobom fizycznym, dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych, osobom prawnym dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych ich pracowników albo na cele dalszego podnajmu, w tym podnajmu krótkoterminowego, jak również - zarówno osobom fizycznym, jak również osobom prawnym dla potrzeb innych niż mieszkaniowe (np. na potrzeby prowadzenia biura). Umowy mogą być zawierane zarówno na czas określony, jak również na czas nieokreślony.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie wskazać, iż niewykluczone jest, że w przyszłości podejmie decyzję o sprzedaży Lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoczęcia opodatkowywania przychodów z wynajmu Lokalu na takich samych zasadach jak przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na działalności prawniczej i działalności w zakresie pozostałego doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, tj. opodatkowania tych przychodów na przewidzianych w Ustawie o p.d.o.f zasadach ogólnych dla działalności gospodarczej określonych w art. 9a ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 27 ust. 1 tej Ustawy?
W przypadku uznania stanowiska na pytanie nr 1 za prawidłowe, czy na potrzeby kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, przychodem z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej będzie łączna suma przychodów uzyskanych zarówno z działalności prawniczej i działalności w zakresie pozostałego doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania oraz przychodów uzyskanych z tytułu wynajmu Lokalu?
Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane w odniesieniu do Lokalu będą stanowiły koszt uzyskania przychodów pomniejszający łączny przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, obliczony w sposób wskazany w pytaniu nr 2, nawet wówczas gdy w konkretnym miesiącu kwota odpisu amortyzacyjnego będzie wyższa niż przychód z tytułu wynajmu Lokalu?
Czy w prawidłowy sposób określona została wartość początkowa lokalu, jako jego wartość rynkowa z dnia zawarcia umowy sprzedaży (bez uwzględnienia wartości przypisanego do lokalu gruntu)?
Czy w odniesieniu do Lokalu Wnioskodawca będzie uprawniony do określenia indywidualnej stawki amortyzacji właściwej dla tzw. „używanego” środka trwałego, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 Ustawy o p d.o.f.?
Uwzględniając okoliczność, że Lokal stanowi lokal mieszkalny stanowiący oddzielną nieruchomość, jeśli w przyszłości Wnioskodawca podejmie decyzję o sprzedaży lokalu, to czy przychód z tytułu ww. sprzedaży będzie opodatkowany zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy o p.d.o.f., tj. nie wystąpi przychód, jeśli zbycie nastąpi po 5 latach licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie Lokalu (pomimo okoliczności, że Lokal został zaliczony do środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej)?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 4 i 5 W zakresie pozostałych pytań zostaną wydane odrębne interpretacje indywidualne.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 4

Uwzględniając opisaną w stanie faktycznym okoliczność, że prawo własności Lokalu Wnioskodawca uzyska w drodze umowy sprzedaży (zawartej w formie aktu notarialnego), która wskazywała wartość rynkową Lokalu, należy wskazać, że w sposób prawidłowy Wnioskodawca określi wartość początkową Lokalu dla celów amortyzacji jako jego wartość rynkową z dnia zawarcia umowy sprzedaży (nie uwzględniając wartości przypisanego do Lokalu gruntu).

Ad. 5

W odniesieniu do Lokalu Wnioskodawca będzie uprawniony do określenia indywidualnej stawki amortyzacji właściwej dla tzw. „używanego” środka trwałego, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 Ustawy o p.d.o.f.

UZASADNIENIE

Ad. 4 i 5

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 Ustawy o p d.o.f. „Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: (...) w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia”. W konsekwencji, uwzględniając okoliczność, że przedmiotowy Lokal zostanie nabyty przez Wnioskodawcę, podstawą jego amortyzacji będzie wartość nabycia wskazana w umowie sprzedaży (przypisana do Lokalu, tj. z wyłączeniem wartości gruntu).

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - z wyjątkiem:

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3. domków kempingowych i budynków

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane m.in. dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

W definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. sprzedaż) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga. Warszawa 1996. s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego. Tym samym dopuszczalne będzie ustalenie przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal mieszkalny jako środek trwały będzie bowiem pierwszy raz wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat). Zatem Wnioskodawca będzie mógł na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną - maksymalnie 10% dla lokalu mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

musi być należycie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z najmem, którego celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych definicja środków trwałych została określona w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji, oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji.

Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na działalności prawniczej, która została rozszerzona o działalność w zakresie pozostałego doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Przychody z niej opodatkowywane są na zasadach przewidzianych w Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastosowaniem stawki liniowej. Wnioskodawca planuje dalsze rozszerzenie prowadzonej działalności gospodarczej o wynajem nieruchomości. W tym celu Wnioskodawca planuje nabycie lokalu mieszkalnego, stanowiącego odrębną nieruchomość, zlokalizowanego w budynku wielomieszkaniowym, z wyodrębnioną własnością poszczególnych lokali (dalej: „Lokal”). Po nabyciu Lokalu Wnioskodawca planuje zaliczyć Lokal do składników majątkowych związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, wprowadzić Lokal do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz, w konsekwencji, rozpocząć jego amortyzację oraz zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca planuje nabyć prawo własności Lokalu na podstawie umowy sprzedaży (zawartej w formie aktu notarialnego), która wskaże wartość rynkową Lokalu (wraz z przynależnym do niego proporcjonalnie gruntem). Jako wartość początkową lokalu dla potrzeb amortyzacji Wnioskodawca planuje przyjąć, na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 Ustawy o p.d.o.f., wartość rynkową Lokalu z dnia zawarcia umowy sprzedaży, przy czym na potrzeby ustalenia wartości początkowej Lokalu Wnioskodawca planuje wyłączyć wartość przypisanego do niego gruntu). Jednocześnie, ponieważ Lokal zlokalizowany jest w budynku wybudowanym w latach 1880-tych, następnie zniszczonym w czasie wojny i odbudowanym i oddanym do używania w latach 1950-tych, zaś przed dokonaniem sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy będzie on wykorzystywany (zamieszkiwany) przez okres około 50 lat. Wnioskodawca planuje podjąć decyzję o zastosowaniu indywidualnej sławki amortyzacji, i dokonywaniu amortyzowania lokalu w okresie 10-cio letnim (jako „używanego” środka trwałego w rozumieniu ww. przepisów).

W aspekcie powyższego stwierdzić należy, że wartość początkową wskazanego we wniosku składnika majątku - lokalu mieszkalnego Wnioskodawca winien ustalić zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według ceny nabycia wynikającej z aktu notarialnego. Przy czym pamiętać należy, że działka na której znajduje się przedmiotowy lokal stanowi odrębny środek trwały, nie podlegający amortyzacji, bowiem z mocy prawa grunty nie podlegają amortyzacji (co wynika z powołanego art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po ustaleniu wartości początkowej ww. lokalu mieszkalnego jako środka trwałego pozostaje określenie właściwej stawki amortyzacyjnej.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.

Podstawową metodą amortyzacji jest metoda liniowa określona w art. 22i ust. 1 ww. ustawy. Artykuł 22i ust. 1 stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Dla pewnej grupy środków trwałych możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych metodą liniową przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych, które umożliwiają szybszą amortyzację środka trwałego.

Zatem metoda liniowa amortyzacji polega na tym, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. wyżej ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W podanej definicji „używane” występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Zatem używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Indywidualna metoda amortyzacji środków trwałych jest odmianą metody liniowej. Odpisy dokonywane są w równych ratach od wartości początkowej środka trwałego. Tylko okres amortyzacji zostaje indywidualnie przez podatnika określony. Podatnik może ustalić stawki indywidualnie w przypadku kiedy nabyte środki trwałe były używane lub ulepszone.

Podkreślić należy, że jeżeli podatnik zdecyduje się na wybór indywidualnych stawek amortyzacyjnych, odpisy mogą być dokonywane wyłącznie metodą liniową. Podatnik indywidualnie ustala stopę amortyzacyjną dla danego środka trwałego, uwzględniając przewidywany okres jego używania z uwzględnieniem ograniczeń dotyczących okresu amortyzowania omawianych środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego. Tym samym dopuszczalne jest ustalenie przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal mieszkalny jako środek trwały zostanie bowiem pierwszy raz wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat). Zatem Wnioskodawca będzie mógł na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną – maksymalnie 10% dla lokalu mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin