2020.11.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.375.2020.4.KS
z 10 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2020 r. (data wpływu 7 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 października 2020 r. (data wpływu 23 października 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 14 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.499.2020.2.MK1, 0114-KDIP2-2.4010.216.2020.3.AG, 0114-KDIP4-2.4012.401.2020.3.KS, 0111-KDIB2-3.4014.253.2020.3.BFP o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

braku uznania realizacji inwestycji w postaci zapłaty Ceny Sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora oraz ewentualnej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę za świadczenia usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT - jest prawidłowe,
braku uznania realizacji przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2020 r. (data wpływu 7 sierpnia 2020 r.) wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania realizacji inwestycji w postaci zapłaty Ceny Sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora oraz ewentualnej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę za świadczenia usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT oraz braku uznania realizacji przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 października 2020 r. (data wpływu 23 października 2020 r.) na wezwanie z dnia 14 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.499.2020.2.MK1, 0114-KDIP2-2.4010.216.2020.3.AG, 0114-KDIP4-2.4012.401.2020.3.KS, 0111-KDIB2-3.4014.253.2020.3.BFP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka pod firmą A. sp. z o.o. z siedzibą w (…), zwana dalej „Wnioskodawcą” jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (zwanego dalej „CIT”) i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej „Ustawą o CIT”). Jednocześnie Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w rozumieniu art. 96 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług (zwanej dalej „Ustawą o VAT”). Aktualnie głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest: Pola kempingowe (włączając pola dla pojazdów kempingowych) i pola namiotowe (PKD 55.30.Z).

Wnioskodawca jest dzierżawcą nieruchomości położonej w (…), na której rozpoczął realizację inwestycji polegającej na stworzeniu kempingu. Na jego terenie powstanie luksusowe pole namiotowe, składające się z namiotów posadowionych na drewnianym lub betonowym podeście oraz wyposażonych m.in. w meble, oświetlenie, naczynia (zwanych dalej łącznie „Namiotami”, zaś indywidualnie „Namiotem”).

W celu realizacji inwestycji opisanej powyżej Wnioskodawca zawiera z inwestorami (zwanymi dalej łącznie „Inwestorami”, zaś indywidualnie „Inwestorem”) umowy inwestycyjne, na podstawie których Wnioskodawca uzyskuje dodatkowe środki pieniężne od Inwestorów (zwane dalej łącznie „Umowami Inwestycyjnymi”, zaś indywidualnie „Umową Inwestycyjną”).

Inwestorami są lub mogą być następujące podmioty:

osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w zakresie inwestowania;
osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą w zakresie inwestowania;
osoby prawne lub inne jednostki organizacyjne będące podatnikami CIT.

Zgodnie z postanowieniami Umowy Inwestycyjnej:

Wnioskodawca sprzedaje, a Inwestor nabywa prawo do 70% (siedemdziesięciu procent) średniego przychodu netto z wynajmu określonej ilości Namiotów przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich przez okres obowiązywania Umowy Inwestycyjnej, po uprzednim odliczeniu Kosztów Utrzymania Namiotów (zgodnie z definicją poniżej) (zwanego dalej „Przychodami z Inwestycji”), za określoną cenę sprzedaży tego prawa (zwaną dalej „Ceną Sprzedaży”);
kwota Ceny Sprzedaży stanowi wielokrotność określonej kwoty pieniężnej należnej z tytułu sprzedaży prawa do 70% (siedemdziesięciu procent) przychodu netto z wynajmu 1 (jednego) Namiotu przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich przez okres obowiązywania Umowy Inwestycyjnej, po uprzednim odliczeniu Kosztów Utrzymania Namiotów (zgodnie z definicją poniżej);
kwota Przychodów z Inwestycji obliczana będzie po uprzednim odliczeniu kosztów utrzymania oraz wynajmu Namiotów (obejmujących m.in. koszty rozłożenia, sprzątania, złożenia, przechowywania, konserwacji oraz reklamy i promocji Namiotów) w łącznej zryczałtowanej wysokości 25% (dwudziestu pięciu procent) średniego przychodu netto z wynajmu Namiotów przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich (zwanych dalej „Kosztami Utrzymania Namiotów”);
średnia kwota przychodu netto z wynajmu 1 (jednego) Namiotu przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich będzie rozumiana jako średnia arytmetyczna rzeczywistych przychodów netto z wynajmu Namiotów oferowanych na polu namiotowym przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich w danym roku kalendarzowym, tj. łączny przychód netto z wynajmu Namiotów oferowanych na polu namiotowym przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich w danym roku kalendarzowym podzielony przez liczbę Namiotów oferowanych na polu namiotowym przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich w danym roku kalendarzowym;
zaliczki na poczet Przychodów z Inwestycji za miesiące: maj, czerwiec, lipiec i sierpień będą wypłacane Inwestorowi przez Wnioskodawcę comiesięcznie, do 20 (dwudziestego) dnia miesiąca kalendarzowego następującego po każdym miesiącu wynajmu Namiotów, na rachunek bankowy Inwestora;
ostateczna kwota Przychodów z Inwestycji w danym roku kalendarzowym będzie obliczona przez Wnioskodawcę do 30 listopada danego roku kalendarzowego i wypłacona Inwestorowi przez Wnioskodawcę do 20 grudnia danego roku kalendarzowego na rachunek bankowy Inwestora;
Inwestor nabywa również prawo do wykorzystania na własne potrzeby przez ciągły okres 7 (siedmiu) dni w danym roku kalendarzowym (turnus) tylu Namiotów, w ile dokonał inwestycji, w terminie uzgodnionym pomiędzy Inwestorem oraz Wnioskodawcą, przypadającym w miesiącach innych niż lipiec i sierpień. Inwestor nie ma prawa do odpłatnego udostępniania Namiotu w przedmiotowym okresie na rzecz osób trzecich;
Wnioskodawca jest zobowiązany wobec Inwestora w szczególności do prowadzenia pola namiotowego oraz wynajmu Namiotów na rzecz osób trzecich przez okres obowiązywania Umowy Inwestycyjnej, a także do rozłożenia, sprzątania, złożenia, przechowywania, konserwacji oraz reklamy i promocji Namiotów;
Wnioskodawca jest zobowiązany wobec Inwestora również do corocznego poinformowania Inwestora o cennikowej cenie wynajmu Namiotu w danym sezonie, terminowego obliczania wpływów z wynajmu Namiotów na rzecz osób trzecich oraz terminowej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, a także do udostępniania Inwestorowi szczegółowych informacji dotyczących przychodów z wynajmu Namiotów, stanowiących podstawę kalkulacji Przychodów z Inwestycji;
Umowa Inwestycyjna zostaje zawarta na okres 5 (pięciu) lat i wchodzi w życie pod warunkiem dokonania zapłaty Ceny Sprzedaży przez Inwestora na zasadach określonych w Umowie Inwestycyjnej. Umowa Inwestycyjna zostaje automatycznie rozwiązana po upływie okresu, na jaki została zawarta.

Jednocześnie postanowienia Umowy inwestycyjnej nie przewidują, że:

Wnioskodawca wydzierżawia lub wynajmuje Inwestorowi określoną część nieruchomości, na której znajduje się Namiot lub Namioty, w stosunku do których Inwestor dokonał inwestycji na podstawie Umowy Inwestycyjnej;
Wnioskodawca jest zobowiązany do zwrotu Ceny Sprzedaży lub zapłaty odsetek na rzecz Inwestora w określonym terminie, w szczególności w okresie obowiązywania, lub po upływie okresu obowiązywania Umowy inwestycyjnej,
Wnioskodawca oraz Inwestor zawiązują spółkę cywilną lub inną spółkę prawa handlowego,
Wnioskodawca jest agentem, pełnomocnikiem lub innego rodzaju przedstawicielem Inwestora wobec osób trzecich, na rzecz których Wnioskodawca wynajmuje Namiot lub Namioty, w stosunku do których Inwestor dokonał inwestycji na podstawie Umowy Inwestycyjnej;
Inwestor może zrezygnować z uprawnienia do wykorzystania na własne potrzeby tylu Namiotów, w ile dokonał inwestycji, o którym mowa w punkcie 7) powyżej, albo uzyskać od Wnioskodawcy jakiekolwiek świadczenie zamienne (np. obniżkę Ceny Sprzedaży).

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące skutków podatkowych realizacji zawartych Umów Inwestycyjnych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (zwanego dalej „PIT”), CIT, podatku od towarów i usług (zwanego dalej: „VAT”) oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zwanego dalej „PCC”.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca poinformował, że;

w przedstawionym stanie faktycznym ma miejsce zawarcie umowy spółki cichej pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorami,
prawo do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej nie jest elementem Ceny Sprzedaży. Cena Sprzedaży uwzględnia tylko i wyłącznie wartość środków pieniężnych przekazanych Wnioskodawcy przez Inwestora tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej i nie uwzględnia ewentualnego wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy od Inwestora z tytułu udostępnienia Namiotu na własne potrzeby Inwestora. Zastrzeżone w treści Umowy Inwestycyjnej prawo Inwestora do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby jest tylko i wyłącznie świadczeniem ubocznym, mającym na celu zachęcenie Inwestora do realizacji Inwestycji,
w związku z zawartą Umową Inwestycyjną Inwestor nie uzyska prawa do udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy. Natomiast w związku z zawartą Umową Inwestycyjną Inwestor uzyska prawo do udziału w zysku spółki,
podmiotem rozliczającym podatek należny od obrotów uzyskiwanych z tytułu wpływów z najmu Namiotu jest tylko i wyłącznie Wnioskodawca,
podmiotem dokonującym odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z Inwestycją jest tylko i wyłącznie Wnioskodawca,
Inwestor ponosi ryzyko związane z niepowodzeniem procesu inwestycyjnego tylko i wyłącznie w zakresie oraz do wysokości wartości Ceny Sprzedaży, tzn. wartości środków pieniężnych przekazanych Wnioskodawcy tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej. W pozostałym zakresie ryzyko związane z niepowodzeniem procesu inwestycyjnego ponosi Wnioskodawca.
Zgodnie z treścią Umowy Inwestycyjnej na Inwestorze ciąży tylko i wyłącznie 1 (jeden) obowiązek, tj. zapłata Ceny Sprzedaży, tzn. przekazanie Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej. Inwestor nie dokonuje jakichkolwiek świadczeń na rzecz Wnioskodawcy, z wyjątkiem zapłaty Ceny Sprzedaży, tzn. przekazania Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej,
Inwestor nie dokonuje jakichkolwiek świadczeń na rzecz Wnioskodawcy, z wyjątkiem zapłaty Ceny Sprzedaży tzn. przekazania Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej, Inwestor nie dokonuje jakichkolwiek innych świadczeń na rzecz Wnioskodawcy,
Obowiązek dokonywania czynności faktycznych i prawnych związanych z Inwestycją ciąży tylko i wyłącznie na Wnioskodawcy. Obowiązki Inwestora ograniczają się tylko i wyłącznie do zapłaty Ceny Sprzedaży, tzn. przekazania Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej,
Inwestor nie ma jakiegokolwiek wpływu na realizację sposobu zarządzania kempingiem,
Inwestor ma prawo do kontroli dokumentacji związanej z Inwestycją. Zgodnie z treścią Umowy Inwestycyjnej Wnioskodawca jest zobowiązany wobec Inwestora do corocznego poinformowania Inwestora o cennikowej cenie wynajmu Namiotu w danym sezonie oraz do udostępniania Inwestorowi - na jego pisemne żądanie - szczegółowych informacji dotyczących przychodów z wynajmu Namiotów, stanowiących podstawę kalkulacji Przychodów z Inwestycji.
poza Ceną Sprzedaży Inwestor nie jest zobowiązany do jakichkolwiek innych płatności na rzecz Wnioskodawcy,

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania oznaczone we wniosku nr 7 i 8):

Czy realizacja inwestycji w postaci zapłaty Ceny Sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora oraz ewentualnej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę nie stanowi świadczenia usług na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu VAT?

Czy realizacja przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej nie stanowi świadczenia usług na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Realizacja inwestycji w postaci zarówno zapłaty przez Inwestora na rzecz Wnioskodawcy Ceny Sprzedaży (będącej w istocie wniesieniem wkładu pieniężnego do spółki cichej), jak i potencjalne wypłaty przez Wnioskodawcę na rzecz Inwestora tytułem udziału w zyskach spółki cichej (Przychody z Inwestycji) nie podlegają podatkowi od towarów i usług (VAT). Powyższe stanowisko Wnioskodawcy opiera się na twierdzeniu, że zarówno wniesienie wkładów do spółki cichej (wpłata Ceny Sprzedaży), jak i wypłata udziału w zyskach tej spółki cichej (Przychodu z Inwestycji) nie stanowią dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług.

Uzasadniając powyższe stanowisko należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że opisywana transakcja nie stanowi dostawy towarów, gdyż w ramach transakcji nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami, o których mowa w art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT. Ponadto w opisywanym w niniejszym wniosku o interpretację stanie faktycznym brak jest jakichkolwiek transakcji dotyczących towarów, rozumianych jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT).

Opisane powyżej płatności dokonywane w ramach realizacji inwestycji pomiędzy Inwestorem i Wnioskodawcą nie powodują, że wspomniane strony transakcji świadczą na swoją rzecz jakiekolwiek usługi. W przypadku zapłaty przez Inwestora na rzecz Wnioskodawcy środków finansowych na podstawie Umowy Inwestycyjnej tytułem Ceny Sprzedaży w istocie dochodzi do wniesienia przez Inwestora wkładu pieniężnego do tzw. spółki cichej. Na skutek powyższego wniesienia wkładu Inwestor nie uzyskuje żadnego świadczenia wzajemnego, np. w postaci prawa majątkowego takiego jak udziały we Wnioskodawcy. Inwestor w zamian za środki pieniężne wpłacone tytułem Ceny Sprzedaży uzyskuje jedynie prawo do odpowiedniego, wyłącznie hipotetycznego i potencjalnie określonego w Umowie Inwestycyjnej udziału w zyskach Wnioskodawcy. Nie ma więc w tym przypadku świadczenia wzajemnego, a więc nie ma także usługi, za którą Inwestor otrzymywałby wynagrodzenie na skutek wpłaty Ceny Sprzedaży.

Z kolei potencjalnie otrzymywane przez Inwestora wypłaty w postaci Przychodu z Inwestycji stanowią jedynie przypadającą na Inwestora na podstawie Umowy Inwestycyjnej partycypację w zyskach działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. Zatem wypłata Przychodu z Inwestycji nie jest świadczeniem wzajemnym za jakiekolwiek świadczenie (zachowanie) Inwestora. W konsekwencji wypłata dokonywana z tytułu Przychodu z Inwestycji nie może być uważana za wynagrodzenie za wykonanie usługi przez Inwestora na rzecz Wnioskodawcy.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do analogicznych w stosunku do niniejszego wniosku stanów faktycznych jednoznacznie potwierdzają wydane dotychczas interpretacje indywidualne - m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6 lutego 2009 r. (sygn. IBPP2/443-1048/08/BW), interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 16 grudnia 2015 r. (sygn. IPTPP2/4512-596/15-2/IR) interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 29 marca 2016 r. (sygn. IBPP2/443-1048/08/BW).

Zdaniem Wnioskodawcy wynikające z Umowy Inwestycyjnej prawo do korzystania z Namiotu nie podlega opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca stoi bowiem na stanowisku, że realizacja przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej nie stanowi odpłatnego świadczenia usług na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT.

Jak już zostało wskazane w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytania oznaczonego w niniejszym wniosku nr 4, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W przypadku przewidzianego w Umowie Inwestycyjnej prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby nie występuje wynagrodzenie za uzyskanie przez Inwestora takiego uprawnienia. Inwestor uzyskuje od Wnioskodawcy świadczenie w postaci prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby Inwestora wyłącznie w przypadku zawarcia przez Inwestora Umowy Inwestycyjnej i przyjęcia na jej podstawie zobowiązania do wniesienia wkładu do spółki cichej Wnioskodawcy (uiszczenia Ceny Sprzedaży). Podkreślenia przy tym wymaga, że Inwestor nie może nabyć powyższego uprawienia odrębnie od transakcji przystąpienia do spółki cichej Wnioskodawcy (zawarcia Umowy Inwestycyjnej). Inwestor nie ma również przewidzianej w Umowie Inwestycyjnej możliwości, by z powyższego uprawnienia zrezygnować (lub zobowiązać się nie wykonywać uprawnienia), aby w ten sposób uzyskać świadczenie od Wnioskodawcy (np. obniżkę Ceny Sprzedaży). Błędne byłoby więc rozpoznawanie Ceny Sprzedaży jako zawierającej w sobie odpłatność za przyznanie Inwestorowi prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby. Tym bardziej, że istotą transakcji z Umowy Inwestycyjnej jest nawiązanie pomiędzy Inwestorem i Wnioskodawcą stosunku prawnego spółki cichej. Inwestor przystępując do spółki cichej (Umowy Inwestycyjnej) przede wszystkim oczekuje udziału w zyskach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Natomiast analizowane prawo do wykorzystania Namiotu na własne Inwestora potrzeby stanowi jedynie uboczny element transakcji, który ma dodatkowo skłonić Inwestora do zainteresowania się spółką cichą Wnioskodawcy. W konsekwencji prawo do wykorzystania przez Inwestora Namiotu na własne potrzeby nie ma w jakikolwiek sposób określonej ceny sprzedaży, co czyni to prawo świadczeniem nieodpłatnym.

W związku z powyższym, należy wskazać, że zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnik. W odniesieniu do zacytowanego przepisu art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT należy zauważyć, że opisane w niniejszym punkcie prawo do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby Inwestora jest niewątpliwie dodatkowym świadczeniem Wnioskodawcy na rzecz Inwestora, które ma na celu zachęcić potencjalnych Inwestorów do uczestnictwa w spółce cichej Wnioskodawcy. Zatem Wnioskodawca przyznaje Inwestorom prawo do wykorzystania Namiotu na ich własne potrzeby w ramach i w celu rozwoju działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Oznacza to, iż prawo do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby Inwestora, w świetle art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT zachowuje cechy usługi świadczonej nieodpłatnie, a stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

braku uznania realizacji inwestycji w postaci zapłaty Ceny Sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora oraz ewentualnej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę za świadczenia usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT - jest prawidłowe,
braku uznania realizacji przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT - jest prawidłowe.

Spółka cicha jest formą działalności gospodarczej, która w przeszłości była regulowana przepisami prawa handlowego, ale wprowadzenie w życie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1140, z późn. zm.) regulacje te uchyliło. Mimo uchylenia przepisów rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. – Kodeks handlowy (Dz. U. Nr 57, poz. 502, z późn. zm.) – o spółce cichej, w praktyce gospodarczej zawierane mogą być umowy obligacyjne (w świetle zasady swobody zawierania umów cywilnoprawnych) tworzące stosunek prawny polegający na trwałym udziale kapitałowym jednej osoby w działalności gospodarczej innego podmiotu, przy czym tylko ten ostatni wstępuje w stosunki prawne z osobami trzecimi. Tego typu umowy obligacyjne często nawiązują do postanowień uchylonych przepisów art. 682 i następne Kodeksu handlowego dotyczących spółki cichej.

Zgodnie z przepisem art. 353¹ Kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Zasada swobody umów wyrażona w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, dopuszcza zawarcie umowy spółki cichej jako umowy nienazwanej. Oznacza to, że osoby tworzące spółki ciche stosować się muszą do tzw. przepisów ogólnych, które siłą rzeczy nie są w stanie odnieść się do szczególnych przypadków, mogących zajść w takich spółkach. Umowa spółki cichej jest przykładem umowy nienazwanej, to znaczy takiej, której specyfika odbiega nieco od skodyfikowanych w prawie umów, ale nie posiada szczegółowych regulacji.

Wspólnicy zawiązujący spółkę cichą mają prawo wprowadzić modyfikacje precyzujące postanowienia zawarte w nieobowiązującym już dziś Kodeksie handlowym. Nie ma przy tym konieczności opierania się na przepisach Kodeksu handlowego, gdyż zgodnie z zasadą swobody umów, wspólnicy mogą sami stworzyć strukturę własnej działalności gospodarczej i nazwać ją spółką cichą, co jednak nie oznacza, że na jej bazie, powstaje nowy podmiot prawny.

Niemniej jednak o rodzaju zawartej umowy spółki nie decyduje nadana jej przez strony nazwa, ale treść złożonych oświadczeń. Odnosząc powyższe na grunt przepisów Kodeksu cywilnego, zauważyć należy, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, że na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego). Sankcją nieważności objęta jest również czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 tej ustawy). Czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów (art. 56 cyt. ustawy).

Tak więc wyłącznie postanowienia art. 56 i art. 58 Kodeksu cywilnego, wyznaczają dozwoloną przez prawo treść umowy.

A zatem funkcjonowanie spółki cichej, co do zasady, opiera się na wniesieniu przez wspólnika cichego, dysponującego majątkiem rzeczowym lub finansowym, wkładu (niekiedy w postaci wkładu własnej pracy) na rzecz drugiego wspólnika (jawnego), prowadzącego przedsiębiorstwo lub inną działalność zarobkową we własnym imieniu. Wspólnik cichy w zamian za swój wkład uczestniczy w zyskach tej działalności, nie ujawniając jednak się na zewnątrz, nie mając też praw do majątku tej spółki. Udział wspólnika cichego nie prowadzi do utworzenia jakiegokolwiek rodzaju wspólnoty ze wspólnikiem jawnym – ani rzeczowej, ani majątkowej, ani osobowej. Wspólnik cichy nie odpowiada też za zobowiązania spółki wobec wierzycieli. Spółka taka jest odmianą umowy cywilnoprawnej dwóch stron. Konstrukcja prawna „spółki cichej” jest strukturą opierającą się na uczestnictwie (partycypowaniu) podmiotu zewnętrznego - pod warunkiem wniesienia wkładu - w zyskach z określonego przedsięwzięcia natury gospodarczej prowadzonego przez konkretnego przedsiębiorcę. Jednakże taka forma działalności nie znajduje uregulowania na gruncie obowiązujących przepisów prawa, w tym prawa podatkowego.

Przechodząc na płaszczyznę przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że obydwa ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem oceniając, czy dane świadczenie ma charakter usługi należy mieć na względzie fakt, że ustawodawca – jak wynika z treści art. 8 ust. 1 ustawy - uznaje za usługę każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności, które nie jest dostawą towarów, podkreślając tym samym powszechność opodatkowania. Zatem na zachowanie to (świadczenie) składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź tolerowanie - znoszenie określonych stanów rzeczy).

Ponadto do uznania danej czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy wykonywanego świadczenia (beneficjenta czynności) i występowanie związku między tą czynnością a otrzymywanym przez niego wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. W konsekwencji usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument - odbiorca świadczenia, odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dla istnienia przedmiotu opodatkowania konieczne jest zatem, by usługa była odpłatna, a więc aby świadczonej usłudze odpowiadało świadczenie wzajemne (wynagrodzenie) (tak też wielokrotnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m.in. w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development.Council (sygn. C-102/86)).

Powyższe oznacza, że świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT jest każde świadczenie odpłatne, które powoduje powstanie przysporzenia po stronie konkretnego odbiorcy na skutek działania wykonawcy świadczenia. Dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności (wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, C-16/93).

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie jest usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem w odniesieniu do każdej płatności pieniężnej rozpatrywać należy, czy nie stanowi ona otrzymanego wynagrodzenia za jakieś świadczenia wykonane przez dany podmiot. Jeśli można zidentyfikować takie świadczenie, to wówczas otrzymaną płatność należałoby potraktować jako wynagrodzenie za usługę. W przypadku więc, gdy podmiot płacący uzyskuje korzyść z pewnego rodzaju sytuacji, zobowiązanie takie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako świadczenie usługi. W konsekwencji powinno być ono opodatkowane podatkiem VAT.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest dzierżawcą nieruchomości, na której rozpoczął realizację inwestycji polegającej na stworzeniu kempingu. Na jego terenie powstanie pole namiotowe, składające się z namiotów oraz wyposażonych m.in. w meble, oświetlenie, naczynia (zwanych dalej łącznie „Namiotami”, zaś indywidualnie „Namiotem”). W celu realizacji inwestycji opisanej powyżej Wnioskodawca zawiera z inwestorami (zwanymi dalej łącznie „Inwestorami”, zaś indywidualnie „Inwestorem”) umowy inwestycyjne, na podstawie których Wnioskodawca uzyskuje dodatkowe środki pieniężne od Inwestorów (zwane dalej łącznie „Umowami Inwestycyjnymi”, zaś indywidualnie „Umową Inwestycyjną”).

Zgodnie z postanowieniami Umowy Inwestycyjnej:

Wnioskodawca sprzedaje, a Inwestor nabywa prawo do 70% średniego przychodu netto z wynajmu określonej ilości Namiotów przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich przez okres obowiązywania Umowy Inwestycyjnej, po uprzednim odliczeniu Kosztów Utrzymania Namiotów (zwanego dalej „Przychodami z Inwestycji”), za określoną cenę sprzedaży tego prawa (zwaną dalej „Ceną Sprzedaży”);

kwota Ceny Sprzedaży stanowi wielokrotność określonej kwoty pieniężnej należnej z tytułu sprzedaży prawa do 70% przychodu netto z wynajmu 1 (jednego) Namiotu przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich przez okres obowiązywania Umowy Inwestycyjnej, po uprzednim odliczeniu Kosztów Utrzymania Namiotów);

Wnioskodawca jest zobowiązany wobec Inwestora w szczególności do prowadzenia pola namiotowego oraz wynajmu Namiotów na rzecz osób trzecich przez okres obowiązywania Umowy Inwestycyjnej, a także do rozłożenia, sprzątania, złożenia, przechowywania, konserwacji oraz reklamy i promocji Namiotów;

Wnioskodawca jest zobowiązany wobec Inwestora również do corocznego poinformowania Inwestora o cennikowej cenie wynajmu Namiotu w danym sezonie, terminowego obliczania wpływów z wynajmu Namiotów na rzecz osób trzecich oraz terminowej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, a także do udostępniania Inwestorowi szczegółowych informacji dotyczących przychodów z wynajmu Namiotów, stanowiących podstawę kalkulacji Przychodów z Inwestycji;

Ponadto z treści wniosku wynika, że:

w przedstawionym stanie faktycznym ma miejsce zawarcie umowy spółki cichej pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorami,

w związku z zawartą Umową Inwestycyjną Inwestor nie uzyska prawa do udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy. Natomiast w związku z zawartą Umową Inwestycyjną Inwestor uzyska prawo do udziału w zysku spółki,

podmiotem rozliczającym podatek należny od obrotów uzyskiwanych z tytułu wpływów z najmu Namiotu jest tylko i wyłącznie Wnioskodawca,

podmiotem dokonującym odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z Inwestycją jest tylko i wyłącznie Wnioskodawca,

Inwestor ponosi ryzyko związane z niepowodzeniem procesu inwestycyjnego tylko i wyłącznie w zakresie oraz do wysokości wartości Ceny Sprzedaży, tzn. wartości środków pieniężnych przekazanych Wnioskodawcy tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej. W pozostałym zakresie ryzyko związane z niepowodzeniem procesu inwestycyjnego ponosi Wnioskodawca,

Zgodnie z treścią Umowy Inwestycyjnej na Inwestorze ciąży tylko i wyłącznie 1 (jeden) obowiązek, tj. zapłata Ceny Sprzedaży, tzn. przekazanie Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej. Inwestor nie dokonuje jakichkolwiek świadczeń na rzecz Wnioskodawcy, z wyjątkiem zapłaty Ceny Sprzedaży, tzn. przekazania Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej,

Inwestor nie dokonuje jakichkolwiek świadczeń na rzecz Wnioskodawcy, z wyjątkiem zapłaty Ceny Sprzedaży tzn. przekazania Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej, Inwestor nie dokonuje jakichkolwiek innych świadczeń na rzecz Wnioskodawcy,

Obowiązek dokonywania czynności faktycznych i prawnych związanych z Inwestycją ciąży tylko i wyłącznie na Wnioskodawcy. Obowiązki Inwestora ograniczają się tylko i wyłącznie do zapłaty Ceny Sprzedaży, tzn. przekazania Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej,

Inwestor nie ma jakiegokolwiek wpływu na realizację sposobu zarządzania kempingiem,

poza Ceną Sprzedaży Inwestor nie jest zobowiązany do jakichkolwiek innych płatności na rzecz Wnioskodawcy,

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą tego czy realizacja inwestycji w postaci zapłaty Ceny Sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora oraz ewentualnej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że opisane czynności, tj.: realizacja inwestycji w postaci zapłaty Ceny Sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora oraz ewentualna wypłata Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę nie będą stanowić dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jak również nie będą stanowić świadczenia usług w myśl art. 8 ust. 1 powoływanej ustawy, ponieważ Strony umowy nie będą świadczyć z tego tytułu wobec siebie żadnych usług. Otrzymywane przez Inwestora - wspólnika cichego wynagrodzenie w postaci wypłaty Przychodów z Inwestycji będzie jedynie partycypacją w zyskach działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. Z kolei z tytułu przekazania przez Inwestora na rzecz Wnioskodawcy środków finansowych w formie zapłaty Ceny Sprzedaży na podstawie zawartej umowy spółki cichej, Inwestor - wspólnik cichy nie uzyska żadnego świadczenia wzajemnego, np. prawa majątkowego w postaci udziałów w kapitale zakładowym. Z opisu sprawy wyraźnie wynika, że w związku z zawartą Umową Inwestycyjną Inwestor nie uzyska prawa do udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy. Natomiast w związku z zawartą Umową Inwestycyjną Inwestor uzyska prawo do udziału w zysku spółki. A zatem w zamian za przekazany wkład uzyska on prawo do odpowiedniego, określonego w umowie spółki cichej udziału w zyskach Wnioskodawcy, które nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku uznania realizacji inwestycji w postaci zapłaty Ceny Sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora oraz ewentualnej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT należało uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca wyraził również wątpliwość, czy realizacja przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej nie stanowi świadczenia usług na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu podatkiem.

Z opisu sprawy wynika, że Inwestor nabywa również prawo do wykorzystania na własne potrzeby przez ciągły okres 7 dni w danym roku kalendarzowym tylu Namiotów, w ile dokonał inwestycji, w terminie uzgodnionym pomiędzy Inwestorem oraz Wnioskodawcą. Prawo do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej nie jest elementem Ceny Sprzedaży. Cena Sprzedaży uwzględnia tylko i wyłącznie wartość środków pieniężnych przekazanych Wnioskodawcy przez Inwestora tytułem wniesienia wkładu pieniężnego do spółki cichej i nie uwzględnia ewentualnego wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy od Inwestora z tytułu udostępnienia Namiotu na własne potrzeby Inwestora. Zastrzeżone w treści Umowy Inwestycyjnej prawo Inwestora do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby jest tylko i wyłącznie świadczeniem ubocznym, mającym na celu zachęcenie Inwestora do realizacji Inwestycji. Poza Ceną Sprzedaży Inwestor nie jest zobowiązany do jakichkolwiek innych płatności na rzecz Wnioskodawcy.

Umowa Inwestycyjna ponadto, nie przewiduje, że Inwestor może zrezygnować z uprawnienia do wykorzystania na własne potrzeby tylu Namiotów, w ile dokonał inwestycji, albo uzyskać od Wnioskodawcy jakiekolwiek świadczenie zamienne (np. obniżkę Ceny Sprzedaży).

W świetle powyższego stwierdzić należy, że realizacja przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej ma charakter nieodpłatny, skoro ww. prawo nie jest elementem Ceny Sprzedaży, a rezygnacja z prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby nie ma wpływu na Cenę Sprzedaży jaką Inwestor jest zobowiązany uiścić na rzecz Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że w myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy wskazuje, że opodatkowaniu podlega jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności m.in. do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie.

Analizując natomiast treść art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu VAT podlega m.in. tylko takie nieodpłatne świadczenie usług, które nie ma żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika. Innymi słowy opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Przy czym, za usługi niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą (świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza) należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Natomiast przez usługi związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez dany podmiot.

W konsekwencji przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy ma zastosowanie tylko do tych spośród usług nieodpłatnych, które spełniają warunek w nim wymieniony, tj. dotyczy tych usług nieodpłatnych, które służą celom innym niż działalność gospodarcza podatnika. Jeśli ww. warunek nie jest spełniony, nie może być mowy o potraktowaniu usługi świadczonej nieodpłatnie jako usługi odpłatnej i objęcie jej zakresem opodatkowania VAT.

Odnosząc powołane regulacje prawne do przedstawionego opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro w treści Umowy Inwestycyjnej prawo Inwestora do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby jest świadczeniem mającym na celu zachęcenie Inwestora do realizacji Inwestycji, to realizacja przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej nie stanowi świadczenia usług na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę w rozumieniu przepisów art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług i w tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W analizowanym przypadku okoliczności sprawy wskazują, że realizowane świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu wyrażona w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy nie zostanie spełniona.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku uznania realizacji przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania realizacji inwestycji w postaci zapłaty Ceny Sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora oraz ewentualnej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę za świadczenia usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT oraz braku uznania realizacji przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT (pytania oznaczone we wniosku nr 7 i 8). Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych wydane zostały/zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin