Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.349.2020.2.MR
z 12 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2020 r. (data wpływu 28 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 października 2020 r. (data wpływu 30 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca opodatkowania świadczonych usług informatycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca opodatkowania świadczonych usług informatycznych. Wniosek uzupełniono w dniu 30 października 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytań oraz własne stanowisko Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

S.A. (dalej jako „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym w Polsce czynnym podatnikiem VAT oraz zarejestrowanym podatnikiem VAT-UE.

Wnioskodawca świadczy szeroko rozumiane usługi informatyczne oraz na zlecenie swoich kontrahentów, tworzy dla nich, wdraża i utrzymuje systemy informatyczne, a także realizuje różne projekty informatyczne.

Kontrahentami Wnioskodawcy (odbiorcami usług dostarczanych przez Wnioskodawcę) są przedsiębiorcy z Polski, Unii Europejskiej oraz z krajów trzecich, a także organy oraz urzędy administracji publicznej z krajów trzecich. W niektórych z tych państw trzecich (ale nie we wszystkich) funkcjonuje podatek obrotowy podobny do polskiego podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca świadczy usługi na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych z klientami w formie pisemnej albo dokumentowej.

W przypadku klientów będących przedsiębiorcami z krajów Unii Europejskiej, będących zarejestrowanymi podatnikami VAT, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz tych klientów są opodatkowywane na zasadzie odwrotnego obciążenia jako niepodlegające opodatkowaniu w Polsce, a podlegające rozliczeniu przez nabywcę na zasadzie odwrotnego obciążenia zgodnie z art. 28b ustawy o VAT.

W przypadku klientów będących przedsiębiorcami z krajów trzecich, zidentyfikowanych dla celów podatkowych (tzn. posiadających lokalny numer identyfikacji podatkowej), bez względu na to czy w państwie trzecim tacy klienci są zarejestrowani jako podatnicy podatku obrotowego o charakterze podobnym do VAT, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz tych klientów są uznawane za niepodlegające opodatkowaniu w Polsce.

W przypadku klientów będących organami i urzędami władzy publicznej z krajów trzecich, dla usług informatycznych innych niż sprzedaż praw lub udzielanie licencji i sublicencji, Wnioskodawca ma zamiar przyjąć zasadę, że bez względu na to, czy w państwie trzecim tacy klienci są zidentyfikowani dla celów podatkowych (tzn. posiadają lokalny numer identyfikacji podatkowej) i bez względu na to, czy są zarejestrowani jako podatnicy podatku obrotowego o charakterze podobnym do VAT, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz tych klientów są traktowane jako niepodlegające opodatkowaniu w Polsce.

W piśmie z dnia 26 października 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca podał następujące informacje:

1. Wnioskodawca wskazuje, że świadczone przez niego usługi informatyczne, o których mowa we wniosku, nie są usługami elektronicznymi (świadczone drogą elektroniczną) w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
2. Wnioskodawca wskazuje, że:
   • usługobiorcy będący przedsiębiorcami prowadzącymi działalność gospodarczą, nabywający usługi informatyczne od Wnioskodawcy, będą podatnikami, o których mowa w art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 tej ustawy, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, a także bez względu na to, czy są zarejestrowani i zidentyfikowani do celów podatku lub podatku od wartości dodanej w kraju trzecim;
   • usługobiorcy będący organami i urzędami władzy publicznej, nabywający usługi informatyczne od Wnioskodawcy, będą zdaniem Wnioskodawcy podatnikami, o których mowa w art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ albo są zidentyfikowani lub obowiązani do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej w kraju trzecim albo – zawierając umowy nabycia usług od Wnioskodawcy – wykonują czynności mieszczące się w ramach ich zadań, ale nabywają te usługi na podstawie umów cywilnoprawnych, a więc działają jak przedsiębiorcy.
3. Wnioskodawca wskazuje, że ww. usługobiorcy będą posiadali siedzibę działalności gospodarczej na terytorium następujących państw: Sudan Południowy, Zambia, Tanzania, Botswana.
4. Wnioskodawca wskazuje, że ww. usługobiorcy nie będą posiadali stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym miejscu niż ich siedziba działalności gospodarczej.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 26 października 2020 r.).

1. Czy w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego opodatkowaniu w Polsce polskim podatkiem od towarów i usług (VAT) podlegają usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów będących organami oraz urzędami władzy publicznej z krajów trzecich?
2. Czy w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego opodatkowaniu w Polsce polskim podatkiem od towarów i usług podlegają usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów z krajów trzecich (przedsiębiorców albo organów i urzędów administracji publicznej) niebędących zarejestrowanymi podatnikami funkcjonującego w kraju trzecim podatku obrotowego podobnego do polskiego podatku od towarów i usług?
3. Czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów będących przedsiębiorcami prowadzącymi działalność gospodarczą w kraju trzecim, w którym nie funkcjonuje podatek obrotowy podobny do polskiego podatku od towarów i usług, nie będą opodatkowane w Polsce, lecz w kraju, w którym klient ma siedzibę dla celów prowadzenia działalności gospodarczej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie wyrażonym w piśmie z dnia 26 października 2020 r.):

1. W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego opodatkowaniu w Polsce polskim podatkiem od towarów i usług (VAT) nie podlegają usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów będących organami oraz urzędami władzy publicznej z krajów trzecich.
2. W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego opodatkowaniu w Polsce polskim podatkiem od towarów i usług nie podlegają usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów z krajów trzecich (przedsiębiorców albo organów i urzędów administracji publicznej) niebędących zarejestrowanymi podatnikami funkcjonującego w kraju trzecim podatku obrotowego podobnego do polskiego podatku od towarów i usług.
3. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów będących przedsiębiorcami prowadzącymi działalność gospodarczą w kraju trzecim, w którym nie funkcjonuje podatek obrotowy podobny do polskiego podatku od towarów i usług, nie będą opodatkowane w Polsce, lecz w kraju, w którym klient ma siedzibę dla celów prowadzenia działalności gospodarczej.
   
   

Wynika to z poniższej argumentacji.

Ad 1.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do treści przepisu ust. 2 powyższego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednocześnie należy wskazać, że w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT stwierdza się, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to stanowi odzwierciedlenie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), który stanowi, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W świetle unormowań prawa unijnego i bogatego orzecznictwa TSUE w tym zakresie, organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy są uważane za podatników, gdy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, w wyniku których, wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji. I tak, w sprawie Carpaneto Piacentino (sprawy połączone C-231/87 i C-129/88), Trybunał orzekł, że „działalność prowadzona jak w rozumieniu tego przepisu to działalność, jaką prowadzą organy podlegające prawu publicznemu na mocy szczególnego reżimu prawnego mającego do nich zastosowanie, natomiast nie obejmuje ona działalności prowadzonej przez nie w takich samych warunkach prawnych, jak mające zastosowanie do podmiotów prywatnych”.

Wykonywanie transakcji w ramach czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkuje uznaniem organów publicznych za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy. Taki organ władzy publicznej będzie traktowany tak samo jak każdy inny podmiot w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, wykraczających poza zadania nałożone odrębnymi przepisami.

Podsumowując tę część uzasadnienia wniosku, co do zasady organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Natomiast kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy o VAT.

Przede wszystkim należy wskazać, że przy ustalaniu miejsca świadczenia usług istotne jest czy usługa jest świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a tej ustawy, czy też na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania rozdziału 3 w zakresie określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Powołany powyżej art. 28a ustawy o VAT wprowadza drugą definicję podatnika do tej ustawy, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Użyta w przedmiotowym przepisie nazwa „podatnik” odnosi się w zasadzie do „przedsiębiorcy” prowadzącego działalność gospodarczą. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Ustawodawca wskazując na działalność gospodarczą odnosi się do jej definicji zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT z jednoczesnym uwzględnieniem art. 15 ust. 6 tej ustawy. Za podatników, w świetle art. 28a pkt 1 ustawy o VAT, uznawane są również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Natomiast przepis art. 28a pkt 2 ustawy o VAT uszczegóławia normę zawartą w pkt 1 lit. a, przez wskazanie, że pojęcie podatnika, na potrzeby ustalania miejsca świadczenia usług, obejmuje również sytuację, gdy podatnik, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą, nabywa usługi dla czynności niepodlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Przy czym, w myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów ustawy o VAT wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a tej ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednocześnie ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami została określona w art. 28c ustawy o VAT, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

Natomiast na podstawie art. 28c ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, co do zasady, usługa świadczona na rzecz podmiotów niebędących podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT inna niż wskazana w art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n tej ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, chyba, że jest świadczona ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego ta usługa jest świadczona.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego klienci Wnioskodawcy będący organami i urzędami władzy publicznej z krajów trzecich spełniają definicję „podatnika” w rozumieniu art. 28a pkt 1) lit. a) w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, ponieważ zawierając umowy nabycia usług od Wnioskodawcy wykonują czynności mieszczące się w ramach ich zadań, ale nabywają te usługi na podstawie umów cywilnoprawnych, a więc działają jak przedsiębiorcy.

W wyroku z dnia 27 lutego 2007 r. (III SA/Wa 4312/06, M. Pod. 2007/4, s. 41) WSA w Warszawie trafnie zauważył, że „kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne lub bardzo zbliżone czynności bądź transakcje mogą być dokonywane przez podmioty prywatne a(np. przedsiębiorców)”.

W konsekwencji, uwzględniając treść art. 15 ust. 6 ustawy o VAT należy uznać, że w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca prawidłowo określi miejsce świadczenia usług na rzecz klientów będących organami oraz urzędami władzy publicznej z krajów trzecich jako będące poza granicami Polski z uwagi na to, że klienci Wnioskodawcy będący organami i urzędami władzy publicznej z krajów trzecich spełniają definicję „podatnika” w rozumieniu art. 28a pkt 1) lit. a) w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, ponieważ zawierając umowy nabycia usług od Wnioskodawcy wykonują czynności mieszczące się w ramach ich zadań, ale nabywając te usługi na podstawie umów cywilnoprawnych, a więc działają jak przedsiębiorcy.

Ad 2. i Ad 3.

Z powodów szczegółowo opisanych w pkt Ad 1. powyżej, w przypadku klientów Wnioskodawcy będących organami i urzędami administracji publicznej z krajów trzecich, dla określenia przez Wnioskodawcę miejsca świadczenia usług na podstawie przepisów art. 15 ust. 1, 2 i 6, art. 28a i art. 28b ust. 1 i art. 28c ustawy o VAT znaczenie mają tylko okoliczności wskazane w pkt Ad 1., a nie to czy w kraju trzecim funkcjonuje podatek obrotowy podobny do polskiego podatku od towarów i usług ani to, czy klienci Wnioskodawcy będą albo nie będą zarejestrowanymi podatnikami takiego podatku.

W przypadku klientów Wnioskodawcy będących przedsiębiorcami z krajów trzecich, dla potrzeb stosowania przepisów o miejscu świadczenia istotne znaczenie ma tylko okoliczność, czy klient Wnioskodawcy będzie podmiotem prowadzącym w kraju trzecim działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT względnie podmiot prowadzący „działalność gospodarczą odpowiadającą działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy”, bez względu na cele i rezultaty takiej działalności.

Działalnością gospodarczą jest każda aktywność określona w ustawie o VAT, niezależnie od tego, gdzie jest ona wykonywana. W konsekwencji, „podatnikiem” dla potrzeb stosowania przepisów o miejscu świadczenia usług będzie każdy Klient Wnioskodawcy będący przedsiębiorcą z kraju trzeciego, niezależnie od tego, czy w kraju trzecim funkcjonuje podatek obrotowy podobny do polskiego podatku od towarów i usług oraz niezależnie od tego, czy klienci Wnioskodawcy będą albo nie będą zarejestrowanymi podatnikami takiego podatku.

Taki sposób wykładni przepisów ustawy o VAT w zakresie określenia miejsca świadczenia usług znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo NSA w wyroku z dnia 19 marca 2014 r. (I FSK 586/13, LEX nr 1463722) wskazał, że podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy jest nie tylko podatnik mający siedzibę na terytorium Polski, lecz także każdy podmiot mający siedzibę w innym państwie Unii Europejskiej lub państwie trzecim, jeżeli tylko prowadzi samodzielnie w dowolnym miejscu działalność gospodarczą. W ocenie Sądu, definicja podatnika nie odwołuje się bowiem w żadnym stopniu do kryterium terytorialności. Podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT (a tym samym również art. 28a tej ustawy) będzie zatem również spółka z siedzibą w innym państwie UE, jak również spółka mająca siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych (pomimo że w państwie tym nie został wprowadzony VAT ani podobny podatek), jeżeli tylko prowadzą one działalność gospodarczą w rozumieniu tej ustawy.

W związku z powyższym należy również uznać, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów będących przedsiębiorcami prowadzącymi działalność gospodarczą w kraju trzecim, w którym nie funkcjonuje podatek obrotowy podobny do polskiego podatku od towarów i usług nie będą opodatkowane w Polsce, lecz w kraju, w którym klient ma siedzibę dla celów prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.