Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.401.2020.1.AK
z 9 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 września 2020 r. (data wpływu 22 września 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w świetle art. 9b ust. 2 ustawy o CIT, po zmianie metody ustalania różnic kursowych na metodę rachunkową, zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczania odpowiednio do przychodów podatkowych lub kosztów uzyskania przychodów wszystkich dodatnich lub ujemnych różnic kursowych ustalonych zgodnie z przepisami rachunkowymi rozpoznanych w odniesieniu do pozycji rozliczeń SPV, które ujmowane są w księgach rachunkowych Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w świetle art. 9b ust. 2 ustawy o CIT, po zmianie metody ustalania różnic kursowych na metodę rachunkową, zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczania odpowiednio do przychodów podatkowych lub kosztów uzyskania przychodów wszystkich dodatnich lub ujemnych różnic kursowych ustalonych zgodnie z przepisami rachunkowymi rozpoznanych w odniesieniu do pozycji rozliczeń SPV, które ujmowane są w księgach rachunkowych Spółki.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest podmiotem prowadzącym działalność finansową. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka świadczy zarówno usługi leasingu operacyjnego wskazane w art. 17b ustawy CIT, jak i leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f ustawy CIT, w walucie polskiej, w walutach obcych oraz denominowane w walutach obcych (tj. zawierające klauzulę waloryzacyjną do kwoty określonej w walucie obcej). Spółka udziela także pożyczek w walucie polskiej i w walutach obcych. Ponadto, Spółka ponosi również koszty z tytułu nabycia usług lub towarów, które mogą być wyrażone w walucie polskiej lub walutach obcych.

Obecnie Spółka ustala różnice kursowe dla potrzeb rozliczenia podatku dochodowego w oparciu o tzw. metodę podatkową, o której mowa w art. 9b ust. 1 pkt 1 ustawy CIT tj. zgodnie z przepisami art. 15a ustawy CIT, uwzględniając jedynie zrealizowane różnice kursowe w sytuacjach enumeratywnie wymienionych w ww. przepisie.

Spółka rozważa zmianę metody ustalania różnic kursowych dla celów podatkowych z tzw. metody podatkowej, określonej w art. 15a ustawy CIT, na tzw. metodę rachunkową, określoną w art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy CIT.

Spółka sporządza sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (dalej: „MSR”) oraz Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (dalej: „MSSF”). Rok finansowy i podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Spółka zgodnie z ustawą o rachunkowości stosuje MSR/MSSF, więc zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości będzie ustalać różnice kursowe na podstawie stosowanych przez siebie zasad rachunkowości, tj. MSR/MSSF.

Sprawozdanie finansowe Wnioskodawcy podlega i będzie podlegać badaniu przez podmiot uprawniony tj. zewnętrznego audytora. Spółka zamierza poinformować właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze stosowania rachunkowej metody rozpoznawania różnic kursowych w terminie i trybie określonym w art. 9b ust. 3 ustawy CIT oraz stosować powyższą metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe.

Celem pozyskania finansowania potrzebnego do prowadzonej wyżej opisanej działalności gospodarczej Spółka przeprowadza transakcje sekurytyzacji wierzytelności w odniesieniu do (i) wierzytelności wynikających z umów leasingu zawartych przez Spółkę jako finansującego, (ii) wierzytelności wynikających z umów pożyczek zawartych przez Spółkę jako pożyczkodawcę (dalej: „Sekurytyzacja” lub „Transakcja”).

Wierzytelności leasingowe będące przedmiotem Transakcji wynikają zarówno z umów leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustawy CIT, jak i finansowego, o którym mowa w art. 17f ustawy CIT. Przedmiotem umów leasingu są oraz mogą być w szczególności środki transportu, w skład których wchodzą również pojazdy samochodowe a także maszyny i urządzenia. Przedmiotem Transakcji są oraz będą zarówno wierzytelności w EUR i PLN.

Pierwsza umowa sprzedaży wierzytelności w EUR została zawarta w grudniu 2018 r.

Sekurytyzacja jest realizowana poprzez odpłatny przelew wierzytelności leasingowych i pożyczkowych dokonywany przez Spółkę do spółki celowej. Spółka celowa została utworzona w Irlandii (dalej: „SPV”) i jest rezydentem podatkowym Irlandii. SPV nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. SPV nie jest powiązana kapitałowo lub organizacyjnie ze Spółką. Przedmiotem działalności SPV jest oraz będzie wyłącznie nabywanie wierzytelności oraz uzyskanie finansowania (w szczególności, poprzez emisję papierów wartościowych), a także wykonywanie czynności z tym związanych - SPV została powołana i istnieje wyłącznie w celu przeprowadzenia i obsługi Transakcji - nabycia wierzytelności, emisji obligacji oraz innych czynności związanych z Transakcją.

Sekurytyzacja dla celów rachunkowych jest ujmowana zgodnie z MSR/MSSF. Jest to inna prezentacja niż ujęcie prawne i podatkowe, a mianowicie z perspektywy rachunkowej transakcja ta nie jest rozpoznawana jako sprzedaż wierzytelności, lecz jako zobowiązanie Spółki z tytułu Sekurytyzacji wierzytelności. Powyższe wynika z faktu, że sprzedawane wierzytelności nie spełniają kryteriów do zaprzestania ich ujmowania jako aktywa w sprawozdaniu z sytuacji finansowej przez Spółkę zgodnie wymogami MSR i MSSF - na skutek czego są dalej ujmowane w księgach Spółki.

W następstwie powyższego, Wnioskodawca ujmuje w swoich księgach zobowiązanie finansowe z tytułu otrzymanego wynagrodzenia w związku z zawarciem umowy Sekurytyzacji. Zobowiązanie to wynika z faktu przekazania przez Spółkę praw do przyszłych przepływów ze sprzedawanego portfela leasingowego i pożyczkowego Spółki. Jako zobowiązanie Wnioskodawca wykazuje zobowiązanie wobec inwestorów zewnętrznych (z tytułu emisji obligacji) jak również zobowiązanie z tytułu pożyczki podporządkowanej udzielonej SPV przez Spółkę. W odniesieniu do obligacji, są one emitowane przez SPV i obejmowane przez inwestorów zewnętrznych. Mając na uwadze opisany powyżej sposób księgowania, koszty odpowiadające kosztom SPV z tytułu odsetek od pożyczek podporządkowanych oraz koszty związane z emisją obligacji (koszty odsetek) są również ujmowane przez Spółkę w jej księgach rachunkowych jako koszty pozyskanego finansowania.

Zobowiązanie finansowe odpowiadające zobowiązaniu SPV z tytułu emisji obligacji początkowo ujmowane jest w wartości godziwej, po początkowym ujęciu wyceniane jest w księgach rachunkowych Spółki według tzw. skorygowanej ceny nabycia (zamortyzowanego kosztu), natomiast należność i zobowiązanie z tytułu pożyczki podporządkowanej wyceniane jest w księgach Spółki do wartości godziwej.

Dodatkowo, Spółka ujmuje w księgach rachunkowych „na bieżąco” zgodnie z zasadą memoriału koszty odpowiadające kwotom ponoszonym przez SPV na obsługę bieżącej działalności (głównie z tytułu wynagrodzenia zewnętrznych podmiotów świadczących usługi na rzecz SPV takie jak obsługa administracyjna, księgowa, prawna etc.).

Umowa Sekurytyzacji przewiduje konieczność przekazywania przez Spółkę do SPV otrzymanych od leasingobiorców oraz pożyczkobiorców spłat. W związku z powyższym, Wnioskodawca w okresach miesięcznych dokonuje przelewów spłat należności do SPV na podstawie wykonania umowy serwisowej. Z uwagi na określony w umowie obowiązek utrzymywania stałego poziomu kapitału (we wskazanym w umowie okresie), Spółka w miejsce spłaconych i przekazanych wierzytelności leasingowych i pożyczkowych (a także w miejsce odkupionych od SPV wierzytelności wygasających oraz niespełniających warunków kwalifikowalności - określonych w umowie) dokonuje sprzedaży dodatkowych wierzytelności (w kwocie równej spłatom oraz odkupionym wierzytelnościom w danym okresie). Opisane wzajemne rozliczenia pomiędzy SPV a Spółką księgowane są przez konto rozrachunków. Wzajemne rozliczenie powyższych rozrachunków (tj. spłat przekazywanych do SPV, dodatkowej sprzedaży wierzytelności, odkupu wierzytelności, itp.) w zakresie transakcji walutowych, mogą skutkować powstaniem różnic kursowych ujmowanych w księgach rachunkowych Wnioskodawcy. Różnice te na ten moment nie stanowią różnic kursowych podatkowych, o których mowa w art. 15a ustawy CIT, zgodnie z metodą podatkową ustalania różnic kursowych stosowaną dotychczas przez Spółkę.

Po zbyciu Wierzytelności do SPV, Spółka pełni funkcję tzw. serwisera w zakresie administrowania przedmiotowymi Wierzytelnościami. Usługi te są świadczone przez Spółkę w oparciu o odpowiednią umowę o obsługę nabytych wierzytelności. W zakres świadczonych przez Spółkę usług w związku z pełnieniem funkcji serwisera wchodzą m.in.: wydawanie dłużnikom zaświadczeń i udzielanie im wyjaśnień, prowadzenie dokumentacji, odbieranie wpłat od dłużników, prowadzenie korespondencji z dłużnikami, wysyłanie monitów, przekazywanie wpłat z tytułu spłaty wierzytelności na rachunek SPV. W zamian za świadczone usługi serwisowania wierzytelności Spółka otrzymuje od SPV określone wynagrodzenie. Opłata serwisowa jest ujmowana w księgach Spółki jako przychód podatkowy, natomiast od strony rachunkowej opłata serwisowa jest przychodem oraz kosztem rachunkowym odpowiadającym kosztowi SPV z tego tytułu, z punktu widzenia ekonomicznego Spółka nie uzyskuje na tej transakcji korzyści.

Przelew wierzytelności leasingowych do SPV nie jest połączony z przeniesieniem na SPV własności przedmiotów leasingu objętych umowami leasingu. W konsekwencji, pomimo przeniesienia wierzytelności leasingowych na SPV, to Spółka w dalszym ciągu pozostaje stroną umów leasingu. Spółka wystawia również faktury na leasingobiorców na poszczególne raty leasingowe, wchodzące w skład wierzytelności przelanych na SPV. Analogicznie, w odniesieniu do umów pożyczek, to Spółka pozostaje pożyczkodawcą, pomimo, że prawo do otrzymywania spłat kwoty głównej pożyczek, należnych odsetek i innych wynikających z nich wierzytelności jest przeniesione na SPV.

Podsumowując, koszty odpowiadające kosztom SPV związanym z pożyczką podporządkowaną, z obsługą obligacji, bieżącą działalnością SPV oraz pozycjami rozrachunków są w całości ujmowane przez Spółkę w księgach rachunkowych jako koszty rachunkowe, natomiast z punktu widzenia podatkowego są traktowane przez Spółkę jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca wykazuje w swoich księgach walutowe należności, zobowiązania oraz przychody i koszty odpowiadające należnościom, zobowiązaniom, przychodom oraz kosztom SPV, Spółka rozpoznaje również różnice kursowe dla celów rachunkowych od tych pozycji. Dodatnie lub ujemne różnice kursowe ustalone zgodnie z przepisami rachunkowymi w odniesieniu do pozycji rozliczeń SPV ujmowanych dla celów rachunkowych przez Spółkę mogą powstawać m.in. w związku z kosztami odpowiadającymi kosztom odsetkowym SPV z tytuły pożyczki podporządkowanej, kosztom SPV z tytułu emisji obligacji, kosztom wynagrodzenia za usługi świadczone na rzecz SPV przez podmioty trzecie, kosztom obsługi serwisowej zapewnianej SPV przez Spółkę, a także w związku z rozliczeniami z tytułu spłat należności leasingowych i pożyczkowych przekazywanych do SPV, a także dodatkowymi sprzedażami wierzytelności do SPV, czy też odkupionymi od SPV wierzytelnościami, które wykazywane są w księgach rachunkowych Spółki. Należy także wskazać, iż poza ww. kategoriami należności, zobowiązań, kosztów i przychodów odpowiadającym należnościom, zobowiązaniom, przychodom oraz kosztom SPV, różnice kursowe mogą być związane również z innymi pozycjami rozliczeń SPV związanych z Sekurytyzacją, które Spółka także rozpoznaje w swoich księgach rachunkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 9b ust. 2 ustawy CIT, po zmianie metody ustalania różnic kursowych na metodę rachunkową, zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczania odpowiednio do przychodów podatkowych lub kosztów uzyskania przychodów wszystkich dodatnich lub ujemnych różnic kursowych ustalonych zgodnie z przepisami rachunkowymi w odniesieniu do pozycji rozliczeń SPV, które ujmowane są w księgach rachunkowych Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 9b ust. 2 ustawy CIT, po zmianie metody ustalania różnic kursowych na metodę rachunkową, zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczania odpowiednio do przychodów podatkowych lub kosztów uzyskania przychodów wszystkich dodatnich lub ujemnych różnic kursowych ustalonych zgodnie z przepisami rachunkowymi rozpoznanych w odniesieniu do pozycji rozliczeń SPV, które ujmowane są w księgach rachunkowych Spółki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Stosownie do art. 9b ust. 1 ustawy CIT podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a ustawy CIT, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem, że w okresie, o którym mowa w ust. 3 (tj. okresie nie krótszym niż 3 lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda) sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.
   
   

Zgodnie z art. 9b ust. 2 ustawy CIT podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym, że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Wnioskodawca odczytuje zamiar ustawodawcy zawarty w art. 9b ust. 2 ustawy CIT, jako uproszczenie metodologii kalkulacji różnic kursowych przez podatników i umożliwienia podatnikom wykazywania różnic kursowych, zarówno dla celów rachunkowych, jak i podatkowych według jednolitej metodologii. Powyższe rozumienie znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu rządowego projektu nowelizacji ustawy CIT (druk sejmowy nr 733), zgodnie z którym celem wprowadzenia omawianych regulacji było umożliwienie „ustalania przez podatników różnic kursowych zgodnie z przyjętymi przez nich rozwiązaniami, stosowanymi wg przepisów prawa bilansowego”.

Zadaniem Wnioskodawcy, podatnicy, którzy wybrali rachunkową metodę ustalania różnic kursowych powinni konsekwentnie zaliczać odpowiednio do przychodów podatkowych lub kosztów ich uzyskania ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe ustalone zgodnie z przepisami o rachunkowości. W opinii Spółki, w przypadku dokonania wyboru rachunkowej metody ustalania różnic kursowych, rozwiązania wynikające z zasad rachunkowości określają skutek w podatku dochodowym od osób prawnych związany z różnicami kursowymi. Wobec tego, rozpoznawanie różnic kursowych na podstawie prawa bilansowego powinno być tożsame z rozpoznawaniem tych samych różnic na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Dodatkowo Spółka pragnie podkreślić, iż przepisy o rachunkowości regulujące zasady ustalania różnic kursowych nie różnicują trybu ustalania tych różnic w zależności od tego, czy dany przychód/koszt ma charakter podatkowy/niepodatkowy. Wskazana zasada ustalania różnic kursowych nie podlega również modyfikacjom na podstawie innych przepisów ustawy CIT. Należy bowiem wskazać, że przepisy art. 9b nie rozróżniają traktowania dla celów podatku dochodowego od osób prawnych różnic kursowych w zależności od podatkowej kwalifikacji wybranych zdarzeń gospodarczych w walucie obcej, których dotyczą te różnice.

W rezultacie, w ocenie Wnioskodawcy, wszystkie różnice kursowe ujęte zgodnie z przepisami o rachunkowości w księgach rachunkowych powinny zostać rozpoznane „automatycznie” jako przychody lub koszty podatkowe tego podatnika. Oznacza to, że podatnicy, którzy zdecydowali się na stosowanie metody rachunkowej ustalania różnic kursowych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, nie są zobligowani do weryfikacji, czy dana różnica kursowa jest ustalana od pozycji rozpoznawanej w sposób analogiczny na gruncie podatku CIT lub mającej znaczenie na gruncie podatku CIT.

Zdaniem Spółki, po zmianie metody ustalania różnic kursowych na metodę rachunkową, na podstawie przepisów o rachunkowości kosztem lub przychodem podatkowym Spółki będą wszelkie różnice kursowe wynikające z przepisów prawa rachunkowego, zarówno zrealizowane, jak i niezrealizowane. Spółka pragnie podkreślić, że wykazuje w swoich księgach rachunkowych pozycje rozliczeń (należności, zobowiązania, przychody oraz koszty) odpowiadające pozycjom rozliczeń SPV, co jest zgodne z wymogami wynikającymi ze standardów rachunkowości stosowanych przez Spółkę. W konsekwencji, różnice kursowe od tych pozycji rozliczeń wykazywanych w księgach rachunkowych Spółki, stanowią różnice kursowe rachunkowe dla Spółki. W świetle powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że będzie miała prawo rozpoznać odpowiednio jako przychody lub koszty podatkowe dodatnie lub ujemne różnice kursowe rozpoznane od pozycji rozliczeń SPV ujmowanych w księgach rachunkowych Spółki.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 lipca 2013 r., sygn. ILPB4/423-133/13-2/MC, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Wszystkie różnice kursowe ujęte zgodnie z przepisami o rachunkowości w księgach rachunkowych powinny zostać rozpoznane niejako automatycznie jako przychody lub koszty podatkowe. Oznacza to, że podatnicy, którzy zdecydowali się na stosowanie metody rachunkowej ustalania różnic kursowych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, nie są zobligowani weryfikować, czy dana różnica kursowa jest ustalana od pozycji mającej znaczenie dla rozliczeń na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych”.

Podobnie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 23 stycznia 2012 r. sygn. ILPB3/423-503/11-3/EK, w której organ podatkowy potwierdził jako prawidłowe stanowisko podatnika, który argumentował, że jeżeli: „(...) stosuje rachunkową metodę ustalania różnic kursowych, wskazaną w art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to ma obowiązek zaliczać odpowiednio do przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów wszystkie różnice kursowe ustalone w trybie i w rozumieniu przepisów o rachunkowości (w tym dotyczące pozycji niepodatkowych oraz pozycji, dla których ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje inny niż ustawa o rachunkowości moment zaliczenia do przychodów bądź kosztów uzyskania przychodów), bez konieczności dodatkowej weryfikacji tych różnic kursowych w oparciu o inne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w szczególności art. 12-16 ww. ustawy), przy czym zgodność z ustawą o rachunkowości weryfikowana jest w wyniku wydania pozytywnej opinii biegłego rewidenta badającego sprawozdanie finansowe Spółki za dany rok obrotowy”.

Zbieżne stanowisko zostało również wyrażone w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 marca 2010 r., sygn. IPPB5/423-850/09-4/IŚ oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 lutego 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-294/09/JD.

Zdaniem Spółki prawidłowość ustalenia różnic kursowych w rozumieniu prawa bilansowego powinna podlegać sprawdzeniu przez podmiot dokonujący badania sprawozdania finansowego podatnika. W konsekwencji, w przypadku podmiotów stosujących rachunkową metodę ustalania różnic kursowych, istotne znaczenie dla możliwości zakwalifikowania różnic kursowych do kosztów i przychodów podatkowych ma ocena biegłego rewidenta badającego sprawozdanie finansowe jednostki. Z powyższego wynika, iż zaakceptowanie i nie stwierdzenie błędów przez biegłego rewidenta w sprawozdaniu finansowym Spółki będzie pozytywną i wystarczającą przesłanką do zakwalifikowania rozpoznanych przez Spółkę rachunkowych różnic kursowych od pozycji rozliczeń SPV wykazywanych w księgach rachunkowych Spółki jako przychody lub koszty podatkowe Spółki.

Podsumowując, wobec przytoczonych powyżej argumentów, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w świetle art. 9b ust. 2 ustawy CIT, po zmianie metody ustalania różnic kursowych na metodę rachunkową, zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczania odpowiednio do przychodów podatkowych lub kosztów uzyskania przychodów wszystkich dodatnich lub ujemnych różnic kursowych ustalonych zgodnie z przepisami rachunkowymi, rozpoznanych w odniesieniu do pozycji rozliczeń SPV, które Wnioskodawca ujmuje w swoich księgach rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406; dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez firmy audytorskie.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka rozważa zmianę metody ustalania różnic kursowych dla celów podatkowych z tzw. metody podatkowej, określonej w art. 15a ustawy o CIT, na tzw. metodę rachunkową, określoną w art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

W myśl art. 9b ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Zgodnie z art. 9b ust. 3 ustawy o CIT, w przypadku wyboru metody, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy mają obowiązek stosować tę metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda. Podatnicy informują o wyborze tej metody w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, składanym za rok podatkowy, w którym rozpoczęli jej stosowanie.

Stosownie do postanowień art. 9b ust. 5 ustawy o CIT, w przypadku wyboru metody ustalania różnic kursowych, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy na pierwszy dzień roku podatkowego, w którym została wybrana ta metoda, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów naliczone różnice kursowe ustalone na podstawie przepisów o rachunkowości na ostatni dzień poprzedniego roku podatkowego. Od pierwszego dnia roku podatkowego, w którym wybrali tę metodę, stosują zasady, o których mowa w ust. 2.

Jak wynika z powyższego, wybór przez podatnika metody rachunkowej rozliczania różnic kursowych uprawnia go do stosowania wyłącznie przepisów ustawy o rachunkowości przy określeniu różnic kursowych dla celów podatkowych.

Bezpośrednią konsekwencją odesłania do przepisów o rachunkowości w przypadku wyboru tzw. metody rachunkowej ustalania różnic kursowych jest konieczność analogicznego, jak na gruncie przepisów o rachunkowości, prezentowania różnic kursowych dla celów podatkowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, przy dokonywaniu interpretacji zapisów art. 9b ust. 2 ustawy o CIT, czyli w stosunku do podatników, którzy wybrali „metodę rachunkową” ustalania różnic kursowych, w pełni uzasadnionym staje się stwierdzenie, że zapisy te w całości dotyczą kwestii zaliczania do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów różnic kursowych.

Tym samym należy uznać, że w art. 9b ust. 2 ustawy o CIT, jako podlegające zaliczeniu - przez podatników, którzy wybrali „metodę rachunkową” - odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów podlegają ujęte w księgach rachunkowych:

• różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych,
• różnice kursowe wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej oraz
• różnice kursowe z wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych.
  
  

Przy czym, chodzi tu o różnice kursowe ustalone zgodnie z przepisami o rachunkowości i w rozumieniu przepisów o rachunkowości.

Podatkowe rozwiązanie dotyczące różnic kursowych sprowadza się do reguły, że podatnicy, którzy wybrali metodę rachunkową ustalania różnic kursowych, w sposób konsekwentny zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów podatkowych ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z transakcji walutowych i wyceny aktywów oraz pasywów, a także wyceny pozabilansowej pozycji w walutach obcych (art. 9b ust. 2 ustawy o CIT).

W takiej sytuacji rozwiązania wynikające z rachunkowości określają skutek w podatku dochodowym od osób prawnych związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest modyfikowana innymi przepisami ustawy o CIT.

Reasumując, skoro Wnioskodawca zamierza dokonać wyboru ustalania różnic kursowych w oparciu o przepisy ustawy o rachunkowości, to powstałe różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości powinny zostać rozpoznane także jako różnice kursowe w ujęciu podatkowym.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy w świetle art. 9b ust. 2 ustawy o CIT, po zmianie metody ustalania różnic kursowych na metodę rachunkową, zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczania odpowiednio do przychodów podatkowych lub kosztów uzyskania przychodów wszystkich dodatnich lub ujemnych różnic kursowych ustalonych zgodnie z przepisami rachunkowymi rozpoznanych w odniesieniu do pozycji rozliczeń SPV, które ujmowane są w księgach rachunkowych Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.