Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.442.2020.2.MM
z 13 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2020 r. (data wpływu 30 lipca 2020 r.) uzupełnionym pismem Wnioskodawcy z dnia 28 września 2020 r. (data wpływu 28 września 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 11 września 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika zobowiązanego do rozliczenia podatku VAT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika zobowiązanego do rozliczenia podatku VAT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 września 2020 r. (data wpływu 28 września 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. Sp. k. posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka zidentyfikowana jest również na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (PL-NIP).

Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest skup i przetwarzanie odpadów zawierających metale szlachetne i ołów. Wnioskodawca specjalizuje się w recyklingu katalizatorów metalowych oraz ceramicznych, zarówno samochodowych, jak i wykorzystywanych w zakładach przemysłu chemicznego i petrochemii.

Wnioskodawca współpracuje z wieloma firmami nie tylko z Polski, ale także z całego świata.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ma zamiar dokonywać zakupu towaru - monolitu (ceramicznego) w ramach tzw. transakcji łańcuchowych.

Schemat transakcji łańcuchowej będzie przedstawiać się następująco:

Pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw, tj. dostawca z UE, z innego kraju niż Polska (dalej: Dostawca nr 1), będzie dokonywał dostawy towaru (monolitu) na rzecz podmiotu, którego siedziba będzie znajdowała się poza terytorium UE (dalej: Dostawca nr 2).

Dostawca nr 2, jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw, dokona następnie dostawy tego samego towaru (monolitu) na rzecz Wnioskodawcy, który będzie finalnym odbiorcą (nabywcą) tego towaru.

Transport towaru (monolitu) odbywać się będzie w ten sposób, że towar będzie fizycznie transportowany bezpośrednio od Dostawcy nr 1 do Wnioskodawcy. Towar przemieszczany będzie zatem pomiędzy krajami UE i wyłącznie na terytorium UE.

Za transport towaru będzie odpowiedzialny drugi w kolejności podatnik, czyli Dostawca nr 2, który będzie organizował transport towaru, jak i ponosił jego koszty. Transport zapewne będzie się odbywać na warunkach (…).

Dostawca nr 2 na moment dokonywania transakcji nie będzie posiadał siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Nie będzie on również zarejestrowany na potrzeby VAT w Polsce.

Ponadto w piśmie z dnia 28 września 2020 r., będącym uzupełnieniem do wniosku, Wnioskodawca doprecyzował opis zdarzenia przyszłego następująco:

1. W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania, czy Dostawca 2 będzie zarejestrowany w państwie UE Dostawcy 1, Wnioskodawca wskazał, że według informacji posiadanych przez Wnioskodawcę, Dostawca 2 nie będzie zarejestrowany w państwie UE Dostawcy 1.
   
2. Odnosząc się do pytania w zakresie wskazania, czy Dostawca 2 poda na potrzeby transakcji Dostawcy 1 numer identyfikacyjny nadany mu przez państwo UE Dostawcy 1, Wnioskodawca wskazał, że z uwagi na fakt, że Dostawca 2 nie będzie zarejestrowany w państwie UE Dostawcy 1, to Dostawca 2 na potrzeby transakcji z oczywistych względów nie poda Dostawcy 1 numeru identyfikacyjnego nadanego mu przez państwo UE Dostawcy 1.
3. Odpowiadając na pytanie dotyczące wskazania, jakie czynności związane z obsługą transportu wykonuje Dostawca 2, czy Dostawca 2 ponosi ryzyko związane z utrata lub zniszczeniem towaru w związku z realizacją transportu, Wnioskodawca wskazał, że jak zostało wskazane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Dostawca 2 organizuje i opłaca transport towarów do Wnioskodawcy. Ryzyko związane z utratą lub zniszczeniem towaru w związku z realizacją transportu powinien ponosić Dostawca 2, przy czym Wnioskodawca nie zna szczegółów umowy na dostawę towarów łączących Dostawcę 1 i Dostawcę 2. Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że nie jest on odpowiedzialnym za transport towarów. W tym m.in. nie ponosi ryzyka związanego z utratą lub zniszczeniem towaru w związku z realizacją transportu.
4. W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania, który podmiot w opisanym łańcuchu dostaw ponosi koszty związane z dostawą towarów, Wnioskodawca wskazał, że koszty związane z dostawą towarów (transportu) ponosi Dostawca 2.
5. Odnosząc się do pytania w zakresie wskazania, w którym momencie (w jakim kraju) przechodzi na Wnioskodawcę prawo do rozporządzania zakupionym towarem jak właściciel (następuje dostawa towarów), Wnioskodawca wskazał, że dostawa towarów następuje na terytorium Polski (co do zasady wg Incoterms DAG (…)).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanej powyżej sytuacji, Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT w trybie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, czyli Wnioskodawca stanie się podatnikiem jako nabywca wskazanego towaru?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji podatnikiem z tytułu dostawy towaru dokonanej dla Spółki stanie się właśnie Spółka i ona będzie obowiązana rozliczyć kwotę VAT należnego od tej dostawy i wykazać to rozliczenie w deklaracji VAT-7 w poz. 32-33. Stawka VAT, która będzie miała zastosowanie, będzie stawką krajową dla nabywanego towaru (monolitu), czyli zasadniczo 23%.

Uzasadnienie stanowiska w sprawie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Jednocześnie, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Następnie w przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy o VAT, uregulowano zasady dotyczące opodatkowywania transakcji i określenia miejsca opodatkowania przy dostawie towarów w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, to jest transakcji, w których kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy.

W przypadku takich transakcji łańcuchowych uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Oznacza to, że w opisanym przypadku wystąpią 2 transakcje:

(1) od Dostawcy nr 1 do Dostawcy nr 2 oraz

(2) od Dostawcy nr 2 do Wnioskodawcy.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy (opodatkowania dostawy).

W przypadku transakcji łańcuchowych kluczowym zagadnieniem staje się w pierwszej kolejności ustalenie miejsca dostawy (opodatkowania) towarów, jako że w danym przypadku towar ulega przemieszczeniu pomiędzy różnymi państwami UE.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (to jest tzw. dostawa ruchoma).

Z postanowień zawartych w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2020 r. wynika, że w przypadku, gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

W myśl natomiast art. 22 ust. 2b ustawy o VAT w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

W przypadku gdy podmiot pośredniczący - zgodnie z art. 22 ust. 2c ustawy o VAT - przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Zgodnie z art. 22 ust. 2d ustawy o VAT przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz, czyli w opisywanej sytuacji podmiotem pośredniczącym będzie Dostawca nr 2.

Jak stanowi natomiast art. 22 ust. 3 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Te ostatnie przypadki identyfikują tzw. dostawę nieruchomą. W transakcji łańcuchowej tylko jednak z dostaw może być dostawą ruchomą, a wszystkie pozostałe (niezależnie od tego, ile ich będzie) będą dostawami nieruchomymi (i według tych zasad opodatkowanymi).

Wobec powyższego, w celu prawidłowego określenia miejsca opodatkowania transakcji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego, konieczne jest ustalenie, która dostawa w łańcuchu jest dostawą ruchomą, a która nieruchomą.

Z przepisów obowiązujących od dnia 1 lipca 2020 r. wynika, że dostawę ruchomą należy przyporządkować do dostawy towarów dokonanej na rzecz pośrednika w łańcuchu, czyli Dostawcy nr 2. Natomiast dostawa dokonana pomiędzy Dostawcą nr 2 a Wnioskodawcą będzie dostawą nieruchomą.

Zgodnie z przedstawionym schematem transakcji, dostawa ruchoma będzie opodatkowana VAT w kraju, z którego towar jest wysyłany lub transportowany, a dostawa nieruchoma będzie opodatkowana w kraju, w którym nastąpi zakończenie wysyłki lub transportu, czyli w Polsce.

Mając na uwadze jednak, że Dostawca nr 2 nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani nawet stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, jak również nie jest zarejestrowany w Polsce dla celów VAT, obowiązek opodatkowania (rozliczenia podatku należnego) od tej transakcji spoczywać będzie na Wnioskodawcy.

Uznanie, że dostawa na rzecz Wnioskodawcy powinna być przez niego opodatkowana wynika z brzmienia art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, podatnikami są również m.in. osoby prawne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, oraz innych niż transfer bonów jednego przeznaczenia - podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT wprowadza mechanizm tzw. „odwrotnego obciążenia” i wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca towarów, gdy dostawa towarów podlega opodatkowaniu na terytorium Polski i są spełnienie warunki dotyczące dokonującego dostawy, jak i odbiorcy.

W opisywanym przypadku spełnione zostały wszystkie ww. warunki, tj.:

1. Dostawca nr 2 nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski jak również nie jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce,
2. Wnioskodawca jest osobą prawną posiadającą siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz jest zarejestrowana na potrzeby VAT,
3. nie ma miejsca sprzedaż wysyłkowa w rozumieniu przepisów o VAT.

Tym samym, w obliczu spełnienia łącznie warunków określonych w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, to Spółka będzie podatnikiem, a więc podmiotem zobowiązanym do rozliczenia VAT należnego z tytułu dostawy na jej rzecz przez Dostawcę nr 2 towaru (monolitu) na wcześniej opisanych warunkach.

Jednocześnie jak stanowi art. 17 ust. 2 ustawy o VAT w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że w opisywanej sytuacji nie ma znaczenia status transakcji i rozliczenie transakcji pomiędzy Dostawcą nr 1 a Dostawcą nr 2, tzn. czy taka transakcja zostanie opodatkowana stawką 0%, czy też stawką krajową (w kraju, z którego towar jest wysyłany lub transportowany), czy też w inny sposób, Wnioskodawca powinien się zastosować do reguł wskazanych w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zaś przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przy tym art. 7 ust. 8 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Natomiast w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Jednocześnie, stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

W przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot (art. 22 ust. 2c ustawy).

Przy czym, stosownie do art. 22 ust. 2d ustawy, przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Jednocześnie jak stanowi art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Transakcje łańcuchowe odnoszą się do kolejnych dostaw tych samych towarów, co oznacza, że dochodzi do dwóch lub więcej następujących po sobie dostaw, przy czym dostarczane towary są przedmiotem jednego transportu wewnątrzwspólnotowego między dwoma państwami członkowskimi. W takich sytuacjach wewnątrzwspólnotowy transport towarów może być przypisany tylko do jednej z dostaw w łańcuchu.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów:
   • innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,
     
   • innej niż transfer bonów jednego przeznaczenia,
     
   • podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
     
2. nabywcą jest:
   
   • w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej – podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
     
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem dostawy towarów, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
     
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.
   
   

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Cytowany powyżej art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy przewiduje tzw. instytucję odwrotnego obciążenia, polegającą na przerzuceniu obowiązku opodatkowania transakcji ze sprzedawcy towarów na ich nabywcę, który jest podatnikiem podatku VAT w Polsce. Dla uznania tego nabywcy za podatnika z tytułu rozliczenia danej transakcji, muszą być spełnione warunki wynikające z ww. przepisu ustawy. Jednym z warunków jest brak posiadania przez dokonującego dostawy siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz brak rejestracji dla celów podatku VAT w Polsce (z wyjątkiem przypadków wskazanych wprost w ustawie).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada siedzibę działalności na terytorium Polski, jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz jest zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest skup i przetwarzanie odpadów zawierających metale szlachetne i ołów. Wnioskodawca współpracuje z wieloma firmami z Polski, jak również z całego świata.

Wnioskodawca ma zamiar dokonywać zakupu towaru – monolitu (ceramicznego) w ramach tzw. transakcji łańcuchowych według następującego schematu:

• pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw – Dostawca nr 1 (dostawca z UE, z innego kraju niż Polska), będzie dokonywał dostawy towaru (monolitu) na rzecz Dostawcy nr 2 (podmiot, którego siedziba będzie znajdowała się poza terytorium UE),
• Dostawca nr 2 – jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw, dokona dostawy tego samego towaru (monolitu) na rzecz Wnioskodawcy, który będzie finalnym odbiorcą (nabywcą) tego towaru.
  
  

Transport towaru (monolitu) odbywać się będzie w ten sposób, że towar będzie fizycznie transportowany bezpośrednio od Dostawcy nr 1 do Wnioskodawcy czyli ostatecznego nabywcy. Towar przemieszczany będzie zatem pomiędzy krajami UE i wyłącznie na terytorium UE. Prawo do rozporządzania zakupionym towarem jak właściciel następuje w momencie dostawy towarów na terytorium Polski.

Jak wskazał Wnioskodawca, za transport towaru będzie odpowiedzialny Dostawca nr 2 czyli drugi w kolejności podmiot, który będzie organizował transport towaru, jak i ponosił jego koszty. Ponosi on również ryzyko związane z utratą lub zniszczeniem towaru w związku z realizacją transportu.

Dostawca nr 2 na moment dokonywania transakcji nie będzie posiadał siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia tej działalności na terytorium Polski. Nie będzie on również zarejestrowany na potrzeby podatku VAT w Polsce oraz w państwie UE Dostawcy 1.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w ramach dostawy realizowanej na rzecz Wnioskodawcy według przedstawionego schematu, Wnioskodawca jako nabywca towaru stanie się podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT w Polsce na podstawie art. 17 ust.1 pkt 5 ustawy.

Dokonując analizy przedstawionych we wniosku okoliczności, biorąc pod uwagę cytowane wcześniej przepisy ustawy, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie dochodzi do dwóch następujących po sobie dostaw tego samego towaru: pierwsza dostawa jest to dostawa pomiędzy Dostawcą nr 1 i Dostawcą nr 2, natomiast druga dostawa to dostawa pomiędzy Dostawcą nr 2 i Wnioskodawcą, przy czym towar transportowany jest tylko raz - od Dostawcy nr 1 w jednym państwie członkowskim do Wnioskodawcy na terytorium Polski. Za transport towarów odpowiedzialny jest Dostawca nr 2, a więc zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy, transport należy przyporządkować dostawie dokonanej na rzecz tego Dostawcy nr 2 działającego jako podmiot pośredniczący. Oznacza to, że co do zasady dostawa dokonana przez Dostawcę nr 1 na rzecz Dostawcy nr 2 stanowi tzw. „dostawę ruchomą”, czyli taką w której należałoby rozpoznać WDT oraz WNT. Określenie charakteru dostaw ma wpływ na prawidłowość rozliczeń podatkowych dokonywanych przez uczestników transakcji łańcuchowych.

W przedmiotowej sprawie, transakcja pomiędzy Dostawcą nr 2 i Wnioskodawcą niewątpliwie, będzie miała miejsce na terytorium Polski ponieważ będzie transakcją następującą po dostawie „ruchomej”, co oznacza, że podatek należny będzie musiał być odprowadzony w Polsce.

Z wniosku wynika, że Dostawca nr 2 nie posiada siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, nie jest także zarejestrowany w Polsce do celów podatku VAT. Te okoliczności sprawy prowadzą do uznania, że spełnione są warunki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy i w konsekwencji Wnioskodawca jako nabywca towaru (monolitu) ceramicznego będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT i wykazania tej transakcji w składanych elektronicznie łącznie z plikami JPK deklaracjach, ze stawką właściwą obowiązującą na terytorium Polski.

Dodatkowo należy wskazać, że od dnia 1 października 2020 r. dotychczasowe deklaracje VAT-7 i VAT-7K i informacja o ewidencji zostały zastąpione przez przesyłany łącznie jeden dokument elektroniczny JPK_VAT, w formie JPK_V7M lub JPK_V7K. Oznacza to, że za okresy od dnia 1 października 2020 r. nie ma możliwości składania deklaracji VAT-7 i VAT-7K oraz ewidencji w inny sposób niż w formie nowego JPK_VAT. Elementy nowego JPK_VAT określa rozporządzenie Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 1988), zmienione rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 1 kwietnia 2020 r. (Dz. U. poz. 576) oraz rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 25 czerwca 2020 r. (Dz. U. poz. 1127) oraz opracowane na jego podstawie wzory struktury logicznej JPK_VAT, w formie JPK_V7M i JPK_V7K.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca jako nabywca towaru (monolitu) na warunkach wskazanych we wniosku, stanie się podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT w trybie art. 17 ust.1 pkt 5 ustawy o VAT - należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.