2020.11.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDWP.4011.91.2020.1.LZ
z 3 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2020 r. (data wpływu 27 września 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu przez poręczyciela - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu przez poręczyciela.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny.

Wnioskodawca, będący osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i polskim rezydentem podatkowym, zaciągnął wraz z małżonką w 2012 r. kredyt konsumpcyjny w (…)na wykończenie wybudowanej przez Nich nieruchomości mieszkalnej. Na zabezpieczenie zobowiązań z tytułu umowy kredytowej Wnioskodawca otrzymał poręczenie od innej osoby fizycznej („Poręczyciel”). Z uwagi na zmiany w sytuacji finansowej Wnioskodawcy i jego małżonki, w pewnym momencie zaprzestali oni spłacania swych zobowiązań wobec (…) wynikających z umowy kredytowej. (…) skierowała więc sprawę przeciwko Wnioskodawcy, jego małżonce oraz Poręczycielowi na drogę sądową. Z uwagi na niekorzystne dla dłużników rozstrzygnięcie sądu powszechnego, Poręczyciel dobrowolnie spłacił całość zasądzonych zobowiązań. Następnie Poręczyciel zwrócił się do Wnioskodawcy o zwrot przekazanych bankowi środków (roszczenie regresowe).

Z uwagi na trudną sytuację finansową Wnioskodawcy, Poręczyciel także skierował swoje roszczenie na drogę postępowania sądowego i w efekcie do komornika, który to aktualnie pobiera część wynagrodzenia Wnioskodawcy również celem pokrycia wierzytelności Poręczyciela. W listopadzie 2019 r. rozliczenia podatkowe Wnioskodawcy były przedmiotem czynności sprawdzających przeprowadzanych przez właściwy Urząd Skarbowy. Zakończyły się one wydaniem protokołu z czynności sprawdzających, w którym organ uznał, że „(...) kwota kredytu spłaconego przez poręczyciela stanowi przychód z innych nieodpłatnych świadczeń kredytobiorcy, o czym stanowi art. 20 ust. 1 ustawy (...)”. Organ pouczył jednocześnie Wnioskodawcę o powinności skorygowania jego zeznania rocznego PIT-37 za 2018 r. - tj. w którym Poręczyciel zaspokoił zobowiązania (…) wobec Wnioskodawcy, poprzez wykazanie (i opodatkowanie) przychodu podatkowego z tytułu realizacji poręczenia. Kierując się takim stanowiskiem organu, Wnioskodawca skorygował swojej zeznanie roczne za 2018 r. wykazując dodatkowy przychód podatkowy w kwocie jego zobowiązań pokrytych przez Poręczyciela. Wnioskodawca powziął jednak wątpliwości, czy rekomendacja otrzymana od Urzędu Skarbowego była właściwa, i w związku z tym zwraca się z następującymi pytaniami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym wystąpił po stronie Wnioskodawcy przychód podatkowy w związku ze spłatą jego zobowiązań wobec (…) przez Poręczyciela?
W razie uznania, że po stronie Wnioskodawcy wystąpił przychód podatkowy w związku ze spłatą jego zobowiązań wobec (…) przez Poręczyciela (pytanie nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując właściwego rozstrzygnięcia analizowanej sprawy w pierwszej kolejności należy zauważyć, że usługa poręczenia to działania prawno-ekonomiczne zmierzające do zagwarantowania kredytodawcy możliwości skutecznej windykacji należności od kredytobiorcy. Poręczenie jest umową, na mocy której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela (np. instytucji finansowej) wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. W przedmiotowej sprawie zabezpieczeniem było zobowiązanie się Poręczyciela, powstałe poprzez wyrażenie jego pozytywnej woli spłaty zobowiązań wynikających z umowy o kredyt, na wypadek nie wywiązania się z tych umów przez Wnioskodawcę. Uregulowana przez poręczyciela kwota zobowiązań jest zwracana przez dłużnika. Jest to zwrot poniesionego przez poręczyciela wydatku, nie zaś jego przychód. Między poręczycielem a beneficjentem poręczenia (dłużnikiem) powstaje odrębny stosunek prawny, ale ma on charakter jednostronnie zobowiązujący i na jego podstawie poręczyciel nie uzyskuje żadnego przysporzenia od drugiej strony tj. beneficjenta poręczenia. Zlecający poręczenie (dłużnik) ma obowiązek refundacji wypłaconej beneficjentowi kwoty. Innymi słowy, w wyniku spłaty zobowiązań Wnioskodawcy wobec (…) przez Poręczyciela, zobowiązania Wnioskodawcy wobec (…) zostały zastąpione zobowiązaniem wobec Poręczyciela o tożsamej wartości. Ustawa PIT, w swym art. 10, zawiera katalog źródeł przychodów. Z kolei art. 11 Ustawy PIT określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 11 ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów. Zgodnie zatem z art. 11 ust. 1 pkt 1) Ustawy PIT, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, a także wartość świadczeń w naturze oraz inne świadczenia nieodpłatne na rzecz podatnika. PIT obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe i posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Dodatkowo, przychód podatkowy stanowią jedynie wartości pieniężne i inne świadczenia „otrzymane” lub „postawione do dyspozycji" podatnika (wyjątkiem są przychody ustalane na tzw. zasadzie memoriałowej). Z powyższego wynika, że przychód osiągnie zarówno podatnik, który pobrał pieniądze lub inne świadczenia osobiście lub poprzez osobę trzecią działającą w jego imieniu i na jego rachunek, jak i ten, któremu pozostawione były do dyspozycji. Przez sformułowanie "postawione do dyspozycji" należy rozumieć takie udostępnienie podatnikowi przysługujących mu pieniędzy i wartości pieniężnych, aby mógł on z nich swobodnie korzystać. Reasumując, co do zasady przychodem podatkowym jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną. Jedynie w przypadku przychodów z działalności gospodarczej, której Wnioskodawca nie prowadzi, przychodem są zatem również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter). Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN przez „należny” rozumie się „przysługujący komuś lub czemuś”. O przychodach należnych można więc mówić w sytuacji, gdy podatnikowi przysługuje uprawnienie do ich otrzymania. Łączna literalna wykładnia ww. przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, co do których podatnikowi przysługuje uprawnienie do ich otrzymania i które jednocześnie są w danym momencie trwałe i definitywne.

W sytuacji gdy Poręczyciel zrealizował poręczenie na skutek niewykonania zobowiązań z umowy kredytowej przez Wnioskodawcę, to będzie posiadał wierzytelność o zwrot zobowiązań wynikających z umowy poręczenia (roszczenie regresowe), które zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8) lit. b) Ustawy PIT, nie mogą stanowić dla niego kosztu uzyskania przychodów. Zgodnie bowiem z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Z kolei w przypadku późniejszej spłaty przez Wnioskodawcę zobowiązania w stosunku do Poręczyciela o zwrot kwoty zapłaconej na rzecz (…), Poręczyciel nie wykazał przychodu podatkowego z tego tytułu. Zgodnie bowiem z ogólną zasadą, która wyartykułowana została wprost w Ustawie PIT jedynie w stosunku do przychodów ze źródła: działalność gospodarcza (art. 14 ust. 3 pkt 3a) do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przez podatnika. Tym samym, zarówno spłata zobowiązania Wnioskodawcy, jak i późniejszy zwrot przez niego środków wydatkowanych na ten cel pozostaje neutralny na gruncie PIT dla Poręczyciela. W ocenie Wnioskodawcy, tożsamo z jego perspektywy spłata zobowiązania przez Poręczyciela i sukcesywny zwrot Poręczycielowi środków pieniężnych wydatkowanych na pokrycie wierzytelności (…) powinny pozostawać neutralne na gruncie PIT. W szczególności nie można w takiej sytuacji twierdzić, że Wnioskodawca otrzymał od Poręczyciela jakiekolwiek świadczenie nieodpłatne. Przede wszystkim nie można bowiem twierdzić, iż Wnioskodawca „otrzymał” lub „pozostawiono” mu do dyspozycji jakiekolwiek wartości pieniężne lub inne świadczenia w wyniku spłaty jego zobowiązań wobec (…) (wierzyciela) przez Poręczyciela. Wnioskodawca nie był bowiem ani przez chwilę dysponentem, nawet potencjalnym, świadczenia ze strony Poręczyciela. Co więcej, po stronie Wnioskodawcy nie powstało żadne realne przysporzenie w wyniku spłaty jego zobowiązań przez Poręczyciela. W miejsce zobowiązania wobec (…), które wygasło w wyniku spłaty przez Poręczyciela, powstał bowiem po stronie Wnioskodawcy obowiązek spłaty tożsamego co do kwoty zobowiązania regresowego wobec Poręczyciela. Wnioskodawca nie został w ten sposób w żaden sposób wzbogacony, w szczególności z uwagi na otrzymanie jakiegokolwiek świadczenia nieodpłatnego ze strony Poręczyciela. Innymi słowy, jeśli Wnioskodawca byłby podatnikiem zobowiązanym do prowadzenia ksiąg rachunkowych, w wyniku spłaty zobowiązań wobec (…) przez Poręczyciela jego bilans nie uległ by zmianie (jedno zobowiązanie zostałoby zastąpione innym) i nie miałoby to również przełożenia na sporządzany rachunek zysków i strat Wnioskodawcy. Byłaby to tym samy operacja bezwynikowa, bez przełożenia na zysk (dochód) wykazany przez Wnioskodawcę w księgach. Tożsame skutki podatkowe powinny zatem wystąpić także w przypadku podatnika, któremu poręczyciel spłacił zobowiązania powstałe poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma na gruncie art. 11 ust. 1 Ustawy PIT szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, a także te wszystkie zdarzenia, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (tak m.in. NSA w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02). Nawet zatem na tle takiej szerokiej definicji nieodpłatnego świadczenia, spłata zobowiązań Wnioskodawcy przez Poręczyciela nie może zostać uznana za takowe świadczenie. Spłata ta miała bowiem charakter ekwiwalentny (w miejsce środków pieniężnych Poręczyciel uzyskał wierzytelności o ich zwrot) i nie spowodowała przyrostu majątku Wnioskodawcy (por. NSA w wyroku z dnia 14 listopada 2017 r., sygn. akt II FSK 2731/15). Reasumując zatem powyższy wywody, w zakresie pytania nr 1, zdaniem Wnioskodawcy nie wystąpił po jego stronie przychód podatkowy w związku ze spłatą jego zobowiązań wobec (…) przez Poręczyciela. Odnosząc się natomiast do pytania nr 2, w przypadku stwierdzenia, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest niepoprawne, jego zdaniem należy uznać, iż środki wydatkowane na spłatę zobowiązania regresowego wobec Poręczyciela stanowić będą dla Wnioskodawcy koszt podatkowy. W takim bowiem przypadku należałoby uznać, że wydatki te stanowią racjonalnie ponoszone koszty ponoszone w celu (a raczej: w związku)z osiągniętym przychodem z tytułu spłaty jego zobowiązań wobec (…) przez Poręczyciela. I tylko taki wniosek byłby zdaniem Wnioskodawcy uzasadniony w takiej sytuacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Również zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 9 ust. 1) są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Równocześnie przepis art. 20 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i zasadnym jest aby, do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego (korzyść) tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, będący osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, zaciągnął wraz z małżonką w 2012 r. kredyt konsumpcyjny. Na zabezpieczenie zobowiązań z tytułu umowy kredytowej Wnioskodawca otrzymał poręczenie od innej osoby fizycznej („Poręczyciel”). Z uwagi na zmiany w sytuacji finansowej Wnioskodawcy i jego małżonki, w pewnym momencie zaprzestali Oni spłacania swych zobowiązań wobec (…) wynikających z umowy kredytowej. (…) skierowała więc sprawę przeciwko Wnioskodawcy, jego małżonce oraz Poręczycielowi na drogę sądową. Z uwagi na niekorzystne dla dłużników rozstrzygnięcie sądu powszechnego, Poręczyciel dobrowolnie spłacił całość zasądzonych zobowiązań. Następnie Poręczyciel zwrócił się do Wnioskodawcy o zwrot przekazanych bankowi środków (roszczenie regresowe).

W świetle tak opisanego zdarzenia wskazać należy, że instytucja kredytu uregulowana została przepisami prawa bankowego. Przez umowę kredytu, zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 2187, z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu lub jego części, wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Poręczenie jako instytucja prawa cywilnego, regulowana w art. 876-887 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 2019 poz. 1145, z późn. zm.), stanowi z kolei jedną z klasycznych form zabezpieczenia wierzytelności, w tym również wierzytelności wynikającej z umowy kredytu. Zgodnie bowiem z art. 93 ust. 1 Prawa bankowego w celu zabezpieczenia wierzytelności, które wynikają z czynności bankowych, bank może żądać zabezpieczenia przewidzianego w Kodeksie cywilnym i prawie wekslowym oraz zwyczajami przyjętymi w obrocie krajowym i zagranicznym.

Na mocy art. 876 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Niemniej jednak przy tego rodzaju formie zabezpieczenia istotne znaczenie ma przepis art. 881 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny. Odpowiedzialność poręczyciela jak dłużnika głównego polega na tym, że wraz z nadejściem wymagalności długu wierzyciel może dochodzić spełnienia świadczenia, według swego wyboru, albo od dłużnika, albo od poręczyciela, łącznie albo od każdego z nich z osobna. Zatem poręczyciel pozostaje zobowiązany aż do całkowitego zaspokojenia wierzyciela, tj. w przypadku wierzytelności pieniężnej do całkowitej jej spłaty.

Jednakże wyjaśnić należy, że stosownie do art. 366 § 1 ustawy Kodeks cywilny kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników.

Dawni współdłużnicy są dalej dłużnikami - lecz wobec innego wierzyciela (dłużnika, który wierzyciela zaspokoił), w stosunku do którego odpowiadają każdy za przypadającą na niego część długu.

Biorąc pod uwagę powyższego wskazać należy, iż zwolnienie z obowiązku zwrotu zadłużenia wynikającego np. z umowy kredytowej, powoduje u osoby, wobec której nastąpiło takie zwolnienie, powstanie trwałego przyrostu majątkowego. Stanowi więc co do zasady zdarzenie powodujące powstanie przychodu podatkowego. Kwotę umorzonego kredytu należy traktować w takiej sytuacji jako inne nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że z taką sytuacją nie mamy do czynienia albowiem wierzyciel nie zwolnił z długu ani Wnioskodawcy i jego małżonki ani poręczyciela, lecz wystąpił o zwrot zobowiązania na drogę sądową.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że spłata na rzecz banku całości zobowiązania wynikającego z zawartej umowy kredytu przez osobę trzecią poręczyciela – dłużnika solidarnego również zobowiązanego z tytułu tej umowy, nie spowodował w momencie jej dokonania powstania dla Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji nie występuje bowiem u Wnioskodawcy trwałe przysporzenie w majątku, a jedynie dochodzi do zmiany podmiotu, wobec którego pozostaje On zobowiązany w związku z wynikającą z umowy kredytowej wierzytelnością.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie Nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponieważ w przedstawionym opisie stanu faktycznego spłata na rzecz banku całości zobowiązania wynikającego z zawartej umowy kredytu przez osobę trzecią poręczyciela nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu, Organ nie ustosunkował się do pytania Nr 2. Nie ma bowiem podstaw dalsze rozważania na temat wskazany w tym pytaniu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin