Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.366.2020.2.BK
z 16 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 września 2020 r. (data wpływu 16 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Opłaty dodatkowe, które Spółka, w przypadkach wskazanych w Kontrakcie Indywidualnym, obowiązana jest uiścić na rzecz Kontrahenta, stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy Opłaty dodatkowe, które Spółka, w przypadkach wskazanych w Kontrakcie Indywidualnym, obowiązana jest uiścić na rzecz Kontrahenta, stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka” lub „Odbiorca”) posiada elektrociepłownię produkującą energię elektryczną i ciepło. Dla celów funkcjonowania elektrociepłowni Spółka nabywa paliwo gazowe.

Spółka zawarła z podmiotem dostarczającym paliwo gazowe (dalej: „Kontrahent” lub „Sprzedawca”), będącym oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy (mającego siedzibę w Niemczech) umowę sprzedaży paliwa gazowego. Wzajemnie prawa i obowiązki stron określają:

• Umowa Ramowa sprzedaży paliwa gazowego wysokometanowego (dalej: „Umowa Ramowa”),
• Kontrakt Indywidualny do Umowy Ramowej (dalej: „Kontrakt Indywidualny”),
• Aneksy do Kontraktu Indywidualnego,

dalej łącznie jako: „Umowa”.

Przedmiotem Umowy jest sprzedaż paliwa gazowego.

Zgodnie z postanowieniami Umowy Ramowej, Sprzedawca zobowiązany jest przede wszystkim do dostarczenia w określonym okresie umownym ustalonej z góry ilości paliwa gazowego przewidzianej dla każdego z Okresów Dostawy (dalej: „Ilość Umowna”). Spółka zobowiązana jest przede wszystkim do odbioru w określonym okresie umownym ustalonej z góry Ilości Umownej paliwa gazowego przewidzianej dla każdego z Okresów Dostawy oraz do zapłaty ceny oraz innych świadczeń należnych Kontrahentowi na podstawie Umowy.

Poszczególne Okresy Dostawy wskazano w Kontrakcie Indywidualnym. Okresy te są każdorazowo krótsze niż okres odpowiadający rokowi podatkowemu Spółki i rokowi kalendarzowemu.

W Kontrakcie Indywidualnym określono również Ilości Umowne paliwa gazowego przewidziane do sprzedaży (dostarczenia i odbioru) Spółce, dla poszczególnych Okresów Dostawy, jak i wskazano:

• minimalną Ilość Umowną paliwa gazowego, którą Kontrahent zobowiązany jest dostarczyć, a Spółka odebrać w danym Okresie Dostawy (dalej: „Minimalna Ilość Umowna Paliwa Gazowego” lub „MinIU”), która wynosi określony procent Ilości Umownej przewidzianej dla danego Okresu Dostawy (90%),
• maksymalną Ilość Umowną paliwa gazowego, którą Kontrahent zobowiązany jest dostarczyć, a Spółką odebrać w danym Okresie Dostawy (dalej: „Maksymalna Ilość Umowna Paliwa Gazowego lub „MaxIU”), która wynosi określony procent Ilości Umownej przewidzianej dla danego Okresu Dostawy (110%).
  
  

Biorąc pod uwagę specyfikę działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, może zaistnieć sytuacja, że Spółka, w danym Okresie Dostawy, nie odbierze Minimalnej Ilości Umownej Paliwa Gazowego albo Spółka, w danym Okresie Dostawy, pobierze większe ilości paliwa gazowego niż Maksymalna Ilość Umowna Paliwa Gazowego. Powyższe wynika z charakterystyki prowadzonej przez Spółkę działalności oraz czynników, na które Spółka nie ma obiektywnie wpływu i których nie jest w stanie precyzyjnie przewidzieć i określić ich dokładnego wpływu na odbiór ilości paliwa w danym Okresie Dostawy (są to np. nieplanowane postoje, kwestie związane z warunkami atmosferycznymi).

Z uwagi na powyższe, w Kontrakcie Indywidualnym zawarto uregulowania w zakresie konsekwencji nieodebrania przez Spółkę Minimalnej Ilości Umownej Paliwa Gazowego oraz przekroczenia przez Spółkę, z przyczyn leżących po stronie Spółki, Maksymalnej Ilości Umownej Paliwa Gazowego w danym Okresie Dostawy. Przedmiotowe uregulowania ustanawiają obowiązek dokonania odpowiednich rozliczeń pomiędzy Spółką a Kontrahentem, które przejawiają się w obowiązku zapłaty określonych w Kontrakcie Indywidualnym Opłat dodatkowych, tj.:

• tzw. opłaty dodatkowej o charakterze Soft ToP - w przypadku nieodebrania przez Spółkę Minimalnej Ilości Umownej Paliwa Gazowego w danym Okresie Dostawy; dla porządku wskazać należy, że na gruncie postanowień Kontraktu Indywidualnego, opłata dodatkowa o charakterze Soft ToP uiszczana jest:
  
  • w razie nieodebrania przez Spółkę w danym Okresie Dostawy Minimalnej Ilości Umownej Paliwa Gazowego z przyczyn leżących po stronie Spółki (Opłata dodatkowa za nieodebranie MinIU); również w określonych przypadkach, w którym Spółka zgłosi z wyprzedzeniem, że w danym tygodniu lub miesiącu odbierze paliwo w ilości mniejszej niż wynika z wcześniejszych ustaleń,
  • w razie niepobrania przez Spółkę MinIU w przypadku wystąpienia siły wyższej zdefiniowanej w Umowie, w tym awarii systemu przesyłowego lub awarii sieci, instalacji lub zespołu urządzeń związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej lub ciepła Spółki (Opłata dodatkowa za nieodebranie MinIU w przypadku wystąpienia siły wyższej),
• Opłaty dodatkowej za przekroczenie MaxIU - w razie przekroczenia przez Spółkę w danym Okresie Dostawy Maksymalnej Ilości Umownej Paliwa Gazowego z przyczyn leżących po stronie Spółki; również w określonych przypadkach, w którym Spółka zgłosi z wyprzedzeniem, że w danym tygodniu lub miesiącu odbierze paliwo gazowe w ilościach większych niż wynika to z wcześniejszych ustaleń, (dalej łącznie jako „Opłaty dodatkowe” lub każda z osobna także jako „Opłata dodatkowa”).
  
  
  
  

Opłaty dodatkowe obliczane są zgodnie z formułami uzgodnionymi przez Strony, odpowiednimi dla każdego z rodzajów przedmiotowych opłat wskazanych powyżej. Wysokość Opłat dodatkowych uzależniona jest m.in. od średniej arytmetycznej ze stosownych indeksów giełdowych dla dni dostawy, kontraktowej ilości paliwa, faktycznie odebranej lub planowanej do odebrania ilości paliwa. W zależności od ukształtowania cen, jak również średniej arytmetycznej, zwrócony wynik może być liczbą ujemną bądź dodatnią (jednym z elementów kalkulacyjnych Opłat dodatkowych jest stała określona kwota należna zawsze Kontrahentowi). Ostateczna wartość Opłat dodatkowych zależy zatem w głównej mierze od ukształtowania cen pomiędzy Stronami, jak również cen na rynku paliwa gazowego.

Jeżeli obliczona na podstawie odpowiedniej formuły Opłata dodatkowa ma wartość dodatnią, Spółka zapłaci ją Sprzedawcy. Jeżeli natomiast obliczona Opłata dodatkowa ma wartość ujemną, Sprzedawca zapłaci Spółce kwotę odpowiadającą jej wartości bezwzględnej.

W praktyce jednak, zgodnie z Aneksem do Kontraktu Indywidualnego, w przypadku gdy to Sprzedawca będzie obowiązany do zapłaty na rzecz Spółki określonej Opłaty dodatkowej, wówczas wielkość każdej takiej opłaty zostanie uwzględniona w ramach najbliższego rozliczenia między Spółką a Sprzedawcą z tytułu Kontraktu Indywidualnego w ten sposób, że Sprzedawca pomniejszy swoją wierzytelność przysługującą mu od Odbiorcy z tytułu Kontraktu Indywidualnego o wielkość Opłaty dodatkowej należnej Spółce od Kontrahenta (potrącenie; dalej także jako: „Rozliczenie Opłaty dodatkowej należnej Spółce poprzez potrącenie”).

Niemniej, może zdarzyć się sytuacja, gdzie na koniec przedmiotowej Umowy, wyliczona Opłata dodatkowa będzie należna na rzecz Spółki i nie będzie już kolejnych rozliczeń, w ramach których mogłaby zostać ona uwzględniona (potrącona). W takim przypadku Spółka otrzyma wartość przedmiotowej opłaty w formie gotówkowej (dalej także jako: „Rozliczenie Opłaty dodatkowej należnej Spółce w formie pieniężnej”).

Wnioskodawca zaznacza, iż zgodnie z jego wiedzą i doświadczeniem, stosowanie w umowach sprzedaży paliwa gazowego klauzul, zgodnie z którymi odbiorca paliwa gazowego zobowiązany jest do zapłaty na rzecz dostawcy określonej kwoty z tytułu nieodebrania minimalnej ilości umownej paliwa gazowego albo z tytułu poboru paliwa gazowego w ilości przekraczającej ustalone z góry maksymalne wolumeny jest standardem na rynku hurtowym paliwa gazowego. Powszechność stosowania przedmiotowych klauzul na rynku powoduje, iż ponoszenie Opłat dodatkowych przez Spółkę na rzecz Kontrahenta stanowi niezbędny koszt funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. Bez zgody na inkorporowanie klauzul dotyczących Opłat dodatkowych do Umowy jak i bez zgody na ich uiszczanie na rzecz Kontrahenta w przypadkach wskazanych w Umowie, Spółka nie byłaby w stanie nabyć od Kontrahenta paliwa gazowego, niezbędnego do jej prawidłowego funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, Spółka mogłaby pozbawić się możliwości osiągania dochodów z prowadzonej przez z siebie działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż we wszystkich obowiązujących umowach ramowych dotyczących nabycia paliwa gazowego zawartych przez Spółkę znajdują się klauzule, zgodnie z którymi Spółka w określonych przypadkach, obowiązana jest do zapłaty na rzecz danego dostawcy określonej kwoty z tytułu nieodebrania minimalnej ilości paliwa gazowego oraz klauzule, zgodnie z którymi Spółka, w określonych przypadkach, obowiązana jest do zapłaty na rzecz danego dostawcy określonej kwoty w razie poboru paliwa gazowego w ilości przekraczającej ustalone umownie ilości maksymalne.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Opłaty dodatkowe, które Spółka, w przypadkach wskazanych w Kontrakcie Indywidualnym, obowiązana jest uiścić na rzecz Kontrahenta, stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów?

(Pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, Opłaty dodatkowe, które Spółka, w przypadkach wskazanych w Kontrakcie Indywidualnym, obowiązana jest uiścić na rzecz Kontrahenta, stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Uzasadniając powyższe stanowisko Wnioskodawca wskazał, co następuje:

Warunki uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu w świetle ustawy o CIT

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. W wydawanych interpretacjach indywidualnych organy podkreślają, że jeżeli ustawa o CIT nie wskazuje wyraźnie na przynależność danego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub nie wyłącza możliwości zaliczenia go do tego rodzaju kosztów, przedmiotowy wydatek powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonana jego kwalifikacji prawnej. W konsekwencji w takim przypadku należy badać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania (zob. przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 grudnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.482.2018.1.PC).

Kosztem uzyskania przychodu są bowiem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczanie lub zachowanie źródła przychodów (zob. przykładowo interpretacja indywidulana Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 października 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010. 328.2019.2.MF).

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „zachowanie źródła przychodów” czy też „zabezpieczenie źródła przychodów”. Zgodnie z definicją słownikową (www.sjp.pwn.pl), przez pojęcie „zachować” należy rozumieć w szczególności dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności. Natomiast pojęcie „zabezpieczyć” oznacza uczynić bezpiecznym, zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie.

W interpretacjach indywidualnych organy podają, iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwiają dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów (zob. przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 listopada 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.407.2019.4.BJ, z 18 marca 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.85.2019.1.MO).

Dla porządku wskazać należy, że w oparciu o kryterium stopnia powiązania pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania można wyróżnić koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty bezpośrednie) lub koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie). Kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami są koszty, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów (tj. możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód). Kosztami innymi niż bezpośrednio związane z przychodami (kosztami pośrednimi) są wydatki, których nie można przypisać we wskazany powyżej sposób do określonych przychodów, ale ich poniesienie jest racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do osiągnięcia przychodów.

Opłaty dodatkowe jako koszt uzyskania przychodu Spółki

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż zgodnie z Kontraktem Indywidualnym, Opłaty dodatkowe uiszczane są:

• w przypadku niepobrania przez Spółkę w danym Okresie Dostawy Minimalnej Ilości Umownej Paliwa Gazowego z przyczyn leżących po stronie Spółki (Opłata dodatkowa za nieodebranie MinIU), lub
• w przypadku niepobrania MinIU w przypadku wystąpienia siły wyższej zdefiniowanej w Umowie, w tym awarii systemu przesyłowego lub awarii sieci, instalacji lub zespołu urządzeń związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej lub ciepła Spółki (Opłata dodatkowa za nieodebranie MinIU w przypadku wystąpienia siły wyższej),
• w przypadku przekroczenia przez Spółkę, w danym Okresie Dostawy Maksymalnej Ilości Umownej Paliwa Gazowego z przyczyn leżących po stronie Spółki (Opłata dodatkowa za przekroczenie MaxIU).
  
  

Wnioskodawca w pierwszej kolejności podkreśla, iż klauzule dotyczące opłat dodatkowych z tytułu braku odbioru określonej, ustalonej z góry (minimalnej) ilości paliwa gazowego jak i z tytułu poboru paliwa gazowego w ilości przekraczającej ustalone z góry maksymalne wolumeny, których istota odpowiada odpowiednim Opłatom dodatkowym, będącym przedmiotem niniejszego wniosku są powszechnie stosowane w umowach sprzedaży paliwa gazowego. Co więcej, praktyką stosowaną na rynku jest, że dostawcy paliwa gazowego warunkują zawarcie umów sprzedaży paliwa od inkorporowania do przedmiotowych umów wskazanych klauzul. Tym samym dostawcy paliwa gazowego niejako „narzucają” odbiorcom konieczność ich stosowania.

Podkreślenia jednak wymaga, iż stosowanie opisanych powyżej klauzul w umowach sprzedaży paliwa gazowego należy uznać za gospodarczo uzasadnione. Opłaty dodatkowe uiszczane w przypadku braku odbioru minimalnej ilości paliwa gazowego stanowią wynagrodzenie należne dostawcom, w szczególności za to, iż pozostają oni w gotowości do dostawy umówionej ilości paliwa gazowego oraz podjęli działania mające na celu zabezpieczenie pozostawania we wskazanej gotowości. Brak odbioru określonej ilości paliwa gazowego przez odbiorców generuje bowiem po stronie dostawców ryzyko powstania szeregu kosztów wynikających m.in. z konieczności rezerwowania odpowiednich mocy produkcyjnych, utrzymania odpowiedniej infrastruktury technicznej. W konsekwencji dostawcy „przerzucają” część wspomnianych kosztów na odbiorców w formie wskazanych opłat dodatkowych. Natomiast opłaty uiszczane w przypadku poboru paliwa w ilości przekraczającej ustalone z góry, maksymalne limity stanowią wynagrodzenie należne dostawcom za umożliwienie odbiorcom poboru paliwa w ilościach przekraczających wcześniej ustalone limity (wskazane odstępstwo od wcześniejszych ustaleń generuje szereg kosztów lub ryzyk po stronie dostawców).

Reasumując, w efekcie zastosowania analizowanych opłat, dostawca wynagradzany jest przez odbiorcę za koszty i ryzyka, które po stronie dostawcy generuje (lub może generować) odpowiednio brak odbioru określonej, ustalonej z góry ilości paliwa gazowego przez odbiorcę lub pobór tego paliwa w wysokości przekraczającej wcześniej ustalone, maksymalne ilości umowne. Inne ukształtowanie stosunku zobowiązaniowego pomiędzy dostawcą paliwa gazowego a jego odbiorcą powodowałoby nieuzasadnione obciążenie dostawcy kosztami wynikającymi lub mogącymi wynikać z braku odbioru ustalonej ilości paliwa gazowego przez odbiorcę lub odbioru tego paliwa w ilości większej niż pierwotnie ustalona maksymalna ilość.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca, chcąc nabyć paliwo gazowe, niezbędne do prowadzenia przez niego działalności gospodarczej, polegającej na produkcji energii elektrycznej i ciepła, musi się tym samym zgodzić na inkorporowanie do umowy sprzedaży paliwa gazowego klauzul, które zobowiązują go do uiszczenia na rzecz dostawcy odpowiednich opłat w razie braku odbioru przez Wnioskodawcę minimalnej ilości paliwa gazowego jak i klauzul, które zobowiązują go do uiszczenia na rzecz dostawcy opłat w razie poboru przez Wnioskodawcę paliwa gazowego w ilości przekraczającej wcześniej ustalone maksymalne wolumeny. Bez zgody na powyższe, Spółka nie byłaby w stanie nabyć na rynku paliwa gazowego, które jest niezbędne do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej w zakresie produkcji energii elektrycznej i ciepła.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, ponoszenie Opłat dodatkowych przez Spółkę na rzecz Kontrahenta, stanowi niezbędny koszt funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. Jak już bowiem zaznaczano, bez zgody na inkorporowanie klauzul dotyczących Opłat dodatkowych do Umowy jak i bez zgody na ich uiszczenie na rzecz Kontrahenta w przypadkach wskazanych w Umowie, Spółka nie byłaby w stanie nabyć paliwa gazowego, niezbędnego do jej prawidłowego funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej. Bez nabycia paliwa gazowego źródło przychodów Spółki nie mogłoby funkcjonować, a Spółka nie byłaby w stanie osiągać przychodów.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, pomiędzy poniesieniem Opłat dodatkowych a zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki istnieje adekwatny związek przyczynowy i tym samym Opłaty dodatkowe stanowią koszt związany z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów Spółki (tzw. koszt pośredni).

Dodatkowo Wnioskodawca podkreśla, iż jego zdaniem, ponoszenie Opłat dodatkowych jest jak najbardziej racjonalne i gospodarczo uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności. Jak już bowiem wskazano, klauzule dotyczące dodatkowych opłat uiszczanych przez odbiorców paliwa gazowego na rzecz dostawców, których istota odpowiada Opłatom dodatkowym są powszechnie stosowane w umowach sprzedaży paliwa gazowego. W konsekwencji, uiszczanie przez Spółkę Opłat dodatkowych na rzecz Kontrahenta w przypadkach wskazanych w Kontrakcie Indywidualnym nie jest sytuacją nadzwyczajną, lecz zgodną z praktykami stosowanymi na rynku, a jej ponoszenie jest niezbędne w celu możliwości nabywania gazu przez Spółkę. Ponadto zaznaczenia wymaga, iż argumentem przemawiającym za uznaniem Opłat dodatkowych za wydatek racjonalny i gospodarczo uzasadniony jest w szczególności to, iż Opłaty dodatkowe stanowią w istocie wynagrodzenie należne Kontrahentowi za koszty i ryzyka, które po jego stronie generuje brak odbioru określonej, ustalonej z góry ilości minimalnej paliwa gazowego jak i koszty i ryzyka, które po jego stronie generuje pobór tego paliwa przez Spółkę w wysokości przekraczającej ustalone wcześniej maksymalne wolumeny.

Zdaniem Wnioskodawcy oczywistym jest, iż Kontrahent, jako rozsądnie działający podmiot na rynku nie mógłby się zgodzić na zawarcie umowy sprzedaży paliwa gazowego bez zagwarantowania sobie przedmiotowego wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe rozważania, zdaniem Wnioskodawcy Opłaty dodatkowe uiszczane w przypadkach określonych w Kontrakcie Indywidualnym przez Spółkę na rzecz Kontrahenta spełniają ogólne przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. W szczególności opłaty te pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z zachowaniem/zabezpieczeniem przychodów Spółki, a ich poniesienie jest racjonalne i ekonomicznie uzasadnione.

W konsekwencji, aby uznać Opłaty dodatkowe za koszt uzyskania przychodu Spółki pozostaje ustalić, czy kategoria wydatków odpowiadająca istocie Opłat dodatkowych nie została wymieniona w negatywnym katalogu kosztów, które nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Dla porządku podkreślenia wymaga, iż zdaniem Spółki wszystkie Opłaty dodatkowe stanowią w istocie wynagrodzenie za odpowiednie świadczenia Kontrahenta. Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż obszerne rozważania w przedmiotowej kwestii zostały zawarte przez Wnioskodawcę w odrębnym wniosku o interpretację indywidualną dotyczącym tożsamego stanu faktycznego złożonym w odniesieniu do przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 poz. 106, dalej: „ustawa o VAT”).

Mając na uwadze istotę Opłat dodatkowych, Wnioskodawca dokonał szczegółowej analizy charakteru wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, których ustawodawca nie uznaje za koszty uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, żaden wydatek wskazany w art. 16 ust. 1 ustawy CIT nie odpowiada istocie Opłat dodatkowych.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na to, że Opłaty dodatkowe, które Spółka, w przypadkach wskazanych w Kontrakcie Indywidualnym obowiązana jest uiścić na rzecz Kontrahenta, spełniają ogólne warunki umożliwiające uznanie ich za koszt uzyskania przychodu (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT) jak i nie zostały one wymienione w negatywnym katalogu wydatków, których ustawodawca nie uznaje za koszty uzyskania przychodu (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), opłaty te stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.