Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.337.2020.2.AK
z 13 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 czerwca 2020 r. (data wpływu 4 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym 23 i 30 października 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy od wynagrodzenia za dokumentację techniczną dotyczącą projektu nabytą przez Wnioskodawcę od Kontrahenta ze Słowenii wraz ze specjalistycznym sprzętem (Towarem) Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy od wynagrodzenia za dokumentację techniczną dotyczącą projektu nabytą przez Wnioskodawcę od Kontrahenta ze Słowenii wraz ze specjalistycznym sprzętem (Towarem) Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 29 września 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.337.2020.1.AK wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 23 i 30 października 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podmiotem, który zajmuje się produkcją pozostałych wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych. Wnioskodawca podlega opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej od wszystkich dochodów bez względu na źródła ich uzyskania.

Wnioskodawca w dniu 3 października 2019 r. podpisał kontrakt (dalej: „Umowa”) z podmiotem słoweńskim (dalej: „Kontrahent”) na zakup specjalistycznego sprzętu (dalej: „Towar”).

Zgodnie z Umową na Wnioskodawcę przenoszona jest własność dokumentacji technicznej dotyczącej projektu (dalej: „Dokumentacja”). Jednak co należy podkreślić, na Spółkę nie przechodzą w żadnym razie żadne prawa autorskie ani prawa do znaku towarowego ani know-how. Dokumentacja jest potrzebna do normalnego korzystania z Towaru. Dokumentacja jest jednym ze składników ceny, jaką Wnioskodawca płaci za Towar.

Spółka nabyła od Kontrahenta Towar, a aby móc z niego w pełni korzystać potrzebna jest specjalistyczna dokumentacja projektowa.

Wnioskodawca podjął wątpliwość, czy od tak określonego wynagrodzenia za Dokumentację powinien pobrać podatek u źródła.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała dane Kontrahenta niezbędne w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami. Spółka poinformowała również, że posiada certyfikat rezydencji Kontrahenta ze Słowenii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od zapłaty wynagrodzenia na rzecz podmiotu ze Słowenii z tytułu zapłaty za Dokumentację należy pobrać podatek u źródła?

Zdaniem Wnioskodawcy, od powyższego wynagrodzenia z tytułu zapłaty za Dokumentację nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 Ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 Ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.
   
   

Zaś w myśl art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Dokumentacja techniczna nie została wymieniona wprost w Ustawie o CIT, stąd w celu ustalenia czy dane wynagrodzenie na rzecz nierezydenta podlega podatkowi od źródła, należy zastanowić się nad charakterem powyższego świadczenia.

Podobny stan faktyczny został przedstawiony w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) z 12 listopada 2019 r. znak 0114-KDIP2-1.4010.391.2019.1.AJ, gdzie zostało stwierdzone: „Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy w opinii Organu interpretacyjnego należy uznać, że zakup Oprogramowania Tramwaju i Oprogramowania SWO, Dokumentacji Technicznej oraz Dokumentacji Elementów do Symulatora (wraz z licencjami dot. wszystkich wymienionych) ma charakter akcesoryjny.

Spółka Polska nie nabywa opisanej dokumentacji np. w celu produkcji tramwajów w Polsce, lecz w celu uzyskania możliwości niezakłóconej eksploatacji tych pojazdów (zakupionych od koreańskiego rezydenta podatkowego). W opinii tut. Organu opisana dokumentacja ma charakter instrukcji obsługi oraz instrukcji serwisowych, a nie poufnych informacji wykorzystywanych w procesie produkcji tramwajów łub świadczenia usług przewozu pasażerów (nie mieści się w pojęciu know-how).

Podobnie zakup oprogramowania nie jest nakierowany na czerpanie korzyści z eksploatacji praw autorskich do tego oprogramowania, lecz na uzyskiwanie dochodów z usług transportowych świadczonych przy wykorzystaniu pojazdów będących głównym przedmiotem kontraktu z wykorzystaniem tego oprogramowania.

Nadto opisane oprogramowanie będzie przede wszystkim wykorzystywane na własne potrzeby Spółki Polskiej, co implikuje brak możliwości objęcia wynagrodzenia z tego tytułu normą określoną w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym należności wypłacanych na rzecz nierezydenta nie można zaliczyć do kategorii „należności licencyjnych” w rozumieniu art. 12 UPO. Płatności te stanowią „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 UPO. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, o ile podmiot zagraniczny nie prowadzi działalności na terytorium Polski za pośrednictwem zakładu.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że B jako płatnik nie będzie zobowiązana do pobrania podatku u źródła w związku z wypłatą wynagrodzenia za tramwaje obejmującego także zapłatę za dokumentację i oprogramowanie.

W opinii Organu interpretacyjnego pozycję główną kontraktu stanowi zakup tramwajów, a pozostałe elementy są uboczne, w związku z tym to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia. Inaczej, kwalifikacja prawnopodatkowa wynagrodzenia z tytułu zakupu Oprogramowania Tramwaju i Oprogramowania SWO, Dokumentacji Technicznej oraz Dokumentacji Elementów do Symulatora (wraz z licencjami dot. wszystkich wymienionych) musi być zbieżna z kwalifikacją prawnopodatkową dochodu ze zbycia tramwajów przez nierezydenta zarówno na gruncie przepisów ustawy o CIT, jak i postanowień UPO”.

W tej samej interpretacji zostało podkreślone, iż dokumentacja techniczna ma de facto charakter instruktażowy: „Jak wynika z powyższego, Dokumentacja Techniczna oraz Dokumentacja Elementów do Symulatora będące przedmiotem zdarzenia przyszłego opisanego we Wniosku, stanowią co prawda zbiór informacji technicznych, sporządzonych w odpowiedniej formie oraz publicznie niedostępnych, jednakże są to informacje o charakterze ustandaryzowanym. Dokumentacja Techniczna oraz Dokumentacja Elementów do Symulatora stanowią pewien wycinek całości informacji o nabytym/użytkowanym Tramwaju oraz Elementach do Symulatora, a zatem można by uznać, że stanowią jedynie instrukcję prawidłowego użytkowania Tramwaju oraz Elementów do Symulatora, w tym również w przypadku wystąpienia awarii określonych jego podzespołów i/lub konieczności nabycia nowych. Zawierają m.in. informacje, jakie czynności (krok po kroku) powinien podjąć użytkownik, aby wyeliminować dany problem lub usterkę, jak również stosowne specyfikacje techniczne danych elementów oraz układów, pozwalające B na samodzielne ich nabycie, w przypadku zaistnienia takiej potrzeby. Dokumentacja Techniczna oraz Dokumentacja Elementów do Symulatora posiadają więc przede wszystkim charakter instruktażowy”.

W związku z powyższym, dokumentacji technicznej nie można uznać ani za know-how ani za należności licencyjne. Co więcej, w powyższej interpretacji podkreślono uzupełniający charakter dokumentacji technicznej wobec zakupionego towaru. Analogiczna sytuacja występuje u Wnioskodawcy, Dokumentacja jest tylko elementem towarzyszącym sprzedaży Towaru.

Niejako sytuację Wnioskodawcy można porównać do sytuacji gdy ktoś nabywa licencję do programu komputerowego ale w charakterze „end-usera” - użytkownika końcowego, czyli nabywa przedmiot licencji na własne potrzeby bez prawa udzielania sublicencji podmiotom trzecim. Jak wynika bowiem z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 stycznia 2018 r. 0114-KDIP2-1.4010.327.2017.1.PW „Nie stanowią ich (należności licencyjnych - przyp. Wnioskodawcy) bowiem takie opłaty, w zamian za które nie nabywa się praw autorskich bądź praw do dysponowania nimi w stosunku do przedmiotu licencji, nabywca nie będzie dokonywał dalszej odsprzedaży przedmiotu licencji bądź nie będzie udzielał sublicencji i może wykorzystywać przedmiot licencji jedynie do własnych potrzeb”. Czyli, jeżeli przedmiot licencji jest wykorzystywany na własne potrzeby licencjobiorcy i licencjobiorca nie ma prawa jego sublicencji to należność z tytułu udzielenia licencji płacona przez licencjobiorcę licencjodawcy nie jest kwalifikowana jako należność licencyjna.

Interpretacja indywidualna z 17 października 2019 r. DKIS znak 0111-KDIB2-1.4010.472.2019.1.BKD skupia się na zakresie przeniesionych praw: „Jednocześnie należy podkreślić, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów.

Zaliczenie należności, wypłacanych przez Wnioskodawcę, do odpowiedniej kategorii przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz upo zależy od istoty praw, jakie Wnioskodawca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca w ramach nabywanych usług IT korzysta m.in. z dostępu do oprogramowania komputerowego. Usługi te polegają na udostępnieniu oprogramowania potrzebnego pracownikowi do wykonywania obowiązków służbowych, w tym zwłaszcza w ramach licencji end user dostępu do aplikacji pakietu Microsft Office 365 PRO Enterprise, w wersjach fizycznie zainstalowanych na przekazanych pracownikom urządzeniach jak i wersji wirtualnych dostępnych poprzez przeglądarki internetowe. W ramach usług IT Wnioskodawca korzysta również z licencji oprogramowania SAP. Jak wskazano w uzupełnieniu wniosku licencje na oprogramowanie mają charakter licencji end user.

Zakres uprawnień nabywcy do korzystania z oprogramowania komputerowego jest zatem ograniczony jedynie do wykorzystania go na własne potrzeby.

W związku z powyższym nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania tych praw do używania Wnioskodawcy, a co za tym idzie należności za korzystanie z ww. oprogramowania nie są należnościami licencyjnymi w rozumieniu przepisów ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym, wynagrodzenie z tytułu opłat za korzystanie z ww. oprogramowania na własny użytek nie stanowi należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 u.p.d.o.p. w związku z art. 12 upo, tym samym nie podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem u źródła - zgodnie z ww. art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 lutego 2020 r. 0111-KDIB1-1.4010.555.2019.1.AB opisany został stan faktyczny dotyczący materiału szkoleniowego wykorzystywanego jedynie przez kursanta na własne potrzeby: „Uzyskiwane przez zagranicznych kontrahentów przychody z tytułu przeniesienia własności egzemplarza materiału szkoleniowego z udzieleniem licencji na korzystanie z materiału, wyświetlanie i kopiowanie wyłącznie przez osobę szkoloną nie mieszczą się w katalogu należności licencyjnych, zdefiniowanych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jako że w związku z nabyciem powyższych usług nie następuje przeniesienie na spółkę praw autorskich, a materiały szkoleniowe są wykorzystywane wyłącznie na użytek własny bez możliwości udostępniania ich podmiotom trzecim, jak również bez prawa do ich modyfikacji, sporządzania kopii czy dystrybucji.

W konsekwencji, Wnioskodawca, dokonując płatności na rzecz zagranicznych dostawców tych materiałów, w obu stanach faktycznych (winno być: zdarzeniach przyszłych), nie będzie zobowiązana do poboru i odprowadzenia w Polsce zryczałtowanego podatku dochodowego. W związku z powyższym Wnioskodawca, w obu stanach faktycznych, nie będzie obowiązany do wykazania wpłat w deklaracji 1FT-2R oraz nie będzie obowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta”.

Został tu przedstawiony z goła inny stan faktyczny niż u Wnioskodawcy, ale dobrze pokazuje, iż sposób wykorzystania danej rzeczy warunkuje uznanie jej za należność licencyjną na gruncie art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT. Jeśli coś jest używane na własny pożytek, bez możliwości przeniesienia prawa na kolejny podmiot, nie może być mowy o należności licencyjnej.

W związku z powyższym, skoro Dokumentacja ma niejako podobny charakter do licencji komputerowych w wersji end-usera, a takie usługi nie podlegają pod dyspozycję art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, tym bardziej wobec Dokumentacji, co do której Wnioskodawca nie nabywa żadnych praw autorskich, ten przepis nie znajduje zastosowania. Stąd od opłaty wnoszonej za Dokumentację nie pobiera się podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.
   
   

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Jak stanowi art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
   
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług
   reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników
   i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
   
   • ustala się w wysokości 20% przychodów;
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
   
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera
   
   • ustala się w wysokości 10% tych przychodów.
   
   
   
   

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Z kolei w myśl art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-le;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
   
   

Przy czym, jak wynika z art. 26 ust. 7 ustawy o CIT, wypłata, o której mowa w ust. 1, 1ac, 1c, 1d, 1m, 2c i 2e, oznacza wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek.

Jak stanowi art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

1. posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
2. po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o CIT, w przypadku, gdy:

1. oświadczenie, o którym mowa ust. 7a, składa jedna osoba – złożenie oświadczenia następuje do organu podatkowego, o którym mowa w art. 28b ust. 15;
2. do złożenia oświadczenia, o którym mowa w ust. 7a, obowiązana jest więcej niż jedna osoba – dowód złożenia tego oświadczenia przekazywany jest wraz ze zgłoszeniem do organu podatkowego, o którym mowa w art. 28b ust. 15.
   
   

W zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 7d pkt 2, potwierdza się, że oświadczenie, o którym mowa w ust. 7a, zostało złożone przez wszystkie osoby obowiązane do jego złożenia. Zgłoszenie składa w terminie, o którym mowa w ust. 7c, jedna z osób, które złożyły oświadczenie, o którym mowa w ust. 7a. Zgłoszenie nie może zostać złożone przez pełnomocnika (art. 26 ust. 7e updop).

Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, grupy podatników, grupy płatników lub czynności, w przypadku których zostanie wyłączone lub ograniczone stosowanie ust. 2e, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, uwzględniając istnienie określonych uwarunkowań obrotu gospodarczego, specyficzny status niektórych grup podatników i płatników oraz specyfikę dokonywania niektórych czynności – art. 26 ust. 9 updop.

Zauważyć także należy, że zgodnie z § 4 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545 z późn. zm.; dalej: „Rozporządzenie”), wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 30 czerwca 2019 r. wypłat należności:

1. innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7-9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników;
2. z tytułu dywidend i innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy.
   
   

Wskazany powyżej termin uległ wydłużeniu do dnia 31 grudnia 2020 r. na mocy § 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 czerwca 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 1096).

Zgodnie z § 2 ust. 2 Rozporządzenia, w przypadku wypłat należności, o których mowa w ust. 1 pkt 7-9, wyłączenie stosowania art. 26 ust. 2e ustawy stosuje się jedynie do wypłat należności na rzecz podatników mających siedzibę lub zarząd na terytorium państwa będącego stroną zawartej z Rzecząpospolitą Polską umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, której przepisy określają zasady opodatkowania dochodów z dywidend, odsetek oraz należności licencyjnych, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników.

Przepisy § 2-4 stosuje się, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania – § 5 Rozporządzenia.

Zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowenii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Lublanie dnia 28 czerwca 1996 r. (Dz.U. z 1998 r., Nr 35, poz. 1998; dalej: „UPO”), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 UPO, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 UPO, określenie „należności licencyjne”, użyte w tym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin i taśmami dla radia i telewizji, oraz patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za informacje związane z doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 3 października 2019 r. podpisał kontrakt z podmiotem słoweńskim na zakup specjalistycznego sprzętu. Zgodnie z Umową na Wnioskodawcę przenoszona jest własność dokumentacji technicznej dotyczącej projektu. Jednak co należy podkreślić, na Spółkę nie przechodzą w żadnym razie żadne prawa autorskie ani prawa do znaku towarowego ani know-how. Dokumentacja jest potrzebna do normalnego korzystania z Towaru. Dokumentacja jest jednym ze składników ceny, jaką Wnioskodawca płaci za Towar. Spółka nabyła od Kontrahenta Towar, a aby móc z niego w pełni korzystać potrzebna jest specjalistyczna dokumentacja projektowa. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji Kontrahenta ze Słowenii.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że nabyta przez Wnioskodawcę dokumentacja techniczna nie będzie stanowiła należności licencyjnej ani know-how. Dokumentacja ta jest elementem towarzyszącym sprzedaży specjalistycznego sprzętu (Towaru). Ma ona charakter instrukcji umożliwiającej prawidłową eksploatację sprzętu specjalistycznego i ma, względem tego sprzętu, akcesoryjny charakter. Dokumentacja umożliwiająca właściwe użytkowanie zakupionego sprzętu nie może być uznana za know-how. Nie wskazuje ona bowiem jak sprzęt ten wytwarzać, ale jak go użytkować. Taki charakter nabywanej wraz ze sprzętem dokumentacji nie pozwala na jej kwalifikowanie jako należność licencyjna w świetle powołanych wcześniej aktów normatywnych.

W związku z powyższym, wynagrodzenia za dokumentację techniczną wypłaconego na rzecz nierezydenta nie można zaliczyć do kategorii „należności licencyjnych” w rozumieniu art. 12 UPO. Płatność ta stanowi „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 UPO. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, o ile podmiot zagraniczny nie prowadzi działalności na terytorium Polski za pośrednictwem zakładu.

Zatem od wynagrodzenia za dokumentację techniczną dotyczącą projektu nabytą przez Wnioskodawcę od Kontrahenta ze Słowenii wraz ze specjalistycznym sprzętem (Towarem) Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.