2020.11.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.574.2020.2.SR
z 13 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 lipca 2020 r. (data wpływu 15 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z 20 sierpnia 2020 r. (data wpływu 20 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy usług świadczonych przez Muzeum polegających na udostępnianiu informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2020 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy usług świadczonych przez Muzeum polegających na udostępnianiu informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 20 sierpnia 2020 r. (data wpływu 20 sierpnia 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 17 sierpnia 2020 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.574.2020.1.SR.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 20 sierpnia 2020 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Muzeum jest samorządową instytucją kultury wpisaną do Rejestru Instytucji Kultury pod numerem … prowadzonego przez organizatora, Gminę. Muzeum posiada osobowość prawną oraz status podatnika VAT na podstawie zgłoszenia rejestracyjnego z dnia 2 stycznia 2001 roku złożonego w Urzędzie Skarbowym.

Jako samorządowa instytucja kultury Muzeum świadczy działalność w oparciu o ustawę z dnia 21 listopada 1996 roku o muzeach (Dz. U. 1997 Nr 5 poz. 24, ze zm.), ustawę z dnia 25 października 1991 roku o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. 1991 Nr 114 poz. 493, ze zm.) oraz w oparciu o statut nadany Uchwałą Rady Miasta z … 2013 roku.

Muzeum realizuje następujące zadania (§ 5 statutu Muzeum):

gromadzenie zabytków z zakresu archeologii, etnografii, sztuki, numizmatyki, przyrody i historii przemysłu;
katalogowanie i naukowe opracowanie zgromadzonych muzealiów;
przechowywanie zgromadzonych zabytków w warunkach zapewniających im właściwy stan zachowania i bezpieczeństwa oraz magazynowanie ich w sposób dostępny do celów naukowych;
zabezpieczanie i konserwacja muzealiów;
urządzanie wystaw stałych, czasowych i objazdowych;
organizowanie i prowadzenie badań naukowych terenowych oraz prac wykopaliskowych;
prowadzenie działalności edukacyjnej;
udostępnianie zbiorów dla celów naukowych i edukacyjnych;
prowadzenie działalności wydawniczej;
zapewnienie właściwych warunków zwiedzania i korzystania ze zbiorów;
prowadzenie i popieranie działalności artystycznej i upowszechniającej kulturę;
prowadzenie biblioteki z zakresu dyscyplin reprezentowanych w Muzeum i udostępnianie jej na zasadach ogólnych.

Muzeum jest jednostką organizacyjną nienastawioną na osiągnięcie zysku. Jako dodatkową Muzeum może prowadzić działalności gospodarczą, lecz jedynie w celu finansowania zadań określonych w art. 2 ustawy o muzeach.

Działalność Muzeum jest realizowana przede wszystkim w formie: sprzedaży biletów wstępu, lekcji muzealnych, wynajmu pomieszczeń i działalności wydawniczej. Ponadto na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. 216 poz. 352) Muzeum jako muzeum samorządowe jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej.

Przez ISP należy rozumieć każdą treść lub jej część, niezależnie od sposobu utrwalenia, w szczególności w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej, będącą w posiadaniu podmiotu zobowiązanego. W praktyce muzealnej będą to przede wszystkim wizerunki muzealiów (fotografie, skany) oraz informacje identyfikacyjne muzealiów znajdujące się w inwentarzach i kartach ewidencyjnych (metadane).

W myśl ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego ISP udostępnia się bezpłatnie. W przypadku gdy przygotowanie lub przekazanie ISP w określony sposób i w określonej formie zgodnie z wnioskiem o ponowne udostępnienie, wiąże się poniesieniem dodatkowych kosztów przez podmiot zobowiązany, może on nałożyć na wnioskodawcę opłatę stanowiącą równowartość tych kosztów.

Dodatkowo na podstawie art. 18 ust. 1 przedmiotowej ustawy muzea państwowe i samorządowe ustalając wysokość opłaty za udostępnienie lub przekazanie ISP w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym są uprawnione aby uwzględniać również koszty gromadzenia, produkowania, reprodukowania, rozpowszechniania, ochrony i ustalania praw, jednak łączna wysokość opłaty nie może przekroczyć sumy tych kosztów wraz z rozsądnym zwrotem z inwestycji, nie wyższym niż 5 punktów procentowych powyżej stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego. Maksymalne stawki opłat za ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego nakładane przez muzea państwowe i samorządowe ustalono w drodze rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 12 lipca 2016 r. (Dz. U. 2016 poz. 1011).

W piśmie z 20 sierpnia 2020 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku przedstawiono następujące informacje:

Na pytanie Organu „Czy świadczone przez Muzeum usługi w zakresie udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym, stanowią usługi kulturalne polegające na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury?”, Wnioskodawca odpowiedział, że „Podtrzymując stanowisko wyrażone we wniosku ORD-IN z dnia 10 lipca 2020 r. Muzeum kwalifikuje usługę udostępniania Zainteresowanym dokumentacji wizualnej muzealiów lub ich informacji identyfikacyjnych (informacje sektora publicznego) w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym do usług kulturalnych rozumianych jako upowszechnianie naturalnego i kulturalnego dziedzictwa ludzkości o charakterze materialnym i niematerialnym, w szczególności w zakresie historii, nauki i sztuki. Tym samym Muzeum realizuje cel jaki nakłada na nie art. 1 ustawy o muzeach (Dz. U. 1997 Nr 5 poz. 24) tj.: „...informowanie o wartościach i treściach gromadzonych zbiorów, upowszechnianie podstawowych wartości historii, nauki i kultury polskiej oraz światowej, kształtowanie wrażliwości poznawczej i estetycznej oraz umożliwianie korzystania ze zgromadzonych zbiorów.”

Na pytanie Organu „Jeżeli ww. usługi w zakresie udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym, nie stanowią usług kulturalnych, to proszę wskazać:

czy świadczone przez Muzeum usługi w zakresie udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym, są ściśle związane z usługami kultury świadczonymi przez Muzeum?
czy świadczone przez Muzeum usługi w zakresie udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym, są niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT?
czy głównym celem świadczonych usług w zakresie udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym, jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez Muzeum, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia?”,

Wnioskodawca odpowiedział, że „Nie dotyczy.”

Na pytanie Organu „Czy Muzeum osiąga w sposób systematyczny zyski z tej działalności (tj. usług w zakresie udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym), a w przypadku ich osiągnięcia czy są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług?”, Wnioskodawca wskazał, że „Dotychczas Muzeum nie uzyskiwało zysków z działalności opisanej w pkt 3 wezwania nr 0111-KDIB3-2.4012.574.2020.1.SR. Muzeum udostępniało wizerunki swoich zbiorów lub związane z nimi treści jedynie w celach niekomercyjnych o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym przenosząc na wnioskodawcę jedynie koszty poniesione w związku z przygotowaniem żądanej informacji w określony sposób czy w określonej formie np.: wykonanie skanu lub fotografii. Uzyskiwane w ten sposób wpływy miały charakter sporadyczny i zgodnie ze statutem w całości były przeznaczane na działalność statutową.”

Usługa udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) świadczona przez Muzeum w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym odbywać się będzie na wniosek Zainteresowanego i we wskazanej przez niego formie. Forma utrwalenia ISP zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. 216 poz. 352) może mieć postać papierową, elektroniczną, dźwiękową, wizualną lub audiowizualną, natomiast zgodnie z rozporządzeniem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie maksymalnych stawek opłat za ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego nakładanych przez muzea państwowe i samorządowe (Dz. U. 2016 poz. 1011) udostępnienie lub przekazanie ISP może nastąpić m.in. za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, w postaci kopii cyfrowej, fotografii, w postaci papierowej, nagrania dźwięku lub obrazu na nośnik cyfrowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługa świadczona przez Muzeum w zakresie udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. 2016 poz. 352) oraz rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie maksymalnych stawek opłat za ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego nakładanych przez muzea państwowe i samorządowe (Dz. U. 2016 poz. 1011) korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie art. 1 z ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach, jednym z podstawowych celów funkcjonowania muzeów jest „informowanie o wartościach i treściach gromadzonych zbiorów, upowszechnianie podstawowych wartości historii, nauki i kultury polskiej oraz światowej, kształtowanie wrażliwości poznawczej i estetycznej oraz umożliwianie korzystania ze zgromadzonych zbiorów (...)”.

Jest to zadanie, które Muzeum realizuje m.in. poprzez udostępnianie wizerunków swoich zbiorów oraz powiązanych z nimi treści, wypełniając jednocześnie zobowiązanie do udostępniania lub przekazywania ISP w celu ponownego wykorzystania wprowadzone ustawą z dnia 25 lutego 2016 r. (Dz. U. 2016 poz. 352).

Mimo, że co do zasady muzea są jednostkami organizacyjnymi nienastawionymi na osiągnięcie zysku, to muszą pobierać opłaty za świadczone przez siebie usługi, aby dzięki uzyskanym w ten sposób środkom finansowym wywiązywać się z pozostałych nałożonych na nie zadań, tj. gromadzenie i trwała ochrona dóbr naturalnego i kulturalnego dziedzictwa, co przewiduje art. 25 i art. 25a ustawy o muzeach.

W świetle art. 25 ust. 1 ustawy o muzeach muzeum ma prawo pobierać opłaty za przygotowanie i udostępnianie zbiorów do celów innych niż zwiedzanie, również za udostępnianie wizerunków muzealiów z wykorzystaniem informatycznych nośników danych (art. 25a ust. 2), a w przypadku ustalania i pobierania opłat za udostępnianie wizerunków muzealiów jako informacji sektora publicznego powinno stosować przepisy ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystaniu ISP.

W związku z powyższym Muzeum stoi na stanowisku, że usługa udostępnienia lub przekazywania przez Muzeum informacji sektora publicznego na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym spełnia definicję pojęcia „usług kulturalnych” i podlega zwolnieniu do podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT pod warunkiem, że zyski osiągane z tej działalności będą w całości przeznaczone na kontynuację lub doskonalenie świadczonych przez Muzeum usług (art. 43 ust. 18 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z tak szeroko sformułowanej definicji pojęcia „świadczenie usług” wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda jednak czynność stanowiąca usługę, w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego, Muzeum jako muzeum samorządowe jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej. Przez ISP należy rozumieć każdą treść lub jej część, niezależnie od sposobu utrwalenia, w szczególności w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej, będącą w posiadaniu podmiotu zobowiązanego. W praktyce muzealnej będą to przede wszystkim wizerunki muzealiów (fotografie, skany) oraz informacje identyfikacyjne muzealiów znajdujące się w inwentarzach i kartach ewidencyjnych (metadane).

Mając na uwadze okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wykonywane przez Wnioskodawcę ww. czynności, tj. udostępnianie informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej za odpłatnością, realizowane jest w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca realizując te czynności występuje w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.

Zgodnie z art. 43 ust. 17 ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe (art. 43 ust. 17a ).

Zgodnie z art. 43 ust. 18 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Ponadto, na mocy art. 43 ust. 19 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
wstępu:
1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
działalności agencji informacyjnych;
usług wydawniczych;
usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
usług ochrony praw.

Analizując powołane wyżej regulacje zauważyć należy, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku jest spełnienie przesłanki o charakterze podmiotowym odnoszącej się do usługodawcy, jak również przedmiotowym dotyczącym rodzaju świadczonych usług. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

Jak wskazał Wnioskodawca, jest on samorządową instytucją kultury, wpisaną do Rejestru Instytucji Kultury prowadzonego przez organizatora, Gminę. Zatem, stwierdzić należy, że Wnioskodawca wypełnia przesłankę podmiotową wynikającą z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy.

W następnej kolejności należy zbadać, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego oraz rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w sprawie maksymalnych stawek opłat za ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego nakładanych przez muzea państwowe i samorządowe, wypełniają przesłankę przedmiotową do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, zgodnie z którym zwalnia się z podatku usługi kulturalne.

Ustawa nie podaje definicji pojęcia „usług kulturalnych”. Jego znaczenie należy zatem ustalić w oparciu o dostępne metody wykładni. W prawie podatkowym pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa. Zatem zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „usługi kulturalne” w języku potocznym, możemy stwierdzić, iż pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury, itp.

Natomiast kultura to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową – ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności funkcjonujących w postaci dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda, sprawiedliwość, wolność, równość itp. (Roman Smolski, Marek Smolski, Elżbieta Helena Stadtműller „Słownik Encyklopedyczny Edukacja Obywatelska” Wydawnictwo Europa, Warszawa 1999). Encyklopedia Popularna w haśle „kultura” podaje, że jest to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu jej dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie; w skład tak pojętej kultury wchodzą nie tylko wytwory materialne i instytucje społeczne, ale także zasady współżycia społecznego, sposoby postępowania, wzory, kryteria ocen estetycznych i moralnych przyjęte w danej zbiorowości i wyznaczające obowiązujące zachowania” (Encyklopedia Popularna PWN, Wydanie XV, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1982). Przez potoczne rozumienie pojęcia „kultura” możemy zatem uznać całokształt wytworów materialnych i umysłowych społeczności. Takie rozumienie pojęcia „kultura”, ma jednak niewielkie znaczenie praktyczne, a już w szczególności nie spełni swojej funkcji w procesie interpretacji prawa podatkowego.

W sytuacji, gdy wykładnia językowa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, wskazanym jest sięgnięcie do wykładni systemowej oraz funkcjonalnej. W tym celu należy sięgnąć do ustaw wprost lub pośrednio odnoszących się do działalności prowadzonej w sferze kulturalnej, np. ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2020 r., poz. 194), działalność kulturalna polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

Formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury (art. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej).

Zgodnie zaś z przepisem art. 3 ust. 2 działalność kulturalna określona w art. 1 ust. 1 nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu odrębnych przepisów.

W myśl art. 8 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, ministrowie oraz kierownicy urzędów centralnych organizują działalność kulturalną, tworząc państwowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym. Natomiast, jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym (art. 9 ust. 1 ww. ustawy). Podmioty tworzące instytucje kultury, o których mowa w art. 8 i 9, zwane są dalej organizatorami, a ilekroć w ustawie jest mowa o instytucji kultury bez bliższego określenia – należy przez to rozumieć zarówno państwową, jak i samorządową instytucję kultury (art. 10 ust. 1 i 2 ww. ustawy). Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy, instytucje kultury działają na podstawie aktu o ich utworzeniu oraz statutu nadanego przez organizatora.

Z art. 4 ustawy z 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 2020 r. poz. 902) wynika, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 194).

Stosownie do art. 1 ustawy o muzeach, muzeum jest jednostką organizacyjną nienastawioną na osiąganie zysku, której celem jest gromadzenie i trwała ochrona dóbr naturalnego i kulturalnego dziedzictwa ludzkości o charakterze materialnym i niematerialnym, informowanie o wartościach i treściach gromadzonych zbiorów, upowszechnianie podstawowych wartości historii, nauki i kultury polskiej oraz światowej, kształtowanie wrażliwości poznawczej i estetycznej oraz umożliwianie korzystania ze zgromadzonych zbiorów.

W myśl art. 2 ustawy o muzeach, muzeum realizuje cele określone w art. 1, w szczególności przez:

gromadzenie zabytków w statutowo określonym zakresie;
katalogowanie i naukowe opracowywanie zgromadzonych zbiorów;
przechowywanie gromadzonych zabytków, w warunkach zapewniających im właściwy stan zachowania i bezpieczeństwo, oraz magazynowanie ich w sposób dostępny do celów naukowych;
zabezpieczanie i konserwację zbiorów oraz, w miarę możliwości, zabezpieczanie zabytków archeologicznych nieruchomych oraz innych nieruchomych obiektów kultury materialnej i przyrody;
urządzanie wystaw stałych i czasowych;
organizowanie badań i ekspedycji naukowych, w tym archeologicznych;
prowadzenie działalności edukacyjnej;
7a. popieranie i prowadzenie działalności artystycznej i upowszechniającej kulturę;
udostępnianie zbiorów do celów edukacyjnych i naukowych;
zapewnianie właściwych warunków zwiedzania oraz korzystania ze zbiorów i zgromadzonych informacji;
prowadzenie działalności wydawniczej.

Na mocy art. 25 ust. 1 ustawy o muzeach, muzeum pobiera opłaty za przygotowanie i udostępnianie zbiorów do celów innych niż zwiedzanie, w szczególności za kopiowanie, sporządzanie reprodukcji lub fotografii, przygotowywanie zbiorów do wypożyczenia oraz ich wypożyczenie.

Zgodnie z art. 25 ust. 4 ustawy o muzeach, w przypadku ustalania i pobierania opłat za czynności, o których mowa w ust. 1, podejmowane w ramach udostępniania informacji sektora publicznego do ponownego wykorzystywania stosuje się przepisy ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1446).

Na podstawie art. 25a ust. 1 ustawy o muzeach, wizerunki muzealiów mogą być utrwalone i przechowywane na informatycznych nośnikach danych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 346, 568 i 695).

Muzeum pobiera opłaty za udostępnianie wizerunków muzealiów, z wykorzystaniem informatycznych nośników danych. Bezpośredni dostęp do wizerunków muzealiów drogą elektroniczną jest bezpłatny. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 2, ustala dyrektor muzeum. W uzasadnionych przypadkach dyrektor muzeum może ustalić opłatę ulgową lub zwolnić z opłaty (art. 25a ust. 2 i 3 ustawy o muzeach).

Stosownie do art. 25a ust. 4 ustawy o muzeach w przypadku ustalania i pobierania opłat za udostępnianie wizerunków muzealiów z wykorzystaniem informatycznych nośników danych jako informacji sektora publicznego do ponownego wykorzystywania stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 25 ust. 4.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1446) przez informację sektora publicznego należy rozumieć każdą treść lub jej część, niezależnie od sposobu utrwalenia, w szczególności w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej, będącą w posiadaniu podmiotów, o których mowa w art. 3.

W myśl art. 2 ust. 2 i 3 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, przez ponowne wykorzystywanie należy rozumieć wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „użytkownikami”, informacji sektora publicznego, w celach komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona. Ponownym wykorzystywaniem w rozumieniu ustawy nie jest udostępnianie lub przekazanie informacji sektora publicznego przez podmiot wykonujący zadania publiczne innemu podmiotowi wykonującemu zadania publiczne wyłącznie w celu realizacji takich zadań.

Na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, przepisów ustawy nie stosuje się do informacji sektora publicznego będących w posiadaniu państwowych instytucji kultury, samorządowych instytucji kultury oraz innych podmiotów prowadzących działalność kulturalną, o której mowa w art. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1983 oraz z 2019 r. poz. 115 i 730), z wyjątkiem muzeów państwowych i muzeów samorządowych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 2019 r. poz. 917), bibliotek publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach (Dz. U. z 2018 r. poz. 574 i 1669), a także archiwów tworzących państwową sieć archiwalną oraz innych jednostek organizacyjnych prowadzących działalność archiwalną w zakresie państwowego zasobu archiwalnego w rozumieniu art. 22 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2019 r. poz. 553 i 730), zwanych dalej „archiwami” – chyba że informacje te stanowią informacje publiczne podlegające udostępnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej.

Na mocy art. 5 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, każdemu przysługuje prawo do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego:

udostępnionych w systemie teleinformatycznym, a w szczególności na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej podmiotu zobowiązanego lub w centralnym repozytorium informacji publicznej, o którym mowa w art. 9a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1330 i 1669), zwanym dalej „centralnym repozytorium”, lub w inny sposób;
przekazanych na wniosek o ponowne wykorzystywanie.

Stosownie do art. 16 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, informacje sektora publicznego udostępnia się lub przekazuje w celu ich ponownego wykorzystywania bezpłatnie.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 i 2 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, podmiot zobowiązany może nałożyć opłatę za ponowne wykorzystywanie, jeżeli przygotowanie lub przekazanie informacji w sposób lub w formie wskazanych we wniosku o ponowne wykorzystywanie wymaga poniesienia dodatkowych kosztów. Ustalając wysokość opłaty, o której mowa w ust. 1, uwzględnia się koszty przygotowania lub przekazania informacji sektora publicznego w określony sposób i w określonej formie oraz inne czynniki, które będą brane pod uwagę przy rozpatrywaniu nietypowych wniosków o ponowne wykorzystywanie, które mogą mieć wpływ w szczególności na koszt lub czas przygotowania lub przekazania informacji. Łączna wysokość opłaty nie może przekroczyć sumy kosztów poniesionych bezpośrednio w celu przygotowania lub przekazania informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania w określony sposób i w określonej formie.

Natomiast w myśl art. 18 ust. 1 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, muzea państwowe i muzea samorządowe w przypadku udostępniania lub przekazywania informacji sektora publicznego do ponownego wykorzystywania w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym mogą nałożyć opłaty wyższe niż ustalone na podstawie art. 17.

Ustalając wysokość opłaty, o której mowa w ust. 1, uwzględnia się koszty gromadzenia, produkowania, reprodukowania, rozpowszechniania, ochrony i ustalania praw. Łączna wysokość opłaty nie może przekroczyć sumy tych kosztów wraz z rozsądnym zwrotem z inwestycji, jednak nie wyższym niż 5 punktów procentowych powyżej stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia, maksymalne stawki opłat za ponowne wykorzystywanie nakładanych przez muzea państwowe i muzea samorządowe, biorąc pod uwagę koszty oraz rozsądny zwrot z inwestycji, o których mowa w ust. 2 (art. 18 ust. 2 i 3 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego).

Na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego zostało wydane rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie maksymalnych stawek opłat za ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego nakładanych przez muzea państwowe i muzea samorządowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 1011). Rozporządzenie określa maksymalne stawki opłat za ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym, zwane dalej „maksymalnymi stawkami opłat”, nakładanych przez podmioty zobowiązane do udostępniania lub przekazywania informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania, będące muzeami państwowymi lub muzeami samorządowymi.

Ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego stanowi odzwierciedlenie unijnej polityki otwartego dostępu do danych publicznych, propagującej szeroką dostępność i ponowne wykorzystywanie ww. informacji do celów prywatnych lub komercyjnych (vide: …). Organy sektora publicznego wypełniając zadania publiczne zbierają, produkują, reprodukują i rozpowszechniają dokumenty (wytwarzają więc ogromne zasoby informacyjne), a ich użycie do innych celów niż cel publiczny stanowi ponowne ich wykorzystanie. Ponowne wykorzystywanie ISP oznacza zatem używanie przez każdego informacji sektora publicznego dla wytworzenia produktów, dóbr lub usług o wartości dodanej w innym celu niż wykonywanie zadań publicznych (vide: …). „Jako ponowne wykorzystywanie należy rozumieć takie wykorzystywanie informacji sektora publicznego, które prowadzi do stworzenia nowej usługi, produktu czy innego dobra, czyli na bazie uzyskanych informacji wytwarza się jakąś wartość dodaną. Co istotne nie ma znaczenia, czy wykorzystywanie będzie w celu komercyjnym lub niekomercyjnym, tzn. czy korzystający z ISP będzie na swoim produkcie zarabiał, czy też nie. Istotne jest, aby takie wykorzystywanie odbywało się w innym niż pierwotny cel publiczny, dla którego informacja została wytworzona” (vide: …).

Mamy w tej sytuacji niejako do czynienia z dzieleniem się „przez władzę publiczną wspólnym dobrem (danymi) we wspólnym interesie. Korzyści z uwolnienia danych mają więc zarówno znaczenie ekonomiczne, jak i pozaekonomiczne (...) do celów pozaekonomicznych ponownego wykorzystywania (...) zaliczyć należy rozwój społeczeństwa informacyjnego i naukowego (...). Ponowne użycie danych umożliwia uzyskiwanie nowych dróg dostępu i zdobywanie wiedzy, jak również zapewnia łatwiejszy dostęp do dziedzictwa kulturowego. Ponadto promuje kulturę przez zapewnienie łatwiejszego, powszechnego i zdalnego do niej dostępu” (vide: …).

Warto też zauważyć, że informacje sektora publicznego zasadniczo udostępnia się lub przekazuje w celu ich ponownego wykorzystywania bezpłatnie (o czym stanowi art. 16 ust. 1 ww. ustawy z dnia 25 lutego 2016 r.). Podmiot zobowiązany może jednak nałożyć opłatę za ponowne wykorzystywanie na mocy art. 17 ust. 1 tej ustawy, jeżeli przygotowanie lub przekazanie informacji w sposób lub w formie wskazanych we wniosku o ponowne wykorzystywanie wymaga poniesienia dodatkowych kosztów (zasady ustalenia wysokości tej opłaty zostały określone w art. 17 ust. 2 ww. ustawy ze wskazaniem, że łączna wysokość opłaty nie może przekroczyć sumy kosztów poniesionych bezpośrednio w celu przygotowania lub przekazania informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania w określony sposób i w określonej formie).

Jednocześnie muzea samorządowe na podstawie art. 18 ust. 1 ww. ustawy w przypadku udostępniania lub przekazywania informacji sektora publicznego do ponownego wykorzystywania w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym (tak jak w analizowanej sprawie) mogą nałożyć opłaty wyższe niż ustalone na podstawie art. 17. Ustalając wysokość takich wyższych opłat uwzględnia się koszty gromadzenia, produkowania, reprodukowania, rozpowszechniania, ochrony i ustalania praw. Łączna wysokość opłaty nie może przekroczyć w tym przypadku sumy tych kosztów wraz z rozsądnym zwrotem z inwestycji, jednak nie wyższym niż 5 punktów procentowych powyżej stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego (zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy). Maksymalne stawki tych opłat zostały określone w rozporządzeniu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie maksymalnych stawek opłat za ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego nakładanych przez muzea państwowe i muzea samorządowe (Dz.U. poz. 1011) i wynoszą one przykładowo za udostępnienie lub przekazanie ww. informacji za pośrednictwem systemu teleinformatycznego 118 zł (za jednorazowe udostępnienie), w postaci kopii (reprodukcji) cyfrowej 172 zł za jeden skan lub fotografię cyfrową zapisane na nośniku cyfrowym czy w postaci nagrania dźwięku lub obrazu na nośnik cyfrowy 63 zł za każdą rozpoczętą godzinę nagrania.

W świetle powyższego należy uznać, że Muzeum - udostępniając podmiotom zainteresowanym (które nie są podmiotami publicznymi) za odpłatnością (wynikającą z ww. rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego) swoje zbiory (muzealia) lub związane z nimi treści w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym - świadczy usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W tej sytuacji występuje bowiem skonkretyzowane świadczenie pomiędzy określonymi stronami transakcji (tj. pomiędzy Muzeum jako podmiotem zobowiązanym a wnioskodawcą będącym zainteresowanym w pozyskaniu wizerunku muzealiów lub danych identyfikacyjnych o muzealiach znajdujących się w zasobach Muzeum), dla którego istnieje bezpośredni beneficjent wykonywanych czynności (czyli podmiot zainteresowany, który ma możliwość wykorzystania udostępnionych mu danych publicznych dla własnych celów). Odpłatność natomiast pobieraną przez Muzeum z tytułu udostępnienia lub przekazywania informacji sektora publicznego w tym przypadku należy potraktować jako ekwiwalentne wynagrodzenie dla Muzeum należne za wykonaną usługę, biorąc pod uwagę maksymalną wysokość opłaty, jaką muzeum może pobrać z tytułu udostępnienia lub przekazania ISP, jaka została określona przepisami ww. rozporządzenia, a także fakt, że katalog zasobów do ponownego wykorzystywania jest bardzo wąski (instytucje kultury muszą bowiem udostępniać wyłącznie dzieła, których pierwotnym właścicielem autorskich praw majątkowych lub praw pokrewnych jest instytucja kultury oraz zasoby z domeny publicznej rozumianej jako dobra wspólne, zbiór utworów, z których każdy może korzystać bezpłatnie i wyłącznie z ograniczeniami wynikającymi z autorskich praw osobistych, ponieważ wygasły już do nich autorskie prawa majątkowe, bądź też utwory te nigdy nie były przedmiotem prawa autorskiego - vide: …).

Mając na uwadze przepisy ustawy o muzeach, która wymienia podstawowe ich zadania oraz przedmiot i formy działalności kulturalnej, a także przepisy ustawy o organizowaniu działalności kulturalnej, stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę ww. usługi można zaliczyć do usług kulturalnych, polegających na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Jak wskazał Wnioskodawca, Muzeum realizuje cel jaki nakłada na nie art. 1 ustawy o muzeach, tj.: „...informowanie o wartościach i treściach gromadzonych zbiorów, upowszechnianie podstawowych wartości historii, nauki i kultury polskiej oraz światowej, kształtowanie wrażliwości poznawczej i estetycznej oraz umożliwianie korzystania ze zgromadzonych zbiorów.”

W analizowanej sprawie dochodzi zatem do realizacji przez Muzeum zadań wynikających z ww. ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego poprzez udostępnianie zasobów/zbiorów Muzeum lub związanych z nimi treści. Udostępnianie wizerunków zbiorów muzealnych lub ich informacji identyfikacyjnych prowadzi do upowszechnia wiedzy o zbiorach i wystawach znajdujących się w Muzeum, a zatem mamy do czynienia z działaniami upowszechniającymi kulturę w szerokim tego pojęcia znaczeniu, a więc z usługami kulturalnymi w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT.

Zatem, stwierdzić należy, że ww. usługi spełniają przesłankę przedmiotową wynikającą z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy.

Jednocześnie należy zauważyć, że dotychczas Muzeum nie uzyskiwało zysków z ww. działalności.

Podsumowując, świadczone przez Muzeum usługi w zakresie udostępniania informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym, korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 43 ust. 18 ustawy o VAT (jeżeli bowiem Muzeum osiągnie systematyczne zyski z tej działalności i przeznaczy je na inne cele niż kontynuacja lub doskonalenie świadczonych usług, to w świetle art. 43 ust. 18 ustawy o VAT nie będzie podstaw do zastosowania ww. zwolnienia od podatku).

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy usług świadczonych przez Muzeum polegających na udostępnianiu informacji sektora publicznego (ISP) na wniosek zainteresowanego w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym, jest prawidłowe.

Zaznaczyć należy, że Muzeum przy udostępnianiu lub przekazywaniu za odpłatnością (wynikającą z ww. rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego) swoich zbiorów/zasobów (muzealiów) lub związanych z nimi treści w celach innych niż niekomercyjne o charakterze badawczym, naukowym lub edukacyjnym korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT pod warunkiem:

nie osiągania w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w razie ich osiągnięcia przeznaczania tych zysków w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług, oraz
że wykonywane czynności opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie są związane z usługą wstępu do Muzeum.

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego (zdarzeniu przyszłym), bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin