2020.11.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.385.2020.2.WK
z 13 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2020 r. (data wpływu 8 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia – brak daty (data wpływu 7 września 2020 r.), pismem z dnia 30 października 2020 r. (data wpływu 2 i 4 listopada 2020 r.) oraz pismem z dnia 3 listopada 2020 r. (data wpływu 3 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT z faktur za wynajem lokalu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT z faktur za wynajem lokalu. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia – brak daty – o uzupełnienie pełnomocnictwa szczegółowego, pismem z dnia 30 października 2020 r. o poprawnie sformułowane pełnomocnictwo szczegółowe oraz pismem z dnia 3 listopada 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, wskazanie przedmiotu wniosku oraz dodatkową opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

A (dalej: Spółka) jest podmiotem zajmującym się profesjonalnym świadczeniem usług udostępniania kadry pracowniczej różnej specjalności. Spółka jest podatnikiem VAT czynnym.

Spółka zawiera z klientami umowy, na podstawie których zobowiązuje się świadczyć usługi polegające na udostępnianiu własnej kadry zawodowej o określonych kwalifikacjach.

Spółka wykonuje usługi dzięki zatrudnieniu osób fizycznych – obywateli polskich i cudzoziemców w oparciu o umowę o pracę lub umowę zlecenia.

Pracownicy/zleceniobiorcy są zatrudniani w Spółce w celu skierowania ich do wykonywania prac na rzecz klientów w różnych miejscach w Polsce.

Spółka oferuje niektórym swoim pracownikom/zleceniobiorcom możliwość zamieszkania w lokalu wynajmowanym w tym celu przez Spółkę. Spółka czyni tak m.in. w celu zwiększenia zainteresowania pracowników swoją ofertą współpracy. Jednak przede wszystkim taki wynajem lokali przez Spółkę związany jest z faktem, że często miejsce, w którym pracownicy mają świadczyć usługi, znajduje się w lokalizacjach trudno dostępnych transportem publicznym (a zazwyczaj w ogóle poza dużymi ośrodkami miejskimi, są to np. ubojnie, rzeźnie, masarnie, magazyny, etc.). Zapewnienie zlokalizowania miejsca pobytu pracowników w pobliżu miejsca świadczenia usług przez Spółkę oznacza, że Spółka ma w ten sposób możliwość wykonania usług zleconych przez jej kontrahenta.

Spółka jest zatem zmuszona do wynajmu lokali w miejscach, które znajdują się w pobliżu siedziby kontrahenta Spółki. Wynajmujący lokale są niepowiązani ze Spółką w rozumieniu przepisów podatkowych.

Dany lokal jest nieodpłatnie używany przez pracowników.

Spółka najmuje lokale o charakterze mieszkalnym. Wynajmujący może być podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Wówczas Spółka za usługi wynajmu lokali otrzymuje faktury zawierające 23% VAT.

Spółka jako taka nie korzysta z lokalu do celów mieszkalnych, to jej pracownicy są ulokowani w danej nieruchomości.

Wynajmujący, jak i najemca wiedzą o tym, że docelowo w lokalu przebywał będzie czasowo pracownik Spółki.

Przebywanie pracowników w lokalu ma charakter tymczasowy. Po zakończeniu świadczenia usług w danej lokalizacji, pracownicy Spółki nie przebywają w wynajętych przez Spółkę lokalach. Zarazem, zamieszkujące dany lokal osoby mogą się stale zmieniać, w zależności od potrzeb kontrahenta Spółki i ciągłości umowy o pracę z danym pracownikiem Spółki (dany pracownik może przybywać w docelowym zakładzie jedynie przez kilka dni).

Celem nadrzędnym nabywanych usług nie jest zapewnienie pracownikom stałego miejsca zamieszkania, tzw. dachu nad głową. Pracownicy posiadają inne, własne miejsce zamieszkania, a w wynajętych lokalach przebywają doraźnie. Celem zasadniczym jest zapewnienie obsługi danego kontrahenta, zlokalizowanie pracowników blisko miejsca wykonywania przez nich zleconych im zadań. Zatem wydatek na najem lokalu Spółka ponosi zasadniczo w celu wygenerowania obrotu z danym kontrahentem. Można więc stwierdzić, że gdyby nie zakup usług najmu lokali, Spółka w ogóle nie miałaby możliwości wystawienia dla kontrahenta faktury za wykonane usługi, które opodatkowane są 23% VAT. Pracownicy bowiem w ogóle nie byliby zdolni do wykonywania zadań w odległej lokalizacji.

Ponadto, Spółka uwzględnia koszt najmu lokali w sposobie określania wynagrodzenia za sprzedawane usługi (uwzględnia koszt najmu kalkulując dla danego kontrahenta wysokość stawki godzinowej za pracę danego pracownika).

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 listopada 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy o następujące informacje:

Do wykonywania jakich czynności będzie wykorzystywana przez Spółkę, usługa wynajmu lokali na cele mieszkaniowe dla pracowników, tj. do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, zwolnionych od podatku czy niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT?
Spółka wykorzystuje te usługi w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT (usługi wynajmu pracowników do zakładów produkcyjnych, np. ubojnie drobiu, magazyny, hurtownie).
W przypadku wskazania, że Wnioskodawca wykorzystuje/będzie wykorzystywał ww. usługi do czynności opodatkowanych, to należy wskazać, czy jest/będzie to związek bezpośredni czy pośredni z czynnościami opodatkowanymi (i z jakimi konkretnie) i na czym ten związek polega/będzie polegał?
Wydaje się, że jest to związek, który można określić jako pośredni. Spółka ponosi koszty usług związanych z ulokowaniem pracowników ściśle w tym celu, aby pracownicy ci byli dostępni w określonych lokalizacjach.
Spółka zawiera kontrakty z przedsiębiorcami prowadzącymi działalność np. w obszarze przetwórstwa mięsnego, magazynową, sprzedaży hurtowej. Na podstawie tych kontraktów Spółka zobowiązuje się np. do pozostawania w gotowości do dostarczenia do danego zakładu pracy pracowników w określonej liczebności i o określonych kwalifikacjach (np. 20 pracowników z doświadczeniem w rozbiorze drobiu, 5 pracowników – elektryków, 10 pracowników obsługujących wózki widłowe, etc.).
Bardzo często pracownicy, których wynajmuje Spółka, to osoby z zagranicy, np. przyjeżdzające z Ukrainy, Białorusi, innych państw. Spółka musi uzyskać określone dokumenty, wydane ściśle na rzecz Spółki, które uprawniają te osoby do legalnego podjęcia zatrudnienia w Polsce. Spółka w związku z zawiązanymi kontraktami handlowymi ma oczywisty interes w tym, aby ulokować przybywających do Polski pracowników w miejscach, gdzie pracownicy ci będą mogli w dogodny sposób stawić się w zakładzie, w którym mają wykonywać swoje obowiązki. Przykładowo, Spółka lokalizuje swoich pracowników w pokojach typu „hotel pracowniczy”, „kwatery” w bliskiej odległości od zakładu, w którym dokonywany jest ubój drobiu. Z zakładem uboju drobiu Spółka zawiera kontrakt, na podstawie którego gwarantuje właścicielowi zakładu dostępność załogi 20 osób z określonym doświadczeniem. Zakłady takie najczęściej zlokalizowane są w miejscach, gdzie nie ma zorganizowanego transportu publicznego, dlatego np. bus Spółki dowozi te osoby codziennie do miejsca wykonywania obowiązków i do kwater. Należy dodać, że tego typu działania organizacyjne pomagają Spółce pozyskać również odpowiednich pracowników. Osoby przyjeżdzające do Polski do pracy są bowiem bardziej skłonne do podjęcia współpracy ze Spółką, jeśli dba ona o faktyczne umożliwienie wykonywania pracy przez te osoby. Osoby te przybywają do Polski ściśle w celu zarobkowym. Z punktu widzenia Spółki z kolei zlokalizowanie tych osób w określonym miejscu sprawia, że Spółce łatwiej jest nadzorować tych pracowników, komunikować się z nimi, zmotywować ich do pracy, zorganizować ich transport do miejsca wykonywania usług. Stworzenie odpowiednich warunków lokalowych umożliwia zatem Spółce zrekrutowanie odpowiednich pracowników w odpowiedniej ilości i dalej umożliwia sprzedaż usług Spółki po konkurencyjnej dla odbiorców cenie. Bez elementu lokalowego ten łańcuch prowadzący do sprzedaży usług się nie domknie.
Spółka uwzględnia koszt najmu lokali w sposobie określania wynagrodzenia za sprzedawane usługi (uwzględnia koszt najmu kalkulując dla danego kontrahenta wysokość stawki godzinowej za pracę danego pracownika).
Bez zabezpieczenia obecności pracowników w danej lokalizacji Spółka zatem nie może wystawić faktury za wynajem tych pracowników na rzecz kontrahenta.
Czy nieodpłatne udostępnienie lokali mieszkalnych na rzecz pracowników Wnioskodawcy odbywa się/będzie się odbywało na cele osobiste pracowników Wnioskodawcy?
Z perspektywy Spółki pracownicy poprzez przebywanie w danym hotelu pracowniczym, w kwaterach pracowniczych realizują przede wszystkim cele Spółki (możliwość wywiązania się z kontraktów zawartych przez Spółkę z jej z kontrahentami), a nie cele osobiste. Spółka nie udostępnia im zatem lokali nieodpłatnie w określonych miejscach w celu realizacji ich potrzeb osobistych. Jak Spółka zauważyła, osoby przybywające z zagranicy nie realizują tu celów związanych ze zwiedzaniem, osobistą rozrywką, lecz przebywają w celach zarobkowych. Pod takim kątem dobierana jest lokalizacja kwater. Spółka nie weryfikuje też, czy osoby te posiadają inne miejsca zamieszkania w Polsce czy poza Polską, najistotniejsze jest, aby przebywali oni blisko docelowego zakładu pracy. Lokale te odpowiadają standardem hotelom pracowniczym, a nie typowym mieszkaniom. Natomiast niewątpliwie lokale te umożliwiają pracownikom nocleg, możliwość spożycia posiłku, utrzymanie higieny osobistej, przechowywania niezbędnego bagażu, etc. Są to jednak, nadal, aspekty kluczowe z perspektywy pozyskania i zatrzymania pracownika w danej lokalizacji, co jest istotne dla Spółki w związku z możliwością wykonania kontraktu zawiązanego z kontrahentem.
Czy nieodpłatne udostępnienie lokali mieszkalnych na rzecz pracowników Wnioskodawcy służy/będzie służyło do celów innych niż działalność gospodarcza Zainteresowanego czy też odbywa się/będzie się odbywało na cele prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy?
Udostępnienie lokali, zdaniem Spółki, następuje na cele związane z działalnością gospodarczą. Spółka zważa tu przede wszystkim na swój interes gospodarczy. Interes ten związany jest z tym, że musi istnieć lokalizacja, w której przebywają pracownicy (mają zagwarantowany dach nad głową, dostęp do kuchni, toalety, miejsce do rozpakowania i przechowania bagażu) jest tu drugoplanowa i podporządkowana celowi, jaki realizuje Spółka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko, że w sytuacji, gdy Spółka otrzymuje od kontrahenta fakturę za najem lokalu wystawioną z uwzględnieniem 23% VAT, to Spółka ma prawo odliczyć VAT z tej faktury?

Zdaniem Wnioskodawcy, regulacje dotyczące odliczania VAT naliczonego zawiera art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.); dalej: ustawa o VAT.

Spółka wprawdzie dokonuje nieodpłatnego świadczenia usług udostępnienia lokalu na rzecz pracowników.

Tym niemniej, w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT postanowiono, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przepisy ustawy formułują zatem zasadę, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne w przypadkach określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

O ile użyczenie lokali mieszkalnych pracownikom w zwykłych warunkach realizowałoby ich potrzebę mieszkaniową (odbywałoby się w interesie pracownika), to jednak tutaj udostępnienie lokali dobywa się głównie w interesie Spółki. Chodzi to bowiem o skłonienie pracownika do podjęcia pracy w specyficznej lokalizacji, gdzie wynajęcie pokoju czy odrębnego mieszkania może nie być możliwe. Korzyść przedsiębiorstwa wynikająca z udostępnienia lokalu ma tu charakter dominujący nad korzyścią osobistą danego pracownika.

Z kolei zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o VAT - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik VAT i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Podatnik zobowiązany jest powiązać podatek naliczony z czynnościami dającymi prawo do odliczenia VAT. To powiązanie może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą, np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

W przypadku nabywanych usług najmu lokalu, Spółka uwzględnia tego typu koszt w wartości usługi, która następnie fakturowana jest na kontrahenta. Kalkulacja kosztowa wartości sprzedawanych usług udostępnienia kadry pracowniczej musi ujmować tego typu koszt, jako koszt niezbędny do tego, aby usługę wykonać. Nie jest to koszt przenoszony w fakturze w sposób bezpośredni, ale wydatek na tego typu najem stanowi element rachunku kosztowego, na podstawie którego Spółka ustala stawki godzinowe, wg których sprzedaje własne usługi. Dlatego też związek między czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Spółkę a nabyciem usług najmu jest dość oczywisty i nie budzi wątpliwości. Zdaniem Spółki, oznacza to, że powinno jej przysługiwać odliczenie VAT zawartego w fakturach za najem lokali.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści wskazanych wyżej przepisów wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny.

Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

wykorzystywanych do czynności nieobjętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),
wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest podmiotem zajmującym się profesjonalnym świadczeniem usług udostępniania kadry pracowniczej różnej specjalności. Spółka jest podatnikiem VAT czynnym. Spółka zawiera z klientami umowy, na podstawie których zobowiązuje się świadczyć usługi polegające na udostępnianiu własnej kadry zawodowej o określonych kwalifikacjach. Spółka wykonuje usługi dzięki zatrudnieniu osób fizycznych – obywateli polskich i cudzoziemców w oparciu o umowę o pracę lub umowę zlecenia. Pracownicy/zleceniobiorcy są zatrudniani w Spółce w celu skierowania ich do wykonywania prac na rzecz klientów w różnych miejscach w Polsce. Spółka oferuje niektórym swoim pracownikom/zleceniobiorcom możliwość zamieszkania w lokalu wynajmowanym w tym celu przez Spółkę. Spółka czyni tak m.in. w celu zwiększenia zainteresowania pracowników swoją ofertą współpracy. Jednak przede wszystkim taki wynajem lokali przez Spółkę związany jest z faktem, że często miejsce, w którym pracownicy mają świadczyć usługi znajduje się w lokalizacjach trudno dostępnych transportem publicznym (a zazwyczaj w ogóle poza dużymi ośrodkami miejskimi, są to np. ubojnie, rzeźnie, masarnie, magazyny, etc.). Zapewnienie zlokalizowania miejsca pobytu pracowników w pobliżu miejsca świadczenia usług przez Spółkę oznacza, że Spółka ma w ten sposób możliwość wykonania usług zleconych przez jej kontrahenta. Wynajmujący lokale są niepowiązani ze Spółką w rozumieniu przepisów podatkowych. Dany lokal jest nieodpłatnie używany przez pracowników. Spółka najmuje lokale o charakterze mieszkalnym. Wynajmujący może być podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Wówczas Spółka za usługi wynajmu lokali otrzymuje faktury zawierające 23% VAT. Spółka jako taka nie korzysta z lokalu do celów mieszkalnych, to jej pracownicy są ulokowani w danej nieruchomości. Wynajmujący, jak i najemca wiedzą o tym, że docelowo w lokalu przebywał będzie czasowo pracownik Spółki. Przebywanie pracowników w lokalu ma charakter tymczasowy. Po zakończeniu świadczenia usług w danej lokalizacji, pracownicy Spółki nie przebywają w wynajętych przez Spółkę lokalach. Zarazem, zamieszkujące dany lokal osoby mogą się stale zmieniać, w zależności od potrzeb kontrahenta Spółki i ciągłości umowy o pracę z danym pracownikiem Spółki (dany pracownik może przybywać w docelowym zakładzie jedynie przez kilka dni). Celem nadrzędnym nabywanych usług nie jest zapewnienie pracownikom stałego miejsca zamieszkania, tzw. dachu nad głową. Pracownicy posiadają inne, własne miejsce zamieszkania, a w wynajętych lokalach przebywają doraźnie. Celem zasadniczym jest zapewnienie obsługi danego kontrahenta, zlokalizowanie pracowników blisko miejsca wykonywania przez nich zleconych im zadań. Zatem wydatek na najem lokalu Spółka ponosi zasadniczo w celu wygenerowania obrotu z danym kontrahentem. Można więc stwierdzić, że gdyby nie zakup usług najmu lokali, Spółka w ogóle nie miałaby możliwości wystawienia dla kontrahenta faktury za wykonane usługi, które opodatkowane są 23% VAT. Pracownicy bowiem w ogóle nie byliby zdolni do wykonywania zadań w odległej lokalizacji. Ponadto, Spółka uwzględnia koszt najmu lokali w sposobie określania wynagrodzenia za sprzedawane usługi (uwzględnia koszt najmu kalkulując dla danego kontrahenta wysokość stawki godzinowej za pracę danego pracownika). Spółka wykorzystuje te usługi w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT (usługi wynajmu pracowników do zakładów produkcyjnych, np. ubojnie drobiu, magazyny, hurtownie). Ponadto, Wnioskodawca wskazał że wydaje się, że jest to związek, który można określić jako pośredni. Spółka ponosi koszty usług związanych z ulokowaniem pracowników ściśle w tym celu, aby pracownicy ci byli dostępni w określonych lokalizacjach. Spółka zawiera kontrakty z przedsiębiorcami prowadzącymi działalność np. w obszarze przetwórstwa mięsnego, magazynową, sprzedaży hurtowej. Na podstawie tych kontraktów Spółka zobowiązuje się np. do pozostawania w gotowości do dostarczenia do danego zakładu pracy pracowników w określonej liczebności i o określonych kwalifikacjach. Spółka w związku z zawiązanymi kontraktami handlowymi ma oczywisty interes w tym, aby ulokować przybywających do Polski pracowników w miejscach, gdzie pracownicy ci będą mogli w dogodny sposób stawić się w zakładzie, w którym mają wykonywać swoje obowiązki. Zakłady takie najczęściej zlokalizowane są w miejscach, gdzie nie ma zorganizowanego transportu publicznego, dlatego np. bus Spółki dowozi te osoby codziennie do miejsca wykonywania obowiązków i do kwater. Osoby te przybywają do Polski ściśle w celu zarobkowym. Z punktu widzenia Spółki z kolei zlokalizowanie tych osób w określonym miejscu sprawia, że Spółce łatwiej jest nadzorować tych pracowników, komunikować się z nimi, zmotywować ich do pracy, zorganizować ich transport do miejsca wykonywania usług. Stworzenie odpowiednich warunków lokalowych umożliwia zatem Spółce zrekrutowanie odpowiednich pracowników w odpowiedniej ilości i dalej umożliwia sprzedaż usług Spółki po konkurencyjnej dla odbiorców cenie. Bez elementu lokalowego ten łańcuch prowadzący do sprzedaży usług się nie domknie. Spółka uwzględnia koszt najmu lokali w sposobie określania wynagrodzenia za sprzedawane usługi (uwzględnia koszt najmu kalkulując dla danego kontrahenta wysokość stawki godzinowej za pracę danego pracownika). Bez zabezpieczenia obecności pracowników w danej lokalizacji Spółka zatem nie może wystawić faktury za wynajem tych pracowników na rzecz kontrahenta. Z perspektywy Spółki pracownicy poprzez przebywanie w danym hotelu pracowniczym, w kwaterach pracowniczych realizują przede wszystkim cele Spółki (możliwość wywiązania się z kontraktów zawartych przez Spółkę z jej z kontrahentami), a nie cele osobiste. Spółka nie udostępnia im zatem lokali nieodpłatnie w określonych miejscach w celu realizacji ich potrzeb osobistych. Jak Spółka zauważyła, osoby przybywające z zagranicy nie realizują tu celów związanych ze zwiedzaniem, osobistą rozrywką, lecz przebywają w celach zarobkowych. Pod takim kątem dobierana jest lokalizacja kwater. Spółka nie weryfikuje też, czy osoby te posiadają inne miejsca zamieszkania w Polsce czy poza Polską, najistotniejsze jest, aby przebywali oni blisko docelowego zakładu pracy. Lokale te odpowiadają standardem hotelom pracowniczym, a nie typowym mieszkaniom. Natomiast niewątpliwie lokale te umożliwiają pracownikom nocleg, możliwość spożycia posiłku, utrzymanie higieny osobistej, przechowywania niezbędnego bagażu, etc. Są to jednak, nadal, aspekty kluczowe z perspektywy pozyskania i zatrzymania pracownika w danej lokalizacji, co jest istotne dla Spółki w związku z możliwością wykonania kontraktu zawiązanego z kontrahentem. Udostępnienie lokali, zdaniem Spółki, następuje na cele związane z działalnością gospodarczą. Spółka zważa tu przede wszystkim na swój interes gospodarczy. Interes ten związany jest z tym, że musi istnieć lokalizacja, w której przebywają pracownicy (mają zagwarantowany dach nad głową, dostęp do kuchni, toalety, miejsce do rozpakowania i przechowania bagażu) jest tu drugoplanowa i podporządkowana celowi, jaki realizuje Spółka.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w sytuacji, gdy Spółka otrzymuje od kontrahenta fakturę za najem lokalu wystawioną z uwzględnieniem 23% VAT, to Spółka ma prawo odliczyć VAT z tej faktury.

W tym miejscu należy ponownie wskazać, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę i odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Wypłacający wynagrodzenie otrzymuje w zamian świadczenie przynoszące mu korzyść.

Podkreślić jednak należy, że w ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

I tak, w art. 8 ust. 2 ustawy postanowiono, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że lokal wynajmowany przez Spółkę jest nieodpłatnie używany przez pracowników. Przebywanie pracowników w lokalu ma charakter tymczasowy. Celem nadrzędnym nabywanych usług nie jest zapewnienie pracownikom stałego miejsca zamieszkania. Udostępnienie lokali, zdaniem Spółki, następuje na cele związane z działalnością gospodarczą. Spółka zważa tu przede wszystkim na swój interes gospodarczy. Interes ten związany jest z tym, że musi istnieć lokalizacja, w której przebywają pracownicy (mają zagwarantowany dach nad głową, dostęp do kuchni, toalety, miejsce do rozpakowania i przechowania bagażu).

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), dalej Kodeks cywilny, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy. Powyższe oznacza, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.

Na podstawie art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczeniem najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W konsekwencji użyczenie lokali mieszkalnych nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Dla stwierdzenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością.

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności.

Natomiast przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez dany podmiot.

Powyższe zagadnienie było także przedmiotem orzeczenia TSUE z dnia 16 października 1997 r., sygn. C-258/95. W przedmiotowym stanie faktycznym Trybunał rozważał, czy bezpłatny przewóz pracowników na teren przedsiębiorstwa stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem w rozumieniu artykułu 6(2)(b) VI Dyrektywy (opodatkowane VAT). Trybunał wskazał, że w większości sytuacji usługi transportowe świadczone nieodpłatnie na rzecz pracowników podlegają opodatkowaniu. Jednak zdarza się, że usługi transportowe świadczone przez pracodawcę są jedyną możliwością dowozu pracowników do miejsca pracy i wówczas takie usługi służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej. Wówczas osobiste korzyści uzyskiwane przez pracowników mają znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści gospodarczych, zaś artykuł 6(2)(b) nie ma zastosowania.

Zauważyć należy, że w normalnych okolicznościach użyczenie lokali mieszkalnych pracownikom służy prywatnym celom pracownika, jednakże w określonych okolicznościach, np.: lokalizacja zakładu pracy w małej miejscowości, gdzie występują trudności w wynajęciu mieszkania, a pracownicy pochodzą z odległych regionów, wymogi prowadzonej działalności (potrzeby przedsiębiorstwa) mogą spowodować konieczność zapewnienia przez pracodawcę lokali mieszkalnych dla pracowników na czas trwania stosunku pracy. W takich specyficznych okolicznościach służy to działalności gospodarczej podatnika, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników z takiego bezpłatnego użyczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa. Zatem, jeśli z obiektywnych okoliczności wynika, że korzyść przedsiębiorstwa wynikająca z danej czynności ma charakter dominujący nad korzyścią osobistą danego pracownika, to do tej czynności nie znajdzie zastosowania obowiązek jej opodatkowania na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

Podkreślić należy, że przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy ma zastosowanie tylko do tych spośród usług nieodpłatnych, które nie spełniają warunku w nim wymienionego, tj. dotyczy tych usług nieodpłatnych, które służą celom innym niż działalność gospodarcza podatnika. Jeśli ww. warunek nie jest spełniony, nie może być mowy o potraktowaniu usługi świadczonej nieodpłatnie jako usługi odpłatnej i objęcie jej zakresem opodatkowania VAT.

Analizując wskazane wyżej informacje w kontekście przywołanych przepisów oraz orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzić należy, że nieodpłatne zapewnienie pracownikom Wnioskodawcy świadczeń związanych z zakwaterowaniem w pobliżu miejsca świadczenia pracy, z uwagi na to, że często miejsce świadczenia pracy znajduje się w lokalizacjach trudno dostępnych transportem publicznym (a zazwyczaj w ogóle poza dużymi ośrodkami miejskimi – ubojnie, rzeźnie, masarnie, magazyny itp.), stanowi nieodpłatne świadczenie usług. Jednakże w świetle art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, w analizowanym przypadku czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ w takich specyficznych okolicznościach nadrzędnym celem świadczonych usług będzie realizacja celów gospodarczych Wnioskodawcy – zapewnienie wykonania usług zleconych przez kontrahenta Wnioskodawcy, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników z takiego bezpłatnego świadczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa.

Podsumowując zatem, nieodpłatne umożliwienie pracownikom Wnioskodawcy zamieszkania w lokalu wynajmowanym w tym celu przez Spółkę stanowić będzie nieodpłatne świadczenie usług związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, które na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach za najem lokalu stwierdzić należy, ż warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Zaznaczyć należy, że określenie pośredniego związku nabywanych towarów i usług z konkretną działalnością przedsiębiorcy (czynnościami opodatkowanymi bądź nieopodatkowanymi) może mieć miejsce dopiero w sytuacji, gdy niemożliwym jest wykazanie ich bezpośredniego związku z daną działalnością.

Jak już wskazano powyżej, obowiązkiem podatnika jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju czynności, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

Należy zaznaczyć, że w sytuacji nieodpłatnego udostępnienia pracownikom miejsc w najmowanych mieszkaniach, wydatki dokonywane przez Wnioskodawcę będą służyły w pierwszej kolejności (bezpośrednio) do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (nieodpłatne udostępnienie tych lokali na rzecz pracowników, która to czynność, jak wskazano powyżej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT), a ich następstwem nie będzie powstanie zobowiązania podatkowego (podatku należnego).

W konsekwencji, w takim przypadku prawo do odliczenia podatku naliczonego od przedmiotowych wydatków nie będzie przysługiwało Wnioskodawcy w ogóle, ponieważ nie będą one wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w sytuacji gdy Spółka otrzymuje od kontrahenta fakturę za najem lokalu wystawioną z uwzględnieniem stawki podatku VAT w wysokości 23%, to Spółka nie ma/nie będzie miała prawa odliczyć podatku naliczonego wynikającego z tej faktury.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tutejszy organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to kwestii m.in. ustalenia stawki podatku.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin