Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.262.2020.1.JG
z 17 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 1 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy realizowane przez Wnioskodawcę obecnie oraz w przyszłości wypłaty Prowizji, które zostały pobrane od kredytobiorców w okresach podlegających przedawnieniu na gruncie przepisów prawa podatkowego, mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli wypłata Prowizji realizowana jest na rzecz kredytobiorców, którzy dokonali przedterminowej spłaty kredytu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy realizowane przez Wnioskodawcę obecnie oraz w przyszłości wypłaty Prowizji, które zostały pobrane od kredytobiorców w okresach podlegających przedawnieniu na gruncie przepisów prawa podatkowego, mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli wypłata Prowizji realizowana jest na rzecz kredytobiorców, którzy dokonali przedterminowej spłaty kredytu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką akcyjną, bankiem prowadzącym działalność bankową w rozumieniu ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. Dz.U.2019 r. poz. 2357, dalej: „Prawo bankowe”), w ramach której oferuje dla szerokiego kręgu klientów różnego rodzaju usługi finansowe. Bank posiada siedzibę w Polsce oraz jest polskim rezydentem podatkowym (podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

Wnioskodawca świadczy usługi bankowe na rzecz podmiotów krajowych oraz zagranicznych, skierowane m.in. do klientów indywidualnych, małych i średnich firm, samorządów, korporacji. W ramach prowadzonej działalności, Bank świadczy usługi udzielania finansowania m.in. w postaci kredytów konsumenckich, na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, Dz.U.2019.1083 (dalej „UoKK”). Niniejszą ustawą dokonano wdrożenia do polskiego systemu prawnego dyrektywy 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz. Urz. UE L 133 z 22.05.2008, dalej „Dyrektywa”).

Na koszty uzyskania przez klientów w banku finansowania w postaci kredytu konsumenckiego składają się m.in. odsetki, prowizja wstępna, oraz prowizja pośrednika kredytowego (dalej zwane łącznie „Prowizją”). Niektórzy kredytobiorcy dokonywali wcześniejszej spłaty zadłużenia, tj. spłaty kredytu w całości przed upływem terminu spłaty wyznaczonego w umowie kredytowej. W omawianych przypadkach Bank dokonywał proporcjonalnego pomniejszenia sumy kosztów finansowania o wartości odsetek należnych Bankowi za okres, o który obowiązywanie umowy kredytowej uległo skróceniu w wyniku wcześniejszej spłaty kredytu. Bank nie pomniejszał jednak sumy kosztów finansowania o odpowiednią część prowizji wstępnej oraz prowizji pośrednika kredytowego, gdyż zdaniem Banku wymienione płatności nie były uzależnione od czasu, na jaki została zawarta umowa kredytowa. Ponadto, przyjęte podejście było tożsame z praktyką innych podmiotów działających na rynku bankowym.

11 września 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”) wydał wyrok w sprawie C-383/18 Lexitor Sp. z o.o. (dalej „Wyrok”), który stanowi odpowiedź na pytanie prejudycjalne skierowane do TSUE przez Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku. Zgodnie z rozstrzygnięciem Wyroku: „Artykuł 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta”.

Odzwierciedleniem artykułu 16 ust. 1 Dyrektywy w polskim systemie prawnym jest art. 49 ust. 1 UoKK, który wskazuje, że „w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą”.

Mając na uwadze powyżej przywołane brzmienie art. 49 ust. 1 UoKK należy przyjąć, że zgodnie z Wyrokiem TSUE, prawo konsumenta do zwrotu całkowitego kosztu kredytu rozciąga się również na wszelkie inne koszty finansowania, które zostały nałożone na konsumenta niezależnie, czy dotyczą one okresu obowiązywania kredytu, czy też zostały poniesione jednorazowo, z chwilą zawarcia umowy.

Wnioskodawca, podobnie jak inni uczestnicy rynku bankowego, dostosował dotychczasowe podejście w zakresie zwrotu kosztów finansowania w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu konsumenckiego, poprzez dokonywanie zwrotu na rzecz konsumentów części odsetek, prowizji Banku oraz prowizji pośrednika kredytowego, za okres, o jaki została (zostanie) skrócona umowa kredytowa.

Bank nie dokonywał dotychczas automatycznego zwrotu odpowiedniej części prowizji Bankowej oraz prowizji pośrednika kredytowego na rzecz klienta, który dokonał spłaty kredytu przed zakończeniem czasu trwania umowy kredytowej.

Zwroty dokonywane były na podstawie dyspozycji/pisma wystosowanego przez klienta Banku. W przyszłości (po dostosowaniu procesów), Bank planuje informować kredytobiorców o przysługującym im zwrocie odpowiedniej części Prowizji, jednak sama wypłata Prowizji podlegającej zwrotowi będzie realizowana na wniosek kredytobiorcy. Wnioskodawca nie dokonywał oraz nie planuje w przyszłości dokonywać zwrotów Prowizji, jeżeli wierzytelność Banku z tytułu danego kredytu konsumenckiego została sprzedana.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy realizowane przez Wnioskodawcę obecnie oraz w przyszłości wypłaty Prowizji, które zostały pobrane od kredytobiorców w okresach podlegających przedawnieniu na gruncie przepisów prawa podatkowego, mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym wypłata Prowizji realizowana jest na rzecz kredytobiorców, którzy dokonali przedterminowej spłaty kredytu?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, realizowane obecnie oraz w przyszłości wypłaty Prowizji, które zostały pobrane od kredytobiorców w okresach podlegających przedawnieniu na gruncie przepisów prawa podatkowego, mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku, gdy zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym wypłata Prowizji realizowana jest na rzecz kredytobiorców, którzy dokonali przedterminowej spłaty kredytu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: UPDOP), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP. Przywołany artykuł wyznacza następujące kryteria kwalifikujące poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów (dalej: „KUP”):

1. wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodów ze źródła przychodów lub
2. poniesiony wydatek służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów oraz
3. poniesiony wydatek nie został wskazany w art. 16 ust. 1 UPDOP.

Podatnik w pierwszej kolejności zobowiązany jest do wykazania, iż wydatek został poniesiony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponieważ tylko wówczas można rozstrzygać o celowości jego poniesienia. Ponadto, można uznać, że wydatek został poniesiony przez podatnika, jeżeli faktycznie pochodził on z majątku tego podatnika oraz ma charakter definitywny. Można stwierdzić, że wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodów, jeżeli w sposób obiektywny i racjonalny można uznać, iż prowadzi on do uzyskania przez podatnika przychodu, przy czym ustawa nie wymaga, aby taki przychód faktycznie został osiągnięty. W orzecznictwie wielokrotnie wskazywano na brak konieczność wykazania przez podatnika rezultatu w postaci osiągniętego przychodu, gdyż art. 15 ust. 1 UPDOP referuje do celowości poniesionego wydatku, tymczasem jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 2000 r. (sygn. SA/Rz 1596/97) „czym innym jest cel działania, a czym innym skutek będący następstwem podjętych działań” (tak również: Sąd Najwyższy w wyroku z 27 stycznia 2003 r., sygn. III SA 1652/01; wyrok z 27 stycznia 2003 r., sygn. III SA 1652/01).

Kosztami uzyskania przychodów mogą być także takie wydatki, które wprawdzie nie mają na celu osiągnięcia lub zwiększenia przychodu podatnika, ale zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Jak wynika z orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu może być rozumiane także jako podjęcie działań oraz poniesienie wydatków z nimi związanych w celu zminimalizowania strat albo zakończenia nieopłacalnych dla podatnika przedsięwzięć (przykładowo uchwała NSA z 25 czerwca 2012 r„ sygn. II FPS 2/12).

W przywołanej uchwale Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla konieczność uwzględniania w wykładni art. 15 ust. 1 UPDOP ekonomicznego aspektu wyborów dokonywanych przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

UPDOP rozróżnia KUP, które pozostają w bezpośrednim związku z osiągniętymi przez podatnika przychodami oraz takie, które pozostają w pośrednim związku z osiągniętymi przychodami, jednak podatnik może wykazać, iż poniesienie tych wydatków realizuje cele wskazane w art. 15 ust. 1 UPDOP, tj. prowadzi do osiągnięcia przychodu albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Bez względu na realizację powyższych przesłanek, dany koszt nie może znajdować się w katalogu art. 16 ust. 1 UPDOP, w którym ustawodawca wymienił koszty niestanowiące KUP.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwroty proporcjonalnej części Prowizji na rzecz kredytobiorców, którzy dokonali spłaty kredytu konsumenckiego przed terminem zakończenia umowy kredytowej, spełniają ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów wskazaną w art. 15 ust. 1 UPDOP.

Nie ulega wątpliwości, że zwrot Prowizji można powiązać z przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Bank, tj. z udzielaniem kredytów konsumenckich. Powyższe potwierdza brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 pkt 1 Prawa bankowego, w którym ustawodawca wskazuje, że czynnościami bankowymi są m.in. czynności udzielania kredytów oraz udzielania pożyczek pieniężnych. Przedmiotowe czynności podejmowane są przez Bank w celu osiągnięcia przychodów w postaci odsetek oraz prowizji, które kredytobiorca zobowiązany jest uiszczać na rzecz Banku w ramach ponoszenia kosztów finansowania. Realizacja wypłat części Prowizji na rzecz kredytobiorców stanowi realizację dyspozycji normy prawnej wskazanej w art. 49 ust. 1 UoKK, przy jednoczesnym uwzględnieniu wykładni oraz interpretacji tego artykułu wskazanej w Wyroku. Zgodnie bowiem z treścią rozstrzygnięcia TSUE, obowiązek obniżenia kosztów finansowania kredytu konsumenckiego w przypadku jego przedterminowej spłaty przez konsumenta obejmuje nie tylko koszty odsetkowe, także pozostałe koszty, nawet jeśli zostały poniesione przez konsumenta jednorazowo w dacie podpisania umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy zwrot Prowizji będzie realizować także cel zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów Banku, gdyż nierespektowanie przez Bank rozstrzygnięcia Wyroku, z wysokim prawdopodobieństwem może doprowadzić do wejścia z kredytobiorcami w spór sądowy, co naraziłoby Bank na dodatkowe koszty związane z obsługa prawną procesów koniecznością poniesienia kosztów sądowych, zapłata odsetek za zwłokę w realizacji świadczenia a także utratą dobrych relacji z Klientami Banku. Ponadto, uwzględniając fakt, że rozstrzygnięcie zostało wydane przez TSUE, należy spodziewać się, że sądy powszechne będą także respektować jego treść i rozstrzygać spory na korzyść kredytobiorców.

Jednocześnie należy zauważyć, że obowiązek zwrotu proporcjonalnej części Prowizji na rzecz kredytobiorcy nie ma charakteru sankcji czy kary umownej, ponieważ powstaje on w wyniku zmiany praktyki rynkowej w obszarze interpretacji normy prawnej wskazanej w art. 49 ust. 1 UoKK, jako bezpośrednia konsekwencja wydanego Wyroku w zakresie rozumienie użytego w art. 16 ust. 1 dyrektywy pojęcia „całkowity koszt kredytu”. Podstawą wypłaty Prowizji jest zdarzenie polegające na przedterminowej spłacie kredytu. Bank dokonuje zwrotu odpowiedniej części pobranej uprzednio prowizji od klienta, nie jest to natomiast dodatkowa sankcja lub kara umowna nałożona na Bank.

Bank, w terminie podpisania umowy kredytowej nie jest też w stanie przewidzieć lub wpłynąć na zdarzenie polegające na przedterminowej spłacie kredytu przez kredytobiorcę. Czynność ta jest w pełni niezależna od działań Banku. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że wydatki związane z wypłatą Prowizji poniesione przez Bank uszczuplą wyłącznie majątek Banku i nie będą przenoszone na inne podmioty, oraz zostaną właściwie udokumentowane dla celów podatkowych.

Ponadto, wydatki z tytułu zwrotu Prowizji nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 UPDOP, jako koszty niestanowiące KUP. W szczególności, jak Wnioskodawca wskazał powyżej, wydatki te nie stanowią kar umownych lub odszkodowań z tytułu wad wykonanych usług, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawcy zwroty Prowizji realizowane w analizowanym stanie faktycznym spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 UPDOP i w związku z tym mogą zostać zakwalifikowane przez Bank do KUP.

W ocenie Banku wydatki poniesione z tytułu zwrotu Prowizji stanowią KUP pośrednio związany z osiąganymi przychodami. Za przyjęciem takiego podejścia przemawia przede wszystkim cel realizowanej wypłaty, tj. zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów poprzez ograniczenie negatywnych konsekwencji finansowych związanych z uczestniczeniem w postępowaniach sądowych oraz utrzymanie dobrych relacji z dotychczasowymi klientami. Przez zabezpieczenie źródła przychodów Bank rozumie także budowanie pozytywnego wizerunku na rynku wśród obecnych, byłych oraz przyszłych klientów Banku. Niezastosowanie się przez Bank do wydanego Wyroku oraz przyjęcie podejścia odmiennego od tego, które obecnie prezentują inne Banki w omawianym temacie mogłoby doprowadzić do spadku popytu na produkty Banku i w konsekwencji na obniżenie się przychodów.

Jednocześnie brak jest skonkretyzowanego przychodu Banku, z którym ten koszt można by powiązać. W szczególności, zwracane Prowizje, zdaniem Banku nie powinny zostać uznane za koszty, które należy powiązać z przychodami osiągniętymi w latach poprzednich z tytułu otrzymanych od kredytobiorców Prowizji. Przyjęcie takiego podejścia wiązałoby się z uznaniem, że wskutek wypłaty Prowizji Bank uzyskał w przeszłości przychód w postaci wpłaty tejże Prowizji w dacie podpisania umowy kredytowej, podczas gdy to właśnie osiągnięty uprzednio przychód w postaci Prowizji generuje obecnie obowiązek wypłaty proporcjonalnej części tej Prowizji na rzecz kredytobiorcy. Ponadto, nie sposób zgodzić się ze stwierdzeniem, że obecnie poniesiony wydatek da się powiązać z uprzednio osiągniętym przychodem, w szczególności, że osiągnięcie tego przychodu nie było uzależnione od poniesienia w przyszłości kosztu w postaci wypłaty części Prowizji a na moment zwierania umowy kredytowej nie jest wiadome czy dojdzie do przedterminowej spłaty kredytu.

Tym samym, zwroty Prowizji nie mogą być powiązane z konkretnymi przychodami Banku, lecz ich poniesienie będzie wpływać na wysokość przychodów osiąganych w przyszłości.

Zwrot Prowizji nie powinien być także traktowany jako zmiana bądź korekta pierwotnej wysokości Prowizji ustalonej w umowie kredytowej, gdyż sama wysokość kosztów finansowania uwzględniona w umowie nie ulega zmianie, zaś zwrot proporcjonalnej części Prowizji jest wynikiem obowiązujących przepisów prawnych oraz ich wykładni, która uległa zmianie w wyniku wydanego Wyroku oraz przedterminowej spłaty kredytu przez klienta.

W konsekwencji, analizowana wypłata nie powinna być również potraktowana przez Bank jako korekta przychodu podatkowego, o której mowa w art. 12 ust. 3j UPDOP. Wprawdzie UPDOP posługuje się pojęciem korekty, jednak nie definiuje tego pojęcia, wskazując jedynie na właściwy moment ujęcia korekty w rozliczeniach podatkowych. Sięgając do definicji słownikowej, pojęcie „korekta” należy rozumieć jako „usuwanie błędów, nieprawidłowości” (Słownik Języka Polskiego PWN). W praktyce prawa podatkowego korekcie poddaje się czynności/rozliczenia podatkowe, które zostały uprzednio ustalone/obliczone w sposób nieprawidłowy, wadliwy. O korekcie nie powinno jednak być mowy w sytuacji, kiedy wysokość rozpoznanego przychodu podatkowego została wyliczona w sposób prawidłowy na moment udzielenia kredytu, natomiast w wyniku okoliczności następczych, których Bank nie jest w stanie przewidzieć i na które nie ma wpływu, należy dokonać zwrotu części Prowizji na rzecz kredytobiorcy. Mając na względzie powyższe, Bank stoi na stanowisku, iż wypłata Prowizji nie stanowi zmiany pierwotnej wysokości Prowizji oraz nie może być kwalifikowana jako korekta przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 3j i następne UPDOP. W konsekwencji zastosowania nie znajdzie także art. 12 ust. 3l pkt 1 UPDOP, wyłączający możliwość skorygowania wysokości przychodu związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Bez względu na powyższe argumenty, uznanie wypłaty Prowizji za korektę przychodu wiązałoby się z przyjęciem przez Bank niekorzystnego z punktu widzenia podatkowego rozwiązania, polegającego na braku możliwości pomniejszenia przychodu podatkowego Banku w sytuacji, gdy Bank byłby zobowiązany do wypłaty Prowizji, a więc z ekonomicznego punktu widzenia zwrotu części należności, która uprzednio została rozpoznana dla celów podatkowych jako przychód. Ponieważ znaczna część kredytów udzielana jest na okresy dłuższe niż pięć lat, mogłoby dojść do sytuacji, zgodnie z którą w części przypadków (gdzie prawo do uwzględnienia korekty jeszcze się nie przedawniło) Bank byłby uprawniony do dokonania korekty przychodu podatkowego, a w odniesieniu do zwrotów Prowizji uiszczonych przez kredytobiorców w terminie podlegającym przedawnieniu, korekta przychodu nie mogłaby zostać uwzględniona.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, wypłata Prowizji nie stanowi korekty przychodu podatkowego lub zmiany ceny świadczenia, ale jest wydatkiem, który Bank zobowiązany jest ponieść ze względu na brzmienie obowiązujących regulacji prawnych. Ponadto, wypłata Prowizji spełnia definicję KUP wskazaną w art. 15 ust. 1 UPDOP, zaś wykładnia art. 15 ust. 4d UPDOP a także względy biznesowe, finansowe oraz wizerunkowe przemawiają za uznaniem zwrotów Prowizji za KUP pośrednio związany z przychodami Banku. Jednocześnie wydatek ten nie jest wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących KUP określonych w art. 16 ust. 1 UPDOP. Wydatek ten stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami, o którym mowa w art. 15 ust. 4d UPDOP.

Jednocześnie należy wskazać, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone w analogicznym stanie faktycznym, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 lipca 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.161.2020.1.PB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.