Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.516.2020.2.JSU
z 17 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 września 2020 r. (data wpływu 4 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z 4 listopada 2020 r. (data wpływu 4 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży egzekucyjnej nieruchomości niezabudowanej w drodze licytacji komorniczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2020 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży egzekucyjnej nieruchomości niezabudowanej w drodze licytacji komorniczej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 4 listopada 2020 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 29 października 2020 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.516.2020.1.JSU.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest komornikiem sądowym. W toku postępowania egzekucyjnego komornik dokonał zajęcia nieruchomości (…). Właścicielem nieruchomości była spółka (…) z siedzibą w (…), KRS (…), NIP (…). Spółka nie jest czynnym płatnikiem podatku VAT. Nieruchomość KW (…) położona jest w (…), obręb (…), ul. (…), działka nr (…). Jest to działka gruntu niezabudowana. Powierzchnia działki wynosi (…) m2. Teren działki jest niezagospodarowany i nieogrodzony. Nieruchomość objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonego uchwałą nr (…) z dnia (…) r. w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego dzielnicy (…) w (…), rejonu ulic (…). Nieruchomość znajduje się na terenie oznaczonym symbolem (…) - budownictwo jednorodzinne. W części działki ustalono strefę wyłączoną z zabudowy - do zagospodarowania w formie zieleni: dopuszcza się obiekty małej architektury dla obsługi rekreacji oraz niezbędne sieci, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej. Nieruchomość została przez dłużną spółkę nabyta dnia (…) r. w drodze zwrotnego przeniesienia prawa własności nieruchomości oraz umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie. W dziale III księgi wieczystej ujawniony jest wpis roszczenia o powrotne przeniesienie własności nieruchomości na rzecz (...). Roszczenie to wygasło w 2017 r. Komornik przeprowadził licytację nieruchomości dnia (…) r. Postanowieniem z dnia (…) r. Sąd Rejonowy w (…) przysądził własność niezabudowanej nieruchomości (…) na rzecz nabywcy licytacyjnego. Postanowienie uprawomocniło się dnia (…) r.

W uzupełnieniu wniosku z 4 listopada 2020 r., stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z dnia 29 października 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Dla działki nr (…) nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy.
   
2. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości w żaden sposób, nieruchomość nie była użytkowana.
   
3. Dłużnik nie wykorzystywał działki w działalności gospodarczej.
   
4. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości w żaden sposób, nieruchomość nie była użytkowana.
   
5. Działka nie była wykorzystywana wyłącznie do celów działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.
   
6. Dłużnik nie był i nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
   
7. Wnioskodawca nie ma wiedzy, czy nabycie działki przez dłużnika nastąpiło w ramach czynności opodatkowanej, zwolnionej lub niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT oraz czy czynność była udokumentowana fakturą VAT z wykazaną kwotą podatku VAT. Wnioskodawca wskazuje jednak, że dłużnik nie był i nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (w załączeniu Wnioskodawca przedłożył informację udzieloną przez Naczelnika I Urzędu Skarbowego, w której Naczelnik I US wskazuje, że: „Wyżej wymieniony podmiot nie był i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług”.
   
8. Wnioskodawca nie ma wiedzy, czy z tytułu nabycia działki dłużnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca wskazuje jednak, że dłużnik nie był i nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
   
9. Działka nie była udostępniania osobom trzecim.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż egzekucyjna nieruchomości (…) w drodze licytacji komorniczej podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Sprzedaż egzekucyjna nieruchomości (…) w drodze licytacji komorniczej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r., poz. 1427 ze zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Powołane powyżej przepisy wskazują, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje on czynności egzekucyjne. Komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży egzekucyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Uwzględniając powyższe przepisy stwierdzić należy, iż opodatkowanie danej czynności podatkiem od towarów i usług uwarunkowane jest łącznym spełnieniem dwóch przesłanek. Po pierwsze więc, konkretna czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po wtóre – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z wniosku wynika, że działka nr (…) została przez dłużną spółkę nabyta dnia (…) r. w drodze zwrotnego przeniesienia prawa własności nieruchomości oraz umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie. W dziale III księgi wieczystej ujawniony jest wpis roszczenia o powrotne przeniesienie własności nieruchomości na rzecz (…). Roszczenie to wygasło w 2017 r.

Zatem przedmiotowa działka nr (…) była przez Dłużnika wykorzystywana w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W konsekwencji Dłużnik w odniesieniu do sprzedaży działki nr (…) wykorzystywanej w działalności gospodarczej działał jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a jej sprzedaż przez Wnioskodawcę w drodze licytacji podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższego przepisu należy wywieść, że opodatkowane są te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Z kolei w art. 2 pkt 33 ustawy, ustawodawca wskazał, że przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy – przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza ww. plan miejscowy, wskazując czy teren jest budowlany, czy też szerzej – przeznaczony pod zabudowę.

Ponadto należy podkreślić, że przy dokonywaniu oceny, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę nie można kierować się wyłącznie jego podstawowym przeznaczeniem określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, lecz należy również wziąć pod uwagę jego przeznaczenie uzupełniające, wynikające z tego planu. Ustawodawca bowiem definiując w art. 2 pkt 33 ustawy teren budowlany wskazuje, że decydujące znaczenie mają m.in. zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie zawężając przy tym, że chodzi wyłącznie o podstawowe przeznaczenie określone w tym planie.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca - komornik sądowy - w toku postępowania egzekucyjnego dokonał zajęcia nieruchomości, której właścicielem była spółka (…) z siedzibą w (…). Spółka nie jest czynnym płatnikiem podatku VAT. Nieruchomość położona jest w (…). Jest to działka gruntu niezabudowana o nr (…). Teren działki jest niezagospodarowany i nieogrodzony. Nieruchomość objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość znajduje się na terenie oznaczonym symbolem (…) - budownictwo jednorodzinne. W części działki ustalono strefę wyłączoną z zabudowy - do zagospodarowania w formie zieleni: dopuszcza się obiekty małej architektury dla obsługi rekreacji oraz niezbędne sieci, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej. Postanowieniem z dnia (…) r. Sąd Rejonowy przysądził własność niezabudowanej nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego. Postanowienie uprawomocniło się dnia (…) r.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy sprzedaż egzekucyjna nieruchomości – działki niezabudowanej nr (…) – w drodze licytacji komorniczej podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Okoliczności sprawy wskazują, że nieruchomość niezabudowana, oznaczona numerem (…) objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym została ona przeznaczona na obszary zabudowy jednorodzinnej. W części działki ustalono strefę wyłączoną z zabudowy - do zagospodarowania w formie zieleni, na której dopuszcza się obiekty małej architektury dla obsługi rekreacji oraz niezbędne sieci, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej.

Mając zatem na uwadze powyższe należy przyjąć, że przedmiotem dostawy była nieruchomość gruntowa, obejmująca teren przeznaczony pod zabudowę (tj. budownictwo jednorodzinne oraz część działki ze strefę wyłączoną z zabudowy - do zagospodarowania w formie zieleni, na której dopuszcza się obiekty małej architektury dla obsługi rekreacji oraz niezbędne sieci, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej).

W konsekwencji, dostawa działki nr (…) przeznaczona na podstawie ww. planu jako teren przeznaczony pod zabudowę, i co do której w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dopuszcza się zabudowę, tj. budownictwo jednorodzinne oraz część działki ze strefę wyłączoną z zabudowy - do zagospodarowania w formie zieleni, na której dopuszcza się obiekty małej architektury dla obsługi rekreacji oraz niezbędne sieci, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, bowiem działka ta stanowi teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

W przypadku braku możliwości zastosowania zwolnienia dla sprzedaży powyższej działki nr (…) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia dla dostawy tych części gruntu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
  
  

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej oraz nie była wykorzystywana wyłącznie do czynności zwolnionych.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione warunki zwolnienia określonego w tym przepisie, bowiem nieruchomość nie była przez Wnioskodawcę przez cały czas jej posiadania wykorzystywana do wykonywania czynności zwolnionych od podatku VAT.

W związku z powyższym, Wnioskodawca dokonując dostawy działki nr (…) przeznaczonej pod zabudowę, i co do której w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dopuszcza się zabudowę, tj. budownictwo jednorodzinne oraz część działki ze strefę wyłączoną z zabudowy - do zagospodarowania w formie zieleni, na której dopuszcza się obiekty małej architektury dla obsługi rekreacji oraz niezbędne sieci, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, nie będzie mógł również skorzystać ze zwolnienia, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.