Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.615.2020.2.MSU
z 20 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2020 r. (data wpływu 14 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2020 r. (data wpływu 9 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku z transakcją nabycia oraz planowanej sprzedaży lokalu mieszkalnego,
  

• braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem ww. lokalu,
  

• braku obowiązku wystawienia faktury w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego,
  

• braku zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży lokalu mieszkalnego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a,
  

–jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku z transakcją nabycia oraz planowanej sprzedaży lokalu mieszkalnego,
  

• braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem ww. lokalu,
  

• braku obowiązku wystawienia faktury w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego,
  

• braku zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży lokalu mieszkalnego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a.
  
  

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 października 2020 r. (data wpływu 9 października 2020 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy i dokonanie brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Główną działalnością zarobkową Wnioskodawcy jest prowadzenie gospodarstwa rolnego oraz działalność handlowo-usługowa (zarejestrowana działalność gospodarcza). Przeważającą działalność Wnioskodawcy stanowi sprzedaż hurtowa owoców i warzyw (kod PKD 46.31.Z). W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług ogólnobudowlanych i remontowych oraz deweloperskich.

W dniu 16.11.2016 r. Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny położony w A o powierzchni użytkowej 65,86 m². Cena zakupu wynosiła 292.500,01 zł. W dniu 14.09.2018 r. lokal ten został zbyty przez Wnioskodawcę za cenę 415.000 zł wraz z miejscami postojowymi za cenę 30.000 zł, czyli łącznie za cenę 445.000 zł. Wnioskodawca był wyłącznym nabywcą oraz zbywcą ww. lokalu. Z aktów notarialnych dokumentujących zakup i sprzedaż lokalu mieszkalnego położonego we A nie wynika, aby Wnioskodawca kupował lub zbywał ten lokal na potrzeby lub w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Wnioskodawca odebrał ww. lokal mieszkalny w stanie deweloperskim. Wnioskodawca po zakupie tego lokalu, a przed jego sprzedażą, poczynił w nim nakłady oraz ulepszenia na kwotę około 9.000 zł. Kwota ta została przeznaczona na zakup płytek, farb oraz biały montaż. W czasie, gdy Wnioskodawca był właścicielem lokalu mieszkalnego położonego we A, lokal ten nie był nikomu wynajmowany. W dniu sprzedaży przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego położonego we A (14.09.2018 r.) nadawał się on do zamieszkania. Sprzedaż ww. lokalu odbyła się za pośrednictwem biura nieruchomości. Przyczyną sprzedaży lokalu, która nastąpiła w ciągu 22 miesięcy od daty jego nabycia, były względy bezpieczeństwa - żona Wnioskodawcy była w ciąży, a lokal znajdował się na drugim piętrze i był dwupoziomowy z krętymi schodami. Lokal mieszkalny położony we A nie był przez Wnioskodawcę wykorzystywany w celu lub w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (hurtowa sprzedaż owoców i warzyw). Lokal ten nie został przez Wnioskodawcę wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przychody ze sprzedaży ww. lokalu nie zostały przez Wnioskodawcę przeznaczone w jakiejkolwiek części na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą (hurtowa sprzedaż owoców i warzyw). Przychody te Wnioskodawca przeznaczył na zakup innego mieszkania.

W dniu 27.02.2017 r. Wnioskodawca podpisał umowę deweloperską na zakup lokalu mieszkalnego położonego we B o powierzchni użytkowej 66,56 m². Lokal ten - jak wynika z treści umowy deweloperskiej - ma przeznaczenie mieszkalne, ponieważ składa się m.in. z aneksu kuchennego, łazienki, przedpokoju. Zgodnie z umową deweloperską, do lokalu tego przynależeć ma ogródek, z którego korzystać będą mogli wyłącznie właściciele zakupionego lokalu. Z umowy deweloperskiej nie wynika, aby nabywany lokal mieszkalny położony we B miał być wykorzystywany w celach związanych z działalnością gospodarczą. W okresie od lipca do września 2019 r. Wnioskodawca poczynił na ww. lokal nakłady związane z wykończeniem mieszkania w kwocie około 27.000 zł. Kwota ta została przeznaczona na zakup m.in. wanny, umywalki, zabudowy podtynkowej, prysznica, sedesu, płytek, paneli, płyt gipsowych do zabudowy, szpachli, farb, drzwi wewnętrznych. Wnioskodawca mieszka w mieszkaniu przy B wraz z żoną od października 2019 r. W 2020 roku Wnioskodawca i jego żona zawarli w formie aktu notarialnego umowę przenoszącą na Wnioskodawcę oraz na jego żonę własność lokalu mieszkalnego położonego przy B. Wnioskodawca i jego żona są obecnie wyłącznymi właścicielami ww. lokalu. Mieszkanie przy B nie było przez Wnioskodawcę wykorzystywane w celu lub w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (hurtowa sprzedaż owoców i warzyw). Nie zostało ono przez Wnioskodawcę wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Mieszkanie położone we B nie było nigdy przez Wnioskodawcę wynajmowane osobom trzecim.

Na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży, zawartej w dniu 24.05.2019 r., Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny położony we C. W skład tego lokalu wchodziły trzy pokoje, kuchnia, łazienka i przedpokój. Nabycia ww. lokalu mieszkalnego Wnioskodawca dokonał wraz z żoną w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej. Lokal został nabyty przez Wnioskodawcę w stanie deweloperskim. Jak wynika z ww. umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży, cena zakupu wynosiła 340.200 zł brutto. Cena netto wynosiła 315.000 zł. Podatek od towarów i usług został doliczony do ceny zakupu i wyniósł 8% ceny netto, czyli 25.200 zł. Lokal mieszkalny położony we C został nabyty przez Wnioskodawcę z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe. Po nabyciu tego lokalu Wnioskodawca nie poczynił w nim jakichkolwiek nakładów, tzn. lokal ten nadal pozostaje w stanie deweloperskim. Wnioskodawca planuje sprzedać go jeszcze w 2020 roku, a więc przed upływem dwóch lat od daty jego zakupu. Wnioskodawca nie wynajmuje lokalu mieszkalnego położonego we C żadnej osobie trzeciej - lokal ten stoi pusty (niezamieszkały). Lokal mieszkalny położony we C nie był przez Wnioskodawcę wykorzystywany w celu lub w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (hurtowa sprzedaż owoców i warzyw). Nie został on przez Wnioskodawcę wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przychody ze sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego we C nie zostaną przez Wnioskodawcę w jakiejkolwiek części przeznaczone na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą (hurtowa sprzedaż owoców i warzyw). Powodem planowanej sprzedaży tego lokalu jest zmiana planów życiowych Wnioskodawcy, powiększenie jego rodziny i chęć wybudowania domu. Środki uzyskane ze sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego we C Wnioskodawca planuje przeznaczyć na budowę domu rodzinnego, tj. realizację celu prywatnego w postaci zaspokajania potrzeb rodziny. Środki ze sprzedaży ww. lokalu nie zostaną przeznaczone przez Wnioskodawcę na cele inne niż wyżej wspomniane, w tym w szczególności na cele inwestycyjne (wybudowanie domu dla kogoś innego) czy też na cele związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność gospodarczą (hurtowa sprzedaż owoców i warzyw).

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Do dnia sprzedaży lokalu mieszkalnego we C Wnioskodawca nie będzie nikomu go udostępniał.
2. Lokal mieszkalny położony we C został nabyty przez Wnioskodawcę z przeznaczeniem na jego własne cele mieszkaniowe.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy nabycie oraz planowana sprzedaż przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego położonego we C stanowią transakcje dokonane przez podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?
2. Czy Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturze otrzymanej od sprzedawcy (dewelopera) w związku z nabyciem mieszkania położonego we C (art. 86 ust. 1 oraz art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług)?
3. Czy Wnioskodawca będzie miał obowiązek wystawić fakturę VAT wykazując w niej podatek od towarów i usług w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego (dostawą budynku) położonego we C (art. 106b ust. 1 pkt 1 lub art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług)?
4. Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego (dostawa budynku) położonego we C podlegać będzie zwolnieniu podatkowemu przewidzianemu w art. 43 ust. 1 pkt 10 albo w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Nabycie oraz planowana sprzedaż przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego położonego we C nie stanowią transakcji dokonanych przez podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako „VATU”). Należy zauważyć, że zgodnie art. 15 ust. 1 VATU podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 VATU, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl art. 15 ust. 2 VATU działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wnioskodawca podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), w której Sąd ten orzekał, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 VATU powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy nabycie oraz planowana sprzedaż przez niego lokalu mieszkalnego położonego we C nie mogą być kwalifikowane jako dokonane w ramach handlowej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 VATU. Działalność handlową (handel) rozumieć bowiem należy jako dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży (zob. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 kwietnia 2008 r., sygn. akt I FSK 603/06, LEX nr 261626). Co ważne, działalność taka powinna mieć charakter profesjonalny (zawodowy), czyli powinna cechować się powtarzalnością czynności i zamiarem ich dłuższej kontynuacji, a w konsekwencji mieć formę zorganizowaną. Tymczasem w działaniach Wnioskodawcy nie sposób dopatrywać się aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami podobnej do aktywności handlowców prowadzących działalność gospodarczą, w szczególności zaangażowania środków podobnych do tych, które wykorzystywane są przez przedsiębiorców. Działalność Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży nieruchomości nie ma bowiem charakteru stałego (powtarzalnego) i zorganizowanego. Jak już wskazano w opisie stanu faktycznego, dokonana wcześniej przez Wnioskodawcę sprzedaż innego lokalu mieszkalnego, tj. lokalu położonego we A, motywowana była względami bezpieczeństwa (żona Wnioskodawcy była w ciąży, a lokal znajdował się na drugim piętrze i był dwupoziomowy z krętymi schodami). Przychody ze sprzedaży lokalu położonego we A Wnioskodawca przeznaczył zaś na zakup innego mieszkania. W ocenie Wnioskodawcy w przypadku nabycia oraz planowanej sprzedaży przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego położonego we C mówić można jedynie o jednorazowej, okazjonalnej transakcji, dokonanej w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy. Zakup lokalu mieszkalnego położonego we C stanowił dla Wnioskodawcy swoistą lokatę posiadanej nadwyżki pieniężnej. We współczesnych realiach ekonomicznych nieruchomości stanowią dobra, które dają stabilny oraz przewidywalny zwrot kapitału w przyszłości. Cel ulokowania środków pieniężnych w nieruchomości przez osoby fizyczne jest zatem analogiczny do ulokowania ich np. w obligacje skarbowe, dzieła sztuki czy kruszce. Oczywistym jest też, że ulokowanie środków pieniężnych w nieruchomość służyć ma temu, by umożliwić realizację potrzeb życiowych w latach późniejszych, co wiąże się z koniecznością spieniężenia (sprzedaży) nieruchomości. Wnioskodawca wskazuje, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym zakup nieruchomości - jako forma lokaty kapitału - nie może być oceniony jako ten element, który wskazuje na zamiar prowadzenia działalności gospodarczej. Takich lokat kapitału, zabezpieczających zachowanie realnej wartości posiadanych pieniędzy, dokonuje się nabywając również inne dobra niż nieruchomości, jak np. biżuteria, kruszce (sztabki złota czy srebra), akcje, obligacje, dzieła sztuki, w celu późniejszej, w razie potrzeby, zamiany ich na środki pieniężne w drodze ich sprzedaży. Czynności te mogą mieć znaczenie ewentualnie w zakresie podatku dochodowego. Natomiast same w sobie - nawet z tak określonym celem ich zakupu, a następnie sprzedaży - nie pozwalają na twierdzenie wprost na ich podstawie, że stanowią działalność gospodarczą, jeżeli są one dokonywane w ramach zarządu majątkiem prywatnym sprawowanym w realiach gospodarczych obecnych czasów. Dlatego też brak jest podstaw dla różnicowania pod względem podatkowym (w zakresie podatku od towarów i usług) lokat kapitału w zależności od tego, czy lokujący zdecydował się na inwestycję w nieruchomości, czy np. w dzieła sztuki (zob. wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 447/11, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/). W ocenie Wnioskodawcy ulokowanie przez niego środków pieniężnych w lokal mieszkalny położony we C, motywowane chęcią osiągnięcia w przyszłości zysku ze sprzedaży tego lokalu w celu sfinansowania potrzeb rodziny Wnioskodawcy, nie świadczy o prowadzeniu w tym zakresie działalności gospodarczej. Osoby fizyczne działające w obrocie nieprofesjonalnym, dokonując zbycia majątku osobistego, przecież również dążą do uzyskania możliwie jak najkorzystniejszej ceny sprzedaży, co nie oznacza automatycznie, że dana sprzedaż wystąpiła w obrocie profesjonalnym. Celem sprzedaży nieruchomości przez Wnioskodawcę jest osiągnięcie z tego tytułu zysku, ale środki uzyskane ze sprzedaży - jak wskazano wyżej w opisie stanu faktycznego - Wnioskodawca zamierza przeznaczyć wyłącznie na budowanie jego domu rodzinnego, w tym zakup działki siedliskowej, na której dom ten zostanie wybudowany. Podkreślić należy, że główną działalnością zarobkową Wnioskodawcy jest prowadzenie gospodarstwa rolnego oraz działalność handlowo-usługowa (zarejestrowana działalność gospodarcza), obejmująca przede wszystkim sprzedaż hurtową owoców i warzyw. Zakup lokalu mieszkalnego położonego we C stanowił zaś dla Wnioskodawcy jedynie lokatę posiadanej nadwyżki pieniężnej. W takiej jednorazowej, okazjonalnej transakcji nie sposób dopatrywać się aktywności podobnej do działań profesjonalistów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. W związku z powyższym - zdaniem Wnioskodawcy - nabycie oraz planowana sprzedaż przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego położonego we C nie stanowią transakcji dokonanych przez podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 VATU.

Ad. 2)

W ocenie Wnioskodawcy, nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturze otrzymanej od sprzedawcy (dewelopera) w związku z nabyciem mieszkania położonego we C (art. 86 ust. 1 oraz art. 86 ust. 2 pkt 1 VATU). W świetle art. 86 ust. 1 VATU, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 VATU - co do zasady - przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z przepisu tego wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podmiotowi, który posiada status podatnika podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim dane towary i usługi wykorzystuje on do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Biorąc pod uwagę, że nabycie przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego położonego we C nie stanowiło transakcji dokonanej przez podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 VATU, nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturze otrzymanej od sprzedawcy (dewelopera) w związku z nabyciem tego lokalu.

Ad. 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on miał obowiązku wystawienia faktury VAT w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego (dostawą budynku) położonego we C (art. 106b ust. 1 pkt 1 lub art. 106b ust. 3 pkt 1 VATU). Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 oraz art. 106b ust. 3 pkt 1 VATU, obowiązek wystawienia faktury ciąży na podatniku podatku od towarów i usług. Mając na względzie to, że sprzedaż przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego położonego we C nie będzie stanowić transakcji dokonanej przez podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 VATU, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawienia faktury VAT w związku ze sprzedażą tego lokalu.

Ad. 4)

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż przez niego lokalu mieszkalnego (dostawa budynku) położonego we C nie będzie podlegać zwolnieniu podatkowemu przewidzianemu w art. 43 ust. 1 pkt 10 albo w art. 43 ust. 1 pkt 10a VATU. W przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę ww. lokalu mieszkalnego przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 ani art. 43 ust. 1 pkt 10a VATU, przewidujące zwolnienie z podatku od towarów i usług, nie znajdą zastosowania, gdyż sprzedaż ta nie będzie stanowić transakcji dokonanej przez podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 VATU, w związku z czym w ogóle nie będzie podlegać opodatkowaniu od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wyjaśnić, że celem zachowania spójności wypowiedzi Organ udzielił odpowiedzi w kwestiach objętych zakresem postawionych pytań w innej kolejności niż wynika to z treści wniosku.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W tym miejscu należy wskazać, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

W świetle art. 196 § 1 ww. Kodeksu współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości. Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Zatem, w zakresie pojęcia towarów (gruntów) mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. W konsekwencji, towarem jest udział w prawie własności nieruchomości.

Zaznaczenia wymaga, że stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Stosownie do art. 36 § 1 oraz § 2 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z opisu sprawy wynika, że na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży, zawartej w dniu 24.05.2019 r., Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny położony C. Nabycia ww. lokalu mieszkalnego Wnioskodawca dokonał wraz z żoną w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej. Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza sprzedać lokal mieszkalny położony we C.

Ustawa o podatku od towarów i usług zawiera definicji lokalu mieszkalnego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 532).

Stosownie z art. 2 pkt 1 ww. ustawy o własności lokali, samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Zgodnie zatem z ww. przepisami lokal spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W tym miejscu zasadne jest odwołanie się do pojęcia „majątku prywatnego”. Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy lokalu istotne jest również czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży lokalu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że w określonym czasie Wnioskodawca nabywał i sprzedawał lokale mieszkalne. Mianowicie, w dniu 16.11.2016 r. Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny położony we A o powierzchni użytkowej 65,86 m². Po czym, w dniu 14.09.2018 r. lokal ten został zbyty przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca po zakupie tego lokalu, a przed jego sprzedażą, poczynił w nim nakłady oraz ulepszenia. Sprzedaż ww. lokalu odbyła się za pośrednictwem biura nieruchomości. Następnie, w dniu 27.02.2017 r. Wnioskodawca podpisał umowę deweloperską na zakup lokalu mieszkalnego położonego we B o powierzchni użytkowej 66,56 m². Lokal ten - jak wynika z treści umowy deweloperskiej - ma przeznaczenie mieszkalne, ponieważ składa się m.in. z aneksu kuchennego, łazienki, przedpokoju. W okresie od lipca do września 2019 r. Wnioskodawca poczynił na ww. lokal nakłady związane z wykończeniem mieszkania. Wnioskodawca mieszka w mieszkaniu przy B wraz z żoną od października 2019 r. Następnie, na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży, zawartej w dniu 24.05.2019 r., Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny położony we C. W skład tego lokalu wchodziły trzy pokoje, kuchnia, łazienka i przedpokój. Nabycia ww. lokalu mieszkalnego Wnioskodawca dokonał wraz z żoną w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej. Lokal został nabyty przez Wnioskodawcę w stanie deweloperskim. Lokal mieszkalny położony we C został nabyty przez Wnioskodawcę z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe. Po nabyciu tego lokalu Wnioskodawca nie poczynił w nim jakichkolwiek nakładów, tzn. lokal ten nadal pozostaje w stanie deweloperskim. Wnioskodawca planuje sprzedać go jeszcze w 2020 roku, a więc przed upływem dwóch lat od daty jego zakupu.

Powyższe działania wskazują, że Wnioskodawca dokonując w latach 2016 – 2020 kilkukrotnie nabycia lokali w stanie deweloperskim, poczynieniu w nich nakładów i sprzedaży działał/będzie działał w charakterze handlowca. Zatem, lokal mieszkalny położony we C, który Wnioskodawca nabył w dniu 24.05.2019 r. i który planuje sprzedać jeszcze w 2020 r. stanowi dla Wnioskodawcy majątek związany z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a nie majątek osobisty. Ponadto – jak wynika z okoliczności sprawy – Wnioskodawca przedmiotowego lokalu nie wykorzystał do potrzeb osobistych.

Należy zauważyć, że zgodnie z definicją Słownika języka polskiego PWN „handel to działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług”.

Zgodnie z potocznym znaczeniem pojęcia handlowca - handlowcem jest osoba, która trudni się handlem, tj. nabywa towary w celu ich odprzedaży.

Ponadto zgodnie z jednoznaczną definicją art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy, a także art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalnością gospodarczą jest wszelka działalność handlowców. Art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega dostawa towarów i świadczenie usług, wykonywane za wynagrodzeniem przez podatnika występującego w takim charakterze.

Tak więc w przedmiotowej sprawie niewątpliwie Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca – tj. jako podmiot zajmujący się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Mając zatem na uwadze przywołany stan prawny jak i całokształt podjętych przez Wnioskodawcę działań należy uznać, że Wnioskodawca zachowywał się w odniesieniu do tych transakcji jak podmiot profesjonalnie zajmujący się obrotem nieruchomościami, gdyż jak już wskazano wyżej, Wnioskodawca dokonał/dokona w latach 2016-2020 sprzedaży lokali mieszkalnych, które stanowią dla Wnioskodawcy przedmiot handlu. Tym samym, nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca stworzył sobie okoliczności do zarobku na handlu lokalami mieszkalnymi w sposób zorganizowany.

A zatem, w przedmiotowej sprawie wystąpią przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą - handlową, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że zarówno nabycie jak i sprzedaż lokalu stanowiły działalność gospodarczą, a Wnioskodawca działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Reasumując należy uznać, iż Wnioskodawca w związku z transakcją nabycia oraz planowanej sprzedaży lokalu mieszkalnego będącego we wspólności majątkowej małżeńskiej, działał/będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, skoro w przedmiotowej sprawie będą występowały przesłanki stanowiące podstawę uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to sprzedaż lokalu mieszkalnego będącego we wspólności majątkowej małżeńskiej, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii braku obowiązku wystawienia faktury przez Wnioskodawcę należy wskazać, że zasady wystawiania faktur zostały uregulowane w Dziale XI ustawy w Rozdziale 1 – Faktury.

W myśl art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Jak wynika z powyższego fakturę wystawia podatnik, w celu udokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Skoro, jak wyżej wskazano, przy sprzedaży lokalu Wnioskodawca będzie występował jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a sprzedaż lokalu mieszkalnego będącego we wspólności majątkowej małżeńskiej, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy – to tym samym Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż przedmiotowego lokalu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku wystawienia faktury przy sprzedaży przedmiotowego lokalu, należało uznać za nieprawidłowe.

Natomiast w kwestii pytania nr 4, należy wskazać, że na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami preferencyjnymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli i ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z obowiązującą od dnia 1 września 2019 r. treścią art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika, bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku.

Podkreślić w tym miejscu należy, że termin „ulepszenia” zawarty w ustawie o podatku od towarów i usług, odwołuje się do przepisów o podatku dochodowym.

Stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższy przepis wskazuje, że na gruncie prawa podatkowego „ulepszenie” jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi. Pod pojęciem tym należy rozumieć takie czynności, jak przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja środka trwałego, które podnoszą jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż pierwotne przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi innych cech użytkowych.

Tym samym nakłady na ulepszenie środków trwałych zmierzają do podjęcia bądź rozszerzenia działalności w drodze budowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującą istotną zmianę cech użytkowych.

Zatem nieruchomości jak np. lokale mieszkalne, które nie będą stanowić u podatnika środka trwałego, nie mogą ulec ulepszeniu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, ponieważ pojęcie ulepszenia, do którego odwołuje się ustawodawca w art. 2 pkt 14 ustawy, odsyłając do przepisów o podatku dochodowym, dotyczy ulepszenia środków trwałych.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich miało miejsce pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, że aby dostawa budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, muszą być spełnione łącznie dwa warunki występujące w tym artykule.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów, zarówno nieruchomości jak i ruchomości, przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu), których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W tym miejscu wskazać należy, iż z opisu sprawy wynika, że po nabyciu lokalu położonego we C – na dzień złożenia niniejszego wniosku – Wnioskodawca nie poczynił w nim jakichkolwiek nakładów. Wnioskodawca planuje sprzedać go jeszcze w 2020 roku. Przedmiotowy lokal mieszkalny nie został przez Wnioskodawcę wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Tym samym, skoro nie mamy do czynienia ze środkiem trwałym, to nawet w sytuacji gdy Zainteresowany poniesie ewentualne nakłady przed sprzedażą lokalu w 2020 r., to nie będą one stanowiły ulepszenia w rozumieniu art. art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak już zaznaczono powyżej, na gruncie prawa podatkowego „ulepszenie” jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, aby planowana przez Wnioskodawcę dostawa lokalu mieszkalnego podlegała zwolnieniu od podatku należy rozpatrzeć warunki zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10, pkt 10 a i pkt 2 ustawy.

W świetle cytowanych przepisów ustawy oraz przedstawionego opisu sprawy, stwierdzić należy, że zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy do dostawy opisanego we wniosku lokalu mieszkalnego położonego we C nie będzie miało zastosowania, ponieważ nie zostaną spełnione przesłanki wskazane w tym przepisie. Okoliczności sprawy wskazują bowiem, że w stosunku do przedmiotowego lokalu mieszkalnego nie nastąpiło pierwsze zasiedlenie. Zatem zastosowanie zwolnienia od opodatkowania dostawy lokalu mieszkalnego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług nie będzie możliwe. Tym samym dostawa ww. lokalu położonego we C nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z faktem, że w odniesieniu do opisanego we wniosku lokalu będącego przedmiotem sprzedaży, Zainteresowanemu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków poniesionych w związku z zakupem od dewelopera ww. lokalu (o czym bardziej szczegółowo w dalszej części interpretacji), oraz Wnioskodawca nie ponosił wydatków na jego ulepszenie, znajdzie zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, bowiem zostały wypełnione warunki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Tym samym sprzedaż, opisanego we wniosku lokalu, będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

W związku z zastosowaniem zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy do dostawy lokalu mieszkalnego położonego we C, bezzasadne jest badanie możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 4 należało uznać je za nieprawidłowe.

Natomiast w kwestii braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem lokalu przy C, będącego we wspólności majątkowej małżeńskiej należy wskazać, że podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższych regulacji prawnych wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z wcześniejszych rozstrzygnięć, Wnioskodawca z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego we C będzie podatnikiem podatku VAT, jednak czynność ta będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Tym samym poniesione koszty przez Wnioskodawcę będą miały związek z czynnościami zwolnionymi od podatku VAT.

Skoro zatem wydatki poniesione na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego nie będą miały związku z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, Wnioskodawca nie będzie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w fakturze otrzymanej od sprzedawcy (dewelopera) w związku z nabyciem mieszkania położonego we C.

W konsekwencji oceniając stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie pytania nr 2, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla małżonki Wnioskodawcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …….., za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.